[OS] #dmbjdaily (สัมผัส) [เสียผิง] [PG-13]

by **lvlelody** Thu 13 Nov 2014, 23:42

Title: สัมผัส
Author: melody
Character: อู๋เสีย*เมินโหยวผิง
Rating: PG-13
Author note: #dmbjdaily 277 days left //ด้วงมือใหม่หัดตั้งกระทู้ ขอฝากตัวด้วยค่ะ #โค้ง

--- † --- † --- † --- † --- † --- † --- † --- † --- † ---

ชีวิตนี้ผมสัมผัสสิ่งของมามากมาย ทั้งวัตถุโบราณและสัมผัสของผู้คน ทั้งที่มีชีวิตและไร้ชีวิต หากไม่มีสัมผัสใดเลยที่จะจะตราตรึงติดอยู่บนปลายนิ้ว

จำไม่ได้แล้วว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ปลายนิ้วคุ้นเคยกับสัมผัสแข็งกระด้างเย็นเยียบของบานประตู

อาจจะเป็นเก้าปีก่อนที่พยายามทำทุกวิถีทางเพื่อเปิดประตูที่ล็อคสนิทติดแน่นบานนั้นให้เปิดออก

อาจจะเป็นห้าปีก่อนที่นั่งอยู่หน้าประตูเกือบเดือนอย่างสิ้นหวัง

อาจจะเป็นสามปีก่อนที่ส่งเสียงเรียกซ้ำๆ

...
..
.

สิบปี

หลังจากผ่านมาสิบปี...ผมคิดว่าหัวใจของตัวเองก้าวข้ามผ่านการเป็นเทียนเจินอู๋เสียคนเดิมมาแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นวินาทีที่ยื่นมือออกไปแตะบานประตู ก็ยังกลัวเหลือเกินว่ามันจะยังคงเป็นเพียงกระไอเย็นเยียบที่ไร้การขยับเขยื้อน

แต่ยังไม่ทันที่ปลายนิ้วจะสัมผัสถูกบานประตูสำริด ถ้ำทั้งถ้ำก็ส่งเสียงครืนครวญกึกก้องราวกับฟ้ากำลังถล่ม พื้นดินที่ยืนอยู่สั่นไหวจนคบเพลิงนับร้อยที่อยู่รายรอบเกือบดับวูบ เสียงลูกน้องสั่งการเอะอะให้เตรียมอาวุธพร้อมรับมือกับสถานการณ์ไม่คาดฝันเหมือนจะไม่ผ่านเข้าสู่โสตประสาต โลกของผมยังคงเงียบสงบ...

โลกของผมไม่มีเสียงอะไร...ราวกับถูกความมืดเบื้องหลังบานประตูที่เปิดออกเป็นครั้งแรกในรอบสิบปีนั้นดูดกลืนไป

ผมโบกมือห้ามกลุ่มที่ทำท่าจะถือปืนบุกเข้าไป แม้ในถ้ำจะสว่างไสวด้วยคบไฟนับร้อย แต่ราวกับแสงใดๆ ก็ไม่อาจลอดผ่านธรณีประตูไปได้ เหมือนม่านสีดำที่ตัดขาดประสาทสัมผัสทั้งมวลให้มืดบอด มองไม่เห็น ไม่ได้ยิน ไม่มีกลิ่น ไม่รู้รส

แต่ในความมืดเบื้องหน้านี้...มีสิ่งที่ผมต้องการอยู่ที่ไหนสักแห่ง

วินาทีที่เห็นมือของตัวเองจมหายไปในเงามืดราวกับจุ่มมือลงไปในน้ำหมึกช่างแปลกประหลาด แต่ในความมืดนั้น ปลายนิ้วของผมสัมผัสเข้ากับบางสิ่ง

เย็น...แต่ไม่ทิ่มแทง

อ่อนนุ่ม...แบบผิวสัมผัสของมนุษย์...

มือกำลังสั่น...นานมากแล้วที่ผมไม่ได้สัมผัสความรู้สึกนี้ เหมือนบางสิ่งในตัวกำลังสั่นไหว... ขยับเปลี่ยนองศา ค่อยๆ ไล้มือไปทีละองธุลี สัมผัสโดนริมฝีปาก จมูก และแพขนตาที่พริ้มปิดสนิท...

เหมือนความเยือกเย็นทั้งหมดจะหายไปในวินาทีนั้น ผมไม่สนว่าสิ่งที่สัมผัสได้คืออะไร ดึงเอาสิ่งที่อยู่ในมือให้หลุดจากพื้นผิวของความมืด สิ่งนั้นเบากว่าครั้งสุดท้ายที่ผมจำได้ และเมื่อแสงไฟตกต้องส่องให้เห็นได้ชัด ประสาทสัมผัสส่วนอื่นๆ จึงค่อยกลับมาใช้งานได้

ใบหน้านั้นไม่ต่างไปจากเมื่อสิบปีก่อนแม้แต่น้อย มีเพียงเส้นผมที่ยาวสยายปกปิดเรือนกายเปลือยเปล่าเท่านั้นที่เปลี่ยนแปลงไปจากเสี่ยวเกอที่ผมจำได้

คุกเข่าลงข้างหนึ่งเพื่อจับร่างของอีกฝ่ายให้เอนพิง

เมื่อถูกดึงออกมาจากความมืดราวกับน้ำหมึกนั้น ก็เหมือนเวลาของจางฉี่หลิงเริ่มเดินอีกครั้ง เปลือกตาที่ปิดสนิทขยับไหวเล็กน้อยก่อนที่ผมจะได้มองสบเข้าไปในดวงตาสีดำสนิทราวกับหลุมลึกอันไร้ก้นบึงที่ดึงให้ผมตกลงไป

ผมเกลี่ยเส้นผมออกจากใบหน้าของเขาเล็กน้อย รู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังยิ้ม

"มารับแล้ว...กลับบ้านกันนะ"

...แต่เสียงกลับสั่นเทาเหมือนเทียนเจินอู๋เสียคนเดิมอย่างไรอย่างนั้น...

แม้กาลเวลาสิบปีจะทำให้ผมเปลี่ยนไปจนแทบจะกลายเป็นคนแบบที่ผมเกลียด คนเลือดเย็น ไร้หัวใจ ใช้ประโยชน์จากคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ บรรลุเป้าหมายโดยไม่สนวิธีการ แต่...ยังคงเหลือส่วนเสี้ยวอันน้อยนิดที่เป็นเทียนเจินอู๋เสียอยู่ ซึ่งผมสงสัยมาตลอดว่าทำไมมันถึงยังไม่หายไป

ทว่าตอนนี้ผมรู้แล้ว

ส่วนเสี้ยวที่ยังคงเป็นเทียนเจินอู๋เสียที่เหลืออยู่น้อยนิดนั้น...เป็นส่วนเสี้ยวที่มีไว้เพื่อสัมผัสจางฉี่หลิงในวินาทีนี้นั่นเอง...

--- † --- † --- † --- † --- † --- † --- † --- † --- † ---

†end†
?

--- † --- † --- † --- † --- † --- † --- † --- † --- † ---

"ตัวเย็นหมดแล้ว"

ท่ามกลางขบวนเกวียนที่เงียบกริบ เสียงของเถ้าแก่อู๋ที่ไม่ก็ไม่ได้ดังอะไรนักแท้ๆ กลับเข้าหูทุกคนในขบวนแบบไม่ขาดตกใครไปแม้แต่คนเดียว

"กอดไว้แบบนี้อุ่นไหม" ในเกวียนของเถ้าแก่จุดเทียนเอาไว้เพื่อให้ความอบอุ่น ดังนั้นเงาคนในนั้นก็เลยทอดอยู่บนหน้าต่างกระดาษสา เห็นเงาของศีรษะที่ขยับขึ้นลงเบาๆ แทบจะดูไม่ออกเพราะอีกเงาพัวพันเกี่ยวกระหวัดไม่ห่างกาย

"ชอบรึเปล่า" เงานั้นพยักหน้าอีกครั้ง แต่ยังคงไม่มีเสียงตอบอะไรกลับมา

ฉางไป๋ซานยังคงมีหิมะปกคลุม

...แต่เหมือนความหนาวจะไม่อาจกร้ำกรายไปถึงภายในเกวียนของเถ้าแก่อู๋ได้แม้แต่นิดเดียว...

--- † --- † --- † --- † --- † --- † --- † --- † --- † ---

เมาท์มอย

ตอนที่นั่งเขียนไปนี่...จู่ๆ ก็มีประโยคนี้ลอยเข้ามาในหัว

"นี่ๆ เหมือนว่าเถ้าแก่อู๋จะทะเลาะกับเมีย เนี่ยโดนไล่ออกมานอนนอกห้อง เมียล็อคประตูมา10ปีแล้ว"

...................................หลังจากนั้นก็นั่งขำรัวๆ ในทวิตเตอร์ #ปิดหน้าร้องไห้ แทบต่ออารมณ์ซึ้งไม่ติด แต่สุดท้ายก็เข็นออกมาทันก่อนหมดวันจนได้นะคะ! #ฮืออออ #คราวหน้าจะไม่คิลมู้ดตัวเองแล้วค่ะด้วงสาบานนนน

เพราะฉะนั้น... สรุปฟิคสัมผัสด้วย 1 ประโยค

"ในที่สุดเมียเถ้าแก่อู๋ก็ยอมเปิดประตูให้เข้าห้องแล้วว่ะ"

....#ก็ดีใจกับเถ้าแก่ด้วยแล้วกันนะคะกร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

#โดนสั่งเก็บ

++++++++++++++++

เออ แล้วก็แอบแซะตัวเองตอนเขียนถึงฉากจับโดนตัว... เป็นบีไฮเดอะซีน

"ตอนยื่นมือไปเจอผมยาวๆ นี่เกือบกรี๊ดแล้ว นึกว่าผีแม่ย่า"

"..........."

"อ่อก เสี่ยวเกอ ขอโทษๆ เอาผมออกจากคอฉันนนน ขอโทษษษษ"

#คนอะไรนั่งแซะฟิคตัวเองก็ได้....

--- † --- † --- † --- † --- † --- † --- † --- † --- † ---

ตั้งกระทู้ในบอร์ดครั้งแรก มีอะไรผิดพลาดก็ขอคำชี้แนะด้วยนะคะ #โค้งๆ