[OS] #dmbjdaily (อร่อย) ยังไงก็อร่อย [พานสาม]

by **Cathareen** Tue 06 Jan 2015, 20:22

ปึด....

อู๋ซันเสิ่งรู้สึกเหมือนเส้นเลือดในสมองกำลังจะขาดอยู่รอมร่อ

เขารวบเอกสารในมือเข้าด้วยกัน กระแทกมันแรงๆระบายอารมณ์แล้วฟาดลงบนโต๊ะ

ฉวยบุหรี่ที่สูบค้างไว้มาอัดควันเข้าปอดเฮือกใหญ่

แต่ขณะนี้บุหรี่ก็ไม่ช่วยอะไรมากนัก สัญชาตญาณของเขากำลังกระตุกเตือนยิบๆอย่างน่ารำคาญ

...โว้ย เมื่อไหร่มันจะเลิกจ้อง...

มือคว้าสมุดบัญชีอีกเล่มมาเปิดอ่าน หวังจะหาเรื่องทำให้เลิกสะกิดใจถึงสิ่งน่ารำคาญนั่น

.

.

.

.

....ไม่มีสมาธิเลย ให้ตาย!

“เมื่อไหร่แกจะเลิกจ้องซักทีวะ!!” ที่เขี่ยบุหรี่ถูกขว้างออกไปอย่างเคยชิน แม่นยำราวจับวาง

แต่เป้าหมายของที่เขี่ยบุหรี่ก็ยกมือขึ้นรับมันไว้ได้อย่างพอดิบพอดีเช่นกัน

..ฮึ่ย ก็รู้ว่ามันจะรับได้ เพราะแม่งโดนขว้างใส่ทุกอาทิตย์ ทำไมเมื่อกี้ไม่หยิบคอมพิวเตอร์ขว้างแทนวะ..

บุคคลผู้เกือบได้โดนคอมพิวเตอร์ทุ่มอัดหน้าวางที่เขี่ยบุหรี่ลงอย่างนิ่มนวล ก้มลงเก็บช้อนที่ตกพื้นขึ้นมาแล้วยิ้มให้

“ปกติผมก็มองพี่อย่างนี้อยู่แล้วนี่ครับ” พานจื่อยิ้มสดใส ตักวุ้นมะพร้าวในมือเข้าปากโดยที่สายตาไม่ได้ละไปจากใบหน้าของเขา

“ยังไม่เลิกอีก นี่ฉันถามจริงๆเถอะ ตกลงแล้วทำไมแกต้องมากินอะไรแล้วมองฉันไปด้วยห๊า!!”

มันเริ่มตั้งแต่ตอนที่เขาหายไปคว่ำกรวยโดยไม่ได้บอกไอ้หมานี่เมื่อสองอาทิตย์ก่อน พอกลับมาก็นึกว่าจะโดนตัดพ้ออะไรเหมือนเดิม แต่กลายเป็นว่าคราวนี้
พานจื่อแค่ยิ้มให้ ไม่พูดอะไรซักคำ

....แค่หลังจากนั้นมันก็ทำตัวติดกับเขาตลอด ทุกเวลา ทุกนาทีที่ทำได้

เรื่องนั้นไม่ได้ทำให้รู้สึกรำคาญอะไรเท่าไหร่นัก แต่เรื่องที่ทำให้เขารำคาญจริงๆคือ ตอนพานจื่อเฝ้าเขาแล้วเอาข้าวมากินด้วย

เขาไม่ได้รำคาญเสียงช้อนส้อมหรือกลิ่นอาหารอะไรแบบนั้น อู๋ซันเสิ่งสรุปได้ว่าความรู้สึกที่โดนจ้องด้วยสายตาแปลกๆนั่นต่างหากที่ทำให้รำคาญ!

ไม่รู้เหมือนกันว่าเขารู้ได้ยังไง แต่ความรู้สึกที่โดนมองตอนปกติกับตอนที่ไอ้นั่นกินข้าวมันไม่เหมือนกันจริงๆ

เขาก็โวยใส่พานจื่อไปหลายรอบแล้ว แต่แม่งก็ไม่ยอมเลิกซักที

....นี่เป็นการเอาคืนรึยังไง ทั้งๆที่เมื่อก่อนว่าอะไรก็ทำตามหมดแท้ๆ...หรือนี่จะถึงช่วงเวลาต่อต้านแล้ว...

“ก็จะได้อยู่ดูแลพี่สามตลอดเวลาไงครับ” คำตอบแบบเดิมลอยเข้าหูอีก ทำคิ้วคนฟังกระตุกยิบๆ

"......แต่ที่แล้วมาเอ็งก็ไปกินแล้วค่อยกลับมาไม่ใช่รึไง"

พานจื่อเงียบไปอึดใจก่อนจะตอบเสียงแผ่ว

“.....ก็เดี๋ยวพี่สามหายไปอีก...."

เขาถอนหายใจ สวนกลับไปอย่างเหนื่อยหน่าย

"ฉันก็คนนะโว้ย ไม่ใช่หุ่นที่นั่งนิ่งๆได้ตลอด....”

...สงสัยจะโกรธจริงๆ....ยอมขอโทษมันก็ได้วะ จะได้จบๆเรื่องเสียที..

หากก่อนจะได้เอ่ยอะไรออกไป คนที่ทำหน้าเป็นหมาหงอยก็พูดขึ้นมาก่อน

“อีกอย่างคือ........”

“..........?”

“ถ้าไม่ได้เห็นหน้าพี่กินอะไรก็ไม่อร่อยครับ”

“.......”

“........”

“พานจื่อ ไอ้โรคจิต! ไสหัวไปกินข้าวที่อื่นเลยไป!!”

อู๋ซันเสิ่งหัวเสียยิ่งกว่าเดิม หยิบเอกสารแถวๆนั้นเขวี้ยงใส่พานจื่อจนกระดาษปลิวกระจายเต็มห้อง

“....มันไม่อร่อยจริงๆนะครับพี่สาม...” เสียงคนโดนประทุษร้ายร้องประท้วง

...ยัง ยังมีหน้ามาทำหน้าอ้อนพระบาทอีก!

"ไม่ต้องมาทำตาลูกหมาอ้อนแบบนั้นนะ! แกน่ะตัวโตเท่าควายแล้ว!”

เมื่อกระดาษหมดมือ หมอนอิงก็ถูกนำมาเป็นอาวุธ ตามด้วยปากกา กล่องทิชชู่ แก้วน้ำและอื่นๆ...

จวบจนไม่เหลืออะไรให้ปาแล้วเขาจึงหยุด หอบหายใจมองเป้าหมายที่จมอยู่ในกองสิ่งของอย่างพอใจ

...ดี มีอะไรมาบังๆหน้ามันซะที...

“แต่ว่าพี่สามครับ....ที่จริงผมก็คิดว่ามีอีกอย่างที่กินยังไงก็อร่อย แบบที่ไม่ต้องมองหน้าพี่สามอยู่นะครับ”

อู๋ซันเสิ่งเลิกคิ้ว มองพานจื่อที่ค่อยๆเขี่ยกระดาษออกจากใบหน้า

คนที่นั่งอยู่แย้มยิ้มให้เขา ไม่พูดอะไร แต่เหมือนเขาจะรู้คำตอบขึ้นมารางๆจากแววตานั่น....

พานจื่อมองพี่สามที่ยังเหนื่อยจากการออกแรงเมื่อครู่ ดวงหน้าขึ้นสีน้อยๆประกอบกับอาการหอบเล็กๆ...

แค่เห็นก็น่าอร่อยแล้วครับ~

“ไอ้สัสพานจื่อ!! ต่อจากนี้ห้ามอยู่ห้องเดียวกันกับฉันเด็ดขาด!!”

วุ้นมะพร้าวถูกประเคนอัดมาเต็มหน้า ตามด้วยเสียงกระทืบเท้าปึงปังออกไปทางประตู

พานจื่อยังคงยิ้ม ป้ายวุ้นมะพร้าวเข้าปากแล้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

“พี่สามครับ ที่อร่อยน่ะผมพูดจริงนะ......”

“เพราะว่าคนที่ไม่เคยชิมคงไม่มีสิทธิ์พูดว่าอร่อยจริงไหมครับ”

END

*******************************************

มาแบบแอบรั่วๆค่ะอันนี้ 5555 พอเปิดเทอมแล้วเหมือนแต่งอะไรไม่ค่อยออกเลยค่ะ YwY

แถมชื่อตอนก็....คือคิดไม่ออกค่ะ สารภาพ ฟฟฟฟฟฟ

ตอนท้ายที่ว่า ไม่มองหน้ากินก็อร่อย คงเข้าใจนะคะ 5555 ก็แบบ มันไม่ต้องมองหน้าก็ได้ แต่กินแล้วก็อร่อยไง #อะไรของหล่อน

ขอบคุณที่อ่านนะคะ รู้สึกรั่วจังค่ะ 5555 talkก็รั่วตาม 555555

#พอเถอะตัวข้า #เปิดเทอมแล้วเสียสติ