[OS] สถานที่พักใจ [15 - จางฉี่ซาน x อู๋เหลาโก่ว ]

[sinnerdarker]

+++++++++++++++++++++++

ในชีวิตนี้ ความสงบดูคล้ายเป็นสิ่งที่ห่างไกลเสียเหลือเกิน

จางฉี่ซานคิด ในขณะที่เบื้องหน้าเขาคือเหล่าลูกน้องผู้จงรักภักดีที่กำลังเฝ้ารอคำสั่งอย่างเคร่งครัด

ชายหนุ่มยืนนิ่ง มือวางประสานเหนือดาบประจำตัวของตน นัยน์ตาคู่คมหรี่ลง ปราดมองทุกร่างในที่นั้นอย่างทรงอำนาจ กดดัน

ความเงียบสงบบังเกิด มีเพียงเสียงของสายลมที่พัดผ่าน

พลันน้ำเสียงทรงอำนาจก็ดังขึ้น

“สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง” จางฉี่ซานเอ่ยถามลูกน้องที่ยืนอยู่ตรงหน้า ร่างนั้นโค้งตัวคำนับเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวเอ่ยสิ่งที่ถูกถาม

“ฝั่งทหารญี่ปุ่นยังคงเงียบสงบดีครับ มีการติดต่อกับสายบ้าง แต่ยังคงคุมสถานการณ์ไว้ได้”

“เก้าสกุล?”

“ไม่มีความเคลื่อนไหวครับ”ลูกน้องอีกคนกล่าว ทว่าไม่นานนักกลับมีชายคนหนึ่งเร่งร้อนเดินเข้ามากระซิบหูเขา เห็นเช่นนั้นชายหนุ่มจึงชะงัก รีบค้อมตัว กล่าวแก้คำรายงานของตนทันที “ขออภัยครับท่าน…ทางฝั่งตระกูลเซี่ยมีความเคลื่อนไหวบางอย่าง ยังไม่ทราบว่าดีหรือร้าย”

จางฉี่ซานหรี่ตาลง เจ้าตระกูลเซี่ยไม่ใช่บุคคลที่ไว้วางใจได้ คนผู้นั้นมองสิ่งรอบตัวเป็นหมาก แม้กระทั่งตัวเอง..ก็คงมองเป็นหมากตัวหนึ่งบนกระดาน

แต่เอาเถิด..จะต่างกับเขาที่ใด

พ่อพระใหญ่จางแค่นเสียงหยันในคอเล็กน้อย ก่อนจะออกคำสั่งกับลูกน้องของตน “จับตาดูต่อไป หากมีความเคลื่อนไหวอื่นใด ให้มารายงานข้าทันที”

“รับทราบครับ!”

“...ฝั่งทางการเป็นเช่นไร”

“มีการสั่งการเป็นปกติครับ”

เจ้าสกุลจางยังรอฟังคำรายงานของลูกน้องต่ออีกเล็กน้อย จัดแจงมอบคำสั่งใหม่ให้ รวบรวมข่าวสาวน้อยนิดที่ได้มาในวันนี้ และปล่อยให้ทุกคนแยกย้ายไป

ชายหนุ่มพรูลมหายใจ ดึงกระชับเสื้อคลุมทหารของตน นัยน์ตาปราดมองรอบห้องร้างผู้คน ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ ปล่อยความเหนื่อยล้าทั้งหมดออกมา

นับแต่วันที่ตัดสินใจสวมเครื่องแบบหนักอึ้ง ความสงบก็คล้ายโบยบินจากไป

นี่เป็นสิ่งที่เขาเลือก จางฉี่ซานไม่คิดเสียใจ ทว่าไม่เคยนึกฝัน ว่าสุดท้ายสิ่งที่ตนแบกรับจะหนักหนาสาหัสได้ถึงเพียงนี้ ..ทำให้โดดเดี่ยวได้เช่นนี้

…หรือบางที นับแต่เกิดมา เขาก็ไม่เคยพบความสงบใจมาแต่แรกแล้ว

แต่เดิมจางฉี่ซานไม่ใช่คนฉางซา เขาหลบหนีมาจากทางเหนือ หนีหัวซุกหัวซุน ลำบากลำบนกว่าจะมาตั้งรกรากที่นี่ได้ แผ่ขยายอำนาจเป็นตระกูลใหญ่ที่ผู้คนต่างหวาดกลัวและเกรงขาม ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของโลกอันไม่มั่นคงนี่

จางฉี่ซานยืนอยู่บนความไม่จีรังมาแต่แรก ชีวิตนี้ไม่เคยมีช่วงเวลาที่ได้พักผ่อนอย่างสงบ ชายหนุ่มต้องสู้ชีวิตมาตลอด แม้กระทั่งบัดนี้ก็คล้ายต่อสู้โดยไม่สิ้นสุดเพื่ออำนาจและสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่านั้น

หากกล่าวว่าเซี่ยจิ่วเย๋ไร้หัวใจ ในหัวคำนึงเพียงผลประโยชน์ บางทีเขาเองคงไม่ต่างกัน จะต่างกันเพียงเป้าหมายเท่านั้น…

เขาทำเพื่อประเทศชาติบ้านเมือง ส่วนเซี่ยจิ่วเย๋…บางทีคงเพื่อสกุล เพื่อครอบครัว

..ชายหนุ่มทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตนต้องการ ผูกมิตรกับเก้าสกุลใหญ่รวมตัวเป็นกำลังอันแข็งแกร่ง …สิ่งที่เดียวที่ไม่เคยคาดคิดว่าจะเกิดขึ้น คือการจากไปของแม่หนูผู้เป็นภรรยาของเออร์เย่วหง และกลายเป็นความบาดหมางของทั้งสองสกุล

ความผิดพลาดครั้งนั้นจนถึงบัดนี้ก็ยังฝังรากลึกไม่อาจถอนออก

จางฉี่ซานไม่เคยเสียใจที่ปิดประตูมิให้เออร์เย่วหงเข้ามาในบ้านสกุลจาง ความปลอดภัยของคนหมู่มากย่อมต้องมาก่อน ทว่าบางครา ก็คล้ายรู้สึกถึงความผิดพลาดของตนที่ไหนซักแห่ง ที่ชักจูงให้เรื่องราวโยงใยมาได้ถึงเพียงนี้ และสูญเสียสหายที่พึ่งพาได้ไปโดยไม่อาจผูกมิตรอีกครา

แต่ว่าอยู่ตรงไหน..ความผิดพลาดนั้นเกิดขึ้นที่ส่วนไหนในชั่วชีวิตซึ่งต่อสู้มา ความประมาทที่ชักจูงให้ดำเนินไปถึงจุดนั้นได้

อยู่ที่ไหน

คำคำนั้นหมนุวนไปมาในห้วงความคิด ผุดพรายขึ้นทุกคราที่อยู่ในความว่างเปล่า

พลันใจก็ตวัดหวนหาถึงใครคนหนึ่ง..

จางฉี่ซษนหลุบตาลง ก่อนจะยันแขนกับพนักพิงแล้วลุกขึ้น หยิบหมวกทหารสวมใส่และเดินออกจากห้องไป

“ท่านฉี่ซาน จะไปไหนขอรับ”คนรับใช้ในบ้านเอ่ยถามร้อนรนเมื่อเห็นเขาเดินตรงไปที่

“ไปธุระนิดหน่อย”

++++++++++++++++++++++++++

“บางทีข้าก็แปลกใจ ใยท่านยังกล้ามาบ้านข้า”



เจ้าบ้านห้ากล่าว จางฉี่ซานเพียงเชิดใบหน้าเล็กน้อย ปราดตามองข้ารับใช้ที่หลบหน้าไปอย่างหวาดกลัว บรรยากาศยะเยือกที่เขานำมาทำให้ผู้คนหวาดประหวั่นเสมอ …ทว่าไม่เคยทำให้อู๋เหลาโก่วหวาดกลัวได้

ไม่สิ เคยครั้งหนึ่งกระมัง ทว่านับแต่วันที่ได้ปลดเปลื้องเปลือกให้แก่กันและกัน ก็คล้ายจะไม่อาจปิดบังหรือสร้างหน้ากากปิดบังกันได้อีกต่อไป

ยามรู้ธาตุแท้ของใครซักคนเสียแล้ว แม้สวมหน้ากากกี่ชั้นก็ไร้ค่า

ชายหนุ่มในชุดทหารพรูลมหายใจ เอ่ยถามเสียงแผ่ว “..เออร์เย่วหงอยู่รึ”

“เขากลับไปแล้ว” อู๋เหลาโก่วพรูลมหายใจ ลูบศีรษะสุนัขขนฟูนุ่มตัวเล็กในอ้อมแขนตน  “นับว่าดีขึ้น..อย่างน้อยก็ออกจากบ้านมาชวนข้าคุย”

“เช่นนั้นก็ดี” เขาเพียงผงกหัวรับรู้ ไม่ได้กล่าวเสริมอะไร

“..ท่านทำเขาไว้ร้ายกาจนัก พบหน้ากันหากไม่ฆ่ากันก็คงปล่อยไอเย็นห้ำหั่นกัน”

“เจ้าเป็นสหายของเขา แต่ก็ยังกล้าต้อนรับข้าเข้าบ้าน”

“กราบเรียนท่านเจ้าสกุลจางที่เคารพ ข้าเป็นเพียงเจ้าบ้านห้าผู้ต้อยต่ำ อยู่ในสกุลระนาบ จะเอาอำนาจที่ไหนขับไล่ท่านออกจากบ้านได้”  อู่เหลาโก่วกล่าวพร้อมโค้งคำนับอย่างทีเล่นทีจริง กึ่งประชดประชัน ก่อนจะเงยขึ้นและกล่าวจริงจัง “ท่านเออร์เย่วหงเป็นสหายข้า ท่านก็เป็นสหายข้าเช่นกัน เหตุการณ์ครั้งนั้น..ข้าเข้าใจว่าท่านทำไปเพื่อสิ่งใด และรู้ดีว่ากระทบท่านเช่นไร

ข้าไม่ได้โหดร้ายพอจะซ้ำเติมใคร.. อีกอย่างทั้งชีวิตข้าอุทิศให้ลูกๆ ข้า เรื่องอื่นไม่ใคร่สนใจ”

ยามได้ยินเช่นนั้น พ่อพระใหญ่จางก็ขำออกมาเล็กน้อย ทว่าไม่นานก็กลับเข้าสู่ท่าทีเกรงขามของตน

ผ่อนคลายเกินไปจริงๆ …อู๋เหลาโก่ว เจ้าบ้านห้าผู้รักสุนัขสุดหัวใจ ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย สบายๆ ไม่ยึดติด บางทีคงเป็นสกุลที่เงียบสงบที่สุดในประดาเก้าสกุลใหญ่

ชีวิตของคนผู้นี้ผ่านสิ่งใดมาบ้างไม่เคยถาม ทว่าบางครั้งก็คล้ายเข้าใจ..เพราะสิ่งที่ผ่านเลยมาย่อมสะท้อนถึงตัวตน

คนผู้นี้ไว้ใจสุนัขมากกว่าไว้ใจคน แม้คนมากมายบอกว่าเป็นมิตร ใจนักเลง ชอบผูกสัมพันธ์ ก็ยังคล้ายรู้สึกถึงความไม่จริงใจอยู่ลึกๆ

หรืออาจเป็นเขาที่รู้สึกไปเอง

“ไม่เชิญข้าข้าบ้านหรือ?” จางฉี่ซานกล่าวในที่สุด ฝ่ายเจ้าบ้านเลิกคิ้ว กล่าวตอบทันใด

“ก็นึกว่าแค่มาคุยเล่น”

“แม้แค่นั้นก็ชวนเชิญข้าไปดื่มชาพักผ่อนบ้าง บ้านสกุลจางและสกุลอู๋ไม่ได้ใกล้กันแม้แต่น้อย”

“คราวนี้ไม่มีข้ออ้างแต่จะหาทางเข้าบ้านข้าหรือ?”

“เช่นนั้นควรอ้างเช่นไร มาเล่นกับหมาเจ้าดีไหม?”

“…ได้ ข้ารับข้ออ้างนั้น” เจ้าบ้านอู๋กล่าวขัน ผายมือเข้าไปในบ้าน สั่งคนรับใช้ให้ต้มชาให้หนึ่งกา นำไปที่ห้องส่วนตัวของตน

นี่เป็นเหตุการณ์อันคุ้นเคย ยามก้าวผ่านม่านประตู ก็ไม่จำเป็นต้องสวมหน้ากากอีกต่อไป

เมื่อคนรับใช้จากไป ทิ้งกาไว้หนึ่งกา เขาก็เอื้อมแขนไปหาร่างตรงหน้า

คล้ายกับความอดทนขาดลง

จางฉี่ซานกอดร่างตรงหน้าไว้แน่น ฝ่ามือขยับสัมผัสใบหน้าของอีกฝ่ายให้หันมาหาตน

ทว่าแทนที่ริมฝีปากอันคุ้ยเคย สิ่งที่สัมผัสลงไปกลับเป็นฝ่ามือของอีกฝ่ายที่ยกขึ้นกันใบหน้าของพวกเขา

“ท่านนี่รีบร้อนจริง! จะมีซักวันไหนที่เข้าห้องมาแล้วท่านไม่จู่โจมข้าเช่นนี้!!” อู๋เหล่าโก่วร้องลั่น ทำสีหน้าขัดใจใส่เขา

ยามได้ยินเช่นนั้น พ่อพระใหญ่จางก็ได้แต่ขมวดคิ้ว “เจ้าไม่เคยขัดขืน”

“…วันนี้ข้าจะขัดขืน!” อู๋เหลาโก่วกล่าวเสียงแข็ง หันตัวมาประจันหน้า ดึงหมวกทหารสีเขียวที่อยู่บนหัวเขาออก ยกแขนขึ้นโอบกอดตอบ และใช้อีกมือดันศีรษะเขาให้ซบลงกับไหล่ของตน

ราวกับปลอบโยนเด็กน้อย

“อู๋เหลาโก่ว….”

“ท่านดูเหนื่อยนัก” ผู้ที่กอดเขาไว้กระซิบบอก ฝ่ามือลูบไล้เรือนผมอย่างอ่อนโยน “ปกติท่านก็ดูเหนื่อยตลอดเวลาอยู่แล้ว แต่วันนี้ดูสาหัสกว่าปกติ  ..เวลาข้าเหนื่อย ข้าจะกอดหมาข้าไว้แบบนี้ บางทีก็รู้สึกดีขึ้น”

เมื่อได้ยินดังนั้นก็คล้ายรู้สึกถึงความอบอุ่นที่หัวใจ จางฉี่ซานยกแขนขึ้นโอบรัดร่างตรงหน้า อดจะกล่าวหยอกล้อไม่ได้ “…เจ้าแทนตัวเองเป็นหมา?”

ได้ยินแบบนั้นร่างตรงหน้าก็ชะงักกึก แต่ไม่วายกัดตอบ “หรือท่านจะเป็นหมาให้ข้าก็ได้ ไม่เกี่ยง”

“ไหนเจ้าลองเห่าดูสิ”

“ท่านสิเห่า”

“น่าสนใจ มาดูกันก็ดีประไร เจ้าจะทำให้ข้าร้องเสียงสุนัขก่อนหรือข้าจะทำให้เจ้าร้องได้ก่อน” เขากล่าวขบขัน ตัดสินใจดันร่างตรงหน้าออกเล็กน้อยและประกบจูบลงบนริมฝีปากคู่นั้น ครอบครองความนุ่มร้อนหอมหวานอันคุ้นเคย ความเหนื่อยล้าที่เผชิญมาคล้ายจะลอยหายไปในพริบตา ภาระที่แบกรับก็ถูกวางลงชั่วขณะ

อู๋เหลาโก่วส่งเสียงในคออย่างไม่พอใจ แขนทั้งสองดึงเสื้อบนหลังเขาราวกับจะประท้วง แต่เพียงครู่เดียว ก็คล้ายได้ยินเสียงถอนหายใจ พร้อมริมฝีปากที่จูบตอบสนอง และฝ่ามือที่เลื้อนไล้ปลดเปลื้องอาภรณ์ออกจากกาย

ร่วงหล่นลงในตัณหาราคะ

.

.

.

.

สายลมเย็นพัดเข้ามาภายในห้อง แม้เป็นฤดูร้อน ยามเย็นที่สายลมพัดผ่านก็ยังหนาวได้

จางฉี่ซานลุกขึ้นนั่งบนเตียง ขยับผืนผ้าห่มคลุมร่างเปลือยเปล่าที่หลับอยู่บนเตียง ส่วนตนใช้ผ้าคลุมทหารคลุมร่างไว้ รินชาจืดชืดจิบแก้กระหาย

ชายหนุ่มเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง พลันรู้สึกประหลาดใจ

ฃฟ้าสีแสดงดงามถึงเพียงนี้หรือ..?

หรือเพราะตลอดมา เขาไม่เคยคิดมองมันมาก่อน จึงไม่เคยคิดว่ามันงดงาม

ช่วงเวลาอันผ่อนคลายนี้ดูล่องลอยยิ่งนัก คล้ายเป็นความฝันมากกว่าความจริง




จางฉี่ซานหันไปดูร่างที่หลับใหลอยู่ ทั่วฐานคอเต็มไปด้วยรอยจูบที่เขาเป็นผู้ทิ้งร่องรอยไว้ เส้นผมสั้นปรกแนบใบหน้าเหนื่อยอ่อนที่เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ

พ่อพระใหญ่จางแย้มรอยยิ้มเล็กน้อย ปัดเส้นผมออกจากใบหน้านั้น ไล้นิ้วแผ่วเบาบนผิวของอีกฝ่าย



..เขาปลดเปลื้องทุกสิ่ง ทุกครั้ง ยามที่ได้อยู่กับคนผู้นี้

..ความผ่อนคลายที่ไม่รู้จัก ความสงบสุขที่ไม่เคยสัมผัสถึง บนโลกที่ทุกอย่างไม่จีรัง และเขาต้องเครียดขมึงเพื่อรับมือมันตลอดเวลา

มีเพียงโมงยามที่ได้อยู่ที่นี่ ตรงนี้  ที่รู้จักคำว่าความสุขใจ




ชายหนุ่มครางหึในลำคอ ขยับกายโน้มจุมพิตพวงแก้มของร่างที่หลับใหล จ้องมองด้วยสายตารักใคร่ที่ไม่เคยให้ใครเห็น..แม้แต่กับเจ้าตัว




คำว่ารัก..บางทีคงไม่มีวันได้บอกไปชั่วชีวิต ทว่าบางทีคงต้องยอมรับ ความสำคัญของชายผู้นี้..อู๋เหลาโก่ว




…สถานที่พักใจของเขา

END

[zerin]

ทำไมมันหวานนนน ง่อวววว

[velvetronica]

ง๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ชอบตรงที่หาข้ออ้างเข้าบ้านมากค่ะ น่ารักอะไรอย่างนี้คะปู่ //ดิ้น ยิ่งตอนปู่อู๋บอกว่ารับคำอ้างนี่คืออออ จะน่ารักกันขนาดนี้ตะไมมมมมม

ปู่จางนี่คือพอเข้าห้องปุ๊บถอดมาดนิ่งๆ ทันที ปู่คะ อย่าช้า!!! //เดี๋ยว... โฮรววววว ชอบฟีลลิ่งที่ปู่อู๋คอยปลอบโยนอีกฝ่ายมากๆ สิ่งที่เหนี่ยวรั้งให้ปู่จางยังยืนหยัดอยู่ได้สินะคะ //ซับ

//กอดฟัดซิน ขอบคุณสำหรับฟิคดีลนะคะ ฟินนนนนนนนนนน //ดิ้นไปดิ้นมาบนเรือจางอู๋

[Fenrir]

ท่านจางสยบหมาจะมาเล่นกับหมา หรือคิดถึงเจ้าของหมากันแน่คะ? XDDDDD

[MinMin]

ชอบฟีลแบบนี้จังเลยยยยยยยยยยยยยย มันอบอุ่นมากๆเลยค่ะ!!! อ่านแล้วยิ่มตามอ่ะ อย่างน้อยปู่จางก็มีเวลาได้พัก ยามอยู่ต่อหน้าปู่อู๋ก็ไม่ต้องสวมเครื่องแบบหนักอึ้งพวกนั้น

ปู่อู๋ของคุณซินอ่อนโยนมากเลยค่ะ เราว่าจริงๆปู่อู๋คงมีลักษณะแบบนี้แหละค่ะ /โปรดอย่ามองปู่อู๋ของเรา.../

เราชอบการดำเนินเรื่องของคุณซินจังเลยค่ะ ภาษาสวยๆเรียบเรียงไปเรื่อยๆไม่มีติดขัด ชอบมากๆเลยค่ะ

ปู่จางของคุณซินก็น่ารัก โฮกกกกกกกกก ชอบจังเลย~

[Naitear]

ฮือออออออ /////////// เรือ15ช่างแข็งแกร่งยิ่งนัก เหมือนโดนลากลงหลุมแล้วปีนขึ้นไม่ได้เลยค่ะ ตายตายตาย อ่านฟิคคุณซินแล้วยิ้มไปเขินไป แอ ////q////

เครื่องแบบของปู่จางหนักจริงๆค่ะ เข้าใจเลยว่าปู่จางเหนื่อยขนาดไหน แต่ตามบุคลิกนิ่งๆคงจะมีน้อยคนที่มองออกเนอะ แล้วปู่อู๋ก็เป็นหนึ่งในนั้น ชอบฉากที่ปู่อู๋ดันหัวปู่จางให้ลงมาซบมากเลย อบอุ่นมากๆ เหมือนกับภรรยาปลอบโยนสามี--- #ซันชุ่นติงกัด แอ /////// ว่าแต่การที่เข้ามาในห้องแล้วรุกเลยนี่คืออะไรคะ ดูเหมือนจะทำจนชินแล้วนะคะปู่จาง #กรั่กก แต่เหนื่อยๆมาก็ต้องฮีลลิ่งเนอะ ด้วงเข้าใจ ว่าแต่อยากเป็นสาวคนนั้นที่ยกชาเข้ามาเสิร์ฟให้ปู่จางปู่อู๋จริงๆค่ะ จะติดกล้อ----- #แค่กแค่กแค่ก #คุณซินตี ขอบคุณสำหรับฟิคหวานๆคู่15นะคะ อ่านแล้วเคลิ้มเลย ชอบ15คุณซินมากค่ะ แวแวแว /////q/////

[Shiaeri]

จางสยบหมา สุดท้ายก็ต้องสยบให้เจ้าของหมา

รู้สึกชอบเคมีของสองคนนี้จังเลยค่ะ T////T
หวานละมุน อบอุ่น และเศร้าซึ้ง

ชอบเวลาที่คนสองคนอยู่ด้วยกันแล้วไม่จำเป็นต้องโกหก ต้องใส่หน้ากาก
เข้าใจและรับรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของกันและกัน ฟหกื่หกาฟ่ดื้ห่ด หกด

15 จงเจริญญญญ

[Tang_An-An]

โอ้ยน่ารัก+หวานมากๆๆๆๆๆ(ล้านตัวเลย)
หายากที่คู่ปู่จางปู่อู๋ไม่ดราม่า(ถึงจะกรึ่ม ๆ นิดหน่อยก็เหอะ)
ชอบ ๆๆๆๆๆๆ อร้ายยยยยย
เห็นคำว่าปลดเปลื้องทีไรเป็นต้องหน้าแดงทุกทีเลย55

[kame_kazuha]

หวานไปแล้วนะิปู่จางงงง

[meanato]

หวานอ่ะ เริ่มอิจฉา เริ่มอิจฉาแล้วนะ....

[fay_13]

หวานนนนนนนน น้องซินซะน่ารักเลย ตะกายเรือ 15 เพราะน้องซินเลยนะ

[Yuwadee Wana]

โอ๊ยยยยย มดกัด
หวานอะไรอย่างนี้
ชอบตอนปู่อู๋กอดปู่จางอ่ะ มันช่างอบอุ่นอะไรอย่างนี้
"ถ้าข้าเหนื่อยข้าจะกอดหมาไว้อย่างนี้"
ด้วงฟินค่ะ

[ryu77]

ดราม่าปนหวานมากเลยพี่ซินนนน!!
เหมือนปู่อู๋จะเป็นคนเดียวที่ได้เห็นตัวตนในด้านอ่อนแอของปู่จาง รู้สึกเหมือนปู่อู๋จะเป็นอะไรที่พิเศษมากๆสำหรับปู่จางด้วยสินะ
คำว่ารัก...ที่ชั่วชีวิตไม่มีวันได้เอ่ย
โอ๊ยยยย ดราม่าๆ ก๊าวใจสุดๆ
15 คะ!! เลิฟอ่ะ <3

[Dreamy]

ฮรือออออออออออออออ ด้วงฟินนนนนนนนนนน ;3;
ชอบฟีลของคู่นี้ตรงที่ปู่จางอบอุ่นละมุนมากกกกก ชอบไนตรงที่สื่อออกมาให้เห็นว่าปู่อู๋เปรียบเหมือนที่พักใจของปู่จางจริงๆ อย่างเวลาคุยกันงี้ปู่จางดูผ่อนคลายมาากเลย
ฮรือออออ ถ้าเหนื่อยนักก็พักซบอกปู่อู๋นะคะ ด้วงชอบบบบบบ

[Ployrinn]

15 หวานตลอด สองสกุลนี้มันก๊าวใจตั้งแต่รุ่นปู่!!
ไม่เสียเที่ยวเลยค่ะ เวลากดอ่านฟิคที่มีหัวข้อ 15 หรือ ปู่จางปู่อู๋

ไม่รู้จะเม้นยังไงอ่ะ คือชอบทุกอย่างในฟิคนี้หมด ทุกวลีทุกคำพูดของสองคนนี้มันสื่อถึงความในใจได้อย่างลึกซ้ึงค่ะ
เวลาเถียงกันก็น่ารัก เวลาจะหวานกันก็ละลาย แบบไม่ต้องติดเรท
นี้แหละคือเรือที่เราตามหามานาน...
ไม่ทราบว่า ยังมีที่ว่างให้เราอยู่ด้วยได้มั้ยคะ//

[meirong2810]

ง่อววววววววว ปู่จางงงงหวานมากกกกกก
ตายยยยยย น้ำตาลในเลือดขึ้นสูงปรี้ดเลยค่ะ~!!!

[FunnyLee]

สงสารปู่จางจังเลยต้องแบกอะไรต่อมิอะไรไว้มากมาย ปู่อู่ท่านก็ช่วยปลอบซะจนคิดว่า ปู่จางเป็นน้องหมา 5555

[MildLove]

>///< น่ารักมาก ๆ โดยไม่ต้องพูดอะไรมาก ข้ออ้างน่ารักมาก ๆ ค่ะ 555