[Drabble] Likes Cat. [เสียผิง]

by **Lin_ChaCHa** Wed 29 Oct 2014, 00:29

Likes Cat.

: Rate :

PG

: Pairing :

邪瓶

(อู๋เสีย x เมินโหยวผิง)

: Note :

สาระไม่มี มโนล้วนๆ ค่ะ ฮา ไทม์ไลน์ก็ราวๆ ช่วงเล่ม 6 ค่ะ

คุณปู่เลี้ยงหมาไว้หลายตัว ทั้งเลี้ยงไว้ใช้งาน ทั้งเลี้ยงไว้ดูเล่น ก็สมกับฉายาหมาแก่อู๋ล่ะนะ

นั่นเป็นเหตุผลที่ผมไม่ค่อยชินกับแมว

แหงล่ะ ศัตรูตามธรรมชาติกันเลยน่ะนั่น แถมขนาดตัวพี่ๆที่บ้านก็รุ่นเฮฟวี่เวทกันทั้งนั้น แมวตัวใหญ่ยังไงก็ไม่เกินหมาหรอกนะ หลงมาโดนฟัดตายพอดี

ฉะนั้นพอเจอเจ้าตัวเล็กขนสีดำขลับที่ส่งเสียงร้องหงิงๆ ในกล่องลังตรงตรอกเล็กแคบระหว่างทางกลับร้าน ผมเลยเผลอจ้องซะนานสองนาน

ขนสีเข้มเปียกจนตัวลู่ ตาสีเดียวกับขนนั่นดำสนิท มันเรียวยาวและสวยเหมือนแก้วผลึก คล้ายกับอะไรสักอย่างที่ผมเคยเห็นเชียวล่ะ

รู้ตัวอีกทีก็เก็บกลับร้านซะแล้ว

ร่างในอ้อมแขนผอมเพรียปราดเปรียวและสวยงาม ผมไม่เคยเลี้ยงแมว จริงๆไม่เคยสนใจมาก่อนด้วยซ้ำ เพราะที่บ้านมีแต่หมา

และเพราะอยู่หนาวๆ มานานหรืออะไรสักอย่าง พอเจอตัวคนอุ่นๆ ก็ซุกอ้อน เอาหัวมาไถคลอเคลียกับอกผมซะงั้น

และพอลูบหัวที่ชื้นน้อยๆ ตาเรียวๆ ก็ปรือปิด

สบายอกสบายใจจนน่าอิจฉา

คิดดูแล้วคลับคล้ายคลับคลา เวลามองเจ้าตัวนี้ผมคุ้นตามาก แต่คิดไม่ออกซะทีว่าคุ้นกับอะไร

แมวตัวอื่น? ไม่ใช่แน่ เคยเลี้ยงที่ไหน

ประตูปิดสนิทตอนผมมาถึง หวังเหมิงเลิกงานตรงเวลาเสมอ ไม่เคยขาดหรือเกิน ผมล้วงมือไขกุญแจเข้าร้าน ทุลักทุเลนิดหน่อย แต่พอไหว

ข้างในเงียบเชียบและมืด…. ไม่สิ มีแสงสลัวบางๆ จากห้องถัดไป ผมเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย แต่คิดได้ว่าคงเป็นโคมไฟบนโต๊ะที่เผลอเปิดทิ้งไว้ล่ะมั้ง แล้วเดินเข้าครัวแทน รื้อๆ ดูในตู้เย็นว่ามีอะไรที่แมวน่าจะกินได้บ้าง

ปลา? นม? ความรู้เรื่องแมวผมมีแค่นี้แหละนะ

อู๋เสียนั่งยองๆ กอดเข่า มองเจ้าแมวขนสวยที่รู้สึกคุ้นตาอย่างประหลาด

ลิ้นสีชมพูเลียแผล่บๆ กับชามที่ใส่นมอย่างเอร็ดอร่อย เพียงครู่เดียวก็หมดสิ้น ดวงตาเรียวยาวสีดำสนิทที่คุ้นซะยิ่งกว่าคุ้น ซึ่งทำให้ผมติดใจจ้องเขม็ง

สีและรูปร่างที่ทำให้นึกถึงแก้วผลึกแสนสวย สามารถมองได้อย่างไม่รู้เบื่อ

หากพริบตาที่จะเอื้อมมือไปลูบหัวกลมๆนั้น มันก็เผ่นพลิ้วไป

ผมมองค้าง ก่อนถอนหายใจว่าช่างมันเถอะ และลุกขึ้นยืน แสงสว่างที่สลัวเจือจางซึ่งเห็นแว่บแรก ทำให้ต้องเดินไปตามต้นกำเนิด

บานประตูที่เงื้อมไว้ถูกเปิดอย่างแผ่วเบา

ท่ามกลางเสียงเอี๊ยดอ๊าดและแสงไฟอันริบหรี่ ผมเห็นร่างสูง…ผอมบางของใครคนหนึ่งขดตัวอยู่

เสื้อผ้าสีเข้ม ผิวขาวซีด เส้นผมสีดำสนิทที่ปอยผมบางส่วนหลุดจากฮู้ดที่คลุมหัว

เมินโหยวผิงดูราวกับกลุ่มก้อนอะไรสักอย่างที่กำลังจำศีลก็ไม่ปาน

ขณะที่คิดว่ากำลังจะทำยังไงกับเจ้าตัวดี ระหว่างปลุกไปนอนให้เป็นที่เป็นทางหรือปล่อยไว้เฉยๆ แบบนี้ ขาก็พาร่างปมมายืนคร่อมเหนือร่างเขาแล้ว

และวินาทีนั่นเองที่เปลือกตานั่นเปิดพรึ่บขึ้น ดวงตาเรียวยาวลืมขึ้นอย่างรวดเร็ว

สีดำสนิท…. เข้มจัดจนเหมือนแก้วผลึก

อู๋เสียรู้ในตอนนั้นเองว่าคุ้นตาเเมวตัวนั่นเพราะอะไร

ผมสีดำ ตาสีดำเหมือนแก้วที่สะท้อนเพียงความว่างเปล่า

แถมยังนิสัยชอบหายตัวไปไม่บอกกล่าว

นายเรือพ่วง เมินโหยวผิง เสี่ยวเกอ จอมหายตัว

คนตรงหน้าเหมือนเเมวดำตัวนั้นไม่มีผิด

Fin.

Talk Zone : เกิดจากความมโนล้วนๆ เลยค่ะ จู่ๆ แค่คิดว่าเสี่ยวเกอนี่เหมือนแมวจังน้าา แต่นายน้อยไม่น่าจะคุ้นกับเเมว เพราะคุณปู่เลี้ยงแต่หมา อะไรแบบนี้ เลยเกิดแดรบเบิ้ลนี้ขึ้นมาค่ะ 5555555

ไม่ได้เล่นบอร์ดจะสิบปีแล้วยังไงก็ฝากฟิคไว้อ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ //โค้งสุดตัว