[Drabble] #dmbjdaily ณ วันนั้น (สำริด) [ว่าน/วัง]

by **Roundlyna** Tue 18 Nov 2014, 21:31

[Drabble] #dmbjdaily ณ วันนั้น (สำริด) [ว่าน/วัง]

ยังจำได้ว่าเมื่อครั้งเงยหน้ามองประตูสำริดบานนี้ครั้งแรกกลับรู้สึกใจเต้นระรัวอย่างน่าประหลาด...

เมื่อเงยหน้าขึ้นมองจากพื้น ภายใต้แสงจากคบเพลิงนับร้อยพัน ลวดลายและหนังมนุษย์ที่ปิดทับบนบานประตูล้วนให้ความรู้สึกยิ่งใหญ่ทั้งยังชวนให้หายใจลำบาก ราวกับประตูทั้งบานย้ายมาอยู่บนบ่า กดทับร่างกายจนไม่อาจขยับ

วังฉางไห่ขยับตัวน้อยๆ ตั้งใจจะไล่ความเมื่อยขบ พลันได้ยินเสียงประหลาดดังมาจากเบื้องหน้า แม้จะอยู่ห่างออกไปหลายร้อยก้าวแต่มันก็มั่นใจ ว่าเสียงนั้นดังมาจากประตูสำริดบานนี้ไม่ผิดแน่

เริ่มแรกหลังจากได้ยินเสียง ดวงตาก็คล้ายมองเห็นฝุ่นผงร่วงกราว ไม่นานก็เริ่มเห็นรอยปริแยกบนซากหนังที่แห้งกรังทั้งเสียงที่ฟังคล้ายโลหะเสียดสีนั่นยิ่งมายิ่งดัง พาให้หัวใจเต้นเร็วกว่าเดิมอีกจังหวะหนึ่ง เมื่อหลายวันก่อนมันฟังคำจากข้าทาสว่าวันนี้เป็นวันที่กษัตริย์องค์ใหม่จะเสด็จออกมาจากใต้พิภพ เริ่มแรกยังไม่เข้าใจดีนัก คิดว่าอาจเป็นคำเปรียบเปรย ตราบจนถูกพามาคุกเข่า มอง ‘อะไรบางอย่าง’ ที่ผลักดันจากอีกด้านหนึ่งของประตูก็เหมือนจะเข้าใจขึ้นมาในทันที ว่าคำที่ว่าเสด็จขึ้นมาจากใต้พิภพนั้นหาใช่คำเปรียบเปรย...แต่มีความหมายตรงตามคำพูดทุกประการ

ชายหนุ่มสูดลมหายใจลึก แว่วเสียงโห่ร้องจากชนชาติที่เคยมองว่าเป็นอนารยะชน แต่เมื่ออยู่เบื้องหน้าประตูที่ราวกับถูกสร้างขึ้นมาเพื่อเย้ยหยันต่อความรอบรู้ของมัน และอยู่ท่ามกลางเสียงโห่ร้องเคล้าจังหวะย่ำกลองแล้ว นายช่างผู้ทระนงว่าไม่มีสิ่งใดที่ตนไม่อาจสร้างก็แทบจะข่มความตื่นเต้นเอาไว้ไม่อยู่
ไม่อาจยอมรับว่าในตอนนี้มันกำลังเฝ้ารอและคาดหวังเป็นอย่างยิ่ง

นั่นเป็นช่วงเวลาที่อาจดำเนินเพียงชั่วพริบตาหรืออาจยาวนานเท่าชั่วกาล วังฉางไห่ก็ไม่แน่ใจ สมองและสองตาถูกการเคลื่อนไหวของประตูสำริดยึดครองไปจนหมดสิ้น แต่ในเสี้ยววินาทีที่บานประตูนั้นเปิดออก เห็นชายหนุ่มที่มีแขนถึงสิบสอง จังหวะหัวใจที่เคยเต้นแรงรัวกลับเชื่องช้าลง บอกไม่ถูกว่านั่นคือความสงบเลื่อมใสหรือความผิดหวังกันแน่

“ฝ่าบาท...” จากหางตา นายช่างหนุ่มเห็นเสนาบดีชราสะอึกกายเข้าไปถวายชุดขนสัตว์ที่ดีที่สุดของปี มันเห็นกษัตริย์สิบสองแขนคนนั้นรับมาสวม คลุมทับร่างกายขาวซีดอันเปลือยเปล่า นับจากนั้นมันก็ถอนสายตา หาได้สนใจอันใดอีกต่อไป ตราบจนสังเกตว่ารอบกายเงียบกริบและมองเห็นเท้าขาวจัดคู่หนึ่งตรงหน้า

“เป็นนายช่างชาวฮั่นที่ทำหน้าที่ปรับปรุงตำหนักทิพย์พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท” แว่วเสียงกราบทูลจากทางซ้าย ฝ่ายนายช่างก็ทำได้แค่ก้มศีรษะให้ติดพื้นมากขึ้น มันไม่แน่ใจว่านิสัยของกษัตริย์องค์นี้เป็นอย่างไร แต่ดูจากพฤติกรรมถลกหนังมนุษย์มาผนึกประตูสำริดทั้งเป็นนี่แล้ว...น่ากลัวว่าจะร้ายมากกว่าดี

“ชื่ออะไร” สุ้มเสียงที่เอ่ยชวนให้นึกถึงสายน้ำอันเย็นฉ่ำ และก็ยังคงเป็นเสนาบดีเฒ่าที่ถวายรายงาน

“ทูลฝ่าบาท นายช่างผู้นี้...”

“ข้าถามว่าเจ้าชื่ออะไร” คำถามนี้บ่งบอกตัวบุคคล วังฉางไห่สูดลมหายใจลึก ดวงตากลอกไปมาเล็กน้อยก่อนตอบ

“วังฉางไห่พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท”

“เงยหน้าขึ้น” ลังเลเล็กน้อยเมื่อได้ยินรับสั่งแต่สุดท้ายก็ต้องเงยหน้าขึ้นเมื่อคนข้างเคียงสะกิดกระตุ้นเตือน นายช่างใหญ่ขยับเปลี่ยนท่าทางขณะทำตามคำสั่ง ภาพของชายหนุ่มเจ้าของเส้นผมสีดำสลวยและเครื่องหน้าที่หากบอกว่างดงามก็ออกจะแข็งกร้าวเกิดไปพลันปรากฏอยู่ตรงหน้า
กษัตริย์ว่านหนูขยับยิ้มวูบหนึ่ง

“เป็นเจ้าหรือที่จะมาสร้างสุสานให้แก่เรา”

ชั่วพริบตานั้นนายช่างที่ผ่านร้อนหนาวมาหลายสิบฤดูกาลพลันนิ่งงัน ยามเมื่อมองสบกับดวงตาลึกล้ำคู่นั้น มันคล้ายกับได้จ้องมองโลกทั้งใบ ดูยิ่งใหญ่แต่ก็เศร้าสร้อยและว่างเปล่าในคราวเดียวกัน วังฉางไห่กลืนน้ำลายลงคอช้าๆ รับรู้ได้ถึงหัวใจที่เต้นผิดไปจังหวะหนึ่ง และโดยไม่รู้ตัว ริมฝีปากก็พลันขยับกล่าวออกไป

“หามิได้ หม่อมฉันทำเพียงจัดเตรียมที่หลับนอนที่สุดท้ายให้พระองค์เท่านั้น”

ฟังออกว่าเป็นแค่การเล่นลิ้น แต่นายช่างหนุ่มก็มองเห็นแววขบขันลากผ่านดวงตา มันจึงอดยิ้มตามไม่ได้ ในใจนึกว่าดีแล้ว แววตาแบบนี้ต่างหากที่เหมาะกับท่าน

[THE END]

สวัสดีค่า ชื่อราวน์นะคะ เมนว่านวังคู่แพเล็กในโลกกว้าง 5555
เพิ่งลองแต่งฟิคสุสานครั้งแรก แบบว่าเห็นหัวข้อวันนี้แล้วมันก็นึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้เลยเขียนเล่นระหว่างทำงาน #ไม่เป็นไรเพื่อนไม่อ่านไม่มีใครรู้ว่าเราอู้ กร๊ากกกกก
ง่ายๆ คือติ่งคิงกับเฮียวัง ยังไงก็ต้องขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ ขอเเว๊บไปทำงานก่อน กร๊ากกกก

by **SilverCloud** Tue 18 Nov 2014, 21:46

กระโดดลงแพอย่างไวว่อง// วังว่านจงเจริญ~~ เฮ~~~
ท่านวังขาอาการแบบนั้นด้วงเรียกตกหลุมรักแรกพบสบตานะค้า ท่านคิงเองก็ดูจะปิ๊งหนุ่มสถาปนิกอยู่มิน้อยเลยนะเนี่ย อยากอ่านเรื่องรักๆของคู่นี้ระหว่างที่ซ่อมแทรมสุสานกันจังเลยค่า