[OS] #dmbjdaily (คิง) “ราตรีไร้รัก” [ว่านวัง]

by **Shiaeri** Sun 23 Nov 2014, 22:06

Title : ราตรีไร้รัก
Pairing : คิงว่านหนู x วังฉางไห่
Rate : แอบมี R-17

ดราม่านะก้ะ :v
บอกเลยว่ามโนเพียวๆไม่มีความเรียลมาผสม

----------------------------------------------------------------

หัวใจบางทีอาจคล้ายหินผา
แม้สายลมไม่อาจพัดพา แต่สายธาราจะชะให้มันกร่อนไป

แม้หัวใจจะเป็นเหมือนภูผาที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ แต่ก็ต้องเจอกับสักวัน...
....ที่หิมะนั้นละลาย

บนบัลลังก์สง่ายังมีองค์ราชาที่อยู่เหนือกว่าผู้ใด กษัตริย์แห่งว่านหนูผู้มีใบหน้าเรียบเฉยเย็นชาเฉกเช่นยอดเขาสูง ใจที่ถูกแช่แข็งมานานหลายร้อยปีทำให้ไม่สามารถรู้สึกถึงสิ่งใดได้อีก...
....แน่หรือ ?

วันหนึ่ง พวกทหารพาร่างของคนๆหนึ่งเข้ามา ข่าวว่าหลงเข้ามาแล้วโดนจับ แม้อีกฝ่ายจะไม่ขัดขืนมากมาย แต่ท่าทีของเขาก็ไม่แสดงออกว่ายินยอม
แต่ไม่ว่าใจเขาจะคิดเช่นไร จากนี้ไป เขาก็คือ ‘ทาสเชลย’ อย่างไม่มีใครสามารถช่วยเหลือ

“จงเอ่ยนามของเจ้า ผู้บุกรุก”

ดวงตานิ่งสงบดุจผืนน้ำที่ลึกล้ำจ้องมองอีกฝ่ายที่เงยหน้าขึ้นมามองเขาเช่นกัน วินาทีนั้นแทบทำให้ภูผาสั่นคลอน

แววตาของอีกฝ่ายช่างแปลกไปจากทุกสิ่งที่เขาพบเห็นอยู่ทุกวันที่มักจะเต็มไปด้วงความเคารพ ยำเกรง และหวาดกลัว

ผู้บุกรุกคนนี้ไม่หวาดเกรงตัวของเขาเลยสักนิด แม้จะเห็นมือที่มากกว่า ‘มนุษย์’ ไปมากเขาก็ไม่หวั่นไหวแม้สักนิด ในอัญมณีสีรัติกาลนั้นเต็มไปด้วยความมั่นใจ ทะเยอทะยาน เย่อหยิ่ง
และท้าทาย

“ข้าชื่อ วังฉางไห่ ”

แม้จะแหบพร่า แต่มั่นคงและเย้ายวนอย่างน่าประหลาดใจ

ใบหน้าที่เรียบนิ่งมาเสมอปรากฏรอยยิ้ม
วังฉางไห่... เขาทวนชื่อนี้ซ้ำไปซ้ำมาในห้วงความคิด

ราวกับจะให้มันตราตรึงในใจไปจวบจนสิ้นกาลเวลา

---

กาลเวลาได้เริ่มต้น และดำเนินต่อไปเรื่อย....

ทาสก็เป็นได้แค่เพียงทาส แม้นไม่มีใจปฏิพัทธ์แต่ก็ไม่อาจขัดขืนผู้ที่เพียงคำเดียวก็สามารถสั่งให้เขามีชีวิตอยู่หรือหายไปจากโลกนี้ได้

กลางวันเป็นได้เพียงแค่สถาปนิกที่ตรากตรำทำงานหนักแม้ไม่ได้สิ่งตอบแทน

กลางคืนก็ต้องคอยบำเรอเปรอปรนรับใช้ผู้เป็นจ้าวเหนือหัวให้ตระกองกอดไว้ระบายกามารมณ์

ในราตรีที่มีเพียงสองกายแนบชิดติดกัน เสียงครางเครือล่องลอยตามลมทุกคนที่ร่างกายทั้งสองแทบหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว บทเพลงรักดำเนินไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทุกวัน ทุกคืน ทาสที่ไม่มีปากเสียงได้แต่ร่ำร้องอยู่ในใจ

เกลียด เขาเกลียดคนตรงหน้านี้เหลือเกิน
เจ็บจนแทบจะล้มลงขอให้ปลิดชีวิตตนทิ้ง

ผู้อยู่เหนือประชาชนใดทอดมองดวงตาอีกฝ่ายที่คลอด้วยหยาดน้ำตาด้วงความหลงใหล ริมฝีปากประทับจูบซับคราบน้ำตาก่อนไล้มาที่ปากราวกับต้องการหลอกใจตัวเอง
หลอกว่าไม่เห็นความเกลียดชังที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนในดวงตานั้น

ดวงใจหินผาที่เคยถูกปกคลุมด้วยหิมะเริ่มละลายแล้ว ไม่ใช่เพราะมีความอบอุ่นจากใคร แต่ความรักที่อยู่ข้างในเริ่มละลายความกระด้างของมันออก
คล้ายกับไขว่คว้าหาความรัก

...ที่มันไม่มีวันได้รับ…

---

วันหนึ่งพายุหิมะพัดผ่านฉางไป๋ซานอย่างหนัก กษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ทอดมองออกไปนอกหน้าต่างไกลแสนไกล เห็นดวงจันทร์ลอยเด่นอยู่บนฟากฟ้าโดยมีเมฆสีเทาบังเอาไว้ทำให้แสงเล็ดรอดออกมาเพียงเล็กน้อย
ไฉนเลยดวงจันทร์เจ้าต้องปกปิดแสงนวลเอาไว้เหมือนปิดดวงใจไม่ให้ผู้ใดเห็น

เนิ่นนานกว่าพายุหิมะจะสงบลง เสียงเปี่ยมอำนาจตะโกนเรียกหานายช่างสถาปนิกดังเช่นเคย

หากเวลาล่วงเลยไปกลับไร้วี่แววทำให้เขาเริ่มแปลกใจจนได้มีนายทหารหนุ่มเดินเข้ามาบอกว่า วังฉานไห่ได้หนีไปแล้ว
ไปแล้ว...เขาจากไปแล้ว

แกร๊ง!!
แก้วน้ำที่อยู่ในมือร่วงหล่นลงพื้นพร้อมร่างของนายเหนือหัวพุ่งทะยานออกไปจากห้อง กระโจนขึ้นม้าแล้วควบออกไปอย่างรวดเร็ว คล้ายทำไปโดนสัญชาตญาณ

หนี...ข้าไม่ยอมให้เจ้าหนีแน่ๆ !!! ไม่มีวัน!!
ท่ามกลางหิมะกองสุมเป็นเนินสูงทำให้ม้าเคลื่อนไหวลำบาก เขากระโดดลงจากม้าและบอกให้มันกลับตำหนักไปก่อน แต่สองขายังคงก้าวต่อไปเพื่อตามหาดวงใจเพียงดวงเดียวที่มี

จะมีอาภรณ์ใดสวมไว้ให้อุ่นกายไหมหนอ

จะมีอาหารให้อิ่มท้องหรือเปล่า

จะต้องการอ้อมกอดของเขาที่น่าชิงชังหรือไม่

.....จะจากเขาไปจริงๆหรือ

ร่างกายของเขาทรุดลงกลางหิมะเหม่อมองดวงจันทร์แล้วภาวนา .... แม้ไม่เคยเชื่อในสิ่งใดมากกว่าที่ชะตาอันกำหนดด้วยสองมือตน แต่เขาไม่อาจสูญเสียผู้เป็นดั่งใจไป
“ได้โปรด หากสงสารข้าผู้นี้.....อย่าพรากเขาไปจากข้า”

ดวงตาสีดำขลับปิดลงอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นเงาใครสักคนสลบอยู่บนผืนหิมะ
วังฉางไห่!!

เพียงไม่กี่อึดใจเขาก็วิ่งมาถึงร่างที่นอนล้มอยู่ ใบหน้าซีดเซียวไร้สี แต่พวงแก้มกลับเป็นสีแดงจัดคล้ายมีไข้ แต่ในเวลานั้นไม่มีสิ่งใดที่เขาสนใจอีก ด้วยมือทั้งหมดที่มีเขาโอบกอด’ดวงใจ’เอาไว้ด้วยความรักใคร่

น้ำอุ่นใสจากคนที่เคยได้ชื่อว่าเป็นเจ้าชายน้ำแข็งไหลอาบแก้มและหยดลงสู่แผ่นอกที่ยังคงมีบางสิ่งเต้นอยู่ในนั้น

กษัตริย์แห่งว่านหนูจุมพิตอีกฝ่ายอย่างรักใคร่

แม้จะเป็นแค่ความรักของตนฝ่ายเดียวก็ตาม

---

เจ้าของมือนับสิบอุ้มร่างของคนไม่ได้สติเดินขึ้นจนถึงข้างทะเลสาบเทียนฉือ ทะเลสาบแห่งสรวงสวรรค์ เขากราบขอบพระคุณพระจันทร์ที่ไม่พรากพวกเขาออกห่าง

ผ้าคลุมตัวหนาถูกปลดออกมาคลุมให้ มือที่ไร้ไออุ่นลูบผมสีดำยาวอย่างอ่อนโยนเท่าที่คนๆหนึ่งจะทำได้ จนกระทั่งอีกฝ่ายรู้สึกตัว และรับรู้ถึงตัวตนเขา อีกฝ่ายก็ถอยห่างออกไปไกล

“กลัวหรือ ?”

อีกฝ่ายส่ายหน้า พูดออกมาคล้ายพร่ำเพ้อ “ทั้งที่หนีออกมา แต่กลับตามหาจนเจอกันอีกครั้ง”

“เหตุใดจึงชิงชังข้านัก”

วังฉางไห่หัวเราะในลำคอก่อนเหยียดยิ้มหากแววตากลับเลื่อนลอย “ในตัวท่านมีสิ่งใดที่ทำให้ข้าชื่นชอบได้บ้างล่ะ”

โทสะพุ่งขึ้นมาอย่างรวดเร็วบังคับให้มือนั้นคว้าร่างอีกฝ่ายเข้ามาแล้วบังคับจูบ ไม่ขัดขืนเหมือนดังปกติ หากแววตานั้นกลับต่อต้านและแข็งกร้าว

“การทำเช่นนี้ ไม่ได้หมายความว่าท่านจะสามารถทำให้ใครสักคนหลงรักท่านได้”

“แล้วต้องทำอย่างไรเล่า เจ้าถึงจะสนใจคนอย่างข้าบ้าง”

เจ็บปวด ขมขื่น ดวงใจแห่งภูผาที่แข็งแกร่งบัดนี้ถูกสะเทือนด้วยความร้าวรานจนแทบจะพังถล่ม

นางช่างยื่นมือทาบกับแผ่นอกที่ไร้เสียงเต้นของหัวใจ

“กษัตริย์ไม่ต้องการหัวใจ ท่านมีหน้าที่รับใช้อาณาจักรและประชาชน ข้าไม่ใช่หนึ่งในนั้น ขาดข้าไปท่านก็แค่อยู่เหมือนเดิม”

“หากกษัตริย์ไม่ต้องการใช้ชีวิตยืนยาวอย่างไร้ความหมาย”

เว้าวอน อ้อนขอ ราวกับศักดิ์ศรีที่เคยมีได้มลายหายไปเมื่อเห็นเขานอนไร้สติอยู่ท่ามกลางหิมะ

หากคนที่ไม่มีใจ ....ทำอย่างไร เขาก็ไม่มีวันหันมา

เฉกเช่นไม้ขีดไฟที่จุดตัวเองจนตาย สุดท้ายทานตะวันก็หันมามองสิ่งที่เหลือเพียงกองเถ้าถ่าน

วังฉางไห่ไม่ใช่คนโง่เขลาเบาปัญญา หากเฉียบแหลมและฉลาดล้ำ ใยจะไม่เข้าใจความหมายที่อีกฝ่ายต้องการบอก

“หากต้องทนอยู่กับท่านต่อไป ข้าขอตายดีกว่า”
....เพราะตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขาทรมานกับความรักที่อีกฝ่ายมอบให้เหลือเกิน....

ของมีค่า มอบให้คนที่ไม่ต้องการ ก็ไม่ต่างอะไรกับกรวดดิน

ผู้มีศักดิ์เป็นราชาดึงอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ก่อนจะตอบออกไปด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “จงอยู่ในความฝันของเจ้าไปเถอะ เพราะข้าจะไม่มีวันยอมให้เจ้าตาย”

“ข้าฆ่าเสียยังจะดีกว่า”

วังฉางไห่ระบายรอยยิ้ม......รอยยิ้มที่เย็นกว่าหิมะบนเทือกเขาสูง เสียงของเขากระซิบข้างหูแผ่วเบา

“ไม่หรอก.... ให้ท่านตาย มันง่ายเกินไป”

ฉึก!!!!

เพียงเสี้ยววินาทีที่เผลอมีดล่นหนึ่งก็ปักกลางอกแล้วความรู้สึกชาก็แล่นไปทั่วร่างกาย ...เขาถูกวางยา!!!

ร่างกายที่เคยกอดแนบอิงมานานหลายปีบัดนี้ค่อยๆหยัดยืนขึ้น ปล่อยให้ร่างเขาร่วงลงสู่พื้นและแหงนมองอีกฝ่ายจากเบื้องล่าง

รอยยิ้มที่แต่งแต้มบนใบหน้าราวกับพิษร้ายของงูเห่า วังฉางไห่งดงามเหมือนดอกกุหลาบที่หากมันไม่เต็มใจยอมรับแต่ยังดื้อดึงจะครอบครองก็จะต้องหนามเจ็บไป

“ขอบคุณสำหรับช่วงเวลาที่ผ่านมา และลาก่อนฝ่าพระบาท”

คนอย่างท่าน..... ต้องลิ้มรสความทรมานเจียนตายทั้งที่ยังหายใจ
ต้องทรมานจนคิดว่าหากตายไปคงจะเจ็บปวดน้อยกว่า

มีดที่ทิ่มแทงกลางอกเขาเมื่อครู่บัดนี้อยู่ใกล้ลำคอระหงที่เคยฝากรอยจูบเอาไว้ ราชาส่ายหน้าปากขยับคล้ายจะตะโกนห้ามแต่กลับไม่มีสุรเสียงใดออกจากลำคอที่แห้งเป็นผง

“ลาก่อน...ตลอดกาล”

เพียงเสี้ยววินาทีที่ใบมีดกดผ่านลำคอ กลีบกุหลาบก็โปรยไปทั่วผืนหิมะขาวพิสุทธิ์
แต่งแต้มราตรีที่คนไร้รักมอบให้ภูผาที่พังทลายลง

หากเพียงใบมีดกรีดคอก็จะตายในเสี้ยววินาทีและหลับไปตลอดกาล

หากความเจ็บปวดกรีดลงกลางใจนานเท่าไรก็ไม่ลบเลือน ความทรมานนี่อยู่นาน...

ตราบสิ้นลมหายใจ

The End

----------------------------------------------------------------------------------------

Happy Ending ค่าาา เย้!! /โดนชก
เรารักคู่นี้นะ แต่ไม่ถนัดสาย SM จริงๆค่ะ(ฮาาา)
นายทาสมันก็ต้องมีโมเม้นท์ทาสไม่ได้รัก ไม่มีวันหลงรัก แล้วก็อยากหนีไปบ้างสิ โนะ <3 /อย่าปาของมาใส่หนู กี๊ซซซซซซ

ฝากว่านวังของเลาไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ รักกก

267 days left!!

by **Fenrir** Sun 23 Nov 2014, 23:04

วางยาคิงไม่พอ มีการเชือดคอตัวเองให้คิงดูอีก!!! นี่กะจะให้คิงว่านหนูตายทั้งเป็นไปตลอดชีวิตที่เหลืออยู่เลยเหรอคะท่านวัง!!! ;w;

by **tear** Mon 24 Nov 2014, 01:09

โอ๊ยยยยยย แง้ ฮือออออออ ทำไมท่านวังทำแบบเน้ แง้

by **Tang_An-An** Mon 24 Nov 2014, 18:54

ปวดใจ...ฮือออออ

by **pungjungza** Mon 24 Nov 2014, 20:27

โอ่ย.....บรรยายไม่ถูกเลยค่ะ
ทั้งเจ็บ ทั้งจุก แต่โรแมนซ์มากกกกกกกก
ชอบจังเลย ชอบมากเลยค่ะ พล๊อตโดนใจ
เราเป็นด้วงสายS 5555555
จะติดตามต่อไปค่ะ ขอบคุณที่แต่งเรื่องหนุกๆน้า >O<