[OS] In the middle of the night [ผิงเสีย/เสียผิง]

by **patri_perry** Sat 15 Nov 2014, 17:50

[One shot] In the middle of the night.

กลางดึกคืนหนึ่ง ผมจำได้ว่าคงสักราวๆตี 1 ตี 2 ผมนอนไม่หลับ เลยกะว่าจะลงมาหาน้ำดื่มเสียหน่อย แต่ขายังไม่ทันได้ก้าวลงบันใด หูของผมดันได้ยินเสียงกุกกักดังมาจากชั้นล่างของบ้าน

แวบแรกที่ได้ยิน ผมแอบใจสั่นขึ้นมาเล็กน้อย กลัวว่าจะเป็นอะไรที่วิทยาศาสตร์อธิบายไม่ได้ แต่พอลองมาคิดดูอีกที ความเป็นไปได้ที่จะเป็นสัตว์ก็มีมากกว่า แต่ตัวอะไรมันเข้ามาในบ้านผมล่ะ? หนู? หรือว่าจะเป็นขโมย?

ตายล่ะหว่า ถ้าเป็นขโมยจริงจะทำยังไง? แต่ถือว่ามันกล้ามากนะที่มาขึ้นบ้านผม ไหนๆ ผมก็เคยเจอทั้งสัตว์ประหลาดทั้งอะไรต่อมิอะไรมาเยอะแยะ กับอีแค่โจรกระจอกคนเดียวคงไม่คณามือเท่าไหร่กระมัง?

คิดได้ดังนั้นผมก็ก้าวต่อไปอย่างเงียบเชียบ สายตาพยายามมองหาสิ่งของที่สามารถใช้เป็นอาวุธได้ในความมืด พลันคว้าไม้กวาดด้ามหนึ่งมาได้แถวๆ ตู้เก็บของข้างบันได

ได้การล่ะ ถึงไม้กวาดจะบอบบางไปหน่อย แต่ถ้าเอาไปฟาดหัวแรงๆสักทีก็อาจทำให้มึนไปได้เหมือนกัน

ผมค่อยๆ ย่องไปตามทิศทางของเสียง คาดว่ามันน่าจะดังมาจากห้องครัว หรือเจ้าโจรมันจะหิว เลยเข้ามาขโมยของกินที่บ้านผม?

ยิ่งเข้าใกล้บริเวณห้องครัว เสียงก็ยิ่งชัดขึ้นเรื่อยๆ ทีนี้ผมแน่ใจแล้วว่า ไอ้ตัวที่บุกบ้านผมมันจะต้องอยู่ในห้องครัวแน่ๆ

ผมกลืนน้ำลายอึกหนึ่ง ยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่ผุดบนใบหน้า ก้อนเนื้อในอกผมเต้นตุบๆด้วยความตื่นเต้น ในที่สุดผมก็เอื้อมมือไปเปิดประตูห้องครัวออกช้าๆ มองเห็นเงาร่างหนึ่งในความมืด เงานั้นคล้ายจะรู้ว่ามีสิ่งมีชีวิตอื่นอยู่ใกล้ๆด้วย มันจึงหยุดนิ่งในทันที

ในขณะที่ผมกำลังเงื้อไม้กวาดขึ้นฟาดนั่นเอง เงานั่นพลันพุ่งเข้ามาก่อนจะจับแขนผมบิดไปด้านหลัง ไม้กวาดหลุดมือตกลงไปกระทบพื้นเสียงดัง พอผมร้องเสียงหลงนั่นแหละ น้ำเสียงอันแสนจะคุ้นเคยก็ดังขึ้น

"อู๋เสีย?"

เสียงนั้นเจือความฉงนเอาไว้เล็กน้อย ผมรู้ทันทีว่าเงานั่นคือใคร เมินโหยวผิงนั่นเอง เขาปล่อยแขนผม แล้วยืนจ้องมานิ่งๆอยู่อย่างนั้น

ผมสะบัดแขนไล่ความเจ็บปวดประกอบเสียงร้องโอดโอยอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดสวิตช์ไฟที่ผนัง กระพริบตาปรับให้ชินกับแสงสว่างไปอีกครู่ พอชินแล้วก็มองเขา เขาก็มองผม จ้องกันอยู่เนิ่นนาน เกิดเป็นความเงียบอันน่าอึดอัด

"นายมาทำอะไรที่นี่ / นายมาทำอะไรที่นี่" ผมกับเมินโหยวผิงเอ่ยขึ้นพร้อมกันพอดิบพอดี พูดจบเขาก็เงียบไป เห็นดังนั้นผมจึงถือวิสาสะพูดก่อน

"ฉันนอนไม่หลับเลยจะมาหาของกิน นายล่ะมาทำอะไรที่ครัวบ้านฉัน?"

"หาของ" เขาตอบ แล้วก็เงียบไปอีก

อา จริงสิ ผมลืมไปเสียสนิทว่าไม่ได้อยู่คนเดียว ช่วงนี้นายอ้วนมีธุระด่วน เขาเลยมาฝากเมินโหยวผิงไว้กับผมชั่วคราว

ผมกำลังจะถามเขาว่ามาหาอะไรเอาป่านนี้ แต่ดันหาวออกมาหวอดใหญ่เสียก่อน ดูท่าเมื่อครู่จะใช้พลังงานเยอะไป ตอนนี้เลยเริ่มง่วงเสียแล้ว

"นี่ก็ดึกมากแล้ว นายไปนอนเถอะ ฉันเองก็จะไปนอนแล้วเหมือนกัน" ผมก้มเก็บไม้กวาด "ของอะไรนั่นค่อยหาตอนสว่างก็ได้มั้ง" พูดจบผมก็หาวอีกรอบ ยกมือปิดปากแทบไม่ทัน

ผมเดินออกจากห้องครัวโดยไม่ลืมกำชับเขาให้ปิดไฟ พอเข้าห้องล้มตัวลงนอน หัวถึงหมอนปุ๊บก็หลับสนิททันที

ช่วงสายของวันถัดมานั่นเอง ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาเห็นสมุดบัญชีร้านที่เมื่อวานหาอยู่ทั้งวันก็ยังหาไม่เจอจนถอดใจไปแล้ววางอยู่ที่หัวนอนของผมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

-END-

-----------------------------------------------

อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย ของท่านหายต้องช่วยท่านหา(?)

เคยลงในทวิตไปแล้ว แต่ลืมเอามาลงในบอร์ดค่ะ ถถถถถถ

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่าาาา ヽ(・ω・)ﾉ