[OS] #dmbjdaily (น้ำตา) หยดน้ำที่มองไม่เห็น [เฮยฮัว, ฮัวเฮย]

[Ak_Zokyo]

[251 Days Left] [OS] #dmbjdaily (น้ำตา)


Title: หยดน้ำที่มองไม่เห็น

Paring: 黑花 เฮยฮัว ,  花黑 ฮัวเฮย

Rate: PG

Note: เนต้าเกี่ยวกับคณะงิ้วพลาดนิดหน่อยค่ะ เพราะปกติเดินทางไปตามที่ต่างๆ ควรจะเป็นคณะที่ตามไปแสดงที่ปักกิ่งมากกว่า ไว้มีโอกาสจะรีไรท์แก้นะคะ



-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------









นอกจากจะเป็นถิ่นที่คนอาชีพอย่างพวกเขา "รู้กัน" ว่าจะได้ทั้งตามคน คีบลามะ ปล่อยของ หากระดูกสันหลังมังกรแล้ว ฉางซาก็ยังมีของดีอีกอย่างหนึง


ของดีที่นานทีจะได้ชม...






สองสามีภรรยาสูงอายุที่นั่งอยู่บนชั้นสองของผังที่นั่งเอียงศีรษะกระซิบกระซาบ หันมองชายหนุ่มแถวริมสุดอย่างแปลกใจ

ในโรงอุปราการยามดับไฟมืด ยังมีคนสวมแว่นดำ ปล่อยให้จุดเด่นของการแสดงงิ้วอย่างแสงสีฉูดฉาดถูกบดบังด้วยกระจกสีเข้ม





จะคิดว่าพิลึกก็ช่างปะไร เขาไม่ได้มาดูงิ้วเสียงหน่อย

แต่มา"ฟัง" ต่างหาก






เฮยเสียจื่อป้องปากหาว กายกรรมประกอบการแสดงช่วงแรกไม่ช่วยให้ทำให้คนที่มุดสุสานหากินกับศพมีประสบการณ์เฉียดตายหลายสิบครั้งตื่นตาตื่นใจเท่าที่ควร จวบจนเสียงหวานที่รอคอยดังขึ้น



ตัวเอกฝั่งหญิงสืบเท้าออกมาจากหลังฉาก เครื่องประดับตัวนางแกว่งไกวล้อแสงประกอบ ทุกย่างก้าว ทุกท่วงท่านั้นอ่อนช้อย ขณะเดียวกันก็การเคลื่อนไหวแม่นยำแสดงให้เห็นความแข็งแรงจากการฝึกฝน


แต่ความสวยงามที่เห็นด้วยตานั่นก็ยังไม่ใช่ประเด็นที่ทำให้ชายหนุ่มยอมมานั่งเต๊ะอยู่ในโรงละครเก่าแก่นี่อยู่ดี













เรื่องราวที่ถูกนำมาแสดงในครั้งนี้ คือบทละครที่มีชื่อเสียง.... คือโศกฏนาถกรรม






คือหน้ากากอีกใบ คืออีกหนึ่งบทบาทของคุณ...





การแสดงล่วงเลยมาถึงฉากจบที่แสนเศร้า ดนตรีบรรเลงหยุดลงอย่างรู้งาน ปล่อยให้ตัวเอกชูโรงโดดเดี่ยวในองค์สุดท้าย ร่างในชุดกรุยกรายสีหวานคุกเข่า ขับเสียงสะอื้น เปล่งทำนองร่ำไห้


....เสียงหวานบาดลึกราวกับจะขาดใจ






หรือคือการถอดหน้ากากที่สวมอยู่... ปลดปล่อยอารมณ์ที่เก็บกดไว้กันแน่






คณะงิ้วฉางซาขึ้นชื่อเรื่องนาฏการผาดโผน ไม่ใช่นักแสดงทุกคนที่สร้างอารมณ์ร่วมให้ผู้ชมได้ขนาดนี้

แต่ฮวาตั้นคนนี้ทำได้ แม้คนดูที่อยู่ไกลที่สุด ไม่อาจเห็นสีหน้านักแสดงชัดเจนก็อดหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาซับหัวตาไม่ได้



บรรยากาศหนักทอดตัวลงรายล้อมเวที ด้วยฝีไม้ลายมือของฮวาตั้นคนงาม...



ฮวาตั้น... ที่มีชื่อว่าเซี่ยอวี่ฮัว



ของดีที่นานทีจะได้ชม เพราะตอนนี้ตระกูลเซี่ยนั้นมีถิ่นฐานหลักอยู่ปักกิ่ง หากจะแสดงครั้งหนึ่ง ลูกศิษย์คนโปรดของอดีตหัวหน้าคณะฉางซาที่ล่วงลับต้องบินลงมาไกล

นี่ยังไม่พูดถึงตำแหน่งผู้นำตระกูลของชายหนุ่ม ที่หาเวลาปลีกตัวมาฝึกซ้อมกับคณะได้ยากเสียยิ่งกว่ายาก


แต่ก็ยังมา....











ทำไม....














"ทรัพย์สมบัติเหลือกินเหลือใช้ งานของตระกูลก็มีอะไรยุ่งยากมากมาย คุณก็ยังคงแสดงอยู่"



แขกที่ถือวิสาสะร่อนไปร่อนมาในห้องแต่งตัวพิเศษเอ่ยถามขณะที่มือซนแกะซองจดหมายสีหวานที่กองอยู่มุมหนึ่งของเคาท์เตอร์ "งานอดิเรกหรือคุณชาย"


ดวงตาคู่สวยหรี่มองคนถามเพียงชั่วครู่ ร่างที่นั่งอยู่หน้ากระจกตวัดพู่กันในมือเคลือบสีแดงสดบนริมฝีปากด้วยตนเองก่อนกล่าวตอบ

"ของเคยทำอยู่ ให้หยุดไป แฟนงิ้วของฉันเสียใจแย่"


"เห็นแก่แฟนคลับขนาดนี้ผมก็พอเข้าใจคนที่อุตส่าห์ติดตามคุณ แต่แค่นั้น?" เฮยเสียจื่อขยับเข้ามาใกล้ วางกระดาษที่มีเนื้อหาชื่นชมและให้กำลังใจลายมือน่ารักแบบสาวมัธยมลง หยิบหมวกผีเสื้อขึ้นมาทาบบนศีรษะตนหน้ากระจกเล่นๆขณะที่คนใส่ตัวจริงยังเกลียปลายพู่กันแต่งปากให้เข้ารูปไม่ตอบสิ่งใด เสียงทุ้มยียวนจึงได้ใจกล่าวต่อ


"ถ้าไม่ชอบ ไม่ผ่อนคลายคงไม่ทำ ใช่ไหม?"  


คุณชายเก้ายังคงเงียบ วางอุปกรณ์ทั้งหมดจัดเก็บให้เข้าที่ นาฬิกาบ่งบอกว่าถึงเวลาเตรียมการแสดง มือเรียวสวยแต่หยาบกร้านหันไปทางคนที่ถืออาภรณ์ชิ้นสุดท้ายเอาไว้แล้วกระดิกนิ้วเข้าหาตัวช้าๆ "คืนมา"

เมื่ออีกฝ่ายไม่ไหวติง เสียงแกมสั่งจึงกดเย็นเยียบลงพร้อมกับยิ้มหวาน ที่หวานมากกว่าทุกทีภายใต้เครื่องสำอางค์แต่งแต้ม



"ไม่งั้นก็ใส่ให้ฉัน เดี๋ยวนี้ เฮยเสียจื่อ"














ว่ากันว่า การถ่อมาร่วมแสดงในแต่ละครั้ง บทประพันธ์ที่จะถูกถ่ายทอด คุณชายเก้าจะเป็นผู้เลือกด้วยตนเอง

...มากกว่าครึ่ง ไม่ใช่เรื่องราวที่มีบทสรุปสวยงาม







สิ้นคำร้องสุดท้าย เสียงปรบมือแรกดังขึ้น ก่อนจะต่อมา และต่อๆมา ผู้คนทยอยลุกขึ้นยืนแสดงความชื่นชม ยกเว้นคนหนึ่งที่ลุกเดินไปยังทางออก แม้จะยังไม่มีประกาศจบการแสดง


สองสามีภรรยาคู่เดิมกระซิบระซาบอีกครั้ง ในขณะที่คนอื่นกำลังซาบซึ้งสะเทือนใจ นายแว่นดำคนประหลาดลุกออกไปด้วยรอยยิ้มกว้าง



ยินดีที่เป็นผู้เดียว อาจจะ.... เป็นผู้เดียว....ที่สังเกตเห็นสิ่งนี้







เครื่องแบบ หน้าที่ ตำแหน่ง

สิ่งที่ถูกวางบนบ่ากว้างแต่บอบบางนั้นไม่อนุญาตให้คุณชายเก้าแห่งตระกูลเซี่ยเผยความอ่อนแอ



ไม่มีใครมืสิทธิ์ได้เห็นน้ำตาของคุณ

แต่เมื่อครู่คล้ายกับว่าเขานั้น "ได้ยิน"





เดินทางมาไกลถึงนี่ เรื่องราวที่คุณเป็นคนคัดกรอง บทบาทที่คุณเลือกมา ตระกูลเซี่ยที่ถือคติรอบคอบ ย่อมไม่ทำสิ่งใดไร้ความหมายอยู่แล้วมิใช่หรือ?




อย่าแปลกใจ... ที่เห็นผมอยู่ตรงนั้นได้ถูกจังหวะในเวลาที่คุณหงุดหงิดรำคาญใจที่สุด


อย่าได้สงสัย... ถ้ามักเห็นผมเสนอหน้าไปในเวลาที่คุณไม่ต้องการรับแขกที่สุด







เพราะคุณเองที่เป็นคนส่งสัญญาณ


เพราะคุณเอง... ทำให้ผมรู้จังหวะที่ดีที่สุด







เฮยเสืยจื่อโคลงหัวฮัมเพลงงิ้วที่พอจะติดหู ขายาวๆก้าวลัดเลาะหลบความวุ่นวายของเบื้องหลังเวทีไปถึงห้องพักเป้าหมาย




ละครจบแล้วก็จริงแต่ยังเหลือช่วงเวลาสมนาคุณสั้นๆให้ผู้ชมเก็บภาพร่วมกับนักแสดงเป็นที่ระลึก




ยังเหลือเวลาให้เขาได้คิด



วันนี้.... จะ "เอาใจ" คุณชายคนเก่งอย่างไรดีนะ









-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Talk:

เฮ สวัสดีค่า เดลี่เลทอีกแล้ว ;; 7 ;;

ฟิคนี้เป็นเรื่องที่คิดไว้นานมากตั้งแต่เริ่มชิพคู่นี้ใหม่ๆเลย ผู้ชายเรื่องนี้(ยกเว้นนายน้อย (....)นอกจากช่วงที่กระทบหนักๆจริงๆเราคิดว่าบีบน้ำตากันยากมากค่ะ ไหนจะเรื่องความเป็นลูกผู้ชาย ศักดิ์ศรี วิถีชีวิตที่ผ่านอะไรหนักๆมามาก จะร้องไห้ทีนึงคงยาก ไม่ก็ไม่แสดงออกให้เห็นมากกว่า

เราเลยคิดว่าการคลายเครียดของคุณชาย (ที่จะนอนทียังต้องกินยานอนหลับสองเม็ด) ก็คงเป็นการแสดงงิ้วนี่แหละ ดูจากหลายๆอย่างที่มักจะมีงิ้วแทรกอยู่ในเรื่องทั้งจังหวะกลอง ทั้งเวลาพูดติดตลกกับนายน้อย แล้วคนที่(น่าจะ)สัมผัสถึงเสียงได้ดีอย่างเฮยเสียจื่อก็น่าจะสังเกตในจุดนั้น จริงๆอีกคนที่เราคิดว่ารู้ในรูทนี้เหมือนกันคือซิ่วซิ่วค่ะ แต่น้องสาวคนนี้อาจจะใช้วิธีโทรมาคุยเล่นไม่ใช่ไปกวนประสาทให้คุณชายตืบเล่นแบบนายบอดบางคน :p

คล้ายจะเป็นเหตุผลรองรับว่าทำไมในหลายรูท นายแว่นถึงเข้าหาคุณชายได้ถูกจังหวะถูกเวลานักค่ะ ร้ายกาจนัก ฮึ่ม ร้ายกาจ เป็นฟิคที่เหมือนจะฟุ้งๆเข้าใจยากนิดหน่อย ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านกันนะคะ<3

[SilverCloud]

ที่นายแว่นเที่ยวแวะเวียนมาจีบมารับมือเท้าคุณชายนี่ก็เพื่อให้อีกฝ่ายได้ผ่อนคลายอารมณ์นี่เอง แหมก็คิดว่าแกเป็นเอ็มที่แค่หาเรื่องให้โดนตบตีซะอีก ที่แท้ก็เข้าใจผิดไปสินะเนี่ย ถถถถถ

[linpingz]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย ชอบๆ นายเเว่นที่เเท้ นายก็คือพระเอกในเงามืดสินะ ...................

[tear]

แว่นเอ๋ยยยยยยยยยยย

สรุปคือมาหาเรื่องให้คุณชายเตะระบายเครียดรึคะเนี่ย ๕๕๕๕

[kuramajoy]

แหมการกวนตีนของแว่นมีประโยชน์ช่วยผ่อนคลายอารมณ์นะ
แถมคุณชายยังได้ออกกำลัง ถีบมันอีก
ยิงปืนนัดเดียวได้สองตัวเลยนะ

[Naitear]

วี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด ////////////// ฮือออออออออ น่ารักค่ะ น่ารัก ไม่สิ ดราม่าค่ะ ดราม่า แต่ก็น่ารัก(?) #เอ๊ะ ฮือออออออ มันก๊าววววววววววว แงงงงงงงงงง คุณชายสวย คุณชายงาม คุณชายน่ารั--- #แงงงง #ไปสงบสติอารมณ์ก่อนค่ะห้าวิ ฮรุ่ม U/////U

สารภาพว่าแอบตรงกับตอนต่อฟิคหน้ากากที่เรามโนไว้เลยค่ะ #เดี๋ยวไปแต่งตอนนายแว่นเอาใจคุณชายหลังฉากต่--- #แค่ก ชอบที่คุณชายเลือกในการปลดปล่อยอารมณ์ออกมาแบบนั้นค่ะ เพราะว่าปล่อยอารมณ์ต่อหน้าผู้อื่นในฐานะผู้นำตระกูลเซี่ยไม่ได้ก็เลยเลือกที่จะปลดปล่อยผ่านการแสดงงิ้วแทน จากการที่บอกว่าเลือกแสดงแต่บทโศกนาฏกรรม แสดงว่ามีความเจ็บอยู่ในใจอยู่มากสินะคะ ; v ; แต่ก็ดีใจที่นายแว่นดำสังเกตเห็นค่ะ นายเป็นสตอล์กเกอร์ที่ดีนะ แอ //////////

ฉากที่คุณชายร้องไห้กลางเวทีบาดใจลึกจริงๆค่ะ อ่านแล้วสะเทือนใจตาม คงจะมีไม่กี่คนที่สังเกตถึงอะไรที่ซ่อนอยู่ภายใต้หน้ากากได้ขนาดนั้น หน้ากากภายนอกที่เข้มแข็ง แต่ข้างในกลับบอบบางเหลือเกิน

มิน่าล่ะนายแว่นดำถึงได้รู้จังหวะดีอะไรดีขนาดนั้น (นึกภาพคุณชายแผ่รังสีแล้วนายแว่นดำกระดกหนวดรับสัญญาณปี๊บๆ //ขอโทษค่ะ 55555555555) ฮู่ว รักนายที่สายตาดีจนสังเกตอะไรๆของคุณชาย(?)ที่คนอื่นไม่สังเกตเห็นแบบนี้จัง พอเห็นแล้วก็ดูแลดีๆนะ อย่าให้คุณชายชอกช้ำกับอะไรอีก ฮือ

ฉากคุณตาคุณยายทำไมแอบฮาคะ ขอมโนเป็นแฟนเกิร์ลที่ปลอมตัวไปเสพโมเมนท์คู่นี้ได้ไหม (หนึ่งในนั้นคือเราเองค่--- ) 55555555555 ที่กระซิบกระซาบกันอาจจะเป็น "อีแว่นยิ้มให้คุณชายด้วยแหละแก กรี๊ดดด" #อัคคุงตี ก๊ากกกกกก

โฮว พล่ามซะยาวเลย ขอโทษที่ไม่ได้มาอ่านแต่แรกและขอบคุณที่ส่งลิ้งค์มาให้เราอ่านนะคะ ขอบคุณสำหรับฟิคมากๆค่ะ U/////U

[velvetronica]

แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

ชอบบบบบบบบบบบบบ ; - ; โฮรววววววว คุณชายยยยยยยยยยยยยยยยยย

คือชอบมาก เฮยเสียจื่อเป็นคนที่เข้าใจคุณชายมากกว่าตัวคุณชายเองค่ะ ยิ่งเพราะมองไม่เห็น สัมผัสด้านอื่นจึงยิ่งแจ่มชัด กระแสความรู้สึกจองคุณชาย ผู้ชายคนนี้จับมันได้แน่ๆค่ะ แงงงงงงงงงง

โอยยยย นึกถึงที่คุยกับอัคคุงตอนนั้นว่าคุณชายยังร้องงิ้วอยู่มั๊ย คือคิดเหมือนกันเลยว่าถ้าคุณชายจะยังร้องอยู่คือเพื่ออะไรสักอย่าง การปลดปล่อยหรือเพื่อให้ได้ร้องไห้คือใช่! แงงง //พุ่งเข้าไปกอดคุณชาย

คุณชายเป็นผู้ชายที่แข็งแกร่งแต่ทำให้อยากปกป้องมากค่ะ ; - ; ดอกไม้งามที่ยืนต้นอย่างเด็ดเดี่ยว ต่อให้แข็งแกร่งแค่ไหนแต่ก็ไม่อยากให้ช้ำแม้แต่นิดเดียว //นี่อินมาก...

ฮรุมมมมมมมมมมมมม ชอบค่ะชอบบบบบบ โง้ยมาก ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะอัคคุง แออออออ