[OS] #DMBJDaily (บุหรี่) - วันที่สิบเอ็ดของฤดูชิวเทียนที่สอง - [ฮัวเสีย]

[Mill]

.

Daomu Biji fanfiction (盗墓笔记)

DMBJDaily 276 : บุหรี่

pairing: 花邪 , 瓶邪

              ย่างเข้าฤดูชิวเทียน อู๋เสียได้รับคำเชิญจากเซี่ยอวี่ฮัวไปดูใบไม้เปลี่ยนสีที่เมืองปักกิ่ง


              สายลมอุ่นโชยไล้ผิวกาย ชวนให้สบายผิว บนทางเดินที่ย่ำไปนั้นเกลื่อนกลาดไปด้วยใบแปะก๊วยสีเหลืองอร่าม ปักกิ่งในยามนี้ช่างเหมาะแก่การท่องเที่ยวพักผ่อนยิ่งนัก  แม้ว่าผู้คนออกจะพลุกพล่านไปสักหน่อย แต่ก็สัมผัสได้ถึงสีสันและวิถีชีวิตของชาวเมืองที่ไหลผ่านกาลเวลา

              เขาแหงนหน้ามองท้องฟ้าแล้วหยีตาให้กับแสงแดดที่แยงเข้ามาเล็กน้อย ก่อนที่คนข้างๆ จะหยุดเลี้ยวกะทันหัน ชักนำเขาเข้าสู่สวนสาธารณะ ทั้งต้นเมเปิ้ลและต้นหวงหลูต่างก็กลายเป็นสีส้มสีแดง ละลานตาไปหมด


              เมื่อครึ่งชั่วยามก่อน เขายังนั่งมองภาพนี้จากบนระเบียงห้องอยู่



              หลังจากถ้วยชาในมือถูกวางลง สิ่งที่คุณชายอู๋ทำจนติดเป็นนิสัยโดยไม่ต้องคิดในเวลาต่อมา คือล้วงมือลงไปในกระเป๋าเพื่อหาบุหรี่สักมวนมาสูบให้ผ่อนคลาย

              ทว่าฝ่ามือกลับสัมผัสเพียงความว่างเปล่า แม้แต่ซองบุหรี่ยังควานหาไม่เจอ

              "เสี่ยวฮัว บุหรี่ฉันล่ะ?"
              คุณชายเก้าที่ยืนอยู่ข้างๆ ยิ้มหวานทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

              "อะไรเหรอ?"
              "คืนมาได้แล้ว"
              "มาเที่ยวทั้งที อย่ามัวแต่อุดอู้อยู่ในห้องเลย ออกไปเดินเล่นเถอะ ถ้านายยอมไปฉันจะคืนให้"



              นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เขามายืนอยู่ในสวนสาธารณะ ณ ตอนนี้


              เซี่ยอวี่ฮัวกวักมือให้จากบนม้านั่งใต้ต้นหวงหลู เขาเดินตามไปอย่างว่าง่าย เมื่อหย่อนตัวลงบนม้านั่ง อู๋เสียก็แบมือยื่นออกไปตรงหน้าอีกฝ่าย

              "ตามสัญญา"  เขากล่าว
              "ลูกผู้ชายพูดแล้วไม่คืนคำ"  คุณชายเก้าพยักหน้าแล้วล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า

              ก่อนจะวางบุหรี่หนึ่งมวนลงบนมือของอู๋เสีย


              "ไหนนายบอกว่าลูกผู้ชายพูดแล้ว..."
              "ฉันไม่ได้บอกนี่ว่าจะคืนให้ทั้งหมด"

              อู๋เสียหยิบไฟแช็คมาจุดบุหรี่ สบถด่าบรรพบุรุษตระกูลเซี่ยสามรุ่น เขาทำอะไรไม่ได้มากกว่านั้นเพราะอีกฝ่ายพูดอย่างนั้นจริงๆ ได้แต่อัดควันเข้าปอดแล้วพ่นออกมาเป็นสาย จึงใจเย็นลงบ้าง


              ควันบุหรี่ลอยอ้อยอิ่งกลางอากาศอยู่ครู่หนึ่ง ไม่ทันได้จางหาย ควันชุดใหม่ก็ติดตามมา

              เซี่ยอวี่ฮัวเหลือบมองเจ้าของควันนั้น สองปีที่ผ่านมานี้ อู๋เสียสูบบุหรี่จัดกว่าเดิมมาก วันที่เขามาถึงแล้วคุณชายเก้าแวะไปรับที่ห้องนั้น ในถังขยะก็มีซองบุหรี่ว่างเปล่าทิ้งอยู่ก่อนแล้ว


              เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วมวนบุหรี่ อู๋เสียหันกลับมามองหน้าเขา
              เซี่ยอวี่ฮัวส่ายหน้าเบาๆ



              "นายควรจะเลิกได้แล้ว"


              อู๋เสียไม่ตอบอะไร มองตรงไปข้างหน้าด้วยสายตาเหม่อลอย


              เซี่ยอวี่ฮัวรู้ ว่าการเลิกนั้นไม่ได้ทำได้ง่ายดายเหมือนพูด ล้วนแต่ต้องใช้เวลา ล้วนแต่ต้องใช้การพยายามหักห้ามใจ

              เขารู้ ว่าอู๋เสียก็ต้องใช้เวลา ไม่ว่าจะสิบปี  ยี่สิบปี หรืออีกกี่สิบปีก็ตาม

              เขารู้




              “นายเองก็ควรจะเลิกได้แล้ว”



              ถ้อยคำนั้นเปล่งออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา  

              เซี่ยอวี่ฮัวเพียงยิ้มน้อยๆ  หวงเฮ่อโหลวซองหนึ่งถูกวางลงบนมือของคนกล่าวแทนคำตอบ

              ถึงอย่างไร สิทธิ์ในการตัดสินใจนั้นก็เป็นของเจ้าตัว ดังนั้นบุหรี่ซองนี้เขาก็ควรคืนแก่เจ้าของเช่นกัน


              ยังเหลือฤดูชิวเทียนอีกแปดครั้ง





              เขาหลับตาลง สัมผัสรับรู้เพียงแต่กลิ่นควันของหวงเฮ่อโหลวที่ลอยมาจางๆ









talk
คราวก่อนเพิ่งบอกว่าไม่อยากดราม่า มางวดนี้แอบขมซะอย่างนั้น U U
อา...แต่ก็นั่นล่ะค่ะ รสของบุหรี่มันก็น่าจะขม ถูกแล้วล่ะเนอะ

[MinMin]

สิทธิ์ที่จะเลิกหรือไม่เป็นของแต่ละคน แต่ยังไงเสี่ยวฮัวก็คงไม่เลิกง่ายๆ...

เสี่ยวฮัวววววววววว รู้สึกเจ็บลึกๆแทนนาย แงงงงงงงงงงง

[Naitear]

"นายเองก็ควรจะเลิกได้แล้ว" <<< แงงงงงงงงงงง T_________T กลับมาบอบช้ำกับคู่นี้อเกนค่ะ มิลซังทำร้ายยย ฮืออออออ นายน้อยก็รู้สินะว่าเสี่ยวฮัวรู้สึกยังไง ยังเหลือฤดูชิวเทียนอีกแปดครั้ง เสี่ยวฮัวก็คงจะรอต่อไปสินะคะะ...

แต่ก็บอบช้ำแทนนายน้อยเหมือนกันค่ะ การที่สูบบุหรี่จัดขึ้นภายในสองปี แสดงว่ามันก็เป็นสองปีที่ทรมานสินะ T_____T

ชอบการบรรยายของมิลซังมากเลยค่ะ ทั้งหวงเฮ่อโหลว ทั้งฤดูชิวเทียน ทั้งต้นหวงหลู wwwwww ข้อมูลแน่นมากค่ะ อ่านแล้วบรรยายเห็นภาพเลย Y v Y #คารวะ

ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะะะ

[Shiaeri]

คำว่าเลิกของทั้งคู่ดูต่างกันนะคะ

ฮือ สงสารเสี่ยวฮัว ทำไมรู้สึกงอนนายน้อยเบาๆ แงงงงงงงงงงงงง

[uglygirl]

เลิกไม่ได้ง่ายๆสินะเสี่ยวฮัว
บอกให้เค้าเลิกแต่ตัวเองก็ทำไม่ได้เหมือนกัน
แม้อีกแปดปีนายน้อยจะเลิกสูบ
แต่นายก็คงเลิกไม่ได้เหมือนเดิม......

[evilp_]

นายนอยนี่หมายถึงให้เสี่ยวฮัวเลิกห้ามเรื่องบุหรี่ใช่มั๊ยคะ
แต่ทำไมเราคิดเป็นอย่างอื่น ㅠㅠ

[meanato]

นายน้อยห้ามเรื่องอื่นแน่ๆ ไม่ใช่เรื่องบุหรี่หรอก

[uxmishi]

พิมพ์ประโยคนี้มาไม่รู้กี่ครั้งแล้วในฟิคของฮัวเสีย แต่เพราะมันเข้ากับตีมเรื่องมาก จะขอพิมพ์ซ้ำอีกครั้งนึง


"ในทุกความรักย่อมมักมีความหวัง ความหวังในรักเหมือนนิโคตินที่อยู่ในบุหรี่ มันทำให้เรามีความสุข....มันทำให้เราเลิกบุหรี่ไม่ได้ แม้รูปข้างซองจะโชว์หราให้เห็นอยู่แล้วว่า หากยังฝืนสูบต่อสุดท้ายแล้วเราจะตายอย่างไร"


ตอนที่เลื่อนสายตาลงมาอ่านถึงที่อู๋เสียพูดว่า "นายก็ควรจะเลิกได้แล้ว" เราน้ำตาซึมเลยค่ะ แล้วก็ซึมยิ่งกว่าตอนที่เสี่ยวฮัวคืนซองบุหรี่ให้ อู๋เสียใจร้ายจริงๆ TAT เหมือนบังคับให้ต้องเลือกเลย ทั้งที่การที่เสี่ยวฮัวเตือนเพราะหวังดีแท้ๆ ฮือออออ (นายน้อยก็อาจจะหวังดีเหมือนกัน แต่มันทำยากนะ!!! มันทำได้ยากนะ ไม่เข้าใจเหรอ!!! ฮืออออออ)

เสี่ยวฮัวคืนซองไปเพราะต้องการสื่อความหมายว่า "การเลือกที่จะไปต่อหรือไม่ก็เป็นสิทธิ์ของฉันเช่นกัน" ใช่มั้ยคะ ;______; ฮืออออออ

เหลือฤดูชิวเทียนอีกแปดครั้ง จะมีครั้งไหนบ้างมั้ยนะ ที่เสี่ยวฮัวจะมีความสุขซักที TT

[Mill]

"ในทุกความรักย่อมมักมีความหวัง  ความหวังในรักเหมือนนิโคตินที่อยู่ในบุหรี่  มันทำให้เรามีความสุข....มันทำให้เราเลิกบุหรี่ไม่ได้  แม้รูปข้างซองจะโชว์หราให้เห็นอยู่แล้วว่า หากยังฝืนสูบต่อสุดท้ายแล้วเราจะตายอย่างไร"

ชอบประโยคนี้มากเลยค่ะ T T เป็นอะไรที่เหมาะกับคู่นี้จริงๆ
ยิ่งประโยคหลังแล้วนี่ ยิ่งคิดตามก็ยิ่งเจ็บปวดแทน โฮ

เสี่ยวฮัวคืนซองไปเพราะต้องการสื่อความหมายว่า "การเลือกที่จะไปต่อหรือไม่ก็เป็นสิทธิ์ของฉันเช่นกัน" ใช่มั้ยคะ ;______; ฮืออออออ 

ใช่เลยค่ะ U_U
ที่จริง ประโยคที่บอกให้เลิกของทั้งคู่ ต่างก็แฝงความหมายไว้ทั้งสองรูปแบบเหมือนกัน
และใช่ค่ะมันมาจากความหวังดีที่ทั้งสองต่างมีให้กันและกัน เพียงแต่มันเหมือนเป็นเส้นขนาน จึงไม่อาจมาบรรจบกันได้ค่ะ

ขอบคุณทุกคอมเม้นท์มากนะคะ
ได้อ่านความคิดเห็นที่แตกต่างกันไปของแต่ละคน สนุกมากเลยค่ะ U v U
ในฤดูชิวเทียนที่เหลืออีกแปดครั้ง เราก็อยากให้เสี่ยวฮัวมีความสุขบ้างเหมือนกันค่ะ