[OS] โทรศัพท์มือถือ [ผิงเสีย]

[MinMin]

โทรศัพท์มือถือ



"ใช้ยังไง"
เมินโหยวผิงถามผมด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่บนใบหน้านั้นแอบมีร่องรอยความสงสัย เขามองแผ่นโลหะสีดำขนาดพอดีฝ่ามือสลับกับมองผม

จะว่าไปผมก็ยังไม่ค่อยรู้เหมือนกันว่ามันใช้ยังไง ผมเปิดสมุดคู่มือเริ่มอ่านวิธีการใช้งานของสิ่งที่เรียกว่า "สมาร์ทโฟน"

เรื่องทั้งหมดนี้เริ่มมาจากเพื่อนของผมคนหนึ่งที่เปิดร้านขายอุปกรณ์พวกนี้ แต่ยังหาคนซื้อไม่ค่อยได้ นานวันเข้าราคาก็เริ่มตก เขาเลยมาขอให้ผมช่วยซื้อ ตอนแรกผมตั้งใจจะซื้อแค่เครื่องเดียว แต่เพื่อนคนนี้คะยั้นคะยอให้ซื้อเป็นคู่เพราะของมาเป็นคู่ ขายแยกไม่ได้

ไอ้นี่ได้คืบจะเอาศอก ผมด่าไปยกหนึ่ง แต่ก็ตัดสินใจยอมซื้อถือว่าช่วยเพื่อนเก่า พอซื้อมาแล้ว ผมก็ได้แต่คิดว่าตัวเองจะเอามาทำไมสองเครื่อง ทุกวันนี้ผมขายของเก่า อยู่เฝ้าแต่ร้าน นานๆจะออกข้างนอกสักที ถ้าจะติดต่อใครก็มีอินเตอร์เน็ต มีโทรศัพท์ที่ร้านอยู่แล้ว...

แต่ถ้าพูดถึงคนที่ชอบหายตัวไปบ่อยๆจนน่าจะมีโทรศัพท์มือถือพกไว้สักเครื่องเผื่อเวลาจะตามหาตัว ผมแทบไม่เสียเวลาคิดเลยว่าใคร...ปัญหาเพียงอย่างเดียวก็คือ เขาจะใช้โทรศัพท์มือถือเป็นหรือเปล่า

ระหว่างที่ผมอ่านคู่มือ สายตาก็ชำเลืองมองเมินโหยวผิงเป็นระยะ เขากำลังใช้สองนิ้วที่ยาวผิดปกติสำรวจวัตถุในมือราวกับกังวลว่าจะมีคำสาปอะไรติดมาจากสุสาน...

ท่าทางเอาจริงเอาจังเหมือนสมาร์ทโฟนเป็นวัตถุพิศดารที่เก็บได้จากการลงกรวยของเขาทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้

คนอย่างเมินโหยวผิงอาจจะเชื่อมโยงกับสุสานได้อย่างง่ายดาย แต่กับเทคโนโลยีนั้น...ความเชื่อมโยงแทบเป็นศูนย์เลยจริงๆ

ผมนั่งงมคู่มือการใช้งานอยู่สักพักก็สามารถเปิดโทรศัพท์มือถือในมือได้ หลังจากนั่งจิ้มๆเลื่อนๆหน้าจออยู่อีกสักพัก ผมก็เข้าใจการใช้งานพื้นฐานอย่างโทรเข้าโทรออก และส่งข้อความ

ตอนนั้นเอง ผมเงยหน้ามองเมินโหยวผิงแล้วแทบจะร้องเสียงหลงเมื่อเขาทำท่าจะใช้นิ้วสองนิ้วกระซวกสมาร์ทโฟนเหมือนกระซวกด้วงศพ

"นายทำอะไรน่ะ!!!"

ผมคว้าแขนของเขาไว้ได้ทันก่อนที่โทรศัพท์จะกลายเป็นโทรศพ ก่นด่าบรรพบุรุษเขาในใจ

ผมเสียเงินซื้อของมาให้เขาใช้ ไม่ใช่ให้เขามาฝึกวิทยายุทธ์

"มันต้องทำแบบนี้"
ผมสอนเขาเปิดเครื่อง หน้าจอขึ้นไฟสว่าง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นรูปพื้นหลังสีฟ้า ผมหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมา เลื่อนๆจิ้มๆหน้าจอให้เขาดูเป็นตัวอย่างแล้วบอกให้เขาลองทำตาม

เมินโหยวผิงทำตามจริงๆ...ทันทีที่นิ้วชี้ที่ยาวผิดปกติสัมผัสกับหน้าจอสมาร์ทโฟน ผมได้ยินเสียงเหมือนอะไรสักอย่างร้าว ในวินาทีต่อมา ผมก็พบว่าจุดที่นิ้วของเขาจิ้มลงไปเกิดมีรอยขึ้นมา และอีกหนึ่งวินาทีต่อมา...หน้าจอสีฟ้าก็ดับวูบลงแทนที่ด้วยหน้าจอใหม่ลวดลายกระจกร้าว

เชี่ย!!!! โทรศัพท์มือถือที่ผมซื้อให้เขาพังภายในสามวินาที...

ผมแทบจะตะโกนด่าโคตรเง้าตระกูลของเขาอีกรอบ แต่พอเห็นสีหน้านิ่งแฝงแววงุนงงของเขา ผมก็ได้แต่กลืนคำหยาบทั้งหมดลงไปด้วยความช้ำใจจนแทบกระอัก

"ฉันจะเอาของนายไปซ่อม ระหว่างนี้นานเอาของฉันไปใช้"
ผมสลับโทรศัพท์ในมือของเขากับของผม คราวนี้ก่อนที่เขาจะทำการจิ้มแสดงวรยุทธ์พิฆาตสมาร์ทโฟนอีกครั้ง ผมแบมือยื่นไปตรงหน้าเขาและบอกให้เขาใช้นิ้วจิ้มลงบนมือของผมก่อน

เมินโหยวผิงอาจจะสงสัย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร เขาใช้นิ้วชี้ที่เคยคีบอิฐฆ่าด้วงจิ้มลงกลางฝ่ามือของผม สัมผัสจากปลายนิ้วของเขาแผ่วเบาจนไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นนิ้วเดียวกับที่สังหารมือถือไปเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว

ต่อมาผมสั่งให้เขาลากนิ้วไปมาบนฝ่ามือของผม นิ้วยาวๆนั้นก็ขยับซ้ายขวา ชวนให้รู้สึกจั๊กจี้เป็นที่สุด

"เวลาที่นายแตะหน้าจอโทรศัพท์ก็ใช้แรงแค่นี้พอ" ผมบอกแล้วให้เขาลองจิ้มสมาร์ทโฟนอีกครั้งแม้ในใจจะโคตรกลัวเลยว่าถ้าเขาทำพังอีกเครื่อง ผมคงต้องบากหน้ากลับไปหาเพื่อนที่ขายโทรศัพท์มือถือให้พร้อมกับขอแคลมประกันตั้งแต่วันแรกที่ซื้อ

โชคดีที่คราวนี้เมินโหยวผิงอ่อนโยนต่อเทคโนโลยีในมือมากขึ้น หน้าจอเลื่อนเปลี่ยนไปตามนิ้วของเขา ผมให้เขาเลื่อนไปๆมาๆอยู่สักพักก็เริ่มสอนวิธีการใช้งานพื้นฐานอย่างโทรออก รับสาย และส่งข้อความ เมื่อแน่ใจแล้วว่าเขาจดจำวิธีการใช้ได้ ผมก็บันทึกเบอร์โทรศัพท์มือถือของผมกับเบอร์ของร้านและเบอร์บ้านลงไป

"ทีนี้เวลานายจะกลับมาก็โทรบอกฉันก่อน หรือไม่ก็ส่งข้อความมา ฉันจะได้ไม่นึกว่าเจอโจรบุกเข้าบ้านเหมือนครั้งก่อนๆ"

ผมนึกถึงครั้งล่าสุดที่เขากลับมาในสภาพพันผ้าเหมือนโจรเข้ามาทางหน้าต่างบ้านตอนกลางคืนเพื่อคุ้ยหาของกินในตู้เย็น...

ผมไม่รู้เลยว่าเขาลงกรวยแต่ละครั้งจะอดอยากขนาดนี้ และที่แย่กว่านั้นคือผมไม่ได้ซื้ออะไรเก็บไว้เลย วันนั้นผมต้องพาเขาออกไปกินข้าวที่ร้านข้างทางในสภาพที่แม้แต่เจ้าของร้านยังส่งสายตาไม่ไว้วางใจกลัวผมกับเขาจะกินแล้วชักดาบ

เพราะฉะนั้นถ้าเขาบอกผมล่วงหน้าว่าจะกลับมา ผมจะได้เตรียมหาของกินไว้ให้เขาก่อน

นั่นเป็นความตั้งใจของผม ซึ่งมันคงส่งไปไม่ถึงเขา สองวันต่อมาเมินโหยวผิงออกไปคว่ำกรวยอีกครั้ง และกลับมาในอีกสามวันโดยไม่มีการโทรหาหรือส่งข้อความล่วงหน้า พอผมถามเขา เขาก็ยื่นสมาร์ทโฟนให้ผมดูพร้อมกับบอกว่า

"เปิดไม่ได้"

"..."

ผมขอโทษ...ผมลืมไปว่าเขาไปลงกรวย ไม่ใช่ไปเที่ยว เขาคงไม่มีเวลาชาร์จแบตโทรศัพท์...

ความผิดพลาดในครั้งแรกทำให้ผมจำและบอกให้เขาเปิดโทรศัพท์มือถือเมื่อคว่ำกรวยเสร็จ ก่อนหน้านั้นก็ปิดเครื่องไปซะ

ผมเชื่อว่าครั้งนี้โทรศัพท์ในมือเมินโหยวผิงจะได้แสดงศักยภาพของมันสักที

ในวันหนึ่งขณะที่ผมเฝ้าร้าน เสียงโทรศัพท์แจ้งเตือนข้อความดังขึ้น มันมาจากเครื่องที่ผมให้เมินโหยวผิงไป ผมดีใจว่าในที่สุดผมก็ทำให้เขาเชื่อมโยงกับเทคโนโลยีได้แล้ว
ผมเปิดดูข้อความนั้นทันที

"TmXZijpk"

...

ข้อความพ่องเอ็งสิ!!! ไม่ใช่เขียนบอกทางในสุสานนะเว้ย แม่งงงงงง

ผมด่าบรรพบุรุษตระกูลจางทุกรุ่นที่สามารถด่าได้ ก่อนจะพยายามสงบสติ นี่คือเมินโหยวผิงกับเทคโนโลยี ไม่ใช่เมินโหยวผิงกับสุสาน แค่เขาส่งข้อความมาถึงผมได้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว

...แต่ข้อความที่ส่งมาแล้วอ่านไม่รู้เรื่อง มันก็แทบไม่ต่างอะไรจากไม่ส่งนั่นแหละ!!!

ผมพูดคุยและปรับความเข้าใจกับเขาอีกหลายครั้ง ก่อนเขาจะไปก็ย้ำแล้วย้ำอีกจนนายแว่นที่มารับเขาถึงกับเอ่ยปากว่า

"นายน้อยทำตัวเหมือนผู้หญิงกลัวแฟนนอกใจเวลาไปทำงานที่ไกลๆ..."

ไม่ต้องรอให้เขาพูดจบ ผมก็สบถสรรเสริญต้นตระกูลของเขาแล้ว

หลังจากเมินโหยวผิงไปคว่ำกรวยกับนายแว่นได้เกือบหนึ่งเดือน เสี่ยวฮัวก็มาหาผม พวกเราถามไถ่สารทุกข์สุขดิบและดื่มกันตามประสา ตอนนั้นเองที่มีเสียงแจ้งเตือนข้อความดังขึ้น ผมหยิบโทรศัพท์สีดำที่ผ่านการแคลมประกันขึ้นมา

เสี่ยวฮัวดูสนอกสนใจโทรศัพท์ของผมเป็นพิเศษ แต่เพราะผมมัวแต่สนใจข้อความ เลยไม่ทันฟังว่าเขาพูดอะไร ได้ยินผ่านๆหูแค่สองสามคำอย่าง 'มือถือ' หรือ ไม่ก็ 'คู่รัก'

"กำลังกลับ"

ข้อความสั้นๆง่ายๆ แต่ผมรู้สึกเหมือนพบเจอสมบัติโบราณล้ำค่าจากการขุดสุสาน...ในที่สุด สิ่งที่ผมสอนเมินโหยผิงไปก็บังเกิดผลแล้ว!

ผมดีใจ เล่าคุยให้เสี่ยวฮัวฟังเป็นการใหญ่ มานึกดูในภายหลัง ผมก็ได้แต่คิดว่าตอนนั้นผมคงเริ่มเมา อยากพูดอะไรก็พูด ผมอาจจะสบถว่าอะไรสักอย่างที่ทำให้เขาไม่พอใจ เขาถึงได้ขอยืมโทรศัพท์มือถือของผมไป ก่อนจะ...หักมันเป็นสองท่อนต่อหน้าต่อตาผม!!!

"คราวหน้าที่มาเยี่ยม ฉันจะซื้อเครื่องใหม่ให้" เสี่ยวฮัวยิ้มให้ผมอย่างงดงาม

หลังจากเสี่ยวฮัวกลับไป คืนนั้นเมินโหยวผิงก็กลับมา ผมเตรียมของกินไว้ให้เขาเรียบร้อย มั่นใจเต็มที่ว่าเขาคงต้องวิ่งหาของกินเป็นอันดับแรก แต่เขากลับยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าของผม ท่าทางเหมือนมีเรื่องอยากจะพูดแต่ไม่พูดออกมา

"มีอะไรหรือเปล่า"

ผมถามเขาหลายครั้ง จนในที่สุด เขาหยิบโทรศัพท์มือถือสีดำออกมา...สภาพของมันคือหักเป็นสองท่อนไม่ต่างอะไรกับของผม ท่าทางโทรศัพท์ที่ผมซื้อมาจะอายุสั้นเกินไป ใช้แค่ไม่กี่เดือนก็ต้องหาสุสานให้มันซะแล้ว

"ขอโทษ"
เมินโหยวผิงบอกเสียงเรียบ

ผมมองซากสมาร์ทโฟนในมือของเขา อารมณ์โกรธวนเวียนอยู่ในหัวแต่ก็พูดอะไรไม่ออก ผมรอฟังคำอธิบายจากเขาแต่ก็รู้ดีว่าคงเป็นไปไม่ได้

ผมและเขามองหน้ากันอยู่นาน นานจนผมสังเกตว่าสีหน้าเรียบเฉยนั้นมีร่องรอยของความกังวลและโดดเดี่ยว ไม่รู้เพราะอะไร ผมมักจะเป็นคนเดียวที่สังเกตเห็นอะไรบางอย่างภายใต้ใบหน้านิ่งๆของเขาเสมอ และมันทำให้ผมไม่สามารถถามหรือด่าเขาได้เหมือนที่ทำกับนายอ้วนหรือคนอื่นๆ

สุดท้ายผมก็ได้แต่ปล่อยลืมความโกรธ แล้วหัวเราะออกมา

"ช่างมันเถอะ แค่นายกลับมาก็พอแล้ว"

ผมตัดสินใจว่าซากของสมาร์ทโฟนทัังสองเครื่อง ถ้าแคลมไม่ได้ ขายเป็นเศษเหล็กไม่ได้ ผมก็คงเอาไปทิ้ง

...โทรศัพท์มือถืออาจจะไม่จำเป็นก็ได้...

บางทีผมแค่ต้องการอะไรสักอย่างมาเป็นเครื่องยืนยันว่าเขาจะกลับมา จะเป็นข้อความ จะเป็นเสียง หรือสัญญาณอะไรก็ได้...

แต่ทั้งหมดนั้นก็ไม่สำคัญเท่ากับการที่ผมได้เห็นเขาอยู่ตรงหน้า...ยังมีชีวิต ยังมีลมหายใจ

"ฉันเตรียมของกินไว้ให้นายแล้ว"
ผมยิ้มและเดินนำเขาเข้าไปในบ้าน เมินโหยวผิงเดินตามผมมาเงียบๆ แต่ผมรู้สึกได้ว่าสายตาของเขาจ้องมองผมตลอดเวลา

อย่างน้อยวันนี้ผมยังมีเวลาอยู่กับเขาอีกนาน ผมจะให้เขาเล่าเรื่องที่เขาเจอมาตอนไปคว่ำกรวย

...ผมเชื่อว่ามันคงน่าสนใจกว่าคู่มือการสอนใช้โทรศัพท์มือถือแน่นอน...

[Naitear]

อ๋อยยย น่ารักมากเลยค่ะ!! ;; /////-///// ;;
ชอบตอนนายเมินส่งข้อความกลับมาหาเป็นภาษาต่างดาวค่ะ 555555555555 บางทีอาจจะเขินจนไม่กล้าพิมพ์คำว่า 'คิดถึงนาย' เลยกดแป้นพิมพ์รัวๆมาหาแทนก็ได้นะค----- #เป็นด้วงมโนได้ไม่ผิด 555555
ส่วนเสี่ยวฮัว... เสี่ยวฮัวหึงสินะคะะ ยิ้มๆแต่รังสีอำมหิตมาเต็มเชียว o v o
ขอบคุณสำหรับฟิคน่ารักๆนะคะมินมินซัง U v U

[ennewiis]

โอ้ยยยย น่ารักไม่ไหวแล้วค่ะ! คู่นี้เป็นคู่ที่ไม่เหมาะกับเทคโนโลยีจริงๆ 55555555555555

ตาเมินนะตาเมิน ที่กับโทรศัพท์ล่ะจิ้มพังๆ ทีกับมือนายน้อยนี่นาย่อนโยนขนาดนี้เลยเหรอ สองมาตรฐานชัดๆ แต่ก๊าวใจคนอ่านค่ะ /////

เสี่ยวฮัวน่ากลัว... หึงก็บอกว่าหึง ไปพังโทรศัพท์แล้วทำตัวเสี่ยอีก น่ากลัวนะคะคุณ *นายน้อยบอกขอ iPhone6 นะเสี่ยวฮัว*

ขอบคุณฟิคน่ารักๆเพิ่มรอยยิ้มค่า

[Fenrir]

ฮาก้ากตอนจิ้มแล้วหน้าจอร้าว โอ๊ยยยยยยย 5555555+ กลายเป็นโทรศพไปแล้วเครื่องนึง แต่ตอนจบสุดท้ายทั้งเครื่องนายน้อยทั้งของเสี่ยวเกอก็กลายเป็นโทรศพไปจนได้ XDDDD

เจอแบบนี้นายน้อยควรหาNoki**3310ให้นายเมินใช้นะคะ รับรองลงกรวยเท่าไหร่ก็ไม่มีวันพัง เอาไปปาใส่หัวบ๊ะจ่างหรือผีแม่ย่าให้สลบยังได้!

ขอขอบคุณสำหรับฟิคน่ารักๆอบอุ่นหัวใจนะคะ!

[karnalone]

...แนะนำโน-ตื้ด- รุ่นอมตะ ตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้ รถเหยียบไม่พัง ผีดิบซัดไม่เสียนะ อู๋เสีย ฉันว่านายให้เสี่ยวเกอใช้สิ่งนี้จะดีสุดจ่ะ

เสี่ยวฮัวร้ายมาก!! 555 แต่ทำไมเรายิ่งชอบเสี่ยวฮัวเนี่ย งานร้าวฉานคืองานของนายสินะ 555
นายเฮยพูดก็ถูก...ประหนึ่งคนรักกลัวอีกคนมีคนใหม่ 555 

นายน้อยนี่ไม่ว่ายังไงก็ห่วงเสี่ยวเกอที่หนึ่งสิน่า

[Nathael]

น่าร้ากกกกกกกก นี่ไม่เคยคิดถึงเสี่ยวเกอกับเทคโนโลยี่เลยค่ะ555 นายน้อยอย่าลืมเก็บเมมโมรี่ไว้ อย่างน้อยมันก็มีข้อความแรกจากเสี่ยวเกอนะ555

[aathewolf]

/นั่งขำก๊ากอยู่คนเดียวตั้งแต่ต้นจนจบฟิค
โฮววววววววววว  มันน่ารักกิ๊วก๊าวใจมากเลยค่ะ
ท่ามกลางฟิคดราม่ามากมาย  มีความกรุบกริบน่ารักอยู่ตรงนี้เอง ฟฟฟฟ

เสี่ยวเกอกับเทคโนโลยีนี่มัน.....ดูท่าจะเป็นได้แต่แบบนี้จริงๆด้วย
ขำคำว่า 'อ่อนโยนต่อเทคโนโลยี' มากค่ะ  ที่จริงก่อนหน้านี้กะแรงไม่ถูก  พอให้ใช้แรงแบบเดียวกับที่ไถไปมาบนมืออู๋เสียนี่นายถึงพอจะเข้าใจสินะ ฟฟฟฟ
ก็ว่าอยู่ว่าข้อความแรกที่จะส่งมาจะเป็นยังไง แต่ไอ้การส่งกลับมาเป็นตัวอักษรแบบอ่านไม่รู้เรื่องเนี่ย  โคตรจะพี่เมินเลยค่ะ 555
'ผมด่าบรรพบุรุษตระกูลจางทุกรุ่นที่สามารถด่าได้'  นายไล่ได้กี่คนกันเทียนเจิน 555 /เออแต่ก็รู้จักอยู่หลายชื่ออยู่สินะ  ไปเยี่ยมสุสานเขามาแล้วนี่นา
ขำเสี่ยวฮัวที่หลังจากหักมือถือแล้วก็ยิ้มงดงาม  ภาพนายยิ้มงดงามนี่มันสะท้อนขึ้นในมโนภาพเลยคุณชายเก้า แงงงงง
ว่าแต่สำหรับนายสองคนน่ะ  สมาร์ทโฟนดูจะไม่เหมาะหรอกนะ...
นายน้อยสามสกุลอู๋  สนใจ noki- 3310 ไหมคะ?

ขอบคุณสำหรับฟิคน่ารักกรุบกริบกิ๊วก๊าวอบอุ่นหัวใจค่ะ ภาษาที่เขียนดีมาก เห็นภาพนายน้อยออกมาเลย XD

[meanato]

เล่นซะหน้าจอร้าววววว
ต้องให้เสี่ยวเกอใช้รุ่นปาหัวหมาแล้วหัวหมาแตกนั่นล่ะ

[uxmishi]

(เปิดซิงยูสเซอร์เนมใหม่ด้วยคอมเม้นท์นี้)


น่ารักมากๆเลยค่ะ TAT แง๊ เมินโหยวผิงกับโทรศัพท์มือถือ ฟฟฟ บางทีสมาร์ทโฟนอาจจะไม่เหมาะกับสองนิ้วที่ยาวเป็นพิเศษของเขา ถ้ายังไงเมทแนะนำให้ลองใช้โนเกีย 3310 ดูมั้ยคะ? ทน ถึก ลงสุสาน 2 ปีแบตลดไปขีดเดียว ไม่หักหรือพังง่ายๆ แถมเวลาทำดาบหายยังใช้เป็นอาวุธแทนได้อีกด้วย =w=b

ฟฟฟฟ แต่เสี่ยวฮัวแอบหึงช้ะ รู้ทันนะ กิกิกิ น่ารักอ่าาาาา แอบกบฏฮัวเสีย แต่ผิงเสียไม่ว่ายังไงก็ก๊าวเหมือนกันค่ะ เลือกไม่ถูกจริงๆ ฮือออออออ

ขอบคุณสำหรับฟิคน่ารักๆนะค้า ^^

[SilverCloud]

สะ เสี่ยวฮัวแอบน่ากลัว ถึงกับหักมือถือทิ้งด้วยพิษรักแรงหึง
ดูท่าทางแล้วเสี่ยวเกอคงจะไม่เหมาะกับเทคโนโลยีจริงๆ นายน้อยคะสนใจจะลองเปลี่ยนเป็นเขียนจดหมายหรือส่งโทรเลข---

[susuwatari]

ขำเสี่ยวเกอมาก ท่าทางตอนงงกับโทรศัพท์คงน่ารักน่าดู
สงสัยคราวหน้าต้องเปลี่ยนเป็นโนเกียคู่แทนนะคะนายน้อย ทนถึกตกตึกก็ไม่พัง

เสี่ยวฮัวนี่คือกำลังภายในสูงมาก หักโทรศัพท์ได้ด้วยมือ ฮาาา ต้องเรียกนายแว่นมาจัดการ

[lilitho]

มันควรเป็นฟิคมุ้งมิ้งๆกลิ่นไอหวานๆ แต่นนี่ขำก๊ากตั้งกะนายเมินกระซวกมือถือ โอ๊ยยยยยย 55555555555
หัวเราะบ้านพังเลยค่ะตอนที่นายเมินส่งข้อความเป็นภาษาต่างดาว 5555
พิษรักแรงหวงเสี่ยวฮัวรุนแรงนัก นายน้อยนี่ช่างไม่รับไม่รู้อะไรบ้างเลย
ขอบคุณสำหรับฟิคน่ารักๆนะคะ

[oilypicca]

เสี่ยวเกอคะ ฝ่ามือนายน้อยนุ่มมั้ย >0<
จบได้มันละมุนมากกกก นี่มันคู่รักโลว์เทคใช่มั้ย 55555555555
เสี่ยวฮัวนายนี่ไม่ได้เลยน๊าาาาา กิกิ

[rainyday515]

เอิ่บ แล้วตกลงเสี่ยวฮัวซื้อเครื่องใหม่ให้นายน้อยหรือเปล่าคะเนี่ย ถถถถถ
ว่าแต่จะฮาไปไหนคะ เลื่อนหน้าจอมือถือครั้งแรกของเสี่ยวเกอ ทำเอาจอร้าวเลยทีเดียว
ดีนะที่ไม่ทะลุออกไปข้างหลัง =[]=!!!!
ณ ตอนนี้สงสัยอย่างเดียวค่ะ ข้อความต่างดาวนั้นหมายความว่ายังไง
หรือเสี่ยวเกอแค่กดมั่วแล้วมือลั่นเผลอกดส่ง พก๊ากกก
ชอบภาษาในการเขียนมากเลยค่า เขียนได้ลื่นไหล เป็นธรรมชาติ ต่อเนื่องทั้งเรื่อง ไม่มีสะดุดเลย
แล้วแต่งมาอีกนะคะ <333

[FateKiRi]

เสี่ยวเกอกับโทรศัพท์....เป็นคู่ที่น่ารักมาก5555
สำหรับเสี่ยวเกออย่าใช้เลยค่ะสมาร์ทโฟน ไม่ทนมือทนแรงซะเท่าไหร่
นายนะต้องโทรศัพท์ในตำนานเท่านั้นถึงจะเหมาะ ฮาา
เสี่ยวเกออย่าอ่อนโยนกับนายน้อยเป็นอย่างเดียวสิ
ต้องรู้จักอ่อนโยนต่อเทคโนโลยีด้วย แต่คงไม่จำเป็นแล้วละมั้ง หุๆ
ฟิคนี้มันก๊าวใจดีจัง>w<

[Narakas]

ตามไล่อ่านฟิค อร๊ายเพิ่งอ่านค่ะ
ทำไมมุ้งมิ้งหวานแหววกันขนาดนี้

[Feran.FS]

อ่านฟิคนี้แล้วนึกถึงโฆษณาซักอัน ที่บอกว่า

เทคโนโลยีไม่อาจทดแทนความรัก

มากๆเลยล่ะค่ะ อิย๊าาาาาาาาาาาา <3

[Rainxx_fon]

นั่งกรีดร้องอยู่หน้าจอค่ะ...
นายน้อยทำตัวยังกะสาวน้อยวัยใสจ้องมือถือทั้งวัน รอข้อความเดียวจากคนที่ชอบเลย 5555
โอ้ยน่ารักมากค่ะ!! ชอบๆ

[Xyxear]

เง้ออออ น่ารักมากๆเลยยยแงงงงง

[sagacity191]

แต่กับเทคโนโลยีนั้น...ความเชื่อมโยงแทบเป็นศูนย์เลย

ถูกมากค่ะ
คิดภาพพี่เมินมานั่งแชทไลนไรงี้ไม่ออกเลย
แต่เค้าก็น่ารักนะ
อู๋เสียให้พก เค้าก็พก ถึงจะส่งภาษาต่างดาวกลับมาก็เหอะ

[gaaraclub]

เป็นฟิคที่ชอบมากเรื่องนึงเลยค่ะ รู้สึกเข้าถึงตัวละครได้ดีมาก >\\\<
นายเมินกับเทคโนโลยีนี่ดูเหมือนเด็กไปเลย น่ารักกกก ขำตอนโทรศัพท์พังในสามวิมากกก แงงง แต่ก็สมเป็นเสี่ยวเกอแล้วค่ะ 555555

ปล. คุณชายอิจก็บอ--- *โดนพลองใส่*

[Starsong]

ซื้อสมาร์ทโฟนมาให้นายเมินใช้!!! นายน้อยคะ แค่คิดก็ผิดเสียแล้วค่ะ OTL
อย่างนายเมินคงเหมาะกับโนเกีย 3310 ได้อย่าเดียวแล้วมั้งคะ แบบถึกทือทนทาน ชาร์ตครั้งเดียวได้ต่อเนื่องได้ 3 เดือน คับขันขึ้นมาก็เอามาทุบหัวบ๊ะจ่างแทนอาวุธได้สบายๆนี่สิเหมาะถึงจะกว่า ;;;v;;;

เจอชอตนายน้อยให้เสี่ยวเกอลองลากนิ้วบนมือแล้วใจเต้นแปลกๆ อย่างอื่นไม่ถนอม แต่กับนายน้อยนี่ยิ่งกว่าไข่ในหินเชียวนะคะ แหมๆๆๆ >////////< อ่านแล้วละลายแทนเลย

ส่วนเสี่ยวฮัวหึงโหดแล้วป๋าใส่แบบนี้น่าตีมากค่ะ ตัวเครื่องน่ะช่างมันห่วงแต่ซิมจะรอดมั้ย ข้อความแรกของเสียวเกอ(ที่ส่งสำเร็จ)นี่สำคัญกับนายน้อยมากนะ //เอ้านายแว่นจัดการทีซี!! แง่งงงง