[Drabble] #dmbjdaily (เปียก) รอยเปียกชื้นที่เคยลืมไป [เซี่ยอวี่ฮัว(ฮัวเสีย??)]

[sinnerdarker]

[264 Days Left][Drabble] #dmbjdaily (เปียก) รอยเปียกชื้นที่เคยลืมไป [เซี่ยอวี้ฮัว(ฮัวเสีย??)]

Drabble ไร้สาระ ฮัวเสียอีกแล้ว /เขวี้ยงโต๊ะ

+++++++++++++++++++

ในโลกที่เขายืนหยัดอยู่ น้ำตาเป็นสิ่งต้องห้าม

ยามยืนอยู่ท่ามกลางผู้คน สิ่งที่ต้องดำรงอยู่คือรอยยิ้มและความน่าเกรงขาม น้ำตาคือความอ่อนแอ และเป็นสิ่งที่ต้องหลบซ่อนไว้

นั่นเป็นสิ่งที่ถูกพร่ำสอนเสมอมา




ยามเยาว์ น้ำตาเป็นเพื่อนของเขา รอยเปียกชื้นบนใบหน้าเป็นสิ่งที่คุ้นชิน ความหนักหนาสาหัสแทบรากเลือดที่เขาเผชิญไม่ใช่สิ่งน่าอภิรมย์ จึงมีหลายครั้งที่ต้องหลบซ่อน ร้องไห้เงียบๆ โดยไม่มีใครเห็น

กี่ร้อยกี่พันครั้งที่พบเจอเรื่องไม่ชอบใจ ทรมานเจ็บปวดกับสิ่งที่ไม่ต้องการ

วัยเยาว์ซึ่งสูญสิ้นไปกับการฝึกฝนเพื่อรับหน้ากากและหน้าที่ที่ต้องแบบรับ

ความรับผิดชอบซึ่งแม้ไม่ต้องการ แต่ไม่อาจปฏิเสธ






ในช่วงเวลาเหล่านั้น มีครั้งเดียวที่ยอมร้องไห้ต่อหน้าใครซักคน คือเด็กชายไร้เดียงสาที่บอกว่าจะแต่งงานกับเขา

เขารู้..สัญญานั้นเป็นไปไม่ได้ ทว่าช่วงเวลาเพียงน้อยนิดนั้นก็ทำให้เขายิ้ม

เป็นช่วงเวลาที่สมเป็นเด็ก เป็นความทรงจำล้ำค่า





กาลเวลาผ่านเลย ตัวเขาเองก็เติบโตขึ้น หน้าที่ที่แบกรับกลายเป็นสิ่งชินชา และหน้ากากที่เคยอึดอัดก็ดูโปร่งสบายขึ้น

จากที่ร้องไห้ในความเงียบ น้ำตาก็กลายเป็นสิ่งที่ห่างไกลเขาที่สุด เมื่อมาถึงจุดจุดหนึ่ง ก็คล้ายจะลืมไปแล้วว่าการร้องไห้เป็นอย่างไร

บางทีต่อมน้ำตาคงเหือดแห้งไปแล้ว

และรอยเปียกชื้นที่เคยคุ้นก็กลายเป็นเพียงอดีตไป




..เขาลืมวิธีร้องไห้ไปแล้ว ลืมความเจ็บปวดทุกข์ตรมไปแล้ว กระทั่งเจอคนคนนั้นอีกครั้ง เด็กชายผู้เติบโตเป็นชายหนุ่ม ทว่ายังไร้เดียงสา....ไร้เดียงสาเหลือเกิน




ชายหนุ่มผู้ไร้เดียงสา หลั่งรินสายน้ำสู่ดวงใจแห้งผาก ทำให้รู้ว่าที่ผ่านมา หัวใจดวงนี้แห้งแล้งเพียงใด

ยามชุ่มฉ่ำอีกครั้ง ก็เหมือนความรู้สึกมากมายจะกลับมาด้วย ความสุข รอยยิ้ม ความอ่อนโยน

ความรัก




แต่พร้อมกับความรัก ก็มาพร้อมความเจ็บปวด

เพราะคำสัญญาในอดีตนั้นไร้ค่า และในสายตาคู่นั้นมีคนเพียงคนเดียว

สายน้ำชุ่มฉ่ำที่รินรดนี้ก็เพียงเศษเสี้ยวหนึ่ง สิ่งที่เอ่อล้นท่วมท้นในตัวชายหนุ่มผู้ไร้เดียงสาคนนั้น เทรินให้กับคนอีกคนจนหมดสิ้น

เทรินจนตัวเองเกือบเหือดแห้ง




ตอนนั้นถึงรู้สึกรอยเปียกชื้นที่ใบหน้าอีกครั้ง รู้สึกถึงความปวดร้าวที่ช่องอก

ยามสัมผัสสิ่งที่หายไปนาน ก็ได้แต่หัวเราะขมขื่น

การพบกันอีกครั้งทำให้เรียนรู้ความรัก ความเจ็บปวด

เรียนรู้ว่าน้ำตาไหลออกมาได้อย่างไร

และทำให้จดจำรอยเปียกชื้นที่ใบหน้าซึ่งเป็นเพื่อนยามเยาว์ได้




แต่เขาก็ยังคงให้ใครเห็นน้ำตานี้ไม่ได้ แม้แต่คนที่ทำให้ไหลรินออกมา

ได้แต่เก็บงำรอยน้ำตานี้ไว้เงียบๆ ดั่งเช่นวัยเยาว์ที่ผ่านเลย





แต่ก็ดี ในที่สุดก็จดจำได้ สัมผัสของน้ำตาเป็นเช่นนี้เอง น้ำตามีรสแบบนี้เอง

ความเจ็บปวดเป็นเช่นนี้เอง




ทำให้จดจำได้ ว่าครั้งหนึ่งเขาเคยมีอารมณ์ความรู้สึก มีชีวิต

เคยต้องเปียกปอนเพราะน้ำตา



แต่ครั้งนี้...แม้จะเจ็บปวด เขาก็ยินยอม

เพราะความรู้สึกที่ชุ่มฉ่ำในหัวใจนี้เป็นสิ่งล้ำค่าที่จะไม่มีวันยอมให้เหือดแห้งไป

ดังนั้น จึงโอบกอดรอยเปียกชื้นบนใบหน้านี้อีกครั้ง ต้อนรับสหายเก่าที่กลับมาในรุปแบบใหม่

หากว่าจากนี้ไปจะร้องไห้เพราะนายก็คงไม่เป็นไร

จะเป็นหลักฐานว่าเขายังคงมีชีวิต มีหัวใจ

ดังนั้นไม่เป็นไร



เพราะน้ำตานี้..เป็นสัญลักษณ์ว่ายังคงรัก...

และบางที

..คงรักตลอดไป

END

[Naitear]

T___________________T..

คุณซิน..... T_______________________________T #เดี๋ยว #รวบรวมสติก่อน ฮือ

ฟิคนี้เศร้าไปแล้วค่ะ ไม่รู้ว่าจะเริ่มเศร้าจากจุดไหนก่อนดี เศร้ากับหน้าที่หนักอึ้งที่เสี่ยวฮัวต้องแบกรับ หรือเศร้ากับความรักที่ไม่มีวันสมหวัง

จำได้เคยอ่านที่มินมินซังเคยทวิตไว้ว่า "สิ่งที่น่าเศร้าที่สุดของวัยเด็ก คือการไม่ได้ใช้ชีวิตให้สมกับวัยเด็ก" ซึ่งเรามองว่าจริงค่ะ วัยเด็กเป็นวัยที่สนุกสนานที่สุดแล้ว เสี่ยวฮัวคงจะไม่ได้สัมผัสมันและไม่หวังที่จะได้สัมผัส แต่ในความคิดนั้น คงแฝงความเจ็บปวดอยู่ลึกๆค่ะ

และคนที่ได้รับรู้ความเจ็บปวดนั้น เสี่ยวฮัวคงจะยอมให้เป็น'อู๋เสีย'คนเดีบว

เพราะเป็นคนสำคัญ คนที่เคยบอกว่าจะแต่งงานด้วย น้ำตาที่ไม่ยอมให้ใครเห็นเลยเผยออกมาได้ และเมื่อโตขึ้น ก็เป็นคนเดียวที่ยอมเพื่อจะหลั่งน้ำตาให้

เพราะรัก เพราะรักมาก แต่ก็รู้ว่าในแววตานั้นไม่มีตัวเองอยู่ เลยทุ่มเทอยู่ข้างๆ เฝ้ามองอย่างอัศวิน (ดึงอีกฟิคมาโยงซะได้ ฮือ)

ถึงจะเจ็บปวด แต่จะรักตลอดไป เข้าใจความรู้สึกนี้ค่ะ เพราะเป็นรักแรกจึงยึดติด รอมากี่ปีแล้ว ..รักมากี่ปีแล้ว

แต่ยังไง ก็ต้องมีคนที่ดึงเสี่ยวฮัวออกจากความเจ็บปวดนี้นะคะ เพราะว่ามัวแต่ไปทุ่มให้ความรักที่ไม่มีวันสมหวัง แล้วตัวเองล่ะเสี่ยวฮัว.. ตัวนายเองล่ะ?

ฟลัดซะยาว T v T ฟิคดราม่าฮัวเสียคุณซินสุดยอดจริงๆค่ะ สื่อได้ทุกอารมณ์เลย โฮฮฮ ทำเอาจะก้าวจากเรทฮัวเสี-- #แค่ก! หมายถึงว่าฮัวเสียแบบมุ้งมิ้งๆกลับไปแต่งดราม่าอีกทีเลยค่ะ

ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ แฮ่ /////////

[MinMin]

เสี่ยวฮัวววววววววววววว ดราม่าเกินไปแล้ววววววววว
โฮววววววววววววววววว /สาดน้ำตาใส่คุณซิน

เสี่ยวฮัวเปียกปอนด้วยน้ำตา จุกกับประโยคนี้มากค่ะ
เพราะร้องไห้ไม่ได้ เพราะต้องเก็บกดเอาไว้ จนลืมวิธีร้องไห้
มันน่าเศร้ามากเลยค่ะ คุณชายเก้าต้องเจ็บช้ำอีกนานแค่ไหนถึงจะมีความสุข แงงงงงงงงงงงงงงงง

ฟิคนี้สื่อความเศร้าออกมาดีมากเลยค่ะ ฮืออออออออ

[meanato]

อ่านเสี่ยวฮัวทีไร เหมือนมีมาม่าตั้งอยู่ตรงหน้า
อย่าร้องไห้อีกเลยนะเสี่ยวฮัว

[Mill]

ความรักที่มาคู่กับความเจ็บปวด
เราอ่านแล้วรู้สึกว่า เสี่ยวฮัวคงยินดีรับความเจ็บปวด ยินดีกับน้ำตาที่ร้องออกมานั้น
เพราะเหมือนเป็นเครื่องยีนยันความรักที่มีให้นายน้อยของเขา
เขาคงยินดีกับการที่ได้กลับไปเป็นเหมือนกับผู้คนปกติอีกครั้งเนอะคะ
แม้จะแสนเศร้าและเจ็บปวดเพียงใด แต่ความรักก็ยังคงสวยงามเสมอค่ะ

ขอแอบแก้คำผิดให้นิดนึงนะคะ U v U
"ความหนักหนาสาหัสแทบรากเลือกที่เขาเผชิญไม่ใช่สิ่งน่าอภิรมณ์"
เลือด ที่พิมพ์ตก กับอภิรมย์ค่ะ

[hnee]

โอ้ววว แม่เจ้าาาา สงสารเสี่ยวฮัวแปล๊บๆเลย

[Yuwadee Wana]

แง๊ๆๆๆๆๆ เสี่ยวฮัวน่าสงสารไปแล้ว
เห็นใจเสี่ยวฮัวขึ้นมาในทันที
ช่วงสิบปีนี้ ที่เสี่ยวเกอไม่อยู่ หาจังหวะเลยนะเสี่ยวฮัว
ฮือออออออ