[OS] สิ่งที่ไม่อาจปล่อยวาง [ผิงเสีย]

[sinnerdarker]

Title : สิ่งที่ไม่อาจปล่อยวาง
Author : Sinnerdarker

++++++++++++++++++++++++

บางครั้ง ผมก็อยากจะย้อนเวลา

ย้อนกลับไปพบกับเขาในยามเยาว์

หรือไม่เช่นนั้น ไม่จำเป็นต้องเป็นเขาในยามเยาว์ก็ได้ ผมอยากจะพบเขาในโมงยามซึ่งเขายังไม่พังทลาย โมงยามซึ่งทุกอย่างยังพอจะแก้ไขได้

ในช่วงเวลาที่เขายังมิใช่ภาชนะก้นรั่ว ที่แม้เทรินสิ่งใดลงไปก็รั่วออกมา

แต่ผมรู้..นั่นเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ ผมไม่อาจย้อนเวลาได้ และแม้ย้อนกลับไป ก็ไม่อาจอยู่เคียงข้างเขาได้ตลอดไป นอกจากนี้ ผมยังอาจกลายเป็นบาดแผลของเขา เป็นหนึ่งในรอยแผลบาดลึกที่ทำให้เขาชินชา

เพราะผมไม่อาจข้ามผ่านเวลานับร้อยนับพันร่วมกับเขาได้

ผมได้แต่ยืนอยู่ตรงนี้ บนจุดเวลาที่เขาได้พังทลายไปเสียแล้ว ชินชากับความเจ็บปวด เฉยเมยกับความสูญเสีย และผมเป็นเพียงสิ่งที่ผ่านเข้ามา และจะผ่านไปโดยไม่มีความหมายอะไร

และนั่นทำให้ผมเจ็บปวด

นายอ้วนบอกผมไว้ ผมไร้เดียงสาเกินไป เติบโตมากับความรัก ไม่เคยพบความสูญเสีย ผมจึงเต็มไปด้วยชีวิตจิตใจ ในขณะที่เมินโหยวผิงนั้นไม่ใช่

เขาผ่านเรื่องราวมามาก ผ่านการสูญเสียและเรื่องราวอันเจ็บปวดมานับไม่ถ้วน หากแม้ผมเป็นอัญมณีที่อยู่ระหว่างเจียระไน เขาก็คือเพชรที่พร้อมจะโอดโฉมให้ผู้คนดู

..ทว่าเป็นเพชรที่มีรอยร้าวอันไม่ควรมี

ผมไม่รู้ว่าเขาเจออะไรมา ผ่านเรื่องราวมามากมายเพียงใด สิ่งที่ผมรู้คืออายุและหน้าตาของเขาไม่ใช่สิ่งที่ไปด้วยกัน ในเมื่อเมินโหยวผิงเคยอยู่ในรุ่นของอาเหวินจิ่นและอาสาม แสดงว่าเขาต้องอายุมากกว่าผมเกินหนึ่งรอบ

….หรืออาจมากกว่าหนึ่งรอบ สองรอบ สามรอบ หรือมากมายกว่านั้น

เขาเป็นปริศนาที่ลึกลับที่สุดซึ่งผมไม่อาจไขออก แต่ไม่อาจปล่อยวาง และได้แต่ตามติดทั้งที่ไม่มีความหมายอะไร

นั่นเป็นนิสัยเสียของผม

แต่แม้ไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับอดีตของเขา ผมก็ทราบดี ความอ่อนเยาว์ข้างนอกของเขาไม่อาจสะท้อนอายุอันแท้จริงได้ ทว่าดวงตาของเขาบอกผ่านสิ่งที่ผ่านเลยมากมาย

ความเจ็บปวดอันซ้ำซาก และความเฉยชาบนรอยแผลที่ถูกกรีดซ้ำครั้งแล้วครั้งเล่า จนกระทั่งสุดท้ายเขาก็กลายเป็นเครื่องจักรที่ไม่รู้สึกถึงสิ่งใด

แต่ผมสงสัย มนุษย์จะเฉยชาได้ถึงเพียงนั้นหรือ คนเราแม้ผ่านความทรมานมาจนชินชา สุดท้ายแล้วหัวใจของใครซักคน จะกลายเป็นก้อนหินได้ง่ายดายถึงเพียงนั้นเชียวหรือ

ผมรู้ เขาไม่ได้กลายเป็นก้อนหินอย่างง่ายดาย แต่ค่อยๆ ถูกกัดกร่อนจนกลายเป็นเช่นนั้น ทว่าผมก็ยังสงสัย ว่าลึกลงไปภายใน เขาจะไม่เหลือความรู้สึกใดใดไว้เชียวหรือ?

..ผมทราบดีว่าความคิดของตนไร้เดียงสา

แต่นี่คือตัวผม

++++++++++++++++++++++++++++++

ในวันที่เขามาบอกลาผม ลางสังหรณ์ทำให้ผมตามติดเขาไป

เขาผู้ไม่ใส่ใจใคร เขาผู้จากไปโดยไม่บอกลา เขาผู้เฉยเมยกับผมและนายอ้วนที่ดั้นด้นพาเขาออกมา ใยบัดนี้จึงมาบอกลา

มีประโยชน์อันใดที่จะบอกลา….ในเมื่อเขาไม่ให้ความสำคัญกับการพรากจาก

หรือเพราะเขาจะจากไปโดยไม่หวนคืน จึงเดินทางมาหาผม เพื่อบอกลาเป็นครั้งสุดท้าย

แต่ว่ามันมีประโยชน์อะไร เขาไม่เห็นความสำคัญของผมไม่ใช่หรือ สิ่งใดในโลกนี้ก็ไม่สำคัญสำหรับเขา เช่นนั้นแล้วใยจึงเดินทาง ดั้นด้นมาหาถึงหังโจว

ใยเขาจึงไม่ออกเดินทางไป ทิ้งผมเอาไว้กับความคิดที่เขาอาจยังมีชีวิต ไปโดยไม่ต้องเหลือเยื่อใยไว้ให้ใคร

ใยเมื่อผมเดินทางตามติด เขากลับไม่คิดสะบัดให้หลุดหาย ใยเวลาที่พบพานพบอันตราย จึงปรากฏตัวขึ้น ช่วยเหลือเอาไว้จนตัวเองต้องเจ็บแทน

…ทำไม...

คำถามเวียนวนในใจผม และวินาทีเดียวกันนั้น ผมก็รู้สึกถึงความหวังเลือนราง

สิ่งนั้นเป็นสัญญาณใช่ไหม? ภายใต้ความชินชาเฉยเมย ภายใต้ก้อนหินที่เมื่อโอบกอดไว้ก็รังแต่จะเจ็บปวด..ยังคงมีหัวใจของมนุษย์อยู่

ผมรู้เขาอาจมองว่าเป็นสิ่งที่ควรทำ อาจจะเพียงคาใจหากไม่เดินทางมาบอกผม อาจจะเป็นความใจดีของเขาที่ยังพอเหลืออยู่ กระนั้น นั่นก็ยังเป็นสัญญาณที่ดี สัญญาณที่บอกว่าเขายังคงมีจิตใจ…….แม้เพียงน้อยนิดในเศษเสี้ยวของก้อนหินหนักอึ้งก้อนนั้น

ผมไม่คิดเป็นสิ่งสำคัญของเขา…ไม่เป็นไร..ช่างมันเถิด..ผมเพียงอยากให้เขาได้หัวใจกลับคืนมา เพียงอยากให้ภาชนะก้นรั่วได้รับการซ่อมแซม

เพียงอยากให้เขามีชีวิตอย่างที่ควรเป็น

+++++++++++++++++++++

หลังจากนั้นผมเวียนวนสับสนกับความลังเล

ผมปรารถนาจะนำจิตใจของเขากลับมา ปรารถนาจะบอกว่าบนโลกยังมีสิ่งดีงาม อยากจะบอกว่ามันไม่ไร้ความหมาย แต่ผมจะทำให้เขาเชื่อได้อย่างไร

ผมไม่ได้ยืนอยู่ในจุดเดียวกับเขา ไม่ได้มองโลกผ่านสายตาของเขา สิ่งที่เรารู้จักและมองเห็น สิ่งที่เราตีความหมาย ย่อมมีความแตกต่างกัน

ยิ่งกว่านั้น แม้ผมเยียวยาเขาได้ จากนั้นเล่าจะเป็นอย่างไร หากแม้ผมตายและเขายังอยู่ ผมก็ได้แต่ทำให้หัวใจของเขาต้องเจ็บปวดทรมานอีกครั้ง พังทลายลงอีกครั้ง ทิ้งเขาไว้ให้เดียวดาย กลายเป็นว่าผมละลายก้อนหินเป็นก้อนเนื้อ และทำร้ายมันอีกครั้ง

แต่ผมก็ไม่อาจทนดูเขากลายเป็นก้อนหินโดยสมบูรณ์ ทิ้งแม้แต่ตัวตนของตัวเองได้

ผมไร้เดียงสาเกินไป

ยึดติดกับเขามากเกินไป

แม้ผ่านเรื่องราวมาถึงเพียงนี้ ก็ยังอ่อนแออยู่เสมอ

ยังไม่อาจปล่องวางเรื่องราวของเขาได้

…น่าสมเพชเหลือเกิน

+++++++++++++++++++

สุดท้ายนี้เมื่อความคิดเวียนวนมาถึงจุดหนึ่ง ผมก็คิดได้

หากแม้ได้พบกันอีกครั้ง ผมเพียงอยากบอกเขา

ความเจ็บปวดนั้นมันทรมานก็จริง และสุดท้ายเมื่อผ่านเลยไป ก็มีแต่จะชินชา ดังเช่นที่เขาเผชิญมา

แต่ความทรงจำเป็นสิ่งล้ำค่า

ก่อนหน้านี้ ยามเขาไร้ความทรงจำ ผมย่อมไม่อาจพูดสิ่งใดได้ ความเคว้งคว้างมาจากการที่เขาไร้ที่หยัดยืน ในเวลานั้น ผมสามารถเข้าไปในโลกของเขาได้ ประคองเขาได้ ผูกพันเขาไว้ได้

แต่ยามนี้ หากแม้ความชินชานั้นเป็นไปเพราะความทรงจำของเขา เป็นเพราะเขาจดจำโมงยามอันกราดเกรี้ยวและแสนเศร้าเหล่านั้นได้ จดจำได้ว่าตนพังยับจนเกือบเป็นผุยผงได้เช่นไร  ผมจึงอยากจะบอกเขาให้ตรึกตรอง..

อยากจะกุมมือไว้ มอบความอบอุ่นให้ แนบหน้าผากต่อหน้าผาก ขอร้องให้นึกถึงความสุขในอดีตกาล นึกถึงเสียงหัวเราะของผู้คนที่จากลา จดจำช่วงเวลาดีดีที่เคยมีอยู่ในห้วงความคิด




จงจดจำความสูญเสีย แต่อย่าได้จมจ่อมกับมัน จงจดจำการพานพบ และให้ความสำคัญกับการร้างรา




จารจำสิ่งดีงามไว้ในหัวใจ

.

.

.

ผมนึกหวัง ขอเพียงแค่ได้บอก ได้สื่อสิ่งที่ต้องการพูดนี้ให้เขาฟัง

ผมทราบดี สิ่งที่พังทลายแล้วย่อมยากแก่การซ่อมแซม ยิ่งตัวเขาที่พังทลายไปนับครั้งไม่ถ้วน แม้แต่วิธีที่จะบอกรูปลักษณ์เดิมยังยากเย็นแสนเข็ญ สิ่งที่ผมพูดอาจไร้ค่า และไม่มีความหมาย เฉกเช่นที่เขากล่าวกับผมในถ้ำน้ำพุแห่งนั้น

…ตัวความหมาย แท้จริงมีความหมายด้วยหรือ?

ผมท้อแท้ สิ้นหวัง รู้สึกว่าตนคงไม่อาจช่วยเขาได้ชั่วชีวิต แต่ในเมื่อเขายังอยู่ตรงนั้น พูดคุย มีชีวิต ผมก็อยากจะเชื่อมั่น ว่ายังพอจะประคองมันขึ้นมาได้

เชื่อมั่น…ว่าลึกลงไปภายใน เขายังคงมีความรู้สึกที่เร้นลึกอยู่ ว่าภายใต้ตัวตนอันพังพินาศ ยังมีแก่นอันจริงแท้ที่ซ่อนลึกอยู่ภายใน

ไม่เช่นนั้น เขาจะปกป้องผมทำไม

ไม่เช่นนั้น ใยต้องมาบอกลา ใยไม่จากไปโดยไร้การบอกกล่าว ดังเช่นทุกครั้ง

สุดท้ายแม้ไม่สำคัญเท่าหน้าที่ซึ่งเขาแบกรับ เขาก็ยังคงให้ความสำคัญกับผม..ใชไหม?

หรือไม่บางที เขาก็แค่กลัว..กลัวที่จะเจ็บปวด

อะไรกันแน่คือความชินชา

หัวใจของมนุษย์ไม่ได้แข็งกร้าวได้มากถึงเพียงนั้น…ไม่ใช่หรือ?

อา หรือนั่นก็อาจจะเป็นความคิดอันไร้เดียงสาของผม

แต่อย่างไรเสีย นี่ก็คือตัวตนของผม เป็นความเทียนเจินของผม และเป็นสิ่งที่ตัดสินใจจะทำแม้ว่าจะไม่ได้รับสิ่งตอบแทน แม้ว่าความปรารถนาจะไม่สมประสงค์

….ทุกอย่าง เพื่อเขา

ชายที่ผมไม่อาจปล่องวาง ไม่อาจปล่อยมือไปได้

จางฉี่หลิง

END

+++++++++++++++++

ฮึดแต่งฟิคตอบของคุณมินอีกแล้วคะ จุ๊ๆ Y//Y

ความสงสารเสี่ยวเกอไม่ปรานีไคร นังซินจับนายน้อยรำพันถึงสามีอีกแล้ว

นายเมินเฉยชาเพียงใดก็ไม่เป็นไร เขาจะไม่เห็นความสำคัญของนายน้อยก็ไม่เป็นไร นายน้อยมีพลังมโนและหัวใจอันชุ่มฉ่ำเปี่ยมล้มเป็นพลัง ถึงยังไงก็จะวิ่งไปยืนอยู่ข้างๆให้ได้

วิ่งกลับไปปั่นเดลี่นีไฮผิงเสียล่ะค่ะ ฟฟฟฟ

[gustoon]

อู๋เสียรีบนำเสี่ยวเกอกลับมาน่ะะะะะะะ

[Fenrir]

นายน้อยคือความหวังของเหล่าด้วงที่จะละลายเปลือกหนาๆของก้อนหินให้กลับกลายเป็นมนุษย์นะคะ สู้ๆ //โบกธงเชียร์

[zerin]

ตอนอ่านไปได้ครึ่งเรื่องก็แอบสะดุด เอ๊ะ คุณซินเขียนตอบคุณมินมินรึปล่าว พออ่านจบ ใช่จริงๆด้วย55555 โอยย ชอบอ่ะ ชอบมากเลยค่ะ ก็เพราะนายน้อยคือนายน้อยไงล่ะ เพราะคือเทียนเจินอู๋เสียผู้มอบความรักให้ทุกคน ทำให้ก้อนหินก้อนนั้นกลับมามีชีวิตชีวาให้ได้นะ สู้เค้า T_T!!

[Duke_of_Florence]

ใครบอกว่าเสี่ยวเกอไร้หัวใจคะ

เราว่าเสี่ยวเกอให้ความสำคัญกับนายน้อยนะ เสี่ยอ้วนด้วย เราว่าเสี่ยวเกอมองสองคนนี้เป็นเพื่อนเลยล่ะ (เสี่ยวเกอเรียกทั้งคู่ว่าสหายด้วย) ถ้าเสี่ยวเกอเป็นเครื่องจักรที่มีชีวิตอยู่เพื่อปฏิบัติแต่หน้าที่จริง จะปกป้องนายน้อยกับเสี่ยอ้วนในถ้ำหยกไปทำไม หน้าที่ต้องมาก่อนไม่ใช่เหรอ ปกป้องสองคนนั้นแล้วตัวเองต้องตายนี่ ก็ไม่มีใครปฏิบัติหน้าที่ให้สำเร็จสิคะ

เคยเห็นบางคนพูดว่า ตอนจบเล่มสิบ เสี่ยวเกอใจร้าย ทิ้งนายน้อยให้เฝ้ารอถึงสิบปี แต่เราเข้าใจเสี่ยวเกอนะ ไม่โกรธเสี่ยวเกอด้วย อันที่จริงเราก็เศร้านะ อ่านเล่มสิบจบแล้วโหวงมาก ไม่อยากให้เสี่ยวเกอไปเลย รักแก๊งสามเหลี่ยมเหล็ก อยากให้อยู่กันครบทั้งสามคน แต่ภารกิจเฝ้าประตูมันก็จำเป็นจริงๆ ล่ะมั้ง ถ้าไม่มีคนเฝ้า มันจะเกิดหายนะอะไรขึ้น จะร้ายแรงแค่ไหน อันนี้เราก็ไม่ทราบ เพราะคนเขียนไม่ได้บอก

อยากจะถามแฟนเกิร์ลบางคนว่าฉากจบแบบไหนกันที่คุณพอใจ คุณไม่พอใจที่เสี่ยวเกอทิ้งนายน้อยไป เสี่ยวเกอบอกนายน้อยว่าครั้งนี้เวรเฝ้าประตูควรเป็นหน้าที่ของนายน้อย คุณจะพอใจมากกว่าหรือถ้าหากเสี่ยวเกอให้อู๋เสียเข้าประตูไปแทน?

พล่ามบ้าบอไปหน่อย และอาจจะออกนอกประเด็นไปบ้าง อย่าถือสากันเลยนะคะ ไม่ได้ตั้งใจจะก่อดราม่าอะไรด้วย แค่อยากระบายความอัดอั้น

สุดท้ายนี้ยังรอให้เขากลับมานะคะ เอาใจช่วยให้นายน้อยทำสำเร็จ อยากให้คนคนนี้ใช้ชีวิตปกติอย่างที่มนุษย์ทั่วไปคนหนึ่งพึงจะมี แบกรับมานานและมากเกินไปแล้วกับสิ่งที่เรียกว่าหน้าที่ นามของจางฉี่หลิงนี่เป็นดังโซ่ตรวนชัดๆ หนักอึ้งและผูกล่ามเขาเอาไว้ อยากจะเข้าไปกอดปลอบเสี่ยวเกอเลยล่ะค่ะ

[sinnerdarker]

ใครบอกว่าเสี่ยวเกอไร้หัวใจคะ

เราว่าเสี่ยวเกอให้ความสำคัญกับนายน้อยนะ เสี่ยอ้วนด้วย เราว่าเสี่ยวเกอมองสองคนนี้เป็นเพื่อนเลยล่ะ (เสี่ยวเกอเรียกทั้งคู่ว่าสหายด้วย) ถ้าเสี่ยวเกอเป็นเครื่องจักรที่มีชีวิตอยู่เพื่อปฏิบัติแต่หน้าที่จริง จะปกป้องนายน้อยกับเสี่ยอ้วนในถ้ำหยกไปทำไม หน้าที่ต้องมาก่อนไม่ใช่เหรอ ปกป้องสองคนนั้นแล้วตัวเองต้องตายนี่ ก็ไม่มีใครปฏิบัติหน้าที่ให้สำเร็จสิคะ

เคยเห็นบางคนพูดว่า ตอนจบเล่มสิบ เสี่ยวเกอใจร้าย ทิ้งนายน้อยให้เฝ้ารอถึงสิบปี แต่เราเข้าใจเสี่ยวเกอนะ ไม่โกรธเสี่ยวเกอด้วย  อันที่จริงเราก็เศร้านะ อ่านเล่มสิบจบแล้วโหวงมาก ไม่อยากให้เสี่ยวเกอไปเลย รักแก๊งสามเหลี่ยมเหล็ก อยากให้อยู่กันครบทั้งสามคน แต่ภารกิจเฝ้าประตูมันก็จำเป็นจริงๆ ล่ะมั้ง ถ้าไม่มีคนเฝ้า มันจะเกิดหายนะอะไรขึ้น จะร้ายแรงแค่ไหน อันนี้เราก็ไม่ทราบ เพราะคนเขียนไม่ได้บอก

อยากจะถามแฟนเกิร์ลบางคนว่าฉากจบแบบไหนกันที่คุณพอใจ คุณไม่พอใจที่เสี่ยวเกอทิ้งนายน้อยไป เสี่ยวเกอบอกนายน้อยว่าครั้งนี้เวรเฝ้าประตูควรเป็นหน้าที่ของนายน้อย คุณจะพอใจมากกว่าหรือถ้าหากเสี่ยวเกอให้อู๋เสียเข้าประตูไปแทน?

พล่ามบ้าบอไปหน่อย และอาจจะออกนอกประเด็นไปบ้าง อย่าถือสากันเลยนะคะ ไม่ได้ตั้งใจจะก่อดราม่าอะไรด้วย แค่อยากระบายความอัดอั้น

สุดท้ายนี้ยังรอให้เขากลับมานะคะ เอาใจช่วยให้นายน้อยทำสำเร็จ อยากให้คนคนนี้ใช้ชีวิตปกติอย่างที่มนุษย์ทั่วไปคนหนึ่งพึงจะมี แบกรับมานานและมากเกินไปแล้วกับสิ่งที่เรียกว่าหน้าที่ นามของจางฉี่หลิงนี่เป็นดังโซ่ตรวนชัดๆ หนักอึ้งและผูกล่ามเขาเอาไว้ อยากจะเข้าไปกอดปลอบเสี่ยวเกอเลยล่ะค่ะ  

;v;""" จะ..ใจเย็นนะคะ!! ซินเป็นหนึ่งในคนที่เห็นว่าเสี่ยวเกอมีหัวใจเปี่ยมล้นค่าาาา ซินคงสื่อเพี้ยนไปหน่อย ที่ซินจะสื่อคือ เขาเจอเรื่องราวมามากจนเฉยชากับโลก แต่ไม่ได้ไร้หัวใจค่ะ //บีบนวด// ขอโทษนะคะ ซินเขียนฟิคสื่อไม่ดีเอาเสียเลย แงงงง

ดังนั้น นายน้อยจึงคิดไงคะ เสี่ยวเกอต้องมีหัวใจแน่นอน ไม่งั้นความช่วยเหลือมากมาย รอยยิ้มที่ได้รับ จะมาจากส่วนไหน หากไม่ใช่จากหัวใจดวงนั้น

ซินเขียนฟิคนี้เพราะอยากบอกตัวเอง นายน้อยยินยอมอยู่ข้างๆเสี่ยวเกอเสมอ แม้ไม่ได้รับสิ่งตอแบแทนใดๆ ก็จะคอยอยู่ข้างๆผู้ชายคนนั้น

[zerin]

ตอนอ่านไปได้ครึ่งเรื่องก็แอบสะดุด เอ๊ะ คุณซินเขียนตอบคุณมินมินรึปล่าว พออ่านจบ ใช่จริงๆด้วย55555 โอยย ชอบอ่ะ ชอบมากเลยค่ะ ก็เพราะนายน้อยคือนายน้อยไงล่ะ เพราะคือเทียนเจินอู๋เสียผู้มอบความรักให้ทุกคน ทำให้ก้อนหินก้อนนั้นกลับมามีชีวิตชีวาให้ได้นะ สู้เค้า T_T!!

[Duke_of_Florence]

;v;""" จะ..ใจเย็นนะคะ!! ซินเป็นหนึ่งในคนที่เห็นว่าเสี่ยวเกอมีหัวใจเปี่ยมล้นค่าาาา ซินคงสื่อเพี้ยนไปหน่อย ที่ซินจะสื่อคือ เขาเจอเรื่องราวมามากจนเฉยชากับโลก แต่ไม่ได้ไร้หัวใจค่ะ //บีบนวด// ขอโทษนะคะ ซินเขียนฟิคสื่อไม่ดีเอาเสียเลย แงงงง

ดังนั้น นายน้อยจึงคิดไงคะ เสี่ยวเกอต้องมีหัวใจแน่นอน ไม่งั้นความช่วยเหลือมากมาย รอยยิ้มที่ได้รับ จะมาจากส่วนไหน หากไม่ใช่จากหัวใจดวงนั้น

ซินเขียนฟิคนี้เพราะอยากบอกตัวเอง นายน้อยยินยอมอยู่ข้างๆเสี่ยวเกอเสมอ แม้ไม่ได้รับสิ่งตอแบแทนใดๆ ก็จะคอยอยู่ข้างๆผู้ชายคนนั้น

ไม่ค่ะ ไม่ได้ว่าคุณซินนะคะ เราอ่านฟิคแล้ว เราเก็ทค่ะในสิ่งที่อยากจะสื่อ ไม่ต้องขอโทษนะคะ

แต่นี่คือพูดในแง่รวมๆค่ะ เพราะเราเคยเห็นจริงๆ นักอ่านบางคน น่าจะเป็นผู้หญิง เขาพูดประมาณว่า งอนเสี่ยวเกอแล้ว โกรธที่เสี่ยวเกอทิ้งนายน้อยไป ให้นายน้อยรอสิบปี ประมาณนี้

ก็อย่างที่ได้บอกแล้วว่าคอมเมนต์เราออกนอกประเด็น คือนอกประเด็นของฟิคเรื่องนี้ แต่ขอพูดสักหน่อยในฐานะแฟนเกิร์ลของเสี่ยวเกอ อยากจะปกป้องตัวละครตัวนี้ อาจจะมีคนที่ไม่เห็นด้วยกับเรา แต่นี่ก็เป็นแค่ความเห็นส่วนตัวของเราเท่านั้นค่ะ อยากบอกว่าไม่โกรธเสี่ยวเกอเลยนะ ไม่โกรธจริงๆ ตรงข้าม สงสารด้วยซ้ำ

[sinnerdarker]

ไม่ค่ะ ไม่ได้ว่าคุณซินนะคะ เราอ่านฟิคแล้ว เราเก็ทค่ะในสิ่งที่อยากจะสื่อ ไม่ต้องขอโทษนะคะ

แต่นี่คือพูดในแง่รวมๆค่ะ เพราะเราเคยเห็นจริงๆ นักอ่านบางคน น่าจะเป็นผู้หญิง เขาพูดประมาณว่า งอนเสี่ยวเกอแล้ว โกรธที่เสี่ยวเกอทิ้งนายน้อยไป ให้นายน้อยรอสิบปี ประมาณนี้

ก็อย่างที่ได้บอกแล้วว่าคอมเมนต์เราออกนอกประเด็น คือนอกประเด็นของฟิคเรื่องนี้ แต่ขอพูดสักหน่อยในฐานะแฟนเกิร์ลของเสี่ยวเกอ อยากจะปกป้องตัวละครตัวนี้ อาจจะมีคนที่ไม่เห็นด้วยกับเรา แต่นี่ก็เป็นแค่ความเห็นส่วนตัวของเราเท่านั้นค่ะ อยากบอกว่าไม่โกรธเสี่ยวเกอเลยนะ ไม่โกรธจริงๆ ตรงข้าม สงสารด้วยซ้ำ  

//เขย่ามือคุณ Dukeฯ รัวๆ ฮืออออ เราก็สงสารเสี่ยวเกอค่ะ สงสารมากด้วย ซินรักผิงเสีย ปีนขึ้นเรือแล้วถือเป็นเมนหลักก็เพราะเล่มสิบนี่ล่ะค่ะ ไม่เคยงอนเลย รักมากด้วยซ้ำ เขายอมเข้าไปแทนนายน้อยนี่นา ถึงจะบอกว่าไม่ใส่ใจ ไม่สนใจ เพราะเป็นหน้าที่ของตัวเอง ไม่หวังให้ใครสืบต่อ แต่ก็ยังหวังใช่ไหม ถึงมอบตราลัญจกรให้ ถึงปากจะบอกไม่หวัง ส่วนลึกในใจของนายยังรอให้นายน้อยเปิดประตูมารับใช่ไหมมม

#จริงๆคือลอกฟิลเตอร์สาววายไม่ออกและขี้สงสารเกินไปค่ะแง ก่อนอื่นก็ขอบคุณที่อ่านฟิคนะคะ ;v;// <3

[Yuwadee Wana]

;v;""" จะ..ใจเย็นนะคะ!! ซินเป็นหนึ่งในคนที่เห็นว่าเสี่ยวเกอมีหัวใจเปี่ยมล้นค่าาาา ซินคงสื่อเพี้ยนไปหน่อย ที่ซินจะสื่อคือ เขาเจอเรื่องราวมามากจนเฉยชากับโลก แต่ไม่ได้ไร้หัวใจค่ะ //บีบนวด// ขอโทษนะคะ ซินเขียนฟิคสื่อไม่ดีเอาเสียเลย แงงงง

ดังนั้น นายน้อยจึงคิดไงคะ เสี่ยวเกอต้องมีหัวใจแน่นอน ไม่งั้นความช่วยเหลือมากมาย รอยยิ้มที่ได้รับ จะมาจากส่วนไหน หากไม่ใช่จากหัวใจดวงนั้น

ซินเขียนฟิคนี้เพราะอยากบอกตัวเอง นายน้อยยินยอมอยู่ข้างๆเสี่ยวเกอเสมอ แม้ไม่ได้รับสิ่งตอแบแทนใดๆ ก็จะคอยอยู่ข้างๆผู้ชายคนนั้น

ไม่ค่ะ ไม่ได้ว่าคุณซินนะคะ เราอ่านฟิคแล้ว เราเก็ทค่ะในสิ่งที่อยากจะสื่อ ไม่ต้องขอโทษนะคะ

แต่นี่คือพูดในแง่รวมๆค่ะ เพราะเราเคยเห็นจริงๆ นักอ่านบางคน น่าจะเป็นผู้หญิง เขาพูดประมาณว่า งอนเสี่ยวเกอแล้ว โกรธที่เสี่ยวเกอทิ้งนายน้อยไป ให้นายน้อยรอสิบปี ประมาณนี้

ก็อย่างที่ได้บอกแล้วว่าคอมเมนต์เราออกนอกประเด็น คือนอกประเด็นของฟิคเรื่องนี้ แต่ขอพูดสักหน่อยในฐานะแฟนเกิร์ลของเสี่ยวเกอ อยากจะปกป้องตัวละครตัวนี้ อาจจะมีคนที่ไม่เห็นด้วยกับเรา แต่นี่ก็เป็นแค่ความเห็นส่วนตัวของเราเท่านั้นค่ะ อยากบอกว่าไม่โกรธเสี่ยวเกอเลยนะ ไม่โกรธจริงๆ ตรงข้าม สงสารด้วยซ้ำ  

รู้สึกเหมือนเป็นตัวเราจุงเบย เหมือนจะเคยพูดถึงเสี่ยวเกอประมาณนี้ในกระทู้ไหนสักกระทู้ หรืออาจหลายกระทู้

ขอบอกว่าที่พูดไปนั้น>>>มันออกแนวเป็นอารมณ์นึงของสาวน้อย(อ่านแล้วอินน่ะเอง) ที่รู้สึกอยากตัดพ้อชายคนรัก ไม่ได้หมายถึงว่าจะเกลียดชายคนรักนั้นจริง ๆ มากกว่าค่ะ คือสาวน้อยย่อมเข้าใจว่าชายคนรักย่อมมีเหตุผลอันยิ่งใหญ่ที่ทำเพื่อปกป้องตนเอง แต่ถามว่าเธอยังจะโกรธและเศร้าเสียใจที่เค้าทิ้งไปไหม ย่อมต้องแน่นอน เพราะสาวทุกคนย่อมไม่อยากให้ชายคนรักทิ้งตนไปอย่างแน่นอน ย่อมอยากให้ชายคนรักยอมให้ตนร่วมเผชิญหน้ากับทุกข์นั้นไปด้วยกัน พร้อมกันมากกว่า แม้ว่า อาจเป็นเหตุให้เกิดสิ่งเลวร้ายอื่นๆ ตามมาก็ตาม มันแค่เหตุผลอันดื้อดึงของผู้หญิงคนนึงที่อยากจะยื้อคนรักเอาไว้และเมื่อยื้อไม่ได้ ก็เลยตัดพ้อต่อว่าเค้า ก็เท่านั้น แต่ถามว่ายังรักเค้าไหม บอกเลยว่ารักมาก รักมากกว่าเดิมด้วย เพราะเข้าใจในทุกสิ่งที่เขาทำให้เธอดี เข้าใจจนเศร้าใจมาก จนอยากที่จะไปยืนข้าง ๆ เขา อยากแบ่งเบาทุกสิางที่เขาแบกไว้ ไม่อยากให้เขาใช้ตัวเองเป็นโล่ให้ตัวเอง

สรุป คือ เราอ่านแล้วอินมากจนเอาตัวเองเข้าไปเป็นอู๋เสีย(ซึ่งเรามโนว่าเป็นคนรักของเสี่ยวเกอ) ทำให้เราเกิดอารมณ์ดังที่ได้บอกไว้ข้างบนค่ะ หากทำให้ต้องขุ่นเคืองเพราะเมนท์ของเราที่ผ่านมา ต้องขอโทษด้วยค่ะ

[velvetronica]

อ่านมาซึ้งๆเจอทอล์คที่บอกว่าอู๋เสียรำพันถึงสามีคือขำพรวด แงงงงง5555555555

ชอบบบบบ เราคิดแบบฟิคนี้เลยค่ะซิน //เลยติดกับผิงเสียแบบถอนตัวไม่ขึ้นจริงๆ ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ

ชอบตรงที่นายน้อยบอกว่า ความเทียนเจินของผม มันเหมือนแบบ...ต่อให้ต้องหลอกตัวเองว่าไร้เดียงสาก็จะทำเพื่อให้ตัวเองยังมองไปทีีเสี่ยวเกอเหมือนเดิม แงงงงงงงงง //กอดนายน้อย

ขอบคุณสำหรับฟิคนะค้าาา //กอดซอนแน่น

[ziaziany]

เราชอบที่นายน้อยเป็นแบบนี้นะคะ จะว่าไงดี เหมือนเป็นสาวน้อย(?)ที่สับสนวุ่นวายไปกับการกระทำของเสี่ยวเกอ
แบบว่าเก็บไปคิดอะไรมากมาย ทำไมนายจะต้องทำแบบนั้น ทำไมนายต้องทำแบบนี้ ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็เก็บเอามาใส่ใจแล้วก็พยายามจะมโนเอาตลอดเวลาว่าเขาคิดอะไรอยู่กันแน่ เป็นความรู้สึกอยากจะเข้าใจ + เป็นห่วงต่อสภาพจิตใจของเสี่ยวเกอแบบฉบับนายน้อยล่ะมั้งนะคะ (ที่ไม่แน่ใจว่าเสี่ยวเกออยากได้มั้ย /จริงๆเจ้าตัวอาจจะไม่มีความเห็นอะไรเลยก็ได้ 555+ / แต่นายน้อยคงเต็มใจให้อยู่ดี)
รู้สึกว่าเป็นความน่ารักของนายน้อยที่เราอยากเชียร์ให้ทำสำเร็จล่ะค่ะ มาให้กำลังใจ/ทำให้เสี่ยวเกอมีความสุขกันเถอะ! ถึงจะต้องเหนื่อยหน่อยเพราะเสี่ยวเกอคงไม่ให้ความร่วมมือมากนัก แต่นายน้อยก็ยังมีผองเพื่อนและเหล่าแฟนเกิร์ลคอยเอาใจช่วยเสมอเนอะ

[Starsong]

“หากแม้ผมตายและเขายังอยู่ ผมก็ได้แต่ทำให้หัวใจของเขาต้องเจ็บปวดทรมานอีกครั้ง พังทลายลงอีกครั้ง ทิ้งเขาไว้ให้เดียวดาย กลายเป็นว่าผมละลายก้อนหินเป็นก้อนเนื้อ และทำร้ายมันอีกครั้ง”

เจอประโยคนี้แล้วเจ็บปวดมากค่ะ สิ่งที่น่ากลัวที่สุดของคู่ผิงเสียก็คือกาลเวลานี่แหละ เคยคิดว่าถ้านายน้อยทำให้เสียวเกอกลับมาเป็นมนุษย์ ได้ยิ้มได้หัวเราะไปด้วยกัน ได้อยู่ด้วยกันเหมือนกับคู่รัก(??)อื่นๆต้องเป็นเรื่องที่สุขที่สุดแล้วแน่ๆ แต่ถ้านายน้อยไปก่อน ทิ้งเสียวเกอไว้คนเดียวกับช่วงเวลาที่ยาวนานต่อไปกลับยิ่งเป็นการทำร้ายที่แสนสาหัสยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดซะอีก T T
แล้วจะทำยังไงให้เสี่ยวเกอกลับมามีอายุไขเหมือนกับคนธรรมดาได้น้า จะมีทางเป็นไปได้มั๊ย?? //อธิฐานกับต้นสำริด??

ปล. อยากอ่านฟิคอันนั้นของคุณมินจังค่ะ แต่หาไม่เจอ ทำไงดี!! ; ;