[OS] #dmbjdaily สำริด 'รูปปั้น' [ผิงเสีย]

[Vi-o-let]

[OS] #dmbjdaily สำริด 'รูปปั้น' [ผิงเสีย]


ทันทีที่ผมกลับมาถึงร้าน ก็เจอหวังเหมิงยืนรอต้อนรับอยู่ แปลกไปกว่าทุกวันจนผมประหลาดใจ บางทีเขาอาจคิดว่าถ้ามารอรับ ผมอาจใจดีขึ้นเงินเดือนให้ แต่เขาคงต้องหวังลมๆ แล้งๆ แล้ว

แค่ผมไม่ตัดเงินเดือนไปมากกว่านี้ ก็นับเป็นบุญอยู่กับพฤติกรรมหาเรื่องอู้งานได้ตลอดเวลาของเขา

หือ...ไม่สิ เขาไม่ได้ออกมารอรับผม สีหน้าหวังเหมิงไม่สู้ดี มันซีดจนแทบกลืนไปกับผนังกำแพง

"เจ้านาย!" พอเห็นผมก็ร้องเรียกทันที "มี...มีของมาส่ง"

ของมาส่ง? ผมจำได้ว่าช่วงนี้ไม่มีรายการของเข้ามานะ

"ของอะไรกัน"

"มัน...มัน ประหลาดมาก เจ้านายไปดูเองเถอะ" เขาพูดเสียงสั่น เหงื่อเต็มหน้า

ผมขมวดคิ้ว เดินเข้าไปในร้าน แล้วก็ต้องตะลึงค้าง

รูปปั้นขนาดเกือบสองเมตรตั้งตระหง่านอยู่กลางห้อง ผมมองปราดเดียวก็รู้ว่าทำมาจากสำริด รูปปั้นนี้มีท่าทางผิดแปลกไปจากรูปปั้นโบราณ ผมไม่เคยเห็นอะไรประหลาดอย่างนี้มาก่อน ไม่สามารถเดาได้ว่าจุดประสงค์ที่หล่อขึ้นมาไว้สำหรับทำอะไร

แต่ส่วนที่ทำให้ประหลาดใจที่สุด กลับเป็นตอนที่ผมพิจารณาใบหน้าของรูปปั้นดีๆ

นี่คือเมินโหยวผิง!

ไม่ผิดแน่ ใบหน้าที่ผมคุ้นเคย แม้เป็นเพียงรูปปั้น แต่กลับทำแววตาออกมาได้เหมือนจริงเหลือเกิน กระทั่งรูปร่างยังมีสัดส่วนเดียวกับเมินโหยวผิงไม่มีผิด

ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ หรือว่านายเมินโหยวผิงจะมีอายุยืนยาวมานับพันปี แล้วในอดีตเป็นที่สักการะนับถือของชนเผ่าอะไรซักอย่าง จนต้องปั้นรูปปั้นเพื่อใช้เคารพบูชา

บ้าไปแล้ว!

ผมเองแหละที่บ้า ความคิดพิสดารแบบนี้จะเป็นเรื่องจริงได้ไง

พลันผมก็ได้ยินเสียงโหวกเหวกหน้าร้าน เป็นเสียงของหวังเหมิง ผมหันกลับไปดู แล้วก็เห็นใครบางคนเข้ามาในร้านอย่างรวดเร็ว

เมินโหยวผิง

คำถามมากมายที่อยู่ในหัวผมเมื่อครู่คงจะได้คำตอบในไม่ช้า ในเมื่อคนที่น่าจะมีความเกี่ยวข้องกับรูปปั้นข้างหลังมาปรากฏตัวถึงที่ คราวนี้ผมจะต้องถามเขาให้รู้เรื่องให้ได้ ไม่ยอมให้ทำเป็นเมินเฉยไม่ยอมตอบอีกแน่

บางที ผมอาจจะได้รู้ความจริงเพิ่มขึ้นอีก เรื่องราวซับซ้อนเกี่ยวกับตัวตนของเขา...เมินโหยวผิง

"เสี่ยวเกอ คราวนี้ห้ามปิดบัง รูปปั้นนี้คืออะ...ไร" ท้ายประโยคเสียงของผมเบาหวิว ตอนผมหันไปชี้ตรงตำแหน่งกลางห้องเพื่อประกอบคำพูด แต่ดันพบว่า

รูปปั้นสำริดเมินโหยวผิง หายไปแล้ว!

ขนที่แขนผมลุกขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล เป็นไปไม่ได้ เมื่อกี้ยังอยู่ตรงนี้อยู่เลย ไม่มีทางที่รูปปั้นจะเดินเคลื่อนย้ายตัวเองได้เด็ดขาด

ทันใดนั้นหางตาของผมก็เหลือบไปเห็นเมินโหยวผิงไปอยู่ตรงมุมห้องอีกด้านหนึ่ง เขาเคลื่อนที่รวดเร็วมาก ไม่มีแม้แต่เสียงฝีเท้า

ไม่...ไม่ใช่

ตรงมุมห้องนั่นก็เมินโหยวผิง แล้วคนที่เดินมาข้างๆ ผม...ก็เป็น...เมินโหยวผิง

สาบานได้ว่าผมอยู่ในร้านของตัวเอง ไม่ได้ไปคว่ำกรวยในสุสานที่ไหน ถ้าเป็นในสุสานโบราณซักที่ผมคงไม่ตกใจเท่านี้ เพราะเจอเรื่องลึกลับมาจนเคยชินแล้ว แต่นี่ผมตื่นอยู่ และอยู่ในเมืองหังโจว

ทำไมเมินโหยวผิงถึงมีสองคนได้!

เมินโหยวผิงที่มุมห้องค่อยๆ เดินตรงมาหาผม ใบหน้านิ่งสนิทมีร่องรอยเหมือนตอนพบเรื่องอันตรายในสุสาน ก่อนที่เขาจะเร่งฝีเท้ามาดึงผมให้ออกห่างจากเมินโหยวผิงอีกคน

ท่าทีระแวดระวังของคนที่จับแขนผมอยู่ทำให้ผมต้องหันไปพิจารณาเมินโหยวผิงอีกคนที่ยังยืนนิ่งอยู่จุดเดิม

หรือว่านั่นคือตัวปลอม ส่วนเมินโหยวผิงคนนี้เป็นตัวจริง

ความสับสนตีกันยุ่ง เป็นไปได้ไหมว่าคนนั้นคือคนที่ปลอมตัวมา สวมหน้ากากหน้ามนุษย์เหมือนที่ผมเคยทำ แต่ผมจะแยกได้อย่างไรว่าคือตัวปลอมจริงๆ และผมไม่ได้คิดผิด

ขนาดตอนผมปลอมเป็นอาสาม รูปลักษณ์ภายนอกเหมือนกันไม่ผิดเพี้ยน หากไม่รู้อยู่แก่ใจ ผมคงแยกไม่ออก หน้ามนุษย์ที่สวมอยู่เหมือนจริงเสียจนบางครั้งผมยังนึกไปว่าตัวเองคืออาสามด้วยซ้ำ

จะแยกได้อย่างไร คิดสิ...คิด

ใช่แล้ว!

ถึงจะปลอมแปลงอย่างไร สองนิ้วที่ยาวกว่าปกติคงปลอมไม่ได้หรอกมั้ง

ผมรีบสำรวจมือของเมินโหยวผิงทั้งสองคน พลันหนังหัวผมก็ชายิบขึ้นมาทันที  เมื่อพบว่ามือของทั้งสองคนมีนิ้วที่ยาวกว่าปกติด้วยกันทั้งคู่ นี่มันจะเป็นเรื่องเหนือความจริงมากเกินไปแล้ว! ถ้าเป็นคนอื่นปลอมมาก็ต้องมีซักคนที่นิ้วเป็นคนปกติสิ

หรือว่าทั้งสองคนเป็นตัวจริงทั้งคู่

เป็นไปไม่ได้หรอก! นอกเสียจากนายเมินโหยวผิงจะมีฝาแฝด ซึ่งผมคิดว่าไม่มีทาง คนแบบนั้นมีคนเดียวในโลกก็เกินพอแล้ว

เมินโหยวผิงสองคนจ้องหน้ากันเขม็ง เหมือนดูเชิง ใบหน้าไม่แสดงอารมณ์เหมือนกันไม่แตกต่าง

และแล้วผมก็สังเกตได้ว่าคนข้างตัวผมใส่เสื้อผ้าเหมือนกับรูปปั้นไม่มีผิด เชี่ย! หรือว่ารูปปั้นสำริดจะมีชีวิตขึ้นมาได้

"นายคือ..." ผมยังไม่ทันพูดจบ นิ้วที่ยาวกว่าปกติของเมินโหยวผิงข้างตัวก็แตะลงที่ปากเป็นเชิงให้เงียบ ก่อนใบหน้านิ่งเฉยจะเลื่อนเข้ามาใกล้หน้าของผม

ผมสบตาเข้ากับนัยน์ตาไร้อารมณ์ของเขาที่มีบางอย่างแปลกไปกว่าทุกที ใบหน้าของเขาเคลื่อนเข้ามาใกล้เรื่อยๆ...เรื่อยๆ...

ตอนนี้เอง สีหน้าของเมินโหยวผิงอีกคนก็เปลี่ยนไปกะทันหัน เป็นวินาทีเดียวกันกับที่ผมเห็นอะไรบางอย่าง

"อ๊ะ..."

ผมร้องออกมาสั้นๆ อย่างตกใจ เมื่อจู่ๆ ก็ถูกดึงพรวดเข้ามาในอ้อมแขนของเมินโหยวผิงอีกคน และยังไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อ สัมผัสอ่อนโยนก็แตะลงมาที่แก้ม

แล้วริมฝีปากของเขาก็ประกบลงมา เป็นความรู้สึกที่ไม่ร้อน แต่ในใจกลับอุ่นวาบ ผมรู้ว่าริมฝีปากของเมินโหยวผิงมีอุณหภูมิต่ำกว่าคนทั่วไป ความรู้สึกคุ้นเคยที่แสนโหยหานี้ทำให้ผมค่อยๆ หลับตาลง ปล่อยให้เขาครอบครองอย่างไม่ทักท้วงใดๆ

ผ่านไปชั่วครู่ ความนุ่มนิ่มก็เลื่อนออกไป...ผมลืมตาขึ้น คนตรงนั้นที่ 'เคย' เป็นเมินโหยวผิงเปลี่ยนไปเป็นอีกคน มองมาด้วยรอยยิ้มบางเบา

แว่นที่ใส่อยู่ไม่อาจปกปิดร่องรอยบางอย่างในแววตาได้ แต่เพียงแวบเดียวก็หายวับไป

เขาหัวเราะ "โอเค ฉันยอมแพ้แล้ว"

ความเงียบเข้ามาครอบคลุมชั่วขณะ ก่อนที่ผมจะตั้งสติได้ พลันรู้สึกหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา ให้ตาย! ผมไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว

เมินโหยวผิงที่ยังกอดผมไม่ปล่อยสีหน้ากลับมาเป็นปกติ เหมือนเมื่อกี้ไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นเลย นายตั้งสติได้เยี่ยมยอดหรือไม่ได้รู้สึกอะไรเลยกันแน่วะ

ผมอ้าปากพะงาบ ถอยออกมาห่างเมินโหยวผิง ก่อนจะหันไปด่าเหลาหย่างเสียงหงุดหงิด "แม่ง! เวลานายมาทั้งที ไม่พาเอาเรื่องมาด้วยซักครั้งได้ไหม"

ไอ้บื้อนี่แปลงเป็นเมินโหยวผิงได้ไม่มีข้อแตกต่าง เสียอย่างเดียวผมจำกระดิ่งใบเล็กที่หูของเขาได้ดี

...น่าเสียดายที่ผมดูออกช้าเกินไป

เลยโดน 'พิสูจน์ความจริง' ด้วยวิธีของเมินโหยวผิงไปซะได้











ภาพของคนสองคนยังติดตาอยู่ไม่หาย

ร่างที่เดินอยู่ในถนนสายหนึ่งในหังโจวเหยียดยิ้ม ตัวของเขายังอุ่นอยู่แม้อากาศภายนอกหนาวเหน็บ เนื่องจากเพิ่งออกจากร้านซึ่งเปิดฮีตเตอร์จนอุ่นของใครบางคน

หลังจากที่นั่งฉิบน้ำชา คุยกันตามประสา 'เพื่อนเก่า' อยู่นานสองนาน ท้ายสุดเขาบอกอู๋เสียไปว่าที่แปลงเป็นเมินโหยวผิงได้ เพราะพลังจากกิ่งสำริด หมอนั่นตื่นเต้นมากที่เขาใช้พลังได้เก่งขนาดนี้

นั่นเป็นเรื่องจริงแค่บางส่วน

เขาไม่ได้เก่งอะไรเลย เพียงแค่มีความนึกคิดอย่างแรงกล้า ที่เกิดจากความรู้สึกบางอย่าง

เขาอยากเป็นคนนั้น คนที่อู๋เสียให้ความสำคัญ คนที่อยู่ในสายตาอู๋เสียตลอดเวลา

รู้ตัวอีกที รูปลักษณ์ของเขาก็กลายเป็นคนๆ นั้นไปเสียแล้ว

เป็นเวลาไม่กี่นาที ที่ได้สัมผัสอู๋เสียใกล้ขนาดนั้น แต่ต่อมาเขาก็ตระหนักได้ว่า แม้จะเหมือนขนาดไหน...ก็ไม่มีทางเลย...ที่จะไปแทนที่คนๆ นั้นได้





แต่แค่นั้น...ก็ดีพอแล้ว









--------------------------------------------------------



#dmbjdaily 272 days left

วิธีพิสูจน์ 'ตัวตน' ของเสี่ยวเกอเองค่ะ #เหลาหย่างร้องไห้ทำไม

หัวข้อสำริดทั้งที จะไม่ให้นายออกมาก็ไม่ได้ ถือว่าแกล้งด้วยความรักความเอ็นดูนะจ๊ะ...ขนาดชื่อเรื่องยังไม่มีชื่อนายเลย (//ถ้ามีก็รู้หมด ฮาาาา)

[zerin]

เหลาหย่าง นายไปอัฟสกิลมาสินะ!! เสียดายจังค่ะ อุตส่าห์ลุ้นให้เป็นเสี่ยวเกอสองคน #เหลาหย่างร้องไห้ทำไม

[Koume]

อ่านจบแล้วก็ โธ่ เหลาหย่าง...... เนียนแค่ไหนก็ไม่รอดสินะ
นายไม่โดนเสี่ยวเกอจับหักคอก็ดีแค่ไหนแล้วววว
หนูนึกว่าจะสามพีซะอีก ชิ

ไม่ร้องไห้นะเหลาหย่าง ใครใช้ให้นายหล่อสู้เสี่ยวเกอไม่ได้กัน! #....

[meanato]

เหลาหย่างทำไมบทนายมันน่าเศร้าขนาดนี้

[ennewiis]

อ่านแล้วฟินไปกับวิธีการพิสูจน์ตัวตนของตาเมิน แต่แอบเจ็บช้ำแทนเหลาหย่างเหลือเกินค่ะ
ทำไมช่วงนี้เหลาหย่างออกมาโดนทำร้ายจิตใจทุกตอนกันนะ บทนายมันเป็นได้แค่คนที่ถูกลืม โฮฮฮฮฮฮ (น้ำตาไหลใส่เหลาหย่าง)

ว่าแต่นายน้อย ขนาดนั้นก็ไม่ต้องเขินแล้วค่ะ หรือจะสามพีไปเลยก็โอเคค่ะ ////

ขอบคุณสำหรับฟิคค่า

[Tang_An-An]

อร้ายยยย เหลาหย่าง...น่าสงสาร5555
เสี่ยวเกอ...วิธีพิสูจน์ของนายนี่ได้ใจไปเลย555

[kaew_nya]

เหลาหย่างช่างน่าสงสาร
อุตส่าห์แปลงโฉมมาขนาดนี้ ก็ยังเข้าใกล้ได้แค่นั้น
ส่วนเสี่ยวเกอ...
วิธีพิสูจน์ตัวตนของนายนี่ไปได้มาจากสำนักไหนกัน
เป็นวิธีที่ดูได้กำไรมากค่ะ ฮ่ะๆๆๆๆ

[gaaraclub]

ตายค่ะ ตอนแรกคิดว่าจะเป็นเสี่ยวเกอดับเบิ้ลมารุมนายน้อยซะแล้ว -//////- แผล่บบบบ

[MinMin]

เป็นได้แค่ตัวปลอม...เหลาหย่าง นายจะน่าสงสารไปแล้วนะ ;;__;;

[Feran.FS]

หัวข้อวันนี้คือทำร้ายเหล่าหยางมากค่ะ ฟฟฟฟฟ//ซับนั้มตา

[SilverCloud]

นึกว่าจะได้เห็น 3p โถ่ #โดนดาบเสียบ
เหลาหย่างไม่ร้องนะ อู๋เสียเค้ามีเจ้าของไปแล้ว แถมท่าทางจะหวงมากด้วย นายเองก็ตัดใจซะเถอะ //ตบบ่าแปะๆ

[faliona01]

อยากจะถามเหลาหยางสั้นๆ เพียงไม่กี่คำ

แกไปตีโปริ่งกี่ตัว ถึงเลเวลอัพมาขนาดนี้ เหลาหยาง?

ว๊าย!!! อู๋เสียเป็นของนายเมิน ถ้าเหลาอยางอยากสู้ก็ไม่ชนะหรอกคะ
ต่อให้เอาพลังสำริดเข้าสู้ก็ไม่มีหวังเลย

ผู้ชายน่าสงสาร.... QwQ

[Rozenkreuz]

ต่อให้เดลี่สำริดก็ยังคงโดนกลั่นแกล้งด้วยความรักอย่างล้นหลามเนอะเหลาหย่าง 55555