[OS ] #dmbjdaily (กิเลน) กิเลนที่ซ่อนเร้น [ผิงเสีย]

[MinMin]

dmbjdaily 259 days left
กิเลน


กิเลนที่ซ่อนเร้น



"นายน้อยสาม มีของมาส่ง"

ผมมองคนส่งของกับของที่ยืนอยู่หน้าบ้าน อดถามอย่างตกใจไม่ได้ว่า

"เกิดอะไรขึ้น ทำไมเสี่ยวเกอถึงเป็นแบบนี้"

นายแว่นดำหัวเราะ เขายืนตรง มีแขนข้างหนึ่งของเมินโหยวผิงพาดอยู่ที่บ่า สภาพเหมือนเขากำลังพยุงพาคนดื่มเหล้าจนเมาไม่ได้สติมาส่งบ้าน เพียงแต่ผมแน่ใจว่าเมินโหยวผิงไม่มีทางดื่มจนเมา ดังนั้นภาพตอนนี้ถือว่าผิดปกติมาก

"ไม่สบาย"

ผมฟังคำตอบของนายแว่นดำแล้วยิ่งประหลาดใจ
...สิ่งมหัศจรรย์อย่างเมินโหยวผิงไม่สบายเป็นด้วย!

"กรวยคราวนี้มันคว่ำยาก สภาพอากาศก็แย่ ถึงจะอึดถึกทนขนาดไหนก็ต้องมีป่วยกันบ้าง"

ผมมองเขา บอกว่า "นายยังไม่เห็นเป็นอะไรเลย"

นายแว่นดำหัวเราะ "ผมยังดูแลตัวเองเป็น แต่คนใบ้จางเคยดูแลตัวเองที่ไหน คุณก็รู้"

ที่เขาพูดก็จริง...เมินโหยวผิงเวลาลงกรวยเป็นยังไงผมรู้ดี หมอนี่เป็นพวกเพื่อเป้าหมายแล้วต่อให้ต้องกรีดเลือดเฉือนเนื้อตัวเองขนาดไหนก็ไม่สะทกสะท้าน ผมอดกังวลไม่ได้ว่าถ้าวันหนึ่งร่างกายของเขาไม่แข็งแรง เลือดพิเศษของเขาเสื่อมฤทธิ์ไปแล้ว เขาจะเป็นยังไง

"นายน้อย"

นายแว่นดำเรียก เขาดึงแขนของเมินโหยวผิงออกจากบ่าของตัวเอง ยื่นส่งมาให้ผม

ผมเข้าไปรับช่วงต่ออย่างรู้งาน...หมอนี่ไม่มีญาติสนิท ไม่มีครอบครัวที่ไหน ถ้าผมไม่ดูแล ก็คงไม่มีใครแล้ว

ทันทีที่เอาแขนของเขาพาดบ่า ผมสัมผัสได้ถึงความร้อนที่ผิดปกติ หันไปมองใบหน้าที่ห่างกันแค่คืบก็สังเกตว่ามีสีแดงเรื่อนิดๆ ผมเริ่มนึกถึงยาลดไข้ที่ซื้อเมื่อนานมาแล้ว...เลือดพิเศษอย่างเขาต่อให้เจอยาหมดอายุก็คงไม่เป็นไรมั้ง

หลังจากส่งของเสร็จ นายแว่นดำก็เดินผิวปากไปอย่างอารมณ์ดี ส่วนผมก็พยุงเมินโหยวผิงเข้าบ้าน เขายังคงตัวบางอ่อนปวกเปียกเหมือนไม่มีกระดูกเหมือนเดิม ไม่น่าเชื่อว่าร่างกายแบบนี้จะมีแรงเยอะกว่าผมหลายเท่า

ผมสละเตียงของตัวเองให้เขา ตัดสินใจว่าอันดับแรกที่ต้องทำคือเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อ เขาเหงื่อออกเยอะมาก แค่พยุงเข้ามาจากหน้าบ้านจนถึงเตียง ไหล่ของผมก็เปียกโชกแล้ว ขณะกำลังจะเดินไปหากะละมังกับผ้า ผมก็รู้สึกได้ถึงแรงดึงที่แขนเสื้อ ก้มลงมองถึงได้รู้ว่านิ้วยาวๆสองนิ้วของเขาคีบชายแขนเสื้อของผมอยู่ พอนึกว่าแค่สองนิ้ว เขาก็สามารถหยุดผมได้ ผมพลันเศร้าใจกับเรี่ยวแรงอันน้อยนิดของตัวเองเหลือเกิน

"..."

เขาพึมพำอะไรบางอย่าง ผมต้องขยับเข้าไปใกล้ แต่ก็ยังไม่ได้ยินอยู่ดี

"ฉันจะไปเอาผ้ามาเช็คตัวนาย" ผมบอก เห็นใบหน้าของเขาขยับซ้ายขวาเหมือนจะปฏิเสธทั้งที่ยังหลับตาอยู่ อดขำไม่ได้

ปกติออกจะทิ้งขว้างผมจะตาย แม้แต่ยอดมนุษย์อย่างเมินโหยวผิง ตอนป่วยก็ไม่ต่างอะไรจากคนธรรมดา

ผมนึกถึงสมัยที่ตัวเองยังเป็นเด็ก เวลาไข้ขึ้นไม่สบาย จะต้องอ้อนเตี่ยกับม๊าทุกที ความร้อนในตัวที่ทำให้หัวเบลอจนมองโลกไม่ชัด รู้สึกเหมือนความมืดค่อยๆบีบตัวเข้ามาจนหายใจไม่ออก หวาดกลัวว่าจะถูกทิ้งไว้เพียงลำพังจนต้องยึดจับใครสักคนไว้...ผมเข้าใจดี

ผมก้มตัว โน้มลงไปจนหน้าผากของเราแตะกัน จมูกห่างเพียงกระดาษกั้น รู้สึกถึงลมหายใจร้อนของเขา เช่นเดียวกับอุณหภูมิที่ส่งผ่านมาจากทุกส่วนที่สัมผัสกัน

"เดี๋ยวฉันกลับมา ไม่ทิ้งนายไปไหนแน่นอน"
ผมกระซิบบอกเขา เวลาม๊าทำแบบนี้ ผมจะยอมปล่อยมือแล้วนอนรอดีๆ ทว่า มันกลับใช้กับเมินโหยวผิงไม่ได้ผล แรงจับยึดยังไม่หายไป ผมจึงพูดต่อ "นายนับแค่หนึ่งถึงสิบ ฉันก็กลับมาอยู่ข้างๆแล้ว"

คิ้วของเขาขมวดมุ่น แต่ก็ยอมผ่อนแรงที่นิ้วทั้งสอง ผมรีบผละตัวออกมา แทบจะกระโดดลงจากบันไดไปหากะละมังมารองน้ำ คว้าผ้าสะอาด โกยยาทั้งหมดที่หาได้ใส่กล่องตั้งใจว่าค่อยมาดูทีหลังว่าจะให้เขากินยาตัวไหนบ้าง ผมหอบหิ้วของทั้งหมดกระโจนขึ้นบันได วิ่งเข้าห้องนอนด้วยความเร็วยิ่งกว่าวิ่งหนีผีดิบ แต่เมื่อผมเข้ามาในห้อง ก็พบว่าคนป่วยที่ควรจะนอนพัก กลับลุกขึ้นยืนโซเซ

ผมวางของ เข้าไปจับตัวเขา บังคับให้กลับลงไปนอนอีกครั้ง

"นายไม่สบาย จะลุกขึ้นมาทำไม"

"...นายไม่กลับมา..." เขาตอบเสียงแผ่วเบา "ฉันนับถึงสามสิบนายก็ยังไม่กลับมา"

...

ผมควรจะหัวเราะหรือร้องไห้กับเมินโหยวผิงในตอนนี้ดี

"ฉันกลับมาแล้ว ฉันอยู่ตรงนี้ นายนอนพักเถอะ" ผมบอกพลางกดตัวให้เขานอน พอจะเดินไปหยิบกะละมัง ก็ถูกเขาดึงไว้อีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ใช่แค่สองนิ้ว...เขาจับมือของผมไว้แน่น...เหมือนเด็กที่จับมือพ่อแม่เวลากลัวหลงทาง

"เสี่ยวเกอ ปล่อยก่อน"

ยิ่งพูดเขายิ่งบีบมือของผมแน่น ผมเริ่มเจ็บจึงใช้มืออีกข้างวางทับมือของเขา ลูบเบาๆปลอบประโลม

"ฉันไม่ไปไหนแล้ว นายจับมือฉันไว้ก็ได้ แต่อย่าบีบแรง เจ็บ"

นับว่ายังพอคุยรู้เรื่องอยู่บ้าง แรงบีบที่มือลดลง เขาจับมือของผมไว้หลวมๆ แต่เวลาที่ผมขยับก็จะเปลี่ยนเป็นจับแน่นขึ้น

ผมถอนหายใจ ถ้าไม่เจอกับตัวเอง ไม่มีทางเชื่อเด็ดขาดว่าเมินโหยวผิงจะทำตัวแบบนี้ได้

ในเมื่อมือข้างหนึ่งถูกจับไว้ สภาพของผมเหมือนถูกล่ามติดไว้กับเตียงนอนโดยนายเรือพ่วง ผมจึงต้องพยายามใช้ขาสองข้างเขี่ยกะละมังกับยามาใกล้ๆ สภาพทุลักทุเลกว่าจะหยิบได้ มองมือเดียวที่ยังเป็นอิสระก็ต้องคิดหนัก...ผมจะเช็ดตัวเขาได้ยังไง ถ้าเขายังจับผมไว้แบบนี้

"เสี่ยวเกอ ฉันจะเช็ดตัวให้นาย ปล่อยมือก่อน"

เมินโหยวผิงปรือตามอง ผมนึกถึงวิธีของม๊า ใช้มือลูบหน้าของเขาแตะหน้าผากเบาๆ ในที่สุดเขาก็พยักหน้า ยอมปล่อยมือ

...กลับบ้านคราวหน้าผมคงต้องไปขอบคุณม๊าสำหรับหลักสูตรดูแลคนป่วย ไม่อย่างนั้นผมคงรับมือกับเมินโหยวผิงในสภาพแบบนี้ไม่ได้แน่นอน

ผมถอดเสื้อของเขาออก เห็นลายกิเลนพาดผ่านเต็มตัว เรียกได้ว่าชัดเจนทุกรายละเอียด เมื่อตอนอยู่ปาหน่ายเคยใช้ถุงน้ำร้อนประคบตามตัวของเขาก็ยังเห็นไม่ชัดเท่านี้ ลวดลายที่ตัดกับผิวสีขาวดูน่าเกรงขามและมีเสน่ห์อย่างประหลาด

ผมเช็คตัวให้เขา ไล่มาตั้งแต่ใบหน้า ลากลงมาตามต้นคอ เลยไปถึงหัวไหล่ เข้าเขตของรอยสักกิเลน อดไม่ได้ที่จะหยุดมองลวดลายเหล่านี้...มันช่างดึงดูดสายตาเสียเหลือเกิน ผมสงสัยจริงๆว่าหากลายสักนี้อยู่บนตัวผม มันจะยังมีเสน่ห์น่ามองเท่านี้มั้ย

ยิ่งมองผมก็ยิ่งรู้สึกเหมือนถูกดูดกลืนเข้าไป เจ้ากิเลนที่จะปรากฏตัวในยามที่ร่างกายมีอุณหภูมิสูงขึ้น เคยมีคนบอกว่าเป็นวิธีการตรวจดูว่าคนที่มีรอยสักนั้นกำลังไม่สบายหรือไม่ ถ้าอย่างนั้นการปรากฏตัวของมันก็คงมีเพื่อบอกให้คนรอบข้างรู้ ให้คนรอบข้างช่วยปกป้องเจ้าของลายสักที่กำลังอ่อนแอด้วย

พอคิดถึงตรงนี้ ผมพลันรู้สึกว่าลายกิเลนบนตัวเมินโหยวผิงน่ารักขึ้นเป็นกอง อาจจะเหมือนหมาของปู่ เวลาปู่ไม่สบาย หมาทั้งบ้านจะเข้าไปหาพื้นที่นอนหมอบอยู่ไม่ห่างจนหมอที่ถูกตามมารักษาถึงกับบ่นว่าที่ปู่ของผมป่วยเป็นเพราะถูกหมาแย่งอากาศหายใจจนหมด เดือดร้อนลูกๆหลานๆต้องไปต้อนหมาออกมาข้างนอก

ระหว่างที่กำลังคิดอะไรไปเรื่อย มือที่กำลังเช็ดตัวคนป่วยก็ถูกหยุดเอาไว้ เมินโหยวผิงจับข้อมือของผม ดวงตาสีดำดูเลื่อนลอย ราวกับเขาอยู่กึ่งกลางระหว่างโลกความจริงกับโลกความฝัน ไข้ของเขาสูงมาก ผมไม่แปลกใจกับอาการแบบนี้ แต่ก็ต้องขอเปลี่ยนความคิด เมื่อคนป่วยที่ควรนอนนิ่งๆดันออกแรงดึงผมจนเสียหลักล้มลงบนตัวของเขา ความร้อนของเขาส่งผ่านมาถึงผมเพียงเสี้ยววินาที ผมก็รู้สึกเหมือนโลกพลิกคว่ำหมุนคว้าง

ไอ้คนป่วยที่ผมเช็ดตัวให้เมื่อกี้กลับมาเป็นฝ่ายกดผมลงกับเตียง เมินโหยวผิงคร่อมอยู่บนตัวผม มือสองข้างของเขาวางเท้าอยู่ซ้ายขวาขนาบใบหน้าของผมไม่ให้หันหนีไปไหนได้

ผมสบถด่าในใจ แม่งป่วยแล้วยังแรงเยอะอีก

ผมพยายามนึกว่าในสถานการณ์แบบนี้ต้องทำยังไงคนป่วยถึงจะยอมกลับไปนอนดีๆ แต่นึกดูแล้ว...ผมไม่เคยทำตัวแบบนี้กับม๊าแน่นอน

ผมมองสบตาเขา ดวงตาสีดำดูเจ็บปวด อาจเป็นเพราะพิษไข้ที่กำลังเล่นงานเขาอยู่ ถึงอย่างไรเมินโหยวผิงก็ยังเป็นคนธรรมดา เขาอาจจะเก่งเทพอาจทำตัวลึกลับราวกับอยู่คนละโลกกัน แต่เขาก็คือคนแบบผม มีสองมือสองขา มีเจ็บป่วยไม่สบาย

ผมเอื้อมมือขึ้น ลูบผมสีดำของเขา ก่อนจะกดลงมาให้หน้าผากของพวกเราแตะกันอีกครั้ง

"เป็นอะไรของนาย"

"..."

"นายแค่ไม่สบาย กินยาแล้วนอนพัก เดี๋ยวก็หาย"

"...อย่า..."

ผมพยายามเงี่ยหูฟังถ้อยคำเบาบางของเขา

"...อย่าตาย..."

...

"...อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียว..."

ดวงตาของเขา น้ำเสียงของเขา มากพอที่จะทำให้ผมหยุดความคิดทุกอย่าง มือสองข้างดึงเขาเข้ามาโอบกอดโดยไม่รู้ตัว

ว่ากันว่าเวลาคนเราไม่สบาย เพ้อเพราะพิษไข้ สิ่งที่พูดออกมา สิ่งที่แสดงออกมาล้วนแต่เป็นสิ่งที่เก็บกดเอาไว้ข้างใน ขุดฝังลึกด้วยตัวตนที่บรรจงสร้างขึ้นมา ตราบใดที่สติยังอยู่ จิตใจยังเข้มแข็ง สิ่งที่เก็บไว้จะไม่มีวันแสดงออกมา แต่หากวันใดที่อ่อนแอจนถึงจุดหนึ่ง...สิ่งที่เก็บไว้ก็จะทะลักออกมา

บางทีคนที่เมินโหยวผิงพูดด้วยอาจจะไม่ใช่ผม เขาอาจเห็นผมเป็นใครอีกคนเพราะพิษไข้ แต่ผมเชื่อว่าสิ่งที่เขาพูด สิ่งที่เขาทำ ล้วนเป็นสิ่งที่ถูกเก็บเอาไว้ในท่าทางนิ่งเฉยราวกับชินชาต่อโลกทั้งใบ...บางทีก็เก็บไว้นานจนลืมว่าเคยมีสิ่งนี้ฝังอยู่ในใจ

...ลืมไปว่าสิ่งนี้เรียกว่าอะไร...

ผมโอบกอดเขาไว้เนิ่นนาน แน่ใจแล้วว่าวันนี้คงต้องตัดใจเรื่องเช็ดตัวกับให้กินยา เพราะถึงผมจะปล่อยมือจากเขาตอนนี้ เขาก็คงไม่ยอมปล่อยมือจากผม

...กิเลนที่ดูแข็งแกร่งตัวนั้น จริงๆก็แค่กิเลนโดดเดี่ยว เก็บซ่อนตัวตนที่แท้จริงเอาไว้ภายใต้ความนิ่งเฉยชา

"ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนนาย...ฉันจะไม่ทิ้งนายไปไหน"

แว่วเสียงกระซิบบางเบาข้างหูเป็นถ้อยคำที่ผมฟังไม่รู้เรื่อง แล้วมือที่กอดผมจนแน่นเกือบหายใจไม่ออกก็ค่อยๆคลายลง และเพราะเขานอนทับอยู่บนตัวผม จึงรู้สึกได้ถึงการหายใจที่สม่ำเสมอของเขา

ผมนอนนิ่งอย่างนั้นจนแน่ใจว่าเขาไม่ตื่นขึ้นมาอีก จึงขยับตัวเขาออก จัดการเช็ดตัวเปลี่ยนชุดให้เรียบร้อย ส่วนเรื่องยาคงต้องรอดูวันพรุ่งนี้

ผมเก็บของเข้าที่ เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรที่ต้องทำเหลืออยู่ ผมก็หาผ้าห่มมาคลุมตัวเองแล้วนั่งลงข้างเตียง จับมือของเขาเอาไว้

...ถึงจะรู้ว่าเมื่อตื่นขึ้นมาเขาอาจจะจำเรื่องที่พูดในวันนี้ไม่ได้ แต่ผมจะไม่มีวันลืม...

"ถ้านายต้องการ ฉันจะอยู่ข้างนายตลอดไป"



________________________

คนเราเวลาป่วยจะอ่อนแอ...ทั้งร่างกายและจิตใจ
เราคิดว่าเมินโหยวผิงก็คงไม่พ้นกรณีนี้ค่ะ
ก็เลยลองมโนดูว่าถ้าเมินโหยวผิงป่วยขึ้นมา เขาจะเป็นยังไง...พอเขียนออกมาแล้วก็ได้แต่ภาวนาว่าคงไม่หลุดคาร์มากเกินไปจนทำให้คนอ่านรำคาญ...

ส่วนหนึ่งที่ทำให้เราเขียนออกมาแบบนี้ก็คงเป็นเพราะฟิค "ชินชา"
ถ้าฟิคนั้นเกิดจากการพยายามตัดฟิลเตอร์วายออกไป
ฟิคนี้ก็เกิดจากการมีฟิลเตอร์วายหนาๆใส่เข้ามา (ฮา)

ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ

[sinnerdarker]

คุณมินค่ะ บีบคอซินตายเถอะค่ะ ฟิคนี้น่ารักเลอค่ามาก นายน้อยโคตรคุณแม่เลยค่ะ น่ารักน่าหลงมาก แล้วตาเมินก็อ้อนชิบหายมาก โคตรพ่อโคตรแม่อ้อน นี่จะฆ่าด้วงใช่ไหมคะคุณมินนนนนน

คือชอบบบบบบ ชอบเวลาเมะอ้อนนนน โอ๊ยยยยยยยยยยย เสี่ยวเกอบ้าาาาา อ้อนน่ารักมากกกก งือออออ

คือรู้สึกว่ารอยสักกิเลนน่ารักขึ้นมาเหมือนกันค่ะแง 55555 ช่วยบอกเวลาที่เสี่ยวเกอเป็นอะไรไป จะได้ปกป้องได้

คุณมินใส่ฟิลเตอร์สาววายบ่อยๆนะคะ ใส่ทีไรด้วงตายทุกที  o]=[

ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ <3 <3

[Galilei elizabeth]

อร๊ายยยยย กิเลนช่างน่ารักอะไรแบบนี้
แต่ทำไมเรานึกถึงภาพที่นายน้อยไม่สบายแล้วนายเมินนั่งบดยาบดสมุนไพรไปกันได้คะเนี้ย =_=;

[Narakas]

อร๊ายยยยยยย น่ารักค่ะะะะะ

ชอบบบบบบบ

[velvetronica]

//ลงไปดิ้นเป็นด้วงโดนเลือดเสี่ยวเกอ

นี่มันโฮกมากค่ะะะะ!!!!!! นายจะน่ารักไปแล้วจางฉี่หลิง!!!!! //กรีดร้องโหยหวนนนนนน

"ถ้านายต้องการ ฉันจะอยู่ข้างนายตลอดไป"

นี่มันประโยคสารภาพรักค่ะนายน้อยนยยยยยยย ปิดประตูแต่งเมียไปได้เลย พลีชีพเพื่อผู้ชายคนนี้ขนาดนี้ โฮรววววววววววววว

//กอดคุณมินมิน เลอค่าค่ะ ฟิคนี้น่ารักมากกกก ขอบคุณนะคะะะ

[gustoon]

อุกกกกก เสี่ยวเกอน่ารักเกินไปแล้วววป่วยแล้วขี้อ้อน
อู๋เสียดูแลเมินโหยวผิงด้วย
เมินโหยวผิงก็ห้ามทิ้งอู๋เสียล่ะ!!

[kuramajoy]

ึคืออารมณ์มันแบบไม่ไหวแล้ว
มันแฝงไปด้วยอารมณ์มากมายคะฟิคนี้
โฮ นายน้อยน่ารัก
เมินก็สมกับเป็นเมินมาก คราวะสามสิบจอก

[justpn04]

พ่อกิเลนป่วยแล้วอ้อนได้น่าฟัดมากเลยค่ะ ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
นายน้อยดูแลคนป่วยได้ดีเยี่ยมสุด ๆ แบบนี้เสี่ยวเกอหายแล้วต้องตบรางวัลนะ ฮุ ๆ
ฉันจะอยู่ข้างนายตลอดไป ฉันจะอยู่ข้างนายตลอดไป ฉันจะอยู่วววว.... /ฟินจนตัวระเบิด

[kame_kazuha]

โอ๊ยย ถ้าป่วยแล้วจะอ้อนขนาดนี้ เสี่ยวเกอ อยากให้ป่วยตลอดปีเลยยย

[Mill]

กรี๊ดดดดดดดดด ; 7 ;

ก่อนอื่นต้องบอกว่าตกใจจริงๆค่ะ เพิ่งอ่านฟิคชามาหยกๆต่อเรื่องนี้
แล้วก็อย่างที่คิดจริงๆคือคุณมินมินใส่ฟิลเตอร์หนากว่าปกติจริงด้วย (ฮา)

นายเมินตอนป่วยนี่ดูอ้อนจนเห็นกิเลนกลายเป็นลูกหมาตัวน้อยเลยค่ะ
ชอบเรื่องของปู่กับหมาตอนป่วยที่แทรกเข้ามาด้วย น่ารัก 555
ชอบเรื่องของรอยสักที่มีให้รู้เพื่อให้คนรอบตัวช่วยปกป้องด้วยค่ะ
คุณมินมินยังสำนวนกระชับและใช้คำสวยเหมือนเดิม ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ

[Shiaeri]

เป็นฟิคที่ดีมากๆเลยค่ะ ฮือออออ
ม้ันน่ารัก อบอุ่น และซึ้ง

คือคนอื่นกำลังฟิน แต่แบบ ประโยคอย่าตายนะ อย่าทิ้งฉันไปนี่อ่านละจะร้องไห้ ;___

นายน้อยอย่าทิ้งกิเลนไปนะคะ ถ้ากิเลนอยู่ตัวเดียวมันต้องเฉาตายแน่ๆเลย

[zerin]

เป็นฟิคที่อ่านแล้วฟินมากเลยค่าา จริงๆแล้วในใจลึกๆของเสี่ยวเกอเองก็คงกลัว ไม่อยากสูญเสียใครไปอีกแล้วสินะคะ ฮือ พ่อกิเลนพันปีของเหล่าด้วง T_T

[patri_perry]

ชอบฟิคคุณมินมินจังค่ะ ;-;

ซึ้งมาก ฮือ
นายน้อยไม่ทิ้งนายอยู่แล้วเสี่ยวเกอ นายเองก็อย่าทิ้งนายน้อยนะ ;v;

ขอบคุณสำหรับฟิคค่า

[Duke_of_Florence]

นานๆทีจะได้เห็นเสี่ยวเกออ้อน
พออู๋เสียไม่มา ลุกขึ้นมาตามหาอีก แม่งงง น่ารัก อย่างกับเด็ก ไม่สบายบ่อยๆนะ
รอยสักกิเลนนี่มีประโยชน์เยอะนะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคนปากหนักแบบเสี่ยวเกอ
ชอบอู่เสียด้วยเพราะนิสัยนางแบบนี้เนี่ยแหละ คือนางดูใส่ใจในตัวเสี่ยวเกอมาก โคตรจะแคร์ นอกจากอู่เสียแล้วก็ไม่เห็นใครจะแคร์เสี่ยวเกอได้ขนาดนี้ นางเอกมาก อู๋เสียเอ๊ย

[Feran.FS]

เสี่ยวเกอ นายมันร้ายกาจ!!

อยากจะบอกก็ไปบอกนายน้อยตรงๆเลยสิ! ไม่ต้องมารอเป็นไข้หรอก ไอ้บ้าาาาาาา

[Yuwadee Wana]

"...นายไม่กลับมา..." เขาตอบเสียงแผ่วเบา "ฉันนับถึงสามสิบนายก็ยังไม่กลับมา"

ชอบประโยคนี้อ่ะ ลงไปม้วนเขิลสิบแปดตลบ ได้ฟีลคนป่วยขี้อ้อนมาก ๆ ค่ะ
รู้สึกเสี่ยวเกอน่ารักขึ้นเป็นกองเลย
ปกติจะรู้สึกว่าเสี่ยวเกอเท่ แข็งแกร่ง พึ่งพาได้ แต่นี้มัน โมเมนท์นี้มัน น่ารักเกินไปแล้ว >/////<

[Ak_Zokyo]

เมะอ้อนตอนป่วยนี่มันตายจริงๆค่ะ เลอค่า โซเลอค่า แงงงงงงงงงงงง

"...นายไม่กลับมา..." เขาตอบเสียงแผ่วเบา "ฉันนับถึงสามสิบนายก็ยังไม่กลับมา"

ลงไปตาย เอื้อออออ น่ารัก นั่ลลั๊กกกกกก ทำไมเสี่ยวเกอน่ารักงี้คะ /กุม

ชอบที่นายน้อยเทียบการดูแลเสี่ยวเกอกะที่ม้าทำสมัยตัวเองป่วยจังค่ะ อบอุ่นจัง แถมแอบยิ้ม ขำพรืดตรงช็อตนี้

ผมพยายามนึกว่าในสถานการณ์แบบนี้ต้องทำยังไงคนป่วยถึงจะยอมกลับไปนอนดีๆ แต่นึกดูแล้ว...ผมไม่เคยทำตัวแบบนี้กับม๊าแน่นอน

เขินเบย // v \\ ขอบคุณสำหรับฟิคดีๆค่า

ปล. อย่างนึงที่รู้สึกละชอบมากอีกแล้ว คือคุณมินมินเขียนนายแว่นได้โคตรสมเป็นสายแว่นจนอยากนับถือบูชาเลยค่ะ เขียนยาก ออกก็น้อย แต่โผล่ในฟิคคุณมินมินทีไรใช่มากๆเลย ;; 7 ;;b