[Drabble] #dmbjdaily (King) Throw The Crown To be Your Knight [ฮัวเสีย?????]

[sinnerdarker]

[267 Days Left][Drabble] #dmbjdaily (King) Throw The Crown To be Your Knight [ฮัวเสีย?????]


สวัสดีค่ะ วันนี้ มาในธีมราชา คู่ ฮัวเสียค่ะ

พอพูดถึงราชา ไม่รู้ทำไมถึงนึกถึงเทียนเจินขึ้นมาได้ เขาคือราชาไร้มงกุฏ ทรัพย์สมบัติคือเหล่าผู้คน ที่เพียงร้องขอ ก็พร้อมพลีชีวิต ถวายหัวทำตาคำไหว้วานนั้น

แน่นอนว่าคนที่ถวายสุดๆคงไม่พ้นเสี่ยวฮัว /ซับ

อ่านให้สนุกนะนะ

+++++++++++++++++++++++++++

มีราชาอยู่คนหนึ่ง

เขาเป็นราชาเสมอมา อยู่เหนือผู้คน ยามชิ้นิ้วสั่งใคร ก็มักได้สิ่งสรรค์ตามประสงค์

หรือแม้มีผู้ขัดขืน เขาก็มีวิธีที่จะทำให้ได้มา

เขารู้ความลับมากมาย เปี่ยมล้นด้วยอำนาจ ลาภยศ ทรัพย์สมบัติ และเสน่หา

เป็นราชาผู้แข็งแกร่ง

เขาพอใจในอำนาจของตน ในลาภยศและบัลลังค์อันเลอค่า

ใช้ชีวิตอย่างภาคภูมิในสิ่งสรรค์ที่ตนมี





เขาคิดเช่นนั้น…กระทั่งเจอราชาอีกคนหนึ่ง

ราชาคนนั้นไม่มีอะไรเลย ไม่มีอำนาจและลาภยศ ไม่มีความแข็งแกร่ง ทั้งโง่เขลาอย่างน่าขัน

เป็นราชาผู้ไร้มงกุฏงดงาม

เขานึกขันยามเห็นราชาองค์นั้น ไม่แม้แต่จะอยากปรายตามอง แต่สุดท้ายก็ต้องเข้าหาด้วยเหตุผลบังคับที่คนอื่นขอมา





ยามเข้าไปสนทนา ปรารถนาจะเยาะเย้ยถากถาง ก็เห็นสิ่งที่ต่างออกไป

เขาเห็นดวงตาที่แสนใสกระจ่าง

เห็นความตั้งใจจริง

เห็นดวงใจที่พร้อมจะมอบให้ทุกคนที่พบหน้า

เห็นทุ่งกว้างใหญ่ไร้กำแพงในตัวตนนั้น




มนุษย์ต่างมีกำแพง สร้างขึ้นเพื่อป้องกันตัวเอง ทว่าคนผู้นี้ไร้กำแพง

ใสกระจ่างราวกับผิวน้ำตื้นที่เผยทุกสิ่ง

ราวกับจะเผยตัวตนทั้งหมดให้ผู้อื่นเห็นโดยไม่ขัดข้องเขินอาย




สิ่งนั้นดีอย่างไรน่ะหรือ..

มันเป็นสิ่งที่มนุษย์ทุกคนโหยหา ปรารถนาจะเป็น ทว่าไม่อาจเป็นได้

ธรรมชาติของมนุษย์ ยามกำเนิดมาขาวสะอาดเพียงไร เมื่อผ่านเรื่องราวมากมายมา ก็มีแต่จะแปดเปื้อน ก่อสร้างกำแพงกักขังตน

ทว่าราชาองค์นี้กลับไม่เป็นเช่นนั้น เขากระจ่างใส งดงาม

มิได้แปดเปื้อนสิ่งใดเลย




"คงไม่เคยผ่านสิ่งใดมา" เขาคิดเช่นนั้น รำลึกถึงสิ่งที่ตนผ่านเลย

ความหนักหนาสาหัสของอำนาจ ชีวิตวัยเด็กที่ไม่อาจมีได้ กลิ่นคาวเลือดที่ติดกายแม้บัดนี้ เสียงกรีดร้องของผู้คนที่กำจัดให้พ้นทาง

ตัวเขาไม่เหลือสิ่งใดที่สามารถเรียกได้ว่าบริสุทธิ์อีกแล้ว

เพื่อให้ได้อำนาจและบัลลังก์มา เขาถูกบังคับให้ละทิ้งสิ่งที่ตนเคยมี

นี่คือสิ่งที่เขาต้องรับผิดชอบ เป็นหน้าที่ซึ่งถูกวางไว้บนมือโดยไม่อาจปฏิเสธได้ เป็นสิ่งที่ต้องกระทำ

เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยเสียใจภายหลัง

ทว่าใช่ว่าไม่เคยเสียดาย






เขาเข้าหาราชาองค์นั้นด้วยใจนึกสนุก ยามเข้าใกล้กว่าเดิมก็นึกขัน ใยเล่าราชาผู้โง่เขลาจึงใสซื่อได้ถึงเพียงนี้

เขาพยายามปาดโคลนบนตัวตนของราชาองค์นั้น อยากจะให้รู้ มนุษย์มิอาจใสกระจ่างได้เช่นนี้

มิอาจไร้เดียงสาตลอดไปได้






ทว่า ยามเข้าใกล้ยิ่งกว่าเก่า กลับคล้ายค้นพบเพชรในโคลนตม

ไม่ว่าผ่านสิ่งใด ก็ไม่อาจแปดเปื้อนสิ่งอันงดงามนี้ได้





"อยู่กับฉัน นายต้องดูแลตัวเอง" เขากล่าวกับราชาองค์นั้น ต้องการให้รู้ ว่าโลกไม่ได้สวยงาม และเขาไม่ใช่คนแสนดีที่จะปกป้องหรือยอมให้พึ่งพาในยามยาก

ทว่าในท้ายที่สุด เมื่อเห็นราชาองค์นั้นล้มลง ไร้ที่พึงพิง เขาเองกลับก้าวเดินออกไป ยื่นมือให้ราชาผู้อ่อนโยนคนนั้น ฉุดรั้งขึ้นมา มอบเส้นทางที่จะก้าวเดินต่อให้

เขาไม่ได้ช่วยเหลือโดยตรง ทว่าก็มอบเส้นทางให้ มอบทางออกที่แม้ยากเข็ญ แต่ก็มีคนยืนเคียงข้าง






ใจหนึ่งปรารถนาให้เติบโต ใจหนึ่งปรารถนาให้ยังคงไร้เดียงสา

เป็นความคิดที่ลักลั่นย้อนแย้ง







แต่เมื่อยื่นมือไปแล้วครั้งหนึ่ง ก็คล้ายไม่อาจเดินหันหลังกลับได้อีกต่อไป

จากความคิดที่สับสนย้อนแย้ง ยามนี้อีกความคิดกลับยิ่งขยายใหญ่






ไม่ต้องการให้สิ่งนี้แปดเปื้อน

ไม่ต้องการให้ใครทำให้แปดเปื้อน

ไม่ต้องการให้ราชาผู้ไร้เดียงสาต้องล้มลง แหลกสลายไป

เขาปรารถนาจะปกป้อง ดูแล

ให้เพชรเม็ดนี้งดงามตลอดไป







ในชั่วพริบตาที่ความคิดนั้นปรากฏ เขาปลดผ้าคลุมออก เขวี้ยงมงกุฏของตนทิ้ง ละซึ่งตำแหน่งราชา ผันตัวเป็นอัศวิน เพื่อปกป้องราชาองค์นั้น

ไม่หรอก เขาไม่ได้สวมเกราะ เขายังคงเป็นราชา อำนาจและทรัพย์สมบัติเป็นอาวุธทรงพลังที่เขามี และเขาปรารถนาจะใช้มันปกป้องราชาองค์นี้ ทั้งยังไม่ต้องการให้รู้ว่าตัดสินใจจะปกป้อง

…และเขารู้ เขาไม่ใช่อัศวินคนเดียวของราชาองค์นี้

แต่จะให้ทำอย่างไร ยามมอบหัวใจไปแล้ว ก็ยากจะนำกลับคืน

เขาจึงกลายเป็นอีกหนึ่งปราการที่ปกป้องความบริสุทธิ์ผุดผ่องนี้ไว้





ราชาผู้ไร้เดียงสา….ราชาผู้มอบดวงใจและไมตรีให้ผู้อื่นอย่างไร้ความลังเล

ยามมอบความจริงใจให้ คนที่รับไว้ก็มีแต่จะลุกขึ้น สะบัดทิ้งซึ่งฐานะที่ตนดำรง ยืนหยัดปกป้องค้ำจุนราชาผู้อ่อนโยน





ราชาผู้ไร้เดียงสาอาจจะบอกว่าตนไม่มีอะไรเลย ไม่มีทั้งอำนาจและสมบัติใดใด เขามีเพียงความรู้สึกที่อยากช่วยเหลือผู้อื่น และสิ่งนั้นไร้ค่า

…แต่เขาไม่รู้ แม้ตัวเขาไร้สิ่งของนอกกายเหล่านั้น ก็มีสิ่งล้ำค่าที่ทำให้คนหลงใหล และสิ่งนั้น ทำให้ผู้คนมากมายถวายความภักดีอย่างถวายหัว ยอมช่วยเหลือ ปกป้อง และค้ำจุนโดยปราศจากเงื่อนไขใดใด

ด้วยเคารพ และรัก






ราชาผู้ไร้เดียงสาจะรู้บ้างไหม ...เบื้องหลังแผ่นหลังนั้น มีผู้คนมากมายเฝ้ารอคำสั่งของเขาอยู่

ราชาผู้ไร้เดียงสาจะรู้บ้างไหม ...ยามที่วิ่งไล่ตามใครซักคนไป ผู้คนมากมายมองตามอย่างห่วงใย หวาดกลัวว่าจะเป็นอันตราย

ราชาผู้ไร้เดียงสาจะรู้บ้างไหม ...แม้ไร้อำนาจบารมีเกรียงไกร ก็ยังมีผู้คนมากมายหลงใหลติดตามเพียงเพราะความอ่อนโยน





….จะรู้บ้างไหม

เขายอมเขวี้ยงมงกุฏทิ้ง เพื่อติดตามราชาผู้อ่อนโยน




สมบัติของราชาผู้ไร้เดียงสาคืออะไร บางทีคงเป็นผู้คนมากมายที่ยืนรายล้อม

อำนาจของราชาผู้ไร้เดียงสาคืออะไร บางทีอาจเป็นการที่คำขอใดใดซึ่งกล่าวออกมา ย่อมสัมฤทธิ์ผลอย่างไรข้อกังขา

....ลาภยศของราชาผู้ไร้เดียงสาคืออะไร

บางทีอาจเป็นรอยยิ้มและชีวิตของผู้คนที่อยู่รอบกาบ

บัลลังก์อันงดงามและกว้างใหญ่ไพศาล..อยู่ในใจของราชานั่นเอง






ราชาผู้ไร้เดียงสา ใสซื่อและโง่เขลา ไม่เห็นสิ่งที่ตนมี

ทว่ายามจำเป็นก็รู้จักใช้สิ่งที่ตนมี

กี่ร้อยกี่พันครั้งที่ร้องขอต่อเหล่าอัศวิน ทั้งที่ปากเอื้อนเอ่ยว่าไร้บัลลังก์

กี่ร้อยพันครั้งที่ทำตัวเอาแต่ใจ ทว่าก็ได้แต่โอนอ่อนทำตาม

.....กี่ร้อยกี่พันครั้ง ที่ต้องเห็นเพียงแผ่นหลังที่ก้าวเดินจากไป โดยไม่อาจได้มาครอบครอง




หรือไม่บางที เขาอาจตัดสินใจผิดตั้งแต่แรกเริ่มที่ผันตนเป็นอัศวิน

หน้าที่ของอัศวินคือการปกป้อง มิใช่อยู่เคียงข้าง

เขาพลาดมาแต่ต้น



แต่ยามเห็นใบหน้านั้น ยามเห็นตัวตนนั้น ก็ได้แต่คิดว่าอยากปกป้อง อยากให้มีความสุข

จึงยอมเก็บงำความปรารถนานี้ไว้ ยอมเป็นเพียงอัศวินต่อไป




เขาเขวี้ยงมงกุฏทิ้งไปแล้ว ปลดเสื้อคลุมออกจากไหล่ตน ไม่เคยเสียใจภายหลัง

เขาปรารถนาจะยืนหยัด คุ้มครองความไร้เดียงสานี้ เป็นความตั้งใจที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปร

และเขารู้ว่ามันคุ้มค่า




ราชาผู้ไม่เคยมองสิ่งที่อยู่ในมือตน ก็ยังคงไม่มองต่อไป

เขามองไปไกลแสนไกล ยังสมบัติที่เคยได้ครอบครองและเสียไป ไม่คิดสนใจสิ่งที่ตนมีในมือ

...แต่ไม่เป็นไร เขายังคงยืนอยู่ตรงนี้ ฉุดรั้งยามล้ม ปกป้องเวลาที่พลาดพลั้ง

....เป็นอัศวินผู้ซื่อสัตย์ ตลอดไป

END

[Mill]

เอื้อห์.......>->O /ตายค่ะ

ราชาผู้ไร้เดียงสาจะรู้บ้างไหมนะ
ว่าสิ่งที่เขามีคือพลังที่จะสั่นคลอนจิตใจของผู้คน
อาจจะอ่อนโยน อ่อนแอ แต่ซื้อใจไว้ได้ทั้งหมด
แม้แต่ราชาผู้ทรงพลังยังยอมผินกายมาเป็นอัศวินให้

ชอบความมุ่งมั่นของอัศวินผู้ไม่คิดจะเสียใจมากค่ะ

[kame_kazuha]

ผู้คุ้มครองความเทียนเจิน

ทำไมอ่านแล้วเจ็บแปลกๆ
ไม่ๆ นี่ฉันลงเรือฮัวเสียแล้วรึเนี่ย

[Demine]

ลงเรือฮัวเสียแบบกู๋ไม่กลับแล้วเจ้าข้าเอ๋ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[mage]

น้ำตาปริ่มค่ะ เสี่ยวฮัว ; ;

ชอบท่อนนี้มากเลยค่ะ >>

ไม่ต้องการให้สิ่งนี้แปดเปื้อน

ไม่ต้องการให้ใครทำให้แปดเปื้อน

ไม่ต้องการให้ราชาผู้ไร้เดียงสาต้องล้มลง แหลกสลายไป

เขาปรารถนาจะปกป้อง ดูแล

ให้เพชรเม็ดนี้งดงามตลอดไป

[Naitear]

ฮือออออออออออ ;//////////; คุณซินนนน ฮืออออออ #ตะกุย

อ่านแล้วน้ำตาคลอเลยค่ะ เริ่มตั้งแต่ฉากที่เสี่ยวฮัวสะบัดผ้าคลุมราชาออกแล้วผันเป็นอัศวิน จนฉากอัศวินผู้ซื่อสัตย์ตลอดไปในตอนสุดท้ายเลย จากผู้ที่เป็นราชามาตลอด สุดท้ายกลับยอมละทิ้งตำแหน่งเพื่อเป็นอัศวินให้คนคนหนึ่ง เพื่อปกป้อง เพื่อรักษาไว้ ความรู้สึกของอัศวินคนนั้นที่มีต่อราชา จะมากมายขนาดไหนกันนะ

แต่สุดท้ายอัศวินคนนั้น กลับทำได้เพียงอยู่เคียงข้าง ไม่ได้ครอบครอง

ส่วนตัวรู้สึกว่าความรู้สึกที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างเสมอ ไม่ว่ารักขนาดไหนก็ไม่คิดที่จะครอบครอง เป็นความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่มากค่ะ 'รักแต่ไม่คิดจะครอบครอง' พูดง่ายแต่มันทำยากนะ แต่คุณชายที่ยอมสละทุกอย่างให้อู๋เสียแบบนี้ ถึงจะไม่ได้พูด แต่เสี่ยวฮัวก็ทำออกมาแล้ว ขอแค่ปกป้องราชา ไม่ว่าจะสูญเสียอะไรไปมากแค่ไหน อัศวินก็ยินยอม

ชอบภาษาคุณซินมากๆค่ะ สวยมากๆ ;////////; บรรยายเห็นภาพเสี่ยวฮัวอัศวินกับเทียนเจินราชาเลย ฮว่ากกกก #กระหายแฟนอาร์ต(?) โฮวววว ชอบเวลาคุณซินแต่งฮัวเสียมากๆ แต่งอีกนะคะ แต่งอี---- #โดนตี ////////

เม้นท์ยาวๆเลยยยย ฟฟฟฟฟฟ ชอบค่ะชอบ ถึงจะเจ็บปวดแต่ก็สวยงาม ฟิคนี้ให้ฟีลนี้เลยล่ะค่ะ แฮ่

[MinMin]

เสี่ยวฮัว~~~
ความเสียสละของนายมันมากมายจริงๆ T_T

ฟอฟิคนี้สื่ออารมณ์ของเสี่ยวฮัวได้ดีจริงๆค่ะ เราชอบมากเลย
การเปรียบตัวเองเป็นราชาสละมงกุฎเพื่อมาปกป้องอีกคน มันคือใช่เลยค่ะ

หน้าที่ของอัศวินคือปกป้องไม่ใช่อยู่เคียงข้าง...เจ็บปวด แงงงงงงงงงงงงง

แต่ราชาคนนั้นก็น่าปกป้องจริงๆ ฮือออออออ

[faliona01]

ไม่รู้จะพิมพ์อะไร
ฟิคนี้มันตอบในตัวเองอยู่เเล้ว....

ราชาไร้มงกุฎ คงจะรู้ตัวเเหละคะว่ามีสิ่งสำคัญรอบตัว
แต่สิ่งสำคัญคงไม่เท่าสิ่งสำคัญที่มีค่าและจำเป็นต้องมี

เสี่ยวฮัว.... นายยังเป็นราชาเช่นเดิมนะ
เป็นราชาที่มีบริวารรายล้อม แม้จะตลบเเตลงก็ตาม

[karnzaya]

จะร้องไห้ เสี่ยวฮัวคะะะ ; - ;
ยอมทิ้งมงกุฎเพื่อกลายเป็นอัศวินปกป้องราชาผู้ไร้เดียงสา กลายเป็นอัศวินผู้แสนซื่อสัตย์ ฮือออออออออออออ
นายแม่ง โคตรพระรอง พระร๊องรอง แงงงงงง รักนายนะ แงงงงงง

[Tang_An-An]

โอ้ย....ซึ้ง
เสี่ยวฮัว....
ไม่รู้จะพูดอะไรเลย ฟิคนี้กินใจมากเลยค่ะ
ขอบขุณสำหรับฟิคดี ๆ แบบนี้//ซับน้ำตา

[mimky]

เสี่ยวฮัว ¡♥¡
ราชาที่ผลันตัวมาเป็นอัศวินเพื่อปกป้องราชาอีกคนอย่างนา
เท่มาก! หล่อมากด้วย!!!

[Shiaeri]

สงสารอัศวินแปลกๆ ;3;)
ทั้งๆที่ทุกคนอยากปกป้องราชาอู๋เสีย ทำไมรู้สึกว่าอู๋เสียใจร้ายมาก
แต่ไม่เป็นไร เราจะยืนเคียงข้างอัศวินผู้ซื่อสัตย์เองนะ /กอดด้วยรัก

[patri_perry]

โอยยยยย ร้องงงงงง;;-;;

"หน้าที่ของอัศวินคือการปกป้อง มิใช่อยู่เคียงข้าง
เขาพลาดมาแต่ต้น"

ทุ่มเทมากขนาดนี้ แต่ก็ไม่มีโอกาสได้ครองครองหัวใจดวงนั้น เพราะเขามีแฟนแล้----

[tear]

ร้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง เสี่ยวฮัวววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว //ทำไมชั้นต้องโหยหวนแบบนี้ทุกที

พระรองแสนดีอีกแล้วววว แง้

ชอบฉากเขวี้ยงมงกุฎทิ้ง เห็นภาพมากๆ เลย ฮือออออออออ

เพราะอัศวินเป็นได้แค่คนที่คอยปกป้องเท่านั้น โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ เสี่ยวฮัววววว //สะอื้น

[leralalita]

อัศวินที่เคยเป็นราชางั้นหรือคะ;;
โฮ เห็นภาพเลย คุณอัศวิน ㅠㅠㅠ ถึงจะบอกว่าหน้าที่คือปกป้อง แต่ว่าปกป้องกับอยู่เคียงข้างน่ะ มันทำได้นะคะ

ก็ปกป้องเคียงข้าง...แต่ไม่ได้อยู่เคียงคู่...ยังไงล่ะคะ..

ฮือ เห็นใจที่สุด เห็นถึงความมุ่งมั่นมากๆค่ะฟฟฟ ชอบการขัดแย้งในช่วงแรก ที่ว่าอยากทำให้แปดเปื้อน แต่ก็ไม่อยากให้แปดเปื้อนนั่น 55555 โธ่ อาจจะน่าหมั่นไส้เนอะคะในช่วงแรกว่าคนอะไรเทียนเจินขนาดนี้ แต่เพราะหมั่นไส้สงสัยนั่นแหละเลยทำให้กลายเป็นสนใจ ฮือฮือ

เอิร์ลชอบเขวี้ยงมงกุฏมากจริงๆค่ะฟฟ เด็ดเดี่ยวมาก เราสนับสนุนนายอยู่นะ แงแงแง

ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ////

[zerin]

ชอบแนวคิดมากเลยค่ะ ใช่เลย อู๋เสียคือราชาแบบนี้แหล่ะ ราชาที่รายล้อมไปด้วยผู้ต้องการปกป้อง ราชาที่ใสซื่อบริสุทธิ์และจริงใจที่แม้แต่ราชาแสนทรนงแบบเสี่ยวฮัวก็ยังต้องตกหลุมรัก อรั๊ยยย <3 ไม่เป็นไรนะคะเสี่ยวฮัว ยังมีแม่ยกเสมอนะ ;-;!!

[meanato]

///นอนตาย/// มะ...ไม่ไหวแล้ว

[Feran.FS]

โอ๊ยฮือออออออ เสี่ยวฮัวม่างงงงงง แงงงง แง้วววว แง๊กกกกก(?) พระรองอ่ะ พระรองไปแล้วววว

#ข้าสัมผัสได้ถึงเรือผิงเสียในนี้-----//โดนสมาชิกฮัวเสียรุมตบ

[Yuwadee Wana]

ชอบสำนวนน้องซินมาก ๆ เลยค่ะ
เขียนดีมาก ไม่รู้จะบรรยายยังไงดี
บอกได้คำเดียว ชอบอ่ะ

[pokeru]

เสี่ยวฮัวววว พ่อพระรองคะะะ;; v ;
อ่านแล้วร้าวใจเหลือเกินที่บอกว่า หน้าที่คือปกป้อง ไม่ใช่อยู่เคียงข้าง
จะเป็นคนดีเกินไปแล้วค่ะ โฮฮ///
ชอบที่ตอนแรกดูเหมือนจะหมั่นไส้ซะด้วย ดูเป็นเสี่ยวฮัวดีค่ะ~
ร้าวววว ขอบคุณสำหรับความร้าวใจนะคะ ชอบมากเลยค่ะ////