[OS] #dmbjdaily (สำริด) "ตรงกลางระหว่างเรา" [ผิงเสีย]

[Shiaeri]

Title : ตรงกลางระหว่างเรา
Pairing : เมินโหยวผิง/จางฉี่หลิง x อู๋เสีย
Rate : PG

*สปอล์ยเล่ม 10*



----------------------------------------------------------------



เมินโหยวผิง จางฉี่หลิง เสี่ยวเกอไม่ว่าจะชื่อใดก็หมายถึงคนๆเดียว ไอ้มนุษย์ตายยากที่เป็นใบ้ชอบทำหน้านิ่งตลอดเวลา และที่สำคัญชอบหายตัวไปโดยไม่บอกกล่าวกันสักคำ



เขาคนนั้นทำตัวแปลกประหลาด แต่ครั้งนี้ประหลาดที่สุดเพราะเขามาหาผมแล้วบอกว่า


‘ฉันมาบอกลานาย’
‘ฉันทบทวนดูความเกี่ยวโยงของฉันกับโลกใบนี้ ดูเหมือนเท่าที่เจอ ก็มีแต่นาย’



บอกไว้แค่นั้นแล้วก็เดินทางไปสู่ฉางไป๋ซาน มันแปลกออก ปกติคนที่ชอบหายตัวเขาไม่อบกลากันหรอก แต่ครั้งนี้เขากลับมาบอก ลางสังหรณ์บอกผมว่า การที่เราพบกันครั้งนี้....
...คือครั้งสุดท้าย



แล้วคิดว่าผมยอมไหม ? ก็ไม่นะ
ผมเป็นคนดื้อ ดื้อมาก ผมตามเข้าไป พยายามเกลี้ยกล่อมเขา แต่เขาก็ปฎิเสธอยู่ร่ำไป

‘นายจะตามฉันไปไม่ได้’
‘นายอย่าเกลี้ยกล่อมเสียให้ยาก ฉันจะตามของฉันอย่างนี้’

หลายครั้งเขาพยายามใช้กำลัง ขู่ผมให้กลับไป

‘ถ้านายตามไปอีก พรุ่งนี้ฉันจะฟาดนายให้สลบ’
‘ถ้านายอยู่ห่างจากฉันไม่เกินร้อยเมตร ฉันจะปาหินใส่นายได้ แล้วแบกไปไว้ในที่ปลอดภัย พอนายตื่นมาจะไม่เจอฉันแล้ว’


แม้คำพูดจะดูติดตลก แต่ความห่วงใยจากใจจริงกลับเด่นชัดในประโยค น้ำเสียง และแววตา
คืนนั้นผมขอร้องเขา


‘เป็นเพื่อนกันทั้งที ....พรุ่งนี้ค่อยไปเถอะ ฉันไม่ตามนายแล้ว’



รุ่งเช้าขึ้นมาเขาก็หายไปจริงๆ ไม่เหลือร่องรอย ไม่เหลือสิ่งใดนอกจากสัมภาระของตัวผมเอง ราวกับทุกเรื่องราวที่ผ่านมาเป็นเพียงความฝัน แต่ไม่ใช่ นี่คือความจริง และเขาทิ้งผมไว้ตรงนี้คนเดียว



บางทีผมก็ไม่เข้าใจใครสักคนในโลกนี้เลย ทุกคนพร่ำบอกว่าผมบริสุทธิ์ไร้เดียงสา นายเทียนเจินอู๋เสียต้องไม่เดินลงมาในน้ำบ่อลึกที่พวกเขาอยู่


สมมตินะ สมมติว่าคุณกลัวใครสักคนตกน้ำแล้วจมน้ำตาย แทนที่คุณจะผลักไสไล่ส่งเขาให้ไปไกลจากบ่อน้ำ ทำไมคุณไม่สอนให้เขาว่ายน้ำ ?



คุณบอกเขาว่าให้ห่างจากน้ำ แต่ถ้าวันหนึ่งที่คุณไม่อยู่แล้วคนที่คุณปกป้องมาตลอดดันตกน้ำหรือถูกใครสักคนทำให้ตกน้ำ ใครจะเป็นคนคอยช่วยเขาในวันที่ไม่เหลือใคร ก็ต้องเป็นตัวเองหรือเปล่าที่ต้องพยายามเอาชีวิตรอด ต้องพยายามว่ายน้ำหาอากาศ ในน้ำ ต่อให้เก่งแค่ไหน ว่ายน้ำไปเป็นก็จบเห่กันทั้งนั้น



และตอนนี้ผมกำลังจมน้ำ ...ไม่ใช่น้ำหรอก น้ำแข็งและหิมะมากกว่า สโนว์ไบลนด์ทำให้ตาผมพร่ามัวและตกลงไปในหลุมหิมะ ในขณะที่ตะเกียกตะกายขึ้นมาก็มีมือหนึ่งคว้าไว้แล้วดึงร่างผมขึ้นมาจากหิมะ



เมินโหยวผิง....



‘นายกลับมาทำไม’
‘ฉันได้ยินเสียงนายร้องให้ช่วย’



อีกแล้ว.... นี่เป็นครั้งที่เท่าไรแล้วที่เขาช่วยชีวิตผม



และก็เป็นอีกครั้ง ที่เขาให้ผมกลับไป แต่คราวนี้ผมแข็งข้อ...ผมไม่ยอมให้เขาไปคนเดียวแน่ๆ


‘นายจะฟาดฉันให้สลบก็ได้ ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูด แต่ฉันอยากให้นายรู้ ถ้านายต้องการใครสักคนเดินไปเป็นเพื่อนจนสุดทาง ฉันจะไม่ปฏิเสธ’




แม้อีกฝ่ายยังจะไม่ค่อยยินยอมเท่าไร แต่ก็พ่ายแพ้ต่อความดื้อของผม ปล่อยให้ผมเดินตามจนได้จนมาถึง
....ประตูสำริด...



ความใหญ่โตโอ่อ่าของมันยังทำให้ผมตะลึง เมินโหยวผิงมองผมครู่หนึ่งก่อนจะเล่าเรื่องให้ฟัง เขาบอกว่าเก้าตระกูลต้องเป็นคนเฝ้าความลับในประตูนี้ หากแต่หลายครั้งที่ผ่านมา เหลือแค่ตระกูลจาง


“ถ้าเป็นไปตามสัญญา เก้าสกุลตอนนี้ ...ควรเป็นผลัดของใคร”

ดวงตาเย็นชานั้นเหลือบมองผม “นาย”



ในขณะที่กำลังจะถามต่อ ก็เห็นมือของเขาเข้ามาใกล้ ผมเลยจับมือไว้ “ถ้านายคิดจะทำให้ฉันสลบไปละก็หยุดซะ เพราะฉันจะไม่ยอม”



ดวงตาสีดำสนิทนั้นเจือปนด้วยความเศร้าวูบไหวครู่เดียวก็กลับมาเป็นแบบเดิม เขาชักมือกลับแล้วพูดเบาๆด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง



“….ถ้าไม่พบนายคงดี”



ไม่มีคำใดหลุดออกจากปากผม เพียงแค่สบตาอีกฝ่ายแน่นิ่งอย่างไม่เข้าใจรอให้เขาพูดต่อ “ถ้านายไม่ได้ผ้าไหมจารึกจ้านกั๋วผืนนั้น ถ้านายไม่เอาไปให้อู๋ซันเสิ่ง และตามเขาไปตำหนักหลู่หวัง อะไรๆคงดีกว่านี้”



คำพูดของเขาบาดลึกลงกลางใจ ผมเจ็บปวดจนแทบรู้สึกเหมือนมีใครเอาอะไรมารัดสิ่งที่กำลังเต้นในอกซ้ายให้ตายช้าๆ
ผมกลั้นน้ำตาแล้วฝืนยิ้มบอกไปตามที่ตัวเองคิด



“แบบนั้นน่ะ...ไม่เอาหรอก”


“ถ้าโชคชะตาไม่กำหนดให้ฉันได้บันทึกจ้านกั๋วผืนนั้น ฉันก็จะไม่เป็นฉันในตอนนี้ เป็นอู๋เสียที่ไม่ใช่อู๋เสีย”


“ฉันก็จะไม่ได้พบนายอ้วน เสี่ยวฮัว ฮั่วซิ่วซิ่ว ไม่ได้เจอน้าเหวินจิ่น ไม่ได้รู้อะไรหลายๆอย่างที่ถูกปิดบัง”


“ที่สำคัญ...... ฉันคงไม่ได้พบนาย”
...แบบนั้นน่ะ ไม่เอานะ..



อีกฝ่ายมองผมพลางถอนหายใจ เขาขยับเข้ามาใกล้ เมื่อผมจะถอยหลังเขาก็จับบ่าผมเอาไว้แล้วจูบผม เพียงแค่แตะริมฝีปากลงมา เนิ่นนาน แผ่วเบา และเศร้าสร้อยกว่าครั้งไหน



น้ำตาของผมเอ่อล้นออกมาอย่างห้ามไม่ได้เมื่อเขาค่อยๆออกห่างไปแล้วหันหลังให้ผม ไม่มีคำพูดใดมีเพียงจุมพิตอำลา ไม่มีคำสัญญาว่าจะกลับมาพบกันอย่างสวยหรู ไม่มีแม้คำใดออกจากปากที่เพิ่งจูบผมเมื่อครู่



ตอนที่ผมจะวิ่งไปรั้งเขา พลันรู้สึกชาไปทั้งร่าง....... เมินโหยวผิง วางยาชาผม!!!



“ เสี่ยว….เ.กอ.....อย่าไปนะ..... ”
ดวงตาพร่าเบลอเพราะตาบอดหิมะของผมมองตามแผ่นหลังนั้นเดินลับเข้าไปในประตูสำริดบานยักษ์ ผมวิ่งจนวิ่งไม่ได้ ผมเดินจนเดินไม่ไหว ผมคลานอย่างเชื่องช้าและทรมานเพราะร่างกายแทบขยับไม่ได้ ค่อยๆคว้าทุกอย่าง ดันตัวเองไปข้างหน้า ขอแค่ขยับไปข้างหน้าได้อีกสักนิดก็ยังดี....



ทั้งที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม แต่กลับไขว่คว้าเอาไว้ไม่ได้




ความเจ็บปวดกัดกร่อนจิตใจบันดาลให้เป็นแรงพาร่างตัวเองไปจนถึงหน้าประตูสำริดผมออกแรงทุบแต่กลับไม่มีแม้เสียงสะท้อนกลับมา



“ออกมานะไอ้บ้า!! ออกมา!!! ออกมาเดี๋ยวนี้!!!”
“ถ้าจะหายไปแบบนี้ก็ไม่ต้องมาบอกลากันได้ไหม!! ฮึก...”
อย่าทำให้ฉันสำคัญตัวผิดไปมากกว่านี้เลย



หมดแล้วเรี่ยวแรงที่มี หมดแล้วความพยายามตามหาตลอดมา สุดท้ายเขาก็จากไป เหลือไว้เพียงรอยน้ำตาที่เจิ่งนองอยู่บนใบหน้าของผู้ที่ต้องรอคอยอย่างโง่งม



มือที่ไม่รู้สึกอะไรอีกแล้วทาบลงบนประตูสำริดที่เป็นสิ่งเดียวที่ขวางกั้นระหว่างเราสองคน เพียงประตูโง่ๆบานเดียวทีทำให้คนสองพรากจากกัน แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรประตูก็ไม่อาจเปิดได้
...เมื่อสิบปีนั่นยังไม่มาถึง



ประตูสำริด ขวางเราไว้ไม่ให้เคียงกัน
แต่ขอให้จำเอาไว้



‘ถึงห่างไกลไปจนสุดขอบฟ้า หากใจที่ผูกพันไม่เคยห่างกันไปไกล’





ผมจรดจุมพิตประตูสำริดที่เป็นเหมือนสื่อกลางแผ่วเบา เสมือนสัมผัสริมฝีปากของเขาแทนการบอกลา แทนคำมั่นสัญญาและสาบาน ....สิบปี....แค่สิบปีเท่านั้นนะที่ฉันจะรอนาย



แล้วพบกันใหม่ ในอีกสิบปีข้างหน้า



The end


-----------------------------------------------------------------------------------------------------


ยาวมาก ยาวสุดเท่าที่แต่งมาแล้วมั้ง 5555555555 โง้ย พยายามมาก
คือวันนี้เอานิยายไปอ่านที่โรงเรียนค่ะ สองเรื่องเรื่องนึงนิยายวาย กับเต้ามู่เล่ม 10
ทีนี้หัวข้อสำริด...เอาเลยจ้า แต่งออกมาด้วยความอิน
ขออภัยที่เพ้ออะเกน 55555555555

ปล. หมั่นเสี่ยวเกอ /แฟนอย่าตบหนู กรี้ดดด


272 days left!!

[sinnerdarker]

แง น่ารัก อ่านใรมือถือเมนต์ลำยาก แต่ชอบนะคะ ฮือ คือนายน้อยพยายามเหนี่ยวรั้งแล้วน้า

ชอบที่เทียบกับน้ำลึกค่ะ นั่นสิ ทำไมไม่สอน..แต่บางครั้งก็อันตรายเกินไป จนได้แต่ผลักไสแทนที่จะสอนล่ะนะคะ

ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ

[gaaraclub]

โอยยยย ฮืออออ ถ้ายาวกว่านี้อีกน้ำตาร่วงแหมะแน่ๆค่ะ T////T ชอบบบ

[MinMin]

ตรงกลางระหว่างเรา...พังประตูไปเลยสิคะ นายน้อย!!!

ทั้งที่พยายามรั้งไว้ทุกทางแล้วก็ยังไม่ได้ผล เมินโหยวผิงคนใจร้าย!!! ฮืออออออออออ

[Feran.FS]

กร๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ

คืออ่านแล้วแบบ กรีดร้องเลยค่ะ แง้ววววว

[faliona01]

นายน้อย.... ถ้าผลักไสไม่ได้ผล นายน้อยก็ทำดีเเล้วคะ
เสี่ยวเก้อแม่มทำตัวมีสัมติงตลอด

ลองหันโทรเลขไปหาเสี่ยอ้วน หรือเสี่ยวฮัวดูนะคะ (ไม่ช๊าย!!!)

10 ปี นานก็นาน ไม่นานก็ไม่นาน
สงสารนายน้อยจริงๆ

[Rozenkreuz]

อ๊า ฟิคประตูสำริดที่ชอบเป็นอันดับต้นๆเลย
เปรียบเปรยได้ดีจังครับ เรื่องจมน้ำ //ที่แท้มาเล่นสำบัดสำนวนเพราะเอ็งกำลังจมน้ำอยู่สินะเทียนเจิน //แค่ก