[OS] #dmbjdaily "Chupa Chups" ความหวาน(Sweets) [ผิงเสีย]

[ryu77]

[260 days left] [OS] ความหวาน (sweets) [ผิงเสีย]



Title: ความหวาน (sweets)
Fandom: บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน
Pairing: เมินโหยวผิง x อู๋เสีย // ผิงเสีย [瓶邪]
Rate: เริ่มไม่ใสเล็กๆ
Notes: ผิงเสียทำพิษ ไม่เคยขยันแต่งฟิคขนาดนี้มาก่อนเลย ถ้าชอบก็จะดีใจมากเลยนะคะ ขอบคุณค่ะ
 



ห้องรับให้คำปรึกษาปัญหาชีวิต ปัญหาของคุณจะหมดไปทันที เพียงแค่คุณทิ้งข้อความไว้....

Wu Xia: พอดีว่าผมมีเพื่อนอยู่คนนึง เขาเป็นพวกตายด้านน่ะครับ เป็นพวกชอบนั่งเหม่อ ไม่สนใจโลกภายนอกเลย ถามคำตอบคำ พูดก็น้อย ผมเลยอยากจะทราบวิธีทำให้เขามีปฏิสัมพันธ์ต่อคนรอบตัวมากกว่านี้ ขอบคุณที่ล่วงหน้านะครับ

GNAUD: คนประเภทนี้ มักจะเป็นคนที่ขาดสีสัน ใช้ชีวิตได้จืดชืด คุณลองเพิ่มรสชาติของการมีชีวิตให้เขาดูสิ....
 



“เพิ่มรสชาติในชีวิตงั้นเหรอ...” เสียงพึมพำเบาๆดังขึ้นมา พร้อมกับใบหน้าที่ดูเคร่งเครียดเงยหน้าขึ้นมาจากหน้าจอคอม แล้วมันคืออะไรอ่ะ? เขาไม่เข้าใจเลยสักนิด ไอ้ห้องรับคำปรึกษานี่ มันช่วยให้เขาแก้ปัญหาได้ หรือมีปัญหาหนักกว่าเดิมกันแน่นะ


นายน้อยสามแห่งสกุลอู๋ ขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะคว้าโทรศัพท์ กดเบอร์โทรของคนที่สามารถเป็นที่ปรึกษาให้เขาได้ หลังจากที่รอสายได้ไม่นาน ทางปลายสายก็รับโทรศัพท์ และเอ่ยทักเขาอย่างร่าเริง


“ไง...นายน้อย ~” ส..เสียงนี่มัน


“นายแว่นดำ!!!” อู๋เสียตะโกนใส่โทรศัพท์ลั่น ก่อนจะเหลือบตาดูเบอร์โทรศัพท์ที่เขากดไป เขาคงอาจจะกดผิด แต่ว่า...


“นี่มันเบอร์ของเสี่ยวฮัว แล้วนายมารับสายได้ยังไง” อู๋เสียที่มั่นใจว่าตัวเองไม่ได้กดผิดเบอร์แน่ๆ ก็พยายามคาดคั้น


 “เป็น-ความ-ลับ~ แล้วนายน้อยมีธุระอะไรกับคุณชายเก้ากันล่ะ?” น้ำเสียงขี้เล่นที่ดังออกมาจากปลายสาย ชวนน่าหมั่นไส้ ทำเอาอู๋เสียอยากจะวางโทรศัพท์ แต่ถ้าหากเขาวางไปตอนนี้ เขาก็ไม่มีคนให้ปรึกษาน่ะสิ


“ก็...มีเรื่องอยากปรึกษา...นิดหน่อย” น้ำเสียงตะกุกตะกักจากต้นสาย ทำเอาเฮยเสียจื่ออยากแกล้งนายน้อยซื่อๆคนนี้ซะจริง แต่ติดอยู่ที่มีคำประกาศิตจากคุณชายเก้าล่ะนะ


“ปรึกษาฉันแทนก็ได้นะ นายน้อย ฉันคิดฟรี ไม่เสียค่าบริการ เลยเอ้า~”


“ก็.... เพื่อนฉันคนนึงน่ะ... คือ เขาแบบ เป็นคนไม่สนใจโลก...เอาแต่นั่งเหม่อ....” ยังไม่ทันที่อู๋เสียจะพูดจบดี เสียงจากคนปลายสายก็ดังขึ้นมาขัดประโยค


“เสี่ยวเกอสินะ... แล้วไง ทำไมล่ะ? ~” เสียงยียวนที่ฟังจากสายก็รู้ว่า เจ้าตัวคงยิ้มแพรวพราวเป็นแน่ ทำเอานายน้อยสามเสียศูนย์เล็กน้อยที่โดนจับได้ หลังจากที่ตั้งสติได้สักพัก ก็เริ่มบทสนทนาต่อ


“ก็ เอ่อ...นั่นแหละ ฉันอยากให้เสี่ยวเกอมีการตอบสนองต่อคนรอบข้างมากกว่านี้ ฉันก็เลยไปทิ้งข้อความในห้องให้คำปรึกษามา...”


“ว้าว...นายน้อยดูใส่ใจเสี่ยวเกอจังเลยนะ น่าอิจฉาแทน~” และเป็นอีกครั้ง ที่โดนขัดจากน้ำเสียงชวนน่าหมั่นไส้


“นายช่วยนั่งฟังเงียบๆให้จบก่อนได้ไหม ห๊ะ!!”


“โอเคครับ แล้วยังไง ทางนั้นบอกว่ายังไงล่ะ” อู๋เสียฮึดฮัดสักพัก ก่อนจะกลับมาพูดต่อ


“เขาบอกว่า ให้เพิ่มรสชาติในชีวิต...น่ะ ซึ่งฉัน... ไม่เข้าใจ” ปลายสายเงียบไปสักพักราวกับครุ่นคิด ไม่นานก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงยียวนเช่นเดิม


“นายน้อยลองเปรียบว่า ในตอนนี้ชีวิตของเสี่ยวเกอเป็นรสชาติอะไร?”



“ก็... ความขม”


 “แล้วจะเพิ่มรสชาติอะไร เพื่อให้ความขมหายไปล่ะ?”


“ก็เพิ่ม...ความหวาน อ๊ะ” เฮยเสียจื่อยิ้มออกมาทันทีที่รู้สึกได้ว่า คนในสายเริ่มเข้าใจในสิ่งที่เขาสื่อ


“นั่นแหละๆ~”



“ขอบคุณนะ นายแว่น ฉันโชคดีจริงๆ ที่มาปรึกษานาย” เมื่อพูดจบ อู๋เสียก็วางสายไป เฮยเสียจื่อวางหูโทรศัพท์ลง พลางยิ้มกริ่มราวกับว่าแผนการสำเร็จ แต่อย่างไรก็ตาม มันอาจจะไม่เป็นไปตามแผนที่เฮยเสียจื่อคิดไว้ร้อยเปอร์เซ็นต์หรอก เพราะนายน้อยสามคนนี้เทียนเจินออกขนาดนี้นี่นา
 

เทียนเจินอู๋เสียเดินออกจากร้านของตน ไปยังร้านประจำที่เขาชอบมาซื้อขนมกินในสมัยเด็กๆ เขาเดินวนดู พลางเหลือบไปเห็นของที่เขาต้องการ ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาหนึ่งกำมือ เดินไปหาเจ้าของร้านเพื่อจ่ายเงิน และเอา“พวกมัน”ใส่ลงในถุง พูดขอบคุณเจ้าของร้าน แล้วเดินฮัมเพลงกลับร้านของตนอย่างมีความสุข


เมื่อเขามาถึงที่ร้าน ก็เห็นลูกจ้างของเขานั่งอู้หลับเหมือนเดิม แต่สิ่งที่ต่างไปจากเดิมคือ ร่างของคนสวมเสื้อฮู้ดสีน้ำเงินที่เขาเห็นจนชินตากำลังนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง


อู๋เสียเดินเข้าไปนั่งที่โซฟาใกล้ๆกับเจ้าคนเหม่อลอยนั่งอยู่ สายตาที่มองออกไปนอกหน้าต่างเบนหน้ามามองเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปยังทิศเดิม เฮ้ย สนใจเขาหน่อยได้ไหมเนี่ย ไอ้บ้าเมินโหยวผิง


อู๋เสียทำได้แค่บ่นในใจ จึงจงใจวางถุงกระแทกลงกับโต๊ะ เกิดเสียงดังเพื่อเรียกความสนใจจากเจ้าคนหน้าตายให้หันมามอง


“นั่น...อะไร?” ประโยคแรกของวันนี้ดังออกมา ทำเอาอู๋เสียแทบอยากจะกราบเท้าเมินโหยวผิงที่ในที่สุดก็พูดกับเขาสักที สายตาคมกริบจ้องมองของในถุงราวกับจะจ้องให้ถุงเป็นรูพรุน




อู๋เสียเทของในถุงออกมาวางกองอยู่กับโต๊ะ “อมยิ้ม ไม่สิ นี่เรียกว่า จูปาจุ๊บ ไง” สีสันหลากหลายของแต่ละรส ทำเอาเมินโหยวผิงจ้องมองด้วยความสนใจ แต่ใบหน้าก็ยังคงเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์อยู่ดี


“จูปาจุ๊บ เป็นขนมชนิดหนึ่ง มีรสหวาน ที่ตอนเด็กๆนะ ฉันชอบมากๆเลยล่ะ” อู๋เสียอธิบาย เผลอคลี่ยิ้มออกมา เมื่อเห็นเสี่ยวเกอเริ่มหยิบจูปาจุ๊บขึ้นมาเพ่งดู สีแดงที เขียวที ส้มที สลับกันไป นัยน์ตาของเสี่ยวเกอฉายประกายแววตื่นเต้นระยิบระยับ ราวกับเด็กได้ของเล่นที่ถูกใจ


“เสี่ยวเกอ ลองกินดูสิ อร่อยนะ” อู๋เสียพูดเสียงอู้อี้ เพราะในปากของตัวเองกำลังอมจูปาจุ๊บอยู่ พร้อมกับแกะเปลือกลูกอมอีกอันออก และยื่นไปให้คนตรงหน้า หวังจะให้อีกคนหยิบมันมาถือลิ้มรสชาติแสนหวานของลูกอม แต่เสี่ยวเกอกลับส่ายหน้า และชี้มาบริเวณแถวๆปากที่อมลูกอมอยู่แทน อีกทั้งยังจ้องมันนิ่ง นิ่งจนทำเอาอู๋เสียเริ่มไปต่อไม่ถูก เพราะไม่รู้ว่า พ่อคนหน้าตายนี่ต้องการอะไรกันแน่


เมื่อทนความเงียบ และสายตากดดันไม่ได้อีกต่อไป อู๋เสียจึงใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่ดึงเอาจูปาจุ๊บออกมาจากปาก พร้อมกับจะเอ่ยปากถาม หากแต่ยังไม่ทันได้ส่งเสียง ร่างสวมฮู้ดน้ำเงินตะปบหมับเข้ามือที่ถือจูปาจุ๊บ ก่อนจะโน้มตัวอมจูปาจุ๊บนี่เต็มไปด้วยคราบน้ำลายของคนที่ถืออยู่ อู๋เสียกรีดร้องในลำคอ นิ่งอึ้งที่นายบ้าหน้าตายคนนี้กำลังอมจูปาจุ๊บอยู่ แต่มันไม่ใช่แค่จูปาจุ๊บน่ะสิ มันเป็นจูปาจุ๊บที่เขาพึ่งเอาออกมาจากปากเมื่อกี้นี้เอง!!


นายน้อยสามพูดอะไรไม่ถูก จะเอามือออกก็ไม่ได้ เพราะเจ้าคนที่กำลังอมลูกอมอยู่ไม่ยอมปล่อยมือเขาสักที ทำได้แค่ปล่อยให้คนตรงหน้าทำตามใจชอบ


จางฉี่หลิงใช้ลิ้นเลียรอบจูปาจุ๊บ ก่อนจะดูดรสชาติหวานจากลูกอม ทำเอาเกิดเสียงจุ๊บๆดังออกมา เขาค่อยๆใช้ลิ้นเรียวไล้จากข้างบนลูกอม เคลื่อนลงไปยังฐานใกล้ๆกับแท่งพลาสติกสำหรับถือ และเคลื่อนต่ำลงไปยังมือคนที่ยืนถือลูกอมอยู่ขณะนี้


ลิ้นร้อนไล้ไปตามซอกนิ้วทีละนิ้ว จากนิ้วก้อย นิ้วนาง นิ้วกลาง นิ้วชี้ และจูบที่นิ้วโป้งเบาๆหนึ่งที ก่อนจะเงยหน้ามองเจ้าของนิ้วมือที่ตอนนี้ ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อแดง มองกลับอย่างตาลีตาเหลือก ที่ลนลานทำอะไรไม่ถูก


“อ...เอ่อ เสี่ยวเกอ ทำอะไรน่ะ?” คนที่โดนสำรวจนิ้วมืออย่างไม่ทันตั้งตัวพูดตะกุกตะกัก


“เพิ่มความหวานให้กับชีวิต” เมินโหยวผิง ก็ยังคงเป็นเมินโหยวผิง หลังจากเหตุการณ์เมื่อกี้ก็ยังคงทำหน้าไม่สะทกสะท้านใดๆเช่นเคย


“อ...เอ๊ะ!” อู๋เสียชะงักกึกกับคำตอบ อย่าบอกนะว่า...


“นายแว่นบอกว่านายจะมาช่วยให้ชีวิตฉันมีรสชาติ โดยเฉพาะความหวาน” อ...ไอ้บ้าเฮยเสียจื่อจริงๆด้วย คอยดูนะ จะกลับไปฟ้องเสี่ยวฮัวให้ลงโทษให้เข็ดเลย อู๋เสียขาดโทษนายแว่นอยู่ในใจ ก่อนจะผินหน้ากลับมาเพื่ออธิบาย


“ก...ก็ใช่ แต่ว่า ที่ฉันซื้อจูปาจุ๊บมา เพราะว่ามันเป็นของหวาน แล้วก็เวลานายกิน จะทำให้ชีวิตของนายมีความหวานไง” อู๋เสียอธิบายไปพลางเหงื่อตกไปพลาง ร่างสวมเสื้อฮู้ดสีน้ำเงินค่อยๆก้าวเท้ามาข้างหน้าช้าๆ เหมือนเป็นการกดดันคนที่อยู่ตรงหน้ากลายๆ ทำเอาคนตรงหน้าต้องค่อยๆถอยหลังไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ...


“แล้ว...?” น้ำเสียงทุ้มเย็นเยียบ หากแต่แววตาที่อู๋เสียเห็นถูกฉาบไปดูความเจ้าเล่ห์


“น.... นายไม่เคยได้ยินหรือไง ถ้าหาก...กินของหวานๆแล้วชีวิตจะมีรสชาตินะ” อู๋เสียเริ่มหวั่นวิตก เมื่อเขาถอยหลังจนสุดกำแพง แขนแกร่งทั้งสองข้างถูกขนาบวางบนกำแพง ราวกับจะกักขังร่างนี้เอาไว้ในอ้อมแขนแกร่ง ไร้ซึ่งทางหนีโดยสิ้นเชิง ใบหน้าหวาดระแวง ส่ายไปมาหาทางหนีทีไล่


ใบหน้าคมโน้มเข้ามาใกล้ เกือบจะถึงในระยะที่ริมฝีปากจะชนกัน ก่อนหยุดการเคลื่อนไหว และกระซิบพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้ม “งั้นฉันขอ“กิน”เลยแล้วกัน”


เจ้าของประโยคประกบเข้ากับริมฝีปากตรงหน้าทันทีที่พูดจบ ลิ้นร้อนดุนเข้าโพรงปากเล็ก ก่อนจะทำการสำรวจภายในอย่างถือสิทธิ์ คนที่ได้ฉายาว่าเทียนเจินอย่างเขาไม่สามารถต้านทานได้ ทำได้แค่เพียงปล่อยให้คนตรงหน้าทำตามใจ เสี่ยวเกอใช้มือข้างหนึ่งบีบที่แก้มนุ่ม ทำให้เขาสามารถใช้ลิ้นสอดแทรกได้ลึกกว่าเดิม สัมผัสหยอกล้อกับลิ้นของอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน ไม่ได้เร่งเร้า ทำเอาคนไม่ประสีประสารู้สึกร่างกายอ่อนยวบ ถ้าหากไม่มีร่างกายนี้คอยประคองอยู่ คงล้มพับลงไปแล้ว


เสี่ยวเกอผละออกไป ใบหน้าของนายน้อยเทียนเจินขึ้นสีระเรื่อ พร้อมกับหายใจหอบแฮ่ก พยายามกอบโกยเอากาศเข้าไปให้ได้มากที่สุด นัยน์ตามองสำรวจใบหน้าคมอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะค่อยๆมองต่ำลงมายังไหปลาร้า และทำตาโตอย่างตกใจ เมื่อเห็นหางของกิเลนทมิฬผงาดตัดกับผิวขาวที่โผล่พ้นเสื้อฮู้ดมาเพียงเล็กน้อย


นิ้วมือเรียวเชยคาง หมายให้ใบหน้าน่ารักนี้เงยหน้ามามองตน เมื่อสบตากัน เสียงสั่นๆก็เอ่ยถาม “ส...เสี่ยวเกอ ท...ทำไม กิเลน?” เมินโหยวผิงไม่ตอบคำถาม หากแต่กลับพูดอ้อนวอนขอร้อง...


“ขอ“กิน”มากกว่านี้อีก...นะ อู๋เสีย” สายตาอ้อนๆถูกส่งไปยังคนโดนขอ เสียงกระซิบทุ้มพร่าทำเอาหัวใจเต้นโครมคราม จะถอยหนีไปไหนก็ไม่ได้ ยังไม่ทันที่จะได้ยินเสียงตอบตกลง พ่อกิเลนหนุ่มก็ใช้มือรั้งศีรษะเล็กของคนตรงหน้าเข้ามาใกล้ พร้อมกับประกบจูบอีกครั้งอย่างเอาแต่ใจ อู๋เสียที่ไม่ทันได้ท้วงอะไร ก็ถูกดึงลงสู่ความหฤหรรษ์อีกครั้งอย่างทันที มือใหญ่รั้งศีรษะให้เข้ามาใกล้กว่าเดิม ทำให้จูบนี้แนบแน่นยิ่งกว่าครั้งก่อน ลิ้นร้อนคอยรุกเร้าอย่างต่อเนื่อง ทำเอาสมองของอู๋เสียขาวโพลน ลิ้นร้อนดูดดุนเกี่ยวกระหวัด จนเกิดเสียงหยาบโลนดังขึ้นท่ามกลางความเร่าร้อนของทั้งคู่ หากจูบครั้งที่แล้วราวกับความอ่อนโยน ครั้งนี้คงราวกับไฟเร่าร้อนที่ลุกโหม เสียงทุ้มครางในลำคออย่างพึงพอใจ ฝ่ามือร้อนเริ่มสอดเข้าไปใต้เสื้อ ทำการสำรวจร่างกายคนตรงหน้า ลูบไล้หน้าท้องแบนราบ ลากผ่านมายังหน้าอกชูชัน ลูบวน จนทำให้เกิดเสียงดังน่าอาย


“อ..อ๊ะ เสี่ยวเกอ” เสียงครางดังขึ้น ยามที่ริมฝีปากไม่ได้ถูกครอบครอง ร่างกายร้อนพยายามบิดเร้าร่างตัวเองให้ออกจากการถูกกระทำ เสี่ยวเกอที่ผละออกมา เริ่มรุดลงมาหยอกล้อเข้ากับหน้าอกสีหวาน เลียรอบๆ ก่อนจะดูดและขบกัดเบาๆ เรียกเสียงครางได้อีกครั้ง “ห...หยุดนะ เสี่ยวเกอ”


การโดนรุกรานครั้งนี้ ทำเอาสติที่ล่องลอยของอู๋เสียกลับคืนมา และพยายามที่จะหยุดคนตรงหน้าให้ได้ ฝ่ามือเล็กทั้งสองข้างเริ่มออกแรงดันตรงหน้าให้ออกจากร่างตัวเองสักที เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าไม่เลิกการรุกรานสักที จึงพยายามข่มใจ เก็บซ่อนเสียงที่น่าอายของตัวเอง และพูดเสียงแข็งเชิงขู่


“ถ้า...อึก... นายไม่เลิก ฉันจะ..อึก...ไม่คุยกับนายอีกเลยนะ!”  หลังจากที่พูดจบ เสี่ยวเกอหยุดการกระทำทันที ก่อนจะผละก้าวถอยหลังออกห่าง สายตาระริกระรี้ส่องประกายเจ้าเล่ห์ ทำเอาใบหน้าของผู้ถูกกระทำขึ้นสีแดงระเรื่อไม่รู้รอบที่เท่าไหร่ของวัน


“โอเค ตามที่นายบัญชา” เขาได้ยินน้ำเสียงขี้เล่นที่ซุกซ่อนอยู่ในความเรียบเฉยนั่น ทำเอาใจเต้นระส่ำระส่าย


“งั้นก็...ขอบคุณที่เลี้ยงนะ ถึงแม้ว่าจะไม่อิ่มพอ” เสี่ยวเกอพูดพลางแลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้คนข้างหลังทรุดตัวลงกับกำแพง เอามือปิดหน้าเพื่อซ่อนรอยแดงๆที่แก้มเอาไว้ ก่อนจะกร่นด่าในใจ ‘นายมันเจ้าเล่ห์ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย’
 



ร่างที่สวมเสื้อฮู้ดสีน้ำเงินเดินไปตามถนน พร้อมกับขยับยกยิ้มที่มุมปากเล็กๆ เมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้




‘จูบนี้ ราวกับพวกเขาได้สัมผัสตัวตนของกันและกัน ผ่านปลายลิ้น และลมหายใจที่สอดประสาน’
 
 

‘นายเป็นคนเดียว ที่เป็นคนเข้ามาเพิ่มสีสันให้กับชีวิตของฉัน...อู๋เสีย’

*END*

-Sweets-

คุยกันนิด

พอจะเดากันได้ไหมว่าคนที่ตอบคำถามนายน้อยตอนแรกคือใคร ลองเรียงตัวอักษรใหม่โดยเริ่มจากตัวอักษรสุดท้ายไปจนถึงตัวอักษรแรกดูสิ ^^

แผนที่ตอนแรกนายแว่นดำคิดไว้คือ ให้นายน้อยราดช็อคโกแลตใส่ตัวเองถวายแด่เสี่ยวเกอค่ะ แต่นายน้อยดันเทียนเจินเกินเหตุ แผนของนายแว่นดำเลยไม่ประสบผลสำเร็จ100% (เพราะพยายามลากให้เกี่ยวกับจูปาจุ๊บด้วยแหละนะ ฮ่าๆ)

ขอโทษที่บรรยายฉากจูบได้ไม่ค่อยดีนะคะ ไม่ค่อยสันทัดกับการใช้ภาษาบรรยายอะไรแบบนี้ แต่จะพยายามพัฒนาตัวเองนะคะ

ขอบคุณที่ตามอ่านค่ะ

[sinnerdarker]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย


คือออออ ยังอ่านไม่ละเอียดนะคะ แง ต้องนอนแล้ว ไม่มีเวลา แต่แบบ มุกจูปาจุ๊ปจงเจริญ!!! ไว้มีสติจะมาอ่านแล้วเมนต์ดีๆ นะคะ หาวฟดงะิื ำยัน่้
ะบง้า

[yakusoku]

DUANG เหรอคะ?? เรื่องสนุกมากค่าา นายแว่นกับเสี่ยวเกอเจ้าเล่ห์ทั้งคู่เลย
นายน้อยก็เทินเจินซะไม่มี +5555

[ryu77]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย


คือออออ ยังอ่านไม่ละเอียดนะคะ แง ต้องนอนแล้ว ไม่มีเวลา แต่แบบ มุกจูปาจุ๊ปจงเจริญ!!! ไว้มีสติจะมาอ่านแล้วเมนต์ดีๆ นะคะ หาวฟดงะิื ำยัน่้
ะบง้า

มุกจูปาจุ๊บนี่นึกออกแต่จูบค่ะ ฮาา
ถ้ามีเวลาก็เข้ามาอ่านได้นะคะ ขอบคุณค่ะ

[ryu77]

DUANG เหรอคะ?? เรื่องสนุกมากค่าา นายแว่นกับเสี่ยวเกอเจ้าเล่ห์ทั้งคู่เลย
นายน้อยก็เทินเจินซะไม่มี +5555

ใช่ค่ะ อ่านภาษาไทยได้ว่า "ด้วง" ค่ะ หมายถึงพวกเราชาวด้วงนี่เองแหละ ฮาา
นายแว่นนี่เจ้าเล่ห์เสมอต้นเสมอปลาย ส่วนเสี่ยวเกอแอบหลุดคาร์ฯไปหน่อย แต่ก็ด้วงทุกคนคงชอบคาร์ฯหื่นๆกันสินะ ฮ่าๆ
นายน้อยยังคงคอนเซ็ปท์เทียนเจินตลอดศก โดนเสี่ยวเกอควบคุมตลอดเลย ก๊ากกก

[kuramajoy]

ถ้าพวกนายจะอมกันได้น่ารักไปต่อกันที่เตียงเลยคะ

[Shiaeri]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด โง้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ทำไมตัดงี้คะ ใจร้าย ฮือ ;______________
เจ้าบ้าเมินโหยวผิง ฮืออออออออออออ โอ้ยยย เขินนนน ด้วงตายค่ะ โทรเรียกปอเต๊งตึ้งมาเก็บศพที T/////T

[ryu77]

ถ้าพวกนายจะอมกันได้น่ารักไปต่อกันที่เตียงเลยคะ

อยากให้ต่อเหมือนกันค่ะ แต่คนแต่งไม่สามารถทำได้ แหะๆๆ

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด โง้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ทำไมตัดงี้คะ ใจร้าย ฮือ ;______________
เจ้าบ้าเมินโหยวผิง ฮืออออออออออออ โอ้ยยย เขินนนน ด้วงตายค่ะ โทรเรียกปอเต๊งตึ้งมาเก็บศพที T/////T

ตัดภาพให้คนอ่านเอาไปมโนต่อเองค่ะ ฮ่าๆ