[OS] แผลที่เหลืออยู่ [จางฉี่ซาน&อู๋เหล่าโกว] #dmbjdaily 275 days left (ป่วย)

[MinMin]

dmbjdaily 275 days left
ป่วย


แผลที่เหลืออยู่




“ท่านอาจารย์กำลังพักผ่อน ข้าไม่ยอมให้ท่านเข้าไปรบกวนท่านอาจารย์เด็ดขาด”
เฉินผีอาซื่อกระโดดลงมาจากกำแพงบ้าน มือข้างหนึ่งกำลูกเหล็ก ได้ยินเสียงกระทบของมันบ่งบอกว่าเจ้าของพร้อมซัดลูกเหล็กในมือใส่ทุกคนที่เขาต้องการ

“ข้ามีธุระกับเจ้า”
จางฉี่ซานมองคนตรงหน้า มีไม่กี่คนที่รู้ถึงตำแหน่งและอำนาจของเขาแล้วยังกล้ายืนเผชิญหน้าแบบนี้ได้ ไม่ต้องเอ่ยถึงอาการบาดเจ็บที่เป็นอยู่...เพิ่งกลับจากการคว่ำกรวย สภาพแค่ยืนยังไม่มั่นคงยังคิดจะอวดดี

“กับข้าหรือ? หากท่านจะถามเรื่องของที่ได้จากการคว่ำกรวย ลูกน้องของท่านจัดการส่วนของท่านเรียบร้อยแล้ว แต่ถ้าท่านคิดจะแย่งส่วนแบ่งของท่านอาจารย์ไป ถึงท่านอาจารย์จะใจดียกให้ แต่ข้าไม่ยอมแน่” เฉินผีอาซื่อบีบลูกเหล็กในมือ “ข้าไม่กลัวท่าน จางฉี่ซาน ที่ข้าไม่ทำอะไรก็เพราะเห็นแก่หน้าของท่านอาจารย์”

“เรื่องส่วนแบ่งจะเป็นยังไงข้าไม่สน” เจ้าบ้านตระกูลจางกล่าว “ทำไมเจ้าจึงเป็นคนเดียวที่กลับออกมาได้”

น้ำเสียงนั้นเย็นเยียบ หากเป็นคนทั่วไปฟังคงสั่นสะท้าน น่าเสียดายที่เฉินผีอาซื่อเจออะไรที่น่ากลัวกว่านี้มามาก เขามองตาอีกฝ่าย ค้นหาความหมายในคำถามนั้น ก่อนจะเริ่มเข้าใจอะไรบางอย่าง

“ถ้าท่านจะถามถึงไอ้หมาอู๋ ท่านควรไปดูที่บ้านสกุลอู๋ ไม่ใช่มาที่บ้านสกุลเอ้อร์”

“เจ้าฆ่าเขาด้วยหรือเปล่า”

ลูกเหล็กดีดเฉียดผ่านหน้าจางฉี่ซานไป เสียงตอบกลับมาเต็มไปด้วยอารมณ์โกรธ
“ถ้าจะมีใครสักคนฆ่ามัน ก็เป็นตัวมันเอง ข้าต้องซวยเพราะมัน ไม่ฝังมันอยู่ในกรวยด้วยก็ดีเท่าไรแล้ว!”

จางฉี่ซานไม่โต้ตอบ เมื่อได้คำตอบที่ต้องการก็ไม่มีประโยชน์ที่จะอยู่ต่อ เขาเลือกที่จะเดินออกจากเขตของตระกูลเอ้อร์ ได้ยินเสียงสบถตามหลัง

เขาเร่งฝีเท้า...ความใจเย็นที่เพียรรักษามาได้ตลอดทั้งวันตั้งแต่ทราบข่าวว่าคณะขุดสุสานที่ส่งไปมีรอดกลับมาเพียงคนเดียวพังทลายลง เขารู้จักฝีมือของเจ้าบ้านสกุลอู๋ดี และที่รู้ดียิ่งกว่าคือความอันตรายของกรวยที่ต้องคว่ำ อย่างไรเสียอู๋เหล่าโกวก็ยังเป็นคนหนุ่มวัยคะนอง ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลัง เขาพลาดเองที่เชื่อมั่นในคำพูดและรอยยิ้มซื่อๆของเจ้าหนุ่มนั่นว่าจะกลับมาอย่างแน่นอน

ยามนี้เป็นเวลากลางคืน ประตูบ้านสกุลอู๋ปิดสนิท ดวงไฟรอบด้านมือมิดประหนึ่งไม่มีคนอยู่ จางฉี่ซานลังเลว่าควรจะเคาะประตูรอเจ้าของบ้านที่ไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหนมาเปิด หรือบุกรุกเข้าไปเลย ก่อนที่จะได้คำตอบในใจ เขารู้สึกได้ถึงแรงกระตุกที่ขากางเกง ก้มลงมองจึงเห็นสุนัขตัวเล็กที่อู๋เหล่าโกวชอบพกพาไปไหนมาไหนด้วย...เป็นโชคดีที่เขาไม่ได้ขยับขา มิเช่นนั้น เจ้าตัวจิ๋วที่ขาอาจจะโดดเตะตายไปแล้ว

“เจ้านายของเจ้าอยู่ไหน”

เสียงเห่ามาแทนคำตอบ แล้วเจ้าทิเบแทน สเปเนียลก็วิ่งนำไป ด้วยขนาดตัวที่ต่างกันมาก จางฉี่ซานเดินช้าๆตามมันไป ลัดเลาะตามกำแพงบ้านไปจนถึงบริเวณที่มีต้นไม้พุ่มไม้ปกคลุม เจ้าหมาก็หันมาเห่าหนึ่งครั้งก่อนจะมุดหายเข้าไปในพุ่มไม้

...นั่นหมายความว่าเขาต้องมุดตามเข้าไปหรือ

เขาก้มตัวคุกเข่าคลาน แหวกพุ่มไม้หนาทึบหลายชั้น ในยามค่ำคืนเขามองไม่เห็นอะไรนอกจากสัมผัสของพุ่มไม้ คลานเข้าไปหน่อยจึงคลำโดนกำแพง คนที่เคยคว่ำกรวยอย่างเขาคลำปุ๊บรู้ปั๊บว่าเป็นกำแพงหลอก ออกแรงผลักให้ตรงจุดก็เปิดออกเป็นประตูเข้าบ้าน นี่คงเป็นประตูลับที่เจ้าบ้านทำไว้สำหรับหมาโดยเฉพาะ

เจ้าหมาตัวจิ๋วเห่าทันทีที่เขาโผล่เข้ามาในเขตบ้าน ตัวบ้านมืดสนิท ไม่มีสภาพใดบ่งบอกถึงการมีคนอยู่ จางฉี่ซานลุกขึ้นยืน เขาจึงสังเกตเห็นว่าในความมืดรอบตัวเขามีสุนัขนับสิบตัวยืนล้อมอยู่ พวกมันส่งเสียงคำรามในคอ ท่าทางไม่ต้อนรับแขก

เขาเคยเจอสถานการณ์แบบนี้มาแล้ว และรู้ดีว่าจะรับมือพวกมันยังไง เขายืนนิ่งสงบ ไม่นานนักเสียงขู่ก็ค่อยๆกลายเป็นเสียงคราง เงาร่างที่พร้อมกระโจนก็กลายเป็นนอนหมอบ

จางฉี่ซานก้าวผ่านหมาเฝ้าบ้านไปสู่ตัวบ้าน เสียงเห่าของทิเบแทนนำทางเขาไปยังห้องที่เปิดประตูแง้มไว้  เขาเปิดมันออก ภายในห้องไม่มีแสงไฟจึงเห็นเป็นเพียงเงาร่างของคนคนหนึ่งนอนอยู่ที่พื้นกับหมาอีกสี่ตัว สองในนั้นผงกหัวยืนขึ้นทันทีที่เขาเปิดประตู เสียงเห่าดังลั่นจนน่าคนที่หลับลึกก็น่าจะตื่น ไม่ต้องพูดถึงคนคว่ำกรวยที่มีความระวังตัวสูง ตามปกติอู๋เหล่าโกวควรจะลุกขึ้นมาตั้งแต่ได้ยินเสียงขู่ของหมานอกบ้านแล้ว

เพราะฉะนั้น การที่อู๋เหล่าโกวยังคงนอนหลับอยู่จึงเป็นเรื่องผิดปกติ จางฉี่ซานพุ่งตรงไปหาคนที่นอนอกับพื้น สิ่งแรกที่ทำคือจับชีพจร เมื่อพบว่ายังมีการเต้นปกติ เขาจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก

เขาจุดไฟในห้อง มองเห็นสภาพเจ้าบ้านที่ปล่อยให้หมาดูแลบ้านแทนตัวเองแล้วอดตำหนิไม่ได้ว่าเจ้าหนุ่มนี่ไม่ระวังตัวเองเสียเลย

อู๋เหล่าโกวนอนแผ่หมดสภาพ เสื้อผ้าหลุดลุ่ย ตามตัวมีแต่รอยแผล บางแห่งเลือดแห้งกรัง บางแห่งเลือดยังสดใหม่ ผิดกับหมาอีกสองตัวที่นอนหมอบอยู่ข้างๆ พวกมันได้รับการพันแผลดูแลอย่างดี หลับสนิทสบายใจ

...เจ้าบ้านสกุลอู๋รักหมาแค่ไหน เพียงเห็นภาพนี้ไม่ว่าใครก็เข้าใจ

จางฉี่ซานกวาดสายตามองหาของที่ควรตกอยู่ในห้อง แล้วก็พบว่าหมาสองตัวที่เห่าใส่เขาบัดนี้ทำตัวสงบเสงี่ยม คาบอุปกรณ์ปฐมพยาบาลมาให้เหมือนรู้ทัน ส่วนทิเบแทนตัวจิ๋วซุกตัวนอนอยู่ข้างเจ้านายของมันตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้

ภาพตรงหน้าทำให้เขาอดยิ้มออกมาไม่ได้...ถึงตอนตื่นจะดื้อหัวแข็งยังไง ตอนนอนท่ามกลางหมาพวกนี้กลับดูเหมือนเด็กน้อยไม่มีผิด

ไล่มองแผลตามตัวแล้ว...ท่าทางคืนนี้คงอีกนาน...

อย่างแรกคือเช็ดตัวทำความสะอาดแผล เขาถอดเสื้อที่สภาพไม่หลงเหลือความเป็นเสื้อของอีกฝ่ายออก ได้ยินเสียงวัตถุถูกลากมากับพื้น...หมาตัวหนึ่งลากกะละมัง หมาอีกตัวคาบผ้ามาให้...ถูกฝึกมาดีจริงๆ

ผ้าชุดน้ำบิดหมาดๆ แตะลงบนตัว ได้ยินเสียงครางเบาๆ แล้วคนที่นอนหมดสติอยู่นานก็ลืมตาขึ้น จางฉี่ซานรู้ทันทีว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรต่อ เขาใช้มืออีกข้างกดตัวอู๋เหล่าโกวไว้ พูดว่า

“ข้าเอง”

นานทีเดียวกว่าอู๋เหล่าโกวจะเอ่ยขึ้น
“ท่านจางฉี่ซาน ข้านึกว่าท่านเป็นผีดิบเสียอีก”

“เจ้ากลับมาช้า”

“ข้ามัวแต่ช่วยหมา เกือบโดนทิ้งอยู่ในกรวย” อู๋เหล่าโกวหัวเราะ ดันมือของจางฉี่ซานออกแล้วขยับตัวลุกขึ้น “ตั้งใจว่าพรุ่งนี้จะไปรายงานตัวพร้อมกับของที่ได้มา ไม่นึกว่าท่านจะใจร้อน กลัวข้าเบี้ยวนัดไม่ส่งของขนาดนี้”

จางฉี่ซานไม่ตอบอะไร ปล่อยให้อีกฝ่ายดึงผ้าไปจากมือ จัดการเช็ดล้างแผลของตัวเอง

“หมาของข้าเชื่องกับท่านจริงๆ ข้าล่ะหงุดหงิด ถ้าเป็นคนอื่นเข้ามาป่านนี้คงเหลือแต่กระดูกแล้ว” บ่นพลางฉีกขากางเกงแหว่งๆออกจนเหลือสภาพไม่ต่างจากกางเกงชั้นใน เมื่อเลือดนองขาถูกเช็ดออกจึงเห็นเป็นแผลเหวอะหวะหลายแห่ง “แต่ท่านมาก็ดีแล้ว สภาพข้าเป็นแบบนี้ พรุ่งนี้จะได้ไม่ต้องคลานไปหาท่าน”

“ถ้าเจ้าไม่สบาย เจ้าไม่ต้องไปก็ได้”

“ท่านจะได้บุกมาหาข้าพร้อมลูกน้องโทษฐานที่ข้าไม่ไปรายงานตัวพร้อมกับของที่ได้จากการคว่ำกรวย” อู๋เหล่าโกวหันไปรับขวดยาจากหมา เขาทำหน้าเบ้ใส่ขวดยา พอเปิดฝาก็กัดฟันกลั้นใจ เทพรวดใส่แผล ร่างของเขากระตุก เสียงครางเจ็บปวดเล็ดลอดออกมา ตามด้วยเสียงสบถ “ข้าไม่แปลกใจเลยว่าทำไมไอ้หมาพวกนั้นถึงดิ้นนักเวลาข้าเทไอ้นี่ใส่ ท่านไม่ต้องมายุ่งกับแผลของข้า ข้าขอจัดการเองดีกว่า”

มือที่กำลังยื่นไปชะงักกลางคันเมื่อได้ยินคำห้าม จางฉี่ซานจึงนั่งมองคนป่วยทำแผลเองอย่างเงียบๆ แต่เพราะได้นั่งมองเฉยๆ เขาจึงสังเกตเห็นบางสิ่งผิดปกติ

“เจ้ากำลังทำแผลหรือทำให้เกิดแผลเพิ่มกันแน่”

อู๋เหล่าโกวหยุดมือ หันมามองเขา “ท่านถามอะไรแปลกๆ ข้าต้องทำแผลสิ ไม่งั้นจะใช้ไอ้ยาที่แสบแทบฆ่าคนตายแบบนี้ทำไม”

“เจ้าทำร้ายตัวเองให้เจ็บปวด” เขากวาดตามองหมาห้าตัวในห้อง “หมาที่เจ้าพาไปคว่ำกรวยหายไปสองตัว”

ประโยคนั้นอาจจะเป็นสิ่งต้องห้าม อู๋เหล่าโกวนิ่งไปนาน...นานมากกว่าจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
“พวกมันตายอยู่ในกรวย ข้าพาออกมาไม่ทัน” เขาหลับตาลง “พวกมันตายแทนข้า”

ถ้าเป็นคนทั่วไป คำพูดนี้อาจจะมีความหมายแค่สุนัขสองตัว แต่สำหรับอู๋เหล่าโกวผู้รักหมายิ่งกว่าคน ย่อมหมายถึงเขาได้สูญเสียสิ่งที่สำคัญไปสองสิ่ง...บางทีแผลตามตัวอาจจะเจ็บ แต่แผลที่ใจเจ็บยิ่งกว่า เพราะฉะนั้นจึงพยายามทำให้ตัวเองสนใจแต่ความเจ็บปวดทางกาย เพื่อจะได้ไม่ใส่ใจความเจ็บปวดที่เกิดในใจ

ใช่ว่าจางฉี่ซานจะไม่เข้าใจ...เขาเองก็เป็นคนหนึ่งที่มีชีวิตจากการสูญเสียของชีวิตคนอื่น อย่างน้อยก็บิดาของเขา...

ทว่า หากมัวแต่สนใจเรื่องเหล่านี้ คงไม่สามารถใช้ชีวิตต่อไปได้ จิตใจดีงามไม่ใช่สิ่งจำเป็นในวงการนี้ เขารู้และเข้าใจดี แต่บาดแผลของคนเราย่อมต่างกันไป แผลของเขากลายเป็นแผลเป็นขนาดใหญ่ในใจไปแล้ว ส่วนของอีกฝ่ายอาจจะยังเป็นแผลสดใหม่...ความเจ็บปวดย่อมไม่เท่ากัน

“เจ้าต้องมีชีวิตอยู่แทนพวกมัน”

อู๋เหล่าโกวยิ้มเศร้าๆ
“จริงของท่าน”

“ข้าทำแผลให้เจ้าเอง เจ้านอนพักไปเถอะ”

“ท่านทำดีกับข้าแบบนี้ คงไม่ได้คิดส่วนแบ่งจากการคว่ำกรวยเพิ่มทีหลังหรอกใช่ไหม ข้าเพิ่งเก็บหมามาเพิ่มอีกห้าตัว ค่าใช้จ่ายอาน” ถึงจะพูดแบบนั้น แต่อู๋เหล่าโกวก็นอนลงอย่างว่าง่าย ยกแขนสองข้างที่พันแผลเองเสร็จแล้วพานบนใบหน้า ปิดดวงตาไว้แล้วปล่อยให้คนอาสาพันแผลที่ขา

“เจ้าดูแลแต่หมา ดูแลตัวเองเสียบ้าง”

“...บางทีข้าก็คิด ทำไมข้าถึงมีชีวิตรอดเพียงคนเดียว ตั้งแต่เหตุการณ์ที่เนินเขาเปียวจื๋อหลิ่ง...”

“เพราะเจ้าควรจะมีชีวิตอยู่” จางฉี่ซานเอ่ย ได้ยินเสียงหัวเราะฝืนๆจากคนป่วย แล้วทุกอย่างก็นิ่งสงบ

หลังจากพันแผลเสร็จ เขาก็พบว่าอู๋เหล่าโกวหลับไปแล้ว เขาจึงอุ้มคนป่วยขึ้น พอเห็นว่าเจ้านายจะถูกพาตัวไป สุนัขสามตัวในห้องก็ลุกขึ้นตามอย่างพร้อมเพรียง ร้องขู่คำรามในคอ

จางฉี่ซานยกนิ้วชี้ข้างหนึ่งแตะปาก ส่งเสียงชู่เบาๆ เพียงเท่านี้ หมาที่ถูกฝึกมาดีก็เข้าใจ พวกมันล่าถอยกลับไปนอนหมอบอย่างสงบอีกครั้ง แม้แต่ทิเบแทน สเปเนียลยังไม่ตามมา

แว่วเสียงปิดประตูห้อง เรื่องต่อจากนี้เป็นของคนสองคน...หมาไม่เกี่ยวแต่อย่างใด

[velvetronica]

กรี๊ซซซซซซซซ ฟหกดฟหกดฟหกดฟหกด

//ตั้งสติ

ปู่จางงงงงงง น่ารักมากมายก่ายกองเป็นภูเขาเลากาทายาไม่หมด(?) คือปู่มาตามถึงบ้าน แล้วพฤติกรรมเหมือนมาบ่อยคุ้นชินนี่มันอะไรคะ อุแง้

ส่วนปู่อู๋นี่ก็โมเอ้มาก แอร้ๆๆๆๆๆ ครอบครัวน้องหมาน่าฮักกกกกกกก งือ ชอบอ่ะ ทำแผลหมาแต่ไม่ทำแผลตัวเอง อู๋เหลาโก่วน่ารัก

แงงงงงงงง //เป็นคอมเมนท์ที่ไร้สติมาก

ชอบตรงที่ปู่จางจำหมาปู่อู๋ได้ด้วย รักจริงหวังแต่งมากค่ะ เลิฟมีเลิฟมายด๊อกยิ่งนัก //ปาหัวใจใส่

ชอบมาก ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะคุณมินมิน //กอดรัด

[SilverCloud]

เดี๋ยวๆ อุ้มเข้าห้องแล้วยังไงต่อคะ มันต้องมีต่อสิ น้องหมาไม่เกี่ยวก็จริงแต่ด้วงเกี่ยวได้ใช่มั้ยคะ //เซ็ทกล้องพร้อมถ่าย

[sinnerdarker]

กรี๊ดดด กร๊ดดดด ร้ายดายย แง เดี๋ยวๆๆๆ ไปทำงานต่อก่อน พรุ่งนี้จิมาตามอ่านนะคะ ฮืออออ โอ๊ยย สติข้าาา

[Lin_ChaCHa]

โอ๊ยยยยยยยยยยยย น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เฉินผีอาซื่อน่ารักค่ะะะะะะะะะ

เปิดมากะสครีมปู่อู๋เต็มที เจอคนนี้โดดจากกำแพงบ้านท่านอาจารย์มาข่วนหมอนก่อนเลยค่ะ //ติ่งจะไม่ทนนนนนนนนนนน

หมาปู่อู๋นี่เชื่องกับปู่จางมาก... รู้สินะ ว่าคนนี้ไม่ทำร้ายเจ้านายแน่ๆ หมาสัมพันธ์ได้ถึงความจริงใจของคนแน่ๆ เลยค่ะ แอร๊ยยยยยยยยยย

จะว่าไป....ปู่จางกับท่านอาจารย์เอ้อร์นี่... เข้าข่ายมีเด็ก(หนุ่ม)ต้องดูแลคอยกำกับทั้งคู่เลยนะคะ ชอบซน? หาเรื่องใส่ตัว ดื้อไม่ต่างกันเลย ฮา

[janejana]

โฮกกกกกกกกกก//กรีดร้อง

อุ้มเข้าห้องเสร็จแล้วยังไงต่อ?อยากรู้มากกกกก

สงสัยต้องมโนเองไปก่อน

ปู่จางกับปู่อู๋น่ารักมากค่ะ

[Naitear]

แงงงงงงงงงงงงง อ่านแล้วก็รู้สึกว่า #จางสยบหมา จริงๆค่ะ แงงงงงงง 555555555555555555555

โมเมนท์อบอุ่นมากค่ะ ฮือออ ////////// รู้สึกว่าปู่จางห่วงปู่อู๋ม้ากมาก แทบจะไม่ให้ห่างตัวเลยทีเดียว เจ้าซันชุ่นติงก็เหมือนกับเป็นกามเทพนำรั---- #เดี๋ยว ฟฟฟฟฟฟฟฟ ว่าแต่อากงซื่อมือหนึ่งถือลูกเหล็กอีกมือนึงถือปูรึเปล่าค------ #แค่ก #เดี๋ยวเจอปูบิน

ฉาก'ชู่ว'นี่สะท้านใจมากเลยค่ะ ///w\\\ น้องหมารู้งานนะคะ ต่อจากนี้ก็เป็นเรื่องของคนสองคนเนอะ หึหึหึ

รอติดตามต่อค่าา #ปักธง

[Dreamy]

รุ่นปู่นี่เด็ดดดดดดดดดดดดดดด โอยยยยยยยยยยยย ด้วงสครีมกลิ้งไปหลายตลบตอนประโยคสุดท้าย ปู่จางขาาาาาาาา หลานขอเทปบันทึกย้อนหลังหน่อยสิคะ -.,- #โดนตบ

[kaew_nya]

แอร๊ยยยยยยยยยยย *กรีดร้องรัวๆ*
ปู่จางอุ้มปู่อู๋เข้าห้อง แล้วปู่จางกลับไปนอนบ้านตัวเองสินะคะ (ทำหน้าใสซื่อ)

น้องหมาน่ารักมากๆ แสนรู้ทุกตัวเลย ปู่อู๋เก่งมาก ฝึกมาได้ดีขนาดนี้
เข้าใจความรู้สึกปู่อู๋เลยค่ะ ที่ช่วยน้องหมาออกจากกรวยมาไม่ทัน ;_;
ส่วนปู่จาง หมาของบ้านสกุลอู๋ยอมหมอบให้ทุกตัว
แล้วยิ่งตอนที่ปู่หันไป "ชู่" ให้น้องหมา แล้วน้องหมาพร้อมใจกันนอนหมอบนี่แบบ
เห็นได้ชัดว่าคุมอยู่ ฮ่ะๆๆๆๆ

ขอบคุณที่แต่งคู่นี้มาให้ได้เชยชมค่ะ >w<

[Shiaeri]

จางสยบหมานี่จางสยบหมาจริงๆ แต่นึกภาพปู่จางคฃลานตามหมาไปแล้วแบบ ปู่วววววววววววววววววว

รู้สึกชอบปู่อู๋รักหมา ฮือ ชอบผู้ชายแบบปู่อู่
ตอนบอกหมาตายไปสองตัวนี่จะร้อง เข้าใจปู่เลย ฮือ ปู่อู่ไม่ร้องนะคะ

ชอบคู่นี้มากเลย ปู่จางน่ารัก ปู่อู๋น่ารักกว่า (ฮาาา )

[FateKiRi]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย น่ารักกกกกกกกกกกกก น่ารักเกินไป เกินไปจริงๆ หลานจะไม่ทน!! ฟหฟดฟหดหฟดฟดหดหดหดฟดหดกหกหฟดฟกฟหกฟหกหฟก

ชอบมากๆชอบทุกช่วงเลย ชอบทั้งหมด โฮกกกก
ความเป็นห่วงของปู่จางที่มีให้ปู่อู๋ หรือที่ปู่อู๋มีให้น้องหมา ไม่ว่าอะไรก็น่ารักทั้งนั้น โมเอ้!
ยิ้มไม่หุบเลยโดยเฉพาะปู่จางบอกน้องหมาให้เงียบเสียง มีการยกนิ้วชู่ววด้วย ไม่ไหวแล้ววววว
ส่วนตรงที่พอทำแผลให้น้องหมาเสร็จตัวเองกลับหลับนี้สมกับเป็นคุณปู่มากๆ รักหมาห่วงหมามากกว่าตัวเองอีก
ประทับไต เอ๊ย ประทับใจมากๆเลยค่ะคุณมินมิน ขออีกได้ไหม

[meanato]

เรื่องของคนสองคนนี่มันอะไรกันค้าาาาาาาาา

[Eclipse]

เป็นฟิคที่อ่านแล้วได้หลายอารมณ์มากค่ะ ทั้งฮา เศร้า เหงา รัก น้องหมาก็น่าเอ็นดุเหลือเกินนน//กรี๊ดกร๊าด

ปู่อู๋คนอ่อนโยน ฮือออ ไม่เอาไม่ร้องนะคะ ปู่จางจะอยู่ดูแลถึงเช้าเลยค่ะปู่!

ประโยคสุดท้ายคือแอร๊ยมาก ต่อจากนี้เป็นเรื่องของเค้าสองคนเนอะ หมาไม่เกี่ยวแล้วเนอะะะ//มโนต่ออย่างคลั่งไคล้

[faliona01]

ความเเซ่บ! ของรุ่นปู่นี้มันคืออะไร (น้ำลายไหลพราก)
ปู่จาง ปู่จาง ปู่จาง
ถ้าอากปู๋อู๋เป็นสตรีคงขอแต่งงานไปแล้วสินะคะ
ว่าแต่ บุกตามไปถึงที่ซ่อนตัวได้เลยเชียวหรือคะ!!!

[galu]

ตกหลุมคุณปู่ทั้งสองเข้าแล้วค่ะคุณมินมิน(/////)
พออยู่ด้วยกันแล้วรู้สึกลงตัวดีจังงง ปู่อู๋ก็น่ารักกก ยิ่งโวยวายยิ่งน่ารัก

//นั่งชันเข่าหน้าประตูเอาแก้วแนบในตอนจบค่ะ (ด้วงสงสัยจริงจริ๊งง)

[Mill]

ภาพปู่จางทำแผลท่ามกลางฝูงหมาผุดขึ้นมาในหัวเลย น่ารักมากๆ
แต่โอยยยย อ่านถึงตอนที่บอกว่าพวกมันตายแทนข้า น้ำตาแทบซึมเลยค่ะ
ปู่จางสยบหมาได้จริงๆค่ะ ฮือออออออ
อ่านแล้วรู้สึกถึงความใสซื่อของปู่อู๋และความห่วงใยของปู่จางเลย
เหมือนมีเงาของอู๋เสียกับเสี่ยวเกออยู่จริงๆ

[Feran.FS]

เดี๋ยวๆ อุ้มเข้าห้องแล้วยังไงต่อคะ มันต้องมีต่อสิ น้องหมาไม่เกี่ยวก็จริงแต่ด้วงเกี่ยวได้ใช่มั้ยคะ //เซ็ทกล้องพร้อมถ่าย

คิดเหมือนกันเลยค่ะ แฮ่!!!!! อิอั๊งงงง หมาน่าย๊ากกกกกก//ฟัด

[gaaraclub]

ไม่ใช่แค่จางสยบหมานะคะ จางสยบอู๋แล้วค่ะะะะะ

*กรีดร้องทุรนทุรายแบบด้วงที่ต้องการความยาวมากกว่านี้*

รุ่นปู่คือดีงาม ปู่อู๋โมเอ้ นึกภาพอยู่ท่ามกลางหมาแล้วโมเอ้จริงๆ
ปู่จางก็ ฟกฟดฟเฟหฟเ *ระเบิดตัว* ///7///

[ryu77]

ปู่จางเป็นคนช่วยรักษาบาดแผลของปู่อู๋ทั้งภายนอก(ร่างกาย)และภายใน(จิตใจ)เลยใช่ไหมคะเนี่ยย~

โอ๊ยยย ฟิน
ปู่จางเป็นห่วงปู่อู๋ด้วย
เป็นฟิคที่ดีงามค่ะ (^_^)b

[FunnyLee]

อุ้ยๆๆๆๆ จะทำอะไรก็ถนอมหน่อยนะปู่จางแหม่ๆปู่อู่ยังไม่หาย หึหึ

[Nlm1122]

เดี๋ยวๆ อุ้มเข้าห้องแล้วยังไงต่อคะ มันต้องมีต่อสิ น้องหมาไม่เกี่ยวก็จริงแต่ด้วงเกี่ยวได้ใช่มั้ยคะ //เซ็ทกล้องพร้อมถ่าย

เดี๋ยวค่ะเดี๋ยว สภาพไม่เอื้อนะคะ 555 ใจเย็ดๆ เอ๊ย! ใจเย็นๆนะ เดี๋ยวปู่อู๋จะได้เดี้ยงก่อนแต่ง #ผิด