[OS] #dmbjdaily 'ราชินี' (ฮั่วเซียนกู)

[velvetronica]

[OS] 'ราชินี' (ฮั่วเซียนกู)


ราชินี...สำหรับนางคงไม่อาจมีคำใดยกย่องได้ดียิ่งกว่า
ความหมายของราชินีที่ยกย่องถึงนางไม่ใช่เพียงเป็นดวงใจของราชา
แต่เพราะนางคือสตรีผู้ควรค่าแก่มงกุฏแห่งอำนาจ


ฮั่วเซียนกูเดินลงมาจากชั้นสองของบ้านสกุลอู๋ด้วยท่าทีสงบ นางปรายตามองคนที่ยืนหน้าซีดเผือดอยู่ตรงทางเดินก่อนจะยกยิ้มเหยียดให้หนึ่งครั้งแล้วสะบัดใบหน้าเรียบตึงไปอีกทาง สองขาก้าวอย่างมั่นคงไม่มีท่าทีของความเสียใจ
นางไม่มีวันเป็นผู้แพ้...เพราะนางไม่อนุญาติให้ตนเป็นเช่นนั้น

อู๋เหลาโก่วไม่พูดอะไรแม้หนึ่งคำ แม้ในตอนที่นางจากมา แต่สายตาที่เต็มไปด้วยคำขอโทษเสียใจนั้นทำให้รู้สึกเสียดแทงยิ่งกว่า
แม้แต่เดิมนางจะรู้ว่าผู้นำสกุลอู๋อาจไม่มีนางในหัวใจ แต่นางก็ยังมั่นใจว่าตนคือคำตอบของคนที่เข้าใจในฐานะเดียวกันกับอีกฝ่ายมากที่สุด

'เพราะท่านมีศักดิ์ศรีมากเกินกว่าจะยอมให้เขามีเรื่องอื่น...มีคนอื่นในหัวใจ แต่ข้าไม่...สิ่งที่เป็นเพียงภาพเงาของความทรงจำมิอาจทำให้ข้าเจ็บปวด'
อดีตหญิงสาวสกุลเซี่ยตอบด้วยรอยยิ้มอย่างคนที่มีความสุขกับปัจจุบัน
'ข้าเป็นเพียงต้นหญ้าเล็กๆ ที่ปลิวลู่ลมจึงอยู่กับสายลมเช่นเขาได้ ต้นไม้ใหญ่ผู้เป็นหลักยึดให้คนมากมายอย่างท่านคงมิอาจะเอียงล้มตามแรงของเขา'
มือเล็กของอู๋ฮูหยินยื่นมาจับอย่างอ่อนโยน
'เขาไม่เหมาะกับท่าน...ท่านกับเขาเหมือนกันเกินไป ผู้ยิ่งใหญ่เช่นท่านเหมาะกับผู้อื่นที่พร้อมยอมเป็นผู้ตาม'

ฮั่วเซียนกูหลับตาเพื่อลบภาพความทรงจำทุกอย่างออกไปจากหัวใจ
สกุลฮั่วมีผู้หญิงเป็นใหญ่เพราะวิชาลงดินที่ไม่เหมือนใคร แต่เหนือสิ่งอื่นใดคือเพราะมีประมุขหญิงผู้มีอำนาจบารมีเป็นหนึ่ง
ดังนั้นนางรู้ดีที่สุด...แม้เจ็บปวดเจียนตาย สิ่งที่นางทำได้คือใบหน้านิ่งสงบและท่วงท่าราวกับเพทธิดาลงมาเยือนโลกมนุษย์ น้ำหนักของสกุลฮั่วและศักดิ์ศรีของผู้นำหญิงหนึ่งเดียวแห่งเก้าสกุลนางต้องแบกรับไว้ในทุกย่างก้าว
พร้อมกับย้ำกับตัวเองเพียงลำพังซ้ำๆ จนสลักลึกในหัวใจ

ราชินีไม่จำเป็นต้องคู่กับราชาเสมอไป...



"เสียมารยาท!!"

ผู้ติดตามสกุลฮั่วร้องลั่นเมื่อฉากกั้นล้มลงโครมครามจนน่าตกใจ ร่างสองร่างที่ล้มทับกันจนสร้างความวินาศเป็นอย่างยิ่งรีบตะกายขึ้นมาเอ่ยขอโทษขอโพยเมื่อเห็นว่าหลังฉากกั้นมีผู้ใดนั่งอยู่

"ไปเถอะค่ะท่าน ร้านแบบนี้อย่าได้มาอีกเลย"

ฮั่วเซียนกูส่ายหน้าเบาๆ นางนึกอยากแวะร้านอาหารเล็กๆ ร้านนี้เรื่องจากดูทับซ้อนกับความทรงจำบางประการที่ฉางซา แต่เกิดเรื่องวุ่นวายแบบนี้ก็หมดอารมณ์จะนั่งต่อแล้ว
แต่ในตอนที่จะก้าวขาเดินออกจากร้านกลับมีร่างหนึ่งเดินมาค้อมตัวให้จากด้านข้าง

"ขออภัยท่านหญิงด้วย สหายของข้าเสียมารยาทอย่างยิ่งต่อท่าน" เสียงนุ่มทุ้มกล่าวอย่างสุภาพพร้อมกับเผยรอยยิ้มจริงใจ "ท่านหญิงยังไม่ได้ทานอะไรเลย ถือเป็นความผิดของพวกข้า อย่างไรขอให้ข้าได้เชิญท่านร่วมโต๊ะแทนคำขออภัย"
"ท่านได้กล่าวคำขออภัยแล้ว" ตอบกลับด้วยเสียงเรียบเฉย
"แต่ท่านหญิงยังไม่ได้ทานข้าว" ชายหนุ่มในชุดเครื่องแบบทหารตอบ "ข้ามีร้านอาหารที่พอจะพาผู้อื่นไปเลี้ยงได้อยู่ หากท่านหญิงไม่รังเกียจให้เป็นธุระของข้าเถอะ"

ฮั่วเซียนกูมองรอยยิ้มอ่อมโยนอย่างพินิจ โดยทั่วไปนางไม่ค่อยนึกชอบพวกทหาร อาจจะเพราะความทรงจำครั้งกวาดล้างเก้าสกุลที่ทำให้รู้สึกไม่ดี อีกทั้งเครื่องแบบยังเป็นสัญลักษณ์บางอย่างที่ชวนให้นึกถึงพ่อพระใหญ่จาง
แต่คนคนนี้มีบางอย่างที่ไม่เหมือนกัน...

ดวงตาใสฉายแววของคนที่ซื่อสัตย์จริงใจ กิริยาให้เกียรติผิดกับพวกเหล่าทหารบ้าอำนาจทั้งหลายทำให้นางนึกสนใจ อาการลังเลจากสตรีผู้เฉียบขาดจึงเสมือนคำตอบตกลงให้อีกฝ่ายยิ่งเปิดยิ้มอย่างยินดี
บางที...นั่นอาจจะเป็นครั้งแรกที่นางตกหลุมรักจริงๆ



ฤดูใบไม้ผลิในขวบปีที่สามสิบของชีวิต ฮั่วเซียนกูได้เจอกับความรักที่เหมาะสม บุรุษผู้อ่อนโยนคอยประคองแผ่นหลังของนางเสมอแม้จะไม่อาจช่วงแบ่งเบาน้ำหนักบนบ่า คนคนนี้มองนางด้วยความรักและเคียงข้างด้วยความห่วงใย สองมืออุ่นที่มอบให้คือความจริงใจทั้งสิ้น
นางมีความสุขอย่างที่เพิ่งเข้าใจว่าความสุขจะหามาได้อย่างไร
บางครั้งเมื่อจิตใจเหม่อลอยคำพูดของอู๋ฮูหยินคนนั้นก็ลอยกลับเข้ามาในโสตก่อนที่จะถูกปัดทิ้งไปอย่างรวดเร็ว...บางครั้งอะไรที่เป็นความจริงเกินไปก็ยากจะยอมรับ

ฮั่วเซียนกูยังคงเป็นผู้นำใหญ่แห่งสกุลฮั่ว การแต่งงานครั้งจึงเสมือนผู้ชายแต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิง ท่ามกลางเสียงซุบซิบนินทาของเพื่อนทหาร รอยยิ้มหวานก็ไม่เคยจางหายเหมือนกับมือที่จับกระชับให้นางรู้ว่าเขาจะอยู่ตรงนี้เพื่อกันและกันเสมอ


"บางที...อาจเป็นข้าเองที่ทำให้ท่านลำบากถึงเพียงนี้"

หญิงสาวที่แม้จะผ่านพ้นวัยสาวไปนานปีแต่ยังคงความงดงามสะคราญราวกับเทพธิดาซึ่งกาลเวลาไม่อาจจะทำลาย ปลายนิ้วเกลี่ยเบาๆ ที่ข้างแก้ม ดวงตาที่ทอดมองยังคงเต็มไปด้วยรักและปราณี

"ข้าจะลำบากก็ต่อเมื่อเจ้าไม่สบายใจ" เสียงนุ่มทุ้มกล่าวปลอบ
"ต้นเหตุของปัญหามากมายของท่านเริ่มจากตัวข้า แล้วจะให้ข้าหลับตาลงฝันดีได้อย่างไร"
"...ปัญหาของท่านมีมากมายอยู่แล้วท่านผู้นำสกุลฮั่ว" ชายหนุ่มเอ่ยเย้า "อย่าให้เรื่องของข้าต้องทำให้ยิ่งลำบากใจเลย ถึงแม้พบเจอความลำบากจริงดังเจ้าว่า ข้าก็จะเผชิญหน้ากับมันด้วยตนเอง"
"แต่..."
"ที่เจ้าอยู่ด้วยกันตอนนี้คือสิ่งล้ำค่า...ข้าไม่สนใจว่าผู้ใดจะมองอย่างไร หรือเจ้านายชาวโซเวียตพวกนั้นจะต้องการสิ่งไหน...ข้ายินดีอยู่ตรงนี้และทำทุกอย่างเพื่อเจ้า"

ฮั่วเซียนกูรู้ตัวว่าได้รับความรักมากมายเหลือเกิน เบื้องหลังของสตรีผู้ยิ่งใหญ่แห่งไป๋ซาจิ่งย่อมมีมือทั้งสองของนายทหารหนุ่มนี้ผลักดันอยู่แน่แท้
แม้ฉากหน้านางคือราชินีผู้งดงามและสูงศักดิ์ แต่จะมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ได้รู้จักนางในฐานะหญิงสาวผู้ต้องการการโอบอุ้ม

บางครั้ง...ราชินีก็ต้องการเพียงทหารผู้ซื่อสัตย์ที่ช่วยประคองนางให้หยัดยืนบนบังลังก์อย่างมั่นคง



หลายปีที่ผันผ่าน...ชีวิตของนางพบเจอความเศร้าเสียใจของการจากลามากมาย แม้วัยชราจะทำให้ความงามโรยราแต่อำนาจบารมีกลับฉายชัด สกุลฮั่วยังคงยืนหยัดอยู่ได้ด้วยสตรีนางนี้
ทุกสิ่งบนบ่าใกล้ถึงคราวที่ต้องปลดวาง...หากนางยังคงมีทั้งภาระหน้าที่และความหวัง

"นี่หรือหลานของเถ้าแก่หมาห้า" นางพึมพำเมื่อหลานสาวคนเก่งรายงานถึงตัวละครใหม่ที่กำลังจะเข้ามามีบทบาทในชิ้นส่วนซึ่งนางกำลังตามหา "ดูไม่เหมือนเลยสักนิด"
"ท่านอู๋เหลาโก่วพยายามกันอู๋เสียออกจากทุกสิ่ง แม้แต่ตัวท่านอาอู๋อีฉยงก็จับล้างทุกอย่างจนสะอาดจึงยอมให้มีลูก คงไม่แปลกมังคะ" ฮั่วซิ่วซิ่วเล่าเสียงใส
"หมอนั่นทำอะไรแบบนี้แล้วคิดว่าจะหนีพ้นหรือ" ฮั่วเซียนกูหัวเราะในลำคอ "สุดท้ายเจ้าหนูนี่ก็รนหาที่ เอาตัวกลับเข้ามาติดบ่วงที่ไม่มีทางคลายออก"

เมื่อเห็นรอยยิ้มเหยียดของคุณย่าที่รักยิ่งหญิงสาวอ่อนวัยก็เม้มปาก ก่อนจะครุ่นคิดถึงคำพูดที่เหมาะสมแล้วเลือกออกมาหนึ่งคำ

"ท่านอู๋เหลาโก่วก็คงคิดเหมือนท่านย่าน่ะค่ะ"

ฮั่วเซียนกูเงยหน้าสบตากับหลานสาวที่จ้องตรงมาอย่างไม่เกรงกลัว

"แม้วิธีจะแตกต่างกัน แต่สิ่งที่พวกท่านทำ...ก็เพื่อปกป้องพวกเราใช่ไหมคะ?"



เสียงแว่วในยามอดีตลอยกลับมาอีกครั้ง...

ฮั่วเซียนกูหลับตาลงก่อนจะโบกมือให้หลานสาวเตรียมตัวเพื่อการนัดเจอคุณชายน้อยสกุลอู๋
ฮั่วซิ่วซิ่วเปิดรอยยิ้มกว้างพลางว่าจะไม่บอกแก่เซี่ยอวี้ฮัวเพราะอยากเห็นสีหน้าประหลาดใจของนายดอกไม้ ท่าทีร่าเริงยามพูดถึงเพื่อนสมัยเด็กทำให้คนแก่อย่างนางนึกสะเทือนใจ
นางแก่มากแล้วจริงๆ...อะไรหลายๆ อย่างกำลังเปลี่ยนไปทีละนิด อีกไม่นานตำแหน่งเจ้าบ้านสกุลฮั่วก็จะตกทอดถึงมือสาวน้อยคนนี้
ฮั่วเซียนกูยิ้มอย่างขมขื่นภายในใจอันโดดเดี่ยว


ราชินีมีผู้หนุนหลังได้แต่ไม่ต้องการผู้ปกป้อง
สุดท้ายนางจึงอยากไปเจอให้เห็นกับตา...สิ่งที่อู๋เหลาโก่วปกป้องรักษาไว้ด้วยชีวิตจะเป็นอย่างไร


266 days left
#dmbjdaily


::talk::

//คลานมาแปะ

ย่าฮั่วววววว เราเลิฟย่า ย่าเท่ ย่าเฉียบ //ปาหัวใจใส่ย่า
เขียนๆไปคือปู่อู๋โคตรคนบาป 5555555 ทำร้ายย่าฮั่วได้ไง ไปเขกโต๊ะไปปู่อู๋!!! //โดนหมางับคอหอย
ฮรืออออออ เราอยากมีข้อมูลคุณนายทหารมากกว่านี้ก่อนเขียนเหมือนกันค่ะ แต่แบบอดใจไม่ไหว ไว้อฟช.ยิงฟิคนี้ทิ้งเมื่อไรเราค่อยมาลบละกันนะคะ โฮววววว //เขียนฟิคสละชีพอีกแล้ว

หวังว่าทุกคนจะรักย่าฮั่วเช่นเราาาา ขอบคุณค่าาา

[galu]

T__T อ่านเสร็จน้ำตาพุ่งเป็นเมอร์ไลออน
เป็นราชินีที่โดดเดี่ยว เข้มแข็ง และงดงาม ในเวลาเดียวกัน
-------------------------
เหมือนได้มองผ่านวิชั่นย่าฮั่วเลยค่ะ

[MinMin]

ท่านย่าฮั่ว!!! ราชินีของหนู~ สาวแกร่งสาวเท่ของหนู~

ชอบท่านย่าจังเลย ยิ่งอ่านฟิคที่เป็นมุมมองของท่านย่าแบบนี้ยิ่งรู้สึกว่าใช่เลย เขียนได้ดีมากจริงๆค่ะ

ท่านย่าที่แข็งแกร่งแต่กลับโดดเดี่ยว ภาระมากมายที่ต้องแบกไว้ การสูญเสีย และความเศร้าที่แสดงออกไม่ได้ ฮืออออออ ฟิคนี้สื่อออกมาได้ดีจริงๆค่ะ

ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ >____<

[Dreamy]

คุณย่าขราาาาาาาาาา ฮรืออออออออออออออ เราชอบผู้หญิงที่สวยและเฉียบแบคุณย่าฮั่วมากเลย ;///;
ชอบตรงที่เล่าถึงคุณย่ากับสามี คือ รู้สึกได้ถึงความรักของคนสองคนมากมาย
ฟิคสื่ออารมณ์ของราชินีได้ดีมากค่ะ (T_T)/~~~

[meanato]

ย่าฮั่ว ย่าเท่มาก///FCย่าฮั่ว

[Mill]

นี่มันดีงามมากเลยค่ะ ฮือ ;-;
ชอบตั้งแต่บทสนทนาของย่าฮั่วกับอู๋ฮูหยินข้างบนเลย
เปรียบเปรยได้ดีมากจริงๆ มันใช่มากๆ
ท่านย่าผู้แข็งแกร่ง สุดท้ายก็ยังเป็นหญิงสาวคนหนึ่ง
ต้องการความรักความอ่อนโยน
ตอนที่บอกว่าในที่สุดก็ได้ตกหลุมรักจริงๆ นี่รู้สึกอบอุ่นมากค่ะ
เหมือนได้มองผ่านช่วงชีวิตนางมาเรื่อยๆจนแก่ตัวลงจริงๆ

[faliona01]

แกร่งที่สุดในบรรดาตัวละครหญิง

อยู่เหนือคนทั้งปวงเลิศเลอกว่าใคร

แต่ตกม้าตายเพราะปู่อู๋

ปู่คะ ปู่แม่มโครตคนบาปจริงๆเลยละคะ (คุกเข่า)

[sinnerdarker]

ได้อ่านซะที เย้!!

สอ่งที่ชอบที่สุดคือคู่รักของท่านย่าฮั่วค่ะ ถูกใจมากจริงๆ ผู้หญิงที่แข็งแกร่งที่สุบางครั้งก็คือผู้หญิงที่อ่อนแอที่สุด ต้องการใครซักคนคอยยืนอยู่ข้างๆในยามที่รู้สึกอ่อนแอ ไม่จำเป็ฯต้องปกป้องคุ้มครอง แค่อยู่ด้วยในเวลาที่ล้มลง คอยช่วยฉุดก็พอ ท่านย่าช่างงดงามเหลือเกิน

แต่ไม่รู้ทำไม เราแอบเห็นโมเมนต์ 15 (..) รุ่นปู่นี่นิสัยกร๊าวทุกคนจริงๆ ท่านย่าช่างงดงามจริงๆ เป็นผูู้หญิงที่ตรงข้ามกับท่านย่าฮั่ว เรียกว่ายังไงดี สมเป็นคู่ชีวิตที่ใครซักคนจะอยู่ด้วยจนแก่เฒ่าละมั้งคะ

ขอบคุณสำหรับฟิคค่าาา

[Feran.FS]

ย่าาาาา ย่าฮั่วขาาาาาาา ย่าคือควีนนนนน ปรายตามองทีด้วงตายยยยยย //คุกเข่าแทบเท้า

ชอบย่าอู๋ด้วยยยยยย ย่าเท่มากก "ภาพเงาในความทรงจำมิอาจทำให้ข้าเจ็บปวด "ทำให้ข้าเจ็บปวด"

ชอบโมเมนท์ 15 ที่ซ่อนไว้ด้วยยยย