[OS] Your World [ผิงเสีย+นายแว่นดำ]

[MinMin]

Your world
(บางส่วนต่อจากฟิคเรื่อง "โทรศัพท์มือถือ")




ร้านของผมยังคงไม่มีลูกค้าเช่นเคย วิถีชีวิตแบบเช้าเก้าโมงเย็นห้าโมงทำให้ผมมี เวลาว่างเหลือเฟือจนสามารถลากเก้าอี้มานั่งริมหน้าต่าง เหม่อมองฟ้า เห็นก้อนเมฆลอยเอื่อย ทิวทัศน์ฟ้าขาวที่เปลี่ยนไปอย่างช้าๆชวนให้ รู้สึกสงบอย่างประหลาด โดยเฉพาะเมื่อนึกถึงช่วงเวลาที่ออกไปคว่ำ กรวย ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ ผมก็พบว่าช่วงเวลาสงบเงียบแสนน่าเบื่อแบบนี้อาจจะดีที่สุดแล้ว

เมฆสีขาวเคลื่อนตัวไป แสงแดดจ้ามากจนผมเริ่มแสบตา ลุกขึ้นยืนจะเปลี่ยนที่นั่งสักหน่อย มือคว้าซองบุหรี่ที่วางอยู่ขอบหน้าต่างพบว่ามีแต่ซองเปล่า บุหรี่ข้างในคงหมดตั้งแต่เมื่อเช้า

ผมมองบรรยากาศเงียบสงบของร้านแล้วก็ คิดว่าคงไม่มีลูกค้ามา ผมตะโกนบอกหวังเหมิงให้โผล่หัวออกมาเฝ้าร้านช่วงที่ผมออกไปซื้อบุหรี่

ได้ยินเสียงตอบกลับแบบเกียจคร้าน ผมก็นึกอยากจะหักเงินเดือนลูกจ้างขึ้นมาทันที เสียแต่ว่าเงินเดือนจริงๆก็น้อยอยู่แล้ว ถ้าหักอีกก็ดูจะโหดร้ายเกินไปหน่อย

ร้านขายของอยู่ไม่ไกลนัก เดินไปราวสิบนาทีก็ถึง แต่ก้าวขาออกจากร้านได้ไม่ถึงสิบก้าว เถ้าแก่ร้านข้างๆก็ส่งเสียงเรียกผม ดังลั่นเหมือนจะให้คนทั้งแถบได้ยิน

ผมหันไปมองเขา แล้วก็ต้องตกใจแทบจะอ้าปากค้าง...ไอ้คนที่ยืนอยู่ข้างเถ้าแก่นั่นมันนายแว่นดำไม่ใช่เหรอ

นายแว่นดำกับเถ้าแก่ร้านข้างๆคุยกันอีกไม่กี่ประโยค ก่อนจะร่ำลากัน เถ้าแก่กลับเข้าร้าน ส่วนนายแว่นดำเดินมาหาผม

"นายมาทำอะไร" ผมถามเขาทันที แน่ใจมากว่าละแวกนี้ไม่มีกรวยให้เขาคว่ำ แล้วเขาจะมาทำไม จะว่าเถ้าแก่ร้านแถวนี้จ้างเขาก็ไม่น่าใช่

นายแว่นดำหัวเราะ "บอกไปคุณคงไม่เชื่อ"

ผมขี้เกียจเล่นทายคำกับเขา เลยปล่อยไปไม่คิดถามต่อ บางทีเขาอาจแค่มาหาซื้อของ  ถึงนายแว่นดำจะทำตัวลึกลับยังไง ก็ยังเป็นคน ต้องกินต้องใช้เหมือนคนทั่วไปอยู่ดี

ผมโบกมือเป็นสัญญาณขอตัว เขาโบกมือตอบ และเราควรจะแยกทางกัน...แต่เขากลับเดินตามผมมา

"มีธุระอะไรกับฉันเหรอ" ผมอดถามไม่ได้

นายแว่นดำส่งยิ้มให้แทนคำตอบ จะยิ้มอะไรนักหนา ผมเริ่มหงุดหงิดกับใบหน้าทะเล้นที่ลอยไป ลอยมาอยู่ข้างๆ ประกอบกับอากาศร้อน เดินไปข้างหน้า สวนทางกับพระอาทิตย์ แสงเข้าตาเต็มๆจนผมต้องยกมือขึ้นป้อง หรี่ตาลง

ส่วนนายแว่นดำไม่มีปัญหาอะไรกับแสงแดด จ้าเลย ในเมื่อเขาสวมแว่นดำอยู่แบบนั้น

"ที่นายเคยบอกว่าสวมไว้เห็นชัดกว่าไม่สวม มันหมายความว่าอย่างนี้สินะ" ผมพูดขึ้นมา เห็นเขายิ้มๆชวนป่วนประสาทเลยแกล้งถาม ต่อว่า "นายมีแว่นอีกมั้ย"
ไม่คิดว่าเขาจะหยิบแว่นดำออกมาให้ผมจริงๆ

เขาพยักหน้า ผมเดาเอาว่าคงหมายถึงให้เอาไปใช้ได้ ในเมื่อเจ้าของอนุญาต ผมก็ไม่ขัด หยิบแว่นสีดำของเขามาลองสวม

แสงแดดจ้าถูกบดบังทันทีเมื่อมองผ่านเลนส์สีดำ โลกทั้งใบที่เคยสว่างไสวกลับมืดลงจนแทบ มองไม่เห็น นี่มันไม่ใช่แว่นกันแดดแล้ว มันแว่นกันมองเห็นชัดๆ

ผมเดินสวมแว่นดำไปได้ไม่กี่ก้าวก็ชนกับคนคนหนึ่ง ฟังจากเสียงหัวเราะที่ดังอยู่ใกล้ๆ ผมเดาได้เลยว่าคงเดินหลงทิศไปชนนายแว่นดำ

"มันเห็นชัดยังไง" ผมถอดแว่นออก แสงแดดจ้ากลับมาแยงตาอีกครั้งจนต้อง.กะพริบตาหลายทีเพื่อปรับสภาพ

"โลกที่คุณมองเห็นกับโลกที่ฉันมองเห็นมันไม่เหมือนกัน" นายแว่นดำตอบ

ผมขมวดคิ้ว "ถ้านายมองตรงไปข้างหน้าเห็นทางเดิน เห็นต้นไม้ เห็นร้านค้า เห็นวิวเดียวกับที่ฉันเห็น โลกของฉันกับโลกของนายมันก็คือโลกใบ เดียวกัน"

นายแว่นดำหัวเราะดังขึ้น "คุณเคยเห็นสายตาของคนใบ้จางหรือเปล่า เขานั่งข้างคุณ มองไปทางเดียวกับคุณ คุณคิดว่าเขากำลังมองวิวทิวทัศน์เดียวกับ คุณหรือ"

...

ผมไม่ปฏิเสธ รู้สึกว่าเขาพูดได้ตรงจุดมาก
ในการคว่ำกรวยแต่ละครั้ง สายตาของเมินโหยวผิงมองไปข้างหน้าเสมอ แต่ผมรู้สึกว่าข้างหน้าที่เขามองนั้นเป็นคนละอย่างกับที่ผมเห็น สายตาของเขามองสิ่งที่ไกลกว่านั้น ทิวทัศน์ที่เขาเห็น ต่อให้ผมไปนั่งอยู่ตรงตำแหน่งเดียวกับเขา ความสูงเดียวกัน ระดับสายตาเดียวกัน

โลกที่เขาเห็นกับโลกที่ผมเห็นก็คงต่างกันอยู่ดี

"น้องชาย อย่าคิดมากเลย" นายแว่นดำตบบ่าผม "โลกที่เขาอยู่กับโลกที่พวกเราอยู่มันต่างกัน"

"และโลกที่ฉันอยู่ก็คงต่างกับนาย"

เขาพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

"ถ้าฉันใส่แว่นดำตลอดเวลาแบบนาย ฉันจะเข้าใจโลกของนายได้บ้างมั้ย"

ผมลองสวมแว่นดำอีกครั้ง ได้ยินเสียงหัวเราะดังจากที่ไหนสักแห่ง โลกที่มืดมนจนแทบไม่เห็นอะไรทำให้ผมเดาทิศทางลำบาก รู้สึกเหมือนเป็นคนตาบอด ขยับขาก้าวไปแต่ละก้าวด้วยความไม่คุ้นชิน ทั้งที่ถนนสายนี้ผมเดินไปเดินกลับแทบจะทุกวัน

...นี่คือโลกที่นายแว่นดำมองเห็นหรือ

ผมขยับไปอีกสองสามก้าว ชนกับคนคนหนึ่ง ได้ยินเสียงสบถด่า แม้ว่าผมจะพูดขอโทษแล้วก็ตาม เดินไปอีกสี่ก้าวก็สะดุดอะไรสักอย่างล้มลง เสียงวัตถุกลิ้งทำให้ผมหวั่นในใจว่าผมไปชนอะไรของใครเสียหายหรือเปล่า

ผมลุกขึ้นยืน กำลังจะถอดแว่นออก ได้ยินเสียงนายแว่นดำพูดขึ้นว่า

"ระวัง"

ทันทีที่ถอดแว่นดำ แสงสว่างจ้าทำให้ผมตาบอดไปชั่วขณะ มองเห็นเพียงเงาเลือนรางของอะไรบางอย่างที่พุ่งตรงมาหาผม ช่วงเวลาหลังจากนี้เหมือนโลกหมุนช้าลง ผมรู้สึกได้ว่ามีคนกระโดดเข้ามาคว้าตัวผมไว้ พาผมรอดพ้นจากการโดนอะไรสักอย่างชน แต่โชคร้ายที่จุดที่พวกเรากระโดดหลบไปนั้นไม่ปลอดภัย ทั้งผมและเขากระแทกชนกับลังไม้ที่กองสูง ท่วมหัว ลังพวกนั้นพอถูกชนก็เสียศูนย์ ถล่มทับพวกเราสองคน

ผมหัวหมุน ขณะพยายามแหวกว่ายออกจากลังและของที่ถล่มลงมา ได้ยินเสียงหัวเราะดังอยู่ข้างๆ ชวนปวดหัวยิ่งกว่าเก่า

"โลกของฉันเป็นยังไงบ้าง"

ผมด่าบรรพบุรุษของนายแว่นดำ แล้วบอกให้เขาหุบปาก
ยังไม่ทันทีจะโผล่พ้นกองของถล่ม สายตาของผมก็ถูกบดบังด้วยเลนส์สีดำอีก ครั้ง นายแว่นดำแม่งคิดเล่นบ้าอะไรตอนนี้

ผมจะถอดแว่นออกแต่ถูกนายแว่นดำห้ามไว้

"คุณคงไม่อยากจ่ายค่าเสียหายพวกนี้หรอก ใช่มั้ย"

ผมเข้าใจทันที พวกเราก่อความวุ่นวายพังข้าวของแบบนี้ ถ้าถูกเห็นหน้าต้องโดนทวงค่าเสียหายแน่ คนแถวนี้ยังไงก็รู้จักนายน้อยสามอย่างผม และถ้ามีข่าวว่าผมไปพังข้าวของร้านใครหลุดไปถึงหูอารอง ไม่แคล้วผมคงโดนสวดยับ

เสียงคนมุงดังขึ้นเรื่อยๆ ท่ามกลางเสียงโหวกเหวกนั้น เสียงหัวเราะของนายแว่นดำดังชัดเจนเพราะ เขาอยู่ใกล้ผมมาก เขาจับมือผม พูดว่า

"แย่หน่อยนะ น้องชาย แต่เราต้องวิ่งกันแล้ว"

ท่ามกลางโลกที่เห็นเพียงสีดำ ผมได้ยินเสียงข้าวของล้มอีกครั้ง เดาว่าเป็นนายแว่นกวาดของที่ทับพวกเรา ออก ผมถูกฉุดให้ลุกขึ้น แล้ววิ่งตามแรงลากของเขา
ทิ้งความโกลาหลวุ่นวายไว้ข้างหลัง
เสียงตะโกนโวยวายอื้ออึงฟังไม่รู้เรื่อง ผมวิ่งตามนายแว่นดำ ขณะที่ใจนึกขอโทษผู้คนที่ถูกผมทำให้เดือดร้อน

พวกเราวิ่งกันมาไกลพอสมควร พอคิดว่าหนีพ้น ผมก็ถอดแว่นดำออก หยุดยืนหอบหายใจ มองไปข้างๆเห็นนายแว่นดำยืนฉีกยิ้มให้แบบสบายๆไม่มีเค้าของคนที่เพิ่งวิ่งหนีมาเลย สักนิด ผมไม่ค่อยแปลกใจ ตอนที่ไปถามู่ถัว ผมเห็นแล้วว่าเขาเป็นพวกเหนือมนุษย์แบบ เมินโหยวผิง ไม่มีทางเหนื่อยด้วยการวิ่งแค่นี้แน่นอน

จังหวะหายใจของผมค่อยๆกลับสู่ระดับปกติ ระหว่างนั้นนายแว่นดำเอาแต่ยืนยิ้ม อารมณ์ดีจนน่าหมั่นไส้ ถ้าผมไม่เล่นบ้าๆตามเขาก็คงไม่เป็นเรื่องแบบนี้ ผมวิ่งหนีผีในกรวยพอแล้ว อย่าให้ต้องมาวิ่งหนีคนอีกเลย

"วิ่งออกกำลังกายดีต่อสุขภาพนะ"

นายแว่นดำพูดขึ้น

ดีพ่องสิ! วิ่งหนีเพราะสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น แบบนี้สุขภาพจิตของผมย่ำแย่ลงเป็นกอง

ผมด่าเขาอีกรอบ  มีเพียงเสียงหัวเราะกลับมา พอหัวเราะจนพอใจเขาก็ตบบ่าผมสองที ยกมือเป็นสัญญาณบอกลา

ผมมองนายแว่นดำเดินจากไป แล้วนึกถึงเมินโหยวผิงขึ้นมา มีความรู้สึกว่าพวกเขาสองคนคล้ายกัน
บรรยากาศรอบตัวของพวกเขามีความลึกลับ พวกเขาเหมือนคนที่แม้จะยืนอยู่ตรงนี้แต่ก็ไม่อยู่ตรงนี้ หากละสายตาเพียงไม่กี่วินาที พวกเขาก็พร้อมจะหายตัวไปราวกับไม่เคยมี ตัวตนมาก่อน

...โลกของพวกเราต่างกันเกินไป

พวกเขาต่างมีจุดหมายที่ต้องมุ่งไปให้ถึง และที่แห่งนั้นผมคงไม่อาจตามไปได้

คนเราก็แปลก รู้ทั้งรู้ว่าไม่ว่าจะพยายามยังไง ก็มีสิ่งที่ไม่อาจทำได้...แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่อาจถอดใจ

...ตั้งแต่เมื่อไรกันที่ผมยึดติดกับเมินโหยวผิง ขนาดนี้...

"น้องชาย"

เสียงนายแว่นดำที่ควรจะเดินไปไกลแล้วดังขึ้น ผมหลุดจากความคิดของตัวเอง เห็นเขายืนห่างสักสิบก้าว ชี้มือชี้ไม้มาทางผม
ผมกำลังจะถามว่ามีอะไรอีก แต่ก็พลันได้ยินเสียงเอะอะโวยวายจากข้าง หลัง เห็นนายแว่นดำใช้สัญญาณมือบอกให้วิ่งหนี

ผมหันหลังไปมองแวบหนึ่ง เถ้าแก่สักร้านที่ผมคุ้นๆหน้าวิ่งนำคนกลุ่มหนึ่งมาทางผม ถืออาวุธบอกชัดเจนว่าไม่ได้มาเจรจาโดย สงบแน่ ผมเห็นเขาชี้ต่ำลงไปบริเวณมือของผม นึกได้ว่าผมถือแว่นดำอยู่

เชี่ย!!! นายแว่นดำแม่งสมควรตาย!!!

ผมวิ่งทันที พร้อมกับปาแว่นในมือใส่นายแว่นดำ คาดหวังว่ามันต้องลงตรงหัวของเขาพอดี น่าเสียดายที่เขารับไว้ได้ หัวเราะโบกมืออีกสองสามครั้งแล้ววิ่งหนีหายไปอย่างรวดเร็ว

ผมสบถด่าเขาไปตลอดทาง จนสุดท้ายก็หาที่หลบซ่อนตัวได้ ผมแอบอยู่ตรงนั้นนาน กระทั่งเสียงวุ่นวายรอบตัวสงบลง คาดว่าพวกเขาคงไปตามหาที่อื่นแล้ว แต่ผมก็ยังไม่วางใจนัก ตัดสินใจซ่อนตัวอยู่ที่นี่อีกสักพัก

จุดที่ผมซ่อนตัวอยู่นั้นมืดอับ เป็นช่องระหว่างตึกร้างที่ไม่ค่อยมีใครเดิน ผ่าน ข้างหน้าข้างหลังปิดตายด้วยไม้กระดาน ซึ่งผมพบว่ามีรูกว้างขนาดพอให้คนมุดเข้าไปได้แต่มันถูกบังด้วยกองเฟอร์นิเจอร์ผุพัง ถ้าผมไม่เคยเอาของมาทิ้งแถวนี้แล้วมีเหตุให้ต้องกลับมามุดหาของชิ้นนั้นอีก ก็คงไม่รู้ว่ามีที่หลบซ่อนตรงนี้

เนื่องจากสภาพใกล้เคียงกับสถานที่ปิดตาย รอบข้างเงียบสงัดชวนให้นึกถึงตอนอยู่ใน สุสาน  ผมล้วงกระเป๋าจะบุหรี่สูบ แต่ก็นึกได้ว่าบุหรี่ของผมหมดแล้ว จุดประสงค์ตอนแรกที่ออกมาคือซื้อบุหรี่ ตอนนี้กลายเป็นผู้ร้ายหลบหนีไปเสียแล้ว

ผมสบถด่านายแว่นดำอีกรอบ ควานหาของในตัวเผื่อจะมีอะไรทำให้ผมเลิกฟุ้งซ่านกังวลว่าอาจจะมีผีแม่ย่าหรือตัว ประหลาดสักตัวโผล่ออกมา

ผมล้วงกระเป๋ากางเกง จับโดนวัตถุแข็งๆ หยิบออกมาดูถึงนึกได้ว่ามันคือโทรศัพท์มือ ถือที่เสี่ยวฮัวให้ผมแทนเครื่องเก่าของผมที่ ถูกเขาหักทิ้งต่อหน้าต่อตา

โทรศัพท์แบบฝาพับสีชมพูบอกรสนิยมคนซื้อ ไม่ได้บอกรสนิยมคนใช้อย่างผมเลย เสี่ยวฮัวโหลดภาพโหลดคลิปโหลงเพลง ลงโปรแกรมเหมือนเป็นเครื่องของตัวเองชัดๆ หลายโปรแกรมที่เขาใส่มา ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันใช้ทำอะไร นอกจากโทรเข้าโทรออกแล้ว ผมก็ใช้มันเล่นเพลงแทนเครื่องเล่นMP3ที่เพิ่งกลับบ้านเก่า

โชคดีที่รสนิยมการฟังเพลงของเสี่ยวฮัวกับ ผมอาจจะคล้ายกัน เพลงที่เขาลงไว้ในเครื่องมีหลากหลายทั้ง เพลงงิ้ว เพลงภาษาต่างประเทศ เพลงคลาสสิค ผมฟังรู้เรื่องบ้าง ไม่รู้เรื่องบ้าง แต่โดนรวมแล้วคิดว่าฟังเพลินดี

บางทีนี่อาจเป็นเสียงที่เสี่ยวฮัวได้ยินในโลก ของเขา

ผมนึกถึงเวลาที่ตัวเองใส่หูฟัง ฟังเพลงในMP3 ตัดขาดตัวเองจากโลกรอบข้าง เสียงที่ได้ยินตอนนั้นคือเสียงในโลกของผม เพียงคนเดียว

ถ้าผมถอดหูฟังออกสักข้างแล้วให้ใครอีกคนฟังด้วย เขาคงจะได้ยินเสียงเดียวกับที่ผมได้ยิน

ผมนึกถึงเมินโหยวผิง

ถ้าวันหลังมีโอกาส ผมจะนั่งข้างๆเขา เปิดเพลง ใส่หูฟังกันคนละข้าง

ถึงแม้โลกของผมกับเขาจะต่างกัน ถึงแม้ผมจะไม่สามารถมองเห็นทิวทัศน์เดียวกับเขามองเห็น
แต่ ณ วินาทีนั้น ผมก็สามารถได้ยินเสียงเดียวกับที่เขาได้ยิน
แม้จะเป็นเพียงเศษเสี้ยวเดียวจากทั้งหมดที่ เขาได้ยินก็ตาม

ผมไม่อาจรู้ได้ว่าโลกของเมินโหยวผิงเป็น ยังไง จุดหมายที่เขามุ่งไปอาจจะไกลแสนไกล จนผมไม่อาจไล่ตาม

แต่อย่างน้อยระหว่างเส้นทางที่เขามุ่งไป ผมจะอยู่กับเขา

เขาอาจไม่มีความเชื่อมโยงใดๆกับโลกใบนี้
แต่เขามีความเชื่อมโยงกับโลกของผม

เขาอาจเป็นคนคนหนึ่งท่ามกลางคนมากมายบนโลกใบนี้
แต่เขาเป็นเมินโหยวผิงเพียงคนเดียวในโลก ของผม

โลกของผมมีตัวตนของเขาอยู่อย่างแน่นอน

ถึงแม้ผมจะไม่มีตัวตนอยู่ในโลกของเขาเลยก็ตาม...

[Malangporyim]

โฮ เคยอ่านในทวีตไปแล้ว เม้นต์ย้อนหลังได้ไหมคะ 555
เรื่องนี้นายแว่นดำน่าร๊าก เหมือนต้นฉบับมาเองเลย ก๊วนกวน ชอบบบ >/////<

ชอบฉากตอนท้ายด้วยค่ะ แง อู๋เสีย พยายามเข้านะคะ นึกถึงที่เสี่ยวฮัวบอกตอนอู๋เสียโทรไปงอแงเล่มสิบเลย นายน้อยอาจจะน้อยใจคิดว่าตัวเองไม่อยู่ในสายตาหรือการรับฟังของเมินโหยวผิง แต่จริงๆ เขาอาจจะฟังนายอยู่แบบที่เสี่ยวฮัวบอกก็ได้นะ!

[aathewolf]

อ่านฟิคนี้ต่อจากโทรศัพท์ ฟิคนั้นทำให้เรายิ้มแฉ่ง ส่วนฟิคนี้ให้ความรู้สึกที่ลึก จนอดไม่ได้ที่จะยิ้มจางๆ
ชอบประเด็นของฟิคนี้มากค่ะ โลกของคนที่คนสองคนเห็นนั้นต่างกัน
ต่อให้นายน้อยลงกรวยไปอีกกี่กรวย หรือแม้แต่เอามีดแทงตัวเองไปเกิดใหม่อีกรอบก็คงไม่มีทางเห็นโลกในมุมมองเดียวกับเมินโหยวผิงหรือพี่แว่นดำ
แต่ถึงอย่างนั้น ก็ไม่ใช่ว่าโลกที่แตกต่างนั้นจะมาคาบเกี่ยวกันบ้างไม่ได้ อ่านตรงนี้นี่แหละที่อดยิ้มไม่ได้เลย

โฮ ชอบทั้งภาษา จังหวะ การใช้คน การเปรียบเทียบ และประเด็นเลยค่ะ

ขอบคุณสำหรับฟิคดีดีนะคะ XD

[Nathael]

นายน้อยนี่คิดถึงเสี่ยวเกอได้ทุกลมหายใจเข้าออกเลยจริงๆค่ะ ทุกอย่างสามารถเชื่อมความคำนึงไปหาเสี่ยวเกอได้หมดเลย U v U

[oilypicca]

นายแว่นดำนี่อยู่รอบตัวทุกคนจริงๆนะ ฮาาาาาาา ป่วนไปเรื่อย
โลกของแต่ละคนอาจแตกต่างกัน แต่ระหว่างทางเดินนั้นมันต้องมีเส้นทางที่เชื่อมโลกของเรากับคนๆนั้นแน่นอน เทียนเจินอย่าน้อยใจ โลกของเมินโหยวผิงเมื่อก่อนอาจไม่มีนาย แต่เมื่อนายปรากฎอยู่ตรงหน้าเขา แสดงว่าโลกของทั้งสองเชื่อมมาหากันแล้ว!

ชอบสำนวนการเขียนมากเลยค่ะ >0< เป็นกำลังใจและขอติดตามผลงานนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ

[SilverCloud]

นายแว่นช่างหาเรื่องซวยมาให้นายน้อยดีแท้ ส่วนนายน้อยก็ยังคงคอนเซ็ปคิดถึงเสี่ยวเกอทุกลมหายใจเหมือนเดิม ถ้าได้นั่งอิงไหล่ฟังเพลงด้วยกันคงโรแมนติกไม่น้อยเลยค่ะ

[meanato]

นายน้อย ทำไมคุณต้องยึดติดกับเสี่ยวเกออย่างนั้นด้วยนะ#ใครสักคนพูดไว้

[Feran.FS]

โฮฮฮฮฮฮฮ คืออ่านแล้วแบบ โอ๊ยยยยย คนอื่นเขาห่วงนายน้อยขนาดนี้ นายน้อยก็ยังคงยึดมั่นแต่กับเสี่ยวเกอ ดีชริมมมมม

[Narakas]

ชอบฟิคคุณมินมินค่ะ 5555555

เหมือนเราจะชอบแนวเดียวกัน (หายากมากที่จะมีคนแต่งนายแว่นไม่(ค่อย)น่าตบตี ถถถถถ)

[PHRAPRAI]

อ่านแล้วแอบใจสั่นกับนายแว่นดำไปเลยแหละค่ะ น่ารักจริงคนนี้ ชอบผู้ชายเจ้าเล่ห์ แสนกล ขี้แกล้งแบบนี้สุดๆไปเลยแหละค่ะ

นายน้อยคะ อย่าเศร้าใจไป ต่อให้ทิวทัศน์ที่มองเห็นจะต่างกัน แต่ตั้งแต่วันที่พวกคุณได้เจอกัน โลกสองใบสองคุณอาจจะไม่ได้ถึงขนาดซ้อนทับกันแต่ว่าโลกสองใบนั้นก็เชื่อมถึงกันเรียบร้อยแล้วแหละค่ะ

นายน้อยนะนายน้อย คิดได้ยังไงคะเนี่ยว่าในโลกของเสี่ยวเกอไม่มีตัวเองอยู่เลย ที่ผ่านมาไม่ชัดอีกหรอว่า ที่เขาคอยช่วยตัวเองอยู่หลายต่อหลายครั้งเนี่ย เจ้าตัวเขาก็พูดอยู่ว่า สิ่งเดียวที่เกี่ยวโยงเขากับโลกใบนี้ไว้ก็คือคุณคนเดียวแท้ๆ อดทนเข้าไว้นะคะนายน้อยสาม วันที่นายน้อยกับเสี่ยวเกอได้นั่งฟังเพลงด้วยกันต้องมาถึงแน่นอนค่ะ

[uglygirl]

นายแว่นแอบน่ารัก
แถมมียังพูดอะไรมีสาระกับเค้าเป็นด้วยแฮะ
นึกว่าจะเฮยเสียซะแล้ว
แต่สุดท้าย นายน้อยก็ยังนึกถึงแต่เสี่ยวเกอจนได้สินะ

[faliona01]

โลกทั้งใบอู๋เสียสร้างขึ้นเเละมอบไว้ให้เสี่ยวเกอจริงๆ
นายแว่นแอบน่ารักอะ ความคิดดีด้วย
แต่สุดท้ายนายน้อยก็เลือกเสี่ยวเกอจริงๆ
เป็นรักเดียวรักแท้และรักสุดท้ายจริงๆเลยนะ....

[carrotkun]

อ่านจบแล้วคือรู้สึกอิ่มมากค่ะ คือใช้นายแว่นดำมาเปิดตานายน้อยให้ได้คิด เราชอบตรงประเด็นที่ว่ามองไปทางเดียวกัยแต่ใช่ว่าจะเห็นเหมือนกันมากๆ ฟิคคุณมินมินนี่ก๊าวทุกอันเลยอะฮือออออ ดีใจที่ได้อ่าน

ช่วงของเสี่ยวฮัวที่พูดถึงโทรศัพท์นี่อยู่ในฟิคอีกบทสินะคะ ไว้จะไปอ่านย้อนค่ะ<3เพราะแค่เกริ่นถึงว่าเสียงที่ฟังคงเป็นเสียงในโลกของเสี่ยวฮัว ถ้าทำได้ก็อยากแบ่งกันฟังไรงี้ คือฟินค่ะ พล็อตดีจริงๆเลย;///