[OS] JUST YOU [ผิงเสีย or เสียผิง]

[ennewiis]

❥JUSTYOU



Title : Just you
Fandom : 盜墓筆記, Daomu Biji, บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน
Pairing : เมินโหยวผิง x อู๋เสีย , อู๋เสีย x เมินโหยวผิง
Rate : PG



คำเตือน : มีสปอยเหตุการณ์หลังเข้าอุกกาบาตเป็นต้นไปนะคะ

“หือ? เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะนายอ้วน”

ผมเอ่ยถามพร้อมทำตาโตใส่คนที่ยืนพุงพลุ้ยกอดอกด้วยสีหน้าภูมิใจเสียเต็มประดาอีกครั้ง เหมือนว่าเมื่อกี้นายอ้วนจะพูดอะไรสักอย่างที่ผมฟังไม่ถนัดเพราะมัวแต่สนใจกับกองเสื้อผ้าลายแปลก ๆ ที่อยู่ตรงหน้า ไม่น่าปล่อยให้นายอ้วนจัดการเรื่องเสื้อผ้าเลยให้ตายสิ ได้กลับมาทีไรไม่เป็นเสื้อผ้าลายพร้อยก็ต้องเป็นลายลูกเจี๊ยบ เจ้าหมอนี่เป็นอะไรกับลูกเจี๊ยบมากหรือเปล่า หรืออยากจะอำลาวงการไปเปิดฟาร์มไก่กัน

“เสี่ยอ้วนบอกว่า เรามาจัดปาร์ตี้ฮาโลวีนกันเถอะ! นายน้อยหูตึงหรือไงถึงไม่ได้ยินที่เสี่ยอ้วนพูด”

ฉันไม่ได้หูตึงแต่ไม่ได้สนใจนายเลยต่างหาก… ผมอยากจะตอบกลับไปแต่คิดว่าคงไม่ดีแน่เลยทำเพียงแค่เลิกคิ้วใส่นายอ้วน ไม่รู้ว่าเขาไปเอาความคิดแบบนั้นมาจากไหน วันนี้เป็นวันที่ 31 ตุลาคม ก็จริงอยู่ แต่ไม่ได้หมายความว่าเราจะต้องจัดงานปาร์ตี้ผีหลอกหลอนอะไรตามคนอื่นเขาเสียหน่อย แถมเรื่องที่เจอระหว่างลงกรวยมันก็คงจะเพียงพอแล้วที่จะทำให้เข็ดกับเรื่องลึกลับ แต่ทำไมนายอ้วนเกิดเฮี้ยนมาพูดเรื่องแบบนี้ได้ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน

“อย่ามาทำหน้าแบบนั้นนะเทียนเจินอู๋เสีย เสี่ยอ้วนแค่อยากให้เรามีปาร์ตี้เฮฮากัน หลังจากเจอเรื่องนั้นมาก็เท่านั้นแหละ…”

เขาพูดแล้วเหล่ไปมองคนที่ยังนั่งนิ่งอยู่เบื้องหน้าผม ผมเข้าใจว่าเขาหมายถึงเรื่องอะไร ผมรู้ว่าเขาเองก็คงตกใจไม่แพ้กับผมตอนที่รู้ครั้งแรก



เมินโหยวผิงเสียความทรงจำไปแล้ว



ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นทีนั่น แต่หลังจากที่เมินโหยวผิงกลับมาเข้าก็เป็นแบบนี้ไปแล้ว ปากก็พร่ำพูดคำที่ผมไม่เข้าใจเสียจนผมคิดว่าเขาสติแตกไปแล้ว แต่หลังจากสงบสติอารมณ์ได้เขาก็เป็นแบบนี้ นั่งอยู่เงียบ ๆ มองตามผมกับเสี่ยอ้วนทุกการกระทำ จะเดินไปไหนก็เดินตาม พอโดนถามคำก็ตอบคำ แต่กลับจำเรื่องของตัวเองไม่ได้เลย คิดแล้วผมก็เหลือบมองเขาอีกครั้ง ดูท่าทางเขาจะยังสนใจชั้นในทรงบ๊อกเซอร์ลายลูกเจี๊ยบตรงหน้าอย่างบอกไม่ถูก ตาสีเข้มที่ไม่เคยแสดงถึงสิ่งใดถึงได้จ้องอยู่อย่างนั้น หรือระหว่างที่เขาอยู่กับนายอ้วน ทั้งสองคนจะแอบไปเปิดฟาร์มไก่กันแล้วแต่ไม่ได้บอกผมก็ไม่รู้กันนะ

“…..แล้วแต่นายเถอะ ถึงฉันห้ามไปนายก็คงไม่ฟังอยู่ดี”

“เยี่ยมเลย! งั้นเสี่ยอ้วนจะไปหาฟักทอง ของกิน เสื้อผ้า ต้องสนุกมากแน่ ๆ เสี่ยอ้วนจะหามาให้พวกนายด้วยแล้วกัน” ว่าแล้วเขาก็เดินเอาพุงกลม ๆ ของเขาออกไปจากห้อง ผมไม่รู้หรอกว่าเขาจะไปหาอะไรมาจากไหน ผมไม่อยากจะขัดใจเพราะรู้ว่าเขาคงหวังดี และการจะยอมเขาหน่อยเป็นการขอบคุณที่เขาช่วยผมไว้หลายต่อหลายครั้งมันก็ไม่ใช่เรื่องเหนื่อยบ่ากว่าแรงเท่าไหร่ ไม่ใช่ว่าผมหวังให้เขาช่วยผมในการคว่ำกรวยครั้งต่อไปหรอกนะ ผมไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นเลย

ห้องทั้งห้องเงียบลงทันทีเมื่อเหลือเพียงแค่ผมและเมินโหยวผิงที่ยังนั่งจ้องลูกเจี๊ยบไม่วางตา ผมว่าเขาคงชอบมันมากจริง ๆ เลยผละมือที่จับเรียงเสื้อผ้าลายประหลาดแล้วยื่นบ๊อกเซอร์ลายลูกเจี๊ยบให้เขาแทน พ่อหนุ่มหน้าหยกเห็นผมยื่นด้านที่มีลายลูกเจี๊ยบให้ก็มองหน้าผมสลับกับของที่อยู่ในมือแบบไม่เปลี่ยนสีหน้า ก็นายอยากได้หรือไงไม่รีบหยิบไปอีก ถ้าใครมาเห็นภาพผู้ชายรูปหล่อคนนึงกำลังยื่นบ๊อกเซอร์ให้ผู้ชาย…ที่หล่อน้อยกว่านิดนึงเขาจะคิดยังไงกันเล่า

“เห็นนายจ้องมันตั้งนาน อยากได้ก็เอาไปสิ”

เพราะถึงยังไงนี่ก็เป็นเสื้อผ้าที่นายอ้วนซื้อมาให้นายอยู่แล้ว

เมินโหยวผิงรับมันไปถือไว้ นิ้วเรียวยาวผิดปกติของเขาไล้ลายลูกเจี๊ยบขนฟูตัวเหลืองนั่นเบา ๆ ดูเหมือนเขากลับไปเป็นเด็กตัวน้อยที่ดีอกดีใจเมื่อได้ของที่ชอบยังไงอย่างนั้นถ้าไม่ติดหน้านิ่ง ๆ และสิ่งที่เขากำลังลูบคือกางเกงในทรงบ๊อกเซอร์ ผมหลุดขำอย่างลืมตัว แต่ตาเมินโหยวผิงก็ไม่สนใจผม เขายังเอาแต่จ้องของในมือ และนั่นก็ทำให้ผมตัดสินใจแล้วว่าจะจับเขาแต่งเป็นผีลูกเจี๊ยบสำหรับงานคืนนี้ จากที่ผมไม่สนใจตอนนี้กลับเริ่มคิดว่ามันน่าสนุกซะแล้วสิ

“ฮาโลวีน…”

“หือ?” เหมือนผมจะได้ยินว่าเขาพูดอะไรที่เกี่ยวกับฮาโลวีนใช่หรือเปล่านะ ผมพยายามหยุดรอยยิ้มที่มุมปากแล้วหันไปมองเขา เมินโหยวผิงละสายตาจากบ๊อกเซอร์ของเขาแล้ว ตอนนี้กลับมาจ้องหน้าผมแทน

“ฮาโลวีนคืออะไร…”

ดูเหมือนเขาจะสนใจเรื่องที่ผมคุยกับนายอ้วนแม้จะทำท่าเหมือนไม่ตั้งใจฟังก็ตาม ผมไม่แน่ใจว่าเขาไม่รู้จักวันฮาโลวีนเพราะเขาความจำเสื่อมหรือก่อนหน้านี้เขาก็ไม่รู้จักมันอยู่แล้ว แต่ในเมื่อเขาถามมา คนแสนดีอย่างเสี่ยวเสียก็ต้องไขข้อกระจ่างให้เป็นแน่แท้อยู่แล้ว คิดได้แบบนั้นผมจึงเริ่มเล่าเรื่องราวและตำนานของวันฮาโลวีนให้เขาฟัง ในแบบฉบับย่อ ๆ ที่ผมรู้ รู้สึกภูมิใจไม่น้อยเหมือนกันที่ได้ทำตัวอวดภูมิรู้อะไรมากกว่าเขา เพราะในยามปกติความรู้ของผมแทบจะสู้ความสามารถของเขาไม่ได้เลย

“ตามนั้นล่ะ นายก็แค่แต่งตัวเป็นผีแล้วก็ไปร้องตามบ้านว่า Trick or Treat ถ้าเขาตอบทริคนายก็จ้วงนิ้วเขาลูกตาเขา แต่ถ้าเขาตอบ Treart นายก็จะได้ขนมมากินอย่างสบายใจก็เท่านั้น”

แล้วก็ใส่สีตีไข่สักหน่อย แต่เขาคงไม่ไปจิ้มตาใครสุ่มสี่สุ่มห้าหรอก… มั้ง?

“ชุดพวกนี้?”

เขาถามผมอีกครั้งขณะก้มมองเสื้อผ้าลวดลายละลานตาที่ถูกผมพับแบบยับ ๆ ด้วยสายตาไม่แสดงออกใด ๆ แต่บอกตามตรงว่าผมอายฝีมือการพับมากกว่าลายพร้อยที่โดนสกรีนลงเสื้อเสียอีก ผมรีบส่ายหน้าให้เขาทันที ถ้าแต่งตัวแบบนี้ไม่มีใครคิดว่าเขาเป็นผีหรอก แต่จะกลายเป็นคนบ้าแทน

“ไม่ ๆ นายต้องใส่เสื้อผ้าแบบผี ๆ น่ะ อันนี้มันเสื้อผ้าคนบ้า” ผมสอดส่ายสายตาไปทั่วห้อง แต่ในห้องนอนแบบนี้มันไม่มีอะไรให้ยกตัวอย่างมากนัก เอ๊ะ แต่มันยังมีอีกอย่างที่ใช้ได้นี่หน่า

ผมเดินไปเก็บผ้าปูที่นอนสีขาวที่ตากเอาไว้ตรงระเบียง มันคงจะช่วยให้ผมอธิบายวิธีการแต่งชุดผีแบบง่าย ๆ ให้กับเขาได้นะ ว่าแล้วผมก็เดินกลับไปหาเมนโหยวผิงด้วยรอยยิ้มที่ฉาบบนใบหน้า รู้สึกได้ว่าสายตาของหมอนั่นจ้องมองผมทุกการกระทำเหมือนเด็กน้อยที่มองตามพ่อแม่เวลาที่พวกท่านทำอะไรสักอย่าง สำหรับคนที่ความทรงจำหายไปแบบเขามันก็คงจะเป็นอารมณ์เหมือนแบบนั้นล่ะมั้ง ผมสลัดความคิดในหัวออกขณะทรุดตัวนั่งบนเตียงนอนตรงข้ามกับเขา

“ตัวอย่างง่าย ๆ นายก็แค่เอาผ้ามาคลุมตัวเองแบบนี้” ผมว่าแล้วจัดการคลุมผ้าปูที่นอนผืนใหญ่ลงคลุมบนหัวเขา จัดผืนผ้าสีขาวให้คลุมทั้งบริเวณไหล่และลำตัวเพื่อให้เห็นเพียงแค่ใบหน้าเท่านั้น มันเป็นวิธีการแต่งตัวเป็นผีแบบที่เด็ก ๆ ในหนังชอบทำกับ ผมจำได้ว่าตอนเด็ก ๆ ผมก็เล่นกับอารองและอาสามแบบนี้ และทั้งคู่ก็ให้ขนมผมมาเซ็ทใหญ่ แม้ว่าก่อนหน้านั้นอาสามจะจัดการแต่งหน้าผมให้เป็นผีหนักกว่าปกติก็เถอะ

“เอาผมหน้านายออกมาปรกหน้าสักหน่อยนายก็ดูเหมือนผีแล้ว… นี่แหละ!”

ผมถอยมามองผลงานที่สร้างสรรค์ด้วยตัวเองแล้วชี้ให้เขาดูที่กระจก เมินโหยวผิงในสภาพผีตาเดียวช่างดูดีเกินไปจากภาพความคิดของผม น่าหมั่นไส้คนหน้าตาดีไม่น้อย จะแต่งอะไรก็ดูดี ขนาดเป็นผียังดูดีได้ แบบนี้ไม่ต้องไปเคาะประตูตามบ้านสาว ๆ ก็คงพร้อมเอาตัวเข้าแลกวิ่งมาโปรยขนมให้เขาแล้ว

เมินโหยวผิงมองผมผ่านเส้นผมสีดำที่ปิดหน้าปิดตาเขา “แล้วนายล่ะ” เขาถามคำถามที่ผมไม่คาดคิดออกมา หมายความว่ายังไง จะให้ผมแต่งตัวเหมือนเขาด้วยแบบนั้นเหรอ?

“ฉันรอแต่งตอนเย็นก็พอแล้ว นายแต่งไปคนเดียวเถอะ”

“…ฉันอยากเห็น”

ว่าแล้วเมินโหยวผิงก็จัดการคว้าปลายผ้าปูที่นอนที่ยังมีพื้นที่เหลือมาคลุมหัวผมแบบที่ผมไม่ทันตั้งตัว แล้วขยี้ ๆ ปัดผมหน้าที่จัดทรงอย่างดีให้มาปิดตาเหมือนเขาเล่นเอาเส้นผมแทงเข้าลูกตาไปหลายรอบ แต่มีเหรอที่ผมจะต้านเขาได้ ขนาดบ๊ะจ่างยังเอาเขาไม่อยู่แล้วมนุษย์อย่างผมจะเอาอะไรไปสู้เขา ท้ายที่สุดสภาพผมกับเขาเลยไม่ต่างกันเท่าไหร่ โดนผ้าปูเตียงคลุมตัว หัวยุ่งผมปิดหน้า ต่างกันแค่ทำไมเขาถึงได้ดูดีกว่าผมในขณะที่ผมเหมือนคนที่เพิ่งโดนผีแม่ย่ารุมสกรัมมา

เราสองคนมองหน้ากันสักพักแล้วก็เป็นผมที่หลุดขำออกมาก่อน เรากำลังทำบ้าอะไรกันอยู่เนี่ย ทั้งที่ผมควรจะเครียดเรื่องที่เขาความจำเสื่อมแต่ผมกลับมาแต่งตัวเขาให้เหมือนผีแล้วก็โดนเขาทำกลับ มันช่างไร้สาระ แต่ก็ทำให้ผมสลัดความคิดแย่ ๆ ในหัวไปไม่น้อยเหมือนกัน คงต้องขอบคุณนายอ้วนนั่นแหละที่เริ่มพูดเรื่องนี้ขึ้นมา ผมยิ้มกับตัวเองก่อนจะชะงักเมื่อเห็นว่ามือขาวซีดและนิ้วทียาวมากกว่าคนทั่วไปกำลังยื่นมาใกล้ใบหน้าของผม ตาเรือพ่วงตั้งใจจะทำอะไร จ้วงลูกตาผมแบบที่ผมสอนงั้นหรือ จะตลกมากเกินไปแล้วเขายังไม่ได้ถามผมเลยสักคำ

“……….”

แล้วผมก็ต้องแปลกใจเพราะเขาไม่เพียงจะไม่จ้วงตาผมแต่กลับใช้นิ้วชี้เกลี่ยเส้นผมออกเท่านั้น ผมมองตามนิ้วเขาแล้วเลื่อนไปสบกับความดำมืดในดวงตาของเขาทะลุผ่านเส้นผมยุ่ง ๆ ผมสำรวจโครงหน้าได้รูปของเมินโหยวผิง พ่อหนุ่มหน้าหยกคนนี้ให้ทำให้ผมเลือกบรรยายใบหน้าของเขาไม่ถูก ไม่รู้จะเรียกว่าสวยหรือหล่อแต่มันน่าหลงใหล เพียงแค่มองผ่าน ๆ ผมยังรู้ว่าเขาเป็นคนที่ดึงดูดความสนใจคนอื่นได้ง่าย ๆ ถ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจัดทรงผมให้ดูดีเสียหน่อยคงกลายเป็นนายแบบได้ไม่ยาก

ไม่รู้เพราะผมคิดแบบนั้นหรือเปล่ามือเลยเลื่อนไปเอง ผมปัดปอยที่กระจุกบังใบหน้าของเขาออก ก่อนค่อย ๆ เลื่อนผ้าปูที่นอนสีขาวให้ออกจากหัวของเขา ภายในของผมเต้นตึกตักด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด มันเหมือนเจ้าบ่าวที่กำลังได้เปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาว ผมไม่อาจคิดเป็นอย่างอื่นได้ในสถานการณ์เช่นนี้ เมื่อผ้าปูที่นอนร่วงหล่นบนเตียงผมกับเขาก็จ้องตากัน มือผมค่อย ๆ แตะไล้วงหน้าขาวซีดเกินมนุษย์นั้นและมองตามด้วยความรู้สึกถวิลหา ยิ่งมองเขาความรู้สึกยามนั้นยิ่งตีกระแทกเข้ามาในอก เขาคงไม่รู้หรอกว่าพวกเรา… ว่าผมเป็นห่วงเขาแทบบ้าที่เห็นเขาในสภาพนั้น และตอนนี้เขายังลืมเรื่องราวในอดีตอีก

ผมประคองใบหน้าเขาไว้พร้อมเคลื่อนเข้าใกล้ สติตอนนี้ไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว ไม่คิดอะไรอีกแล้ว เพียงแค่อยากพิสูจน์ว่าเขายังอยู่ตรงนี้ คนที่อยู่ตรงหน้าผมคือเมินโหยวผิง คือเสี่ยวเกอ คือจางฉี่หลิง คือใครก็ช่างหัวมันเถอะ! ผมแค่อยากรับรู้ว่าเขายังอยู่ตรงหน้านี่

ริมฝีปากเราชนกัน ผมรู้สึกถึงความหยุ่นนุ่มเหมือนมาร์ชแมโลว์ แต่กลิ่นสมุนไพรจาง ๆ ทำให้ผมรู้ว่าที่ผมกำลังจูบอยู่คือเมินโหยวผิง ไม่ใช่ขนมเด็กรสชาติหอมหวานนั้น แต่ผมกลับชอบแบบนี้ ริมฝีปากนี้ ลมหายใจนี้ กลิ่นกายนี้ แม้ผมจะไม่เคยบอกเขาแต่ผมชอบทุกสิ่งที่เป็นเขา… เราเพียงแค่แนบริมฝีปากกันเนิ่นนานหากไม่ล่วงล้ำ ก่อนที่ผมจะผละออกแล้วยิ้มให้เขา ตอนนี้เขาคงไม่เข้าใจมันหรอก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่ผมทำคืออะไร แต่ก็ดีเพราะผมก็ไม่อยากจะอธิบาย

“…..ก็ตามนั้นแหละ นายแต่งตัวแล้วก็ไปหลอกผีคนอื่นเขาแล้วก็เอาของกินมา เข้าใจนะ?”

“…..ไม่ต้องทำแบบเมื่อกี้?” คำถามของเขาทำเอาผมสะอึก ผมรีบส่ายหน้า ใครมันจะบ้าบุกไปขอขนมชาวบ้านเขาแล้วจับจูบล่ะเดี๋ยวก็โดนตำรวจจับพอดี ถึงแม้ผมจะมั่นใจมากว่าถ้าเป็นเขาคงไม่โดนอะไรหรอกแถมจะเป็นฝ่ายโดนจับจูบเสียด้วยซ้ำ

“ก็ดี…”

เมินโหยวผิงตอบผมกลับมาแบบนั้นก่อนจะเปลี่ยนเป็นฝ่ายดึงผ้าปูเตียงที่ยังคาอยู่บนหัวผมออก เลียนแบบการกระทำเมื่อครู่ของผมเหมือนเด็กที่กำลังดำเนินรอยตามพ่อกับแม่ไม่มีผิด จนเมื่อเค้ายื่นหน้าเข้ามาใกล้ แล้วพูดประโยคนึงที่หลังจากนั้นพอผมได้สติผมก็ต้องคิดแล้วคิดอีกว่าหมอนี้ความจำเสื่อมจริง ๆ ใช่มั้ย

“เรื่องแบบนี้ทำแค่กับนายคนเดียวก็พอ”



NEVER END

■  ■  ■  ■  ■  ■  ■  ■  ■  ■

Talk : ก่อนอื่นต้องขอยินดีกับการเปิดบอร์ดเพื่อเหล่าด้วงค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่ให้เหล่าด้วงได้มีแหล่งพักพิงและฟินกับการลงสุสาน หลังจากนี้ต้องขอฝากตัวด้วยค่ะ

ความจริงเรื่องนี้ลงใน wp ของตัวเองไว้สักพักแล้วในธีมฮาโลวีน และเรือผิงเสียเสียผิงที่เราสังกัดอยู่ เพราะงั้นถ้าไปเจอในบล็อคก็ไม่ต้องตกใจนะคะ และความจริงเรายังอ่านไม่ถึงตอนที่เสี่ยวเกอความจำเสื่อมหรอกค่ะ แต่รู้เพราะโดนสปอยไปก่อน (ฮา) และอยากดึงตรงจุดนี้มาเขียนด้วย อาจจะมีลำดับเวลาผิดพลาดต้องขออภัยด้วยนะคะ ด้วงน้อมรับความผิดไว้แต่เพียงผู้เดียว ความมโนทำให้เกิดทุกสิ่งจริง ๆ นี่เป็นตัวอย่างค่ะ

ขอบคุณที่แวะเข้ามาและยินดีที่ได้รู้จักด้วงทุกคนค่ะ♥
แอนนิว 27.10.57

[Naitear]

//โผล่เข้ามาสครีมก่อน

แอรรรรรร๊ >w< น่ารักมากเลยค่ะ!! ส่วนตัวชอบตอนที่นายเมินรุกกลับมาก เหมือนจะสื่อว่าถึงฉันจะความจำเสื่อมแต่ก็แจ๋วนะเฮ้ย! #โดนดาบดำฟาดคอ

ขอบคุณที่เอามาอัพให้อ่านกันนะคะ T w T) //โค้งงามๆ

[SayWindy]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยย
ทำไมนายเมินน่ารักแบบเน้ //กลิ้งไปมา ////

ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ

[Nathael]

โอย ฟินตัวแตกตายค่ะ

เนียนเชียวนะคะเสี่ยวเกอ หุหุ จะลืมหรือไม่ไม่มีผลกับเรื่องแบบนี้สินะ555

[kuramajoy]

คือแบบ จิกหมอนบิตัวจะตายอยู่แล้วคะ นายเมิน นายน้อย ทำไมพวกนายน่ารักกันขนาดนี้ฟ้า

[justpn04]

นายเมินผู้ใสซื่อออ จะเอา จะเอา โฮรวววว เสียเลือด (กำเดา) มากมายเหลือเกินกับฟิคเรื่องนี้ น่ารักทั้งนายเมินทั้งนายน้อยเลยยย *จับใส่ถุงกลับบ้าน*

[Mill]

เราขำจ้วงนิ้วเข้าลูกตาค่ะ เปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวด้วย  555555

ฟีลตอนคลุมผ้าดูมุ้งมิ้งน่ารักเหมือนหนังเกาหลีเลย TvT โฮฮฮ

[Fenrir]

อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย ร้ายนะนายน้อย! แต่เสี่ยวเกอก็ไม่น้อยหน้า ร้ายพอกันเลยยยยย > <

แต่นี่มันอะไรกันน่ะเสี่ยวเกอ ไอ้คำพูดที่ว่า“เรื่องแบบนี้ทำแค่กับนายคนเดียวก็พอ”เนี่ย!!! ตกลงนายจำได้หรือไม่ได้เนี่ย หรือว่าความจำเสื่อมได้ไม่นานก็ตกหลุมรักนายน้อยใหม่เอาง่ายๆกันนะ!? <3

[bloodnine]

(ดิ้นพราดๆๆๆๆ) มัน..มินกริ๊วกร๊าวมากค่ะT///^///T เสี่ยวเกอน่าจับกินมาก...#อาเระ..

[Feran.FS]

เข้ามากรี๊ดอัด เอื้อออออ คือพลาดฟิคนี้ได้ไงเนี่ยยยยยย

[gaaraclub]

กรี๊ดดดดดดดดด ประโยคสุดท้ายทำด้วงขาดสติข่าาาา T////T

[ryu77]

น่าสงสารเสี่ยอ้วน โดนนายน้อยบอก(ในใจ)ว่าไม่สนใจซะงั้น ฮ่าๆๆ

โอ๊ยยย จางฉี่หลิง นี่นายความจำเสื่อม หรือ นายแกล้ง ห๊ะ!
หรือถ้าความจำเสื่อมจริง มันคงเป็นสัญชาตญาณสินะ ฝังลึกลงในร่างกายอะไรอย่างงี้ ยังหวงนายน้อยตลอดดดด