[OS] #dmbjdaily (เค้ก) a piece of cake [ผิงเสีย AU] ...R 18 เบาๆ //-//

[Shiaeri]

[OS] #dmbjdaily (เค้ก) a piece of cake [ผิงเสีย]

Title : A piece of cake
Pairing : จางฉี่หลิง/เมินโหยวผิง x อู๋เสีย
Rate : R.....R-18 p//-//q

AU มหาลัยค่า

ต่อมาจาก >
[OS] #dmbjdaily (ชา) “ชานมเย็น” [ผิงเสีย+AU] https://dmbjth.thai-forum.net/t557-topic
[OS] #dmbjdaily (จูปาจุ๊บ) Bittersweet [ผิงเสีย AU] https://dmbjth.thai-forum.net/t569-topic


-------------------------------------------



ปิดเทอม
คำง่ายๆที่ไม่ว่าเด็กคนไหนก็ใฝ่หา สำหรับเด็กมหาลัยอย่างผม ผ่านช่วงเดือนธันวาอันแสนหฤโหด ผมก็สามารถผ่านงานหนักหน่วงได้ก็ถือว่าชีวิตจบ ส่วนเกรดอย่าไปพูดถึงมันเลย ถือเป็นสิ่งต้องห้าม เข้าใจนะครับ



ชีวิตของเด็กมหาลัยที่บ้านไกลขี้เกียจกลับอย่างผม ตอนนี้ก็ติดแหงกอยู่ที่หอ คนเหลืออยู่น้อยมากเพราะส่วนใหญ่ก็กลับบ้านปีใหม่ แต่ผมไม่ใช่…ผมไม่มีที่ให้กลับ เพราะตอนนี้เตี่ยไปท่องเที่ยวกับอารองและอาสาม ทิ้งให้ผมอยู่หอคนเดียว ใจร้ายชะมัดยาด



“เฮ้อ…”
ผมวางมือถือที่เปิดเกมค้างไว้ลง มองเพดานสีขาวที่ไม่สะอาดเท่าไร มันเริ่มเหลืองไปตามกาลเวลา ตลอดช่วงปิดเทอมจนกระทั่งวันนี้ผมทำสิ่งที่อยากทำหมดแล้ว ดูซีรีส์ เที่ยว อ่านหนังสือ โน่นนี่นั่น จนตอนนี้ทำได้แค่หายใจทิ้งไปวันๆ กระทั่งเกมก็ไม่อาจช่วยให้ผมหายเบื่อ
เพื่อนฝูงแม่งก็หนีกลับบ้านหมด ดีจริงๆเพื่อน



ติ๊ด ติ๊ด
แสงสว่างวาบตจากหน้าจอเรียกให้ผมหันไปมอง ก็พบว่ามีแจ้งเตือนเข้ามจากเฟสบุ๊ค …. แจ้งเตือนอะไร ? เอ… ผมกวาดตามองไปเรื่อยๆ ใครวะ…ใครวะ….นี่มันใครวะ… กุแอดไว้ตอนไหนวะ……



หืม….
ผมสะดุดตาชื่อๆหนึ่ง เป็นแจ้งเตือนจากเฟสบุ๊คที่ทำให้ผมตื่นเต็มตา และผมต้องทำอะไรสักอย่าง มือถือถูกวางลงบนโต๊ะ ชื่อที่ปรากฏบนนั้น…


คือ ‘เซี่ยอวี่ฮัว’



…



“อรุณสวัสดิ์ ปิดเทอมแล้วไม่มาอุดหนุนกาแฟตอนตีสามแล้วสินะ”
หวังเหมิงพนักงานเซเว่นทักทายผมด้วยหน้าตาที่เหมือนคนเพิ่งตื่นนอนแต่สดใสกว่าทุกครั้งที่ผมมาเจอเขาตอนตีสาม ผมยิ้มๆตอบแต่ไม่ได้พูดอะไรออกไป เดินตรงไปยังโซนที่ขายแป้ง ผมหยิบแป้ง น้ำตาล ไข่ และไปหาสตรอเบอร์รี่ …อืม หรือว่าเขาชอบช็อกโกแลต ? อืมมมมม เอาเป็นสตรอเบอร์รี่เคลือบช็อกโกแลตแล้วกัน


พอหยิบของครบดังที่ตั้งใจก็เดินไปจ่ายเงิน และเห็นว่าข้างหน้าประตูเซเว่น…มีใครบางคนยืนอยู่


“ไงจางฉี่หลิง วันนี้ตื่นเช้านะ ?”
เมื่อเดินออกมาจากเซเว่นก็เจอเดือนคณะโบราณคดีที่ยืนจ้องผมอย่างกับของประหลาดในโลก เขาจ้องผมสลับกับของในมือผม ก่อนจะระบายยิ้มออกมา “อรุณสวัสดิ์” ทักทาย…และเดินจากไปเงียบๆ



ยังเป็นคนแปลกๆเหมือนเดิม… ช่างเถอะ ผมมีเรื่องที่จะต้องทำ



ใครจะไปรู้ว่างานอดิเรกพิเศษของคนที่ไม่ชอบของหวานเท่าไรอย่างผมจะคือการทำเค้ก ระหว่างอยู่มหาลัยมีอะไรต้องเรียนรู้มากมาย หนึ่งในนั้นคือการซื้อของมาทำอาหารกินเองเพราะเงินไม่พอจะไปทานข้างนอก ดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอดด้วยการทำอาหารทานเอง นั้นทำให้ผมได้สกิลการทำอาหารขั้นสูง แลกด้วยการเกือบทำหอไหม้ไปหลายครั้งจนลุงเกือบจะมาไล่ผมออก
หลายครั้งที่ต้องปั่นโปรเจ็คเพื่อนๆเลยลงเสียงเป็นเอกฉันท์ให้ผมเป็นคนทำอาหารให้พวกมันกิน
โอ้โห เพื่อนสุดประเสริฐ



หลังจากวางของที่ซื้อมาลงบนโต๊ะผมก็จัดการกับเค้ก ตีส่วนผสม อบ ตัด อะไรก็ตามแต่ที่ผมขี้เกียจที่จะบรรยาย แต่สุดท้ายมันกลายออกมาเป็นเค้กสตรอเบอร์รี่หน้าตาน่ากินชิ้นหนึ่ง ผมเขียนคำบางคำลงในช็อกโกแลตแผ่นบางทีผมตั้งใจทำมัน…
หวังว่าเสี่ยวฮัวจะชอบมันนะ



ผมบรรจุเค้กลงในกล่อง วางกล่องลงในถุง คว้ามือถือขึ้นมาแล้วกดโทรออกหาเสี่ยวฮัว นัดแนะสถานที่พบกัน โดยที่ระหว่างทางที่เดินไปผมไม่ได้สังเกตเลยว่า… สตอล์กเกอร์คนเดิมของผม ก็ยังคงตามติด และมองผมอย่างไม่ละสายตาในความเงียบงัน


…


ใต้ตึกคณะบริหารธุรกิจ ผมพยายามมองหาเสี่ยวฮัว โชคดีคนไม่เยอะ และเสื้อเชิ๊ตสีชมพูตัวโปรดของเขาก็ยังคงโดดเด่นจนผมอยากให้เขาเป็นดาวคณะด้วยซ้ำ
อ่านชัดๆนะครับ ดาว ดาว ดาว ไม่ใช่เดือน นะ


“สวัสดีคุณชายเก้า”
“สวัสดีนายน้อยสาม”

ไม่ได้เจอเขามาตั้งนาน เพราะผมแทบไม่เห็นเดือนเห็นตะวันปั่นงานหัวฟู ผมคว้าร่างเสี่ยวฮัวมากอดด้วยความคิดถึง เขาถึงกับหัวเราะออกมา “ แน่นกว่านี่กระดูกฉันจะแตกแล้วนะ ”
“อะไร เดี๋ยวนี้หวงเนื้อหวงตัวหรือไง กับเพื่อนฝูงเนี่ย” ผมส่งยิ้มให้เขาอย่างเป็นมิตรเหมือนเคย


หากสายตาของเสี่ยวฮัวแปลกไป… เขาดูเศร้ากับคำว่าเพื่อนของผม แต่เขาก็เปลี่ยนไปในพริบตา กลับมาแย้มยิ้มเหมือนเคย “แล้วมีธุระอะไรหรอ ? มาถึงนี่เชียว”


“มาหานายไง ก็วันนี้…….”
ผมยื่นกล่องเค้กให้เขา สายตาเขาเต็มไปด้วยความดีใจ เมื่อกี้เขาเพิ่งบ่นผม แต่คราวนี้เขากลับดึงร่างผมเข้าไปกอดแทนด้วยความดีใจ “ขอบใจอู๋เสีย ขอบใจจริงๆที่ไม่ลืม”
ควรจะบอกเขาดีไหมว่าผมจำ ‘วันนี้’ ได้เพราะแจ้งเตือนจากเฟสบุ๊ค



ความสุขนั้นช่างแสนสั้น เวลาล่วงเลยไปหลังจากที่เราคุยกันได้สักพักเพราะเสี่ยวฮัวมีธุระต่อ ผมหมุ่นตัวกลับไปยังหอเพื่อจะหาเกมเล่น หาหนังสืออ่าน โดยไม่รู้สึกถึงสายตาผิดหวัง เจ็บปวด…และเกรี้ยวโกรธที่มองมายังผมเลย



จนกระทั่งเดินมาถึงหน้าห้องของตัวเองและพบกับ ‘เขา’ ยืนรออยู่อย่างสงบ
หากแต่เป็นความสงบก่อนจะนำมาซึ่งพายุทราย



“เจอกันอีกแล้วนะ มีอะไรหรือเปล่า ?”
แววตาของเขาที่มองผม บอกเลยว่าตอนนี้กลัวมา มันเป็นหลากหลายความรู้สึกที่ปนเปกันไป แต่มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนถูกคุกคาม ดวงตาสีดำคู่นั้นมองผมอย่างผิดหวัง และคล้ายจะล้วงความในใจทุกอย่างไปจากผม
ผมไม่ชอบสายตาแบบนี้ มันเหมือนคนกำลังสงสัยและไม่ไว้ใจ


“นาย…..”



เนิ่นนานที่เขาไม่พูดอะไร ผมเลยจำใจเชิญเขาเข้าไปนั่งในห้องเพื่อไม่ให้คนที่อยู่ในหอวันปิดเทอมจำนวนไม่กี่คนมาเห็นผมกับเขายืนคุยกันไม่ว่าเรื่องอะไร เพราะนั่นไม่ใช่เรื่องของพวกเขา และผมควรเกรงใจไม่ให้คนอื่นต้องมาวุ่นวายด้วย เพราะมันจะทำให้พวกเขาลำบากใจ



“มีอะไรก็รีบๆพูดมาเถอะ”
“อยากรีบไล่ฉันไปขนาดนั้นเชียว”
คิ้วผมกระตุกด้วยคำพูดของเขา เฮ้ย นี่พูดด้วยดีๆนะ แต่ทำไมเขาต้องมาหาเรื่องผม ไม่ทันได้เถียงอะไร เขาก็เอ่ยขึ้นมาอย่างตัดพ้อน้อยใจ “ไปเรียกมาสิ คนที่นายทำเค้กไปให้ ดูมีความสุขดีนี่”



คำพูดของเขาทำให้ผมเริ่มจะเข้าใจบางอย่าง หมอนี่ต้องไปให้ตอนผมให้เค้กเสี่ยวฮัวแน่ๆ อ้อ…แล้วเมื่อเช้า เขาก็เห็นว่าผมซื้ออุปกรณ์ทำเค้กไป ด้วยอะไรหลายๆอย่างผมคิดว่าเขาคงคิดว่าผมจะทำเค้กให้เขาแหงๆ….



“อยากกินเค้กหรอ ?”
ผมแกล้งแหย่เขานั่นทำให้เขามองกลับมาอย่างเคืองๆ “เค้กเหลือๆนั่นนะหรือ ? คงเหมือนใจนาย เศษเค้กก็เหมือนเศษใจ เอาของเหลือมาให้….เป็นเศษใจที่นายไม่ต้องการ”



“สำหรับนาย ฉันก็มีค่าแค่เศษเค้กเท่านั้นสินะ”


จางฉี่หลิงยืนขึ้นและมองผมด้วยสายตาที่ทำให้ผมรู้สึกชาวาบ คล้ายน้ำตาจะเอ่อขึ้นมา มันเย็นชาและตำหนิผมว่าผมให้ความหวังเขาและทำลายเขาลง…. “ฉันไม่ต้องการเศษใจของใคร”


เดือนคณะหันหลังจะกลับออกไป หากผมฉวยมือเขาเอาไว้ได้ ดวงตาสีดำคู่นั้นหันกลับมาและเบิกออกกว้าง
เมื่อเห็นน้ำตาที่เอ่อคลอของผม


“อ อู๋เสีย นายเป็นอะไร!?! ร้องไห้ทำไม!?”
“น้ำตามัน…ไหลออกมาเองน่ะ”
รอยยิ้มฝืนๆของผมเป็นเหมือนสิ่งที่ทำให้เขาใจเย็นลง มือคู่นั้นที่ผมฉวยไว้ยกขึ้นปาดน้ำตาให้ผมเบาๆอย่างอ่อนโยน “ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันนะ แค่เห็นว่านายจะเดินจากไปทั้งแบบนั้น….ในอกมันก็เจ็บไปหมด”



“ขอโทษ….ฉันขอโทษ.. ฉันจะไม่ไปไหนอีกแล้ว”
ผมกอดเขาทั้งๆที่ไม่รู้ว่าจะกอดทำไม ผมสูดลมหายใจลึกๆครั้งหนึ่งก่อนปาดน้ำตาออกและตัดสินใจอธิบายทุกอย่าง “จางฉี่หลิง นายฟังฉันนะ”



“เค้กนั่น เป็นเค้กวันเกิด”
“…ฮะ!?!”
“และนั่นเซี่ยอวี่ฮัว เพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยเด็กของฉัน วันนี้เป็นวันเกิดเขา ฉันเลยทำเค้กให้เค้า เข้าใจนะ”
คำอธิบายง่ายๆ เร็วๆของผมทำให้เขาอึ้งไปไปเลย ก่อนที่ผมจะได้พูดอะไรต่อ เขาก็รวบกอดผมพร้อมซุกหน้ากับบ่าของผม อายหรอ ? ผมหัวเราะเบาๆนั่นทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมองดุๆ
“ตลกมากใช่ไหม กับการปั่นหัวฉัน”



“นายคิดไปเองต่างหาก”
ความไม่พอใจในแววตาของเขาทำให้ผมรู้สึกสนุกจนอยากแกล้ง จนกระทั่งเขาคลายอ้อมกอดและมองหน้าผม หน้าเราห่างกันเพียงลมหายใจกั้น ผมรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นร้อนของเขาที่เป่ารดใบหน้า ก…ใกล้
“อย่าทำแบบนี้อีกนะ……” น้ำเสียงของเขาออดอ้อนและเว้าวอน


“หึงเหรอ ?”
ผมหยอกเขาเล่นเอาขำๆ หากเมื่อแววตาที่จริงจังของเขาผสานเข้ากับดวงตาของผมก็รู้สึกถึงจังหวะหัวใจที่เต้นเร็วรัวขึ้น ใบหน้าเห่อร้อนแปลกๆเมื่อเขาเอ่ยตอบอย่างตรงไปตรงมา

“ใช่ ฉันหึงและหวงมากๆด้วย”
ก่อนจะฉวยจูบผม มือที่ว่างของเขาจับหัวของผมให้ได้มุมที่เหมาะสมก่อนแทรกลิ้นเข้ามา ผมจูบตอบเขาอย่างไม่ประสีประสาหากความหวานจวนละลายนี้ยังคงเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนแปร


มือของเขาแทรกผ่านเสื้อตัวน้อยของผม ลูบไล้ร่างกายอย่างโหยหา สัมผัสไปทั่วแผ่นอกของผมก่อนสะกิดจุดที่ทำให้ผมสะท้านเฮือกและเผลอส่งเสียงแปลกๆออกมา “จ จางฉี่หลิง นายจะทำอะไร”
ผมเริ่มหวาดกลัวเมื่อเห็นเขาถอดเสื้อผมและหยิบที่บีบครีมของผมมาจากห้องครัว


“ตอนนี้ฉันเริ่มอยากจะกินเค้กแล้วล่ะ”
“อ…นายจะทำอะไร! ย อย่า……”
เสียงของผมถูกกลืนลงคอเพราะเขาปิดปากผมด้วยปากของเขาเสียแล้ว ผมรู้สึกถึงครีมที่เขาบรรจงบีบลงบนแผ่นอกเปลือยเปล่าของผม เสื้อถูกถอดไปกองไว้อีกที่หนึ่งแล้ว


“ถ้าอยากกินเค้ก เดี๋ยวทำให้ใหม่ก็ได้!!!”


เขาดูเหมือนหงุดหงิดที่โดนผมขัดหลายรอบ หากผมกลับตะโกนต่อ “เศษเค้กอะไรเล่า!! ไม่มีเศษอะไรทั้งนั้นล่ะ ถ้านายต้องการ ก็บอกสิ ฉันให้ได้หมด ไม่ว่าจะเป็นเค้ก หระ หรือว่าจะเป็น…………….”



คำพูดของผมหยุดลง ผมเขิน และอายมาก ไม่กล้าพูดต่อแล้ว โอ้ย!! ไม่ใช่คนหน้าด้านขนาดนั้นนะ!!!


“เป็นอะไรครับ ?”


ไอ้คนหน้าด้านมันเสือกมาถามต่อครับ โอ้ย!!!!!!!!!


“ถ้าไม่ตอบฉันก็จะไม่หยุดแล้วนะ…”


พูดเหมือนถ้าตอบแล้วจะหยุดงั้นแหละ ไอ้บ้าเอ้ย!!!



พูดจบเขาก็เริ่มเลีย ‘เค้ก’ ของเขา ลิ้นอุ่นลากไปทั่วร่างของผมจนรู้สึกเสียวสะท้าน มือของเขาเองก็ไม่ได้หยุดนิ่ง มันช่างซุกซน และไม่ทราบว่าจะไปยุ่งกับกางเกงทำไม!! ไม่ทันได้ด่าอะไร ไอ้คนลามกก็เกี่ยวกางเกงของผมลงและสัมผัสกับส่วนอ่อนไหวของผม “อ อา….”


มือของเขากอบกุมมันไว้ รูดขึ้นลงเบาๆจนผมต้องเกร็งตัวและถอยหนีสัมผัสนั้น แต่เขากลับดึงผมเอาไว้ รั้งเอาไว้ไม่ยอมให้หนีไปไหน


เพียงสบตา เห็นแววตาสีดำที่สื่อถึงความในใจ ก็ทำให้ความอดทนของผมพังทลายลง



!?
เขาดูตกใจเมื่อผมเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้แล้วจูบเขา เนิ่นนาน..ไม่มีการรุกราน หวานล้ำอ้อยอิ่ง แต่มันเป็นสิ่งเดียวที่ผมอยากบอก ผมบอกเขาได้เท่านี้ แม้ไม่มีเสียงใดเอื้อนเอ่ย



“คำตอบฉัน”


หากเมื่อเขาระบายรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ผมก็เริ่มไม่ไว้ใจ


“ได้ยินไม่ชัด ขออีกรอบแล้วกันนะ”

“ไม่--------”


ไม่รอให้ผมปฎิเสธ เขาก็ดึงผมไปจูบอีกครั้งและอีกครั้งอย่างไม่รู้จักพอ



ไอ้สตอล์กเกอร์! ไอ้ผีตีสาม! ไอ้บ้า ไอ้….ฉวยโอกาส!!!!!!



“ถ้าหากนี่คือคำตอบของนาย ฉันก็จะขอรับ’เค้ก’ชิ้นนี้ไปกินด้วยความเต็มใจ”
แล้วคืนนั้น…เขาก็ได้กินมันทั้งคืนอย่างที่ตั้งใจ……



จะว่าไปแล้ว ถึงผมจะเกลียดของหวาน



แต่เค้กนี่นานๆทีก็ไม่เลวนะ คุณว่างั้นไหม ?




The end


--------------------------------------------------------

p///-///q /ปิดหน้าแล้ววิ่งหนีไป
ฮือ เลาเป็นด้วงใสๆ ไม่เรทโนะ ไม่เรททท ใสใสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
//วิ่งกลับเอเรบอร์กอดคอมังกรเหนียงก่อนโดนเผาตาย

ข ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านฟิคมั่วๆสั่วๆเมาๆของดาวมากลยค่ะ //A// โอ้ย เขิน ยบายยย
ไว้เจอกันใหม่ในเดลี่อาหารกับความสุขสำราญของมหาลัยผิงเสียนะคะ ฮาาาา

231 days left O<--<

[BleuOnMine]

เอ่อ... ก็อย่างที่บอกว่าอ่านซ้ำไปซ้ำมาแต่ฉากคุณชาย #อย่าด่าเรา #เรารู้ตัวเองดีว่าเราเลว
แต่หมั่นไส้นายน้อย ทำร้ายจิตใจคุณชายเรา ไม่มีระบบเตือนเฟสบุ๊คนี่คือลืมแล้วใช่มะ?
ยังดีทำเค้กให้ ไม่งั้นจะอยากฆ่ามากกว่านี้ ฟฟฟฟ

อะไรนะ? นี่ผิงเสีย? เอ่อ... ช่างมันเถอะเนอะ?
ตอนแรกตั้งใจจะเข้ามาอ่านผิงเสียจริงๆนะ แต่อ่านแล้วจุดโฟกัสเปลี่ยนอะ (._____. )
ให้เม้นยาวกว่านี้ก็มีแต่จะด่านายน้อย ถถถถ
ส่วนตอนท้าย... ปล่อยให้เป็นเรื่องของพวกเขาสองคนกินเค้กกันเองเถอะค่ะ ดิฉันจะไม่ยุ่ง...

[ryu77]

โอ๊ยย ตายละนายน้อย จำวันเกิดเพื่อนสนิทสมัยเด็กได้เพราะเฟสบุ้คแจ้งเตือน สมกับเป็นนายน้อยเลยจริงๆ
นายเมินก็ยังคงทำตัวเป้นสตอกเกอร์ตามติดชีวิตอู๋เสียเหมือนเดิม ไปหึงเขาอีกน่ะ แต่นายน้อยก็นอมขนาดนั้น นายเมินคงปลื้มปริ่มกับ"ของหวาน" อิ่มสุขสมบูรณ์เลยสินะ
ว่าแต่ พี่แต่งแต่หัวข้อเดลี่ที่เกี่ยวกับของหวานนะเนี่ย แถมสตอรี่ทุกเรื่องก็หวานมากด้วย เราล่ะชอบบบบบ >////<

[Naitear]

อ่านจบแล้วเชื่อค่ะว่าดาวเป็นด้วงใสๆ //// - \\\\ เค้กอร่อยเนอะคะ อะไรนะ จานเค้กก็อร่อยเหรอคะยอดชายนายจางฉี่หลิง ไหน เอามาให้กินมั่---- #โดนฆ่า

นายน้อยแม่บ้านมากค่ะ!! อะไรคือทำเค้กเวลาว่างคะ ฟฟฟฟฟฟฟ เหมาะสมกับการเป็นภรรยาที่ดี เตี่ยก็กล้าทิ้งนายน้อยไปเที่ยวกับอารองอาสามได้นะคะ เดี๋ยวนายน้อยก็โดนเอาไปเป็นภรรยาให้กับชายคนอื่นหรอก! #อะไรนะเป็นแล้ว(?) ว่าแต่นายน้อยคะ ถ้าไม่มีแจ้งเตือนเฟสจะจำวันเกิดเสี่ยวฮัวไม่ได้เลยใช่ไหม ; - ;

อะไรคือตอนที่เฟสแจ้งเตือนมีการบ่นว่า'ใครวะ'ด้วยคะ แงงงงงง นายน้อยใจร้าย ยิ่งฉากเอาเค้กไปให้เสี่ยวฮัวยิ่งใจร้ายเลย #เมนคุณชายร้าวรานค่ะ O<--< โดนย้ำถึงเฟรนด์โซนอันแข็งแกร่งนี่มัน... งือออออ อย่างน้อยคุณชายก็ไม่ใช่สตอล์คเกอร์นะคะ ; - ; +

แต่ตอนท้ายก็หวานจริงๆค่ะ นายเมินโหยวผิงผีตีสาม! อะไรคือมาดักรอหน้าบ้านเขาแล้วลากเขาไปทำมิดีมิร้ายคะ!! #อะไรนะไม่ใช่เหรอ กินเค้กนี่อร่อยเนอะคะนายจางฉี่หลิง ^ q ^ ว่าแต่เค้กมีไขมันเยอะนะคะระวัง--- #แค่กๆ

ว่าแต่ขอวิดิโอในห้องนายน้อยเมื่อคืนหน่อยสิคะดาว ต้องการแบบ HD ----- #โดนตี ฟฟฟฟฟฟฟ

[karnalone]

เดี๋ยวนะนายน้อย  ไม่ประสีประสา  แล้วไอ้คืนนั้นที่ไปอ่อยเขาไว้ล่ะ?  เอ่อ...ดูเหมือนไม่ใช่ประเด็น ๕๕๕๕๕๕๕

มันขำค่ะคุณ นึกถึงเสี่ยวเกอตอนงอนใส่นายน้อยนี่โคตรขำ คนบ้าอะไรงอนได้น่ารักมากกกกกก
นายน้อยใจร้าย ๕๕๕๕๕ วันเกิดเพื่อนสนิทแท้ๆ ก็จำไม่ได้ เสี่ยวฮัวดีใจมากเลยนะนั่น นายน้อยนี่บาปหนานะทำคนหลงคนรักตัวเองเยอะ 

เราชอบซีรี่ย์มากเลยค่ะ เพิ่งได้ตามอ่าน มันฮาและใช่มากกกก

ว่าแต่ถ้าเตี่ย อารอง อาสาม รู้เข้านี่นายน้อยจะเป็นยังไงคะ  แบบเปิดประตูมากะมาเซอร์ไพรส์ลูกหลานแต่ดันมาเจอฉาก"เซอร์ไพรส์"กว่าของนายน้อยเข้านี่ ๕๕๕๕๕

โอเค เราจะหยุดมโน ไม่งั้นจะฮากว่านี้  ขอบคุณที่แต่งมานะคะ

[faliona01]

หวานฉ่ำจนตาลาย..... โอ๊ย!!!!!!!! เซ็ทซีรี่ย์นี้ที่รอคอย มาสักที (ตบมือๆ)

อ๊ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆดูความงอแงของเสี่ยวเกอสิคะ ทำไมมันช่างโมเอ้เช่นนี้!!!
เเล้วเสี่ยวฮัวของฉันถึงจะสวยแต่เมะนายได้นะอู๋เสียจ๋า เสือดาวเเสนสวยตัวนี้มีดีกว่าที่คิด
นะจ๊ะ!! (ยิ้ม)

เอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย เค้กอร่อยเนอะ (หัวเราะ) เค้กอร่อยมากๆเลย
ขอตั้งกล้องเพนไปที่เตียงนอนได้ไหมจ๊ะ

(โดนต่อย)

[gustoon]

ขอกินเค้กชิ้นเดียวกับจางฉี่หลิงได้มั้ย-////-#โดนเสี่ยวเกอฆ่า
จางฉี่หิลงหึงและหวงแรงมากจ๊ะด่านายน้อยนี่เจ็บถึงทรวงใน

[Rozenkreuz]

เลื่อนไปดูข้างบนใหม่อีกรอบ
อืมม... ไม่มีเขียนเตือนแฮะว่า OOC ขนาดนี้ ถถถถถ
อ่านแล้วช็อคกับนิสัยเสี่ยวเกอไปสองนาที //ด้วงนิ้วค้างกลางอากาศ
เสี่ยวเกอออออออออออออออออออออ