[OS] #dmbjdaily (มัธยม) มัธยมวุ่น ชุลมุนรัก [ผิงเสีย/เฮยฮัว]

[Vi-o-let]

[Au-fic OS] #dmbjdaily (มัธยม) มัธยมวุ่น ชุลมุนรัก [ผิงเสีย/เฮยฮัว]


#1 หักเงิน

ผมมาสอนการบ้านให้กับรุ่นน้องร่วมโรงเรียน ที่บังเอิญบ้านอยู่ตรงข้ามกันพอดิบพอดี ถุงขนมขบเคี้ยวมากมายวางเกลื่อนอยู่เต็มโต๊ะ ถ้าไม่มีหนังสือวิชาประวัติศาสตร์ที่หน้ากระดาษเต็มไปด้วยลายมือไก่เขี่ยของหวังเหมิงผมคงคิดว่าเรามาปาร์ตี้ขนมกันไปแล้ว

โป๊ก!!

"อย่าหลับ อ่านต่อไปเลย"

มันลูบหัวที่โดนผมเอาสันหนังสือฟาด "รุ่นพี่ ขอพักสิบนาทีเถอะ"

"สิบนาทีมาห้ารอบแล้วเฟ้ย แกจะหาเรื่องอู้ใช่ไหม อยู่บ้านก็ขี้เกียจ ไปโรงเรียนก็เอาแต่นอน"

"ก็ผมทำไม่ได้จริงๆ โจทย์ยากจะตาย"

"งั้นก็ได้" ผมยิ้มกริ่ม เอ่ยอนุญาตเสียงสูง แต่เจ้ารุ่นน้องเหงื่อแตกพลัก น่าจะรู้ชะตากรรมตัวเองต่อไปดี "งั้นฉันจะบอกให้แม่นายตัดเงินค่าขนม!"

"อ้อ ขอนี้ตอบ a นี่เอง ง่ายจังเลยนะครับ ฮะๆๆๆ"

"บ้านเอ็งสิ! ตอบ c โว้ย"

















#2 เพลงนี้เพื่อเธอ

คนตรงหน้าผมแย้มยิ้ม ออร่าความโดดเด่นฉายเป็นประกายจนผมอยากจะขอยืมแว่นดำจากคณะกรรมการนักเรียนคนหนึ่งมาใส่กันแสบตา แอบเห็นนักเรียนหญิงหลายคนที่หลบอยู่ตามหลืบ (หลบทำไมฟะ?) แทบจะแทะเสากันเป็นอาหารเช้าด้วยความเขิน เอ่อ...นั่นสมบัติโรงเรียนนะครับ

"เสี่ยวอู๋"

"หือ มีไรเปล่า"

นี่คือเสี่ยวฮัว เป็นเพื่อนสมัยเด็กที่มาอยู่ห้องเดียวกันอีกทีก็ตอน ม.ปลายนี้เอง ด้วยความสามารถเกี่ยวกับการแสดงอันล้นเหลือทำให้เขาเป็นสมาชิกชมรมการแสดงของโรงเรียน ได้ยินมาว่าป๊อบปูล่าร์ที่สุดในชมรมเลยด้วยมั้ง

แล้วมันยื่นบัตรอะไรมาให้ผมล่ะฟะ บัตรฟรีอะไรหรือเปล่า

"บัตร VIP เข้าชมละครวันศุกร์นี้น่ะ บัตรขายดีมาก หมดภายในห้านาที แต่ฉันเก็บเอาไว้ให้นาย"

"อ่า ขอบใจนะ" ที่ผมอยากจะถามคือ เอามาให้ตรูทำไมครับ?

เสี่ยวฮัวแจกยิ้มอีกครั้ง คราวนี้มีเสียงกรี๊ดกร๊าดเบาๆ ลอยมาตามลมด้วย

"มาให้ได้นะ อยากให้นายมาดูฉันแสดง"

อ่า...ตาจะบอดแล้ว จะยิ้มเจิดจ้าไปไหน

ผมพยักหน้ารับ ของฟรีทั้งทีแถมยังเป็น VIP จะพลาดได้ยังไงกัน





แล้วผมก็มาอยู่ในหอประชุมที่ใช้จัดการแสดง แอร์เย็นฉ่ำ ต่อให้ละครไม่สนุกแต่มานั่งกินขนมเอนพิงเก้าอี้นุ่มๆ ก็ถือว่าคุ้ม

ละครดำเนินไปเรื่อยๆ ผมไม่ค่อยตั้งใจดูนัก เพราะความง่วงมันมีมากกว่า จะสะดุ้งอีกทีเอาตอนที่เสียงกรี๊ดดังกระหึ่ม

สปอร์ตไลท์สาดแสงไปกลางเวที เสี่ยวฮัวในชุดเสื้อเชิ้ตสีชมพูนั่งไขว่ห้างอยู่ตรงนั้นพร้อมกีตาร์หนึ่งตัว ได้ยินคนอื่นซุบซิบกันว่าเป็นเซอร์ไพรส์ของการแสดงชุดนี้

เสียงของเขานุ่มทุ้ม เมื่อร้องออกมาเป็นเพลงก็ไพเราะใช้ได้ เนื้อหาเกี่ยวกับผู้ชายที่ดันแอบชอบเพื่อนสนิท สายตาทรงเสน่ห์กวาดไปรอบห้อง แล้วมาหยุดอยู่ที่ผม




ผมควักป๊อปคอร์นเคี้ยวหงึบหงับ เอนตัวลงจะหลับ แต่ดันเห็นเสี่ยวฮัวขยิบตาให้ซะก่อน




โถ่ เล่นกรีดอายไลเนอร์คมกริบขนาดนั้น เวลาเหงื่อออกก็ไหลเข้าตาน่ะสิ ลำบากนายแล้วเสี่ยวฮัว



เขากระพริบตาไม่หยุด ดูท่าจะจงใจส่งมาให้ผมเป็นพิเศษ



ขอโทษนะเพื่อน ...แต่ฉันไม่มีทิชชู่ว่ะ




สุดท้ายยังดีที่เพลงจบได้ด้วยดี ผมตบมือให้แปะๆ คิดไปเองหรือเปล่าไม่รู้ว่าหน้าเสี่ยวฮัวดูเศร้าๆ ผมว่าเขาควรไปบอกช่างแต่งหน้าให้ใช้แบบกันน้ำซะหน่อย



















#3 คนมีน้ำใจผู้ถูกลืม

ผมเดินอยู่ที่ทางเชื่อมตึก เต็มอ้อมแขนคือกองสมุดของเพื่อนๆ ที่โดนอาจารย์ไหว้วานให้ยกไปแจก

"เฮ้ ให้ฉันช่วยนะ"

จู่ๆ ก็มีพลเมืองดีมายกออกไปครึ่งหนึ่ง ทั้งที่ไม่รู้จักกันแท้ๆ ช่างเป็นคนดีจริงๆ ผมขอบใจเขาไป เมื่อมาถึงห้องผมก็แจกสมุดให้เพื่อนๆ ...แต่เมื่อหยิบสมุดเล่มหนึ่งขึ้นมา

'เซี่ยจื่อหยาง'

"นี่ๆ สมุดเล่มนี้น่าจะเป็นของห้องอื่นปนมา รู้จักบ้างไหม" ผมเดินไปถามอาหนิงที่เป็นหัวหน้าห้อง อาหนิงยังไม่ทันตอบอะไร เจ้าคนที่มาช่วยผมเมื่อครู่นี้ก็เดินมาหยิบสมุดไปซะก่อน

"นายรู้จักเซี่ยจื่อหยางเหรอ"

"ฉันคือเซี่ยจื่อหยาง"

ผมเลิกคิ้วประหลาดใจ "เห...บังเอิญจัง แล้วนายอยู่ห้อง-"

"ฉันอยู่ห้องเดียวกับนายนั่นแหละ"

"..."

...ห้องผมมีคนแบบนี้อยู่ด้วยเหรอวะ?





















#4 เจ้าชายเย็นชา

ทางเดินแน่นขนัดไปด้วยสาวๆ ปิดทางเดินจนผมเดินไปได้ บุคคลผู้โด่งดังที่สุดของโรงเรียนต้องอยู่แถวๆ นี้แน่

นั่นไง เดาผิดซะที่ไหน!

ใบหน้าหล่อเหลาเมินเฉยต่อสิ่งรอบข้าง นัยน์ตาไร้อารมณ์ เจ้าของฉายาเจ้าชายของโรงเรียนก้าวขายาวๆ ไปตามทางที่เหล่านักเรียนหญิงแหวกให้แต่โดยดี...ส่วนทางที่ไม่ได้เดินนี่แออัดแทบเหยียบหัวกันตาย

ความยุติธรรมยังมีอยู่ไหม ผมกำลังจะเข้าห้องเรียนสายแล้วนะเว้ย!

ผมไม่รู้หรอกว่าใบหน้าราวกับปลาตายนั่นมีดีอะไรกัน รู้แต่ว่าเพื่อนผู้หญิงห้องผมเอาแต่กรี๊ดกร๊าดความหล่อของหมอนี่ เห็นบอกว่าเย็นชาน่าค้นหาดี แถมยังเป็นทายาทของผู้ก่อตั้งโรงเรียนมัธยมหอสกุลจางวิทยาแห่งนี้ขึ้นมา

ผมเรียกเขาว่าเมินโหยวผิง...ทั้งที่เป็นเรือพ่วงน่าเบื่อแท้ๆ แต่ดันได้รับความนิยมสูงกว่าเสี่ยวฮัวซะอีก

"กรี๊ดดด รุ่นพี่จางฉี่หลิงงง"

"หัวใจจะระเบิดแล้วค่าาา"

ผมปวดหัวกับเสียงแปดหลอดพวกนี้ชะมัด

"ขอทางหน่อย จะไปเรียน" ผมแหวกๆ ทาง กว่าจะหลุดออกมาได้ก็โดนอาจารย์เฉินผีอาซื่อปาชอล์กที่ใช้เขียนกระดานผ่ากลางกระบาลผมอย่างแม่นยำข้อหาเข้าเรียนสาย


ด้วยฝีมือที่ประยุกต์มาจากการปาลูกเหล็กสมัยหนุ่มๆ ซึ่งอาจารย์ชอบคุยโม้ให้ฟัง ชอล์กนั่นทรงอานุภาพมาก เล่นเอาผมหัวโนจนเสี่ยวฮัวต้องพาไปทายาที่ห้องพยาบาล

















#5 ฉากสารภาพรักหลังโรงเรียน

เย็นวันนี้อากาศดี ผมว่าจะไปนอนเล่นที่สวนหลังโรงเรียนอันแสนเงียบสงบ แต่ดูเหมือนที่ประจำของผมจะถูกใครบางคน...หรือสองคน? ชิงตัดหน้าไปซะก่อนแล้ว

"ดะ...เดี่ยวก่อนค่ะรุ่นพี่" น้ำเสียงใสอ่อนหวานร้องเรียก ใบหน้าน่ารักขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างเขินอาย ในขณะที่ร่างในชุดนักเรียนชายยอมหยุดชะงัก ก่อนจะหันมา

เมินโหยวผิง!

ผมรีบกระโดดไปซ่อนตัวหลังต้นไม้แถวนั้นทันที แม้ว่าจะเดาต่อไปได้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป ก็แหม...ถึงผมจะไม่เคยอ่านการ์ตูนตาหวาน แต่เรื่องแบบนี้ก็เคยได้ยินมาบ้างแหละครับ

ฝ่ายชายเป็นถึงเจ้าชายของโรงเรียน จะว่าไปก็ได้ข่าวว่ามีสาวๆ มาสารภาพรักเป็นว่าเล่น ไม่แปลกอะไร

ส่วนฝ่ายหญิง...คือรุ่นน้องหยุนไฉ่

แม้ผมจะตื่นเต้นที่ได้รู้เรื่องชาวบ้านแต่ก็มีอารมณ์สลดปนอยู่ นึกสงสารนายอ้วนเพื่อนของผมที่ตามจีบหยุนไฉ่มาเป็นปี แต่อีกฝ่ายไม่มีท่าทีจะรับรักเลยแม้แต่นิด

ที่แท้ก็มาตกหลุมเสน่ห์ของเมินโหยวผิงนี่เอง

เสียใจด้วยนะเพื่อน...แต่คู่แข่งระดับนี้นายคงแพ้บายไปแล้วว่ะ

ถึงจะมีสาวสวยมายืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าของเมินโหยวผิงก็ยังราบเรียบเหมือนเดิม ไม่มีท่าทีเปลี่ยนแปลงซักนิด บางทีหมอนี่อาจจะเจอสถานการณ์แบบนี้จนชินแล้ว

"ระ...รุ่นพี่คะ คือว่า..." เสียงของหยุนไฉ่ตะกุกตะกัก คงกำลังรวมรวมความกล้าอยู่ ส่วนเมินโหยวผิงนิ่งเงียบไม่เอ่ยอะไรขึ้นมาเลย สายตาเขาไม่มองเธอซะด้วยซ้ำ แต่ก็รอฟังอยู่ ไม่ได้เดินหนีจนเสียมารยาทเกินไป

"ฉะ...ฉันชอบรุ่นพี่มานานแล้วค่ะ"

ผมโน้ตไว้ในใจว่าต้องซื้อน้ำใบบัวบกไปฝากนายอ้วนซะแล้ว

ใบหน้าน่ารักของหยุนไฉ่แดงราวกับจะระเบิดออกมา "คบ...กันได้มั้ยคะ"




สิ้นคำร้องขอนั้น เหมือนจะได้ยินเสียงลมพัดหวิ่ว...หวิ่ว...





นายเมินโหยวผิงแม่งตายด้านไปแล้ว! ถ้าเป็นผมมีคนน่ารักขนาดนี้มาสารภาพคงตอบรับไปตั้งแต่ยังพูดไม่จบประโยค

ความเงียบครอบคลุมอยู่ซักพัก กว่าเมินโหยวผิงจะพูดขึ้นมา "งั้นเหรอ..."

สั้นไปป่ะครับ?

หยุนไฉ่ดูจะเขินกว่าเก่า อายม้วน พยักหน้ารัวๆ




"ตัดใจซะเถอะ"




"...!!" หยุนไฉ่ชะงักไป ก่อนจะช้อนนัยน์ตากลมโตขึ้นถาม "ทำ...ทำไมล่ะคะ?"

เมินโหยวผิงไม่ตอบ

หยุนไฉ่เหมือนจะร้องไห้ "...ในเมื่อรุ่นพี่ก็ยังไม่ได้คบใครไม่ใช่เหรอคะ ไม่สิ...รุ่นพี่ไม่เคยคบกับใครด้วยซ้ำ แล้วจะ...ลองคบกับฉันดูไม่ได้เลยเหรอ"

ผู้หญิงตัวเล็กๆ เวลาพูดเสียงสั่นแล้วน่าสงสารจับใจ แต่คงใช้ไม่ได้ผลกับเมินโหยวผิง หมอนั่นยังเมินเฉย แล้วนัยน์ตาสีดำสนิทก็หันมาหยุดนิ่งทางนี้

เขาไม่พูดอะไรต่อ และไม่เลิกจ้องมองมา

ฉิบหาย! หรือเขาจะเห็นผมเข้า

ผมค่อยๆ ก้าวขาเตรียมย่องออกไปอย่างเนียนๆ ทำเป็นไม่สนใจเสียงสะอื้นน้อยๆ ของหยุนไฉ่ที่คงใจเสียเมื่อเห็นเมินโหยวผิงยังเงียบไม่เลิก แต่ไปได้ไม่เท่าไหร่ก็ได้ยินประโยคเด็ดซะก่อน





"ฉันมีคนที่ชอบแล้ว"




ผมเบิกตาโต! แอบตกใจอยู่เหมือนกัน ก็ฉายาเจ้าชายเย็นชาของหมอนี้ไม่ได้แค่ซื้อชาเย็นมากินก็ได้ตำแหน่งนี้มาได้ง่ายๆ นะครับ แต่เพราะความไม่สนใจใคร ไม่ยุ่งเกี่ยวกับใคร แล้วก็ไม่คิดจะคบกับใครนั่นเอง ทุกคนเลยเรียกกันแบบนั้น

อย่างเมินโหยวผิงจะมีคนที่ชอบแล้วเนี่ยนะ เป็นไปไม่ได้!

หยุนไฉ่คิดเหมือนกันกับผม บอกออกมาว่าไม่เชื่อ แล้วร้องไห้หนักกว่าเก่า ตัดพ้อว่ารุ่นพี่ไม่ชอบเธอขนาดนั้นเลยเหรอถึงกับต้องโกหกกัน

ผมเห็นนายเมินสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย เหมือนตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง ก่อนสองนิ้วที่ยาวกว่าปกติของเขาจะชี้ตรงมาทางนี้

บะ...บ้าหน่า...มาชี้ทางผมทำไม


"นั่นไง คนที่ฉันชอบ"


ห๊ะ!!?


"หลบอยู่หลังต้นไม้ เธอไปดูเองสิ"


หา!!?


สมองผมตอนนี้รวนไปหมดแล้ว หยุดประมวลผลขนาดที่ว่าไม่ยอมสั่งการเท้าให้กระดิกเดินหนี หยุนไฉ่เลยเดินมาเจอเข้าอย่างจัง

"ระ...รุ่นพี่อู๋เสีย?" เธอดูตกใจมาก แหงล่ะ ก็คนที่เมินโหยวผิงแอบชอบแทนที่จะเป็นสาวน้อยน่ารัก ดันกลายเป็นคนหน้าตาธรรมดาๆ แถมยังเป็นผู้ชายอย่างผม

"จริง...อย่างนั้นเหรอคะ?"

ผมจะปฏิเสธออกไปแล้ว แต่นายเมินไม่ปล่อยให้ทำอย่างนั้น จู่ๆ มันก็เดินมาคว้าตัวผมไปกอดหมับ กดศีรษะผมให้ไปซบกับอกจนพูดต่อไม่ได้ ทิ้งให้หยุนไฉ่อ้าปากค้างกับการกระทำโจ่งแจ้งอย่างไม่ปิดบัง

ผมพยายามจะดิ้นหนีก็ไม่หลุด ไอ้หน้ามึนแรงมหาศาลกว่าที่เห็นภายนอกเยอะ จึงได้แต่ร้องอู้อี้ๆ ฟังไม่ได้ใจความ


สุดท้ายแล้ว...ประโยคน็อคเอาท์ก็ส่งตรงมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ






"อู๋เสีย...คือคนที่ฉันชอบ"






















#6 ขอโทษ

วิญญาณผมยังไม่กลับเข้าร่างตั้งแต่วันก่อน ตอนนั้นหยุนไฉ่ปล่อยโฮวิ่งหนีไป ส่วนผมก็สติหลุดไปแล้ว ปล่อยให้มันกอดอยู่อีกนานสองนาน

เท่านั้นไม่พอ กลับมีเสียง 'แช๊ะ!' ดังขึ้น เงยหน้าขึ้นไปก็พบนายแว่นดำ...หนึ่งในคณะกรรมการนักเรียนที่ควบตำแหน่งหัวหน้าชมรมหนังสือพิมพ์ถือโทรศัพท์มือถืออยู่เป็นหลักฐาน แล้วฉีกยิ้มพูดว่า 'โอ้ ข่าวเด็ด' ด้วยน้ำเสียงกวนอารมณ์อย่างสุดๆ

ผมไม่ทันจะร้องโวยวาย เจ้านั่นก็กระโดดลงจากต้นไม้หายไปซะแล้ว

รูปเมินโหยวผิงกอดกับผมพาดกลางหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์โรงเรียนในวันรุ่งขึ้น

'สาวๆ อกหัก เจ้าชายจางของพวกเราลั่น มีหวานใจแล้ว'

หวานใจพ่อง!!

เท่านั้นแหละครับ จากคนธรรมดาๆ ในโรงเรียนอย่างผมก็กลายเป็นคนดังชั่วพริบตา

"เฮ้ ว่าไงอู๋เสีย หน้าตาอินเลิฟมากเลยนะ ฮะๆๆ"

"อินเลิฟมารดาแกสิ!" ผมหันไปตวาด อย่านะเว้ย อย่าเอาเรื่องนี้มาพูดอีกนะ

แค่นี้ผมก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว

"โอเคๆ โทษที...แต่...มารดาฉันเสียไปแล้วแหละ"

เงียบ...กริบ...



อารมณ์ผมเปลี่ยนทันที ก่อนจะพูดเสียงอ่อยอย่างรู้สึกผิด "ขอโทษ"

"ไม่เป็นไรหรอก นายไม่ได้ตั้งใจนี่"

ผมไม่ได้ไม่ตั้งใจหรอก ผมไม่รู้เท่านั้นเองว่าแม่ของเขาเสียไปแล้ว

ว่าแต่...





"แล้วนายเป็นใครเหรอ?"





















#7 สงครามในหอประชุม

"ช่วงนี้คุณชายไม่ค่อยมีสมาธิซ้อมเลยนะครับ" เสียงยั่วแหย่ดังขึ้น ก่อนคนใส่แว่นสีดำจะโผล่ออกมาจากชั้นสองของหอประชุม ขัดจังหวะร่างโปร่งที่ซ้อมบทอยู่บนเวทีข้างล่าง

คุณชายเก้าไม่สบอารมณ์ ไร้ร้อยยิ้มแย้มอยู่บนหน้า ไม่เหมือนเวลาอยู่กับใครอีกคน

ใครคนนั้น...ที่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่กล้าเข้าไปถามความจริงกับเจ้าตัว

เขาไม่เชื่อว่าเป็นเรื่องจริง โดยเฉพาะเมื่อรูปที่ว่าหลุดออกมาโดยนายบอดกวนประสาทคนนี้ เพียงแต่...ก็ยังทำใจไม่ได้อยู่นั่นเอง

"เพิ่งรู้ว่าคนชมรมหนังสือพิมพ์ไม่มีงานทำจนทำตัวไร้สาระขนาดนี้"

นายบอดยิ้มยั่ว "ไม่ว่างหรอกครับ นี่ก็อยู่ระหว่างการทำงาน ...มาเก็บภาพสวยๆ ของดาวเด่นชมรมการแสดงอยู่นี่ไง"

เซี่ยอวี่ฮัวกดเสียงต่ำ "ถ้างั้นก็ไปได้แล้ว ที่นี่ไม่มีภาพแบบนั้น"

"ว้า ไร้เยื่อใยจังเลยนะครับ" นายแว่นดำขึ้นเสียงสูงอย่างเสแสร้ง พร้อมกับเหวี่ยงตัวเองขึ้นไปนั่งบนราวกั้นชั้นสอง "แต่ผมก็ว่าอย่างนั้น...ใจคุณชายคิดอย่างอื่นอยู่ คงแสดงได้ออกมาให้ดีไม่ได้"

คนถูกเย้าแหย่ถึงกับขมวดคิ้วฉับ แช่งในใจให้มันเสียหลักตกลงมาจากชั้นสอง หัวแตกตายเลยยิ่งดี

"ฉันไม่ว่างคุยกับคนแบบนาย" กล่าวตัดบทเสียงแข็ง ก่อนจะสะบัดตัวหนีเตรียมเข้าหลังเวที เพียงแต่...แค่เสี้ยววินาทีถัดจากนั้น

ลมอุ่นบางเบาเป่ารดที่ปลายจมูก...ใบหน้าที่แค่เห็นก็ชวนหงุดหงิดใจอยู่ใกล้จนแทบแนบชิด ด้วยสัญชาตญาณทำให้คุณชายเก้าเคลื่อนถอยออกห่างอย่างรวดเร็ว...แต่ยังช้าไปกว่ารอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าอีกฝ่าย

"แต่ผม...'ว่าง' คุยกับคุณชายเสมอนะครับ ว๊างว่างกว่าใครบางคนด้วยซ้ำที่ไม่รู้ว่าเพลงนั้นคุณชายร้องให้ตัวเอง"

คราวนี้สีหน้าที่พยายามปั้นไม่ให้แสดงอารมณ์ถึงกับทนไม่ไหว แสดงความโกรธออกมาชัดเจน

"เรื่องนั้นไม่เกี่ยวกับนาย ไสหัวไปได้แล้ว" นักแสดงคนเก่งหันหลังให้ ก้าวเดินหนี นายแว่นดำก็จะตามมาอีกที ทว่า...

ผลุบ!!

"เฮ้ย!!!"




คนอย่างเซี่ยอวี่ฮัว...ไม่ยอมพลาดให้ซ้ำสอง


พื้นเวทีปิดลงอย่างอัตโนมัติ หลังจากเปิดพรวดให้นายบอดตกลงไปอย่างไม่ทันตั้งตัว รีโมทที่ใช้สั่งการอยู่ในมือคุณชายเก้า ถือเป็นเคราะห์ร้ายของอีกฝ่ายที่เขาเป็นคนเก็บอุปกรณ์ควบคุมทุกอย่างในหอประชุมนี้

แน่นอนว่ารวมถึงกุญแจห้องใต้เวทีด้วย

อวี่ฮัวพูดด้วยรอยยิ้มเหยียด "ลืมบอกไป คนชมรมหนังสือพิมพ์คงไม่รู้ว่าพื้นเวทีมีช่องสำหรับส่งนักแสดงขึ้นมา"

เสียงดังปึงปังอยู่เบื้องล่าง ดูเหมือนคนที่ตกลงไปจะพยายามหาทางออก

"เปิดให้ผมขึ้นไปนะคุณชาย!"

เสียงโหวกเหวกโวยวายไล่หลัง หากคนข้างบนไม่สนใจ เดินออกจากหอประชุม

"อยู่ในนั้นหนึ่งคืนจะเป็นไรไป นายคุ้นเคยกับความมืดอยู่แล้วนี่"

"โถ่ คุณชาย เปิดให้ผมเถอะ คุณช๊ายยย!"







----------------------------------------------------
#dmbjdaily 269 days left : มัธยม

ว่าจะแต่งเล่นๆ ดันลากยาวมาขนาดนี้ได้ไงไม่รู้ //เอาหัวโขกโน้ตบุ๊ค

หลุดโลกมาก ถือว่าให้เข้ากับหัวข้อมัธยมแล้วกันนะคะ ฮาาา

[GhostInGrave]

โอ๊ยย นายน้อยยยย สงสารเสี่ยวฮัว อายไลนเนอร์มันไม่ได้ย้อยง่ายขนาดนั้นนะเฟ้ย!!!!! จะส่งทิชชูให้อีก นี่ถ้าเสี่ยวฮัวรู้เข้าจะว่าไงเนี่ย!!!

[SilverCloud]

#1 จะเวอร์ชั่นไหนๆหวังเหมิงก็ยังเป็นลูกไล่นายน้อยอยู่ดี 555+

#2 พรืดดด คือนายน้อยคะ จะซื่อไปไหน สงสารเสี่ยวฮัวแอบรักเทียนเจินต้องทำใจในความเทียนเจินนะคะ //ตบบ่าคุณชาย

#3 ไม่มีคำไหนจะเหมาะสมไปกว่าประโยคนี้อีกแล้วค่ะ >> #เหลาหย่างร้องไห้ทำไม ถถถถ

#4 นายน้อยอิจฉาที่เสี่ยวเกอมีสาวๆมารุมล้อมสินะ แหมๆ ตัวเองก็มีหนุ่มๆมะรุมมะตุ้มไม่แพ้กันจะไปอิจฉาเค้าทำไม

#5 อ๊ายยยย เจอแบบนี้นี่นายน้อยถึงกับอ่อนยวบเลยสินะคะ ทั้งกอดทั้งบอกชอบต่อหน้าสาวซะขนาดนั้น อยากจิไปสิงตามสุมทุมพุ่มไม้ดูเหตุการณ์ระยะประชิดมากค่ะ

#6 โอ๊ยยยยย เหลาหย่างโดนทำร้ายอีกแล้ว 555555

#7 รังแกแว่นวันละนิดจิตแจ่มใสค่ะ ฮาาา อย่าเสียใจไปนะคะคุณชายนายแว่นยังว่างให้คุณชายเล่นด้วยอยู่

[Duke_of_Florence]

เหลาหย่างนี่น่าสงสารตลอด มีน้ำใจช่วยเหลือขนาดนั้นแถมอยู่ห้องเดียวกันแท้ๆ อู๋เสียแม่มยังจำไม่ได้อีก สงสารหมอนี่ที่สุดแล้ว

ส่วนเสี่ยวฮัวที่พยายามเต็มที่ ส่งสัญญาณให้ขนาดนั้น แต่เทียนเจินก็ยังไม่เก็ท เข้าใจไปคนละเรื่องอีก

หยุนไฉ่น่าฉงฉาน โดนปฎิเสธอย่างเย็นชาจากเจ้าชาย ไม่เป็นไรนะหยุนไฉ่ ไปหาเสี่ยอ้วนดีกว่า เสี่ยอ้วนเขารักเธอมาก เจ้าชายเขามีคนรักอยู่แล้ว ฟินตรงเจ้าชายคว้าตัวไปกอดหมับนี่แหละ แสดงให้เห็นกันจะๆไปเลยสินะ อู๋เสียไม่ทันได้ตั้งตัวเลย

สุดท้ายอยากบอกอีกรอบว่า สงสารเหลาหย่างค่ะ นายจืดจางขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน

[zerin]

แอร๊ยยยย น่ารักเฮฮาทุกช้อตเลยค่ะ5555 ชอบจัง

[Shiaeri]

ไม่รู้ทำไม อา่นแล้วสงสารเหลาหย่างมาก 55555555555555555555555555555555555555555
โอ้ย ตัลโหลกกกก 5555555555555555555 นายน้อยลืมตลอด สงสาร

[Mamon]

ขามพาดหัวข่าววววว นายแว่นน่าบีบจัง 5555555

เสี่ยวฮัวนี่ก็น่าสงสารพอๆกะเหลาหย่างเลย แงงงงงงงงงงง เหลาหย่างงงง 55555555555555555555555

[Tang_An-An]

น่ารักทุกเรื่องเลยค่ะ>< สงสารเหลาหย่าง ทำไมนายโดนตลอดเลยอ้ะT^T
เสี่ยวเกอเห็นน่านิ่ง ๆ แต่เนียนนะคะ แหม่....
เสี่ยวฮัวน่าสงสาร ฮืออ นายน้อยทำไมทำอย่างนี้ ซื้อบื้อเกินไปแล้ว555
ไม่เป็นไรเดี๋ยวให้นายแว่นดามใจให้ อิอิ

[faliona01]

น้ำหมากพุ่ง

ช่วงเเรกๆอยากจะบอกให้อู๋เสียไปโดดตึกตาย เพราะทำร้ายจิตใจใครต่อใครเหลือเกิน

แต่พอมาอ่านตอน 4 5 เท่านั้นละคะ
ตาเเว่น นายเมิน แก 2 คนนั้นเเหละที่สมควรไปโดดตึกที่สุด!!!

ก่อกวนชีวิตคนอื่นพินาจสิ้นเลยนะ!!!

[karnzaya]

โถ นายแว่น ไปกวนประสาทคุณชายก่อนเองนะ 55555555555555
สงสารหยุนไฉ่ แต่สงสารเหลาหย่างมากกว่า โธ่ โอ๋เอ๋นะนาย
ส่วนเสี่ยวฮัว เพื่อความสุขของตัวนายเอง ตัดใจจากอู๋เสียแล้วไปหานายแว่นเถอะ ฮือว์

[gustoon]

ขอไปอยู่โรงเรียนนี้ด้วยคนค่ะ555555

[Dreamy]

เหลาหย่างร้องไห้ทำไม ฟฟฟฟฟฟฟ น่าสงสารมากกกกก นายน้อยรังแกเพื่อนนนนน

[temslaw]

หอบ้านสกุลจางวิทยา 555

แต่นะ จะแต่งต่อไหมอ่ะ อยากอ่านต่อ เราว่าแต่งเป็นลองฟิคได้นะ

[Feran.FS]

"นายเป็นใคร"
"นายเป็นใคร"
"นายเป็นใคร"
"นายเป็นใคร"
"นายเป็นใคร"
"นายเป็นใคร"
"นายเป็นใคร"
"นายเป็นใคร"
"นายเป็นใคร"
"นายเป็นใคร"


พี่หยางไม่ต้องร้อง หมาร้องแทนแล้ว ถถถ

[Rozenkreuz]

5555555 โอ้ยน่าร้กกก
สนุกมาก อยากให้ต่อจังครับ ถถ

แต่ไอตัวขโมยซีนดันเป็นเหลาหย่างผู้จืดจาง 555555555