[Fic] ~Secret Of The Forest~ [ผิงเสีย/AU] CH1

by **sinnerdarker** Mon 17 Nov 2014, 23:10

~Secret of the Forest~ (1)

นี่เป็นนิทานอันเก่าแก่...

อันเริ่มขึ้นในป่าลึกซึ่งไม่มีผู้ใดเคยเข้าถึง

นานแสนนานมาแล้ว มีเรื่องเล่าของป่าแห่งหนึ่ง ว่ากันว่าป่าแห่งนั่นมิใช่ป่าธรรมดา หากเป็นป่าซึ่งเก็บงำความลับบางอย่างไว้ เล่าขานกันอีกว่ามีผู้หาญกล้าย่างกรายเข้าไปในป่าลึก ทว่าไม่เคยกลับออกมาอีก ผู้คนร่ำลือว่าถูกผู้ดูแลจับกิน โทษฐานที่บุกรุกเข้าไปในดินแดนของตน

ด้วยเรื่องเล่าเช่นนี้เอง จึงไม่มีผู้ใดยอมเข้าใกล้ป่าแห่งนั้น

ห่างไกลออกมา ณ เขตรอบนอกป่า ยังมีเด็กชายในสกุลใหญ่คนหนึ่ง เขาเป็นบุตรรักหลานรักของครอบครัว เป็นทายาทหนึ่งเดึยวที่มี ทว่าแต่เกิดมา เด็กชายกลับไม่เคยได้ออกจากเขตบ้าน เขาถูกบอกว่าโลกภายนอกอันตรายอย่างยิ่ง ขอให้อย่าได้ออกไปจวบจนถึงเวลา

เด็กชายไม่เข้าใจ เหตุใดจึงเป็นอันตราย เหตุใดต้องรอให้ถึงเวลา แต่แม้เพียรถาม กลับไม่มีผู้ใดยอมตอบ

ไม่มีผู้ใดยอมให้เขาเข้าใจ

เขาถูกเลึ้ยงดูปรนเปรออย่างดี มีความสุขอย่างที่เด็กคนหนึ่งควรมี สิ่งเดียวที่ขาดหาย คืออิสรภาพที่จะออกไปยังโลกภายนอก และสำหรับเขา นั่นเป็นสิ่งเดียวที่ใจปรารถนา

..และแล้ววันหนึ่ง นกน้อยก็แอบแง้มกรงทอง หลบหนีออกมาโดยไม่มีผู้ใดรู้

เด็กชายตื่นเต้นเป็นอย่างมาก โลกภายนอกที่ไม่รู้จักช่างกว้างใหญ่ไพศาล แต่สุดท้ายเขาก็อ่อนด้อยต่อโลกใหม่ จึงพลัดหลงเข้าไปในป่า

..ใช่แล้วทุกท่าน ป่าลึกแห่งนั้นนั่นเอง

และนี่เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวที่ข้าพเจ้าจะเล่าต่อไปนี้

+++++++++++++++

เด็กชายก้าวย่างสู่ป่าลึก เหยียบย่ำเข้าไปในดินแดนอันไม่เคยพบเห็น เขาตระหนกตกใจทั้งพิศวง หรือโลกภายนอกงดงามได้ถึงเพียงนี้

ภายในป่าเปล่งประกายระยิบระยับ สีสันเขียวสดใสแซมสีน้ำตาลกระจายไปทั่ว เด็กชายย่างก้าวผ่านเข้าไป ลึกเข้าไป ลึกเข้าไป กระทั่งเจอถ้ำแห่งหนึ่ง

ถ้ำแห่งนั้นตั้งอยู่กลางใจป่า ภายในดำมืดราวกับจะลึกล้ำไม่สิ้นสุด หากเป็นเด็กทั่วไปคงหวาดกลัวหลบหนี ทว่าเด็กชายผู้เพิ่งจะได้พบเห็นโลกภายนอก ทั้งชีวิตไม่เคยรู้จักความกลัว สัญชาตญาณก็คล้ายเป็นสิ่งที่ไม่มี

ภายในถ้ำมืดมิดไร้แสงสว่าง ความเย็นเยียบมาพร้อมกับความเงียบสงัดที่ทำให้ได้ยินเพียงเสียงฝีเท้า ทว่าสุดท้ายเม่่อเดินลึกเข้าไปกลับพบแสงสว่าง พร้อมกับเสียงโว่ที่ดังขึ้นเพียงแผ่วเบา

ลึกเข้าไปยังสุดทางตันของอุโมงค์ มีชายหนุ่มคนหนึ่ง

ชายหนุ่มคนนั้นนั่งสงบอยู่บนก้อนหิน ที่แขนขามีตรวนล่ามไว้ราวกับถูกกักขัง เส้นผมสีดำของอีกฝ่ายยาวมาก ยาวยวงจนระเรี่ยพื้นดิน

เด็กชายมองคนคนนั้นอย่างพิศวง สุดท้ายจึงเผลอก้าวเท้าแรง เตะก้อนหินจนเกิดเสียงดังก้อง

ในช่วงเวลานั้นเอง ดวงตาสีนิลก็เปิดเปลือกตาขึ้นมา

"ผู้ใด"

".........." เด็กชายนิ่งเกร็ง ไม่กล้าขยับไหว

"จงออกมา ผู้ใด"

เสียงอันแข็งแกร่งดังแว่ว สุดท้ายเด็กชายจึงจำต้องก้าวออกมาต่อหน้า ยืนสั่นระริกท่ามกลางสายตาอันแหลมคมอย่างไร้เกราะกำบัง

ยามเห็นเด็กชายตัวน้อย ร่างนั้นก็หรูลมหายใจ ดวงตาคมกริบทิ่มแทงพลันอ่อนลง พร้อมน้ำเสียงที่สื่อถึงความแข็งกร้าว "รีบไปเสีย ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เจ้าควรอยู่"

"ที่นี่..เป็นบ้านของท่านหรือ..."เด็กชายถามเสียงสั่น ทว่ากล้าเงยมองใบหน้านั้นเต็มตาเมื่อท่าทีของอีกฝ่ายอ่อนลง

รูปหน้าของคนผู้นั้นงดงามมาก หรือควรเรียกว่าหล่อเหลา เรียบนิ่งดุจรูปสลักของเทพยดา ทว่าในความงดงามดุจรูปสลักก็คล้ายแฝงความดุดันว่างเปล่าไว้ เป็นสิ่งที่เด็กชายเองยังอธิบายไม่ถูกนัก

ในระหว่างที่ครุ่นคิด เสียงทรงอำนาจก็ดังขึ้นอีกครั้ง

"ไม่ใช่บ้าน ทว่าไปจากที่นี่ไม่ได้"

"..ทำไมเล่า?" เด็กชายเอ่ยถามอย่างงุนงงสงสัย "เหตุใดจึงออกไปไม่ได้หรือ?"

"..เพราะเป็นหน้าที่"

"หน้าที่อันใด ท่านเป็นผู้เฝ้ายามหรือ" เด็กชายเอ่ยถาม เริ่มนึกคิดถึงตำนานของป่าแห่งหนึ่ง จึงเริ่มเอ่ยถามเสียงสั่น "ท่านเป็นผู้ดูแลป่าหรือ ท่านจะจับข้ากินไหม?"

"หากไม่คิดก้าวย่างไปเบื้องหลังข้า ก็ไม่มีความจำเป็นใดต้องทำร้าย" คนคนนั้นกล่าวอย่างสงบ ปรายต่อมองเขาครู่หนึ่งแล้วหลุบลง นิ่งต่อ

เด็กชายมองไปเบื้องหลังคนคนั้น ดูคล้ายมีประตูหินที่สามารถเปิดออกได้อยู่ แม้อยากรู้อยากเห็นเพียงใดเด็กชายก็ไม่คิดสนใจสิ่งนั้น สิ่งที่เขาสงสัยใคร่รู้บัดนี้คือตัวตนของคนตรงหน้า

"ท่านอยู่ที่นี่นานหรือยัง?" เขาเริ่มชวนอีกฝ่ายคุย หาก้อนหินเล็กๆแถวนั้นนั่นลงและพิงหลังกับกำแพง

พี่ชายคนนั้นไม่ยอมตอบเขา แต่เขาเองก็อยากถามต่อ

"ท่านอายุเท่าไหร่หรือ เป็นมนุษย์หรือเปล่า หรือว่าเป็นเทพยดาหรือภูติพราย

คนคนนั้นยังนิ่งเงียบต่อไป และเด็กชายก็คุยต่อไป จนเขาชักรู้สึกว่าตนคุยกับอากาศธาตุ

คุยกับความว่างเปล่า

++++++++++++++++++

แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้น เด็กชายก็ไม่ได้ท้อถอยแต่ประการใด เขาถูกขังไว้อยู่ในบ้านมาแสนนาน แม้คนมากมายจะประคบประหงมพูดคุย ก็ยังมีช่วงเวลามากมายที่ต้องอยู่คนเดียว อยู่กับความเหงา อยู่กับความว่างเปล่า

สุดท้ายสิ่งเหล่านั้นก็กลายเป็นเพื่อนของเขา ความว่างเปล่านี้จึงไม่กระทบเด็กชายแต่ประการใด มันเป็นสิ่งที่เขาคุ้นชินอย่างไม่ได้ตั้งใจ

ไม่นานนัก หลังเงียบไปได้ครู่ใหญ่ ร่างเล็กจึงเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

"ท่านอา เหตุใดจึงรับหน้าที่นี้หรือ?" เด็กชายยังคงเอ่ยถามชายหนุ่มแม้ไร้ปฏิกิริยาตอบโต้ "ท่านอยู่มานานหรือยัง แต่ท่านดูไม่แก่เลย หรือว่าท่านไม่ใช่มนุษย์หรือ"
แต่คนคนนั้นก็ยังไม่ตอบสนอง

เด็กชายยังคงชวนคุยต่อไป กระทั่งเริ่มรู้สึกว่าเวลาชักจะผ่านเลยมานานขึ้นทุกที เขาหนีออกจากบ้านมาโดยไม่ให้ใครรู้ จำเป็นจะต้องกลับก่อนที่จะถูกดุว่า ดังนั้นจึงลุกขึ้นปัดฝุ่นบนเสื้อผ้าตน แล้วันหลังออกจากถ้ำไป

แต่ก่อนจะทำเช่นนั้น เด็กชายก็ชะงักเล็กน้อย หันกลับมากล่าวเสียงใส

"...นี่ ท่านอา ข้าชื่ออู๋เสียนะ พรุ่งน้ี้ข้าจะมาอีก พรุ่งีน้ต้องคุยกับข้านะ"

ไม่รู้ด้วยเหตุใด ชื่อของเด็กชายทำให้ร่างนั้นชะงัก และก่อนที่เขาจะหันหลังเดินจากไป เสียงทุ้มต่ำก็ดังขึ้น

"...อย่ามาในยามค่ำคืน อันตราย" เสียงนั้นกล่าว นัยน์ตายังคงหลบซ่อนอยู่ใต้เปลือกตา "หากจะมา จงมาในยามพระอาทิตย์ขึ้น และจากก่อนจะตกดิน"

พอได้ยินคำตอบรับเป็นครั้งแรก อู๋เสียก็ดีใจ เขารีบยิงคำถามต่อทันที "ท่านอา ท่านชื่ออะไร"

"...เรียกว่าเสี่ยวเกอก็ไม่เป็นไรกระมัง"

"เช่นนั้น ท่านอาเสี่ยวเกอ พรุ่งนี้พบกันนะขอรับ!"

เด็กชายร้องลั่นอย่างดีใจ รีบวิ่งออกจากถ้ำลึกไป บัดนี้ภายนอกเป็นยามสนธยา ดังนั้นจึงต้องรีบวิ่งกลับไปก่อนจะถูกพบว่าหนีออกมา

เป็นโชคหรือไม่ทราบ ไม่มีผู้ใดรุ้ว่าเขาหลบหนีออกไป เด็กชายเดินกลับเข้าไปในกรงทอง วาดหวังว่าพรุ่งีน้จะไำด้พบบุคคลในป่าอีกครั้ง

และครั้งนี้...หวังจะได้พูดคุยกัน

TBC.