[OS] #dmbjdaily "เปียก" ความรู้สึก(Emotions) [ผิงเสีย]

[ryu77]

[264 Days Left] [OS] #dmbjdaily (เปียก)


Title: ความรู้สึก (emotions)


Fandom: บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน


Pairing: เมินโหยวผิง x อู๋เสีย // ผิงเสีย [瓶邪]


Rate: ใสกิ๊ง


Notes: พึ่งเคยแต่งสำหรับเรื่องนี้เป็นครั้งแรกเลย มันอาจจะงงๆไปบ้าง หากผิดพลาดยังไงก็ขอโทษด้วยนะคะ ยังไงก็ฝากตัวด้วยค่ะ



--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------






ซ่า...ซ่า




ประเทศจีนในขณะนี้ อยู่ในช่วงฤดูฝน แน่นอนว่าสำหรับเมืองหังโจวแห่งนี้ ก็ถูกสายฝนเข้าครอบงำเช่นกัน บรรยากาศเย็นยะเยือก สายฝนที่โปรยปรายเข้าปกคลุมไปทุกหลังคาเรือน พ่อค้า แม่ค้าต่างพากันรีบเก็บของ ชาวบ้านบางส่วนรีบเร่งเดินทางกลับบ้าน หรือ หาที่หลบฝนระหว่างทาง




แน่นอน สำหรับร้านขายของเก่าแห่งนี้ ที่ผมเป็นเจ้าของร้านอยู่ ไม่ว่าจะเวลาปกติ หรือเวลาฝนตก ก็ไม่ค่อยมีคนเข้าร้านอยู่แล้ว




เสียงสายฝนที่หยดลงบนหลังคา ดังก้องสะท้อน ผมหันมองนอกหน้าต่างอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะปรายตาไปมองลูกจ้างห้าร้อยหยวนของผม หวังเหมิง กำลังนั่งชันเขาแอบหลับอยู่ในซอกหลืบ เขาคิดว่าตัวเองเล็กมากพอจะซ่อนได้สินะ




ผมถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ลุกจากเก้าอี้ และเดินตรงไปที่ๆเจ้าลูกจ้างแอบอู้ของผมอยู่ ผมลูบกำปั้นตัวเองเบาๆ และ จัดการใช้มันเขกลงบนหัวของคนแอบหลับดังโป๊ก




หวังเหมิงตกใจ พลางหันรีหันขวาง และเมื่อเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นผมทำหน้าโหดใส่อยู่ หวังเหมิงเหงื่อแตกพลั่กๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้น “เจ้านาย เขกหัวผมทำไมเนี่ย?”


“แล้วนายนั่งทำซากอะไรอยู่ตรงซอกนั้น?” ผมส่งสายตาพิฆาตเข้าให้ บอกเป็นนัยว่า ถ้าแกโกหก โดนไล่ออกสถานเดียว


“ก็... ก็...... ช่วงนี้ อากาศมันเย็นดีนะครับ เจ้านาย”


“แล้วไง?” ผมค่อยๆเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ พร้อมส่งสายตาอาฆาต


“ผมเลย... พักสายตานิดหน่อย......เอง” นั่น ยังไม่รู้สำนึกอีก


“โฮ่ อากาศเย็น พักสายตางั้นเหรอ แต่ฉันรู้สึกว่า ไม่ว่าจะอากาศเย็น อากาศร้อน หิมะตก ลูกเห็บถล่ม นายก็หลับได้ตลอดทุกสถานการณ์นะ งั้นฉันให้นายไปพักสายตาในนรก ตลอดกาลเลยไหมล่ะ” ผมพูดเสียงเย็นยะเยือก หักนิ้วเสียงดังกร๊อบ เตรียมตัวตะลุยกับเจ้าคนอู้งาน


“แว้กกกก! เจ้านาย รอก่อนครับ ผมขอโทษ... ” หวังเหมิงพยายามถอยหลัง เพื่อหนีห่างจากผม แต่ก่อนที่ผมจะได้สำเร็จโทษ ก็มีเสียงเปิดประตูร้านดังขัดจังหวะ หวังเหมิงที่เห็นผมละความสนใจจากตัวเอง รีบหนีออกจากพื้นที่อันตราย และรีบวิ่งไปที่ประตู


“เอาเป็นว่า ผมขอโทษนะครับ แล้วเดี๋ยวจะชดใช้ให้ทีหลัง ลาก่อนนะครับ” และไอ้บ้าหวังเหมิงก็วิ่งหายไปจากสายตาผม ไอ้บ้านั่นทีเรื่องหนีนะ เร็วเชียว




ผมผละสายตาจากไอ้บ้าหนีเร็ว ก่อนจะเบนมองยังร่างที่ขัดจังหวะการสำเร็จโทษหวังเหมิง จะเป็นใครซะอีกล่ะ ก็ไอ้บ้าหน้าตาย เมินโหยวผิง ไงล่ะ




น้ำที่ไหลตามร่างกาย และเสื้อผ้าของเมินโหยวผิงหยดลงพื้นร้านของผม โอ๊ย เจ้าบ้า นายจะทำให้ร้านของฉันเปียกไปถึงไหนเนี่ย ผมส่งสายตาโกรธๆไปทางเมินโหยวผิง แต่แน่ล่ะ ถ้ารู้ว่าผมโกรธ ก็คงไม่ใช่เจ้าบ้าหน้าตายนี่แล้วล่ะ ผมถอนหายใจออกมาเป็นครั้งที่ 2 ของวัน ก่อนจะเอ่ยขึ้น




“เสี่ยวเกอ นายจะยืนอยู่อีกนานไหม ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสักทีสิ” เมินโหยวผิงมองหน้าผมอย่างไม่แสดงอารมณ์อะไร พยักหน้าเบาๆ และเดินเข้าไปข้างในห้องในร้านเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า แน่นอนว่า เสื้อผ้าของเมินโหยวผิงมีสำรองเอาไว้ในร้านของผมอยู่แล้ว เพราะบางวันหลังจากคว่ำกรวยเสร็จ เขาก็จะตรงกลับมาที่ร้านของผมเป็นที่แรก ถึงแม้ว่าเขาจะพักอยู่กับนายอ้วนก็ตาม ผมที่ทนความสกปรกไม่ได้ จึงไล่ให้เขาไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมจึงมีชุดสำรองของเขา ผมเคยถามนะ ว่าทำไมไม่รีบกลับบ้านนายอ้วนไปอาบน้ำ ก่อนมาที่นี่ เขาบอกกับผมว่า ‘แค่มาตรวจดูเท่านั้น’ พอผมถามไปอีกว่ามาตรวจอะไร เขาก็เงียบ และเดินออกจากร้านไปเลย




นี่ก็เป็นอีกวันหลังจากที่เขาคว่ำกรวยเสร็จ ก็จะมาที่ร้านผม แต่มันต่างกับปกติ เพราะวันนี้ฝนตก จึงชะล้างสิ่งสกปรกอย่างคราบดิน หรืออาจจะมีคราบเลือดออก




เสี่ยวเกอที่เปลี่ยนชุดเสร็จก็เดินออกมาอย่างเงียบเชียบ และไม่แสดงสีหน้าอะไรอีกเช่นเคย ผมที่เปียกน้ำแนบลู่ไปกับใบหน้าของเขา เสื้อยืดสีขาวที่แหวกให้เห็นอกเพียงเล็กน้อย ให้ตายเถอะ ตอนนี้เสี่ยวเกออย่างกับประติมากรรมที่สวยงามอย่างงั้นแหละ




ผมเดินไปหลังร้าน เพื่อไปหยิบผ้าเช็ดผมออกมา และเดินไปตรงโซฟา เมินโหยวผิงทำหน้าตาย แต่สายตาฉายแววสงสัยเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกมา
ผมกวักมือเรียกเขาให้มาหา จัดแจงให้เขานั่งบนโซฟาอย่างเสร็จสรรพ เขานั่งลงโดยที่ไม่ได้พูดอะไร ทำท่าเชื่องอย่างกับลูกไก่ ทำตามคำสั่งแม่ไก่ ผมไม่พูดพร่ำทำเพลง เอาผ้าเช็ดผม เช็ดผมสีดำสนิทที่เปียกน้ำของเขา


“นายไม่หนาวเหรอไง? เดินตากฝนมาตัวเปียกแบบนี้เนี่ย” ระหว่างที่ผมกำลังเช็ดผมให้เสี่ยวเกอ ก็ชวนคุยไปเรื่อยเปื่อย


“หนาวเหรอ? ไม่หรอก เพราะฉันไม่มีความรู้สึก” เมินโหยวผิงพูดเป็นครั้งแรก ตั้งแต่ที่เข้ามาที่ร้านของผม ผมชะงักการกระทำของตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะเริ่มเช็ดผมต่อ


“บ้าน่ะ.... นายจะไม่มีความรู้สึกได้ยังไง นาย...ก็เป็นมนุษย์นะ” ผมพูดเสียงตะกุกตะกัก มือที่กำลังเช็ดผมให้สั่นเล็กน้อย หากแต่เจ้าของเส้นผมสีดำสนิทคนนี้กลับรับรู้ถึงอาการสั่นของผม เขาเอื้อมมือมาจับที่ข้อมือผม ทำให้ผมหยุดการกระทำ และหันตัวมาเผชิญหน้ากับผม


“อู๋เสีย นายลืมแล้วหรือไง ฉันไม่ใช่มนุษย์ ฉันเป็นเพียงแค่ซากศพที่เดินได้ ที่ถูกขับเคลื่อนด้วยคำว่า หน้าที่ เท่านั้น” สายน้ำเริ่มคลอเบาๆอยู่ที่ใต้ตาของผม ร่างกายของผมสั่นเทา ผมก้มหน้าลงไม่สบตากับคนที่กำลังพูดอยู่ตอนนี้


“ฉันที่ไม่มีความทรงจำ ฉันจึงไม่มีความรู้สึก ฉันจำได้แต่คำว่า หน้าที่ ความรู้สึกจึงเป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์” เสี่ยวเกอพูด พลางใช้มือของเขาแตะที่แก้มของผมอย่างอ่อนโยน พร้อมกับยกใบหน้าของผมให้เงยมามองเขา สายน้ำอุ่นๆไหลรินออกจากตา ผมเห็นใบหน้าของผมที่บิดเบี้ยวไปด้วยความเจ็บปวดสะท้อนอยู่ในนัยน์ตาของเสี่ยวเกอ เสี่ยวเกอเอื้อมมือพลางเช็ดน้ำตาให้ เหมือนผมจะเห็นสายตาที่ฉายแววปวดร้าวเพียงพริบตาเดียว ก่อนมันจะหาย
ไป กลายเป็นนัยน์ตาที่ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ




“นายไปนอนเถอะ ฉันจะไปแล้ว” เสี่ยวเกอพูด พร้อมกับลุกออกจากโซฟา เดินออกนอกร้านไป ผมที่อยากจะฉุดรั้งไว้ ทำได้แต่เพียงมองตามแผ่นหลังที่แบกรับภาระอย่างคำว่า หน้าที่ ผมไม่มีสิทธิ์ที่จะรั้งเขาไว้ ผมทำได้แค่เพียงปล่อยเขา และสวดภาวนา..............






ฉันที่ไม่ใช่ทั้งมนุษย์ หรือวิญญาณ


ฉันที่ไม่มีความทรงจำ ฉันจึงไม่มีความรู้สึก


ฉันที่จมอยู่กับความมืดมาตลอด กลับพบกับแสงสว่าง อย่างนาย...อู๋เสีย


แสงสว่าง...ที่ทำให้ความรู้สึกต่างๆ กลับคืนมา




ทั้งความรู้สึกโกรธ ตอนที่นายทำอะไรไม่เคยคิด


ทั้งความรู้สึกห่วงใย ตอนที่นายบาดเจ็บ


ทั้งความรู้สึกดีใจ ตอนที่นายปลอดภัย


ทั้งความรู้สึกเจ็บปวด ตอนที่นายร้องไห้


ทั้งความรู้สึกมีความสุข เมื่อตอนที่พวกเราได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน




นายเคยบอกว่า มนุษย์จะมีความรู้สึก นายเป็นคนทำให้ฉันคิดว่าตัวเองเป็นมนุษย์ ไม่ใช่เพียงแค่ซากศพ
จากนี้...ฉันทำได้เพียงแค่สวดภาวนา





“ขอให้นายเจอความสุขสักที...จางฉี่หลิง”


“ขอให้นายพบเจอแต่ความสุข...อู๋เสีย”

*END*

-Emotions-

[Duke_of_Florence]

เสี่ยวเกอ นายไม่ใช่ซากศพเดินได้หรอกนะ ซากศพไม่มีความรู้สึก แต่นายมี การแสดงความรู้สึกไม่จำเป็นต้องแสดงออกทางคำพูดเพียงอย่างเดียว ฉันสัมผัสได้ถึงความห่วงใยและปรารถนาดีอย่างล้นหลามที่นายมีต่ออู๋เสียเสมอ การได้พบกับอู๋เสียทำให้ความรู้สึกของเสี่ยวเกอค่อยๆกลับคืนมาสินะ
ปล. ชอบประโยคสุดท้ายของทั้งคู่มากเลยค่ะ ^^

[sinnerdarker]

เสี่ยวเกอ...นายนี่จริงๆเลยนะ

แต่อย่างน้อยซากศพเดินได้ก็ได้ชีวิตกลับมาเสียสทีสินะ

[kame_kazuha]

เสี่ยวเกออ นายน่ะมีความรู้สึกนะ ไม่งั้นดวงตานายจะไม่ฉายแววความเจ็บปวดออกมาหรอก

[Feran.FS]

อื้อหือออออ เสี่ยเกอออ พูดมาได้้
ไม่ใช่มนุษย์แล้วนายจะ รัก อู๋เสียได้ไง หาาาาาา
//ตบตี //โดนบี้ตาย

[kuramajoy]

จิ้งว่าพวกนายสองคนจะมีความสุขกันและกันได้นี่ต้องอยู่ด้วยกันนะคะ เพื่อความสุขของด้วงด้วย