[OS] 'ความสุข' (อู๋เหลาโก่ว [implied 15])

[velvetronica]

[OS] 'ความสุข' (อู๋เหลาโก่ว [implied 15])
*สปอยแปลเก้าสกุล*

ซันชุ่นติงนอนหมอบอยู่บนตะกร้าสานโดยมีมือที่สากกร้านลูบเบาๆ บนศีรษะ เจ้าตัวน้อยหายใจช้าๆ อย่างสงบท่ามกลางสายตาสองคู่ที่มองมา

"ทำไมซันชุ่นติงถึงเอาแต่นอน" เจ้าของดวงตาโตใสซื่อร้องถามปู่เบาๆ ราวกับกลัวว่าจะทำให้เพื่อนตัวน้อยตื่น
"มันแก่แล้ว...เหนื่อยเพราะข้ามานาน ใกล้เวลาที่จะได้พักบ้างแล้ว" ชายวัยกลางคนตอบอย่างแผ่วเบาเช่นกัน
"แล้วเตี่ยต้องนอนเยอะๆ เหมือนกันไหม?" คนฟังชะงักมือก่อนจะเอื้อมไปเขกหัวหลานพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
"เตี่ยเอ็งยังไม่แก่ อย่ามาแช่งกันให้ยาก"

เด็กน้อยวัยเจ็ดขวบอ้าปากจะงอแงใส่แต่น้องชายร้องเรียกให้ไปหาเสียก่อน เจ้าหนูน้อยอู๋จีฉยงจึงวิ่งออกไปหาทันที
อู๋เหลาโก่วยิ้มให้กับภาพที่ลูกชายคนโตจูงน้องคนรองไปไปเกาะเปลดูใบหน้ายู่ยี่ของเด็กทารกอายุไม่กี่เดือนอย่างสนอกสนใจ

"ข้าเห็นท่านพี่ยิ้มแบบนั้นทีไร...ไม่ชวนให้สบายใจเลยสักนิด"

เสียงหวานดังขึ้นมาพร้อมกับน้ำหนักบนไหล่ นิ้วมือทั้งสองลงน้ำหนักกดนวดอย่างชำนาญเพื่อคลายเส้นให้กับคนที่ใช้งานร่างกายเกินขีดจำกัดมาตลอดชีวิต

"ข้ายิ้มเพราะข้ามีความสุข...มีฮูหยินคนงาม มีลูกสามคน และหมาเต็มบ้าน บนแผ่นดินจีนจะยังมีใครมีความสุขยิ่งกว่าข้าอีก"
"เพราะท่านพี่ทำท่าเหมือนมีความสุขเกินไป...ราวกับจะละทิ้งทุกอย่าง" คำพูดนั้นทำให้เขาต้องเอื้อมมือไปดึงท่อนแขนกลมกลึงของภรรยาคนสวยให้ก้มลงมาหา
"ข้ายังอยากเป็นอากง ต้องให้จีฉยงมีหลานชายข้าให้อุ้มก่อนถึงจะตายตาหลับ"
"แล้วถ้าท่านมีหลานสมใจ..."
"ข้ารักเจ้านะ"
"...ข้ารู้ค่ะ" อดีตคุณหญิงสกุลเซี่ยยิ้มตอบ "ข้ารู้ว่าท่านก็รักข้าเช่นที่ข้ารักท่าน"

หญิงสาวผละออกไป พร้อมกับกับเรียกให้ลูกชายคนโตไปช่วยยกของ

อู๋เหลาโก่วมองภาพครอบครัวสุขสันต์อย่างนึกขำ ผู้หญิงสกุลเซี่ย...ต่อให้เป็นผู้หญิงก็คือสกุลเซี่ย
อู๋ฮูหยินเป็นผู้หญิงที่ฉลาดแพรวพราวท่ามกลางฉากหน้าที่เหมือนสาวน้อยธรรมดา ครั้งแรกที่เซี่ยจิ่วเย๋แนะนำแก่เขา เขายังไม่มองหน้าเจ้าหล่อนเลยด้วยซ้ำ

'คนที่อยู่ในใจของท่าน ก็ให้เขาอยู่ตรงนั้นไป เพราะอดีตของท่านทำอะไรปัจจุบันและอนาคตของข้าไม่ได้'

น้ำคำนั้นเหมือนเป็นคำประชดในคราแรกที่มันฟาดแสกกลางหน้า แต่เมื่อพิจารณาดูดีๆ แล้วมันยิ่งกว่าคำว่าเจ็บแสบเพราะนางกำลังด่าเขาตรงๆ
อู๋ฮูหยินเข้าใจเขามากกว่าผู้ใดบนโลก นั่นทำให้เขาตกหลุมรักนางอย่างถอนตัวไม่ขึ้น

และที่สำคัญ...อู๋เหลาโก่วรู้ว่าผู้หญิงคนนี้จะไม่เจ็บปวดเพราะหลุมกลวงในใจของเขา

"ซันชุ่นติง...ผู้หญิงนี่น่ากลัวยิ่งนัก บางที...นางก็รู้จักข้ามากกว่าตัวข้าเองเสียอีก" เขาหัวเราะเบาๆ ให้เจ้าเพื่อนยากฟัง

ก้อนขนสีน้ำตาลขยับไปมาราวกับจะบอกว่า น่ารำคาญ ข้าฟังเจ้าบ่นเรื่องนี้มากี่รอบกัน

อากาศยามบ่ายของฤดูใบไม้ผลิยังเย็นสบายอยู่ ชายผู้ผ่านโลกมาอย่างโชกโชนทอดกายใช้ชีวิตอย่างสงบสุข เขาปล่อยความคิดล่องลอยไปตามลมอุ่นท่ามกลางความเงียบของบ้านหลังโต

"นี่...หากเจ้าไม่อยู่ ความทรงจำของข้าเมื่อตอนอยู่ฉางซาก็คงจะยิ่งจางลงไปอีก" ผู้นำแห่งบ้านห้าเอ่ยขึ้น "ทุกวันนี้ที่ข้าล่องลอยอยู่ท่ามกลางการผจญภัยก็เลือนลางราวกับภาพฝัน"

อู๋เหลาโก่วลูบขนนุ่มแผ่วเบา

"แม้กับเขาคนนั้น...ก็ราวกับ...ข้าฝันไป"

ซันชุ่นติงเงยหน้าขึ้นมาใช้ดวงตาแป๋วมอง ก่อนจะแลบลิ้นเล็กเลียปลายนิ้วคล้ายกับการปลอบโยน

"เขาให้ข้ามาหังโจวเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ แต่จมตัวเองอยู่ที่ฉางซา...บางทีข้าก็ไม่รู้ว่าใจของเขาเหมือนกับข้าจริงหรือไม่"

เจ้าหมาแก่ตัวน้อยสะบัดหางฟูไปมาเมื่อได้ยินดังนั้น แล้วจึงยืดคอป้อมสั้นมาอ้าปากงับข้อนิ้วเจ้านายแบบจมเขี้ยวทันที

"โอ้ย!! ไอ้หมาทรยศ!"

โวยวายลั่นพร้อมชักมือหนีจนอู๋จีฉยงวิ่งเข้ามาดู แต่พอเห็นเตี่ยตัวเองทะเลาะกับหมาเป็นเรื่องปกติก็ผละออกไป
ฝ่าเท้าปุยยื่นมาตะกุยใส่เมื่อโดนสะบัดทิ้งจนอู๋เหลาโก่วต้องยกลอยขึ้นมากอดไว้ทั้งตัวถึงยอมหยุด

"พอแล้ว พอแล้ว...ขอโทษ ไม่พูดแบบนั้นแล้ว...ข้าก็แค่เหนื่อยขึ้นมาบ้างเท่านั้นเอง"

พอขู่แฟ่จนพอใจซันชุ่นติงก็ขดตัวหาท่าที่สบายในอ้อมกอดคุ้นเคยแล้วจึงเริ่มพักผ่อนต่อ ทำเอาเจ้าของโคลงหัวกับความขี้เกียจยามชราของเพื่อนตัวน้อย

"หมอนั่นมันบ้าอำนาจชัดๆ สั่งอะไรใครก็ต้องทำตาม...ขนาดสั่งหมาข้า หมาข้ายังทำตามเลย" อู๋เหลาโก่วพึมพำกับขนปุกปุย "แต่ก็เอาเถอะ..."

ชายหนุ่มผู้มีเครื่องแบบหนาหนักในความทรงจำ แม้เค้าหน้าอาจเลือนลางจนจำไม่ได้ แต่แววตายามที่จากลากันเขาจะไม่มีวันลืม

"เพราะท่านสั่งให้ข้ามีความสุข...ข้าก็จะมีความสุข"

ข้าจะมีความสุขแทนส่วนของท่านทั้งหมดจนจวบลมหายใจนี้...



หลายปีต่อมา ยามจากไปของเถ้าแก่หมาห้าก็คล้ายกับการหลับลึกอย่างเป็นสุขท่ามกลางอ้อมกอดของลูกหลานเต็มบ้าน
อู๋จีฉยงมองดูโลงของพ่อถูกฝังลงไปรวมกับบรรดาบรรพบุรุษอย่างสงบ เขาบีบมือมารดาเบาๆ ซึ่งอีกฝ่ายก็บีบตอบกลับมา ดวงตาของอู๋ฮูหยินมีน้ำคลออยู่ แต่หล่อนก็เผยยิ้มเบาบางแก่ลูกชาย
แม้มันจะเป็นการจากลาตลอดกาล...แต่พวกเขาก็รู้ดีว่าคนที่พวกเขารักได้จากไปอย่างเป็นสุขแล้วจริงๆ




::talk::

ดราม่าาาาาาาาาาาาาาาา //อุแง้
จนได้ มันออกมาเป็นแบบนี้จนด้ายยยยยยย //โดนเขวี้ยงของ 15อะไรของเอ็ง
คือ มันเป็น15ในความคิดเราอ่ะค่ะ รู้สึกว่ามันต้องเป็นรักฝังลึกจริงๆ แต่เราก็อยากให้ปู่ๆมีความสุขกันนะคะ //ฮรืออออ
ส่วนประเด็นของอู๋ฮูหยิน เราคิดว่าผญตระกูลเซี่ยต้องฉลาด(?) และคุณย่าของอู๋เสียคนนี้สามารถชนะในย่าฮั่วได้ย่อมต้องไม่ธรรมดาค่ะ!! เราเลยไม่อยากให้เธอคนนี้เศร้าเหมือนกัน //กอด
หวังว่าจะถูกใจกันนะคะ ขอบคุณค่าาาาาาา

[sinnerdarker]

โอยยย ชอบค่ะ ตระกูลเซี่ยนี่ปราบอู๋อยู่หมัดมาทุกรุ่นจริงๆ ;v; ฟฟฟ รักโดยที่ยอมรับอดีตของปู่ออู๋ รักโดยที่รู้ว่ามีใครคนอื่นในใจ ปู่อ๋คะ ปู่โชคดีเหลือเกินจริงๆค่ะที่ได้คนแบบนี้มาเป็นคู่ชีวิต

เจ้าตะปูสามน่าร๊ากกกกก สมกับที่อยู่กับปู่อู๋มานาน แงงงง ฮือออ /ฟัดๆๆ/ ต้องเป็นคน(?)ที่เข้าใจปู่ที่สุดแน่ๆเลยค่ะ ฟืดดดดด

ปู่อู๋มีชีวิตเพื่อใครบางคนที่ขับไล่ไสส่งให้หนีมาสินะคะ แงง

หน่วงแบบหวานๆ ชอบค่ะ ชอบบบบบ /สครีมใส่รัวๆ

ปล. อย่าทำให้เราอยากเขียน 15 เพิ่มสิคะ (..)

[MinMin]

เข้ามากรี๊ด ชอบจังเลยค่ะ!!!!
"อดีตของท่านทำอะไรอนาคตและปัจจุบันของข้าไม่ได้"
ฮูหยินพูดได้ถูกต้องที่สุดค่ะ!!! ไม่แปลกที่ปู่อู๋นะรักผู้หญิงแบบนี้

ซันชุ่นติงก็น่ารัก รู้ใจจริงๆเลยค่ะ 55+

แต่ว่านะ...ที่บอกว่า "เพราะท่านสั่งให้ข้ามีความสุข...ข้าก็จะมีความสุข" มันเป็นประโยคที่เหมือนจะมีความสุขแต่เรารู้สึกว่ามันเศร้ามากค่ะ โฮวววววววววววว //บางทีเราอาจจะอินมากเกอนอินมากเกอเกินไป ขอโทษค่ะ

ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ

[SilverCloud]

"เพราะท่านสั่งให้ข้ามีความสุข...ข้าก็จะมีความสุข" << ประโยคนี้ทำให้เห็นภาพว่าปู่อู๋ยิ้มทั้งน้ำตาเลยค่ะ ถึงฉากหน้าจะมีความสุขมีครอบครัวที่อบอุ่น แต่ลึกลงไปคงร่ำไห้อย่างเงียบงันโดยที่ใครอีกคนที่จากมาไม่มีวันจะรับรู้ ฮือออ

[meanato]

ในที่สุดปู่อู๋ก็ได้ไปอยู๋กับปู่จางดูและคอยเชียลูกหลานตัวเองพร้อมหมาๆบนสวรรค์////////มโน

[Tang_An-An]

...ชอบจังเลย...
ฮูหยินสกุลเซี่ยสุดยอดมากกกกก
ซันซุ่นติงนี่ก็เหมือน5555

[Mill]

โอย แอบเศร้าตอนจบเบาๆค่ะ T T
ชอบอู๋ฮูหยินจังเลยค่ะ คนที่กำราบปู่อู๋ได้อยู่หมัดต้องเป็นผู้หญิงแบบนี้แหละ
คอยอยู่เคียงข้างช่วยประคับประคองและเข้าอกเข้าใจ
ซันชุ่นติงกับอู๋อีฉยงก็น่ารักมาก U U
ประโยคที่บอกให้มีความสุขนั่นทำให้คิดถึงการเสียสละของปู่จางเลย
ทั้งที่บอกให้มีความสุขแท้ๆ แต่เป็นประโยคที่คนฟังได้ยินแล้วรู้สึกเศร้าน่าดูเลยค่ะ

[Feran.FS]

อ่านแล้วคือแบบ อึก.... รักฝังลึกจริงๆค่ะ ซุ่นติงทำดีลูก 55555

ชอบตอนที่ขุ่นย่า(?)บอก

'คนที่อยู่ในใจของท่าน ก็ให้เขาอยู่ตรงนั้นไป เพราะอดีตของท่านทำอะไรปัจจุบันและอนาคตของข้าไม่ได้'

โอยยย คือแบบบ โฮกกกก

[faliona01]

เพราะเป็นตระกูลเซี่ยสินะคะ ถึงได้กลายมาเป้นคนรักของปู่อู๋ได้
เพราะนางชาญฉลาด ผู้หญิงแบบนี้แหละคะที่อยู่กับปู่อู๋ได้จริงๆ

ไปแทนที่ช่องว่างนั้นไมไ่ด้ แต่อยู่เคียงข้างกันได้ไม่ใช่หรอ?
สมแล้วที่เป็นฮูหยินของปู่อู๋จริงๆ

[kaew_nya]

ถึงภายนอกจะยิ้มแย้มมีความสุข
แต่ข้างในลึกๆก็เศร้าอยู่สินะคะปู่อู๋ขา
*กอดคุณปู่//โดนซันชุ่นติงงับหัว*
คุณย่าน่ารักมากๆเลยค่ะ เข้าใจคุณปู่จริงๆ