[Drabble] #dmbjdaily (ชา) ชินชา [เมินโหยวผิง]

[MinMin]

dmbjdaily 262 days left
ชา



ชีวิตของเขาพบเจอคนไม่มาก
ในบ้านสกุลใหญ่ที่ไม่ค่อยได้ติดต่อกับโลกภายนอก ทุกคนในบ้านคือโลกของเขา

ดังนั้น ครั้งแรกที่โลกของเขาพังทลาย
...คือวันที่คนในครอบครัวตายจากไป

เขาเสียใจ...เขาร้องไห้
หัวใจของเขาเอ่ยคำพูดออกมาทางน้ำตา

เขาเก็บรวมรวบเศษเสี้ยวโลกใบเดิมที่เหลืออยู่ ประกอบเข้าด้วยกันใหม่ แต่ก็รู้ดีว่า

...โลกใบนี้ไม่มีวันเหมือนเดิม...

ในฐานะผู้ที่เกิดมามีเลือดพิเศษ เขามีหน้าที่ที่ต้องทำ เช่นเดียวกับคนอื่นๆในตระกูล

การตายเพราะหน้าที่เป็นสิ่งที่แสนปกติ แสนธรรมดา และแสนง่ายดาย

ในยามที่โลกพังทลายลงเป็นครั้งที่สอง
เขาก็ยังคงร้องไห้...แต่ไม่มีเสียงใดๆให้ใครได้ยิน

เขาเผชิญหน้ากับการพังทลายของโลก...การจากไปของคนในตระกูล

ครั้งที่สาม...เขายังคงมีน้ำตา

ครั้งที่สี่...เขาเพียงแค่หลับตา ไม่มีสิ่งใดไหลรินออกมา

ครั้งที่ห้า...เขามองดูด้วยความสงบ

ครั้งที่หก...

ครั้งที่เจ็ด...

ครั้งที่แปด...

ครั้งที่...เท่าไรไม่รู้ เขาไม่นับ และไม่เคยนับอีก

โลกของเขาพังทลายไปแล้ว
...ตัวตนของเขาก็เช่นกัน...

น้ำตาของเขาเหือดแห้งไปเมื่อไร
เขาร้องไห้ครั้งสุดท้ายตอนไหน
รอยยิ้มของเขาสูญหายไปที่ใด

...ไม่รู้เลย...

บนเส้นทางของการทำหน้าที่...ไม่มีใครเลยที่จะอยู่ข้างตัวเขาได้

ชีวิตคงอยู่เพื่อหน้าที่...ไม่จำเป็นมีความหมาย
ไม่จำเป็นต้องเสียใจกับการตาย
ไม่จำเป็นต้องเศร้ากับการลาจาก

...เขาพบเจอจนชินและชา...

ไม่มีอะไรให้ต้องอาลัย

"เส้นทางต่อจากนี้ ฉันต้องเดินคนเดียว พวกคุณไม่สามารถเดินไปกับฉันอีกแล้ว มีอันตรายเกินไป อีกอย่างเรื่องนี้ก็ไม่เกี่ยวกับพวกคุณ"

เขาสะพายเป้ ก้าวออกไปโดนไม่สนใจคนอีกสองคนที่บาดเจ็บเพราะเขา

...เขาไม่ต้องการคนมาอยู่เคียงข้าง...

"เป็นเพื่อนกันทั้งที พรุ่งนี้ค่อยไปเถอะนะ ฉันจะไม่ตามนายต่อแล้ว"

...เขาไม่ต้องการเพื่อน...

"ถ้านายต้องการใครสักคนเดินเป็นเพื่อนจนถึงสุดทาง ฉันจะไม่ปฏิเสธ...ฉันจะเดินไปเป็นเพื่อนนาน นี่เป็นการตัดสินใจของฉันเอง นายไม่ต้องคิดมาก"

...เขาไม่ต้องการใคร...

ตลอดชีวิตที่ผ่านมาเขาเรียนรู้แล้วว่า
ไม่มีความหมายใดในการพบเจอ
เช่นเดียวกับที่ไม่มีความหมายใดในการลาจาก

...เขาชินและชา...



คำว่า "ลาก่อน"
ก็แค่คำพูดหนึ่ง...แค่บอกให้คนฟังรับรู้


...แล้วเขาก็เดินจากไปเพียงลำพัง...




_______________________

เราคิดว่าก่อนที่เมินโหยวผิงจะเป็นอย่างทุกวันนี้ เขาคงเคยเป็นคนธรรมดา หัวเราะได้ ร้องไห้เป็นมาก่อน แต่เพราะเรื่องราวที่เขาเจอ ทำให้เขาค่อยๆทิ้งความรู้สึกของตัวเองจนกลายเป็นแบบนี้

จากบันทึกท้ายเล่มของคุณหนานไพ่มีเขียนในส่วนของเมินโหยวผิงว่า

"ทุกสิ่งที่ดีงามในชีวิตของคุณ วินาทีที่คุณตระหนักรู้ถึงมัน มันก็ได้สูญสิ้นความหมายไปจากคุณแล้ว"

...บางที อู๋เสียอาจจะไม่มีความหมายต่อเมินโหยวผิงมากอย่างที่เราคิด...

เราได้แต่เอาใจเชียร์นายน้อยให้ทลายกำแพงถล่มประตูสำริดลากนายคนบ้างานคลั่งหน้าที่ออกมาใช้ชีวิตปกติให้ได้สักที...


สุดท้ายนี้ ขอบคุณที่อ่านค่ะ

[sinnerdarker]

.........อา คิดถึงจริงๆ ฟิคที่ทำลายตับให้มอดไหม้ไปกับสายธารของคุณมิน...

แต่ชอบค่ะ #สครีมใส่รัวๆ

ฟิคคุณมินทำเราร่วงจากดงด้วงมากระอักเลือดกับความจริงเสมอค่ะ orz #และทำให้อยากเขียนฟิคตอ--

คุณมินเขียนขยายความได้ดีมากค่ะ เราเคยอยากเขียนเหมือนกัน แต่สงสารเกินไปจนเขียนไม่ไหว #จริงๆคือฟีลเตอร์สาววายมันลอกยาก

เมื่อสูญเสียจนชินชาแล้ว อะไรก็ไม่สำคัญอีกต่อไป ชินชากับทุกสิ่ง

ไม่รู้สึกอะไรอีกต่อไป

อ่านแล้วอยากให้นายน้อยกอดเสี่ยวเกอแน่นๆ ค่อยๆหยิบตัวตนที่พังทลายของเขามาประคอง โอบกอดไว้อย่างทะนุถนอม ซินชอบผิงเสียเพราะแบบนี้แหละ เพราะนายน้อยยึดติด เป็นคนเดียวที่อาจจะพอดึงเสี่ยวเกอกลับมาได้

ขอโทษค่ะ รู้สึกเหมือนมาพร่ำเพร้ออะไรไม่รู้ แงงงง คุณมินทำซินน้ำตาไหลอีกแล้วววว

[karnalone]

คนผ่านความเป็นตายมาเพียงครั้งย่อมมีการมองโลกที่เปลี่ยนไป...

แต่นี่เสี่ยวเกอผ่านมันมากี่ครั้งกัน  จะเฉย ชา และชินในที่สุดก็ไม่แปลก

ถ้าคิดๆ ดูแล้วอู๋เสียคงไม่ได้มีน้ำหนักในใจของเมินโหยวผิงมากนัก แต่อย่างน้อยก็เป็นตะกอนถ่วงให้เขานึกถึงได้ล่ะเนอะ

ฮาาา เอาใจช่วยให้ลากคนบ้างานออกมาได้ค่ะ  ลากออกมาแล้วก็แก้แค้นซะนะ อู๋เสีย

[bloodnine]

เจ็บและชินไปเอง อยู่ๆก็นึกถึงคำนี้ขึ้นมา

[FateKiRi]

ชินและชา
เป็นสิ่งที่เราไม่อยากให้มันเกิดขึ้น แต่เมื่อเกิดขึ้นแล้วกำแพงบางอย่างก็ยากจะทำลายลงเหมือนกัน เสี่ยวเกอก็มีกำแพงนั้นอยู่เพราะเขาผ่านอะไรมามากเจอเรื่องราวมาเยอะ ต่อให้จำได้หรือจำไม่ได้แต่ความรู้สึกที่ฝั่งลงไปจนชินชาแล้วมันก็ไม่เลือนหายไปง่ายๆแน่
ฟิคคุณมินทำเอาเราอยากร้องแล้วอยากเข้าไปกอดเสี่ยวเกอ ฮึก เอาใจเชียร์นายน้อยด้วยคนค่ะ แงงง๊

[velvetronica]

//พุ่งน้ำตาใส่ฟิคคุณมินมิน

แต่เสี่ยวเกอก็กลับมาตอนที่ได้ยินเสียงของนายน้อยนะคะ ความชินชาของเสี่ยวเกอ โดนนายน้อยเอาใจเข้าแลกมันก็รู้สึกขึ้นมาบ้างเหมือนกันใช่มั๊ย

ฮือ ชอบค่ะคุณมินมิน รู้สึกเรียลมาก มันเจ็บปวด แต่รู้สึกว่าคือเสี่ยวเกอมาก ...อีกสิบปี นายน้อยจะรอนายอยู่ที่หน้าประตูนะ //กอด

ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะะะ

[zerin]

นึกถึงเสี่ยวเกอตอนที่ยังเป็นเด็กน้อย โศกเศร้าเสียใจผ่านความทุกข์มามากมายจนชินชา อยากเข้าไปกอดปลอบเลยค่ะ โฮฮฮ ; ;

[ziaziany]

แงงง....

อ่านตรงนี้แล้วสะเทือนใจเบาๆค่ะ >>

...บางที อู๋เสียอาจจะไม่มีความหมายต่อเมินโหยวผิงมากอย่างที่เราคิด...

อาจจะเป็นแบบนั้น แต่อ่านแล้วสงสารทุกคนน แงง

จริงๆตั้งแต่อ่านตอนแรกๆเลยรู้สึกว่าเสี่ยวเกอเป็นตัวละครที่ให้ความรู้สึกว่า จับต้องไม่ได้ ยังไงยังงั้นเลยค่ะ
ไม่ว่าอะไรก็เหมือนอยู่คนละโลกกับเรา(หรือคนธรรมดาๆแบบอู๋เสีย) ไม่ว่าจะฝีมือที่เก่งกาจ(ขนาดคุณหนานไพ่ยังบอกว่าแข็งแกร่งปานเทพ)
ไม่ว่าจะเรื่องปมของอดีต หน้าที่อันยิ่งใหญ่ที่ต้องแบกรับ แล้วยังความเฉยชาต่อทุกสิ่ง แววตาว่างเปล่าชนิดที่ว่ามองยังไงก็มองไม่เห็นตัวตน

เสี่ยวเกอเคยพูดว่า บางทีก็สงสัยว่าตัวเองมีตัวตนอยู่จริงมั้ย หรือเป็นแค่ภาพลวงตาของใคร /ในขณะที่นายน้อย(และแฟนเกิร์ลอย่างเรา)ก็กลัวว่าเสี่ยวเกอที่เห้นอยู่นี่จะเป็นแค่ภาพลวงตาเหมือนกัน แต่เหมือนจะในคนละความหมาย(ในมุมเสี่ยวเกอน่าจะคิดว่าตัวเองมีตัวตนอยู่จริงมั้ย ในขณะที่มุมนายน้อยนั้นยอมรับการมีตัวตนของเสี่ยวเกอแน่ๆแต่ที่คิดว่าอาจจะเป็นภาพลวงตาเพราะกลัวว่าอยู่ๆจะหายไปดื้อๆมากกว่า)

ไปๆมาๆเหมือนจะเริ่มไม่เกี่ยวกับฟิคซะแล้ว /ขอโทษฯะคะ TvT แง

ถึงแม้ว่าเรื่องของเสี่ยวเกออาจจะเกินขอบเขตความเข้าใจ
แต่ยังไงก็อยากให้สักวันเสี่ยวเกอได้รู้จักกับความสุขอีกสักครั้งนะคะ
ขอลุ้นไปพร้อมๆกับสิบปีที่กำลังจะสิ้นสุดนี้แหละค่ะ

[Mill]

อา....ปวดหนึบๆเลยค่ะ

มันคงเป็นกลไกการป้องกันตัวโดยธรรมชาติของมนุษย์นะคะ
การที่เจ็บบ่อยๆจนร่างกายและจิตใจชาชินเฉยเมยไปเอง
คิดเหมือนกันค่ะว่าคงมีเรื่องราวมากมายหล่อหลอมให้เขากลายเป็นแบบนี้
ได้แต่หวังว่าความดื้อของนายน้อยจะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงได้บ้าง

[Ak_Zokyo]

พัง พัง พังงงง แงงงงงง พังทั้งนายเหมือนทั้งสภาพจิตใจด้วงเลยค่ะ ;; 7 ;; /น้ำตาพุ่งใส่คุณมินมินอีกครั้งและอีกครั้ง

ฟิคถอดฟิลเตอร์ของคุณมินมินร้ายกาจจนทำเรือโคลงตลอด แงงงง

พัง จำไม่ได้ พัง จำไม่ได้อีกครั้งและพังอีกครั้งจนคิดว่าไ้โรคสูญวิญญาณนี่เป็นกลไลป้องกันตัวเองของจางฉี่หลิงรึเปล่าเลยค่ะ บ้าจริง นึกถึงที่คุณมินทวิตเกี่ยวกับที่เสี่ยวเกอยิ้มบ้างในเล่มหนึ่งเลยค่ะ นายต้องพังอีกกี่ครั้งกันนะ ถ้าเขาจำได้ เขาจำได้... ครั้งนี้ ยอมให้คนนั้นซ่อมโลกของนายได้รึยังจางฉี่หลิง

เหมือนเป็นแพทเทิร์นอะไรบางอย่างไปแล้วกะการถูกฆ่าด้วยฟิคคุณมินแล้วฟื้นด้วยฟิคคุณซิน เป็นสเตปฟินๆของด้วงเอ็มๆค่ะ โปรดอย่าถือสา

[meanato]

ฉันจะจำความเจ็บและชินไปเอง//ฮรืออออ

[Feran.FS]

อาาาาาา//น้ำตาพุ่งใส่คุณมิน

ข้าสัมผัสถึงความเรียลเบาๆ นายน้อยสู้ๆ!