[OS] #dmbjdaily 'สูท' (Un)suitable [ผิงเสีย/ตาเหม่งจาง]

[Vi-o-let]

#dmbjdaily 273 days left : สูท (Un)suitable [ผิงเสีย/ตาเหม่งจาง]



ผมสวมสูทสีขาวที่เพิ่งสั่งตัดมาใหม่ เป็นผ้าเนื้อดี ฝีมือการตัดเย็บสมบูรณ์ไม่มีที่ติ ที่จริงผมพอมีชุดสูทอยู่ในตู้เสื้อผ้า จะเอามาใส่ก็ได้ไม่เสียหาย แต่ว่าพอนายอ้วนรู้เข้าก็ถลึงตาใส่ 'เทียนเจิน นายแม่งไม่ลงทุนเอาเสียเลย! งานนี้เป็นงานใหญ่ ภาพลักษณ์เป็นสิ่งสำคัญ จะให้คนอื่นเขานินทาว่าสกุลอู๋ใส่ชุดเดิมๆ ไปออกงานได้ยังไง ถ้าไม่ตัดเอง เสี่ยอ้วนยินดีควักเนื้อจ่ายให้!'

พอผมได้ยินดังนั้นก็แปลกใจ ถึงขนาดนายอ้วนยอมเสียตังค์ให้แสดงว่างานนี้สำคัญจริง ผมไม่ค่อยรู้รายละเอียดมาก ได้ยินว่าเป็นงานพบปะของคนในวงการวัตถุโบราณ นั่นเป็นชื่อเรียกบังหน้า ฟังดูไม่มีอะไรมาก แต่ไม่รู้ว่าที่จริงแล้วมีวัตถุประสงค์แอบแฝงแค่ไหน

ผมปฏิเสธเขาไป ตัดสูทแค่นี้ผมมีปัญญาจ่ายเอง นายอ้วนเห็นผมว่าดังนั้นก็แนะนำให้เอาเป็นสีขาว เขาว่าเหมาะกับผมดี

ผมติดกระดุม มองภาพตัวเองสะท้อนออกมาจากกระจกตรงหน้า ใบหน้านี้ก็ยังคงเป็นอู๋เสีย แต่อะไรบางอย่างบอกว่าไม่ใช่

ผมกำลังสวมหน้ากาก...หน้ากากที่เป็นหน้าของตนเอง

เดิมทีผมไม่ค่อยเข้างานสังคมอยู่แล้ว ไม่ใช่ว่าไม่ชอบ แต่ไม่ถนัดเสียมากกว่า เมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่นที่คอยเฝ้ามองการกระทำอยู่ตลอดเวลา ผมไม่สามารถเป็นอู๋เสีย เป็นตัวของตัวเองได้ทั้งหมดอีกต่อไปแล้ว ผมต้องวางตัวเป็น 'นายน้อยสกุลอู๋' ตามที่พวกเขารู้จักผมในนามนั้น และคาดหวังว่าผมจะเป็นอย่างที่ได้ยินคำร่ำลือมา

ไม่สุขุมจนเกินไป ไม่เหี้ยมโหดจนเกินไป ถึงอย่างนั้น...ก็ไม่อาจคลายความยำเกรงลงได้

นั่นคือสิ่งที่ผมต้องการให้คนอื่นมองผมแบบนั้น

ผมจำต้องแสดงไปตามบทที่กำหนด สวมหน้ากากเป็นเกราะบังตัวตนภายใน

กว่าจะฝึกได้ขนาดนี้กินเวลาหลายปี เมื่อคิดย้อนกลับไปครั้งแรกที่ผมหัดสวมหน้ากากไม่เป็นความทรงจำที่น่าประทับใจนัก ตอนนั้นมีเวลาแค่สั้นๆ ให้เตรียมตัว ทั้งพานจื่อและเสี่ยวฮัวช่วยซ้อมลำดับกันมาเป็นอย่างดี แต่ผมก็ดันพลาด ถ้าเสี่ยวฮัวกู้สถานการณ์กลับมาไม่ได้ เรื่องจะเป็นยังไงต่อผมไม่อยากคาดคิด

จะว่าไปแล้ว นอกจากเสี่ยวฮัว อาสาม ยังมีอีกคนที่เล่นละครได้อย่างแนบเนียนเป็นที่สุด

เมินโหยวผิง

ถ้าไม่ติดว่าตอนนั้นเขาเป็นตายร้ายดีอย่างไรไม่รู้ในหอสกุลจาง ผมคงต้องเรียนรู้การปลอมตัวจากเขา ถ้าเขาจะยอมสอนผมล่ะก็นะ

เขาหลอกผมกับนายอ้วนได้อย่างสนิทใจ ตอนที่ปลอมตัวเป็นตาเหม่งจาง

ตอนผมเจอกับเมินโหยวผิงครั้งแรกนั้นไม่ได้รู้สึกอะไร แค่ประหลาดใจกับท่าทีเมินเฉยต่อโลกภายนอกของเขาเท่านั้น แต่เมื่อเจอตาเหม่งจางครั้งแรกกลับรู้สึกไม่ถูกชะตาขึ้นมาทันที

อาจเป็นเพราะสัญชาตญาณส่วนลึกบอกว่า...คนๆ นี้ไม่ใช่อย่างที่เห็น เพียงแต่ตอนนั้นผมคิดไม่ถึง

นอกจากภาพลักษณ์ภายนอกที่เปลี่ยนไปไม่เหลือเค้าเดิม นิสัยยังเปลี่ยนไปคนละทิศ ผมไม่อยากเชื่อว่าเขาจะพูดมากขนาดนั้นได้ วิธีการพูด การแสดงออก ไม่มีความเชื่อมโยงเลยว่าเป็นเมินโหยวผิง

ปกติเมินโหยวผิงไม่แตะตัวผมเลยท่าไม่จำเป็น ซึ่งส่วนใหญ่จะแค่จับเสื้อลากหนีตอนเกิดเรื่อง พอเป็นตาเหม่งจางกลับถึงเนื้อถึงตัวมากกว่าเดิม แค่มองหน้าก็ลุกมาจับมือทักทาย ผมยังเดาไปว่าเขาเคยเป็นผู้ใช้แรงงาน สัมผัสที่มือบอกว่าแรงของเขามีไม่น้อย

น่าเสียดายที่ตอนนั้นไม่ได้มองมือเขาให้ชัด เลยไม่รู้ว่าสองนิ้วที่ยาวกว่าปกตินั่นปลอมแปลงได้ด้วยหรือเปล่า














"ทำไมถึง..." ผมนิ่งอึ้ง ได้แต่มองคนตรงหน้าตาค้าง

นายอ้วนเกาหัว บอกว่า "ความผิดเสี่ยอ้วนเอง ที่ไปบอกน้องเสี่ยวเกอว่าเขาดูโดดเด่นเกินไปเวลาออกงาน ก็เลยออกมาอย่างที่เห็น ห้ามเท่าไหร่ก็ไม่ฟัง ไม่รู้ด้วยว่าจะเป็นแบบนี้ เลยไม่ได้บอกเทียนเจินก่อน"

ชายหัวล้านหุ่นอ้วนป้อมฉีกยิ้มกว้าง เข้ามาตบไหล่ผมอย่างถือวิสาสะ "สวัสดีครับ ไม่ได้เจอกันเสียตั้งนาน"

ไม่ได้เจอตั้งนานอะไรล่ะ แม่งมากกว่าสิบปี คนปกติคงคงลืมขี้หน้ากันไปแล้ว!

แต่นี่เป็นหนึ่งในเรื่องที่ผมจำฝังใจ เลยไม่มีทางลืมหน้าแบบนี้ไปได้ ตาเหม่งจางไม่ต่างอะไรกับครั้งนั้น หัวล้านใสสะท้อนแสงสีนวลในโรงแรมที่เป็นสถานที่นัดเจอ ไม่ยุติธรรม ในขณะที่ผมแก่ลง ตาหัวเหม่งนี่กลับไม่เปลี่ยนไปเลย!

ผมมองสูทสีดำสนิทที่อยู่บนตัวเขา สูทที่ดูยังไงก็รู้ว่าผิดเบอร์ปริออกเสียจนน่าขัน เมื่อรวมกับใบหน้ายิ้มแฉ่งกวนอารมณ์ทำเอาผมปวดหัวมากกว่าเก่า

นายอ้วนบอกว่าตัดสูทใหม่ให้เมินโหยวผิงเหมือนกัน คงวัดตัวออกแบบมาอย่างดี แต่งานนี้ผมเสียดายเงินแทนเขาจริงๆ

แทนที่สูทสวยๆ จะถูกใส่โดยชายหนุ่มหน้าตาดี หุ่นดี กลับกลายเป็นตาแก่หัวล้านอ้วนๆ ไร้ราศีนี่

ผมถอนหายใจ นายอ้วนบอกว่าห้ามเสี่ยวเกอแล้วไม่ได้ผล ผมก็จนใจจะพูด เขาคงไม่ฟังผมอีกแน่ อีกอย่างคุยกับตาเหม่งจางคงเป็นการทำให้ผมหงุดหงิดเสียเปล่า

แม้ตาเหม่งจางกับเมินโหยวผิงจะเป็นคนคนเดียวกัน แต่บรรยากาศรอบตัวไม่มีอะไรเหมือน ตอนอยู่กับเมินโหยวผิงจะพบกับความสงบ ปลอดภัย ถึงผมจะพูดแล้วเขาไม่ฟังบ้างก็ยังดีกว่ากลายเป็นผมพูดตามไม่ทัน แล้วต้องมารับฟังคำพูดขวานผ่าซากของเขา  

"คุณเหมาะกับสูทสีขาวมากเลยครับ"

ผมทำเป็นเมินเขา ไม่อยากจะพูดด้วย แต่เขาไม่หยุดแค่นั้น

"ผมไม่ได้ออกงานนานแล้ว ตื่นเต้นมาก เห็นว่างานนี้งานใหญ่ คงได้เปิดหูเปิดตา เราเข้างานกันเถอะครับ"

ไม่พูดเปล่า คว้าแขนผมไปด้วย สะบัดหลุดแทบไม่ทัน

นายอ้วนหัวเราะแห้งๆ แล้วเดินตามเข้ามา ผมกรอกตา ทีหลังผมคงต้องเป็นคนจัดการเองซะแล้วเวลาพาเมินโหยวผิงออกมาข้างนอก





ตาเหม่งจางพูดมากถึงที่สุด ราวกับเก็บกดมาจากตอนเป็นเมินโหยวผิง ผมสงสัยจริงๆ ว่าทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้

หรือว่านี่เป็นหนึ่งในตัวตนที่เขา 'เคย' สวมมาจนชิน แล้วเลือกหยิบยกขึ้นมาสวมอีกครั้งในสถานการณ์นี้

แล้วหน้านิ่งๆ บุคลิกไม่สนใจสิ่งรอบข้างนั่น จะเป็นอีกหนึ่งหน้ากากที่เขากำลังใส่อยู่หรือเปล่า...

ผมสะบัดหัว ไล่ความคิดออกไป นายจะบ้าเหรออู๋เสีย เจอเมินโหยวผิงครั้งแรกก็เป็นแบบนั้น จนตอนนี้ก็เป็นแบบนั้น ยังมีอะไรให้สงสัยอีกหรือ

น่าแปลก ที่พอผมฟังตาเหม่งจางพูดคุยไปเรื่อย ความหงุดหงิดกลับค่อยๆ ลดน้อยลง เหมือนผมยอมรับได้แล้วว่ายังไงคนข้างในก็ยังเป็นเมินโหยวผิง ไม่ว่าภายนอกจะ
เป็นยังไง เปลี่ยนไปแค่ไหน ก็ยังเป็นเมินโหยวผิงอยู่ดี

มีคนเข้ามาคุยกับผมมากมาย ต้องระวังท่าทีเสียจนเหนื่อย ต้องปั้นแต่งคำพูดในการพูดคุย หลังๆ มานี่ตาเหม่งจางมาป้วนเปี้ยนรอบผมมากขึ้น จนคนอื่นๆ เอ่ยปากถาม ตาเหม่งจางก็หัวเราะ บอกไปว่า 'คนคุ้นเคยกันน่ะครับ'

หลายครั้งที่ตานี่แทรกกลางบทสนทนาจิตวิทยาหนักประสาทของผมกับคนอื่นอย่างไร้กาลเทศะ ผมควรจะโกรธ แต่กลับกัน ไม่มีความคิดนั่นแม้แต่น้อย กลับรู้สึกสบายใจขึ้นเสียอีก เหมือนยืนแบกถังหินอยู่บนบ่า จู่ๆ ก็ถูกตาแก่ที่ไหนก็ไม่รู้เข้ามาหยิบหินโยนทิ้งไปบางส่วน หัวเราะฮ่าๆ บอกว่าน้องชายช่างโง่เง่า หินหนักใช่ไหม เดี๋ยวฉันช่วยเอาไปทิ้งให้เอง

ออกงานครั้งนี้ ผมเลยค่อนข้างเป็นตัวของตัวเองกว่าครั้งอื่นๆ

ตอนก่อนจากงาน ตาเหม่งนี่ทำทีเป็นจับมือผมอีกครั้ง เขย่าๆ อย่างเกินความจำเป็น ทั้งที่ในงานก็แอบแตะตัวผมไปตั้งหลายรอบ ไม่รู้ติดใจอะไรสูทของผมหนักหนา

ก่อนจากกัน ผมถามเขาไปว่า ทำไมถึงต้องเป็นตาเหม่งจาง

ตาหัวเหม่งยิ้ม


"โอ้ จะได้ทำอะไรที่อยากทำไงล่ะครับ ตอนปกติผมไม่มีโอกาสได้ทำแบบนั้นซักเท่าไหร่"


ผมไม่เดาหรอก ว่าเขาหมายถึงเรื่องไหน

รู้แต่ว่า...หลังจากนั้นผมก็นึกได้

ว่าลืมดูนิ้วเขาอีกแล้ว




---------------------------------------------------------------
273 days left
รื้อเล่มหนึ่งมาอ่านใหม่ ติดใจตาเหม่งจางมากค่ะ เลยเอามาเขียน มีใครจำตานี่ไม่ได้บ้าง555
หรือจริงๆ เรื่องนี้ต้องขึ้นจั่วหัวว่า จางเสีย กันแน่เนี่ย... orz

[casey]

"โอ้ จะได้ทำอะไรที่อยากทำไงล่ะครับ ตอนปกติผมไม่มีโอกาสได้ทำแบบนั้นซักเท่าไหร่"

จะได้ลวนลามจับนี่นิดแตะนู่นหน่อย โดยนายน้อยไม่สงสัยใช่มั้ยคะ แหม่

[zerin]

"โอ้ จะได้ทำอะไรที่อยากทำไงล่ะครับ ตอนปกติผมไม่มีโอกาสได้ทำแบบนั้นซักเท่าไหร่"

จะได้ลวนลามจับนี่นิดแตะนู่นหน่อย โดยนายน้อยไม่สงสัยใช่มั้ยคะ แหม่

ต้องใช่แน่ๆค่ะ 55555

[meanato]

แหมๆๆๆๆๆ แบบนี้จะได้แต๊ะอั๋งได้สะดวกใช่มั้ยค้าาาา

[Feran.FS]

"โอ้ จะได้ทำอะไรที่อยากทำไงล่ะครับ ตอนปกติผมไม่มีโอกาสได้ทำแบบนั้นซักเท่าไหร่"

จะได้ลวนลามจับนี่นิดแตะนู่นหน่อย โดยนายน้อยไม่สงสัยใช่มั้ยคะ แหม่

ต้องใช่แน่ๆค่ะ 55555

ไอ้เราก็ว่า ทำไมต้องเหม่งจาง แหม...ทั้งชมทั้งแต๊ะอั๋ง เสี่ยวเกอร้ายนะคะ

[kaew_nya]

อยากจะกรีดร้องมากๆค่ะ
อ๊ากกกกกกกกกกกก
ที่แท้ก็จะได้จับโน้นแตะนี่ได้สะดวกๆใช่ไหมคะ
แถมเอ่บปากชมได้อย่างใจนึกด้วย
ร้ายนะคะตาเหม่งจาง ฮ่ะๆๆๆ

[Tang_An-An]

แหม่...แอบแต๊ะอั๋งนายน้อยไปตลอดงานเลยนะคะ
ว่าแต่เราแอบติดใจตาเหม่งจางนี่จริง ๆ นะ
ตอนแรก ๆ ก็ไม่คิดอะไร พอรู้ว่าเป็นเสี่ยวเกอปลอมตัวมานี่ ตกใจแทบตกเก้าอี้
พอมาอ่านซ้ำไปซ้ำมาอีกที เอิ่ม...ดูยังไงก็ไม่ใช่เสี่ยวเกอ
ให้เสี่ยวเกอพูดมาแบบตาเหม่งจางเนี่ย...นึกไม่ออกจริง ๆ - -"

[SilverCloud]

แหม แอบร้ายนะคะเสี่ยวเกอ ได้ทำอะไรที่อยากทำนี่คือแต๊ะอั๋งนายน้อยสินะคะ จริงๆไม่ต้องเป็นตาเหม่งจางถ้าเป็นเสี่ยวเกอนายน้อยยอมให้แตะอยู่แล้วล่ะค่ะ หรือมากกว่าแตะก็คงยอม ฟฟฟฟฟ

[gaaraclub]

เสี่ยวเกอร้ายยิ่งนักกกกกกกกก =..,=
ตาเหม่งจางกับนายเมินนี่ก็ต่างกันจริงๆค่ะ ตอนเราอ่านเฉลยแล้วยังงงว่าตกลงคือเสี่ยวเกอจริงเหรอ 5555

[Rozenkreuz]

เป็นหนึ่งในคาแร็คเตอร์ที่ไม่ได้ชอบ แต่ไม่มีวันลืมลงครับ ตาเหม่งจางเนี่ย 555555
จำได้ว่าอ่านเล่มหนึ่งครั้งแรก ตอนที่เสี่ยวเกอพูดออกมาในร่างเหม่งจางตอนอยู่ในสุสานนี่ ผมพลิกหน้าหนังสือกลับแทบไม่ทัน กลับไปอ่านซ้ำๆประมาณหลายสิบรอบ ก็ยังหาจุดเชื่อมโยงไม่เจอ ตาเหม่งนี่เนียนโคตรๆ อ่านทีก็อึ้งที ฮ่าๆๆ

ต่างจากเหลาหย่าง อุตส่าห์เป็นชื่อแรกๆที่หลุดมาตั้งแต่เล่มหนึ่ง นายน้อยพูดถึงเป็นคนแรกๆ แต่ก็ยังโดนลืมยาวเลย //พึ่งรู้ว่าเพื่อนที่นายน้อยพูดถึงในเล่มหนึ่งคือเหลาหย่างเมื่อวานนี้เอง ก็ว่าคุ้นๆมาตั้งนานแล้ว แต่ไม่เคยสนใจ ถถถถถถถถถถ
เหลาหย่างผู้จืดจางระดับเก้า นอกจากคนรอบตัวจะลืมนาย คนอ่านก็ลืม ไม่แน่ว่าแต่งๆอยู่ท่านประมุขก็คงหลงๆลืมๆนายไปด้วยแน่ๆ 5555