[OS] What happen! [ผิงเสีย]

[Rainxx_fon]

Title : What happen!
Author : rainnxx_fon
Paring : ผิงเสีย
อินเทศกาลกับเขาบ้าง XD

--------------------------------------



เรื่องของเรื่องมันเริ่มจากความไม่ทันคิดของผมหรือความซื่อของผมที่ห่วงไอ้บ้านั่นมากเกินไปกันแน่

“เฮ้ย! นายอ้วน! เป็นอะไรรึเปล่า เกิดอะไรขึ้น!” ทันทีที่ผมมาถึงหน้าประตูบ้านของนายอ้วนที่ตอนนี้ไม่รู้เป็นตายร้ายดียังไง ผมตะโกนอย่างร้อนรนโดยขณะที่สมองคิดถึงสิ่งที่ทำให้ผมรีบเร่งมาที่นี่อย่างเร่งด่วนอย่างนี้

มันเป็นเพราะว่า ขณะที่ผมนั่งเฝ้าร้านร้างๆของผมอย่างเบื่อๆ หาเรื่องหวังเหมิงเผื่อจะลดเงินเดือนหมอนั่นลงบ้างจะได้ประหยัดค่าใช้จ่ายไปอีกหน่อย ขณะที่กำลังจะสำเร็จแล้วเชียว จู่ๆโทรศัพท์ของผมก็ส่งเสียงขัดจังหวะ ผมจึงผละสายตาออกจากใบหน้าที่น้ำตาไหลออกมาอยู่รอมร่อของหวังเหมิง ตวัดมองเบอร์ที่ขึ้นโชว์ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย หากแต่ก็กดรับในทันที เอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงห้วนไม่ไว้หน้าคนที่โทรมาสักนิด

“มีอะไร? ถ้าจะโทรมายืมเงินฉันไม่มีให้นายหรอกนะ” ผมดักคอ คนที่โทรมาคือนายอ้วนหวังนั่นแหละ ถึงแม้หมอนี่จะมีเงินอยู่บ้าง แต่ก็ใช้ออกไปไม่ได้คิดสักนิด บางครั้งขาดแคลนก็ต้องบากหน้ามาขอยืมผม ผมก็มีให้บ้างตามเท่าที่ทุนของผมจะมีน่ะนะ

แต่คราวนี้ผมไม่เหลือกำไรแล้วจริงๆ ถึงขนาดจะหักจากเงินเดือนของหวังเหมิงที่ยืนน้ำตาคลออยู่ คงช่วยหมอนั่นไม่ได้

หากแต่นึกว่าจะได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายมาตามสาย หากแต่กลับเงียบกริบผิดวิสัยของคนพูดมากอย่างนายอ้วน

หือ? หรือว่าคนที่โทรมาจะเป็นเสี่ยวเกอ!?
ไม่น่ะ ! อย่างนายเมินโหยวผิงที่ดูเหมือนจะไม่รู้แม้กระทั่งว่าโทรศัพท์คืออะไรน่ะหรอ!

หากแต่ขณะที่กำลังฉงนสงสัย กลับมีเสียงแทรกมาตามสายเบาๆ หากแต่มันกลับทำให้ผมชาวาบไปทั้งตัว

“..อู๋เสีย… นายคือความหวังเดียวของเสี่ยอ้วน .. ช่วยฉันด้วย”

เพียงเท่านั้นแหละ ถึงกับทำให้ผมทิ้งร้านไว้กับหวังเหมิง รีบจองตั๋วบึ่งตรงมาหาหมอนั่นในทันที จนมาถึงเหตุการณ์ที่ผมยืนแหกปากอยู่หน้าบ้านเขาแบบนี้

แม่งเอ้ย! เกิดอะไรขึ้นกันแน่? หรือผีบ๊ะจ่างจะแค้นหมอนี้จนตามมาหักคอ? ไม่สิ! ถ้าเป็นอย่างนั้นเสี่ยวเกอก็คงบิดคอหักไปเรียบร้อยแล้ว.. แล้วจะเป็นเรื่องอะไรกันแน่?

หัวสมองของผมพยายามคิดถึงความเป็นไปได้ทั้งหมดที่อาจจะเกิดขึ้น ถ้าไม่เกี่ยวกับผีก็อาจจะเป็นคนจริงๆ?

นายอ้วนนั่นอาจจะไปทำสาวที่ไหนท้องแล้วชิ่ง แล้วโดนเตี่ยของเขาตามมาเอาปืนเป่าหัว?

ยิ่งคิดชักจะยิ่งเลยเถิดเข้าไปใหญ่ ผมรีบสะบัดความคิดฟุ้งซ่านออกไปซะ เมื่อกี้ตะโกนเรียกขนาดนั้นก็ยังไม่มีใครออกมา ผมจึงถลาไปบิดลูกบิดประตูดูแล้วก็พบว่า..

มันไม่ได้ล็อก!


หรือว่าจะโดนโจรดักตีหัวกันไปหมดแล้วกันแน่?

พอความคิดแบบนี้ผุดขึ้นมาปุ๊ปผมก็เริ่มระแวงขึ้นมา … ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นจริงผมอาจจะป้องกันตัวได้ จึงกวาดสายตามองไปแถวๆนั้น เจอไม้เบสบอลขนาดเหมาะมืออยู่แถวนั้นจึงหยิบเอามาไว้กับตัว สูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ เตรียมความกล้าที่ชักจะหดหายไปเรื่อยให้เข้าที่ ขยับลูกบิดตรงหน้าเปิดออกช้าๆ ชักจะรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเดินเข้าสุสานยังไงยังงั้น

ว่าแต่เสี่ยวเกอหายไปไหนกัน?

ขณะที่พึ่งคิดจะฉุกใจ ประตูบ้านเปิดออกกว้างเห็นภายในที่มืดสนิทเหมือนไม่ได้เปิดไฟ ผมยิ่งเพิ่มความระวังเป็นเท่าตัว ขณะที่หัวใจเต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆตามความตื่นตัวที่เกิดขึ้น ..
และขณะที่พึ่งเดินเข้ามาไม่กี่ก้าว..

ปัง !

“เฮ้ย เชี่ย!”

ผมสบถเสียงดังด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆประตูที่เปิดเข้ามากลับปิดเองอย่างแรงจนสั่นสะเทือนไปทั้งบ้าน ขณะนั้นผมหมุนตัวหันขวับกลับไปทันทีด้วยความตกใจ ขณะที่กำลังคิดจะออกไปแล้วไปตามตำรวจมาจะดีกว่า พลันรู้สึกถึงสิ่งที่เปียกชื้นเหนอะหนะสัมผัสอยู่ที่ไหล่..

เชี่ยเอ้ย! บอกผมทีว่านี่ผมอยู่ในเมืองไม่ใช่สุสานโบราณ!

อะดรีนาลีนพุ่งขึ้นสูง เหงื่อไหลพรากๆยังกับน้ำตก สติใกล้จะแตกเหมือนตอนเจอกับบ๊ะจ่างในสุสาน

แต่เพราะเจอเรื่องเหนือธรรมชาติเช่นนี้บ่อยเข้าก็เริ่มสกัดความกลัวได้ดีกว่าแต่ก่อน ผมรวบรวมความกล้ากระชับไม้เบสบอลในมือแน่น คิดในใจว่าหันไปพ่อจะฟาดให้หน้ายุบ ลงมือก่อนย่อมได้เปรียบ!

ทันใดนั้นผมหันตัวอย่างรวดเร็วไปยังด้านหลัง มือเตรียมเงื้อมฟาดลงไปยังสิ่งนั้น .. หากแต่ภาพที่เห็นทำให้หนังหัวผมชาวาบ ตกใจจนต้องร้องลั่นออกมา
แม่ง! นี่มันผีบ๊ะจ่างหรือตัวอะไร!

ใบหน้าเละไม่มีชิ้นดี อีกทั้งเลือดยังไหลอาบไปทั่วร่าง ผมรู้แล้วว่าความรู้สึกเปียกชื้นที่ไหล่คืออะไร ที่แท้คือเลือดจากเจ้าตัวนี้! เมื่อมันเห็นหน้าผมมันกลับแยกเขี้ยวให้เห็นฟันซี่คมออกมา ผมตื่นตกใจหากแต่ก็ไม่ลืมอาวุธของตัวเอง ยกขึ้นฟาดขณะที่ปากแหกร้อง

หากแต่ผีตัวนี้แม่งเทพว่ะ! มันเห็นผมเงื้อมแขนปุ๊ปกลับกระโดดหนีทันที ทั้งๆที่ระยะแค่นี้ถ้าเป็นบ๊ะจ่างธรรมดาคงโดนเข้าไปเต็มๆ หากแต่เจ้าตัวนี้กลับหลบหนีไปง่ายๆ เหมือนมันมีสติปัญญา!

แม่งเอ้ย! หรือมันคือบ๊ะจ่างตัวพ่อ!!

เมื่อเห็นมันหลบไปอย่างสบายๆผมก็รู้ตัวดีว่าสู้มันไม่ได้แน่ พลันใช้จังหวะที่มันเผลอ ยกเท้าขึ้นถีบไปยังด้านหลังจนมันหัวคว่ำคลาไปนอนอยู่บนพื้นอย่างแรง แล้วพุ่งตัววิ่งเข้าไปในบ้านทันทีโดยไม่ชะลอความเร็วสักนิด!

ทำไมในบ้านนายอ้วนถึงมีตัวแบบนี้ด้วย? นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันวะ

วิ่งขึ้นบนชั้นสองอย่างไม่ลืมหัวลืมหาง เปิดประตูเข้าไปห้องหนึ่งแล้วปิดประตูล็อกเอาไว้ พิงตัวเองกับประตูพร้อมหอบหายใจ พยายามสงบสติอารมณ์จากความตื่นตกใจเมื่อครู่

หากแต่ห้องห้องนี้กลับแตกต่างจากความมืดข้างนอก… เพราะมีไฟสลัวที่ส่องให้ผมเห็นภายใน พร้อมเงาเงาดำรูปร่างใหญ่กลมอยู่ตรงกลางห้อง.. มองจากตรงนี้ทำเอาผมขนลุกขนพอง

นี่ถ้าผมไม่เห็นกับตาตัวเองว่าเดินเข้ามาในบ้านนายอ้วน.. ผมจะคิดไปแล้วนะว่าผมเดินเข้าบ้านผีสิงมา!

ผมใจตุ้มๆต่อมๆ กลัวก็กลัวกับตัวเมื่อกี้ แต่ดูจากขนาดไซส์ของเจ้าตัวนี้แล้วก็คิดหนัก ถ้าเป็นตัวเดียวกับเจ้าผีหน้าเละเมื่อกี้แล้ว .. เจ้าตัวนี้นี่คือพ่อของเจ้าพ่อบ๊ะจ่างเมื่อกี้แน่ๆ

ผมกระชับอาวุธเดียวในมือให้อุ่นใจ ทำใจกล้าๆเดินเข้าไปยังเงาตะคุ่มนั่น.. หากแต่ยิ่งเข้าใกล้มากยิ่งทำให้อ้าปากค้าง.. ผมวางไม้เบสบอลทิ้งไว้ทันทีก่อนจะวิ่งไปหาร่างนั้นอย่างไม่คิดชีวิต

นี่มันนายอ้วน!

“นายอ้วน เฮ้ย! เกิดอะไรขึ้น!” ผมร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นร่างของหมอนั่นที่นอนไร้สติ.. เมื่อเดินเข้ามาใกล้ถึงกับหน้าซีด ใจร่วงดิ่งลงเหวทันที

ร่างอ้วนใหญ่ยามนี้ที่หน้าท้องเหมือนถูกแหวกออกจนไส้ข้างในไหลออกมา ริมฝีปากมีเลือดไหลออกมาเป็นทางจากมุมปากลงข้างแก้ม ร่างทั้งร่างนิ่งสนิทหมดสิ้นสัญญาณของชีวิต

หัวสมองผมส่งเสียงดังวิ้ง เดินโซเซเข้าได้วยความมึนงงกับภาพตรงหน้า .. มันเหลือเชื่อเกินไปแล้ว..

ขณะที่จัดการกับความจริงตรงหน้าไม่ทัน ผมรู้สึกสับสนว่ามันเกิดขึ้นเร็วเกินไปแล้ว .. พลันร่างนั้นกลับขยับกายเล็กน้อย ผมพลันเห็นความหวังขึ้นมาจึงรีบถลาเข้าไปทันที
“นายอ้วน นายฟื้นแล้ว!” ผมพูดออกมาด้วยความดีใจเมื่อเห็นเปลือกตานั่นขยับเปิดออก หมอนี่เคยช่วยชีวิตผมเอาไว้มาก ถ้าจู่ๆเขาก็มาด่วนจากไปแบบนี้ยากที่ผมจะทำใจได้

หากแต่เมื่อหมอนั่นตื่นขึ้นมา.. จ้องมองผมนิ่งๆ.. ผมก็ชักรู้สึกแปลกใจ..

หรือว่า….

สิ่งผมคิดกลับเป็นจริงขึ้นมา เมื่อร่างอ้วนๆที่นอนไส้ไหลกับเด้งพุ่งเข้ามาหาผม กระชากคอผมเข้าไปใกล้ อ้าปากที่เต็มไปด้วยเขี้ยวแหลมนั่นออกมา

“แฮ่!”
“เชี่ย!!”

ผมหลุดเสียงร้องด้วยความตกใจ สะบัดร่างตัวเองหลุดออกมามือเหนียวเป็นตุ๊กแกนั่น ร่างนั่นตะเกียกตะกายเข้ามาหาผม

อย่าบอกนะว่านายอ้วนกลายเป็นบ๊ะจ่างไปแล้ว!

ไม่มีเวลาให้ผมเสียใจมากนัก ผมรีบคว้าไม้เบสบอลข้างกายฟาดไปยังตัวของนายอ้วนทันที ร่างนั้นเหมือนจะมีปฏิกิริยากับความเจ็บ ผมจึงฉวยโอกาสนั้นวิ่งออกไปนอกห้องอีกครั้ง

คราวนี้ผมแทบไม่เหลือสติแล้วจริงๆ นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้น!

พลันนาทีนั้นผมหวนนึกถึงใบหน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์ของหมอนั่น..

ไอ้บ้าเมินโหยวผิง! เวลาแบบนี้นายไปอยู่ไหนกันแน่!

ผมร้อนรนเหมือนไม่เป็นตัวเอง หันซ้ายหันขวาไม่รู้จะหนีไปไหน .. จะออกก็มีไอ้ตัวหน้าเละ ข้างหลังก็เป็นบ๊ะจ่างอ้วน..

ตอนนี้ผมคิดถึงหมอนั่นจริงๆ.. นายเรือพ่วงน่าเบื่อคนนั้น
หรือเขา.. จะเกิดเรื่องร้ายขึ้นด้วยอีกคน?

ยิ่งคิดหัวใจยิ่งบีบแน่น หากแต่ขณะที่กำลังสับสนแขนผมกลับถูกกระชากอย่างรุนแรงโดยไม่ทันตั้งตัว เข้าไปยังห้องห้องหนึ่งทันที เมื่อรู้สึกตัวผมรีบสะบัดตัวหนีอย่างรวดเร็วหากแต่แรงจากมือข้างเดียวนั้นกลับมากกว่าผมเสียอย่างนั้น สะบัดยังไงก็ไม่หยุดจนผมชักจะท้อ

ตายแน่.. ผมได้ไปอยู่เป็นเพื่อนนายอ้วนแน่

หากแต่สิ่งที่กลัวก็ไม่เกิดขึ้น.. ห้องห้องนี้ก็เป็นอีกห้องที่แสงไฟสลัว และเงาร่างที่กระชากผมเมื่อครู่ก็ยืนอยู่ข้างหน้าผม ผ้าขาวคลุมศีรษะจนไม่เห็นใบหน้า หากแต่กลับยืนนิ่งเฉยเหมือนรูปปั้น

ผมกวาดตามองสำรวจอย่างระแวง.. ตายิ่งเบิกกว้างเมื่อสังเกตเห็นสิ่งแปลกปลอม
ลูกเจี๊ยบ.. นี่มันผีลูกเจี๊ยบหรอ?
หากแต่คิดไปคิดมามันชักจะไม่เข้าท่า.. รู้สึกตงิดในใจแปลกๆ เมื่อเห็นเจ้าผีที่คลุมหัวไว้ตัวนี้แล้วยิ่งเข้าไปใหญ่ มือจึงเอื้อมไปคว้าผ้าที่ปิดใบหน้าไว้ให้เปิดออก.. และทุกสิ่งก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า

“เสี่ยวเกอ!”
“…”

ผมรู้สึกอุ่นใจอย่างประหลาดเมื่อเห็นใบหน้านั้น พลันความรู้สึกดีใจอย่างที่สุดก็ล้นปรี่ขึ้นมา ผมรู้สึกดีใจจริงๆที่เห็นว่าเขายังปลอดภัย! ขณะที่เอ่ยปากเรียกชื่อเขา ผมก็ถลาเข้าไปกอดเขาโดยไม่รู้ตัวเสียแล้ว

ร่างที่ผมกอดนั้นผอมกว่าผมเล็กน้อยหากแต่ไม่เต็มไปด้วยไขมันแบบผม และผมยังสัมผัสได้ถึงไออุ่นของร่างนั้นทำให้ยืนยันว่าหมอนั่นไม่ได้กลายเป็นบ๊ะจ่างไปอีกคน จึงกระชับอ้อมกอดแน่นเข้าไปอีก

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น..ทำไม..” ขณะที่ผมกำลังคิดจะเอ่ยปากถามเขา แต่เมื่อเห็นใบหน้านิ่งเฉยกับสิ่งที่เกิดขึ้นไปทั้งหมดเมื่อครู่นั้น ความคิดทั้งหมดก็ไหลเข้าหัวมาในคราวเดียว

ยิ่งคิดยิ่งอึ้ง… รู้สึกตงิดแปลกๆ อย่าบอกนะว่า..

“อย่าบอกนะว่าทั้งหมดเป็นของเก๊?” ผมพูดออกไปอย่างไม่มั่นใจ มองไปในตาที่มองตรงมาไม่หลบไปไหนของหมอนั่น ผมรู้ว่าหมอนี่ไม่โกหกผม หากเขาไม่อยากพูดเขาก็เลือกที่จะเก็บไว้ดีกว่า

ใบหน้านิ่งเฉยนั่นผงกศีรษะตอบรับง่ายๆ หางคิ้วผมเลิกขึ้นสูง ริมฝีปากกระตุกยิ้มแปลกๆ

ไอ้พวกบ้า!! พวกมันเล่นบ้าอะไรกันเนี่ย!

พอคิดได้ก็พึ่งจะมาสำเหนียกตัวเองว่าวันนี้มันวันฮาโลวีน.. เทศกาลผีแบบนี้หมอนั่นถึงเลือกมาเล่นพิเรนท์กับผมแบบนี้สินะ!

ผมโกรธจนขนคิ้วแทบกระดิก กำลังจะหมุนตัวออกไปด่าปาหี่งี่เง่าของพวกนั้นสักยก หากแต่กลับมีแรงจากคนที่ยืนนิ่งไม่พูดอะไรเมื่อครู่ดึงรั้งไว้ ผมจึงเลิกคิ้วกลับไปมองด้วยความแปลกใจ?

“เสี่ยวเกอ?” ผมถามด้วยความงุนงง เมื่อเห็นสภาพเขาแล้วก็คิดว่าเขาคงถูกสั่งให้รวมหัวกันหลอกผมแน่ๆ แต่หมอนี่กลับไม่ได้มีอารมณ์ร่วมไปด้วย เล่นเป็นผีแต่แข็งเป็นท่อนไม้แบบนี้ใครเขาจะไปกลัว? แปลกที่ผมไม่โกรธแต่กลับขำ จึงเอ่ยถามออกอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเจือหัวเราะ

“ฮะฮะ เสี่ยวเกอ? นายเล่นเป็นผีอะไรน่ะ?” เล่นเป็นผีญี่ปุ่นรึเปล่าน่ะ? แต่คนหน้าตาดีอย่างหมอนี่ น่าสงสารจริงๆ ต้องมาใส่เสื้อยืดลายลูกเจี๊ยบอะไรแบบนี้

“หมอนั่นบอกว่า.. ผีผ้าห่ม”

เพียงคำตอบสั้นๆที่ตอบมาทำเอาผมสำลัก.. อะไรนะ! ผะ..ผีอะไรนะ?

แม่งเอ้ย ผมฟังผิดไปรึเปล่า?

“นาย.. บอกว่าอะไรนะ?” ผมทวนถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ..

“ผีผ้าห่ม” หมอนั่นตอบหน้านิ่งๆตามแบบฉบับตัวเอง พอได้ยินคำยืนยันแบบนี้ผมยิ่งอ้าปากค้าง ในใจสรรเสริญบรรพบุรุษนายอ้วนในใจ

หมอนั่นมันสอนอะไรเมินโหยวผิงกันเนี่ย!

ยิ่งคิดถึงความหมาย หน้ากลับยิ่งแดงขึ้นมาซะอย่างนั้น กลายเป็นผมที่มองหน้าหมอนั่นไม่ได้ จึงเอ่ยปากบอกเสียงอ้อมแอ้ม

“เอ่อ.. เสี่ยวเกอ.. นายรู้ความหมายของมันรึเปล่าน่ะ? .. เอาเถอะๆ ไม่ต้องไปสนใจหมอนั่น! นายไม่ต้องทำหน้าที่ของนายก็ได้ฉันยอมแพ้แล้ว เราออกไปจัดการนายอ้วนกันเถอะ!”

ผมรีบเอ่ยปากชิ่งทันที.. ตอนนี้ความคิดที่อยากจะฆ่านายอ้วนยิ่งเพิ่มขึ้นมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ตอนนี้ผมชักจะไม่ไว้ใจสายตานิ่งเฉยของเมินโหยวผิงขึ้นเรื่อยๆ เพราะผมรู้.. ว่าความจริงแล้วเขาไม่ได้นิ่งอย่างที่แสดงให้เห็น..
และที่แน่ๆ ไม่รู้นายอ้วนมันคิดพิเรนท์ยิ่งกว่านี้ บอกความหมายให้เสี่ยวเกอรึเปล่าก็ไม่รู้..

หากแต่ดูเหมือนจะช้าไปแล้ว.. เมื่อผมถูกแรงนั่นกระชากกลับมา ผมไม่ทันตั้งตัวจึงถลาเข้าอ้อมกอดเขา ขณะกำลังมึนงง กลับถูกผ้าที่หมอนั่นใช้คลุมหัวเมื่อครู่คลุมหัวของผมและหมอนั่นไว้

คราวนี้ใจผมเต้นรัวยิ่งกว่าเมื่อครู่อีก! ใบหน้าภายใต้ผ้าคลุมสีขาวอยู่ใกล้กันชิดจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่รินรดสัมผัสผิวแก้มจนร้อนผ่าว ใบหน้าผมร้อนจนรู้สึกว่ามันแทบจะสุกอยู่แล้ว

ไม่ใช่ไม่เคยจูบกัน.. หากแต่ให้ตาย.. ยังไงผมก็ไม่อาจหยุดให้ตัวเองเขินจริงๆ

ภายในผ้าผืนสีขาวที่ปกคลุมศีรษะ ผมเผลอจ้องไปในนัยน์ตานิ่งเฉยคู่นั้น และรู้ว่าตัวเองคิดผิด.. เพราะเมื่อมองแล้วผมไม่อาจละสายตาออกมาได้ ได้แต่มองมันเหมือนถูกดึงดูดไว้อยู่อย่างนั้น

และผมรู้สึกดีลึกๆ.. ที่ในแววตาที่มักไร้จุดหมาย ในเวลานี้มีผมอยู่ในนั้น

พลันซีกหน้ากลับถูกมือข้างที่สองนิ้วยาวผิดปกตินั่นประคอง มันลูบไล้ผิวแก้มผมช้าๆอย่างนุ่มนวล ซึ่งดูเหมือนคนอย่างจางฉี่หลิงไม่น่าจะอ่อนโยนได้ถึงขนาดนี้ เขาประคองมัน สัมผัสแผ่วเบาราวกับสิ่งล้ำค่า..

หมอนี่.. ไม่รู้หรือไงใจผมแทบจะโดดออกมาจากอกแล้ว!

หากแต่ไม่นานใบหน้าคมคายนั่นก็เอียงลงสัมผัสยังแก้มของผม ริมฝีปากอุ่นร้อนให้สัมผัสนุ่มที่พวงแก้มทำให้รู้สึกร้อนผะผ่าว หัวสมองเริ่มถูกปั่นป่วนจนลืมเลือนอารมณ์โกรธเจ้าพวกนั้นไปชั่วคราว

เขาประทับริมฝีปากที่แก้มของผม นิ่งค้างไว้ก่อนจะผละออกเล็กน้อย ริมฝีปากหยักเคลื่อนไปยังข้างหูผม กระซิบคำพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้มไร้อารมณ์ หากแต่กลับปั่นป่วนผมได้อย่างง่ายดาย

“หมอนั่นบอกให้ทำแบบนี้” คำพูดของเขาทำผมงุนงงไปแปปหนึ่งก่อนที่จะหน้าร้อนผ่าวยิ่งกว่าเดิม ยิ่งรู้สึกแค้นมนุษย์ที่รูปร่างอ้วนฉุอุดมสมบูรณ์(จนเกินไป)มากยิ่งกว่าเดิม

กลับไปผมจะต้องคิดบัญชีกับหมอนั่นแน่ๆ!

หากแต่ยังไม่ทันที่จะเอ่ยปากบอกหยุด ความรู้สึกแล่นริ้วขึ้นมาเมื่อถูกขบใบหูเบาๆ เหมือนจู่ๆก็ถูกจุดไฟขึ้นมาซะอย่างนั้น

ฮะเฮ้ย.. นายอ้วนคงไม่ได้บอกให้ทำถึงขั้นนี้ใช่ไหม!

ผมคิดจะเอ่ยปากบอกห้ามสักหน่อย หากแต่ริมฝีปากนั้นกลับลากไล้ผ่านพวงแก้มมาเรื่อยๆ สัมผัสเปียกชื้นนั้นบอกให้รู้ว่าเขาเลีย!
หากแต่ผมกลับแปลกใจตัวเอง! ที่ไม่หนีแต่กลับยอมแต่โดยดีตามที่อีกฝ่ายต้องการซะอย่างนั้น!

เมื่อริมฝีปากลากไล้มาจบที่ริมฝีปากผม มันประทับแผ่วเบาในคราแรกก่อนค่อยหนักแน่นลึกซึ้ง เรียวลิ้นสัมผัสหยอกล้อกัน ปั่นป่วนอารมณ์ให้กองไฟในอารมณ์ยากจะดับเสียแล้ว..

หมอนั่นปล่อยให้ผมพักหายใจเล็กน้อยแล้วตนก็ก้มลงประทับริมฝีปากที่ซอกคอของผม พอผมคิดจะประท้วงหากเขาก็กลับมาปิดปากผมอีกครั้ง.. ซ้ำไปซ้ำมา.. ทุกจุดที่เขาสัมผัสนั้นร้อนราวกับไฟ..

เวลานี้ ผมคิดว่าเราทั้งคู่รู้สึกว่าไฟถูกจุดขึ้นมาแล้ว และตอนนี้ก็ดับลงไม่ได้เสียแล้ว

“อู๋เสีย.. Trick or Treat?” น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยเบาๆ แววตาไร้อารมณ์ลึกๆเหมือนจะแฝงไปด้วยคลื่นอารมณ์ ผมตอบกลับทั้งๆที่สติแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

นายอ้วนนี่สอนเสี่ยวเกอดีจริงๆ ..

หากแต่ถึงแม้ผมจะไม่อยากให้ความหวังดี(จนเกินไป)เป็นไปตามที่นายอ้วนนั่นหวังไว้ หากแต่..

ใครจะปฏิเสธได้ล่ะ?

“Treat.. แต่ฉันไม่มีลูกอมนะ” ผมพึมพำตอบไปแผ่วเบา และดูเหมือนถ้าผมตาไม่ฝาดไป ผมคิดว่าผมเห็นใบหน้าที่ไม่ค่อยแสดงอารมณ์นั่นยิ้มออกมาจางๆ

“แค่นายก็พอ”


หลังจากคำพูดนั้นจบ.. ผมคงไม่จำเป็นต้องเล่าต่อไป..
รู้แค่เพียงว่าวันรุ่งขึ้น.. ผมสัญญากับตัวเอง ว่าจะถลกหนังหัวนายอ้วนนั่นให้ได้!!

--------------------------------------------------------------

เสี่ยอ้วน : ฮ่าๆ เทียนเจินจะต้องดีใจที่เสี่ยอ้วนมอบของขวัญชิ้นโตให้!

นายแว่นดำ : ถ้าอย่างนั้นฉันสนุกพอแล้ว ขอกลับก่อนละกัน บาย (โบกมือเดินไปชิลๆ)

(นายอ้วนยังไม่รู้ตัวว่าอนาคตตัวเองจะโดนอะไร ขอให้โชคดีนะจ้ะ)

-------------------------- END -------------------------------

ฟิคที่สองออกมาแล้ววว อินกับเทศกาลฮาโลวีนสักหน่อย><

คิดว่าตัวเองคงเล่น daily ไม่ได้แน่ๆ #กระซิก แต่พอเห็นว่ามีเทศกาลแบบนี้แล้วก็อดแต่งไม่ได้

(อยากจะแต่ง NC แต่ไม่ได้แต่งนานแล้ว เขียนไม่ได้ #พราก ไว้ฟิคหาค่อยหาโอกาสแล้วกันนะคะ)

[susuwatari]

แอร๊ยยย อู๋เสียจะไปโทษนายอ้วนทำไมค๊าาา เรารู้นะว่าอู๋เสียแอบฟินนนน
เสี่ยวเกออย่าปล่อยให้อู๋เสียลุกไปได้น๊าาา ฮาาา

[Naitear]

แอร๊ยยยยยยยยย TT/////v/////TT]/ ผีผ้าห่มเสี่ยวเกออออออ #ด้วงบินไปมา

ที่แท้ผีหน้าเละคนนั้นก็คือนายเฮยนี่เองสินะะะ ทำไมถึงรู้สึกสะใจแปลกๆน้าที่ฮีโดนนายน้อยถีบกระเด็น... #โดนพัดฟาด

ชอบแผนของนายอ้วนมากกก บอกฉันมาทีว่านายอ้วนเป็นหัวหน้าพลพรรคผิงเสียใช่ไห------ #หยุด ฟฟฟฟฟฟฟฟฟ

ขอบคุณสำหรับฟิคน่ารักๆวันฮัลโลวีนน้าาา อวยท่านฝน รอเอ็นซ---- #แค่ก หมายถึงว่ารอฟิคต่อไปจ้า ' w ') b

[Narakas]

วรั้ยยยยยยยยยยยยย

ผีผ้าห่มมมมมมมม แงงงงงงงงง 555555555555

[Feran.FS]

โอ๊ยยยย น่าย๊ากกกกก ผีผ้าห่มมมมม //แดรบ

[Fenrir]

ผีผ้าห่ม Good job นายอ้วน!

เดี๊ยวเราจะเผากระดาษเงินกระดาษทอง พร้อมบ้าน รถ และตุ๊กตาสาวสวยๆไปให้นะ XDDDDD

[meanato]

เจ๋งมาก นายอ้วน

[uglygirl]

โอ้ยย ตาย ตาย ตาย
แค่นายก็พอ แค่อู๋เสียคนเดียวเสี่ยวเกอก็ไม่ต้องการอะไรแล้วสินะ
ว่าแต่ เสี่ยวเกอนี่ทำนอกเหนือ จากที่เสี่ยอ้วนบอกรึเปล่า
แบบนี้เสี่ยอ้วนก็ไม่ผิดนะ

[janejana]

นายน้อยต้องกลับไปคาราวะนายอ้วนถึงจะถูกนะ สอนเสี่ยวเกอมาดีซะขนาดนี้ สมบทบาทแท้ ผีผ้าห่มมมม //เขิลลลล

[sagacity191]

แกล้งแรงงงง่ะ
เกิดอู๋เสียช๊อกเข้า รพ ไป ทำไงเนี่ย
แต่แหมมม ผีผ้าห่ม ช่างกล้าเล่นนะ
ชอบบบอะ

[SilverCloud]

พรืดดดด เสี่ยอ้วนนน เสี่ยสอนอะไรเสี่ยวเกอเนี่ย อยากจะบอกว่าเสี่ยทำดีมากเค่อะ =..=

[kaew_nya]

เสี่ยวเกอคะ ทำไมเชื่อเสี่ยอ้วนขนาดนี้คะ
ยอมทำตามที่เสี่ยอ้วนวางแผน
หรือใจจริงก็อยากทำแบบนี้แต่แรกอยู่แล้วคะ
ทุกคนก็เล่นสมบทบาทมากค่ะ
สงสารก็แต่นายน้อย

[gaaraclub]

ผะ ผะ ผะ ผีผ้าห่ม อ่านถึงแล้วสะดุดกึก

นายอ้วนคะ Good job!!!!

//แอบมีนายแว่นโผล่มาด้วย แอร้ยยย