[OS] #dmbjdaily 'โทรศัพท์มือถือ' (ผิงเสีย) Picture

[ennewiis]

❥PICTURE

Title : Picture
Fandom : 盜墓筆記, Daomu Biji, บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน
Pairing :  เมินโหยวผิง x อู๋เสีย
Category : Comedy
Rate : PG

เมินโหยวผิงกำลังมีความลับ

แม้ปกติชีวิตเขาก็เหมือนคนมีความลับที่รอการพิสูจน์อยู่หลากหลายเรื่องก็ตามที แต่ครั้งนี้มันต่างกัน ผมรับรู้ได้ว่าเขากำลังมีความลับ และความลับมันก็ซ่อนอยู่ในโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ล่าสุดที่ผมเพิ่งจะซื้อให้เขาเมื่อไม่กี่วันก่อน เพราะอะไรผมถึงเชื่อแบบนั้นน่ะหรือ...

“น้องเสี่ยวเกอ เสี่ยอ้วนขอยืมมือถือหน่อยสิ จะลองโทรหาน้องหยุนไฉ่ดูน่ะ ไม่รู้ว่าสัญญาณตรงนั้นมันถึงหรือเปล่า”

“.....ไม่”

ผมมองตามเมินโหยวผิงที่พูดจาตัดรอน หยิบโทรศัพท์ไปกำไว้แน่นจนผมกลัวว่ามันจะร้าว แล้วเดินหายเข้าไปในห้องนอนส่วนตัวของตนเองอย่างเฉยชา ผมมองหน้าตาเหรอหราของนายอ้วน เขามองผมตอบ คงไม่รู้ว่าควรจะต้องทำอย่างไรกับสถานการณ์ในตอนนี้ แน่นอนว่าผมก็ได้แต่ส่ายหน้าให้เขา ให้ทำไงได้ล่ะ ในเมื่อเจ้าของโทรศัพท์เขาไม่อยากจะให้ยืม ไปบังคับเขามันก็ไม่ใช่เรื่อง

ไม่เพียงแค่ครั้งนี้เท่านั้นที่เกิดเหตุแบบนี้ ยังมีอีกหลายครั้งเช่นกันที่เมินโหยวผิงทำท่าทีเหมือนหวงโทรศัพท์เต็มที่ ตอนนั้นนายแว่นดำแวะมาหาเขาที่ร้านของผม ที่ประจำที่เมินโหยวผิงชอบมาสิงอยู่ นายแว่นดำทำท่าจะหยิบโทรศัพท์ของเขาไปเล่น ไม่น่าเชื่อว่าชั่วพริบตาที่นิ้วของนายแว่นดำแตะโทรศัพท์ เมินโหยวผิงก็คว้ามือเขาไปหักอย่างรวดเร็ว เรียกเสียงร้องโอดโอยน่าสงสารจนผมต้องรีบห้ามปราม

ยังมีอีกเหตุการณ์ หวังเหมิง ลูกน้องของผมไม่รู้ว่าโทรศัพท์รูปทรงเรียบง่ายสีดำสนิทที่วางเคียงเครื่องของผมบนโต๊ะทำงานเป็นของใคร เขาเลยคิดจะหยิบมาถามผม แต่พอแตะเท่านั้นแหละ บางสิ่งก็ตกลงมาจากเพดานห้อง มันคือลูกตุ้มเหล็กขนาดเล็กที่แอบซ่อนไว้ แต่แม้จะเล็กมันก็มีพลังมหาศาลเพราะหลังจากนั้นโต๊ะทำงานผมก็เป็นรอยร้าว หวังเหมิงใจหายจนต้องขอลางานไปสองวัน เขาบอกผมว่าถ้ายื่นมือกลับมาช้าอีกนิดมือเขาคงหักไปแล้ว และหวังเหมิงก็กลัวการทำความสะอาดโต๊ะผมไปโดยปริยาย

แถมบางครั้งผมยังเห็นว่านอกจากมองเหม่อไปบนท้องฟ้าผ่านทางหน้าต่าง เขามักจะหยิบเอาโทรศัพท์มาเลื่อนๆ เปิดดูด้วยสีหน้าจริงจัง มองเหมือนมันเป็นของวิเศษที่จ้องแล้วจะเปลี่ยนแปลงโลกได้ บางครั้งผมเห็นเขาขมวดคิ้วไปด้วยจนผมนึกระแวงว่ามันจะมีอะไรโผล่ออกมาจากหน้าจอหรือไม่ หรือโทรศัพท์ที่ผมซื้อให้เขามันเป็นโทรศัพท์ย้อมแมวผีสิง แต่เขาก็ไม่พูดอะไรนั่นทำให้ผมสบายใจไปเปราะนึง

ผมเล่าไปแบบนี้คุณคงจะเข้าใจแล้วสินะว่าทำไมผมถึงได้มั่นใจว่าเมินโหยวผิงกำลังมีความลับ และมั่นใจมากว่าเขาซ่อนมันไว้ในโทรศัพท์มือถือ





“น้องเสี่ยวเกอมันเก็บอะไรไว้ในมือถือกันถึงได้หวงยิ่งกว่าจงอางหวงไข่”

นายอ้วนบ่นแล้วยกชาขึ้นจิบ สุดท้ายเขาก็ต้องยอมแพ้ที่จะตามตื่นนายเมินที่โลกลืมแล้วมายืมโทรศัพท์ผมแทน แต่ผลปรากฏว่าสัญญาณเครือข่ายที่นายอ้วนใช้กับเครื่องของหยุนไฉ่มันดันรับสัญญาณกันไม่ได้ เห็นเขาบ่นว่าจะไปเผาที่ทำการทิ้งหรืออะไรสักอย่างผมก็ไม่ค่อยอยากจะยุ่ง

“เทียนเจิน นายไปเซฟหนังโป๊ไว้ในเครื่องเสี่ยวเกอแล้วเขาเกิดติดใจขึ้นมาหรือเปล่าน่ะ”

“คนที่จะทำเรื่องแบบนั้นได้ก็มีแต่นายเท่านั้นแหละนายอ้วน”

ผมมองสีหน้าอยากรู้อยากเห็นเต็มที่ของเขาแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้า หมอนี่ถ้าไม่ใช่เรื่องกิน เรื่องผู้หญิง ก็เรื่องลามก สามสิ่งนี้แหละที่ขาดไปจากชีวิตเขาไม่ได้ แต่การจะห้ามปรามก็ใช่ที่ผมจึงปล่อยผ่านไป นั่งจิบชากันอีกสักพัก นายอ้วนก็มองไปทางห้องของเสี่ยวเกอ เขาทำหน้าเหมือนนึกอะไรได้แล้วเขยิบมาใกล้ผม กระซิบกระซาบเสียงเบาเหมือนแมลงหวี่ผมรู้ว่าเขาคงกลัวคนที่อยู่ในห้องจะได้ยิน

“นี่เทียนเจิน... นายไม่อยากรู้เหรอว่าเสี่ยวเกอซ่อนอะไรไว้ในโทรศัพท์?“

เขายิ่งเขยิบเข้ามาใกล้อีกแล้วทำสีหน้าเจ้าเล่ห์เหมือนมีแผนการณ์ในใจ เห็นสีหน้าแบบนี้แล้วผมก็อ่อนใจ คงจะให้ผมหาทางไปสืบดูล่ะสิ แล้วใครมันจะไปกล้า ผมเห็นประสบการณ์ของแต่ละคนแล้วบอกตามตรงว่าเข็ดขยาดแทนเหลือเกิน ดีไม่ดีหลังจากตุ้มเหล็กมหัศจรรย์อันนั้น หมอนั่นอาจจะเปลี่ยนร้านผม แล้วก็บ้านหลังนี้ให้เป็นกับดักกันโทรศัพท์เขาแล้วก็ได้ คิดเช่นนั้นผมก็ส่ายหน้า แม้ใจจะอยากสู่รู้เรื่องของเขาแทบตาย แต่สติที่ยังหลงเหลืออยู่ทำให้ผมรู้ว่าชีวิตนั้นสำคัญเกินกว่าจะเอาไปแลกกับความอยากรู้เล็กๆ น้อยๆ

“เรื่องบางเรื่องนายไม่ต้องไปรู้กับเขาหรอกนายอ้วน อยู่เฉยๆ เขาอยากบอกเขาก็บอกเองแหละน่ะ”

“ทำแบบนี้ไม่สมเป็นเทียนเจินเลย”

นี่นายกำลังหลอกด่าว่าฉันชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านสินะ... ผมมุ่นคิ้ว ฮึดฮัดในใจแต่ไม่ตอบอะไรกลับไป





หลังจากนั้นเราก็นั่งจิบชาคุยเรื่องสัพเพเหระกันอยู่นานจนกระทั่งลืมเรื่องโทรศัพท์มือถือของเมินโหยวผิงไปเสียสนิท และเมื่อดวงอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า นายอ้วนก็เอ่ยปากขอตัว เขาบอกว่าอยากจะออกไปสูดอากาศอันบริสุทธิ์เคล้ากลิ่นดอกไม้ มองการร่ายรำของสตรีที่ร้านประจำ แล้วก็จากไปทิ้งให้ผมเป็นคนเก็บกวาดสิ่งของที่วางอยู่บนโต๊ะ

ผมมองดูนาฬิกาโบราณที่ประดับอยู่ตรงข้างฝาแล้วจึงรู้ว่าได้เวลาอาหารเย็นแล้ว วันนี้ผมเอาแต่อุดอู้อยู่ในบ้านทั้งวัน ตั้งใจจะชวนคนในห้องออกไปหาอะไรทานกันที่ร้านประจำ เมินโหยวผิงน่าจะชอบร้านนี้อยู่เหมือนกัน เพราะครั้งก่อนที่ไปผมเห็นเขาซัดติ่มซำเสียเรียบ คิดได้เช่นนั้นจึงเสียมารยาทเปิดเข้าห้องเพื่อตามเขา

“เสี่ยวเกอ...”

ทันทีที่เข้าไปในห้องผมก็พบว่าห้องนอนของเขาว่างเปล่า มีเพียงเตียงนอนว่างๆ ที่ตึงเรียบ และบนโต๊ะเตี้ยข้างกันมีโทรศัพท์มือถือที่คุ้นตาวางเอาไว้ ผมมองซ้ายมองขวา เมื่อมั่นใจแน่แล้วว่าเจ้าของอุปกรณ์สื่อสารชิ้นนี้ไม่ได้อยู่ในห้องก็ค่อยๆ ก้าวเข้าไปใกล้ เงี่ยหูฟังเสียงแปลกปลอม หรือกลไกประหลาดที่อาจจะตกลงมาใส่ได้ทุกเมื่อ แต่เมื่อผมหยิบขึ้นมาแล้วยังไม่เกิดเหตุอะไร จึงมั่นใจได้ว่าภายห้องนี้ปลอดภัย

“ขอดูหน่อยนะเสี่ยวเกอ นิดเดียวเท่านั้นแหละ...”

ปากพึมพำเสียงเบา มือผมก็เลื่อนปลดล็อคหน้าจอไปด้วย เมินโหยวผิงไม่ใส่รหัสล็อคหน้าจอเพราะผมกลัวว่าเขาจะลืมมันเสียเองจึงบอกเขาไปว่ามันไม่จำเป็นเท่าไหร่ ตอนที่ยกเจ้าเครื่องนี้ให้เขาผมสอนวิธีการใช้งานขั้นต้นให้เรียบร้อยแล้ว แม้เรื่องเทคโนโลยีจะเกินกว่าที่เขาจะรับ แต่แค่การโทรเข้า โทรออก ส่งข้อความ ถ่ายรูป มันไม่ยากสำหรับเขาเท่าไหร่นัก ผมแน่ใจในเรื่องนี้

เครื่องของเมินโหยวผิงเหมือนของผมทุกประการ ต่างกันแค่จำนวนความจุของตัวเครื่อง ดังนั้นผมจึงรู้ว่าควรจะเข้าเช็คอะไรก่อนหรือหลัง ผมกดที่เครื่องหมายโทรศัพท์สีเขียว เบอร์โทรในเครื่องมีของทุกคนที่ผมคิดว่าจะจำเป็นสำหรับเขา แต่สายโทรเข้าและออกกลับมีเพียงแค่ชื่อของผมกับนายอ้วนสลับกันเท่านั้น ดูท่าว่าเขาจะไม่ติดต่อกับคนอื่นเลย ตัวข้อความก็มีเพียงแค่โปรโมชั่นค่าใช้จ่ายที่ส่งมาให้ มันถูกเปิดอ่านแต่ก็เท่านั้น นายเมินไม่สนใจเรื่องโปรโมชั่นอะไรพวกนี้หรอก

ผมครุ่นคิดอยู่คนเดียว ชั่งใจว่าควรจะละลาบละล้วงเรื่องของเขาต่อไปหรือว่าควรจะหยุดมือดี บางทีนายเมินโหยวผิงอาจจะแค่หวงมือถือของเขาเท่านั้นก็ไ เพราะผมบอกว่ามันราคาค่อนข้างแพง แต่ก็มีอีกประเด็นที่ค้างคาใจผมอยู่

“หรือจะมีแอบเก็บหนังโป๊ไว้แบบที่นายอ้วนว่าจริงๆ “

ไม่รู้หรอกว่าอายุอย่างนายเมินโหยวผิงจะยังบริสุทธิ์แบบผมอยู่หรือเปล่า แต่ผู้ชายแบบเขา รูปร่าง หน้าตาดี ขนาดฮั่วหลิงยังหลงใหล ถ้ามาเจอว่าเขามีรูปโป๊หรือวิดีโอโป๊ติดเครื่องคงจะพิลึกไม่หยอก คิดแบบนั้นผมก็กลั้นขำ นิ้วรีบเลื่อนเปิดแอพพลิเคชั่นรูปภาพในทันที

“หือ?...”

ไม่คิดว่าก่อนเลยว่าคนนิ่งๆ แบบเขาจะชอบถ่ายรูปด้วย ผมเปิดไฟล์รูปดูทีละไฟล์ มันเป็นทิวทัศน์ที่เห็นได้ทั่วไป ทั้งพระอาทิตย์ขึ้น พระอาทิตย์ตก รูปท้องฟ้า วิวทิวทัศน์ต่างๆ เขามีฝีมือการถ่ายรูปที่อยู่ในระดับใช้ได้เลยทีเดียว อาจจะเป็นเพราะสิ่งนี้ก็ได้ที่ทำให้เขาหวงโทรศัพท์มือถือ แต่แล้วเมื่อเลื่อนไปถึงภาพที่สามสิบกว่าๆ ผมกลับต้องชะงักเมื่อแนวทางของภาพเปลี่ยนแปลงไป มันไม่ใช่วิวทิวทัศน์แบบเดิมแล้ว แต่กลับเป็นรูปภาพของผม...

ในหัวพลันขาวโพลน ผมเลื่อนดูรูปภาพเร็วขึ้น ผมคิดว่าอาจจะเป็นการถ่ายติดโดยบังเอิญมากกว่า แต่เมื่อเลื่อนไปนับสิบภาพมันก็ยังคงเป็นรูปของตัวผมเองในอากัปกิริยาต่างๆ ทั้งหัวเราะ หน้าบึ้ง หน้าเหวอใส่นายอ้วน ตอนกำลังเลือกของ ตอนอ่านหนังสือ ไหนจะรูปตอนที่เผลอหลับในร้าน แถมยังอยู่ในมุมมองระยะประชิดเสียอีก ผมจึงรู้แน่ชัดแล้วว่ามันไม่ใช่เพียงการบังเอิญถ่ายติด





แต่เมินโหยวผิงตั้งใจถ่ายรูปผม






ผมไม่รู้ว่าหน้าตอนมองภาพตัวเองที่ค่อยๆ ไหลไปทีละรูปเป็นอย่างไร แต่ผมรับรู้ความเห่อร้อนที่ค่อยๆ แผ่ขยายจากในอกมาถึงบนใบหน้า นี่อย่าบอกนะว่าที่เขาเอาแต่นั่งมองมือถือแล้วเลื่อนไปเลื่อนมาแทนการมองท้องฟ้านั่นก็เพราะเขากำลังดูรูปพวกนั้นของผม ยิ่งคิดหัวใจก็ยิ่งเต้นผิดจังหวะไปหมด ผมเลื่อนนิ้วอยู่อย่างนั้นจดครบทุกรูปแล้วก็ยังไม่หยุด เลื่อนไปเหมือนใจลอยจนกระทั่งมีเสียงดังขึ้นใกล้ตัวนั่นแหละผมถึงได้สะดุ้งโหยงหลุดออกจากภวังค์

“ความลับไม่มีในโลกจริงๆ ด้วย...”

เมินโหยวผิงพูดขณะสบตากับผม เขาไม่มีทีท่าจะตกใจหรือโกรธเคืองที่ผมไปยุ่งย่ามกับของๆ เขาเลยแม้แต่น้อย เรามองหน้ากันอยู่แบบนั้นจนเมื่อมือขาวเอื้อมมาหยิบโทรศัพท์ออกไปจากมือ

“ไหนๆ นายเห็นแล้วก็คงไม่เป็นไร”

เขาว่าในขณะที่ยกโทรศัพท์จ่อตรงหน้า เสียงดังแชะดึงสติผมให้กลับเข้าร่างอีกครั้ง

“นะนะ... นายทำอะไรของนายเนี่ย มาแอบถ่ายรูปฉันไว้ทำไม!?

เมื่อผมถามแบบนั้นเขาก็เอียงคอ เลิกคิ้วมองเหมือนผมกำลังพูดจาเป็นภาษาต่างด้าวให้เขาฟัง นี่ผมพูดอะไรผิดกัน การถามว่าเขาถ่ายรูปผมทำไมมันแปลกขนาดนั้นเลยหรือ เมินโหยวผิงเงียบไปสักพักก่อนทิ้งตัวลงข้างพื้นที่ว่างเปล่า
“ตอนสอนฉันใช้เจ้าสิ่งนี้นายบอกว่ามันจะจำเป็นสำหรับฉันในอนาคต”

ใช่ ตอนที่ให้โทรศัพท์และสอนกึ่งบังคับให้เขาใช้ผมบอกเขาไปแบบนั้นเพราะผมไม่รู้ว่าเขาจะหายตัวไปเมื่อไหร่ จะกลับมาวันไหน ต้องการอะไรหรือเปล่า หรือถ้าเขาเกิดอุบัติเหตุคนที่เจอเขาจะได้โทรเรียกผมหรือนายอ้วนได้ทันท่วงที ผมพยักหน้าตอนรับไปว่าผมจำได้ แต่ไม่เห็นมันจะเกี่ยวอะไรกับเรื่องแอบถ่ายรูปผม

“จนมาถึงเจ้าปุ่มนี้...”

เมินโหยวผิงแตะนิ้วชี้ที่ยาวอย่างผิดรูปของเขาไปที่แอพถ่ายภาพ เปิดมันขึ้นมา ผมนึกขำเขาตั้งแต่แรกว่าทำไมไม่ใช้นิ้วโป้งมันไม่ง่ายกว่าหรือ แต่เขาชินแบบนี้ก็ได้แต่ปล่อยเขาไป

“นายบอกฉันว่ามันจะสามารถเก็บความทรงจำและสิ่งสำคัญของฉันได้”

พูดจบเท่านี้แล้วก็เงียบไปอีกครั้ง ผมประมวลตามคำพูดอย่างมึนงง แอพถ่ายรูป ใช้ถ่ายรูป เพื่อเก็บความทรงจำและสิ่งสำคัญ เขาถ่ายรูปทองฟ้า รูปทิวทัศน์ที่พวกเราเดินทางไปเป็นการเก็บความทรงจำในแบบฉบับของเขา และยังถ่ายรูปของผมรวมอยู่ในนั้นด้วย ความทรงจำ และสิ่งสำคัญ ความทรงจำและสิ่งสำคัญ...

“ละ... แล้วที่นายไม่ให้ใครยืมโทรศัพท์ล่ะ”

“สิ่งไหนที่สำคัญต้องดูแลมันเป็นอย่างดี อย่าให้มันหาย นายเคยบอกฉัน”

เพราะงั้นเขาเลยต้องทำกับดัก ไม่ให้ใครกล้าหยิบเมื่อรู้ว่าเขาจำเป็นจะต้องทิ้งมันไว้ที่ใดที่นึงที่ปลอดภัยกว่าการพกพาไปไหนต่อไหน แถมยังไม่ให้ใครยืมเพราะกลัวว่าจะทำมันหาย เพราะสิ่งที่อยู่ในนั้นเป็นสิ่งสำคัญ
ผมหัวเราะเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างมันลงล็อคแบบที่ผมไม่คาดคิด ใครจะไปรู้ว่าคนแบบเมินโหยวผิง หรือ จางฉี่หลิงแห่งบ้านตระกูลจางจะคิดอ่านอะไรได้แปลกประหลาดกว่าคนทั่วไป แปลกจนทำให้ผมที่อยู่ใกล้ๆ ต้องหัวเราะด้วยใบหน้าเห่อร้อนอย่างไม่อาจหยุดได้

“เสี่ยวเกอ ไม่สิ... จางฉี่หลิง”

“...?”

“ถ้าอยากได้รูปถ่าย บอกฉันดีๆ ก็ได้ ไม่ต้องแอบถ่ายหรอก”

จางฉี่หลิงพยักหน้าเงียบๆ ผมจึงเป็นฝ่ายคว้าโทรศัพท์มือถือรุ่นเดียวกัน สีเดียวกันกับเขาเพียงแต่เป็นของผมขึ้นมา เลือกแอพถ่ายภาพแล้วกดเปลี่ยนให้มันเป็นกล้องหน้า พลางเรียกเขาให้เขยิบมาชิดๆ ผมด้วย

“ไหนๆ นายก็มีรูปฉันแล้ว ฉันจะมีรูปคู่ของเราบ้างก็ไม่แปลกหรอกจริงมั้ย ยิ้มหน่อยสิจางฉี่หลิง”

ดูท่าว่าหลังจากนี้ผมคงต้องรักษาโทรศัพท์ยิ่งชีพพอๆ กับเขาแล้วล่ะ

UNTILL WE MEET AGAIN
■  ■  ■  ■  ■  ■  ■  ■  ■  ■

Talk: อยากดูรูปในมือถือนายน้อยจังเลย อยากดูจังเลย อยากดู... เล่นของใส่แบบนี้จะได้ดูมั้ยก็ไม่รู้นะคะ เพราะแต่ละคนดูจะหวงสิ่งโทรศัพท์ของตัวเองกันซะแล้ว ใช่สินะ เพราะเก็บสิ่งสำคัญไว้ในนั้นหมดเลยนี่หน่าถ้าไม่ระวังอาจจะซวยแบบหวังเหมิงได้  /////  

ไม่รู้จะเม้าท์อะไร เอาเป็นไว้พบกันใหม่เมื่อมีโอกาสค่ะ♥

[SilverCloud]

อ๊ายยยย แอบโรคจิตหน่อยๆนะคะเนี่ยพ่อกิเลนคนเงียบ #โดนคีบไส้ เพราะหวงรูปนายน้อยนี่เองถึงได้ไม่ให้ใครแตะโทรศัพท์เชียว

[GhostInGrave]

โถถถถถ เสี่ยวเกอขาาาาา ไม่อยากให้ใครรู้สินะว่าเป็นสตอล์คเกอ---------

โอยยย ฟิคน่ารักมากกกกกค่ะ เขิลลลลลล เสี่ยวเกอข่นบ้า รวมรูปทำเป็นโฟโต้บุ๊คเมื่อไหร่นายต้องบอกฉันนะ

[Fenrir]

อ่าบแว่บแรกนึกถึงสตอล์กเกอร์เลยค่ะ XDDDDDDDDDD

แบบนี้ถ้ากลับไปอยู่หลังประตูสำริด เสี่ยวเกอคงเอาแต่เปิดมือถือดูรูปนายน้อยตลอด แต่เอ๊ะ....ในนั้นมันจะมีไฟฟ้าให้ชาร์จแบตเหรอ.....แบบนี้ดูได้ไม่กี่วันเองนา.....สงสัยนายต้องออกมาชาร์จแบตที่บ้านนายน้อยตลอดไปแล้วล่ะเสี่ยวเกอ 5555555+

[sinnerdarker]

โคตร พ่อ โคตร แม่ น่า รัก เลย ค่ะ

จริงๆก็เดาได้ตั้งแต่ต้นเรื่องแล้วว่าตาบ้าเมินโหยวผิงต้องแอบถ่ายรูปนายน้อยไว้แน่ๆ ไม่คาดเลยว่าจะใช่จริงๆ กรี๊ดค่ะ กรี๊ดดดดดดดดดดด แงงง

นี่เป็ฯคุฯสมบัติพื้นฐานของสตอล์คเกอร์นะคะ

คือยิ้มตั้งแต่รักษายิ่งชีพไม่ให้ใครแตะแล้วค่ะ ข่นบ้าาาา กิเลนบ้าาาาา ข่นซื่ออออออออ กรี๊ดดดดดดดด

ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ ฟหหกฟกเก้

[Koume]

อยากแบมือขอรูปจากเสี่ยวเก.... /กร๊อบ ทำไมจู่ๆหัวก็หมุนไปด้านหลังหว่า
ถึงขั้นหักมือนายแว่นนี่นายน่ากลัวมากค่ะ; U ;,,
ถ้าหวงรูปทำไมไม่หวงนายน้อยบ้าง! เอะอะก็วิ่งๆหายๆอยู่นั่นแหละ แง้ /พาล...

ฮือออออ แต่ใช้โทรศัพท์คู่ด้วย พวกนายจะน่าหมั่นไส้เกินไปแล้ว!
อ่านจนจบ คิดยังไงเสี่ยวเกอก็สตก...--

[Duke_of_Florence]

อยากจิเห็นคอลเลคชั่นของเสี่ยวเกอ มามะเอามาแชร์
รูปคู่ด้วย ส่งมาให้ดูเดี๋ยวนี้เลยนะ

[kame_kazuha]

ส่งรูปคู่มาเดี๋ยวนี้นะนายน้อยย อยากดู

เสี่ยวเกอนายเป็นปาปารัชชี่แอบถ่ายนายน้อยหรอ น่ารักจริงๆ

[MinMin]

ความทรงจำที่เก็บไว้ในมือถือ โมเมนต์มุ้งมิ้งดีจังเลยค่ะ
เสี่ยวเกอมุ้งมิ้งแบบนี้แล้วน่ารักจังเลย


ว่าแต่...รูปคู่นั่น อัดแจกด้วงได้มั้ยคะ แฮ่~~~

[Feran.FS]

//โอ๊ยยยย เสี่ยวเกอบ้าาาาา //เขินแทนนายน้อยแปป

[Rozenkreuz]

โอ้ยยยยยยย น่าย๊ากกกกกกก
เก็บความทรงจำและสิ่งสำคัญ //ลงไปย้วยอยู่ก้บพื้น
เสี่ยวเกอแม่งงงง ดาเมจกะเอาตาย เอื้อะ