[OS] #DMBJdaily (บุหรี่): หนึ่งม่านควัน [ผิงเสีย]

by **Koume** Fri 14 Nov 2014, 22:59

[OS] #DMBJdaily (บุหรี่): หนึ่งม่านควัน [ผิงเสีย]

คำเตือน : สปอยเล่ม10ค่ะ

---------------

เคยได้ยินว่าเวลาเปลี่ยน ผู้คนก็เปลี่ยน ตัวเขาเองก็เป็นเช่นนั้น

หลังผ่านเรื่องราวมามากมาย เทียนเจินอู๋เสียคนเดิมก็ค่อยๆถูกบังคับให้ต้องเลือนหายไป มอบหัวใจไปแล้วอย่างไร ให้ความเชื่อใจแล้วอย่างไร เส้นทางที่เขาเดินไม่สามารถหยุดพักตัวได้อีก เขารู้ดีตั้งแต่ต้น สุดท้ายต้องเก็บความรู้สึกทุกอย่างซุกซ่อนเอาไว้ในสมุดบันทึก คงเหลือไว้แค่หน้าที่ที่ถูกวางไว้บนบ่าเท่านั้น ในเมื่ออดีตไหลย้อนไม่ได้ ย่อมไม่อยากรื้อฟื้นความหลังอะไรขึ้นมาอีก

คนที่กล้าพูดถึงเรื่องของเขาในอดีตมีน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย อันที่จริง...หากไม่นับนายอ้วน เสี่ยวฮัว เฮยเสียจื่อ ซิ่วซิ่ว รวมถึงกระทั่งหวังเหมิงที่เป็นมือขวามานานแล้ว ก็ไม่มีใครที่รู้จักเขาในอดีตอีกต่อไป

หลายครั้งที่ตื่นเช้ามาต้องเฝ้าถามว่าตัวเองเป็นใครกันแน่

แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้รับอนุญาตให้ถอดหน้ากากออกได้อีก

ครั้งหนึ่ง เจ้าหวังเหมิงเคยบอกว่านอกจากหน้ากากที่สวมใส่เพื่อปิดบังแล้ว ยังมีบางสิ่งคอยบังเขาอยู่อีกชั้นหนึ่ง

“เจ้านาย คุณสูบบุหรี่หนักเกินไปแล้ว”

อดีตลูกจ้างหกร้อยหยวนอยู่ด้วยกันมานาน ย่อมรู้นิสัยใจคอเจ้านายตน เมื่อก่อนอู๋เสียจะหยิบมาสูบเฉพาะเวลามีเรื่องคิดไม่ตกเท่านั้น แต่หลังจากที่จู่ๆก็รีบหาเที่ยวรถไปฉางไป๋ซาน พอกลับมาก็คล้ายกลับมีอะไรเปลี่ยนแปลง เป็นเวลาหลายปีติดต่อกันแล้วที่อีกฝ่ายสูบหนักขึ้นเรื่อยๆ กลิ่นบุหรี่ติดตัวยากจะแยกออก

อู๋เสียมองควันจากปลายบุหรี่ ลอยอ้อยอิ่งขึ้นอากาศแล้วค่อยๆจางหายไป เขาเพียงแค่ยิ้มน้อยๆให้ ถามว่าเขาอยากเงินเดือนเหลือหกร้อยหยวนเหมือนสิบปีก่อนหรือเปล่า เป็นอันว่าจบบทสนทนาทั้งหมดในร้าน

กิจการของเขาตอนนี้ขยับขยายใหญ่โตกว่าเดิม ไม่ใช่เพียงแค่ร้านริมทะเลสาบซีหูเล็กๆที่ไร้ผู้มาเยือนอีกต่อไป ความสงบสุขเช่นวันนี้หาได้ยาก แต่ถึงจะไม่มีเรื่องอะไร จิตใจก็ยากที่จะสงบสุข อู๋เสียไล่หวังเหมิงให้เลิกงานกลับไปก่อน ชายหนุ่มอยากอยู่ลำพังเงียบๆในร้าน นั่งเอนหลังพิงเก้าอี้แล้วหวนนึกถึงเรื่องราวในวันวาน

มองดูรอบตัวที่เปลี่ยนไปจากอดีตแล้วอดหัวร่อไม่ได้ เขาคงจะแก่แล้วจริงๆ วันๆถึงได้นึกถึงแต่เมื่อก่อน

เขานึกถึงจุดเริ่มต้นเรื่องครั้งแรก ความอยากรู้และความดื้อรั้นนำพาเข้าไปสู่ปริศนาและพันธสัญญาที่วนเวียนไม่รู้จบ นึกถึงพี่พานจื่อที่ช่วยเหลือเขาจนสุดทาง นายอ้วนที่แรกพบก็เปิดตัวด้วยท่าทีประหลาด ซ้ำยังสวมไหครอบหัวอีกต่างหาก อู๋เสียอดหัวเราะกับตัวเองไม่ได้ ถ้านำเรื่องนี้ไปแซวนายอ้วนคงโดนด่ากลับแน่ๆ

แล้วเขาก็นึกถึงอีกคนหนึ่ง...

นายท้ายเรือพ่วงน่าเบื่อคนนั้น

อู๋เสียจุดบุหรี่ขึ้นสูบอีกมวน ความขมปนหอมหวานเล็กๆแฝงอยู่บนปลายลิ้น เมื่อคิดถึงเรื่องของพวกเขาทั้งสองแล้ว เสียงว้าวุ่นทั้งหมดในใจพลันสงบลง เหลือทิ้งไว้เพียงความเงียบงันและควันสีจางลอยอ้อยอิ่ง

เรื่องราวผ่านมานานเหลือเกิน เวลาเปลี่ยน คนย่อมเปลี่ยน

และอู๋เสียไม่ได้เอาแต่คิดถึงเจ้าคนหน้ามึนคนนั้นตลอดเวลาอีกแล้ว

เขาขึ้นทำหน้าที่แทนอาสาม ดูแลกิจการและคนจำนวนมาก หลายปีแล้วที่เขาเป็น ‘นายน้อยสาม’ อย่างเต็มตัว ไม่ได้มีเพียงแค่ชื่อไว้พึ่งพิงบารมีใครอีก การปกครองคนย่อมมีเรื่องมากมายตามมา สิ้นสุดการพบเจอกันบนฉางไป๋ซานเมื่อครั้งนั้น เขาก็หมดความอยากรู้อยากเห็นไปโดยสิ้นเชิง ละทิ้งปริศนาทั้งหมด ไม่อยากเก็บมาใส่ใจอีก

อู๋เสียไม่ได้เก็บเรื่องคนคนนั้นมาคิดอีก

เวลาผ่านไปหลายชั่วยาม เขายังคงนั่งอยู่ที่เก้าอี้ที่เดิม บุหรี่หมดไปเกือบทั้งซองแล้ว

สิบดอกเหมยร่วงโรย หนึ่งจันทร์ยังอยู่

“อู๋เสีย...”

เขาหันไปมองทางต้นเสียงที่โดนเรียกชื่อ เห็นผู้ชายรูปร่างคุ้นตายืนอยู่หน้าประตู สวมเสื้อฮู้ดสีน้ำเงินเข้มแบบที่เห็นเป็นประจำ บนหลังก็สะพายข้าวของเต็มไปหมด อีกฝ่ายเดินอาดๆเข้ามาในร้านของเขา มองบุหรี่ที่หมดไปหลายมวนด้วยสายตาที่คล้ายตำหนิติเตียน

อู๋เสียถลึงตามอง พูดเสียงห้วนๆว่า “นายกลับมาช้า!”

เมินโหยวผิงยังคงมองมาอย่างเงียบๆ และเช่นเคย...หมอนี่ไม่เคยพูดขอโทษ ยืนมองนิ่งๆอย่างนั้นจนอู๋เสียส่ายหน้าเอือมระอา อ้าปากบ่นเรื่องเวลาที่แทบจะเกือบสามทุ่ม นั่งรอจนหิวไส้จะขาด สุดท้ายก็รู้สึกเหนื่อยและเปลืองน้ำลายพูดอีก อู๋เสียดับบุหรี่ในมือลง ยิ้มแล้วพูดว่า

“กลับมาแล้วเหรอ เถ้าแก่จาง”

วันเวลาผ่าน คนเราย่อมเปลี่ยนแปลง

แต่กับคนที่เวลาหยุดนิ่ง สลักลึกในความทรงจำ รอยยิ้มของเขาเหมือนไม่เคยเปลี่ยนไปจากอดีต

จางฉี่หลิงพยักหน้าตอบรับ

“กลับมาแล้ว”

[END]

--------------

~~ไหนคะหัวข้อบุหรี่~~
นึกถึงบทที่หนานไพ่ซานซูพูดถึงความสัมพันธ์ของสามสหายค่ะ ตอนอู๋เสียต่อยโต๊ะแล้วเรียกว่า เถ้าแก่จาง นี่มันกรุ๊บกริ๊บมากเลย ///
ถ้าใครงง..เอ...ไทม์ไลน์ของเราคือสิบปีผ่านไปแล้วค่ะ / _ \ ,, เสี่ยวเกอเลยมาอยู่กับนายน้อย~~อย่างเป็นทางการ~~
เพราะว่าอยู่(บ้าน)ด้วยกันแล้ว นายน้อยเลยไม่จำเป็นต้องคิดถึงตลอดเวลา *ชี้การย้ำกว่าไม่คิดถึงหรอกนะสามรอบ*

หวังว่าสิบปีคงมีอะไรให้ทั้งสองคนสบายใจบ้างเนอะ
/เสี่ยอ้วนบอก แล้วตูล่ะ!

by **zerin** Fri 14 Nov 2014, 23:57

กร๊๊ดดด เถ้าแก่จาง ฟินค่ะ ฟินนน ////

by **Duke_of_Florence** Sat 15 Nov 2014, 00:50

อ่านตอนแรกนึกว่าเทียนเจินหมดความเทียนเจินไปซะแล้ว แถมยังเลิกคิดถึงเสี่ยวเกออีก
ที่ไหนได้เขาอยู่กินด้วยกันแล้ว เลยไม่ต้องมานั่งคิดถึงจะเป็นจะตายอีก ฟินค่ะ ชอบ

เราก็ชอบเถ้าแก่จางตอนท้ายเล่มนั่นเหมือนกัน อ่านเจอละร้องกรี๊ดเลย อู่เสียแน่วแน่มาก ทุบโต๊ะด้วย แอบสงสารเสี่ยอ้วนเบาๆเหมือนกันตอนนั้น อู๋เสียพูดถึงแต่เถ้าแก่จาง 555