[OS] #dmbjdaily (สำริด) เงาลวงตา [ผิงเสีย] *สปอยเล่มสิบ*

[sinnerdarker]

แม้บัดนี้ก็ยังเห็นภาพหลอนที่ใจปรารถนา

ไม่ว่าไปที่ไหน ข้างๆ จะมีเงาร่างนั้นอยู่เสมอ

เงาร่างนั้นปรากฏขึ้นในค่ำคืนที่เดียวดาย เลือนรางคล้ายฝันจนคิดว่าไม่มีอยู่จริง

เป็นแค่ภาพหลอน

และเพราะเป็นเงาของคนที่จากไปแล้ว จึงรู้ว่านี่คือมายาแห่งความปรารถนา และในเช้าวันพรุ่งจะหายไป

ทั้งที่คิดเช่นนั้น ทว่าในยามรุ่งสาง เงาร่างเลือนรางกลับยังดำรงอยู่ ตามติดไปทุกแห่งหน

..ยังคงดำรงอยู่ในวันถัดมา วันถัดมา และวันถัดมา



+++++++++



แต่เดิมเงาร่างเลือนลางคล้ายภาพลวง เป็นมายาฝัน

ทว่าเวลาผ่านเลย กลับชัดเจนขึ้นทุกขณะ

สุดท้ายภาพก็ชัดเจนจนแยกกับความจริงไม่ออก มีเพียงความจริงหนึ่งเดียวที่ทำให้รู้ว่าสิ่งนี้คือภาพลวง

คือเขาเป็นคนเดียวที่เห็นมัน

ไม่มีผู้ใดมองเห็นเงาร่างนี้ ไม่มีใครรู้สึกถึงมัน นอกเหนือจากเขา

ในความว้าวุ่นที่ไร้ทางออก เขาสนทนากับเงานั่น ถามว่าเป็นใคร ทำไมถึงปรากฏตัวขึ้น ก่อเกิดกำเนิดจากความต้องการของเขาหรือ

จากความโหยไห้ที่หลบหนีเสมอมา

ถามไปเช่นนั้น ทว่าเงาร่างอันแจ่มชัดกลับเงียบสงัด ไร้การตอบสนอง

ร่างนั้นเพียงนั่งอยู่ตรงข้ามเขา จดจ้องมาด้วยแววตาเดียวกันกับในความทรงจำ

แววตาที่จดจ้องจารจำในค่ำคืนที่เปลวไฟลุกโชติช่วง

เขาไม่กล้าสัมผัสเงาร่างนั่น ไม่กล้าพิสูจน์ความจริง หวาดกลัวว่าจะหายไป

..น่าขัน แม้กลัวภาพลวงตาที่ปรากฏตรงหน้า ก็ยังกลัวว่าจะหายไป

เพราะเขาเองก็ยึดติดกับสิ่งนั้น




+++++++++++++++++++++




ไม่อาจยอมรับ ทว่านี่คือสิ่งยึดเหนี่ยวของเขา เงาที่ตามติดไปทุกที่

เขาแข็งแกร่งได้ถึงเพียงนี้เพราะเงานั่น ฝ่าฟันสิ่งอย่างมามากมายเพราะเงานั่น

ยามที่หันหลังไปมอง ก็คล้ายรู้สึกถึงความหวังเลือนราง รู้สึกว่าเบื้องหลังนั้นมีคนคอยเกื้อหนุน เป็นพลังให้ก้าวเดินต่อ เป็นกำลังให้หาญกล้าฝ่าฟันสิ่งทั้งปวง

เป็นเครื่องเยียวยาจิตใจ

ในช่วงเวลาอันยาวนาน มีโมงยามมากมายที่อยากให้หายไปฝืน ยื่นมือไปสัมผัมเพื่อจะได้รู้ว่าไม่มีอยู่จริง ทว่าท้ายที่สุดแล้ว..เขาก็ทำไม่ลง

ส่วนลึกในจิตใจปรารถนาให้ดำรงอยู่ มิให้หายไป

…แม้ผ่านเลยเรื่องราวมาถึงเพียงนี้ ก็ยังคงอ่อนแออยู่นั่นเอง




+++++++++++++++++++++++




กาลเวลาผ่านไป เขาเริ่มเฉยเมยกับเงาร่างนั้น ยอมรับเป็นส่วนหนึ่งของตน

จะอยู่หรือไม่ ไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไป เขาปรายตามองเงาร่างนั้นน้อยลงทุกที

เพราะเขารู้ ไม่ว่าไปที่ใด เงานั้นจะอยู่ข้างๆ เสมอ แม้ไม่เห็น ก็ยังคงรู้สึกถึงกลิ่นอายอันลวงหลอก

เป็นความเคยชินอันน่าอุ่นใจ

เขารู้ดี ลึกลงไปยังคงว้าวุ่นกังวลกับเงาร่างนั้น..แต่เขาเหนื่อยเหลือเกินแล้วกับการถามว่าจริงหรือหลอก

ไม่มีค่าอะไร

ไม่ว่าจริงหรือหลอก เขาก็ไม่อาจหลุดพ้นจากมันได้ ไม่ต้องการหลุดพ้น และมีแต่จะเหนี่ยวรั้งไว้

...จนกว่าเวลาจะมาถึง

จนกว่าจะได้พบตัวจริงอีกครั้ง



+++++++++++++++++++++




กาลเวลาผ่านเลย ช่วงเวลาแห่งการรอคอยลดน้อยลงทุกขณะ ท่ามกลางช่วงเวลาเหล่านั้นซึ่งเขาเมินเฉยไม่สนใจ

ยามหันไปมองอีกครั้ง กลับเห็นเงาร่างดังกล่าวค่อยรางเลือนลง

เขาตกใจ ชาไปทั้งกาย ความหวาดกลัวพุ่งพรวดจากส่วนลึกในจิตใจ

แม้ทำเฉยเมย แต่ก็เสพติด และไม่อาจปล่อยไป

ทว่ายามนี้แม้หลอกลวงตนเพียงใด สัญชาตญาณก็บอกให้รู้

เงาร่างนั้นกำลังเลือนรางหายไป



++++++++++++++++++



เหมือนก้อนหินที่ลอยสู่จุดสูงสุด และถูกแรงโน้มถ่วงดึงให้ร่วงหล่น

เงาร่างที่เลือนรางค่อยๆ แจ่มชัดด้วยกาลเวลาฉันใด บัดนี้ก็กลับกลายเลือนรางลบเลือนจากความแจ่มชัดด้วยอัตราเดียวกัน

ช่วงเวลานั้นเต็มไปด้วยความสับสน เขากังวลกับเงาร่างนั้นจนไม่เป็นอันทำงาน

คนรอบกายเป็นห่วงกัลวลเป็นอันมาก ทว่าเขาไม่อาจบอกสาเหตุแห่งความว้าวุ่นของตนได้

จะบอกได้อย่างไร เงาร่างที่ค้ำจุนตลอดมากำลังหายไป และเขาไม่อาจทนเห็ฯมันหายไปได้

มันงี่เง่าเกินไป

เขาไม่ต้องการให้เงาร่างหายไป แต่จะทำอะไรได้ เงานี้ปรากฏขึ้นอย่างไร้ที่มา และบัดนี้กำลังจางหายอย่างไร้ที่ไป

เขาได้แต่เฝ้ามองอย่างเจ็บปวดเท่านั้น

มองสิ่งที่อยู่กับตนเสมอมาค่อยๆ เลือนรางหายไป




++++++++++++++++++++




วันหนึ่ง ในโมงยามซึ่งเงาร่างเลือนรางถึงขีดสุด เขาก็เอ่ยขึ้น

"จะหายไปแล้วหรือ"

".."

"นายเลือนรางลง กลับไปเหมือนครั้งแรกที่เราเจอกัน"

".."

"หึ!"

เขาสบถในลำคอ ขอบตาร้อนผ่าว ในลำคอคล้ายมีก้อนสะอื้นเลื่อนขึ้นกลั้นเสียงใดใด

ท่ามกลางความเงียบสงัดอันคุ้นชิน เสียงพูดคุยกลับดังขึ้น

"...อย่าร้องไห้"

เสียงที่ได้ยินทำให้เขาเบิกตาขึ้น รู้สึกราวสายน้ำชุ่มฉ่ำรินรดลงดวงใจ ทว่าก็คล้ายถูกเชือดเฉือนในเวลาเดียวกัน

เสียงเดียวกับในอดีต เสียงที่ไม่ได้ยินมานับครึ่งทศวรรษ

เสียงที่แสนโหยหา

"….คำแรกที่พูดหลังอยู่กันมานานคือคำนี้หรือ?”

เขาเอ่ยประชดประชันอย่างขมขื่น สั่นเครือ ทว่าเงาร่างนั้นไม่ได้พูดสิ่งใด ไม่ได้ตอบรับ

เขารุ้สึกคล้ายสัมผัสความอบอุ่นที่เปลือกตาและริมฝีปาก เมื่อลืมตา

...เงาที่แสนสำคัญก็หายไป




+++++++++++++++++++




หลังจากนั้น..หลังจากนั้นน่ะหรือ

ตัวเขาก็พังทลาย เสียศูนย์อย่างรุนแรง

สิ่งยึดเหนี่ยวของเขาสูญหาย ไม่เหลือร่องรอย ไม่อาจออกตามหา

จะให้ตามหาที่ใด

สิ่งที่ปรากฏอย่างไร้ที่มา ย่อมจากจรอย่างไร้ที่ไป

เขาเคว้งหนัก รู้สึกวูบโหวง ความอบอุ่นที่เคยรับรู้เสมอมา บัดนี้ดำรงเหลือเพียงความว่างเปล่าอันหนาวเหน็บ เจ็บราวกับถูกกระชากส่วนหนึ่งของตนไป

เขาย่ำแย่จนแทบลุกไม่ขึ้น หมดแรงขังตัวเองไว้นาน ผู้คนมากมายไต่ถามด้วยความเป็นห่วง
พยายามฉุดรั้งให้ลุกขึ้นยืน ทว่าช่วงเวลานั้นไม่อาจยืนหยัดอย่างเข้มแข็งได้อีกต่อไป สิ่งที่ผลักดันเสมอมาจากเขาไปแล้ว ไม่อาจหวนคืน

ทั้งที่เป็นแค่เงา

ทั้งที่รู้มาแต่แรก

ทั้งที่เข้าใจดีว่าซักวันต้องหายไป

เขาก็ยังยึดติด โหยไห้ และแทบขาดใจยามสิ่งนั้นรางเลือนร้างรา

..และบัดนี้ก็ล้มลงโดยไม่อาจลุกขึ้นยืน




++++++++++++++++++++




ในความว่างเปล่าที่จมดิ่ง ก้ได้ยินเสียงสบายๆ ของใครซักคน

“เทียนเจิน อีกแค่ไม่กี่ปี นายทนไม่ได้หรือ”

“….”

“อีกแค่ไม่กี่ปีก็ครบกำหนด นายทนมาได้ถึงขนาดนี้ ทนอีกซักหน่อยจะเป็นไรไป เสี่ยอ้วนจะช่วยดันหลังให้นายเอง”

“…ขอโทษนะ นายอ้วน”

“ขอโทษอะไรวะ”

“ทำให้เป็นห่วง”

“เออ ก็กวนใจฉันมาตั้งแต่เจอกันแล้วไม่ใช่เรอะไง! ฉันไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ทำตัวแบบนี้แม่งน่ารำคาญ ดีขึ้นซะที!”

ได้ยินแบบนั้น เขาได้แต่หัวเราะ แต่ก็คล้ายหลุดพ้นจากสิ่งที่จมจ่อม

ลุกขึ้นยืนได้เสียที




+++++++++++++++++++




เขาไม่ได้ดีขึ้นในทันที แต่นายอ้วนก็ทำให้เขาดีขึ้นได้เสมอ

บางครั้งก็เคยครุ่นคิด เหตุใดเขาที่ไม่มีอะไรจึงมีเพื่อนดีถึงเพียงนี้ ลมลงกี่ครั้ง ก็ยังลุกได้ เพราะคนมากมายช่วยฉุด เพราะคนมากมายช่วยผลักดัน

ยามลุกขึ้นจากแอ่งน้ำแห่งความสิ้นหวังอันเย็นเฉียบที่ดำดิ่งลงไป ก็มองเห็นคนมากมายรายล้อมกาย

สิ่งที่ทำให้เขาแข็งแกร่งเสมอมามิใช่เพียงภาพลวงตา ทว่ากอปรด้วยผู้คนเหล่านี้เช่นกัน

เหล่าผู้คนที่รักเขา ยอมช่วยเหลือเขา ผลักดันเขาในยามสิ้นหวัง

เขาลืมไปได้อย่างไร…

เขามาถึงจุดนี้ได้ เพราะสายใยที่ทักถอ ผูกโยงเป็นตาข่ายอันแข็งแกร่ง

นี่เป็นสิ่งที่เขามี




++++++++++++++++++++++




อีกไม่กี่ปีเท่านั้น

สัญญาก็จะสิ้นสุดลง

เขาจะยอมลุกขึ้น ฝืนอยู่โดยไม่มีภาพลวงข้างกาย อาศัยกำลังของคนรอบกายย่างก้าวไปยังจุดหมายของตน

อีกไม่นาน เขาจะก้าวเดินไปหาต้นร่างของภาพลวง

และจะไม่ยอมให้หายไปไหนอีก

ไม่ยอมอีกต่อไปแล้ว

.

.

.



"….ฉันจะต้องพานายกลับมาให้ได้ จางฉี่หลิง"

.

.

.

.



“272 Days Left..Until We Meet Again”

END

[yakusoku]

อ่านแล้วซึ้งคะT T

[patri_perry]

ชอบฟิคคุณซินมากเลยค่ะ เขียนดีมากเลย ;-;

ถึงสิ่งยึดเหนี่ยวจิตใจจะหายไป แต่นายน้อยก็ยังมีเสี่ยกับคนอื่นๆคอยช่วย มิตรภาพของเพื่อนช่างเป็นสิ่งที่ชวนให้อบอุ่นหัวใจ แงงงง (แต่ผิงเสียคงไม่ใช่มิตรภาพแล้วล่ะ... /ส่งเสียงกระซิบไปไกลถึงเมืองจีน)

[MinMin]

ภาษาสวยมากเลยค่ะ ไล่ลำดลำดับอารมณ์มาเรื่อยๆได้ดีจริงๆค่ะ

มีช่วงที่อ่านแล้วรู้สึกถึงความโหยหาและเคว้งคว้างของนายน้อยเลยค่ะ เขายึดติดกับเงานั้นเหลือเกิน แต่ความจริงสิ่งที่เขายึดติดที่สุดก็คือเมินโหยวผิง...ยึดไว้จนพอเสียไปจึงแทบพังทลาย

แต่เพราะอย่างนั้น เมื่อเสียไปจึงรู้ว่าเขาไม่ได้อยู่คนเดียว
นายน้อยโชคดีมากจริงๆค่ะ

อีกไม่นานก็จะได้เจอแล้ว ไปพากลับมาให้ได้นะคะ นายน้อย~

[Naitear]

อ่านไปในทวิตรอบนึง มาอ่านอีกทีก็ยังซึ้งอยู่ดีค่ะ Y v Y ชอบมาก ฮือ

ทีแรกแอบเดาไว้ว่าเงานั้นอาจจะเป็นนายน้อยอีกคนในใจรึเปล่าหนอ เป็นตัวตนที่เข้มแข็งอยู่ในใจนายน้อยอีกคนนึงอะไรแบบนี้ แต่ต่อมาเท่าที่ดูแล้วมีการนึกถึงใครบางคนข้างกองไฟด้วย... ต้องนายเมินแล้วล่ะค่ะ ;/////////; ฮือออ

แต่ส่วนตัว ชอบมิตรภาพที่ปรากฏขึ้นในเรื่องมากกว่าค่ะ เราชอบตรงที่ถึงการรอคอยจะยาวนานและเจ็บปวด แต่นายน้อยก็ยังมองเห็นคนรอบข้าง ยอมรับความช่วยเหลือและรู้สึกไปพร้อมกัน เป็นมิตรภาพและความรักที่ยิ่งใหญ่จริงๆ

ภาษาสวยมากเลยค่ะคุณซิน ///////// ชอบมากค่ะ <3

[meanato]

ซึ้งจนไม่รู้จะอธิบายยังไง~

[Tang_An-An]

ฮืออ...ซึ้ง เศร้า บรรยายไม่ได้Y^Y

[Feran.FS]

โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ ซึ้งไปน๊าาาาาาาา นายน้อยยย สู้ๆ ยังมีอีกหลายคนคอยผลักดันนายอยู่นะ!

[Rozenkreuz]

นายอ้วนหล่อมาก ฮรืออออ
มิตรภาพช่างงดงามมม