[OS] #dmbjdaily 'โทรศัพท์มือถือ' (15 จางฉี่ซานxอู๋เหลาโก่ว)

[velvetronica]

[OS] 'โทรศัพท์มือถือ' (15 จางฉี่ซานxอู๋เหลาโก่ว)


"ท่านว่าในอนาคตจะมีของที่ทำให้เราสื่อสารกันได้ทุกที่แม้ว่าจะอยู่ที่ไหนบนโลกไหม"
"เจ้ากำลังหมายถึงโทรเลข?"
"ไม่เอาสิ แบบที่พกไปไหนมาไหนได้ แม้แต่อยู่ในกรวยได้ด้วยยิ่งดี"

จางฉี่ซานเหลือบมองใบหน้าอ่อนวัยที่กำลังครุ่นคิดนู่นนี่อย่างมีจินตนาการ เขาตัดสินใจวางมือจากงานตรงหน้าแล้วหันไปหาเต็มตัว อู๋เหลาโก่วยังคงงึมงำเกี่ยวกับเครื่องมือสื่อสารของโลกอนาคตอีกหลายคำก่อนจะหันดวงตาใสกลับมาหาคู่สนทนา

"ท่านว่าไง ทางการทหารน่าจะมีของอะไรน่าสนใจบ้าง ท่านเคยเห็นบ้างไหม ถ้าได้ยินเสียงของคนที่อยู่ห่างไกลมันคงให้ความรู้สึกดีไม่น้อย ที่ข้าอยากได้นี่มันพอเป็นไปได้บ้างหรือเปล่า"

เจ้าบ้านสกุลห้าเป็นคนประหลาด เวลางานชอบของเก่าเก็บ ยิ่งพวกแผ่นจารึกโบราณยิ่งชอบ แต่เวลาว่างกลับชอบคิดอะไรแปลกใหม่ ชวนให้รู้สึกเหมือนมีหลานช่างคุยเพิ่มมาในบ้านอีกสักคน
จางฉี่ซานลุกขึ้นสาวเท้าเดินไปหาคนที่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง

"แล้วเจ้าจะเอาไปทำอะไร" มือสากจากการกรำงานหนักแตะข้างแก้มของคนช่างพูดแผ่วเบา
"เอ้า ก็เวลาไปคว่ำกรวยไกลๆ จะได้ติดต่อกับคนอื่นได้"
"บ้านเจ้ามีแต่หมา...จะติดต่อหาใคร"
"...ก็จิ่วเย๋ เถียจุ่ย ท่านป้าน ท่านพี่เอ้อร์ อืม...แต่อย่างเฮยเป้ยอาจจะไม่ตอบข้า" นับนิ้วไล่ไปทีละสกุล
"แล้วข้าล่ะ" ได้ยินดังนั้นก็เงยหน้าถลึงตาใส่
"ใครจะอยากติดต่อกับท่านกัน"
"เจ้าไง"

คนหลงตัวที่สุดในโลกในสายตาของอู๋เหลาโก่วเปิดยิ้ม ใบหน้าหล่อเหลาของคนที่เริ่มมีอายุดูทรงเสน่ห์จนน่าหมั่นไส้...เจ้าบ้านห้ากลอกตาอย่างเอือมระอา

"มาหาถึงนี่ทั้งที่เพิ่งขึ้นมาบนดิน...ไม่ใช่ว่าคิดถึงข้าหรือ"
"...กับเรื่องงานท่านมักคิดเองเออเองแบบนี้ด้วยหรือเปล่า" คนอายุน้อยกว่าสวนกลับทันควัน "นี่ข้าควรเป็นห่วงแผ่นดินจีนและฉางซาใช่หรือไม่ท่านแม่ทัพจาง"
"กับหมา เจ้าของเจ้าก็มักพูดจาหลบหลีกเช่นนี้หรือไม่ซันชุ่นติง"

ใบหน้าปุกปุยโผล่ออกมาให้เห็นจากช่องแขนเสื้อ เจ้าตัวน้อยส่งตาแป๋วใส่ให้จางฉี่ซานอย่างคุ้นเคยราวกับจะฟังคำถามนั้นรู้เรื่อง ทำเอาเถ้าแก่หมาห้าถึงกับสบถเมื่อถูกทรยศเอาซึ่งๆ หน้า

"พอเลย...ท่านติดสินบนซันชุ่นติงด้วยอะไรกัน"
"เจ้าว่าความไว้เนื้อเชื่อใจของสุนัขมีค่ามากกว่ามนุษย์ เจ้าก็ควรจะเชื่อมันบ้างนะเหลาโก่ว" จางฉี่ซานย้อนแล้วถือวิสาสะหิ้วเจ้าทิเบแทนสเปเนี่ยลตัวน้อยขึ้นด้วยมือข้างเดียวก่อนจะปล่อยลงกับพื้นห้อง

เมื่อบุคคลที่สามเดินเตาะแตะอย่างรู้งานออกไปข้างนอกอู๋เหลาโก่วก็รู้สึกเหมือนโดนคีบเหล็กหนีบจนแน่น สัมผัสร้อนแตะลงมาอย่างนุ่มนวลตรงกลางหน้าผาก เขาหลับตาลงไม่ได้มีท่าทีขัดขืนแต่อย่างใด

"ทีนี้...พอจะบอกได้หรือยังว่าอุตส่าห์ถ่อมาถึงนี่ทั้งๆ ที่เพิ่งกลับจากลงกรวย คิดถึงกันบ้างหรือไม่"
"ท่านต่างหากที่หายตัวไป...รู้เรื่องกันอยู่สามคน ท่านป้านก็เงียบเป็นเป่าสาก พี่เอ้อร์ก็เอาแต่ยิ้มงามแล้วบอกว่าความลับทางทหาร" คนในอ้อมแขนร่ายยาวยืด "นี่ข้าจะติดต่อท่านทั้งทีทำได้แค่นั่งทางในหรือ"

จางฉี่ซานยิ้มอย่างเอ็นดู คนตรงหน้าอายุน้อยกว่าเขาเป็นรอบถึงจะเป็นหนึ่งในผู้นำสกุลระนาบแต่เทียบกันแล้วเขาก็ยังอดมองว่าอีกฝ่ายเป็นเด็กน้อยไม่ได้

"ข้ากำลังทำธุระของแผ่นดิน"
"สงคราม สงคราม สงคราม...บางครั้งสงครามก็ทำให้คนตายมากมากกว่ารอด"
"แต่ถ้าไม่ทำสงครามเราก็จะตายทั้งหมด...พวกญี่ปุ่นรุกคืบเข้ามาขนาดนี้ หากเราเอาแต่ตั้งรับไม่โต้ตอบบ้างก็จะกลายเป็นฝ่ายเสียเปรียบ"

อู๋เหลาโก่วถอนหายใจ เขารู้ดีเสมอว่าอีกฝ่ายเป็นคนจริงจังและมีความรับผิดชอบยิ่งใหญ่ ชุดเครื่องแบบทหารซึ่งแขวนอยู่หน้าตู้ไม้ไม่ใช่เพียงเสื้อผ้าแต่มันคือภาระหน้าที่เพื่อประเทศชาติ

"ยามสงคราม อย่าว่าแต่โทรเลข จดหมายก็แทบไม่มีทางถึงมือ...ท่านคิดว่าข้าควรไปฝึกวิชาพยากรณ์หยั่งรู้กับเถียจุ่ยได้หรือยัง"

วาจาง่ายๆ ของอู๋เหลาโก่วไม่ได้เฉียบแหลมประหนึ่งใบมีดเหมือนเซี่ยจิ่วเย๋ แต่ความหมายที่เป็นไปตามความรู้สึกนั้นเข้าถึงได้มากกว่า

"แต่จดหมายหรือโทรเลข ก็ทดแทนความรู้สึกของข้าได้ไม่เพียงพอเหมือนกัน"

วาจาตรงไปตรงมาของจางฉี่ซานก็ไม่ได้บาดใจจนเลือดอาบเหมือนเซี่ยจิ่วเย๋ แต่คนฟังกลับรู้สึกว่าพลังทำลายล้างมันมากกว่าจนแทบละลาย

"หากเลือกได้...ข้าย่อมไม่อยากไปไหน"
"...ข้าคิดถึงท่าน" เสียงงึมงำในลำคอของคนที่ฝังหน้าลงกับไหล่กว้าง
"ข้าก็เหมือนกัน" ปลายจมูกโด่งกดแนบกับขมับซ้ำๆ เหมือนจะส่งผ่านความรู้สึกที่เอ่อล้น "แต่ตอนนี้ข้าอยู่ตรงนี้ อย่าเพิ่งคิดถึงอะไรที่มันยังไม่เกิดขึ้น"

ปลายนิ้วค่อยๆ ดันปลายคางขึ้นให้เงยรับสัมผัสนุ่มนวลซึ่งทาบลงมาบนเรียวปาก ความอุ่นร้อนที่จูบซับกลีบเนื้อแผ่วเบาคอยกระซิบบอกคำรักที่ใฝ่หา

"ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น...ระยะทางจะห่างไกลเพียงไหน แต่สิ่งที่เชื่อมโยงจากข้าถึงเจ้ามันยังมั่นคงได้ยิ่งกว่านั้น"

++++++

"รู้ไหม สมัยก่อนก็ไม่มีโทรศัพท์มือถือหรือเพจเจอร์"

อู๋เหลาโก่วพูดขึ้นมาลอยๆ หลานชายเมื่อตัวดีเริ่มมาออดอ้อนขอซื้อโทรศัพท์มือถือด้วยเหตุผลที่ว่าใครๆ เขาก็มีกัน

"แต่สมัยนี้มันมีแล้วนี่ครับ" อู๋เสียในวัยมหา'ลัยห่อปาก "จะติดต่ออะไรกับเพื่อนมันก็ลำบากนะครับ"
"ก็ใช่...แต่อะไรที่ง่ายเกินไปบางทีมันก็ไม่มีค่านะอู๋เสีย"

เด็กหนุ่มถอนหายใจเฮือก เขาคงอ้อนขอจากปู่ไม่ได้แล้วจริงๆ ...อารอง อาสาม ลองไปทีละคนแล้วกัน

ชายชรามองหลานรักที่เดินทำปากขมุบขมิบจากไปด้วยความเอ็นดู เขายังคงจำคำพูดของตัวเองได้เสมอ

'ถ้าได้ยินเสียงของคนที่อยู่ห่างไกลมันคงให้ความรู้สึกดีไม่น้อย ที่ข้าอยากได้นี่มันพอเป็นไปได้บ้างหรือเปล่า'

ใช่...มันคงให้ความรู้สึกที่ดีไม่น้อย
แต่เขาก็รู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้อีกต่อไปนับตั้งแต่อีกฝ่ายยังยืนยันจะสวมเครื่องแบบหนาหนักเอาไว้แล้วไล่เขามาที่หังโจว

แต่ลึกๆ อู๋เหลาโก่วก็รู้ดี...สิ่งที่เชื่อมโยงพวกเขาเอาไว้ยังมั่นคงไม่เปลี่ยนแปร



258 days left #dmbjdaily


::talk::

เลี่ยนมั๊ยคะ orz อยากเขียนฟิคหวานบ้างอะไรบ้าง พยายามจะไม่ให้หลุดคาร์นะคะ แต่ก็แบบ...ถ้าอ่านแล้วติดขัดตรงไหนก็ขออภัยนะคะ //กลิ้งๆๆ

ฟิคเรื่องนี้เราเขียนเพราะเรานึกถึงยายตัวเองค่ะ สมัยสงครามโลกครั้งที่สอง เรือสำเภาของตาเราถูกทหารญี่ปุ่นลากไป ตาเราหายจากบ้านไป7ปีโดยที่ไม่มีข่าวคราวอะไรเลย แม่เราเล่าว่าทุกครั้งที่มีเรือสำเภามาเทียบท่า ยายจะวิ่งไปรอเสมอ ชะเง้อรอคอยคนรักที่หายไปในไฟสงครามอยู่7ปี ยายไม่เคยแม้แต่หมดหวัง แล้วสุดท้าย...ตาเราก็กลับมาค่ะ ตอนนั้นทหารญี่ปุ่นไว้ชีวิตแล้วเอาตาเราไปทิ้งไว้ที่เกาะฮ่องกง พอดีครอบครัวเรามีร้านอยู่ที่นั่นเลยรอดมาได้
ที่เล่ามานี่คือจะบอกว่า เราว่าความรักของคนสมัยก่อนมันสุดยอดมากเลยค่ะ ในไฟสงครามที่มีคนตายทุกวัน เราไม่มีทางรู้เลยว่าคนที่เรารักยังจะอยู่หรือเปล่าแต่ก็ยังคงยึดถือสายสัมพันธ์ไว้อย่างเหนียวแน่น

สำหรับฟิคเรื่องนี้ เราว่าความรักของคู่นี้ก็เหมือนกันค่ะ ต่อให้ไม่ได้อยู่ด้วยกันอีกต่อไปแล้ว แต่ความรักก็ยังอยู่ตรงนั้น ยังสวยงามเสมอ

หวังว่าจะถูกใจกันนะคะ กับ15ในแบบของเรา 5555 ขอบคุณค่า

[kame_kazuha]

จะหวานกันไปไหนนน ปู่จางปู่อู๋ โอ๊ยย

ปู่จางหลงตัวเอง ปู๋อู๋ช่างพูด สงสัยนายน้อยได้นิสัยนี่มาแน่ๆ 555

[SilverCloud]

ปู่อู๋ซึนนนนนนน ปู่อายซันชุ่นติงสินะคะถึงได้ยอมอุบอิบบอกตอนน้องหมาออกไปแล้ว // หวานๆแบบแอบเศร้านะคะ ถ้าสมัยก่อนมีโทรศัพท์แล้วคาดว่าปู่อู๋คงกดโทรหาปู่จางแทบทุกวันเพราะเป็นห่วงแน่ๆ

[Dreamy]

จางอู๋คือดีงามมมมมมมมม หวานมากเลยค่ะ ( ;∀///
ตอนจบแอบซึ้ง... ปู่อู๋น่ารักมากเลยค่ะ

[Naitear]

โฮวววววววว 15 หวานๆช่างล้ำค่าค่ะคุณเวล ;/////////;] ส่วนตัวชอบอะไรแบบนี้มาก ความสัมพันธ์ที่มองไม่เห็นแต่กลับเหนียวแน่นเหลือเกิน สมัยนี้รู้สึกว่ามันง่ายไปจริงๆ แค่กริ๊งเดียวก็สื่อความคิดถึงได้แล้ว ในขณะที่สมัยก่อนเหมือนเป็นความสัมพันธ์ที่ระยะทางก็ขวางกั้นไม่ได้ ถึงจะห่างกันแค่ไหนก็สื่อถึงกันได้โดยไม่ต้องใช้โทรศัพท์มือถือ แต่ยังไงความรู้สึกที่ได้เจอหน้ากันอีกครั้งคงเป็นความดีใจที่บรรยายออกมาไม่ได้เนอะ #เลี่ยนมั้ยคะ #แต่มาจากใจจริงๆนะ 555555555 คนสมัยก่อนสุดยอดจริงๆค่ะ รู้สึกว่าเป็นอะไรที่อบอุ่นในความรู้สึกมาก ชอบมากๆที่เอาประเด็นนี้มาเขียน ฮาาาาา

ชอบที่สองคนนี้จิกกัดกันเหลือเกิน ไม่มีใครยอมใครจริงๆ ปัญหาคือเจ้าหมาน้อยทั้งหลายชอบทรยศไปหาหนุ่มสกุลจางทุกครั้งซะนี่ เจ้าของรับกรรม #ก๊าก 5555555555555555 แล้วก็รู้งานกันดีมาก อารมณ์ประมาณว่า อุ๊ย เจ้านายจะจู๋จี๋กันแล้ว หลบฉากก่อน <3 #คุณเวลตี 55555555 อูยชอบ ขออีกค่ะ ///////// #นี่

แอแอ อ่านหนังสือเสร็จแล้วก็มาอ่านฟิค 15 ของคุณเวลฮีลลิ่งเป็นฟิคแรก รู้สึกคิดถูกค่ะ #กอดกอด ขอบคุณมากนะคะะ รอหัวข้อเดย์ลี่พรุ่งนี้ต่อ ฮี่ (?)

[Koume]

ปู่อู๋ซึนนน แง้ ผู้ชายสกุลอู๋บาปหนานัก จะเอาาา /เขมือบปู่อู๋ /โดนปู่จางยิงทิ้ง
อ่านท่อนนี้แล้วสะดุดเลยค่ะ
"ชวนให้รู้สึกเหมือนมีหลานช่างคุยเพิ่มมาในบ้านอีกสักคน"
....ตระกูลจางนี่ต้อยสกุลอู๋ตั้งแต่รุ่นก่อนแล้วสินะ <O>__<O>

ปล.แต่สมัยนี้ไม่มีมือถือก็ตามงานไม่ได้นะคะปู่! เขาชอบโพสต์ในไลน์!!(....)

[MinMin]

หวานจังเลยยยยยย ชอบมากๆเลยค่ะ!!! ปู่จางปู่อู๋เวลาแพ็คคู่น่ารักที่สุดเลย~~~

ที่ปู่จางมองปู่อู๋เหมือนเด็ก เราชอบมากๆเลย แบบว่าถึงจะปล่อยวิ่งเล่นลงกรวย แต่ก็ปล่อยให้คลาดสายตาไม่ได้ แอบเป็นห่วงตลอด 55+ แต่ปู่จางคิดเข้าข้างตัวเองมากเลยนะคะ

"ใครจะอยากติดต่อกับท่านกัน"
"เจ้าไง"

//ขอปรบมือให้ปู่จางห้าที ถูกใจด้วงมากค่ะ 55+

ความสัมพันธ์ของคู่นี้เหมือนจะดราม่าแต่ก็มีอะไรกุ๊กกิ๊กน่ารักๆแบบนี้ มันใช่จริงๆค่ะ

และหมาของปู่อู๋ก็ยังเชื่อฟังปู่จางมากกว่าอยู่ดี 555+

แต่ความรักของคนสมัยก่อนนี่สุดยอดจริงๆนะคะ เพราะติดต่อกันไม่ได้ง่ายๆ ยามที่ได้พูดคุยกันเห็นหน้ากันแต่ละครั้งจึงมีค่าเหลือเกิน

ขอบคุณสำหรับฟิคดีๆค่ะ

[Tang_An-An]

ปู่จางปู่อู๋ ย่องมาสครีม อร้ายยยยยย หวานดีจัง

[Feran.FS]

โอ๊ย ตายแล้วว รุ่นปู่ๆคือดีงามมมมม แบบ ปู่หวานมากค่าาาาาาาาาา ปู่ขาาาา ถ้าสมัยปู่มีโทรศัพท์บ้าง มีหวังท่านแม่ทัพมิเป็นทำงานน่ะสิค๊าาาาา

[Ak_Zokyo]

เลอค่าาาา แง ฟิคหวานๆ(ที่ไม่รั่ว 555555) ที่หาได้ยากยิ่งของ 15 แงงงงงงงงงงง น่ารักมากเลยค่ะ ชอบเวลาสองคนนี้คุยโต้ตอบกันไปมาแบบนี้จัง ชอบที่เปรียบเทียบความตรงไปตรงมาของคำพูดทั้งสองคนด้วย ///////// ผู้ชายหลงตัวเองหน้าตายกับหนุ่มหน้ามนที่ต้องคอยกุมขมับตบมุกนี้มัน แง น่ารักๆๆๆๆ รู้สึกถึงช่องว่างระหว่างวัยแบบหนุ่มน้อยที่ยังตามไม่ทันกับผู้ใหญ่ที่ส่ายหัวเอ็นดูด้วย แอ๊ะ ชอบ<3

"อะไรที่ง่ายเกินไปบางทีมันก็ไม่มีค่านะอู๋เสีย"

กระทืบไลค์ยกนิ้วให้ปู่ เพราะห่างไกลเลยทำให้เวลาที่ได้คุยได้เจอกัน ถึงสั้นๆก็มีค่าเนอะคะ เรื่องเล่าของคุณยายก็โรแมนติดมากเลย ขอบคุณสำหรับฟิคก๊าวๆดีๆเรื่องนี้ค่า > <,,

[ryu77]

หวานกันเกินไปแล้วนะพวกท่าน!!!
>/////<

ไม่ว่าจะไกลกันแค่ไหน แต่ใจก็ยังเชื่อมถึงกันสินะ
ฉันเขินนะ เธอออออออออ~