[OS] Last Play [ฮัวเสีย]

[VegaA]

****คำเตือน: spoil เล่ม 9 นะคะ****


Last Play
Pairing: เซี่ยอวี่ฮัว x อู๋เสีย

...อุปรากรนั้นไม่มีตอนต้นและจบ ล้วนเลือกเพียงช่วงเวลาอันรุ่งโรจน์ที่สุด

ท่ามกลางความวุ่นวาย เซี่ยอวี่ฮัวข่มเอาความเจ็บปวดทางกาย หยิบเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมา จากนั้นก็ตั้งค่าให้หน้าจอส่องสว่างตลอด...หากต้องทิ้งโทรศัพท์ไว้เพื่อคนที่มาทีหลังก็ควรมีแสงสว่าง...ถึงจะเสี่ยงต่อการแบตหมด แต่ก็เป็นความเสี่ยงที่น่าลองดู

ในหัวของเขาร่ายบทพูดขณะมองไปรอบๆ

...บางทีคงต้องตายอยู่ที่นี่จริงๆ แล้ว

"คุณชายฮัว" พานจื่อทำหน้าประหลาดตอนที่เขาส่งไฟฉายให้ "นี่ไม่ใช่เวลามาทำแบบนี้"

เซี่ยอวี่ฮัวเพียงยิ้มขณะก้มลงมองตัวเอง...เลือดเกรอะกรังไปหมด เขาพยายามเช็ดใบหน้าเปรอะเปื้อนลวกๆ อย่างน้อยเวลาถ่ายก็ซูมให้เห็นแต่ใบหน้าได้ เพียงหวังว่าท่ามกลางแสงเช่นนี้ใบหน้าของเขาจะไม่ดูซีดเซียวจนเกินไป

พานจื่อเห็นเขายังคงมุ่งมั่น จึงไม่ได้เอ่ยห้ามอีก เพียงยกบุหรี่ขึ้นจุดสูบ ส่องไฟให้เขาอย่างเงียบงัน

เขาทดสอบขยับกล้ามเนื้อบนใบหน้าอยู่หลายครั้ง จนมั่นใจว่าจะไม่แสดงอะไรที่ไม่จำเป็นออกมาแล้วจึงกดปุ่มอัด

"คุณชาย ทำแผลก่อนเถอะ" ลูกน้องที่ยืนข้างๆ เขาพูดขึ้นมา เขาเลื่อนโทรศัพท์ให้ห่างตัว นิ้วมือเลื่อนบังช่องไมโครโฟน จากนั้นก็หันไปหาฝ่ายนั้น

เขาทำเสียงจุ๊ปาก ความเจ็บปวดที่แล่นริ้วทำเอานึกอยากหมดสติลงไปตรงนี้ แต่ด้วยสิ่งที่เขาแบกรับอยู่ เขายังล้มไม่ได้ แม้ลมหายใจจะเริ่มขาดห้วง เขาก็ยังเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดตลก "เวลาเริ่มการแสดง เขาไม่พูดแทรกตัวเอกกันหรอกนะ"

จากนั้นเขาก็ยกกล้องเข้ามาใกล้ๆ และเริ่มเอ่ยช้าๆ นายน้อยสาม ไม่สิ "เถ้าแก่สาม..." จากนั้นเขาก็เอ่ยไปเรื่อยๆ ขยับกล้องไปรอบๆ ระหว่างนั้นได้แต่กลั้นไม่ให้ตนเองครางด้วยความเจ็บปวดออกมา

"เลิกถ่ายเถอะ ไม่มีเวลาแล้ว" พานจื่อเอ่ยเมื่อเห็นสีหน้าของเขา

"ต้องถ่ายเอาไว้ ไม่อย่างนั้นพวกเราจะตายเปล่า" ตอนเอ่ยประโยคนี้ ในใจเขากลับคิดแตกต่าง ไม่ใช่ตายหรือไม่ตาย เพียงแต่ต้องการเก็บ 'การแสดงครั้งสุดท้าย' ของตนเองไว้ หวังว่าคนที่ตนเองปรารถนาให้เป็นผู้รับชมมากที่สุดจะยืนอยู่ตรงนั้น

เขาอาศัยปรับกล้องซูมเข้าออกลอบเอาแขนเสื้อเช็ดเหงื่อของตนเอง กำลังกายทั้งหมดทุ่มไปกับการจับโทรศัพท์มือถือเอาไว้ไม่ให้สั่น

เซี่ยอวี่ฮัวพูดอย่างรวดเร็วใส่กล้อง ในใจกลับมีความคิดถกเถียงขึ้นมาว่าบางทีสุดท้ายแล้วคนที่ได้เห็นอาจไม่ใช่คนที่เขาต้องการ จึงเน้นย้ำประโยคสุดท้าย "ไม่ว่าคุณเป็นใคร ถ้าคุณมาถึงสถานที่ที่เห็นเงาอย่างนี้ จงระวังตัว"

จากนั้นทุกอย่างก็วุ่นวายไปหมด โทรศัพท์มือถือหลุดจากมือไปเมื่อไหร่ไม่รู้ เขาเพียงยินดีที่อย่างน้อยก็ไม่แสดงสภาพย่ำแย่ของตนเองออกไป

ดังนั้นนี่จึงไม่ใช่ตอนจบของสิ่งใด เป็นเพียงละครบทหนึ่งเท่านั้น

บางทีอาจไม่ใช่ช่วงเวลาที่รุ่งโรจน์ที่สุด แต่ก็เป็นเวลาที่เขาอยากได้รับการจดจำมากที่สุดก็เป็นได้



บทบาทในครั้งนี้ของเขา หลายคนไม่เข้าใจ แต่เซี่ยอวี่ฮัวมีลางสังหรณ์อันรุนแรงตั้งแต่วันแรกที่ได้พบ 'เพื่อนในวัยเยาว์' ของเขาอีกครั้ง ยิ่งใช้วันเวลาอยู่ร่วมกันมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้

นี่คือ 'ผู้ชม' ที่เขาได้เลือกแล้ว

ไม่มีสกุลเซี่ย ไม่มีสกุลอู๋...เขาเป็นแค่นักแสดงคนหนึ่งที่เดินขึ้นเวทีด้วยความพึงพอใจกับบทบาทของตนเองที่ไม่มีใครแจกให้ แต่เขาจงใจพาตนเองขึ้นมายืนตรงนี้ เพียงแสดงสุดความสามารถ หวังว่าจะได้รอยยิ้มกลับมาสักครั้งก็เพียงพอ

...เขาคิดว่านี่ควรเป็นบทละครที่เปี่ยมไปด้วยมิตรภาพ แต่หลายคนกลับเรียกขานการแสดงชุดนี้ของเขาว่าความรัก

เซี่ยอวี่ฮัวได้แต่หัวเราะขบขัน บางทีนี่อาจไม่ผิด! กฎของปู่ทำให้เขาไม่มีวันมีเพื่อน แต่ไม่ได้ห้ามไม่ให้มีรัก

ความรักมีได้หลายรูปแบบ และนี่ก็เป็นรูปแบบของเขา

"อู๋เสีย อย่าตายนะ" คำพูดนี้ไม่มีในวิดีโอ อันที่จริงคือมันไม่เคยมีในบท เมื่อไม่อยู่หน้ากล้อง ไม่มีผู้ชม นี่จึงเป็นแค่ความปรารถนาจากใจของเขาที่ไม่มีวันพูดออกไป และจะไม่มีวันพูดออกไป

เพราะบทของ 'เสี่ยวฮัว' ไม่เคยเปิดโอกาสให้เขาทำเช่นนั้น



-------------------------------------------

Talk:

...อุปรากรนั้นไม่มีตอนต้นและจบ ล้วนเลือกเพียงช่วงเวลาอันรุ่งโรจน์ที่สุด มาจากนิยายเรื่องหนึ่งที่เคยอ่านค่ะ ตอนเห็นคำพูดนี้แล้วคิดถึงเสี่ยวฮัวขึ้นมา เลยเอามาเขียนเสียเลย

หลงรักคุณชายมาตั้งแต่เล่ม 8 แล้วค่ะ ยิ่งตอนหลังมาช่วยนายน้อยตลอดยิ่งหลงรักค่ะ

[Narakas]

เสี่ยวฮัววววววววว
พระรองจริงๆเลยนายยยยยยย แงงงงงงงง

[Mill]

โอ๊ยยยย ดีใจจังค่ะที่มีคนเขียนซีนนี้ในมุมของเสี่ยวฮัวด้วย ; ;

นี่มันเศร้าเกินไปแล้ว นายต้องฝืนตัวเองขนาดนั้นเลยเหรอ
คุณชายเก้าสู้เขานะะะะะ U U

[Naitear]

เสี่ยวฮัววววววววววววววววววววว T______________T แงงงงงงง

ส่วนตัวชอบฉากนี้มากเลยค่ะ คิดว่าสมกับเป็นเสี่ยวฮัวจริงๆที่ยังอุตส่าห์อัดคลิปให้นายน้อยได้ พอมาอ่านฟิคนี้แล้วก็...แงงงงงงง ก๊าวขึ้นเป็นเท่าตัวค่ะ U///v///U

ชอบการบรรยายที่บอกว่าเสี่ยวฮัวเป็นนักแสดงจังค่ะ เพราะเป็นนักแสดงสินะ ถึงได้อดกลั้นต่อความเจ็บปวดเก่งขนาดนี้ /ฮือ

ขอบคุณสำหรับฟิคนี้นะคะะะะ //ก้มกราบพร้อมโค้งงามๆ แง

[uglygirl]

ทั้งๆที่ไม่รู้จะอยู่หรือตาย แต่ก็ยังอุตส่าห์คิดถึงอู๋เสีย
สงสัยบ้างมั้ยเสี่ยวฮัว ทั้งๆที่นายทุ่มเทตั้งขนาดนี้ ทำไมคนที่นายน้อยมองเห็นถึงยังมีแค่เสี่ยวเกอกันนะ

[karnalone]

เจ็บตรงที่บทของเสี่ยวฮัวไม่เปิดโอกาสให้ทำแบบนั้น

บทนี้ทำได้แค่มอง  โอ๊ย เจ็บปวดค่ะ เจ็บแทนเสี่ยวฮัว

อู๋เสียเอ้ย เอาสายตามามองเสี่ยวฮัวบางเถอะ

ชอบบทเสี่ยวฮัวที่เป็นพระรองแบบนี้มากๆ ค่ะ แต่ยังไงก็อยากเห็นเสี่ยวฮัวมีความสุขบ้าง  

ชอบค่ะ จะติดตามต่อไปจ้า

[uxmishi]

บ้าจริงงงงงงงงงงงงงงง TAT

อ่านในมือถือ ถึงกับต้องล็อคอินมาคอมเม้นท์ มัน....มันเลอค่ามากค่ะ เจ็บปวดแต่สวยงาม ชอบความรู้สึกของเสี่ยวฮัวที่มีต่อนายน้อยสามมากๆ เรารู้สึกว่าเสี่ยวฮัวเป็นคนเข้มแข็งนะ เข้มแข็งมากๆ ความรักของเสี่ยวฮัวก็้เข้มแข็งเหมือนกัน

งดงามมากค่ะ รู้สึกเจ็บปวดแทนตอนที่เสี่ยวฮัวเก็บความรู้สึกจริงๆเอาไว้ไม่ยอมพูด เพราะบทบาทของ 'เสี่ยวฮัว'ไม่อนุญาตให้พูดคำนั้น แล้วก็ชอบมากๆที่บอกว่า กฏของปู่ห้ามไม่ให้มีเพื่อน แต่ไม่ได้ห้ามไม่ให้มีรัก

ชอบมากค่ะ ฮัวเสียที่อยู่ในบอร์ดนี้ทุกเรื่องงดงามมากเลย TAT ทุกคนเก่งมากจริงๆ เมทก็จะพยายามมั่ง >< ฮือออออ ขอบคุณสำหรับฟิคดีๆนะคะ

[tear]

น้ำตาไหลค่ะ ฮืออออออ เสี่ยวฮัววววววว

หลงรักคุณชายตั้งแต่ภัตตาคารซินเยว่แล้ว คุณชายช่างเป็นพระรองแสนดีและแสนซึน บอกไม่ช่วยๆๆ แต่ก็โดดลงมาช่วยนายน้อยทุกครั้ง ฮืออออออ

[MaJAY]

ความรักแบบพระรองกินใจมากค่ะ T T ชอบบทบรรยายที่ว่า จงใจพาตัวเองมาถึงตรงนี้ แสดงเต็มที่หวังได้เห็นรอยยิ้ม คือบทพระรองที่รันทดมากกกก
ถ้าเสี่ยวฮัวเป็นแค่เสี่ยวฮัวที่เป็นคนธรรมดา ก็คงทำแบบนั้นได้จริงๆ
ถึงจะไม่สมหวัง จะรักเขาข้าวเดียว แต่เพราะเป็นเสี่ยวฮัวเลยยกตำแหน่งพระรองดีเด่นให้เลยค่ะ T T