[OS] #dmbjdaily (ประถม) ระหว่างทางกลับบ้าน [เออร์ไป๋,ซันเสิ่ง

[mage]

[OS] #dmbjdaily (ประถม) ระหว่างทางกลับบ้าน [เออร์ไป๋,ซันเสิ่ง]

Talk : เห็นเดลี่คำว่าอนุบาลแล้วต่อมโชตะมันทำงานค่ะ.. แต่รู้สึกเขียนไม่ค่อยอนุบาลเท่าไหร่
ปรากฏว่าเดลี่วันนี้ประถมพอดี โอเคโตขึ้นมาหน่อย เริ่ดค่ะ 555

แก๊ปอายุอารองกับอาสามเยอะกว่าพี่ใหญ่กับอารองตามความความกร๊าวของคนเขียน พี่น้องจงเจริญ
เมนพ้อยต์คืออยากเห็นพี่น้องวัยเด็กเดินจูงมือกันกลับบ้านค่ะ ฟฟฟฟฟ

จริงๆตอนแรกอยากเขียนคุณพ่อเหลียนหวนกับเสี่ยวฮัวอนุบาลด้วย /สาวขี้มโน บ้าเจงงงง

เอาเป็นว่าสนองนี้ดคนเขียนแล้วกันค่ะ ถ้าสนุกด้วยกันก็ดีใจค่ะ : )

-----

ว่ากันว่าเด็กจะน่ารักที่สุดตอนที่ยังเดิน-พูดไม่ได้
พอเริ่มเดิน-พูดได้เมื่อไหร่ จากน่ารักก็เลเวลอัพเป็นน่ารัก"น่าชัง"

เด็กชายอู๋ซันเสิ่งก็เช่นกัน

แม้ไม่ถึงขั้นเจ้าหนูจำไม แต่พอเริ่มพูดได้ก็เริ่มพูดเป็นต่อยหอย ตอนพูดได้ยังไม่ค่อยเท่าไหร่
แต่พอเดินได้เท่านั้นแหละ บ้านสกุลอู๋จากปกติที่ไล่จับหมา ก็ต้องไล่จับคุณชายสามด้วยอีกตัว(คน)

ยังโชคดีที่อู๋อี้ฉยง พี่ชายคนโตเป็นเด็กเรียบร้อย
ส่วนอู๋เออร์ไป๋ คนรอง มีความคิดอ่านโตกว่าวัย
อู๋เหล่าโกวจึงไม่ต้องปวดหัวมากนัก

----

สามพี่น้องสกุลอู๋อายุห่างกันไม่มาก

พี่ใหญ่อยู่ป.5 เขาเองอยู่ป.4 ส่วนเจ้าสามเพิ่งขึ้นป.2 มาหมาดๆ
พวกเขาเรียนโรงเรียนประถมเดียวกัน แต่ตึกเรียนของเด็กโตแยกจากเด็กเล็ก
ดังนั้นทุกเย็นเขากับพี่ใหญ่จะรอเจ้าสามที่หน้าตึกเรียนเด็กเล็ก แล้วเดินกลับบ้านพร้อมกัน

โรงเรียนประถมอยู่ไม่ไกลจากบ้าน คนแถวนี้ก็มีแต่คนคุ้นหน้าคุ้นตา
พอเริ่มดูแลตัวเองได้ เตี่ยก็ปล่อยให้พวกเขากลับบ้านกันเอง

เตี่ยสอนไว้เป็นพี่ต้องดูแลน้อง

---

วันนี้พี่ใหญ่ต้องไปงานกับเตี่ย หน้าที่ไปรอรับซันเสิ่งจึงเป็นของเขา

ทุกอย่างควรจะเรียบร้อยเหมือนทุกวัน
แต่ตอนนี้อู๋เออร์ไป๋กำลังมีปัญหา

เขาหาน้องไม่เจอ...

เด็กชายพยายามนึกทบทวนความจำของตัวเอง

เขารอน้องอยู่หน้าตึกเรียนตามปกติ หลังจากแยกเจ้าสามที่ตีกับเด็กบ้านสกุลเซี่ยออกจากกันได้แล้ว
เขาก็ลากคอน้องชายกลับบ้าน แต่ระหว่างทางขณะที่กำลังสั่งสอนเจ้าตัวแสบอยู่นั้น
เมื่อหันกลับมาอีกทีน้องชายตัวดีก็หายหัวไปเรียบร้อยแล้ว...

เริ่มเข้าใจขึ้นมานิดๆว่าทำไมพี่ใหญ่ถึงจับมือเจ้าสามกลับบ้านทุกวัน

อู๋เออร์ไป๋กัดฟัน ตาเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ
ยังพอมีเวลา ก่อนที่เตี่ยจะเริ่มกังวลว่าทำไมยังไม่กลับบ้าน

-----

เขาได้ยิน"เสียง"

เด็กชายเงยหน้ามองพี่ชายที่ยังคงบ่นไม่เลิก
อาจจะเพราะกำลังหาคำมาบ่นเลยทำให้เออร์ไป๋ไม่ได้ยินเสียงที่ว่า

ถ้ายังบ่นได้แปลว่ายังโกรธไม่มาก ถ้าเจ้ารองโกรธจัดจนเงียบ น่ากลัวกว่านี้เยอะ

ไม่รู้ว่าเสียงนั้นกำลังเรียกเขา หรือแค่ร้องเฉยๆ
แต่ได้ยินเสียงแล้วก็อดอยากรู้ไม่ได้
แถมยังน่าสนุกกว่าฟังเทศน์ของเจ้ารองไปเรื่อยๆ

เขาไม่ได้เกลียดเออร์ไป๋ แต่ก็แค่รำคาญ
กะอีแค่ต่อยกับไอ้เปี๊ยกนั่น จะบ่นอะไรนักหนา
ซำ้ยังฟาดหนังสือลงมาได้หัวคนไม่ใช่หัวหมา
(แต่ถ้าเป็นหัวหมาจริงเจ้ารองคงไม่ฟาดถ้าไม่อยากถูกเตี่ยฟาดก่อน) คนอะไรโตกว่าแค่สองปีแต่ด่าเก่งยิ่งกว่าม๊า

เออร์ไป๋ไม่เคยจับมือเขากลับบ้าน
ถ้าเดินกันสามคน พี่ใหญ่ที่อยู่ตรงกลางจะเป็นคนจับมือทั้งสองคนละข้าง
หรือต่อให้เจ้ารองไม่ยอมจับ พี่ใหญ่ก็จะจับมือเขาเดินอยู่ดี โดยให้เหตุผลว่าเพราะเขาเป็นน้องเล็ก

เด็กชายนึกถึงสมบัติ นึกถึงการผจญภัย
นึกถึงเรื่องเล่าของเตี่ย

เมื่อเห็นว่าคนข้างหน้าไม่มีวี่แววว่าจะหันหลังกลับมา ซันเสิ่งก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วค่อยๆย่องออกห่างจากพี่ชายไปตามเสียงที่ได้ยิน

ยิ่งเข้าใกล้รั้วบ้านร้าง เสียงยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ

-----

หายไปไหน

เขาเริ่มกังวล
อู๋ซันเสิ่งเป็นเด็กซน ตั้งแต่เริ่มเดินได้ก็วิ่งพล่านไม่หยุด
พอขึ้นชั้นประถมความซนก็ยิ่งออกลายหายตัวไปมาอยู่บ่อยๆ
แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่น่าจะไปได้ไกลมากจนเขาหาไม่เจอ

วนกลับไปดูที่โรงเรียนก็ไม่มี ร้านขนมข้างทางก็ไม่มีใครเห็น

ถ้าเป็นอะไรไป ยังไม่ต้องให้ถึงขั้นเตี่ยกับม๊า แค่พี่ใหญ่เขาก็ไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปพบได้ยังไงแล้ว

เหลือที่เดียวที่ยังไม่ได้หา
เออร์ไป๋หันหลังกลับไปมองสถานที่สุดท้ายในระแวกนี้ที่ยังไม่ได้ตามหาน้องชาย

บ้านร้าง

มันไม่ใช่บ้านร้างเก่า เตี่ยบอกว่าเจ้าของเดิมเพิ่งย้ายออกไปไม่นาน
เขาไม่คิดจะไปดูตั้งแต่แรกเพราะมันไม่มีอะไรน่าสนใจ บ้านไม่ได้เก่าจนดูล่อตา
ไม่มีตำนานผีสิง ไม่มีบ๊ะจ่าง ไม่มีสุสาน ไม่มีสมบัติอะไร ก็แค่บ้านเก่าที่ไม่มีคนอยู่

ไม่มีอะไรดึงดูดเจ้าสาม และไม่เคยมีอะไรน่าสนใจ
จนกระทั่งเขาคิดว่าเขาได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง

เออร์ไป๋มองท้องฟ้า ตะวันใกล้ลับขอบฟ้าแล้ว
เขาเร่งฝีเท้าตัวเอง

---

ที่รั้วนั่นเองที่เขาเห็นเด็กชายนั่งคู้อยู่ที่พื้น

หัวใจกระตุกวูบ
เจ้าสามเป็นอะไร บาดเจ็บ? ไม่สบาย? ปวดท้อง?

"ซันเสิ่ง!"

เด็กชายสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียตะโกนเรียกชื่อตัวเองอู๋ซันเสิ่งหันกลับไปตามเสียเรียกทันที
พอเห็นว่าเป็นพี่ชาย ใบหน้ามอมแมมไปด้วยฝุ่นดินก็เหยเกเมื่อรู้ตัวว่าถูกจับได้
"เจ้ารองเองหรอ ตะโกนทำไม พอดีเลย ดูนี่สิ"

ความรู้สึกกังวลกลายเป็นโล่งใจเมื่อเห็นว่าน้องชายดูปกติดี
แต่เมื่อเขาเห็นว่าเจ้าตัวดูไม่สำนึกผิดเลยสักนิด ก็อดโกรธขึ้นมาไม่ได้

"บอกให้เรียกพี่รอง! แล้วฉันบอกแกแล้วใช่มั๊ยเจ้าสามว่าให้เดินตามมาดีๆ!!"
เออร์ไป๋ตวาดใส่น้อง กระชากข้อมือฉุดให้ลุกขึ้น
"คิดบ้างมั๊ยว่าถ้าเป็นอะไรไปฉันจะทำยัง พี่ใหญ่ฝากแกไว้กับฉัน แล้วฉันจะไปบอกเตี่ยยังไง"

เด็กชายแบะปาก น้ำตาเริ่มคลอเบ้านิดๆ
ด้วยความตกใจกลัวพี่ชาย

"ก็หมามัน.."

"ไม่ต้องมาแก้ตัว!"

เขาตั้งท่าจะฟาดน้องชายสักที แต่สัมผัสบางอย่างที่ขาทำให้เขาชะงัก
เมื่อก้มลงไปดูก็เห็นลูกหมาตัวจิ๋วเล็กกว่าซันชุ่นติงที่บ้านกำลังเข้ามาเอาจมูกดุนข้อเท้าของเขาด้วยความใคร่รู้

ลูกหมา?

"ก็ได้ยินมันร้อง...พอมาดู....ฮึก...ฉันเดินหนีก็เดินตาม...ไม่รู้ทำไงดี...ถ้ามันตามไป..ฮึก....จะ--พี่รองก็จับได้..ทิ้งไว้ก็ไม่ได้.."
เสียงอ่อยๆเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นเสียงสะอื้นร้องไห้

เออร์ไป๋ปะติดปะต่อเรื่องราวจากคำพูดขาดๆหายๆตามเสียงสะอื้นเข้ากับลูกหมาที่เริ่มสะบัดหางแล้ววิ่งวนรอบขาเขา

ตกลงที่หายไปเพราะไม่รู้จะจัดการยังไงกับหมาสินะ

เออร์ไป๋มองเจ้าสามที่เปลี่ยนจากสะอื้นเป็นร้องไห้โฮสลับกับเจ้าลูกหมาตัวดีเริ่มงับยื้อกางเกงขายาวของเขาเล่นเรียกร้องความสนใจ

ยุ่งพอกันทั้งคนทั้งหมา

ฟังจากที่เจ้าสามเล่าต่อให้แกล้งเมินไป ลูกหมาตัวนี้ก็คงเดินตามพวกเขากลับบ้านอยู่ดี

เอาเถอะ แค่ลูกหมาเพิ่มอีกสักตัว เตี่ยคงไม่ว่าอะไร  ดีไม่ดียิ่งดีใจกว่าเดิมด้วยซ้ำ

เขาถอนหายใจ ล้วงผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋ากางเกง เช็ดหน้าน้องชายที่เปื้อนคราบดินปนคราบน้ำตา
"ร้องไห้หาเตี่ยแกหรอ เดี๋ยวเขาก็นึกว่าฉันรังแกแกกันหมด"
"ฮึก...ก็เตี่ยฉันก็เตี่ยพี่"

ร้องไห้อยู่แท้ๆยังมีหน้ามาต่อปากต่อคำอีก....

เขารอจนซันเสิ่งหยุดร้อง จัดการปัดฝุ่นตามตัวออก จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย มือข้างหนึ่งอุ้มลูกหมาที่ขาขึ้นมา ส่วนมืออีกข้างดึงมือน้องชายมาจับ

"...พี่รอง?"

"คิดหรอว่าฉันจะปล่อยให้แกเดินคนเดียวอีก"
"ไปเจ้าสาม กลับบ้านกัน"
เออร์ไป๋หันหน้าไปอีกทาง ไม่ยอมสบตา แต่ประโยคเมื่อครู่เเฝงด้วยความอ่อนโยน
"ไม่โกรธแล้วใช่มั๊ย ไม่ฟ้องเตี่ยเรื่องที่เดินไปคนเดียวนะ"เด็กชายถามเสียงอ่อย
"ไม่"
ซันเสิ่งตั้งท่าจะยิ้ม แต่เสียงพี่รองของเขาที่สวนขึ้นมาทำให้เด็กชายแทบจะร้องไห้ออกมาอีกรอบ

"แต่ฉันเปลี่ยนใจแล้ว กลับบ้านไปฉันจะไม่ฟ้องเตี่ยเรื่องนี้ แต่ฉันจะฟ้องเรื่องที่แกต่อยกับเด็กสกุลเซี่ย
แล้วพรุ่งนี้ถ้าแกหายไปไหนอีกอย่าคิดว่าจะรอด เจ้าสาม ไม่ต้องให้ถึงมือเตี่ยฉันจะลงโทษแกเอง"

"...."


----


เย็นวันนั้น ถ้าใครเห็นสองพี่น้องสกุลอู๋ระหว่างทางกลับบ้านคงประหลาดใจ
เพราะนอกจากอู๋ซันเสิ่งวัยกำลังซนจะเดินสงบเสงี่ยมอยู่ข้างๆพี่ชายแล้ว
มือของอู๋เออร์ไป๋คุณชายรองบ้านสกุลอู๋นั้น ข้างหนึ่งอุ้มลูกหมาตัวจิ๋ว
ส่วนมืออีกข้างจับมือของน้องชายไว้แน่นตลอดทาง

❤︎

-fin-

[SilverCloud]

อร๊ายยยยยยยย คือฟินนนนนน อารองอาสามวัยละอ่อนน่ารักน่าเคี้ยว?มากเลยค่า >< อาสามนี่มีแววนักเลงตั้งแต่เด็กเชียว คนที่ไปตีด้วยนั่นคงเป็นเซี่ยเหลียนหวนสินะคะ อารองแลดูซึนๆนะคะ เป็นห่วงน้องแต่ทำแอ๊บดุ ชอบตอนที่อารองเช็ดน้ำตาให้อาสามกับตอนจูงมือเดินกลับบ้านมากเลยค่า มันชวนให้ด้วงใจเต้นแรงแปลกๆ =,.=

[gaaraclub]

โฮรกกกกก ฟินมากกกกค่ะ ตอนอาสามร้องไห้นี่แบบ อะร้ายยยนน พี่รองแกล้งน้องงง
พอมาตอนจับมือ อื้อหือ ด้วงเป็นลมค่ะ มุ้งมิ้งมาก❤️

[meanato]

ต๊ายยยยยยยยยย น่ารักกันมากๆๆๆ
อาสามร้องไห้ก็น่ารัก มีการจับมือกลับบ้านกันด้วยนะ////

[Mill]

น่ารักมากเลยค่ะ U v U,,<3
ชอบการจัดวางกับวิธีเล่าเรื่องที่ตัดสลับไปมา
ชวนให้อยากรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นกันแน่
พี่ใหญ่ที่จูงมือน้องกลับบ้านประจำก็น่ารักมาก
เก็บรายละเอียดตัวละครได้ดีจังค่ะ น่ารักมากเลย
ตอนสุดท้ายที่พี่รองจูงมือน้องสามก็มุ้งมิ้งจริงๆ
ถึงจะรำคาญกันยังไงแต่ก็เป็นพี่น้องกันล่ะเนอะ
ครอบครัวนี้นี่น่ารักกันจังเลยน้า

[Ak_Zokyo]

พี่น้องน่ารักกกกกกก น่ารักมากกกกกกกกกกกก ขอกินคู่ แงงงงงงงงงง น้องตามพี่ชาย จับมือจูงน้องไป พี่ชายที่แสนดี<3

คุณพ่อเหลียนหวนกับเสี่ยวฮัวอนุบาล << จะบอกว่ารออ่านอยู่เนะ U v U<3

[tear]

วิ่งเข้าไปชาร์ตลักพาตัว //โดนปู่อู๋ปล่อยหมามารุมกัด

วัยเด็กคู่นี้มุ้งมิ้งเกินไปแล้ววว

[Feran.FS]

//ปิดหน้ากรี๊ด
อ๊ายยยยย น่ารักไปน๊าาาาาาา

[Dreamy]

วรั้ยยยยยยยยยยย น่ารักมากกกกกกกกกก (●´ω｀●)
พี่น้องนี่ดีจังเลย หนุ่มๆตระกูลอู๋คือดีงามมมมมมม
ขอบคุณสำหรับฟิคน่ารักๆค่ะ

[namename]

น่าร้ากกกกกกก โอย พี่น้องในวันวานช่างมุ้งมิ้ง!! ヾ(*´∀｀*)ﾉ
เดินจูงมือกันกลับบ้านนี่มันสุดๆเลยค่ะ //ด้วงลงไปดิ้น
แอบฮา เตี่ยฉันก็เตี่ยพี่ 555 อารองแกล้งน้องงง แอร้ยๆ

ปล.คุณพ่อเหลียนหวนกับเสี่ยวฮัวอนุบาล!! อันนีกรี๊ดมาก โฮรววว มโนตามแล้วดีงามมากค่ะ!! จะรออ่านนะคะ T v Tb

[iced_mocca]

แบบว่าขอโบกป้ายไฟให้พี่รองแพร้บบบ คือดีงาม คือน่ารัก งื้อออ ผู้ชายตระกูลอู๋นี่จะน่ารักไปถึงไหนเนี่ย...