[Drabble] #dmbjdaily "ชา" - no Pairing [เซี่ยอวี้ฮัว , เซี่ยจิ่วเหยีย (เซี่ยจิ่วเย๋)]

[kyokikuma]

盗墓笔记 Drabble


Character - เซี่ยอวี้ฮัว , เซี่ยจิ่วเหยีย (เซี่ยจิ่วเย๋)


Note - dmbjdaily "ชา"





กลีบดอกไม้บางเบาโปรยพลิ้วลงแต่งแต้มสีสรรหลากหลายบนผิวสระน้ำขนาดใหญ่ของคฤหาสน์โอ่โถง รายล้อมลอบตัวบ้าน และ อาณาบริเวณทั้งหมด คือต้นไม้สูงใหญ่ อายุไม่ต่ำกว่า 40 -50 ปีเป็นอย่างน้อย


ซึ่งน่าประหลาดใจว่า พื้นที่ขนาดนี้ในบริเวณเกือบจะเป็นย่านธุรกิจของเมือง มีใครกันเป็นเจ้าของ


จากชั้นสองของตัวอาคาร ดวงตาสีเข้มคู่หนึ่งกวาดมองรอบห้องที่มีเอกสารวางอยู่จำนวนไม่น้อย และของว่างที่ยังไม่ได้แตะต้องนับตั้งแต่สาวใช้นำมาเสิร์ฟ


...ในปากพลันรู้สึกแห้งสากคล้ายมีเม็ดทรายกลั้วไปมาจนเขาเอื้อมไปหากาน้ำชาโดยอัติโนมัติ





.......แกร๊ก........





มือเล็ก ๆ คู่หนึ่งรีบประคองกาน้ำชานั้นไว้ก่อนจะรินอย่างพยายามให้กระเซ็นออกมานอกถ้วยชาน้อยที่สุด บรรจงวางเครื่องใช้กระเบื้องเคลือบเนื้อดีนั้นลงด้วยกิริยาเลียนแบบผู้ใหญ่ที่เคยเห็น ก่อนจะยกประคองถ้วยกระเบื้องบนจานรองนั้นไปวางบนโต๊ะทำงานที่สูงกว่าศีรษะตน


...ขาเล็กพยายามเขย่งยืดตัวสูง เชิดหน้าจิ้มลิ้มนั้นเล็กน้อยพร้อมกับเอียงคอมองอีกฝ่ายเป็นเชิงถามว่า เช่นนี้ถูกต้องหรือไม่.... ความเงียบในชั่วอึดใจหนึ่ง ทำให้ดวงตาดอกท้อคู่งามเชยขึ้นมองผู้ใหญ่ตรงหน้าด้วยความสงสัย ระคนคาดหวัง


........และ...หวาดกลัว


"...ขอบคุณเสี่ยวเฉิน เจ้ายกน้ำชาให้ปู่หรือ ?"


...น้ำเสียงนุ่มนวล และสายตาที่ทอดลงมองดูราวกับจะอ่อนลงเล็กน้อยทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าฉีกกว้างขึ้น ขนตางอนยาวล้อมเป็นแพกระพริบหลาย ๆ ครั้ง แม้จะไม่ได้แสดงอาการดีใจอื่นใดอย่างโผเข้าสวมกอดชายวัยกลางคนตรงหน้า


...แต่กิริยาท่าทางที่แสดงออกมากับรอยยิ้มนั้นก็สื่ออะไรได้มากมายนัก...





...เด็กน้อยคือผ้าขาวบริสุทธิ์...


เขาเหม่อมองแผ่นหลังเล็ก ๆ นั้นวิ่งออกไปจากห้องทำงานด้วยสายตาที่ไม่ว่าใครก็ยากจะตีความออก...


ในความเป็นจริง เซี่ยจิ่วเหยียแห่งสกุลเซี่ยคือเครื่องจักรกลในเนื้อหนังมนุษย์ที่คิดคำนวนทุกอย่างไว้โดยสมบูรณ์แบบ...เขาไม่กล่าวคำว่ารัก หรือไม่รัก ชอบหรือเกลียด มีเพียงแต่การคำนึงถึงผลประโยชน์ ผลกระทบ และการใคร่ครวญถึงส่วนต่างที่เหมาะสมเท่านั้น


ตัวเขาเองคือฟันเฟือนหนึ่งของเครื่องจักร


สายเลือดของเขา ก็คือเครื่องมือรูปแบบหนึ่งเช่นกัน


เซี่ยอวี้เฉิน...คือผ้าขาวสะอาดที่เซี่ยจิ่วเหยียเตรียมตัวจะแต่งแต้มสีสันอันอัปลักษณ์ของโลกนี้ให้ค่อย ๆ ซึมลงไปทีละนิด


...เพื่อที่จะสืบทอดภาระหน้าที่ ที่ตัวเขาคงทำไม่สำเร็จต่อไป...





ถ้วยน้ำชาอุ่นค่อย ๆ ถูกยกขึ้นจรดริมฝีปากเชื่องช้า รสขมแผ่ซ่านก่อนจะเปลี่ยนเป็นสดชื่นระคนหวานในลำคอ...หากเป็นมนุษย์ปกติคงจะกล่าวบรรยายความรู้สึกไว้เช่นนั้น...


...แต่สำหรับเขาแล้ว...


...รสของน้ำชา หรือรสของน้ำเปล่า หรือสุรา...ไม่ให้ความแตกต่างกันเลยแม้แต่นิดเดียว...


เป็นเพียงของเหลวที่มีประโยชน์สำหรับดับกระหายเท่านั้น


...ความรักและอาลัยอาวรณ์ก็เช่นกัน...


เป็นเพียงเสี้ยวหนึ่งของความทรงจำ ที่เกิดขึ้น และผ่านเลยไป


.......เท่านั้นเอง






End.

/ชมรมคนรักผู้ชายตระกูลเซี่ยขอปักธงค่ะ !!

ชื่อเดิมของเซี่ยอวี้ฮัว คือ เซี่ยอวี้เฉินค่ะ สำหรับคนที่ไม่ได้ตามสปอยส์รุ่นปู่ ของ 9 ตระกูล มีบอกไว้ในเนื้อเรื่องของอาจารย์เอ้อร์เย่ว์หงค่ะ

ปล. อย่าตีเราเลยนะคะ แก้ให้แล้วนะ

[sinnerdarker]

ปู่เซี่ย แน่ใจหรือคะว่าตนเองเป็นแค่เครื่องจักร ;-; ไม่ใช่หรอกค่ะ คุณต้องมีหัวใจแน่แท้ คุณเพียงกำลังบอกตัวเองว่าคุณเป็นเครื่องจักร คนไร้หัวใจจริงๆไม่มานั่งย้ำบอกตัวเองว่าเป็นเครื่องจักรหรอกค่ะ เขาจะทำสิ่งที่ต้องการโดยไม่คำนึงถึงสิ่งรอบตัวนอกจากความปรารถนาของตน

คุณบอกว่าความรักเป็นเพียงเสี้ยวหนึ่งของความทรงจำ แต่ก็ยังจำได้

เป้าหมายของคุณคืออะไรกันแน่ สุดท้ายก็เพื่อปกป้องคนที่รักไม่ใช่หรือ...

ขอโทษค่ะ เมนต์อะไรที่ไม่เกี่ยวกับฟิคมากๆ ว่าแต่ขอตีคนเขียนได้ไหมคะ แงงง ไม่มีแพริ่งก็จั่วไว้ว่าพูดถึงใครก็ได้ค่าา นี่ถ้าไม่นึกครึ้มกดเข้ามาอ่านคงไม่ได้อ่านฟิคปู่เซี่ยดีๆ แบบนี้ แงง

ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ

[mage]

/ปริ่ม
คุณปู่ค่าาา ไม่รักจริงไม่ชม ไม่รักจริงไม่อ่อนสายตาค่ะ ถึงหลอกตัวเองคนอ่านก็ไม่เชื่อค่ะ เครื่องจักรเขาไม่แฝงอะไรในการกระทำหรอกค่ะ ฮือออ ;////;

เสี่ยวเฉินก็น่ารัก ฮือออ นึกภาพตามแล้วคิ้วท์มากเลยค่ะ เขย่งตัวรินชา แอร๊~

ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ > <

[Shiaeri]

ปู่เซี่ยก็มีความรู้สึกนะคะ ยังมีหัวใจ ไม่ใช่เครื่องจักร
ปู่ยังคงจดจำ แต่อาจไม่สามารถสัมผัสหรือรู้สึกมันได้อีกต่อไปแล้ว

หรือบางที ความรู้สึก'รัก'ของปู่ อาจจะแสดงออกมาโดยไม่รู้ตัวก็ได้นะคะะะ

[Feran.FS]

อ่านแล้วแอบเจ็บแทนเสี่ยวฮัวและอาเหลียนเบาๆ ฮึกฮืออออ ปู่เซี่ยใจร้ายย