[OS] #dmbjdaily 219 days left : Time Machine (ความทรงจำ) [ผิงเสีย]

[natsume]

Title : ความทรงจำ
Fandom : 盗墓笔记 [บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน]
Pairing : เมินโหยวผิง x อู๋เสีย [ผิงเสีย]
Rate : PG





#dmbjdaily 219 days left : Time Machine (ความทรงจำ)




ผมมีความรู้สึกว่าตัวเองกำลังฝัน

เพราะภาพตรงหน้า ไม่น่าจะมีทางเกิดขึ้นได้

เหลืออีก219วัน ที่ผมจะได้พบกับหมอนั่น และ...ไม่ใช่ที่แบบนี้

“เฮ้ย! เทียนเจิน นายเหม่ออะไรวะ? รีบวิ่งเข้าสิ เดี๋ยวฝูงบ๊ะจ่างก็ตามมาทันหรอก” บ๊ะจ่างบ้านบิดาเอ็งสิครับ ผมจำได้ว่าตัวเองนั่งอยู่ในร้านที่หังโจวแท้ๆ เพราะฉะนั้นไอ้เรื่องตรงหน้านี่ยิ่งเป็นไปไม่ได้อย่างเด็ดขาด

เรื่องที่ผมกำลังลงกรวยอยู่กับเมินโหยวผิงและนายอ้วนเนี่ย!!



จำได้ว่าก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรทำหรือเรียกง่ายๆว่าว่างเกินไป ผมเลยไปเอนหลังนอนสบายๆอยู่หลังร้าน ทิ้งหน้าร้านให้หวังเหมิงรับผิดชอบ ถึงจะรู้อยู่แล้วก็เถอะว่าเจ้าลูกจ้างจอมขี้เกียจอย่างมันจะไม่มีอะไรทำเหมือนกันก็ตาม

แล้วตอนนั้นเองที่นายอ้วนก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา เขาเพิ่งกลับมาจากปาหน่ายได้สามเดือนแล้วเทียวไปเทียวมาระหว่างปักกิ่งกับหังโจว พอผมถามเขาว่ามีอะไรทำไมรีบอย่างนั้น เขาก็พูดอะไรไม่รู้เรื่องแล้วลากผมออกจากร้านไป สถานที่ที่เขาลากผมมาก็ไม่ใช่ที่ไหนอื่นไกลเลย บ้านผมเอง นายจะลงทุนไปลากฉันที่ร้านเพื่อกลับมาบ้านทำไมกันเนี่ย เดี๋ยวห้าโมงเย็นผมปิดร้านแล้วก็ต้องกลับมาอยู่ดี พอผมพูดแล้วส่ายหัวปลงๆเขาก็บอกว่านี่เรื่องใหญ่ รอถึงห้าโมงไม่ได้หรอก จนผมสงสัยว่ามันมีอะไนักหนาถึงต้องรีบขนาดนี้

“มีพัสดุส่งมาถึงนาย” ปกติแล้วคงต้องลงที่ร้าน แต่คราวนี้เกิดอะไรขึ้นก็ไม่ทราบได้มันถึงมาลงที่บ้านผม แค่พัสดุห่อเดียวทำให้นายอ้วนถึงกับต้องวิ่งไปตามผมนี่มันทะแม่งๆอยู่นะ

“พัสดุอะไร? ทำไมนายต้องวิ่งหน้าตั้งขนาดนั้นด้—“ ผมพูดยังไม่จบประโยคดี คำพูดที่เหลือก็ถูกกลืนหายลงไปในลำคอเมื่อพบว่า ชื่อของใครคนหนึ่งจ่าอยู่หน้ากล่อง

จางฉี่หลิง

สถานที่ส่งคือมณฑลจี๋หลิน ใกล้กับฉางไป๋ซาน... ไม่ผิดแน่ แต่วันที่ฝากส่งคือวันนี้ของเมื่อเก้าปีก่อน

นายจะบอกอะไรฉันกันแน่เมินโหยวผิง

พอเปิดกล่องก็พบกล่องไม้ใบเล็กอีกหนึ่งใบ ไม่ใส่กุญแจเอาไว้และเมื่อเปิดออก ผมและนายอ้วนก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักคำ
ในกล่องนั้นคือสร้อยคอโมราที่คั่นด้วยหินประการัง ซึ่งถ้าผมจำไม่ผิดมันถูกฝังร่วมอยู่ในโลงของจางฉี่หลิงคนหนึ่งที่เราพบในหอบ้านสกุลจาง ผมเป็นคนหยิบออกมาเองแต่จำไม่ได้ว่าทำหล่นหายที่ไหน หรือว่านายเมินโหยวผิงจะเก็บได้ ไม่สิ เขาคงเห็นในกระเป๋าผมแล้วหยิบไป แต่ทำไมถึงต้องส่งกลับมาให้ผมด้วยล่ะ นี่ก็สมบัติของตระกูลเขาแท้ๆ

“น้องเสี่ยวเกอส่งอะไรมาให้น่ะ?” นายอ้วนยื่นหน้ามาดูเมื่อเห็นผมเปิดกล่องแล้วเงียบไป ทำให้ผมได้สติแล้วเห็นกระดาษอีกใบหนึ่งใต้สร้อย มีเพียงข้อความสั้นๆประโยคเดียวแต่เขียนด้วยลายมือของหมอนั่นไม่ผิดแน่

ฉันพอใจแล้วกับสิบปีที่ต้องแลกให้นาย             จางฉี่หลิง

ทันทีที่อ่านข้อความนั้นจบ สร้อยหินก็เรืองแสงสีขาวแล้วผมก็จำอะไรไม่ได้อีก



ดังนั้นเมื่อเดาจากเศษข้อมูลที่ผ่านๆมา ผมอาจจะสรุปได้คำเดียวสั้นๆว่า ผมกำลังฝัน

แต่มันจะเพิ่มฟังชั่นHDไปมั้ย? ในเมื่อผมกำลังเจอบ๊ะจ่างฝูงใหญ่วิ่งไล่หลังอยู่!!

“นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย!” ผมสบถอย่างเกรี้ยวกราด ส่วนนายอ้วนกล่าวคำสรรเสริญบรรพบุรุษบ๊ะจ่างพวกนั้น เรายังคงวิ่งไม่หยุดไปตามทางดินที่ขรุขระ โดยมีคนใบ้บางคนวิ่งนำหน้าและเขายังคงไม่พูดอะไรออกมาซักคำ

นายเรือพ่วงหันหน้ามามองผมเล็กน้อยทำให้จังหวะการวิ่งของผมชะงัก แต่ก่อนที่ผมจะหน้าทิ่มแล้วทำให้นายอ้วนที่วิ่งตามหลังมาเสียจังหวะไปอีกคน เมินโหยวผิงหรือจางฉี่หลิงก็หิ้วคอเสื้อผมยกขึ้นพาดบ่าแล้วออกวิ่งอีกครั้ง

เพราะสัมผัสนั้นเอง ทำให้ผมเริ่มตระหนักได้ว่านี่ไม่ใช่ฝัน

ความร้อนและแรงสั่นสะเทือนที่สัมผัสได้ผ่านเสื้อผ้า ความอบอุ่นของผิวกาย ตอนนี้หมอนั่นกำลังอยู่ต่อหน้าผม

นายคนน่าเบื่อจอมหายตัวอันดับหนึง่ของโลกคนนั้นกำลังแบกผมวิ่งอยู่

“เสี่ยวเกอ...” พอพึมพำเรียกเขา ผมก็พลันรู้สึกว่าน้ำตาตัวเองจะไหล ทำไมกัน ทั้งๆที่ทนมาได้ตั้งเก้าปีแล้วแท้ๆ อีกแค่สองร้อยกว่าวันเท่านั้นเอง แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นกับตัวผมกัน ดูเหมือนนายอ้วนที่วิ่งตามมานั้นจะไม่ใช่นายอ้วนที่อยู่กับผมตอนเปิดกล่อง เพราะเขาแทบไม่พูดอะไรเกี่ยวกับการหายตัวไปของจางฉี่หลิงเลย เท่ากับว่ามีผมคนเดียวที่รู้เรื่องที่จะเกิดหลังจากนี้

“มีอะไร?” ผมสะดุ้งเมื่อเขาตอบกลับมา เมื่อกี้ได้ยินที่พูดงั้นหรือ ปกติจะเงียบไม่ตอบแท้ๆ แล้วไหงคราวนี้ถึงได้ตอบกลับมากันเล่า!

“ที่นี่ที่ไหน?” เพราะไม่รู้จะถามอะไรกลบเกลื่อน เลยถามคำถามสิ้นคิดไป ผมรับรู้ได้ว่าเสี่ยวเกอขมวดคิ้วเล็กน้อยตอนที่ปรายตามามองผม แต่ก็ยังตอบให้

“ทางใต้ดินของตำหนักลู่หวังเจ็ดดารา” สั้น กระชับแต่ได้ใจความ ผมนึกออกในทันที ว่าเมื่อหลายปีก่อนผมก็เคยว่าวิ่งวนอยู่ในนี้ แล้วทำไม...

“อู๋เสีย?” ไม่บ่อยนักที่เขาจะเรียกชื่อผม แถมครั้งนี้ยังเรียกด้วยความสงสัย พวกเราเข้ามาในห้องหินห้องหนึ่งที่คล้ายคลึงกับห้องเก็บสมบัติ คล้ายคลึงกับห้องที่ผมเจอนายอ้วนหวัง เมินโหยวผิงก็พุ่งตัวออกไปที่ผนังผมจึงมองเห็นลวดลายที่แกะสลักเอาไว้ภายใต้แสงไฟสลัวจากไฟฉายเหมือง

ผมกำลังอยู่ในความทรงจำของตัวเองหรอ?

พอเงยหน้าขึ้นมาเพื่อจะถามให้แน่ใจ ทิวทัศน์ตรงหน้าก็เปลี่ยนไป

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

“เทียนเจิน! ตื่นสิว้อย! ถ้านายยังไม่ตื่นเสี่ยอ้วนกับน้องเสี่ยวเกอจะทิ้งนายไว้ที่นี้ให้ผีแม่ย่ามาจับไม่แต่งงานด้วยแล้วนะ!” พอได้ยินคำว่าผีแม่ย่าผมก็สะดุ้งพรวด เบื้องหน้าคือสุสานใต้ทะเลซีซาของหวังฉางไห่ ผม นายอ้วนและเมินโหยวผิงกำลังหาทางออกไปข้างนอกโดยที่ไม่มีถังออกซิเจน

จากนั้นผมก็ยังเห็นอีกหลายที่ ล้วนแล้วแต่เป็นสถานที่ที่เราทั้งสามคนรวมตัวกันแล้วเกิดเรื่องต่างๆขึ้นมากมาย วังงูในเมืองปิศาจ ตำหนักเจ้าแม่ซีหวังหมู่ หินอุกกาบาตที่เสี่ยวเกอเข้าไปแล้วออกมาความจำเสื่อม จากนั้นก็ไปปาหน่าย ตามหาความทรงจำของเขา เจอหอบ้านสกุลจาง และสุดท้าย...
หน้าประตูสำริด สถานที่ที่เขาบอกลาผม...



“เทียนเจิน! เทียนเจิน! แย่แล้ว! เสี่ยอ้วนความจะทำยังไงดี? เทียนเจินตื่นสิโว้ย!” ได้ยินเสียงพึมพำเหมือนคนสติแตกอยู่ข้างๆหู ผมทนไม่ไหวจึงลืมตาขึ้นดูเล็กน้อย พบว่าเป็นนายอ้วนหวัง และสถานที่คือบ้านผมเอง

กลับมาแล้ว?

สมองยังคงมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกะทันหัน นายอ้วนเข้ามาเขย่าตัวผมอย่างแรงเรียกสติ ผมจึงปัดมือเขาออกเบาๆแล้วบอกว่าไม่เป็นไร เขาเลยบอกว่าเย็นแล้วจะออกไปซื้อของทำกับข้าวพอผมพยักหน้าให้เขาก็ออกไปแต่ยังมิวายหันหน้ามาดูด้วยความเป็นห่วง พอผมดูเวลาก็พบว่าผมสลบไปเกือบสี่ชั่วโมงเลยทีเดียว

สี่ชั่วโมง แต่ย้อนความทรงจำตั้งแต่ครั้งแรกที่เราได้พบกัน จนกระทั่งนายมาบอกลาคิดแค่นั้นน้ำตาผมก็พาลจะไหล จากนั้นจึงได้รู้ว่าผมกำอะไรอยู่ในมือเสียแน่น
สร้อยหินโมราเส้นนั้น สีของมันขุ่นขึ้นเล็กน้อยเมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้ที่เห็น ผมขมวดคิ้วเหมือนไม่เข้าใจ แต่ก็วางมันลงบนโต๊ะเบาๆแล้วหยิบกล่องไม้มาดู
บนฝากล่อง ถูกสลักด้วยตัวอักษรภาษาอังกฤษง่ายๆไม่กี่คำ แต่มันทำให้ผมตัวชา

Please forget me not (ได้โปรดอย่าลืมฉัน)

จางฉี่หลิง เมินโหยวผิง นายมันคนเห็นแก่ตัว...

ผมหลับตาแล้วพยายามนึกหน้าหมอนั่นตอนที่ผมเดินไปส่งเขาที่ฉางไป๋ซาน สีหน้านั้นคือคนที่คิดจะทิ้งแล้วทุกสิ่งอย่างและหันหลังให้โลก แต่...

ผมรู้

เส้นด้ายเส้นสุดท้ายที่ยึดเขาเอาไว้กับโลกก็คือผมเอง

เพราะงั้น ผมจะไม่มีวันลืมเขาเด็ดขาด ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม...





Back scene

“แบบนี้มันเข้าหัวข้อตรงไหนเนี่ยเทียนเจิน?”

“ก็ฉันโดนย้อนเวลากลับไปในความทรงจำตัวเองไง”

“แล้วเสี่ยอ้วนล่ะ?”

“นาย...ก็ ได้เห็นสร้อยด้วยเหมือนกันไง”

“แบบนี้เสี่ยอ้วนก็เป็นส่วนเกินของพวกนายน่ะสิ!!!”

โอ๋ๆนะคะเสี่ยอ้วน รักเสี่ยนะ //ขย้ำพุง แต่คิดมุกให้เสี่ยมิได้เลยตัดทิ้ง (ฮา)



Talk: จะเล่นๆหลายทีแล้วไม่ได้เล่นซักที เจอหัวข้อวันนี้เลยได้เวลาจัด อาจจะไม่ว่างเล่นทุกวันแต่จะหาโอกาสมาเล่นค่ะ
มานับถอยหลังสู่ฉางไป๋ซานด้วยกันค่ะ >w<////

[Feran.FS]

โฮรลลลลลล เสี่ยวเกอ นายมันคนร้ายกาจ!!!

[faliona01]

เสี่ยไม่ร้องๆ เรารักเสี่ยนะคะ (กอดพุงนิ่มๆ นุ่มๆ)

เสี่ยวเกอแม่ม ถ้าจะไปก็อย่าทำแบบนี้เลย
ให้เราเฉาตายไปเองดีกว่ามานั่งรับรู้ว่าในอดีตเราเคยทำอะไรด้วยกันมา

แค้นๆๆๆๆๆ

[natsume]

โฮรลลลลลล เสี่ยวเกอ นายมันคนร้ายกาจ!!!

ร้ายกาจจริงๆค่ะ =w=" นายเมินแม่มร้ายเงียบ (หยาบคาย) 55555555555

เสี่ยไม่ร้องๆ เรารักเสี่ยนะคะ (กอดพุงนิ่มๆ นุ่มๆ)

เสี่ยวเกอแม่ม ถ้าจะไปก็อย่าทำแบบนี้เลย
ให้เราเฉาตายไปเองดีกว่ามานั่งรับรู้ว่าในอดีตเราเคยทำอะไรด้วยกันมา

แค้นๆๆๆๆๆ

มีแต่คนรักเสี่ยเนอะ (เลยโดนเเซะบ่อย) 5555555
จากมุมมองของเรา คนที่ทำอะไรเพื่อเราโดยไม่ถามความเห็นนี่น่าถีบมากๆค่ะ =w="
เพราะคนที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังนี่เหมือนโดนฆ่าตายทั้งเป็น
เมินโหยวผิง นายมันร้ายกาจจจจ