[OS] Scars [ผิงเสีย] *สปอยล์เล่ม 10*

[praugpawa]

Title : Scars
Paring : เมินโหยวผิง x อู๋เสีย
Timeline : หลังเมินโหยวผิงเข้าประตูสำริด ผ่านไปประมาณ 4 ปี
Rate : PG



ในขณะที่ผมกำลังนั่งเหม่ออยู่ในร้าน ภายใต้บรรยากาศที่เต็มไปด้วยเมฆครึ้มปกคลุมท้องฟ้าในช่วงบ่าย เมื่อผมหันไปมองหวังเหมิงก็พบว่าเขาหลับไปนานแล้ว ผมก็นึกภาพความวุ่นวายเมื่อหลายเดือนก่อนตอนที่นายอ้วนยังมาเยี่ยมที่ร้าน คอยก่อกวนทำให้ผมไม่รู้สึกเหงาจากเหตุการณ์เมื่อหลายปีก่อน



จู่ๆ ผมก็รู้สึกเหนื่อย อยากพักผ่อนขึ้นมา ช่วงสัปดาห์ก่อนผมต้องคอยจัดการกับกิจการด้านอาสามบางแห่ง ต้องคอยติดต่อกับผู้คนมากมาย พอมาสัปดาห์คอยว่างขึ้นมาหน่อย เห็นอย่างนั้นผมคิดว่าถึงยังไง ก็ไม่มีลูกค้าอยู่แล้วกับสภาพอากาศแบบนี้ วันนี้ปิดร้านเร็วหน่อยก็ไม่ต่างกัน



“หวังเหมิง วันนี้พอแล้ว กลับได้เลย” พอผมตะโกนปลุกเขาที่สัปหงกอยู่บนเก้าอี้ไม้เก่าๆใกล้พังในร้าน หวังเหมิงก็สะดุ้งขึ้นอย่างตกใจเล็กน้อย



“เจ้านาย วันนี้เกิดอะไรขึ้น ถึงให้ผมกลับก่อนได้” หวังเหมิงยังพูดด้วยเสียงสะลึมสะลือไม่หาย แต่ก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวนั้น แล้วค่อยๆเดินไปที่หน้าร้าน ผมไม่อยากพูดอะไรมากเลยทำสัญญาณมือให้เขาลงกลอนประตูไว้ด้วยก่อนจะไป



หลังจากที่หวังเหมิงออกจากร้านไปแล้ว ผมค่อยๆก้าวขาที่ไม่มีแรงมากเท่ากับสมัยก่อนที่ลงสุสานเป็นประจำ มองย้อนกลับมาตอนนี้ผมรู้สึกผมเริ่มแก่ลงขึ้นทุกๆที เหมือนกับความทรงจำของผม ที่เริ่มหลงลืมเรื่องราวเก่าๆบางเรื่อง แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีบางเรื่องที่ไม่ว่าจะทำอย่างไรผมก็ไม่สามารถลบมันออกจากหัวได้เหมือนกัน



เรื่องเหล่านั้นคือเรื่องของเมินโหยวผิง ผู้ซึ่งผมได้พบครั้งสุดท้าย ภายใต้อากาศอันหนาวเหน็บของฉางไป๋ซาง สถานที่ที่เขาบอกว่าหากผมไปเปิดประตูสำริดหลังจากผ่านไป10ปี อาจเจอเขาอยู่ข้างใน นับจากตอนนั้นมาเวลาได้ผ่านมาหลายปีแล้วจริงๆ



ผมหย่อนตัวลงบนเตียงในห้องนอน รู้สึกไม่ค่อยดีที่เริ่มนอนแต่ตอนบ่าย แต่ทำไงได้ละ อากาศแบบนี้ไม่ว่าอย่างไรผมก็ไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรอยู่แล้ว..



“ฉันทบทวนดูความเชื่อมโยงของฉันกับโลกใบนี้ ดูเหมือนเท่าที่เจอ ก็มีแต่นาย” เสียงของเมินโหยวผิงค่อยๆดังขึ้น ตอนนี้ผมเห็นหน้าเขาได้อย่างชัดเจน ระหว่างที่ผมหลับ เหมือนผมจะฝันถึงแต่เมินโหยวผิง ผมเป็นแบบนี้มาซักพัก หากวันไหนที่ผมเหนื่อย ผมก็จะหลับแบบไม่ฝัน แต่หากวันไหนฝัน ก็ดูเหมือนเขาจะมาหลอกหลอนผมในความฝันตลอด



ผมนึกถึงใบหน้าเขา เสียงของเขา ลมหายใจของเขา แม้ว่าผมจะพยายามจะยื้อเขาขนาดไหนสิ่งที่ตามมาก็ดูเหมือนจะเสียเปล่า ไม่ได้อะไร



ผมฝันถึงตอนผมไปวังงูปีศาจ ผมเหมือนได้กลิ่นทรายตอนนั้น สามารถจดจำใบหน้าเขาได้ ผมเคยพูดว่า “ถ้าเขาหายไป อย่างน้อยผมจะรู้”



แต่เขาก็ส่ายหน้า ราวกับว่าไม่สนใจผม เหมือนกับฉีกความรู้สึกของผมลงไปกองไว้ แล้วทิ้งจากไป



หลังจากนั้นความฝันต่อๆมาผมก็ยังฝันเห็นแต่เรื่องราวของผมกับเขา



เมินโหยวผิงกับผมราวกับวนเวียนอยู่ในน้ำวน เรื่องราวของพวกเราสองคนจะมีจุดเชื่อมโยงอย่างประหลาด เมินโหยวผิงแม้บางทีจะทำท่าทางราวกับไม่สนใจผม ไม่ยอมฟังผม แต่บางทีเขาก็เหมือนพยายามเติมเต็มเรื่องราวต่างๆ คอยช่วยดูแล และห่วงผมอยู่ตลอดเวลา



แล้วผมก็ฝันถึงตอนที่คุยกับฉิวเต๋อเขา เมื่อตอนนั้นฉิวเต๋อเขาได้เรื่องราวเหมือนกับว่าเมินโหยวผิงตายไปกับสุสานจางแล้ว



ผมเห็นใบหน้าของตนเองแทบจะร้องไห้ ทั้งๆที่รู้อยู่แน่ๆว่าเมินโหยวผิงไม่ตายอยู่แล้ว แต่ถึงกระนั้น ดูท่าผมจะพาตัวเองไปผูกพันกับเมินโหยวผิงมากเกินไปแล้ว ตอนนั้นสิ่งที่ผมคิดถึงอย่างเดียวก็คือเมินโหยวผิง



เขาเหมือนคอยไล่เก็บความรู้สึกที่ดีจากผมไปเรื่อยๆ คอยทิ้งความรักไว้ แต่จนแล้วเมื่อถึงท้ายที่สุด เขาก็ทิ้งผมไป ให้ผมจมปลักอยู่กับการรอคอยนับ 10 ปี มันใช้เวลามากเหลือเกินที่จะทำให้ตัวเองกลับมาเป็นเทียนเจินอู๋เสียตามที่นายอ้วนพูดไว้ตลอด เมินโหยวผิงเหมือนพรากเอาความรักและความร่าเริงของผมไปครึ่งหนึ่ง เหลืออีกครึ่งหนึ่งให้ผมต้องทนอยู่กับมันไปอีก 10 ปีเพื่อที่จะได้เจอเขาอีกครั้ง…



จู่ๆ ผมก็ตัวสั่นแล้วสะดุ้งตื่นทันที



“ฮ.. ฮึก… ”



ผมร้องไห้ ? ทำไมแค่ผมฝันถึงเมินโหยวผิง แค่นึกถึงเขา ผมต้องมาเสียน้ำตาให้เขาก็เขาด้วย



“ฮึก... เมินโหยวผิง นาย....”



“อู๋... เสีย... ”



ผมรีบหันไปมองที่หน้าต่างทันที เมื่อกี้ผมได้ยินเสียงเหมือนมีคนเรียก เสียงนั้นเหมือน... ของเมินโหยวผิง



ซึ่งในความเป็นจริงแล้ว เมื่อผมหันไปดูก็พบมาหน้าต่างได้แง้มออกเล็กน้อย และมันก็เป็นแค่เสียงลมที่ผมคอยหลอกตัวเองไปวันๆว่าเมินโหยวผิงจะกลับมาแล้ว



ตอนนี้ก็เหมือนผมเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตอยู่เหมือนคนไร้ความรู้สึก เพราะถึงแม้บัดนี้ผมจะเป็นเช่นไร สิ่งกำลังรู้สึกก็เหมือนจะไม่สามารถส่งไปยังเมินโหยวผิงได้เลย



‘นายคิดว่านายเป็นใคร ถึงมาทิ้งบาดแผลให้กับฉันแบบนี้’ ผมคิดในใจแบบนี้มาเสมอ คิดมาหลายปี คิดมานานมากจนสุดท้ายมันเริ่มชินชา เหมือนหัวใจเริ่มชินชากับมันไปแล้ว ชินชากับบาดแผลที่เขาสร้างไว้ บาดแผลที่เกิดจากการห่วงใยแล้วสุดท้ายก็หายไปอยู่ตลอด ไม่ติดต่อกัน เมื่อมาลาจากก็หายไปทีเดียว 10 ปี



และจนถึงตอนนี้ยังมีคำพูดหลายคำที่ผมคิดไว้มากมาย มันยังวนเวียนอยู่ในความคิดของผมไม่หยุด แต่เมื่อสุดท้ายแล้ว สิ่งที่ผมได้ยินชัดที่สุดราวกับมันกลั่นออกมาจากเบื้องลึกในจิตใจคือ





‘เมินโหยวผิง ฉัน... คิดถึงนาย’
.
.

------------------------------------------------------

จริงๆฟิคนี้ได้แรงบันดาลใจจากเพลงนี้ฮะ


Jar of Hearts - Christina Perri

เหมือนตอนนี้อู๋เสียเป็นคนที่ถูกทิ้งไว้นาน จนเริ่มหมดกำลังใจไปเรื่อยๆ ฮึ่มม

[meanato]

ด้วงตัวนี้ก็คิดถึงเสี่ยวเกอไม่แพ้นายน้อยเหมือนกันนะ

[Fenrir]

ถึงขนาดมโนว่าเสียงลมคือเสียงเสี่ยวเกอนี่ไม่ธรรมดาแล้วนะนายน้อย ;w;

ผ่านมา4ปีแล้วนายน้อยยังทรมานขนาดนี้ อีก6ปีคงแทบขาดใจ (คนอ่านก็จะขาดใจด้วย)

[Feran.FS]

โอ๋ๆ นายน้อยคะ อาการหนักขนาดนี้ ไปให้เสี่ยวฮัวช่วยปลอบไหมคะ
รับรอง ไม่ต้องถึง 10 ปี เดี๋ยวเสี่ยวเกอก็กลับม-----------#แค่กๆๆ

[SilverCloud]

เสี่ยวเกอช่างใจร้าย ทิ้งให้นายน้อยต้องทรมานกับการรอคอยตั้งสิบปี

[MinMin]

โฮวววววววววววววววววววววววววววว อ่านแล้วจุกเลยยยยยยย

เมินโหยวผิง นายเอาเวลาสิบปีของนายน้อยคืนมาเลยนะ ถ้าจะไปนายก็ไปแต่ตัวนายสิ จะเอาหัวใจของคนอื่นไปด้วยทำไม สงสารคนรอบ้างมั้ยยยยยยย แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

[zerin]

สงสารนายน้อย ฮึกก เสี่ยวเกอคนบ้าา กลับมานะะะ