[OS] #dmbjdaily (ฮัวเฮย) Pocky’s Day [ เซี่อวี้ฮัว x เฮยเสียจื่อ ]

by **fay_13** Mon 17 Nov 2014, 19:31

[ Fic บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน : Pocky’s Day ]

Pairing : เซี่อวี้ฮัว x เฮยเสียจื่อ

Rating : NC 13 (มันมีด้วยเรอะ)

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

วันที่ 11 เดือน 11 อันที่จริงแล้วมันก็แค่วันธรรมดาๆ วันนึงเท่านั้นเอง ถ้าไม่ใช่เพราะการตลาดของบริษัทแห่งหนึ่งอุปโลกน์วันนี้เป็นวันประจำอะไรของเขา แต่ถึงอย่างนั้นก็ใช่ว่าจะไม่มีคนบ้าไปกับการตลาดของบริษัทนี้ ใช่แล้ววันนี้เป็นวันป๊อกกี้ เดย์นั่นเอง

“ คุณชาย… วันนี้คิดยังไงเหรอครับถึงชวนผมมาเดินเล่นที่แบบนี้น่ะ? “ ร่างสูงเพรียวในชุดสีดำประจำตัวเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มอย่างสงสัยเพราะร้อยวันพันปีคุณชายเก้าไม่เคยมาเดินที่แบบนี้ ถ้าใช้ลูกน้องมาเดินซื้อของให้หรือว่าเป็นคุณหนูฮัวซิ่วซิ่วมันคงไม่ใช่เรื่องแปลกแต่อย่างใด แถมยังมีบูทอะไรซักอย่างตั้งเรียงรายขายขนมเรียงกันเป็นตับอีกต่างหาก พอมองดีๆ ก็เห็นเป็นบูทตั้งขายพวกขนมแท่งๆ เคลือบสารพัดรส แถมยังมีรุ่นนำเข้าอีกต่างหาก สาวๆ ก็เลยมุงกันเป็นที่สนุกสนาน

แต่สำหรับคนที่เกลียดของหวานเข้าไส้อย่างเฮยเสียจื่อไม่มีความคิดที่จะเฉียดเข้าไปใกล้ๆ เลยแม้แต่น้อย แถมยังทำท่าขนลุกอีกต่างหาก แต่กลับไร้เสียงตอบรับจากคนที่มาด้วยกัน พอหันไปมองอีกทีคุณชายเซี่ยอวี้ฮัวกลับเดินดุ่มๆ เข้าไปเลือกขนมอย่างสนุกสนานแทนเสียนี่ ทำเอาร่างเพรียวอึ้งไปไม่น้อยก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ แต่ก็ยังไม่ยอมเดินเข้าไปร่วมด้วยเป็นอันขาด ขอยืนมองอยู่จากวงนอกก้แล้วกันนะงานนี้ ไม่ถนัดเอาจริงๆ ให้ไปลงกรวยยังรับมือง่ายกว่านี้

ผ่านไปอีกซักพักคุณชายเก้าถึงได้เดินออกมาพร้อมหิ้วถุงขนมออกมาแล้วส่งให้เจ้าคนที่เอาแต่ยืนดูรับไป ซึ่งเจ้าตัวก็รับมาอย่างว่าง่าย ไม่คิดอะไรเพราะเข้าใจว่าต้องเป็นคนถือของให้อีกฝ่าย แล้วเดินตามต้อยๆ ไปเดินดูอย่างอื่นต่อ

ใช่ว่าวันนี้จะไม่มีกองงาน ใช่ว่าวันนี้จะไม่มีเอกสารที่ต้องเซ็น ธุรกิจไม่มีวันหยุดพักแต่ไม่รู้ทำไมพอเห็นข้อความจากฮัวซิ่วซิ่วลูกพี่ลูกน้องที่ส่งมาอวยพรเรื่องวันไร้สาระนี้แถมด้วยเรื่องเล่าที่ตนคิดว่ามันงี่เง่า ปัญญาอ่อนสิ้นดี แต่พอใครบางคนโผล่มาหาถึงที่บ้านด้วยรอยยิ้มสดใสที่มอบให้ตนเพียงผู้เดียวแล้ว ทุกอย่างก็เป็นอันว่ายกเลิกแบบไม่คิดอะไรทั้งสิ้น จะสำคัญแค่ไหนก็เป็นว่ารอไปจนกว่าคุณชายจะมีอารมณ์ไปทำงานต่อก็แล้วกัน ซึ่งมันคงไม่ใช่วันนี้แน่ๆ

“ คุณชายครับ… วันนี้จะชวนผมออกมาเดินเล่นในห้างแบบนี้เหรอครับ? “ สุดท้ายก็ถามออกมาอย่างสงสัย เพราะคนอย่างเซี่ยอวี้ฮัวไม่ใช่คนไม่มีธุระเสียที่ไหน ออกจะมากมายด้วยซ้ำ

“ ทำไม… หรือนายคิดว่าคนอย่างฉันจะเดินที่แบบนี้ไม่เป็นหรือไง? “ ปรายตามองคนที่เดินมาข้างๆ ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ แต่ในใจน่ะนึกสาปแช่งเจ้าแว่นซื่อบื้อ บทจะซื่อบื้อขึ้นมาก็ไร้เดียงสาได้อย่างน่าไล่ฟาดเป็นที่สุด แต่เอาเถอะ… ตบตีมันไปก็ไร้ประโยชน์เพราะถึงยังไงๆ งูมันก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่ฉลาดน้อยอยู่แล้ว

“ บู่ววว… ไม่ใช่ซักหน่อยครับ ผมก็แค่สงสัยเท่านั้นเองว่าวันนี้คุณชายนึกครึ้มยังไงถึงออกมาเดินเล่นในห้างแบบนี้ เห็นปกติไม่ชอบไม่ใช่เหรอครับ? “ หน้ายู่แก้มป่องได้อย่างน่าหยิกเป็นที่สุด มือเรียวเลยคว้าหมับแล้วจับดึงๆ ยืดๆ ให้สมใจซะเลย รอยยิ้มบางๆ ที่มุมปากกระตุกขึ้นน้อยๆ อย่างอารมณ์ดีเมื่อเห็นใบหน้าตลกๆ ของอีกฝ่ายที่โดนจับเล่น รังแกให้หายหมั่นเขี้ยวกับความซื่อบื้อ

“ พ… พอแล้วครับ…. แก้มผมช้ำหมดแล้วน้าคุณชาย “ ประท้วงเสียงอู้อี้เพราะโดนดึงแก้มอยู่ กว่าคุณชายเก้าจะยอมปล่อยให้เป็นอิสระได้ก็เป็นรอยแดงตรงแก้มทั้งสองข้าง มือหยาบจากการคว่ำกรวยมานานยกลูบๆ แก้มทั้งสองข้าง อูยยย คุณชายมือหนักชะมัดเลย แต่ถ้าแลกกับรอยยิ้มที่อีกฝ่ายมอบให้แล้ว… รู้สึกว่ามันคุ้มค่าล่ะนะ

กว่าจะออกจากห้างได้ก็เย็นย่ำแถมเดินทั้งวันก็ได้แค่ขนมมาถุงเดียวอีกต่างหาก จนถึงบ้านแล้วนั่นแหละร่างสูงที่ยังไงๆ ก็ไม่ยอมถอดแว่นออกมองถุงขนมที่วางเอาไว้อย่างสงสัย เพราะถึงคุณชายที่รักจะชอบกินขนมหรือว่าของหวานยังไงๆ ก็ไม่เห็นเคยจะซื้อขนมพวกนี้กินเลยนี่นา

“ นี่คุณชายครับ… ถุงนั้นน่ะ… ซื้อมาฝากคุณหนูฮัวซิ่วซิ่วเหรอ? ถามพลางชี้ไปที่ถุงที่วางแหมะเอาไว้ตั้งแต่กลับมาราวไม่ใช่ของๆ ตนเองกระนั้น แต่กลับได้รับคำตอบเป็นการส่ายหัวแทนเสียนี่

“ เปล่า… ถุงนั้นน่ะของนายต่างหาก “ สิ้นคำตอบก็ราวกับมีคำถามเด้งขึ้นมาเต็มไปหมด ใบหน้าหล่อออกสวยเอียงคอน้อยๆ ปานงูงง จนร่างเพรียวเดินเข้าไปหาแล้วกดจมูกหอมแก้มฟอดอย่างหมั่นเขี้ยวแกมอดใจเอาไว้ไม่อยู่ มันจะน่ารักเกินไปแล้ว!!

“ อ… เอ๋… ของผมเหรอครับ? แต่ผมไม่กินของหวานนะคุณชาย “ มองตาปริบๆ แต่ก็ไปหยิบถึงกระดาษที่ติดสก็อตเทปผูกโบว์เอาไว้ออกมาดู ป๊อกกี้รสดาร์คช็อคโกแลต 4 กล่องวางอยู่ในถุง ร่างเพรียวเงยหน้ามองผู้ให้อย่างสงสัยและรอคำตอบ วันนี้วันอะไรเหรอถึงให้ขนมแบบนี้น่ะ จะว่าวาเลนไทน์ก็ไม่น่าจะใช่เพราะวาเลนไทน์มัน 14 กุมภานี่นา นี่มันวันที่ 11 พฤศจิกาต่างหาก

“ วันนี้… เป็นวันป๊อกกี้ เดย์น่ะ ซิ่วซิ่วบอกฉันมาเมื่อเช้า… “ กระแอมเบาๆ แล้วท้าวความกลับไปยังข้อความที่ได้รับเมื่อเช้า โดยที่ร่างเพรียวก็นั่งพยักหน้าหงึกๆ อย่างรับรู้ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณชายล่ะคร้าบบบ อยากจะถามคำถามนี้ไปซะจริงๆ แต่ก็นั่งนิ่งเงียบๆ ฟังเป็นเด็กดี เพราะคุณชายเคยยบอกไว้ว่าชอบเด็กดี..

“ อืมมม เฮ้อออ หล่อนบอกว่าถ้ารักใครให้มอบป๊อกกี้ให้ 4 แท่ง แต่ฉันว่า 4 แท่งมันน้อยไปเลยให้นาย 4 กล่องแทน “ สุดท้ายไม่รู้จะพูดยังไงๆ ให้เข้าเนื้อน้อยที่สุดก็เลยพูดมันตรงๆ แทนซะเลย แต่เพราะพูดรงๆ นี่แหละคนที่รอฟังถึงกับสมองหยุดทำการชั่วคราวเลยทีเดียว… รักใครให้มอบป๊อกกี้…. รักใครให้มอบป๊อกกี้ โอ๊ยยย คุณชายครับแค่นี้ผมยังรัก ยังหลงคุณไม่พอใช่มั้ย? วงแขนคว้าเอวบางหมับแล้วเอาหัวถูไถเอวของคนรักอย่างออดอ้อนชนิดที่นานทีปีหนมันจะอ้อนแบบไม่ได้ออดอ้อนตีนให้ไล่กระทืบ

“ คุณชายยย แค่นี้ผมก็ทั้งรักทั้งหลงคุณจะแย่แล้วนะ… รักนะครับ… ผมรักคุณ อย่าทิ้งผมนะเจ้านายเลี้ยงผมแล้วต้องเลี้ยงให้ตลอดไปนะ “ ถูๆ พลางอ้อนคนรักตัวหอมอย่างเอาแต่ใจ นานๆ ทีขออ้อนซักหน่อยแล้วกันนะ

“ หึ… ถ้านายยังทำตัวน่ารักอยู่แบบนี้ล่ะก็นะเฮยเสียจื่อ… “ ยกมุมปากขึ้นน้อยๆ แล้วยกมือขึ้นลูบๆ หัว เอาเถอะ… อ่อนโยนบ้างจะเป็นไรไป เพราะแค่นี้อีกฝ่ายก็ไปไหนไม่รอดแล้ว เจ้างูน้อยตัวร้ายที่ขยันหวานเสน่ห์ไปทั่วแบบไม่รู้ตัว บางทีก็น่าจับขังไว้ในบ้าน แต่ถึงจะอยากทำแบบนั้นแค่ไหนก็ไม่มีทาง… เพราะอีกฝ่ายไม่มีวันที่จะยอมถูกกักขัง เอาเถอะ…ขอแค่ยังไม่เลื้อยหนีไปเที่ยวไหนไกลแล้วรู้จักรายงานตัว กลับบ้านมาให้เห็นหน้ากันบ้างจะยอมหลับตาซักข้างไม่รู้ไม่เห็นก็แล้วกัน

มือหนาเลื่อนไปปิดไฟหัวเตียงแล้วโอบกอดร่างเพรียวลงไปนอนที่เตียง กอดซุกไซร้ร่างในอ้อมแขน เสียงหวานพร่าที่ดังลอดออกมาอย่างอ่อนหวานจากสองร่างที่โอบกอดกันและกันไปตลอดค่ำคืนอันแสนหวาน

HAPPY POCKY’S DAY.

++++++++++++++++++++++++++++++

เอาของเก่ามาเล่าใหม่ /โดนตี

แหะๆ จำได้ว่าเรื่องนี้ยังไม่เคนยเอาลงบอร์ด จะแต่งใหม่ก็ไม่มีเวลาอีก ไหนๆ วันนี้เดลี่เป็นฮัวเฮยสุดที่รักก็เลยเอามาลง ขอบคุณที่อ่านค่ะ