[OS] #dmbjdaily (รั้ง) บันทึกหน้าที่หายไป [ผิงเสีย/15 -จางอู๋]

[sinnerdarker]

[247 Days Lefts][OS] #dmbjdaily (รั้ง) บันทึกหน้าที่หายไป [ผิงเสีย/15 -จางอู๋]

++++++++++++++++++++

วันนี้ไม่รู้ว่าอะไรดลใจ พอกลับมาบ้านใหญ่ ก็ตัดสินใจมาที่ห้องของคุณปู่ทันที

ผมไม่ได้เข้าห้องคุณปู่มานานแล้ว ฝุ่นจับเขรอะไปหมด ข้างในค่อนข้างรก เต็มไปด้วยข้าวของที่ถูกทิ้งร้างไว้ ตั้งแต่คุณปู่เสียไปเราก็รวบรวมของทั้งหมดมาไว้ที่ห้องนี้ เก็บเอาไว้ไม่ได้นำไปขายหรือทิ้ง และมีเพียงบันทึกของท่านที่ผมนำมาไว้เป็นสมบัติตัวเอง กลายเป็นของติดตัว

พอเดินเข้าไปข้างใน ก็คล้ายรู้สึกถึงบรรยากาศเก่าๆ ที่ย้อนคืนกลับมา ปู่ของผมเสียไปนานมากแล้ว ผมเองก็ไม่ได้ยึดติดจนเสียใจกับท่านตลอดไป แต่คราใดที่เข้ามาในห้องนี้ ความทรงจำก็ยังโถมทับลงมา

ปู่ของผมเป็นคนใจดี ใสกระจ่าง เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม แทบไม่มีความขุ่นมัว มีเพียงบางเรื่องที่ทำให้ท่านเศร้าจนร้องไห้ได้ คือเรื่องของปู่รอง กับท่านทวด และเรื่องที่ถูกฉิวเต่อเข่าหักหลังทรยศ

ถึงอย่างนั้นบางครั้ง สมัยที่ยังเด็กมาก ก็ยังเคยเห็นท่านนั่งเหม่อลอยข้างหน้าต่าง สายตามองเหม่อออกไปภายนอกคล้ายครุ่นคดอะไรบางย่าง

และหากไม่คิดมากจนเกินไป ผมก็คล้ายรู้สึกถึงความเสียใจ

..แต่บางที คุณปู่อาจจะแค่เหม่อลอยคิดถึงเรื่องเก่า และผมสงสัยไปมากเอง

ผมเดินไปที่ตะทำงานของท่าน ปาดฝุ่นที่เคลือบบนโต๊ะออก เห็นลอยขีดข่วนบนนั้นแล้วยิ้มบางๆ จำได้ว่าเป็นฝีมือตนที่เล่นซนมาขีดเล่นสมัยก่อน ก่อนจะกลอกสายตามองไปรอบข้าง พลันก็สะดุดเข้ากับอะไรบางอย่าง

สิ่งนั่นเป็นเศษกระดาษ ยื่นขอบออกมาเล็กน้อยระหว่างขอบหนังสือ ไม่รู้อะไรดลใจผม สุดท้ายจึงดึงมันออกมาอย่างระมัดระวัง

กระดาษบางมาก แห้งกรอบ คล้ายกับผ่านกาลเวลามานาน ที่ด้านข้างมีรอยฉีกไม่สม่ำเสมอ แสดงว่าเป็นกระดาษที่เคยรวมอยู่ในสมุดซักเล่ม แต่ถูกฉีกออกมา

ลายมือในนั้นค่อนข้างตวัด มีรอยด่างดวงเหมือนหยาดน้ำตาแต่อักษรยังไม่เลือน ผมค่อยๆ คลี่แผ่นกระดาษออก ยามกวาดสายตาก็จำได้ว่าเป็นลายมือของคุณปู่

ผมตกใจนิดหน่อย แต่ด้วยความอยากรู้อยากเห็น จึงไล่สายตาอ่านมันทันที

“…ความจริงแล้วแม้กระทั่งบัดนี้ก็ยังคงครุ่นคิด….”

.



.



ความจริงแล้วแม้กระทั่งบัดนี้ก็ยังคงครุ่นคิด การที่จากมาโดยไม่รอคำตอบ ไม่ยอมพยายามต่ออีกซักนิด เป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้วหรือ?

ข้าตามคนผู้นั้นไปไกลแสนไกลเพื่อคำตอบที่คาดหวัง ลำบากขึ้นเหนือเพื่อตามหาคนเพียงคนเดียว เพียงเพื่อคำตอบที่ไม่มีค่าอะไร นอกจากทำให้หัวใจของข้าผ่อนคลายลง

แต่เขาก็ยังคงไม่ให้คำตอบ ยังเห็นข้าเป็นเด็กน้อยร่ำไป คำตอบสั้นๆ ที่ไม่มีค่าอะไร แต่เขาให้ข้าไม่ได้

ในประดาเก้าสกุล เขาคงเห็นข้าเด็กที่สุด เป็นเด็กน้อยที่ไม่ควรรู้อะไร ไม่ยอมบอกอะไร เขากล่าวว่าอยู่กับข้าแล้วสบายใจ รู้สึกผ่อนคลาย ดังนั้นวันใดที่รู้สึกเครียดจึงมักหนีมาที่บ้านข้า ขอดื่มชาซักกาแล้วจากไป ทว่าก็ไม่เคยพูดอะไร ไม่เคยยอมให้ร่วมแบกรับอะไร

ข้าไม่ใช่เด็กน้อยไร้เดียงสา แม้ใสกระจ่างอย่างที่ใครว่า อยู่ในวงการนี้ย่อมไม่อาจเป็นเพียงเด็กน้อยไร้ความคิดได้ ข้ารู้เสมอยามเห็นสีหน้าของเขาว่ารู้สึกอย่างไร เศร้า เสียใจ ผ่อนคลาย มีความสุข แต่ไม่เคยรู้ว่าลึกลงไปแล้วเขาคิดอะไร ..คนที่เข้าใจเขาที่สุดมีเพียงเจ้าบ้านสองเท่านั้น

ข้าไม่เคยเข้าใจเขา แต่ก็พยายามจะเข้าใจ พยายามแก้ปริศนาที่สาหัสเพื่อจะได้เข้าใกล้เขา ทว่าเวลาผ่านไป ยามที่ปริศนาเปลาะหนึ่งคลาย ปริศนาอื่นก็ร่วงลงมา ทอดยาวไปไม่สิ้นสุด จนสุดท้ายข้าก็ท้อแท้ เลิกที่จะทำความเข้าใจ

ตัดสินใจว่าจะเป็นเพียงที่พักยามที่เขารู้สึกหนักหนาสาหัสจนทนไม่ไหว ไม่ประสงค์จะเข้าใจอีกต่อไป

ทว่าเรื่องราวเมื่อหลายปีก่อนนั้น ข้าไม่อาจทนเฉยอยู่ได้ ความไม่เข้าใจรุมเร้าเหมือนไฟเผา ข้าอยากเกลียดเขา แต่ใจข้าไม่อนุญาตให้ทำเช่นนั้น ก็ทำได้เพียงไม่เข้าใจ..แต่ความไม่เข้าใจนี้มาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว ทนไม่ไหวอีกต่อไป

แม้ไม่เข้าใจความนึกคิดอื่นใด ก็ขอให้ได้เข้าใจการกระทำของคนผู้นั้นในท้ายที่สุดนี้

สุดท้ายวันนั้นที่เก็บข้าวของเตรียมจะหลบหนีไปหังโจว จึงตัดสินใจเปลี่ยนเส้นทางขึ้นเหนือไป สายข่าวที่ลับที่สุดบอกว่าเขาขึ้นเหนือไป เป็นสถานที่อันเงียบสงบ เหมาะแก่การหลบซ่อน จึงติดตามไปอย่างไม่ลังเล

ข้าพบเขาอย่างที่คาดหวัง เขาเองดูไม่แปลกใจอะไร เพียงแค่ชะลอรอให้ข้าเดินไปพร้อมกัน

เขาดูไม่ต่างจากเดิม แผ่นหลังนั้นยังคงแบกรับอะไรมากมาย เป็นคนที่โหดร้าย ทว่าก็อ่อนโยน และข้าทราบความอ่อนโยนของเขาดี

เราเดินกันบนแม่น้ำที่แข็งจนเป็นเส้นทาง พูดคุยถามไถ่หลายสิ่ง ทว่าวินาทีที่ถามคำถามอันคาใจ อีกฝ่ายกลับไม่ยอมพูดอะไร..ไม่ยอมให้คำตอบ

เขาไล่ข้าให้ไปหังโจว ดูเหมือนจะไม่ยอมตอบอะไร ข้าหยุดยืน ร่างกายชาจนไม่รู้ว่าควรทำอะไร ข้าดั้นด้นมาถึงเพียงนี้เพียงคำตอบเดียวที่อยากได้ยินก่อนจะพรากจาก แต่ก็ยังถูกปฏิเสธ

เขายังคงกันข้าออกจากโลกของเขา

เขาเดินเข้ามาในโลกของข้า บอกว่าชอบโลกของข้า แต่ก็ไม่เคยให้ข้าได้เข้าใจเขา..ไม่เลยซักครั้ง

ข้ายังจำได้ว่าหยาดน้ำตารื้นขึ้นมาพร้อมก้อนสะอื้น ทว่าก็ฝืนกลั้นดันมันลงไป ตะโกนตามเขาไปอย่างอัดอั้น ทว่าเขาก็ยังคงไม่ตอบคำถาม เพียงเดินต่อไป เดินต่อไป

หลังจากนั้น ข้าก็ไม่ถามคำถามเขาอีกต่อไป เพียงเดินเงียบเหงาข้างร่างที่แบกรับความรับผิดชอบหนักหน่วง จากนั้นก็จากมาหังโจวโดยไม่ได้บอกลา ไม่ได้พูดอะไร

บัดนี้ แต่งงานมีครอบครัวแล้ว มีความสุขตามอัตภาพ แต่บางครั้งข้าก็ยังคิดถึงเขา ยังคงหวนคิดเสียใจ วันนั้นเหตุใดข้าไม่ดื้อด้านเสียหน่อย คาดคั้นให้เขาตอบให้ได้ ฉุดรั้งเขาเอาไว้ อยู่ที่ทางเหนือต่ออีกซักพัก..เผื่อว่าเขาอาจจะใจอ่อนยอมตอบ เผื่อว่าจะเข้าใจได้ เผื่อว่าจะได้จากมาโดยไม่มีความเสียใจและความค้างคาใจนี่ติดหลังตราบมาชั่วชีวิตที่ดำรงอยู่

ข้าบอกเขาไปว่าไม่เคยเกลียดเขา เพราะข้ารู้ว่าเขาต้องมีเหตุผล ทว่าเหตุผลที่ข้าไม่เข้าใจย่อมทำให้ข้าสั่นคลอน และข้าไม่อยากเกลียดเขา แม้คนทั้งโลกชิงชัง และเขาต้องเวิ้งว้างเดียวดาย ข้าก็ยังอยากเป็นคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น ยิ้มให้เขาเหมือนที่เขาชอบบอกว่าไร้เดียงสาเหมือนเด็ก

เขาทำตัวเป็นผู้ใหญ่ มองทุกคนเป็นเด็กน้อยที่ไม่ควรรู้อะไร แต่ตัวเขาเองก็ต้องยืนหยัดอย่างเดียวดายสาหัส ไม่ยอมให้ใครยื่นมือไปหา ยอมเป็นผู้ที่รับบาดแผลทุกอย่างไว้คนเดียว

ยามครุ่นคิดถึงเรื่องเหล่านี้ก็เสียใจไปทุกครั้ง เหตุใดยามนั้นไม่รั้งเอาไว้ ตามติดจนกว่าจะได้คำตอบ หังโจวไม่ใช่ที่ที่ต้องรีบไป ทางเหนือก็ไม่มีอันตราย เหตุใดข้าไม่รั้งรอ อยู่กับเขาให้นานกว่านี้อีกซักนิด

เหตุใดเขาจึงไม่รั้งข้าไว้ ข้าเป็นแหล่งผ่อนคลายของเขาไม่ใช่หรือ…

ยามที่หัวเราะกับลูกหลานก็นึกถึงเขา เขายังมีชีวิตอยู่ไหม แต่งงานมีลูกหลานให้ชื่นใจหรือเปล่า บัดนี้ทำงานอะไร ชีวิตหลังจากที่หลบหนีไปทางเหนือเป็นเช่นไร ข้าได้พบเสี่ยวเออร์และเสี่ยวจิ่วจิ่ว แต่กับเขาข้าไม่เคยได้พบ..ไม่ได้พบอีกเลยเป็นครั้งที่สอง

เขายังมีชีวิตอยู่ไหม…และหากยังมีชีวิตอยู่ บั้นปลายของเขาเป็นเช่นไร

เดียวดายเช่นที่ผ่านมาหรือ?

หากเป็นเช่นนั้นจริงข้าคงเสียใจ….เสียใจที่ปล่อยให้เขาต้องเดียวดาย เสียใจที่ตนไม่ตัดสินใจให้เด็ดขาด อยู่เคียงข้างเขาและทิ้งสิ่งอื่นนอกเหนือจากนั้นไป

ข้ารู้..หากเลือกเส้นทางนั้นบัดนี้ย่อมไม่มีลูกหลานล้อมกาย ไม่ได้อยู่กับภรรยาที่ดีงาม ทว่าก็รู้สึกว่าแลกได้ ข้าแลกมันเพื่อความสุขของเขาได้…ของคนที่แสนเดียวดาย

แต่ข้าก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว กาลเวลาไม่อาจหวนย้อนคืน ได้แต่เสียใจภายหลัง ค้างคาไปชั่วชีวิต

ทำได้แค่นั้น

.

.

.

บันทึกจบลงเพียงเท่านี้

ผมอ่านสิ่งที่บันทึกในกระดาษแผ่นนั้นจบก็ขมวดคิ้ว แวบหนึ่งรู้สึกว่าปู่เขียนถึงคนที่เคยแอบรัก พอเขียนเสร็จเลยต้องฉีกทิ้งกลัวย่าจะมาเห็น แต่ยามที่ครุ่นคิดต่อ ก็คล้ายเข้าใจอะไรขึ้นมา

ปู่เสียใจภายหลังที่ไม่ได้อยู่กับคนคนนั้น เสียใจที่ไม่รั้งเอาไว้ให้มากกว่านี้ ไม่รู้เหตุใด ผมก็คิดถึงตัวเอง

วันนั้นท่ามกลางหิมะอันหนาวเหน็บ ผมรั้งเขาไว้ พยายามทุกวิถีทางไม่ให้เขาจากไป ทว่าก็ยังรั้งไว้ไม่ได้ ได้แต่มองเขาจากไป ตามต่อไม่ได้ ฉุดรั้งไม่ได้

แต่ผมก็พยายามแล้ว ผมตามติดเขาไปอย่างไม่ยอมแพ้ ฉุดรั้งเขาสุดกำลัง ได้รู้สาเหตุที่เขาจากไป ได้รุ้ว่าจะพบกันอีกเมื่อไร แม้สุดท้ายก็ต้องสูญเสียไป ก็ยังได้รับคำสัญญามา

บันทึกฉบับนี้ทำให้ผมเผลอคิด ปู่จากคนคนนั้นมาโดยไม่ได้รับคำตอบหรือคำอธิบาย ไม่ได้ฉุดรั้งเหนี่ยวไว้อย่างเต็มที่ ไม่ได้รู้ว่าสุดท้ายชะตากรรมสิ้นสุดลงที่ใด ปู่จึงเสียใจภายหลัง และเพราะแบบนั้น ปู่อาจจะดลใจให้ผมตามตื้อเขาไป เพราะไม่อยากให้เสียใจที่ไม่ได้ทำมันลงไปเหมือนตน

ผมอาจจะคิดมากไปเอง ทว่าก็อดไม่ได้ที่จะขอบคุณปู่หากว่าท่านดลใจผมจริง ท่านไม่อาจพบคนคนนั้นได้ชั่วชีวิต แต่ผม...ผมยังมีอีกหนึ่งสิบปีเพื่อที่จะเฝ้ารอเขาให้กลับมา

ยังมีความหวัง

คิดเช่นนั่น ผมก็หลับตาลง พับกระดาษอย่างระมัดระวังและเสียบไว้ตามเดิม เดินออกมาจากห้องและก้าวออกไปที่สวน จุดบุหรี่ของตนแล้วสูบเข้าปอดไป

ปล่อยควันอ้อยอิ่งให้ลอยออกมาในอากาศ

END

[SilverCloud]

อ่านจบแล้วน้ำตามันไหลออกมาเอง ชะตากรรมของจางอู๋มีแต่ต้องพรากจากกันรึไงนะ ปู่อู๋ในวันนั้นไม่ได้เหนี่ยวรั้งอีกฝ่ายไว้ จึงได้แต่เสียใจไปตลอดชีวิต เพราะงั้นพอถึงคราวนายน้อยถึงได้ดลใจให้ตามติดไปสินะคะ เพราะถึงจะจบด้วยการจากลาไม่ต่างกัน แต่อย่างน้อยก็ยังมีสัญญาสิบปีให้ได้หวัง TT

[ryu77]

ขุ่นแม่คะะะะ!! นี่มัน 15 ชัดๆ โอ๊ยยยย เพราะความคิดโบว์ก็คิดคล้ายๆพี่ซินนะว่า ปู่อู๋ถึงแม้ว่าจะตัดใจยอมไปหังโจว แต่ว่าก็คงค้างคาใจแล้วก็สำนึกผิดตราบสิ้นสุดลมหายใจของตัวเอง เหมือนกับว่าปู่จางเป็นเงาตามติดตัวตนภายในใจปู่อู๋ไปแล้ว

ส่วนผิงเสียนี่ อารมณ์เหมือนกับเป็นคู่ที่สานเจตนารมณ์ต่อป่ะค่ะ แบบคู่ปู่ไม่ได้สมหวังกัน เลยขอให้ได้มาสมหวังกันรุ่นนี้อะไรอย่างนี้ ฮาา

ที่ตระกูลอู๋ต้องเหนี่ยวรั้งตระกูลจางนี่คงเป็นในสายเลือดสินะ

[MinMin]

ชอบมากๆเลยค่ะ แงงงงงงงงงงงงงงงงง
ขอบคุณคุณซินมากๆเลยคะ

อ่านแล้วรู้สึกถึงความเสียใจของปู่อู๋เลยค่ะ
ทำไมตอนนั้นไม่รั้งไม่ดื้อด้านอีกสักหน่อย
ถ้าตอนนั้นวิ่งตามไปคงจะดีกว่านี้ จนถึงตอนนี้ปู่ก็ยังคิดเรื่องนั้นอยู่ ต่อให้ตัวเองแต่งงานไปแล้วก็ยังคงคิดถึงเขา แงงงงงงงง
มันเศร้ามากๆเลยค่ะ

อู๋เสียอย่าประวัติศาสตร์ซ้ำรอยนะ โฮวววววววว
เอาตีนตุ๊กแกเกาะนายเมินไว้เลยนะ!!!

[Ak_Zokyo]

ทำไมคราวนี้เหมือนกลับกัน โดนฟิคคุณซินทำร้ายแล้วไปฮีลลิ่งในฟิควงน้ำชาพี่มิน แงงงงง

โอย ชอบมากค่ะ เป็นความเสียใจที่หน่วงมาก แสดงความรู้สึกของปู่อู๋ได้ดีมากจนอยากร้องไห้ออกมาตามเลย เหมือนนายน้อยที่โดนกั้นออกมาจากโลกขอวเขาตลอด แต่เพราะอย่างนั้นเลยคิดถึงมาตลอด ตระกูลจางนี่ร้ายมาก ตัวจาก แต่ให้เขาคำนึงหาจนสิ้นอายุ-ตลอดสิบปี ร้ายกาจ ;; ;;

รักปู่นะคะที่ดดลใจ(?)ให้นายน้อยตามไปจนอย่างน้อยก็ได้สัญญาหนึ่งสิบปี คราวนี้ประวัติศาสตร์ต้องไม่ซำรอย จางอู๋จะได้สมหวังซักที ฮืออออ

[Naitear]

;; A ;; โดนทำร้ายแต่เช้า ฮืออออออออออ

ปู่อู๋เป็นคนอ่อนโยนจริงๆค่ะ ถ้าเกิดว่าเป็นคนอื่นคงไม่มานั่งเสียใจทีหลังแบบนี้แล้ว ทั้งที่เจ็บปวดแต่ก็ยังคิดถึงตลอดเวลา ตอนที่มีความสุขอยู่กับลูกๆก็มีคิดเป็นห่วงอยู่ในใจด้วย เทียนเจินจริงๆ ห่วงใยคนอื่นจริงๆ จดหมายนั่นก็มีแต่เขียนถึงปู่จางว่าเป็นห่วงขนาดไหนแทบจะอย่างเดียวเลย แงงง ;; - ;;

บางทีมันอาจจะเป็นโชคชะตาก็ได้ค่ะ ที่ปู่อู๋ตามปู่จางไปไม่สำเร็จ ทำให้พอถึงคราวนายเมินโหยวผิงกับอู๋เสียก็เลยตื้อจนสำเร็จไปได้ บางทีมันอาจจะเป็นแบบทดสอบ 'กาลเวลาทดสอบจิตใจคน' ดูว่าอู๋เสียจะทนรอได้ไหมก็ได้นะ? สิบปีเองนะนายน้อย คนอื่นรอกันนานกว่านี้ตั้งเยอะ ดูนายแว่นดำสิ รอเสี่ยวฮัวโตตั้งนานกว่าจะมาจีบจริงๆจั--- #แค่ก

ไม่ได้เข้าบอร์ดฟิคนาน U v U ประเดิม15คุณซินฟิคแรกเลย ก๊ากกก ขอบคุณสำหรับ15เศร้าๆค่ะ จุ๊ฟ<3

[meanato]

เหมือนเดจาวูเลยค่ะ แต่นายน้อยยังมีเวลาสิบปี//ปาดน้ำตา

[karnalone]

วงล้อนี้มันหมุนกลับมารุ่นหลานสินะ

อ่านแล้วมันจุก สื่อความรู้สึกปู่อู๋ได้ชัดมาก ท่านคงเสียใจตลอดชีวิตที่เหลือ ถ้าวันนั้นตามไป ถ้าวันนั้นดื้อดึงอีกสักหน่อย ถ้าวันนั้นรั้นให้ถึงที่สุด ผลที่ออกมา..อย่างน้อยก็ทำให้ไม่ค้างคา  เสียใจตามเลยค่ะ ;____; รู้สึกเหมือนที่เหตุการณ์มันเป็นอย่างนี้เหมือนกับให้อู๋เสียได้แก้ตัวแทนปู่ ได้ทำในสิ่งที่อยากทำแทน ปู่แกรั้งไม่ได้ แต่ก็คงอยากให้อู๋เสียทำได้ไม่เหมือนตัวแก

สกุลอู๋นี่ไม่ว่ายังไงก็แพ้ทางสกุลจางสินะ

[Tang_An-An]

อ่านแล้วเศร้าเลยเจ้าค่ะ
ตระกูลสองตระกูลนี้เชื่อมโยงจากรุ่นปู่มาาสู่รุ่นหลาน
ของรุ่นปู่ได้เลือกไปแล้ว แม้จะเสียใจภายหลังแต่ก็ต้องอยู่กับมันตราบจนวาระสุดท้าย
แต่ของรุ่นหลานตามตื้อจนถึงที่สุด แม้ผลลัพธ์จะไม่ต่างกัน แต่ยังคงมีเวลาอีกหนึ่งสิบปี
จางอู๋สุดยอดจริง ๆ เจ้าค่ะ ฮือ//ปาดน้ำตา

[kame_kazuha]

เศร้ามากกก

จางอู๋ตั้งแต่ปู่ยันหลาน

เสียใจแทนปู่ที่ไม่ได้รั้งเขาไว้ ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขา ตื้อจนเลิก
พอมารุ่นหลาน นี่ตื้อนี่รั้ง แต่เขาก็จากไปอยู่ดี

ตระกูลสองตระกูลนี้มันอาถรรพ์ปะเนี่ย

[susuwatari]

กอดปู่อู๋ ปู่ดีเกินไปน่ารักเกินไปค่ะ ฮือออ ปู่จางก็ใจดำเกินไป ฮือออ
แต่มารุ่นหลานอย่างน้อยก็ยังได้คำสัญญาสิบปีมานะคะ/ทำมิสชั่นให้สำเร็จแทนรุ่นปู่ด้วยนะคะ ฮือ

[Snake_Blind]

อ่านแล้วน้ำตาไหลเลย นอกจากทำให้คิดถึงรุ่นหลานแล้ว ยังทำให้เราคิดถึงตัวเองด้วย
ในชีวิตนี้มีจุดหักเหมากมาย มีเรื่องต้องตัดสินใจ พอผ่านมาแล้วบางทีก็นึกเสียใจ ทำไมเราถึงยอมทำแบบนั้น ทำไมถึงไม่กล้าดื้อรั้น ไม่กล้าตั้งป้อมเพื่อตัวเราเอง

สงสารปู่อู๋ ต้องมีชีวิตติดกับความรู้สึกแบบนั้นมาตลอด T T

[zerin]

อ่านแล้วสงสารสกุลอู๋อย่างบอกไม่ถูก ทำไมเหตุการณ์มันช่างเดจาวู เป็นผู้ที่ต้องถูกทอดทิ้งทุกรุ่น เป็นฝ่ายที่ไม่เข้าใจ เป็นฝ่ายที่ต้องคอยวิ่งตาม เป็นผู้ที่ต้องฉุดรั้งอีกฝ่ายไว้ข้างเดียวตลอด สกุลจางข่นบ้า สกุลจางคนบาป เหมือนกันทั้งปู่ทั้งหลานเลย(ถึงเหตุที่ทำลงไปก็เพราะรัก เอ้ย ต้องการปกป้องทั้งคู่ก้เถอะ) โป้ง10วิ ฮือๆๆๆ ; - ;

[YuHua]

ดาร์คได้อีก เศร้าได้อีก T0T
ชะตาชีวิตของจางอู๋นี้ต้องเจอแต่ความพลัดพรากใช่ม้ายยยยยย

[Yuwadee Wana]

ฮืออออออออออ
คนสกุลจางเป็นอะไรมากไหมค่ะ
ทำให้คนสกุลอู๋หลงรักหัวปักหัวปำถึงสองรุ่น
แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ยังดีที่นายน้อยมีอีกหนึ่งสิบปีที่ให้รอคอย คอยวันที่จะได้กลับมาเจอกันอีก

[ginkyokame]

ปู่อู๋คะ ฮืออออออออ
ปู่จางก็ช่างใจเเข็งซึนเหลือหลาย

อ่านแล้วหน่วงๆดีแท้

สกุลจาง สกุลอู่นี่เกี่ยวรุ่นปู่ไม่ได้ เกี่ยวรุ่นหลานแทนละกันนะปู

[Rozenkreuz]

อ่านจบแล้วน้ำตาก็ค่อยๆไหลออกมาเลยล่ะครับ ฮือ
เป็นชะตากรรมที่โหดร้ายมาก //ขอให้ท่านย่าทำใจ //ค่อกๆ