[OS] วิธีจัดการอู๋เสียฉบับจางฉี่หลิง [ผิงเสีย/NC-17]

[sinnerdarker]

++++++++++++++++++++

“เข้าใจแล้ว อย่าเพิ่งจัดการอะไร ฉันจะส่งคนไป”

จางฉี่หลิงนอนอยู่ที่เตียงผ้าใบที่ริมระเบียง เขาได้ยินอู๋เสียกรอกเสียงลงในโทรศัพท์ ดูเหมือนทางฉางซาจะมีปัญหา ต้องเร่งจัดการ หลังจากที่สั่งการไปแล้ว ก็วางโทรศัพท์ไป กดโทรหาคนอื่นต่อ กล่าวอะไรไปสองสามคำ และโทรหาคนอื่นอีกต่อ

จางฉี่หลิงไม่รู้รายละเอียด ชายหนุ่มไม่เคยสนใจงานของอู๋เสียนอกจากติดตามไปด้วยยามคว่ำกรวย เขาอาจมีความรู้ลึกล้ำในทางปฏิบัติ แต่กับการค้าขายและบริหารผู้คน จางฉี่หลิงไม่เคยแตะต้องหรือคิดสนใจ แต่ที่แน่ๆ คืออู๋เสียกำลังเครียด และดูเหมือนจะเป็นปัญหาลากยาวมานานแล้ว เพราะตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาดูเหมือนอีกฝ่ายจะทำงานแทนไม่หยุดหย่อน ออกบ้านแต่เช้ากลับบ้านดึกดื่น มีเพียงวันนี้ที่ได้อยู่บ้าน ทว่าสุดท้ายก็มีปัญหาตามมา

“ฮัลโหล ไอ้ลูกหมา!! ฉันสั่งให้ดูแลดีๆแล้วนี่มันอะไร! ฉันส่งคนไปดูแล้วเตรียมรับรองเขาด้วย!” เสียงแหกปากโวยวายดังลั่นบ้านจนท่าทางปลายสายน่าจะใกล้หูแตก ดูเหมือนอู๋เสียจะเริ่มหงุดหงิดถึงขีดสุดแล้ว ก่อนที่เขาจะวางสายไปจากไอ้ลูกหมาที่เรียกไป

อู๋เสียสูดลมหายใจลึก ก่อนที่จะกดหาเบอร์อื่น รอสายซักครู่แล้วกรอกเสียงลงไป “ฮัลโหล เสี่ยวฮัว ฉันมีเรื่องอยากให้ช่วยหน่อย”

เมื่อไดยินชื่อเจ้าบ้านสกุลเซี่ยคนปัจจุบัน จางฉี่หลิงก็หรี่ตาลง ใบหน้าเฉยชาเย็นเยียบกว่าเก่าโดยที่ไม่รู้ตัว

ขายหนุ่มลุกจากเตียงผ้าใบ เดินตรงไปยังคนที่กำลังโทรศัพท์อยู่

“นายมีคนที่ว่างพอจะไปฉางซากับฉันไหม? อะไรนะนายจะไปเอง ไม่ต้องกวนขนาดนั้นหรอก..อ๊ะ!!”

อู๋เสียสะดุ้งเฮือก รีบตะครุบปาก ก่อนหันขวับไปหาคนที่ยืนข้างหลังเขา ถลึงตามองอย่าคาดโทษ ใบหูแดงเพราะถูกเป่าลมใส่จนเผลออกเสียงแปลกๆ

‘มีอะไร’ ปลายสายถามกลับมา

“มะ..ไม่มีอะไร.ตกลงนายมีคนไหม....” อู๋เสียตอบกลับเสียงตะกุกตะกัก แขนของคนข้างหลังเริ่มแทรกเข้ามากอดเอวเขาไว้ ใบหน้าท้าวลงกดคางบนไหล่ ลมหายใจรินรดข้างใบหู

จางฉี่หลิงหลุบตาลง เขารู้ ใบหูเป็นจุดอ่อนไหวของอู๋เสีย เวลาที่เป่าเบาๆ ก็แทบจะล้มลงไปกองกับพื้น

แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะเริ่มมีภูมิต้านทาน

“เสี่ยวฮัว ตกลง…นายมีคนไหม ถ้าไม่มีก็ไม่เป็นไร…” อู๋เสียปรับเสียงให้เป็นปกติ กรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์ จางฉี่หลิงจึงอ้าปากงับใบหูเบาๆ ให้ร่างในอ้อมแขนสะดุ้งเฮือก ฝ่ามือเคลื่อนสัมผัสหน้าท้องนอกร่มผ้า ก่อนจะขยับลงถึงปลายเสื้อ แทรกฝ่ามือร้อนผ่าวเข้าสัมผัสผิวด้านใน

“อึก…!!... ไม่มีอะไรจริง..จริง..ฉันแค่วิ่งจนหอบ…นายมีคนสินะ..เตรียมรถให้….ด้วย....” อู๋เสียพยายามพูดช้าๆ เสียงคุยโทรศัพท์ยิ่งทียิ่งตะกุกตะกัก ละออกมาจากโทรศัพท์เล็กน้อย สูดลมหายใจลึก ก่อนจะหันมาขยับปาก ถามประมาณว่า ‘ทำอะไรของนายหาฉี่หลิง’

ชายหนุ่มหรี่นัยน์ตาลง ไม่ได้ตอบว่าตนกำลังทำอะไร ก่อนจะเลิกเสื้อของอีกฝ่ายขึ้น ลากไล้ฝ่ามือมาจนถึงกลางแผ่นอก สัมผัสแผ่วทิ้งร่องรอยเอาไว้ ทว่าไม่สัมผัสส่วนที่อ่อนไหวที่สุดบนแผ่นอกของร่างตรงหน้า

ในเมื่อเขาไม่สนใจจะหยุด ก็เหมือนคนดื้อด้านจะทำหน้าที่ของตนตามวิสัย อู๋เสียทำเป็นเมินการกระทำของเขา คุยโทรศัพท์ต่อไป

จางฉี่หลิงขยับฝ่ามือลากไล้ไปทั่วแผ่นอก ขยับร่างแนบชิดคนในอ้อมแขนจนรู้สึกถึงความร้อน เขารู้ดีว่ายามนี้กิเลนบนแผ่นอกกำลังปรากฏคืบคลาน และอีกไม่นานจะแสดงเด่นชัดเจน

เขาเปลี่ยนจากแนวฟันที่งับใบหูเป็นเรียวลิ้นไล้เลีย ลากไล้เข้าไปในใบหู สร้างเสียงเฉอะแฉะหยาบโลน ทำให้ร่างในอ้อมแขนสะดุ้งเกร็งเฮือก รู้สึกได้ว่าหน้าอกซ้ายที่เขาสัมผัสอยู่ กำลังเต้นรัวเพราะการถูกปลุกเร้า

“…โอเค ก็ได้..อุ…นัด.กันที่…!! ไหน….” เสียงบทสนทนาเริ่มขาดห้วง ในขณะที่จางฉี่หลิงเลื่อนเป้าหมายจากใบหูแดงฉานมาที่ลำคอ จูบลงไปเบาๆ ก่อนจะดูดุนจนเป็นลอยแดง และไล้จมูกซุกไซร้อย่างถือสิทธิ์

อีกไม่นาน เขารู้ดี

ชายหนุ่มขยับร่างกายเข้าแนบชิดกว่าเก่า ดุดันสิ่งที่โป่งพองกับร่างของอู๋เสีย จางฉี่หลิงรู้สึกได้ว่าร่างในอ้อมแขนเขาสะดุ้งเกร็ง และอีกไม่นานโทรศัพท์นี้จะถูกตัดสายลง

“…โทษทีเสี่ยวฮัว..ฉันขอร้องเองแท้ๆ แต่คงต้องขอนัดพรุ่งนี้….บาย!” อู่เสียรีบตัดสาย โยนมือถือลงบนโต๊ะ ก่อนจะหันมาประจันหน้ากับเขา “ฉี่หลิง! เป็นบ้าอะไรของนายเนี่.----อุ๊บ!”

ยามที่ใบหน้านั้นหันมาหาเขา จางฉี่หลิงก็ไม่รีรอที่จะประกบริมฝีปากลงไป เขาสอดลิ้นรุกเร้าเข้าไปในโพรงปากชื้นแฉะ ขยับปลายลิ้นพัวพันกับของอีกฝ่าย อู๋เสียที่ตกใจอยู่ยังไม่ไม่ตอบสนอง ทว่าไม่นานนักก็ขยับลิ้นพัวพันเข้าหา ตอบสนองอย่างเคยชิน แขนทั้งสองข้างขยับขึ้นโอบลำคอเขา เหนี่ยวรั้งให้ริมฝีปากยิ่งชิดใกล้ยิ่งกว่าเดิม เสียงริมฝีปากที่ผละออกแล้วขยับแนบชิดดังแผ่วเบา ในขณะที่ฝ่ามือหยาบกร้านขยับเปลี่ยนจากเบื้องหน้าไปลูบไล้แผ่นหลัง ส่งมอบความร้อนผ่าวที่เขารู้สึกถึงบดนี้

จางฉี่หลิงละริมฝีปากจากอู๋เสีย ปล่อยโอกาสให้ร่างตรงหน้าได้หายใจ ใบหน้าอ่อนวัยไม่สมอายุแดงเรื่อ ดูน่ารักในสายตาของเขา

“ให้ตายสิ..ทำไมฉันต้องยอมนายทุกทีสินะ…”อู๋เสียพึมพำสบถ ดวงตาถลึงขึ้นมองเขา เห็นเช่นนั้นจางฉี่หลิงจึงเพียงแย้มรอยยิ้ม..เขารู้ อู๋เสียไม่เคยต้านทานมันได้

และเป็นเช่นนั้น อู๋เสียคลายสีหน่าโกรธขึ้ง ถอนหายใจเฮือก ฝ่ามือลากไล้ผิวของเขาส่วนที่โผล่พ้นเสื้อกลามเนื้อน้ำเงินเข้ม สัมผัสไปตามลวดลายกิเลนที่ปรากฏขึ้น

คนตรงหน้าชอบลายสักนี้ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ว่าในเมื่อสิ่งนี้เป็นส่วนหนึ่งของเขา จึงไม่เคยคิดกังวล

จางฉี่หลิงฉกจูบริมฝีปากคู่นั้นอีกครั้ง ก่อนจะขยับลากไล้ไปที่ลำคอ ซุกไซร้ดูดดุนสร้างรอยแดง เขาขยับขาพาร่างของอู๋เสียก้าวถอยไปด้านหลัง จนกระทั่งล้มลงไปกับโซฟาที่ตั้งอยู่ตรงนั้น

อู๋เสียอุทานเล็กน้อย ในขณะที่เขาขยับตามลงไปท้าวแขนกักขังร่างนั้นไว้ ฝ่ามือขยับปลดขอกางเกงขอองีกฝ่ายแล้วดึงออกอย่างรวดเร็ว บัดนี้ร่างตรงหน้าจึงเหลือเพียงเรียวขาที่เปลือยเปล่า

ปกติจางฉี่หลิงไม่เร่งร้อนถึงเพียงนี้ ทว่าอู๋เสียยุ่งวุ่นวายกับการทำงาน ไม่สนใจ ไม่ทักทายมาสามวัน บางครั้งก็คล้ายถึงขีดสุดของความอดทน

“จางฉี่หลิง! นายแม่งจะตะครุบฉันกินหรือไง!!” อู๋เสียโวยวายลั่น หุบเรียวขาไม่ให้เขาสัมผัสกาย ทว่าจางฉี่หลิงเพียงตวัดสายตาคมปราดมอง แยกเรียวขาทั้งสองออกโดยไม่ต้องอกเรี่ยวแรง แทรกร่างให้อยู่ระหว่างขาทั้งสองของร่างที่นอนราบบนโซฟา

อู๋เสียสะดุ้งเฮือก กะพริบตามองเขา ท่าทางจะหวาดหวั่นพรั่นพรึงพอตัว

จางฉี่หลิง ลากมือไล้หน้าท้องของอู๋เสีย เลิกเสื้อขึ้นไปถึงแผ่นอกแบนราบ ก่อนจะพรมจูบตามไป ลากไล้เรียวลิ้นลงบนผิวไร้ตำหนิใด

เขาคล้ายได้ยินเสียงครางอือแผ่วเบา อู๋เสียวางืมอลงบนไหล่ของเขา ในขระที่ชายหนุ่มลากเรียวลิ้นไปถึงยอดอกระเรื่อชูชัน ขบกัดแผ่วเบาให้ร่างข้างใต้สะท้านไหว ก่อนจะลิ้มเลียดูดดุน สร้างรอยแดงรอบฐาน สร้างเสียงครางขาดห้องจากร่างข้างใต้ต้น

“ฉี่หลิง…อย่า…” อู๋เสียครางห้ามเขา ยามที่ยังคงไล้เลียยอดอกชูชันระเรื่อ แน่นอนว่ายามนนี้จางฉี่หลิงไม่คิดสนใจฟัง ฝ่ามืออีกข้างของเขาแตะลงบนตุ่มไตอีกข้าง คลึงเคล้นในขณะที่ขบกัดปรนเปรออีกข้างหนึ่ง

เขารู้สึกได้ว่าเรียวขาของร่างตรงหน้าเกร็งสั้น มือทั้งสองที่บีบไหล่เริ่มจิกแน่นจนเขารู้สึกเจ็บ ทว่าไม่ได้รู้สึกไม่ชอบ และอันที่จริง ไม่สนใจ

จางฉี่หลิงละออกจากแผ่นอกแบนราบ มองรอยจูบทั่วแผ่นอกนั้นอย่างพึงใจ ก่อนที่จะขยับมือลงไปถึงหน้าท้องแบนราบ สัมผัสส่วนอ่อนไหวที่ระริกชูชัน ตระหง่านขึ้นเพราะการปรนเปรอของเขา

อู๋เสียหอบหายใจ ใบหน้าแดงก่ำ ดวงตาฉ่ำเยิ้มจ้องมองเขา ไร้เรี่ยวแรง

ชายหนุ่มหรี่นัยน์ตาลง ขยับร่างขึ้นไปจุมพิตปรนเปรอ ฝ่ามือขยับกอบกุมส่วนอ่อนไหวที่สั่นระริก ขยับเคลื่อนเร่งเร้าให้ร่างข้างใต้ปลดปล่อยความปรารถนา

เสียงครางอื้อดังในลำคอ ส่งคลื่นสั่นสะท้านผ่านเข้ามาหาเขา จางฉี่หลิงนิ่วหน้าเล็กน้อย ทว่าฝ่ามือยังคงขยับเคลื่อน เร่งความเร็วขึ้นทุกขณะ เขารู้สึกถึงของเหลวใส่ที่หลั่งอาบเคลือบออกมาก่อน และรู้ดี อีกไม่นานสิ่งที่เขาตองการจะถูกปลดปล่อยออกมา

จางฉี่หลิงละริมฝีปากออกมาเล็กน้อย ได้ยินเสียงครางขาดห้วงดังออกมาผะแผ่ว ก่อนที่เขาจะกลืนมันด้วยจบอีกครั้ง ในขระที่ฝ่ามือเริ่มขยับเคลื่ออนที่ถี่เร็ว ไม่นานนัก ร่างข้างใต้ก็กระตุกเฮือก พร้อมของเหลวสีขาวขุ่นที่ถุกปลดปล่อยออกมาจนเประเปื้อนร่างของเขาและร่างอีกฝ่าย

“…ฮ่า….อู๋เสียหอบหายใจ หมดเรี่ยวแรง แต่เขาไม่คิดรอ

ชายหนุ่มกวาดคราบสีขาวขุ่นด้วยมือข้างที่ปรนเปรอความปรารถาให้ ก่อนจะลากไล้ลงมาเบื้องล่าง เคลือบลงบนช่องทางนุ่มเบื้องหลัง และส่งนิ้วที่ยาวผิดปกติดของเขาเข้าไปนิ้วหนึ่ง จางฉี่หลิงรู้สึกว่าอู๋เสียสะดุ้งเฮือก ชองทางด้านหลังพลันขยับไหวดระชับโอบรัดนิ้วของเขา

“…นี่นาย..จะเอาให้สุดทาง..เลยเหรอ..” อู๋เสียถามเขาเสียงพร่า กัดฟันกรอด ขยับมาจับข้อมือเขาไว้ ใบหน้ายังคงแดงเรื่อเพราะแรงอารมณ์ที่เพิ่งปลดปล่อยเขา

จางฉี่หลิงนิ่งงันตอบ ก่อนจะขยับใบหน้าขึ้นไปหา จูบริมฝีปากของอู๋เสียเบาๆ

“ฉันต้องการนาย”

ร่างที่นอนราบบนโซฟาสะดุ้งเกร็ง ใบหน้ายิ่งแดงสดกว่าเก่า ก่อนจะกัดฟันกรอด ตอบกลับอย่างฉุนเฉียว “นายแม่ง….ขี้โกง”

จางฉี่หลิงหัวเราะเบา ขยับปลายนิ้วเคล้นคลึงเบิกช่องทางเบื้องหลัง ส่งปลายนิ้วเข้าไปกวาดสัมผัสกล้ามเนื้อนุ่มร้อนชื้นแฉะภายใน เขาเพิ่มจำนวนนิ้ว จากหนึ่งเป็นสอง เบิกช่องทางให้ขยายพอที่จะรองรับเขาเอาไว้

..ความจริง ควรจะเตรียมนานกว่านี้

แต่เขาก็ถึงที่สุดแล้วเช่นกัน

ชายหนุ่มขยับขาเรียวทั้งสองขึ้นพาดบ่า อดไม่ได้ที่จะขบกัดดูดดุนสร้างรอยแดง เสียงครางสะดุดห้วงที่ดังออกมาปลุกกระตุ้นเขา ทำให้รู้สึกชอบใจ

จางฉี่หลิงหอบหาบใจ ปลดปล่อยส่วนสัดแข็งกร้าวของตนออกมา ดุดุนส่วนปลายที่ช่องทางนุ่ม ก่อนจะค่อยดันร่างเข้าไป กัดริมฝีปากยามที่รู้สึกถึงกล้ามเน้อที่เต้นตุบตอดรัดเขาไว้

“…ฮ่า…” อู๋เสียเผลอครางแผ่วเบา ร่างที่ถูกรุกรานสูดลมหายใจลึก พยายามผ่อนคลายตัวเองไม่ให้เผลอเกร็งจัดจนเกินไป ฝ่ามือขยับจิกลงบนหมอนอิง นัยน์ตาปรือมองราวกับเชื้อเชิญ

จางฉี่หลิงค่อยๆ กดร่างของตนเข้าไป สัมผัสเสียดสีช่องทางนุ่มร้อน ก่อนจะขยับพรวดเข้าไปจนสุดทาง

เขาหอบหายใจเบา รู้สึกถึงความนุ่มร้อนชื้นแฉะที่บีบรัดตัวตนของเขา เต้นตุบดูดดุน ตอบรับการรุกราน

ชายหนุ่มเคลื่อนกาย ถอนออกมาเล็กน้อย ก่อนจะขยับพรวดเข้าไปอีกครั้ง ส่งคลื่นกระแสสันต์แล่นปราดไปตาวแนวกระดูกสันหลัง จางฉี่หลิงหอบหายใจ กัดริมฝีปาก ก่อนจะเริ่มเคลื่อนกายเข้าออก สร้างเสียงครางและเสียงหอบหายใจทั้งจากตัวเองและร่างที่ถูกรุกราน

“…อย่า..เร็ว..นัก…” อู๋เสียร้องประท้วงขยับฝ่ามือจับแขนเขาไว้ แต่จางฉี่หลิงไม่อาจทำตามได้ ตอนนี้เขาควบคุมตัวเองไม่ไหว ปรารถนาเพียงจะชำแรกกายเข้าไปในร่างตรงหน้าตน สัมผัสถึงความอบอุ่มนุ่มร้อนที่ล้อมรอบส่วนสัดของเขาไว้ และเห็นร่างตรงหน้าตนเต้นเร่า

ทุกครั้งที่เคลื่อนกายเสียดสี ปมเกลียวคลื่นความปรารถนาก็ยิ่งพันทบ ความกระสันต์แล่นปราดเชี่ยวกรากขึ้นทุกขณะ ไม่นานนัก เขาก็ขยับกายเคลื่อนลึกเข้าไปในร่างของอู๋เสีย ปลดปล่อยความปรารถนาของตนเข้าไปในร่างของอีกฝ่าย

จางฉีหลิงหอบหายใจ เคลื่อนใบหน้าขึ้นจุมพิตหน้าผากชื้นเหงื่อทั้งที่ยังไม่ถอนกายออก ฝ่ามือเกลี่ยเส้นผมที่รกประใบหน้าชื้นเหงื่อ ก่อนจะสบตามองนัยน์ตาปรอยของอีกฝ่าย

“จู่ๆ…กลายร่างเป็นสัตว์ร้ายหรือไง” อู๋เสียกล่าวบอกเขา “แล้วแบบนี้ฉันจะไปทำงานยังไงไหว….ฉันไม่ได้เอ๊าะๆ เหมือนเมื่อสิบปีก่อนนะเฟ้ย..”

“…งั้นก็ไม่ต้องไปทำงาน” จางฉี่หลิงตอบไปแบบนั้น ครอบงำริมฝีปากขอองีกฝ่ายไว้ ขยับกายถอนอกเพียงเล็กน้อย ก็รุ้สึกได้ว่าความปรารถนาเริ่มก่อตัวขึ้นอีกครา

อู๋เสียย่อมรุ้สึกถึงเรื่องนั้น ฝ่ามือทั้งสองดันอกเขา ด่ากราดทันทีที่ริมฝีปากเป็นอิสระ “ไปกินไวอากร้ามาหรือไง!!”

จางฉี่หลิงไม่ได้ตอบอะไร เพียงยกมุมริมฝีปาก และประกบจูบลงไปอีกครั้ง

เขารู้ว่าอีกไม่นานอู๋เสียจะยอม และทุกอย่างก็จะเริ่มต้นอีกครั้ง

แน่นอนว่าเมื่อทุกอย่างสิ้นสุดลง อู๋เสียย่อมบ่นพึมพำเรื่องที่ตนปวดเอวจนไปทำงานไม่ได้

แต่จางฉี่หลิงไม่คิดใส่ใจอยู่ดี

END

เดลี่อะไรดีอ่ะ

มันเริ่มจาก “ไหว” แต่งๆ ไปเป็น “อ่อน” “แต่หัวข้อ ”แข็ง” ก็ไม่เลว (..)

แต่ไปๆมาๆ จะเอาแปะเดลี่ก็...เขิน เลยไม่แปะดีกว่า

นิสัยจางฉี่หลิงฟิคนี้หลุดไปไม่กลับแล้วนะคะ 5555

นานๆ ทีจะเขียนฉากเรทจากมุมของฝ่ายรุกค่ะ แปลกดี ทุกคนอ่านจะรุ้สึกยังไงเนี่ย 55555

ฟิคเรทในรอบหลายสัปดาห์ค่ะ 555

[felis_d]

อือออออ มนุษย์เงียบนี่มันร้ายกาจ!!! \เด็ดทิษชูซับเลือดดด

[ryu77]

รู้สึกว่านายเมินจะขี้หึงนะ
แค่คุยโทรศัพท์กับเพื่อนสนิทที่จ้องจะงาบเพื่อนตัวเองเองนะ ถึงกับให้บทลงโทษเชียว
บทลงโทษนี่ก็ ขอทิชชู่ซับเลือดหน่อยเถอะค่ะ แซ่บหลายยย!! =,,=

[kame_kazuha]

เสี่ยวเกอ ใจเย็นๆ นายน้อยแก่แล้วนะ นี่ก็หึงไม่หวงสังขารเลย 55

[fay_13]

น้องซินหื่นมาก!! แต่อ่านไปแล้วก๊าวมากอ่ะ

น่าสงสารนายน้อยจริงๆ เล้ย พ่อกิเลนเค้าคิดว่าเค้ายังเอ๊าะๆ อยู่หรือไงเนี่ยหาจางอากง?

สะโพกครากสินะคะนายน้อย โถๆๆ น่าสงสาร

[Yuwadee Wana]

เสี่ยวเกอขึ้หึงอ่ะ แต่หึงได้ดีงามมากค่ะ
เขียนดีอ่าาาาา
เช็ดกำเดาแทบไม่ทัน

เขียนจากมุมฝ่ายรุกแบบนี้ก็ไม่เลวนะคะ เขียนบ่อย ๆ นะ อยากรู้ความในใจเสี่ยวเกออ่ะ

[SilverCloud]

ร้ายนักนะจางฉี่หลิง หึงสินะ ตอนนายน้อยคุยกับคนอื่นละเฉย แต่พอเอ่ยชื่อเสี่ยวฮัวเท่านั้นล่ะลุกเดินมาน้วยเชียว แหม 5555

[onihazard]

คนพูดน้อยมักจะแสดงออกด้วยการกระทำสินะ -..-
แล้วแบบนี้งานของนายน้อยจะเป็นยังไงต่อไป เสี่ยวฮัวจะรอเก้อหรือไม่ (เพราะนายน้อยลุกไม่รอด)
เรื่องนั้น ยังไงเสี่ยวเกอก็ไม่สนใจอยู่ดี 5555

[Feran.FS]

โอ้ยยยยย เสี่ยวเกออออ นายแม่งงงงงง เกาะเมียกิ---//โดนฆ่า
โฮรลลลล ภริยาจะทำงานนน หวงแม้กระทั่งคุยขอความช่วยเหลือออ โอ๊ยยย //ฟื้นมาตบตี//โดนฆ่าอะเกน

[meanato]

ข้าน้อย...ขอเลือด...//ซับ

[wayamin]

อะหือ ซับเลือดแทบไม่ทันแน่ะค่ะ >///<b

[k_yame]

เฮือกกกก!!!! เลือดกระฉอกก!!!เรียกรถพยาบาลด้วยยย

นี่มัน ... ประโยคในตำนาน "เห็นเงียบๆ กินเรียบนะครัช"
พี่เมินสุดเงียบกินเรียบจริงๆค่ะ กินนายน้อยซะเรียบไม่มีเผื่อแผ่ผู้ใด

[Rozenkreuz]

โฮกกกกกกกกกกกกก
คนที่หน้าง่วงตลอดเวลา พอตื่นช่างร้ายกาจ (อะไรตื่น)
คนที่ทำเงียบอยู่เสมอ พอส่งเสียงแล้วทำเอาด้วงลงไปชักกระแด่วๆ (เสียงหอบนั่นมั---)
กระแด่วพ่องงงงง //รีบตีลังกากลับหลังเข้าใต้เตียง 
แหมมมมม หึงรุนแรงนะเสี่ยวเสียยยยย ถถถถถถถ

[nightsza]

หึงโหดตลอดดด