[OS] #dmbjdaily (Twintail) มัดผม [เซี่ยเหลียนหวน,เซี่ยอวี่ฮัว]

by **mage** Tue 25 Nov 2014, 21:15

[OS] #dmbjdaily (Twintail) มัดผม [เซี่ยเหลียนหวน,เซี่ยอวี่ฮัว]

------

Warning *** มีเนต้าจากเล่มเก้าสกุลนะคะ ***

Talk : ตอนแรกว่าจะให้เดากันค่ะว่าเขาในเรื่องคือใคร แต่พออ่านเก้าสกุลที่คุณเบียร์แปลอีกรอบก็ตัดสินใจเปลี่ยน
เพราะมีสรรพนามเรียกเกือบครบแล้ว จริงๆนี่เป็นเรื่องที่สองที่เป็นพ่อลูกคู่นี้ แต่เพื่อเดลี่เรื่องนี้เลยเสร็จก่อนค่ะ 555
ไทม์ไลน์เสี่ยวฮัวประมาณหกเจ็ดขวบค่ะ เเน่นอนว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นก่อนที่จะมีการสลับตัวกับอาสาม
แต่คิดว่าในเมื่อมีการดำเนินการอยู่ตลอดเซี่ยเหลียนหวนก็คงอยู่ไม่ติดบ้านเท่าไหร่
ส่วนเรื่องคุณแม่เสี่ยวฮัว มโนล้วนค่ะ ถึงบ้านนี้จะหน้าตาดี
แต่ถ้าคมเหมือนพ่อ(ก็จะเหมือนอาสาม...) งั้นความสวยหวานก็น่าจะมาจากแม่ว่ามั๊ยคะ 555

เห็นคำว่าทวินเทล หน้าคุณชายโผล่มาคนแรกเลยค่ะ /โดนซิ่วซิ่วฟาด(ฉันเป็นผู้หญิงนะ!ต้องคิดถึงฉันก่อนสิ!)
ส่วนที่รัดผมน้องกระต่ายเป็นของที่มีอยู่ที่บ้าน คิดว่าถ้าเสี่ยวฮัวใช้ต้องน่ารักแน่ๆเลยใส่ลงไป (.//.)

***ในฟิคเรา เซี่ยเหลียนหวนจะเรียกเสี่ยวฮัวด้วยชื่อเดิม เสี่ยวเฉิน(เซี่ยอวี่เฉิน) ค่ะ

อาจจะหลุดคาร์นิดหน่อย แต่หวังว่าจะชอบค่ะ : )

-----

……………………………….

…………..

…….
.
.
.

ก๊อกๆ

เซี่ยอวี่ฮัวเคาะประตูห้อง ใช้ตัวดันแง้มบานประตู เมื่อเห็นว่าคนข้างในหันมาพยักหน้า จึงก้าวเข้าไปในห้อง
เด็กชายเดินเข้าไปหาชายหนุ่มที่นั่งสนทนากับท่านเอ้อร์เย่ว์หง เจ้าของบ้าน

มือข้างหนึ่งถือหนังสือการ์ตูนสาวน้อยที่ยืมมาจากฮั่วซิ่วซิ่ว
ส่วนมืออีกข้างพันนิ้วเล่นกับเส้นผมที่เริ่มยาวเลยบ่า

เซี่ยเหลียนหวนหยุดบทสนทนา ส่วนเอ้อร์เย่วหงพยักหน้าให้เด็กชายที่ยืนรั้งรออยู่ข้างโต๊ะ

"ว่าไงไอ้หนู”
เด็กชายส่ายหน้า

"ข้ามีธุระกับท่านพ่อขอรับ”
เซี่ยเหลียนหวนรู้สึกประหลาดใจ เมื่อเห็นว่าเป้าหมายของเด็กชายไม่ใช่ท่านอาจารย์ แต่เป็นตัวเขาเอง

"มีอะไรหรอเสี่ยวเฉิน"

ร่างเล็กดูลังเล ตาเหลือบมองอาจารย์ที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับชายหนุ่ม เมื่อชายชราเห็นเข้าจึงแกล้งทำเป็นง่วนอยู่กับชุดน้ำชาบนโต๊ะ

"เอ้าไอ้หนู มีอะไรๆก็รีบๆว่า อย่าปล่อยให้พ่อเจ้ารอนาน"

ใบหน้าหวานราวกับเด็กผู้หญิงขึ้นสีเรื่อ
แก้มใสเปลี่ยนเป็นสีชมพูจาง
แพขนตายาวกระพริบปริบๆ
ดวงตากลมโตช้อนมองผู้เป็นพ่อ

ใจของเซี่ยเหลียนหวนแอบเต้นตึกตักในความงามและน่ารักราวเทพธิดาของลูกชายหัวแก้วหัวแหวน
สมกับเป็นว่าที่ฮวาตั้นแห่งคณะงิ้วฉางซา

เขารอให้เด็กชายเอ่ยปากพูด

เซี่ยอวี่ฮัวชูหนังสือการ์ตูนในมือขึ้นมาในระดับสายตาของเขา นิ้วเรียวเล็กจิ้มตัวละครเอกบนหน้าปก
ในภาพเป็นเด็กสาวมัดผมเป็นทรงหางยาวสองข้างยกสูงอยู่ข้างหู

ริมฝีปากแย้มยิ้มหวานปานน้ำผึ้ง
"ท่านพ่อมัดผมให้ข้าหน่อยได้ไหมขอรับ"

------

เด็กชายนั่งหยุกหยิกอยู่บนเก้าอี้กลม
สองขาเผลอเตะขาเก้าอี้อย่างอยู่ไม่สุขด้วยความตื่นเต้นผิดวิสัย
แต่นั่นเป็นเพราะนานๆท่านพ่อจะกลับบ้านที แถมยังยอมทำผมให้อีกต่างหาก

"เสี่ยวเฉินอยู่นิ่งๆสิ” เสียงทุ้มนุ่มดุเบาๆ
เซี่ยอวี่ฮัวหยุดเตะเท้า แต่ยังได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นตึกตักพองโตด้วยความตื่นเต้น

จะออกมาเป็นยังไงกันนะ ?
ทรงผมฝีมือของท่านพ่อ

มือใหญ่สางเส้นผมเส้นเล็กที่อ่อนนุ่มราวเส้นไหม
ผมสีอ่อนที่เหมือนมารดาไม่มีผิดเพี้ยนทำให้เขาแอบอมยิ้ม

น่าแปลกที่เสี่ยวเฉินมาขอให้เขามัดผมให้
ถ้าเป็นคนอื่นคงแปลกใจเรื่องที่เขาไม่ว่าอะไรกับผมทรงเด็กผู้หญิงมากว่าเรื่องนี้ แต่เพราะปกติคนนู้นคนนี้ก็จับลูกเขาแต่งหญิงเป็นปกติอยู่แล้ว หน้าเสี่ยวเฉินก็หวานรับกับชุด แถมยังไงก็เล่นงิ้วรับบทเป็นตัวนาง ถือเป็นการฝึกไปในตัว

เซี่ยเหลียนหวนแบ่งผมเป็นสองข้างอย่างเก้ๆกังๆ มัดด้วยที่มัดผมรูปกระต่ายน้อยสีชมพูที่เด็กน้อยบอกว่าได้มาจากสาวน้อยสกุลฮั่วอย่างเบามือด้วยเกรงว่าเด็กชายจะเจ็บ

"เสร็จแล้ว"
เขายื่นกระจกบานเล็กไปตรงหน้าเด็กชาย
ร่างเล็กพิจารณาอยู่ครู่นึง ก่อนจะหันมามองเห็นหน้าเขา ใบหน้ามีเค้าลางของความลังเล ก่อนคำวิจารณ์เบาๆจะหลุดออกมาจากริมฝีปากจิ้มลิ้ม

"...เบี้ยว"

พรวด!

แว่วเสียงไอค่อกแค่กสำลักไม่เป็นธรรมชาติจากชายชราที่จิบน้ำชาเฝ้ามองเขากับเสี่ยวเฉินอยู่ด้านหลัง

เด็กชายทำตาโตตั้งท่าจะเข้าไปหาท่านปู่ด้วยความเป็นห่วง
ไหล่ของชายชราสั่นไหว แต่เจ้าตัวโบกมือเป็นเชิงว่าไม่เป็นไร

หัวเราะอยู่ชัดๆ

ว่าแล้วเชียว
การที่เจ้าหางสองข้างเบี้ยวอยู่ในระดับที่ไม่เท่ากันไม่ใช่เรื่องแปลก ตัวเขาเองไม่ค่อยอยู่บ้าน ไม่เคยจับเสี่ยวเฉินแต่งตัว และไม่เคยมัดผมให้ใครมาก่อน ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่ถนัดเรื่องละเอียดอ่อน กลเก้าห่วงยังผ่านมาได้ แต่ระหว่างเครื่องไม้เครื่องมือที่ไม่มีชีวิตกับผมของเด็กชายวัยหกขวบขอบอกว่าแตกต่างลิบลับ

ชายหนุ่มยิ้มแห้งๆ
มือดันหลังร่างเล็กเบาๆเข้าไปหาชายชรา
"...เดี๋ยวให้ท่านปู่ผูกให้ใหม่แล้วกัน"
เขาลูบหัวเด็กชายเบาๆ ระวังไม่ให้ผมยุ่ง
เลื่อนมือตั้งท่าจะปลดยางรัดผมออก แต่มือของเซี่ยอวี่ฮัวรั้งชายแขนเสื้อเขาไว้

"ไม่เอา"

เด็กชายแย้ง

"ไม่ดีหรอ ให้ท่านเอ้อเย่ว์หงผูกใหม่ให้จะสวยๆ" อีกฝ่ายเป็นถึงอดีตตัวนางชูโรงแห่งคณะฉางซา ย่อมรู้วิธีมัดผมได้ดีกว่าเขาแน่ๆ...หรือต้องให้เป็นผู้หญิงผูกให้กันนะ?

“แบบนี้ดีแล้วขอรับ” เซี่ยอวี่ฮัวก้มหน้างุด
เด็กชายเงยหน้าให้เจ้าของฝีมือทวินเทลเบี้ยวๆ แล้วยิ้มกว้างหัวเราะเสียงใสราวระฆังแก้ว

“ข้าชอบแบบนี้แหละ ขอบคุณขอรับท่านพ่อ”

เซี่ยเหลียนหวนถึงกับค้างนิ่ง รู้สึกเหมือนเห็นประกายระยิบเจิดจ้าจากลูกชาย

คุณพระ ลูกชายใครน่ารักราวนางฟ้ามาโปรด

...
.
.
.

.....ตึง!

“ท่านพ่อ?!”

ระหว่างที่เด็กชายกำลังตกใจอยู่นั่นเอง เสียงร้องสั่งกลั้วหัวเราะของเจ้าบ้านก็ดังก้องไปถึงโถงทางเดิน

"เอ้า! ใครก็ได้มาหิ้วไปทีสิ ไอ้เจ้าเหลียนหวนเลือดกำเดาพุ่งสลบไปแล้ว”

-fin-

.
.
.

-----

*แถมพาร์ทแรกค่ะ ว่าจะเติมเข้าไปต้นเรื่องค่ะแต่รู้สึกว่าเวิ่น เลยเอามาแปะไว้ข้างล่างแทน
คิดซะว่าพาร์ทบนเป็นฝั่งคุณพ่อ พาร์ทล่างเป็นฝั่งคุณลูกแล้วกันค่ะ ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ > <)

-----

“เสี่ยวฮัว”

เสียงใสๆของเด็กหญิงเรียกญาติผู้พี่ มือชี้ไปที่ผมของตัวเองที่รวบขึ้นเป็นหางอยู่สองข้าง
"ผมของซิ่วซิ่วน่ารักมั๊ย ท่านย่าทำให้แหละ”

"น่ารัก” เซี่อวี่ฮัวส่งยิ้มหวานให้ฮั่วซิ่วซิ่ว “เธอทำผมทรงไหนก็น่ารักหมดแหละซิ่วซิ่ว"
ถึงจะเป็นคำชมกึ่งเอาใจ แต่เด็กสาวก็ยิ้มกว้างรับคำชมนั้น “ปากหวาน ผมของพี่ก็สวย น่าจะทำบ้าง”

"ท่านพ่อชอบชมว่าสีผมเหมือนท่านแม่” เด็กชายอมยิ้มเมื่อพูดถึงบิดา

แล้วเด็กหญิงก็นึกได้ว่าวันนี้ท่านพ่อของเด็กชายตรงหน้าเพิ่งกลับมาเมื่อคืนวาน
เธอไม่รู้หรอกว่าเขาทำงานอะไร รู้แต่ว่าเขากลับบ้านไม่บ่อยนัก

ถึงเสี่ยวฮัวไม่เคยพูด แต่ดูท่าทีของเขาก็รู้ เพราะมันไม่ต่างไปจากความรู้สึกที่เธอมีต่อท่านย่าหรอก

เธอชอบเล่นกับเสี่ยวฮัว ถึงแม้ว่าจะแต่งหญิงหรือหน้าหวานดูเหมือนสาวน้อยแค่ไหน
แต่เขาก็เป็นสุภาพบุรุษเต็มตัว ต่างจากพี่ชายน่าเบื่อของเธอที่เอาแต่แกล้งน้องสาว

แบบนี้ต้องช่วยกันซะหน่อย

“งั้นฉันให้ยืมนี่นะ ให้คุณอาทำให้สิ ต้องเหมาะกับพี่แน่ๆเลย"
"จะดีหรอ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงนะ แถมรบกวนท่านพ่อเปล่าๆ”
“ไม่ได้นะ! นานๆทีคุณอาจะอยู่ที เวลาแบบนี้ต้องอ้อนให้เต็มที่ต่างหาก! รับรองว่าต้องออกมาดีแน่ๆ
เอาชื่อฮั่วซิ่วซิ่วเป็นประกัน!”

——

หลังจากแยกกับซิ่วซิ่วที่โบกมือเชียร์ให้จนเดินห่างลับสายตาไป
เซี่ยอวี่ฮัวก็มาบ้านสกุลเอ้อร์ เตรียมซ้อมงิ้วกับท่านปู่ตามปกติ

ในมือของเด็กชายมีหนังสือการ์ตูนที่กึ่งได้ยืมกึ่งถูกยัดเยียดจากสาวน้อยตัวเล็ก ส่วนยางรัดผมรูปกระต่ายสีชมพูเขาเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อ

ใช่ว่าเขาจะไม่อยากให้บิดามาสนใจ แต่อีกใจหนึ่งเขาก็เกรงใจอยู่ลึกๆ เพราะท่านพ่อเพิ่งกลับมาจากงานก็น่าจะเหนื่อยและอยากพักผ่อนมากกว่ามาเล่นกับเขา แถมมัดผมสองหางก็ออกจะน่าอายอยู่

“ไม่ได้นะ! นานๆทีคุณอาจะอยู่ที เวลาแบบนี้ต้องอ้อนให้เต็มที่ต่างหาก!”

คำพูดของซิ่วซิ่วลอยขึ้นมาในหัวอีกครั้ง

เซี่ยอวี่ฮัวรวบรวมความตั้งใจ สาวเท้าก้าวไปตามทางเดินสู่ห้องรับแขกที่ท่านปู่และท่านพ่อนั่งอยู่
เขาสูดลมหายใจเข้า บอกตัวเองให้นึกเสียว่ากำลังอยู่บนเวที

บางเรื่องก็คุ้มค่าที่จะลอง!

-fin-

265 days left☆