[OS] CAT & DOG [ผิงเสีย or เสียผิง]

by **ennewiis** Wed 29 Oct 2014, 09:52

❥CAT&DOG

Title : Cat & Dog
Fandom : 盜墓筆記, Daomu Biji, บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน
Pairing : เมินโหยวผิง x อู๋เสีย , อู๋เสีย x เมินโหยวผิง
Category : Comedy, Romance, A little bit AU
Rate : PG

คำเตือน : แฟนฟิคชั่นเรื่องนี้เป็นแนว AU (Alternate Universe เป็นรูปแบบการเขียนฟิคชั่นอีกชนิดหนึ่งที่เขียนขึ้นโดยจินตนาการ มีแต่งเติมเนื้อหาจากเนื้อเรื่องหลัก) เจือปนอยู่เล็กน้อยค่ะ

“เทียนเจิน นั่นนายกำลังทำอะไรอยู่น่ะ”

นายอ้วนที่เพิ่งออกมาจากร้านขายติ่มซำรสเลิศประจำตำบลพร้อมถุงพะรุงพะรังถามขึ้นเมื่อเห็นภาพผมกำลังเล่นกับสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในมือ ผมเห็นเขาทำตาโตเหมือนตกใจมากที่ได้เห็นอะไรแบบนี้ หน้าตาของเขาน่ากลัวมากจนผมเริ่มกังวล ไม่ใช่ว่าสิ่งที่ผมกำลังอุ้มอยู่ในสายตาเขามันดันเป็นสิ่งอื่นที่น่ารังเกียจหรือมันกำลังแปลงร่างอะไรพวกนั้นหรอกนะ

“อะไรนายอ้วน ทำไมทำหน้าแบบนั้น ไม่ใช่ว่านายเห็นมันกำลังกลายร่างหรอกนะ”

ผมรีบชิงพูดก่อนในขณะที่มือก็พร้อมจะปล่อยสิ่งที่อยู่ในมือทันทีถ้าเกิดสิ่งที่เขาตอบมามันเป็นคำพูดว่าใช่ แต่นายอ้วนกลับสายตา สีหน้าเขากลับไปเป็นปกติแล้ว ก่อนที่เขาจะส่งสิ่งของทั้งหลายแหล่ที่ถือมาให้นายเมินโหยวผิงที่ยังคงทำตัว เมิน เงียบ น่าเบื่อ เหมือนเคยเป็นคนถือต่อแล้วเดินมาโอบบ่าผม

“เสี่ยอ้วนแค่ตกใจน่ะ” นายอ้วนว่า แล้วยื่นนิ้วมาเกาคางเจ้าดำในมือผม “ไม่คิดว่าคนอย่างเทียนเจินจะทำตัวมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งรักสัตว์กับคนอื่นเขาด้วย”

“พูดจาแบบนี้มันหาเรื่องกันนี่หว่า” ผมนิ่วหน้าไม่พอใจ “แล้วนายไปเอาไอ้ศัพท์ประหลาดนั่นมาจากไหนกัน”

นายอ้วนผละจากผมไปเดินนำหน้าแล้วยักไหล่ ตอบเพียงว่าเป็นศัพท์ของวัยรุ่นสมัยนี้ ไม่วายแอบแขวะผมว่าเป็นวัยรุ่นภาษาอะไรถึงได้ไม่รู้จักคำศัพท์พวกนั้น

ผมทำหน้าเหม็นเบื่อใส่แผ่นหลังอุดมสมบูรณ์ของเขาและหันไปมองนายเมินโหยวผิงที่เดินถือถุงอาหารแบบสบาย ๆ ท่าทางของเขาเหมือนนายแบบที่เดินอยู่บนเวทีไม่ใช่เดินมาซื้อกับข้าวเข้าบ้าน ถึงผมจะยังอิจฉาและหมั่นหน้าหล่อเกินผู้เกินคนของเขาแต่อู๋เสียก็ไม่ใช่คนไร้น้ำใจ ผมอุ้มสิ่งมีชีวิตในมือด้วยแขนเพียงข้างเดียวแล้วแบมือไปทางเขา

“ฉันช่วย” ผมกระดิกนิ้วอีกทีเพื่อจะบอกให้เขาแขวนถุงบนมือผม แต่หมอนั่นกลับทำเพียงมองหน้าผม มองถุงในมือตัวเอง และมองเจ้าตัวน้อยในอ้อมกอด ผมอาจจะมองพลาดไปหรืออย่างไรไม่แน่ใจ เพราะชั่วครู่นึงผมเห็นเขาทำหน้าไม่พอใจใส่สัตว์เลี้ยงในอนาคตของผมแต่เพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้นจริง ๆ ก่อนเขาจะส่ายหน้าคล้ายจะบอกให้ผม ดูแลเจ้าสัตว์หน้าขนในมือนายไปเถอะ

ในเมื่อเขาไม่อยากให้ช่วยผมก็จะไม่ช่วย ดีเสียอีกไม่หนักด้วย ผมละความสนใจจากเขาก้มมามองสุนัขที่อยู่ในมือ ใช่แล้ว… ระหว่างที่ผมกำลังรอนายอ้วนกับเมินโหยวผิงเข้าไปซื้ออาหารเย็นของพวกเราสามคน ผมเจอเจ้าหมาขนดำตัวน้อยนี่ถูกวางไว้ในกล่องข้าง ๆ ร้าน ตอนแรกผมไม่สังเกตเห็นมันด้วยซ้ำจนกระทั่งมันส่งเสียงร้องอย่างน่าสงสารเรียกความสนใจของผม เมื่อผมเดินเข้าไปดูจึงเห็นว่ามันกำลังขดตัวเสียจนกลมเพื่อปกป้องตัวเองจากความหนาวเย็นของอากาศภายนอก เจ้าตัวเล็กนี่ดูน่าสงสารจนผมเผลอลูบไล้เส้นขนของมันอย่างลืมตัว และมันก็หันมาสนใจผม ใช้ดวงตากลมโตช่ำน้ำที่น่าสงสารนั่นมองผมจนผมทนไม่ได้ต้องนั่งเล่นกับมันอยู่ตรงนั้นจนพวกนายอ้วนเดินออกมา

ผมรู้สึกถูกชะตากับเจ้าดำในอ้อมแขน ไม่แน่ใจนักว่ามันคือสายพันธุ์ไหนเพราะความมืดที่โรยตัวทำให้รู้แค่สีของมันเท่านั้น แต่ไม่เป็นไร คนสกุลอู๋เป็นครอบครัวคนรักสัตว์อยู่แล้ว ถ้าผมถามอารองเขาคงจะตอบผมได้และหลังจากนั้นผมถึงจะตั้งชื่อให้มัน ซึ่งนั่นเป็นจุดสิ้นสุดเพราะมันหมายความว่าผมคงจะต้องดูแลเจ้าตัวเล็กนี่ไปตลอดช่วงชีวิตของสุนัขตัวนึง แต่ก็เป็นการดี เพราะผมอาจจะเอามันไปเฝ้าร้านแทนเจ้าหวังเหมิงในตอนนี้ก็ได้ ไม่เปลืองเงินดีด้วย

“เฮ้ ๆ ซนนะเรา ปากก็เหม็นใช่ย่อยยังจะมาเลียหน้าเลียตาอีก”

ผมหัวเราะพลางปรามลูกสุนัขในมือไปด้วย เจ้านี่คงจะรู้ว่าตัวเองกำลังจะมีบ้านถึงได้ดีใจจนปีนอกผมมาเลียใบหน้าเสียจนเปียกชุ่มไปหนึ่งแถบ ลิ้นสาก ๆ ทำให้ผมรู้สึกจักจี้แต่กลับไม่โกรธมันแม้สักนิด ลึก ๆ แล้วผมคงเป็นประเภทคนรักสุนัขเข้าเส้นเลือดเสียล่ะมั้ง

“อู๋เสีย ดูทางหน่อย” นายเมินโหยวผิงดึงแขนผมให้หยุดทันก่อนจะก้าวเท้าลงถนนใหญ่ ไฟสัญญาณคนเดินข้ามเป็นสีแดงแล้ว ผมก็ไม่ทันดูเลยรู้สึกเสียหน้าเล็กน้อย

“เอ่อ… ขอบใจ พอดีเพลินไปหน่อย”

ผมอ้อมแอ้มตอบเขา นายอ้วนเดินข้ามฝั่งไปไกลแล้วแถมไม่มีทีท่าจะสนใจพวกเราด้านหลังเลยสักนิด แต่ถึงยังไงผมก็ไม่หลงทางหรอกเพราะโรงแรมที่เราจองไว้อยู่ไม่ไกลถึงขนาดจะหลงได้ คิดได้แบบนั้นผมก็ก้มลงไปเล่นกับลูกหมาในมือต่อ มันเริ่มเอาจมูกเปียกแฉะมาดุนจมูกผมแล้ว สัมผัสจักจี้จนผมต้องหัวเราะออกมาเป็นช่วง ๆ

“ชอบเจ้านั่นเหรอ” จู่ ๆ คนที่ยืนเงียบอยู่ข้างผมก็ถามขึ้น ผมที่กำลังยิ้มค้างก็หันไปพยักหน้าให้เขา ตอนนี้ผมไม่สนใจจะเก๊กสีหน้าใส่เขาแล้ว เพราะการเล่นกับเจ้าดำในมือมันสนุกเกินกว่าจะสนใจเรื่องท่าทีที่กำลังแสดงออก

ผมรู้สึกว่าเมินโหยวผิงคงไม่ชอบสัตว์สักเท่าไหร่ แม้สีหน้าเขาจะยังปกติแต่คิ้วเขาเวลาจับจ้องลูกหมาในอ้อมแขนผมมันขมวดเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่สักอย่าง

“นายไม่ชอบสัตว์เหรอ” ผมถามเขากลับเพราะท่าทีของเขามันขัดหูขัดตาพิกล

“…..แค่เจ้านั่น” เขาตอบแล้วเมินหน้าหนีไปอีกทาง คำพูดกำกวมสมกับเป็นเขา แต่เพราะเขาไม่พูดห้าม หรือให้โยนลูกหมาทิ้งก็หมายความว่าเจ้าตัวนี้ไม่เป็นอันตรายต่อชีวิตและทรัพย์สินของผม

ผมแอบมองสีหน้าด้านข้างของเขาขณะที่ก้มหน้าปล่อยให้เจ้าดำคลอเคลียใบหน้าของตัวเอง จะว่าไปถ้าให้เทียบว่าเขาเป็นสัตว์ นายเมินนี่ก็คงเป็นแมว เส้นผมสีดำขลับดูนุ่มมือยามสัมผัส หน้าตานิ่งเฉยเข้ารูปดูหยิ่งยโสแต่กลับดึงดูดความสนใจ นิสัยไม่เห็นหัวใครนั่นก็อีก แถมยังชอบปลีกวิเวกเอะอะเป็นหาย นิสัยเฉกเช่นแมวจรไร้บ้านที่หวังพึ่งพาไออุ่นของมนุษย์เพียงเล็กน้อยและผละจาก… คิดได้ถึงตรงนี้ผมก็บรรลุร้องอ๋ออยู่ในใจ สงสัยที่เขาไม่ค่อยชอบเจ้าหนูนี่คงเพราะเขามีความเป็นแมวอยู่ในตัวสูงนี่เอง

“อ่ะ… นี่เจ้าหนู หน้าฉันเพิ่งแห้ง นี่กลับเปียกอีกแล้วนะ” ผมหัวเราะแล้วกลับมาให้ความสนใจกับสุนัขในอ้อมแขนอีกครั้ง เจ้านี่ต้องเป็นจอมเลียมือวางอันดับหนึ่งแน่ ๆ ถึงได้เลียเก่งซะขนาดนี้

ว่าแล้วผมก็คิดอะไรได้ จึงอุ้มหมาน้อยขนดำไปจ่อไว้ที่หน้าของเมินโหยวผิง อยากจะรู้นักว่าไม่ชอบใจอะไรนักหนา แต่เจ้าขนปุยกลับทำให้ผมผิดหวัง มันไม่เพียงไม่เลียหน้าหมอนั่นเท่านั้น แต่กลับทำเสียงน่าสงสารในลำคอจนผมนึกว่ามันจะขาดใจตายเสียแล้ว ทั้งกันด้วง กันแมลง กันผี วันนี้ผมได้รู้ด้วยว่าเจ้าหมอนี่มีความสามารถในการเป็นไม้กันหมาด้วย!

“อู๋เสีย…..” เหมือนชะตาผมจะขาดเมื่อเมินโหยวผิงกดเสียงต่ำแล้วมองหน้าผมด้วยดวงตาสีเข้มที่คล้ายจะดูดผมให้หลุดเข้าไปอยู่ในมิติของเขา ผมรีบหัวเราะแหะ ๆ ใส่เขาทันที หวังว่าผมคงไม่ได้ยั่วโมโหเขาถึงขนาดอยากชักดาบบนหลังมาแทงผมหรอกนะ

“ฉันแค่… แค่อยากให้มันทำความรู้จักกับนายไง” ผมรีบแถเอาตัวรอด “มันน่ารักจะตาย!”

ผมกลอกตาไปมาไม่กล้าจะสบตาเขาอีกต่อไป นายเมินโหยวผิงยังคงจ้องผมอีกครู่นึงก่อนผละจากไป ผมรีบลูบหัวลูบคางหมาน้อยในอ้อมแขนเป็นการปลอบ แอบรู้สึกผิดที่ทำอะไรพลาดพลั้งลงไปจนเจ้าหมาและตัวผมเกือบเอาชีวิตไม่รอดเสียแล้ว และอยู่ ๆ ผมก็โดนคนข้าง ๆ กระชากแขนจนเสียการทรงตัว เซถลาไปด้านข้าง ผมอุทานเรียกแม่เสียงดัง เมื่อตั้งศูนย์ถ่วงของตัวเองได้ผมก็เตรียมจะหันไปด่าบรรพบุรุษของหนุ่มหน้าหยกแต่กลับต้องชะงักเมื่อรู้สึกว่ามีสัมผัสเปียกชื้นลากไล้แก้มของผมและสิ่งนั้นยังลากยาวจนมาหยุดอยู่ที่บริเวณมุมปากก่อนจะผละออกไป

เหมือนผ่านไปนานเป็นสิบชาติที่ผมยืนเอ๋ออยู่ตรงนั้นในท่ากุมแก้มของตัวเอง อีกมือก็อุ้มลูกหมาที่ยังดิ้นน้อย ๆ ในอ้อมกอด มองตามแผ่นหลังของคนที่เพิ่งเดินผ่านผมไปแบบไม่มีท่าทีจะรีรอ คำพูดของเขายังวิ่งวนอยู่ในหัวอยู่อีกครู่ใหญ่ และมันยิ่งยืนยันความคิดของผมที่ว่าเมินโหยวผิงมีอำนาจในการอ่านใจคน

“แมวเป็นสัตว์ที่ไม่ชอบโดนทับรอย ไม่รู้หรือไงอู๋เสีย”

NEVER END

■ ■ ■ ■ ■ ■ ■ ■ ■ ■

Talk: อยู่ในอารมณ์อยากเลี้ยงแมวแต่ก็อยากเป็นหมา เลือกไม่ถูกเลยค่ะ

เหมือนลงฟิครายวันไปแล้ว อยากทำให้ได้นะคะถ้าไม่ขี้เกียจซะก่อน (โดนตบ) อยากเล่นกิจกรรมบ้างอะไรแบบนี้ Embarassed

ตอนนี้กำลังตามเสพทุกโมเม้นท์ที่มโนออกค่ะ แรงมโนนี้มันจำเป็นจริงๆนะ

ขอบคุณที่มาฟินด้วยกันค่ะ

by **Fenrir** Wed 29 Oct 2014, 10:22

ไหนๆถ้าไม่ชอบให้ใครมาทับรอยแล้ว ก็'ทับ'กลับมันทั้งตัวเลยสิคะ <3 (ไม่หื่นเอาเท่าไหร่)

เจ้าหมาน่าสงสาร คืนนี้แกคงจะไม่ได้ไปนอนเลียหน้าเจ้านายแล้วล่ะ เพราะคงโดนเจ้าแมวดำมาทวงที่กลับ....ทั้งคืนเลย =w=