[OS] #dmbjdaily (สัมผัส) Soft Touch (ผิงเสีย)

[Rainxx_fon]

#dmbjdaily
------- Soft Touch (ผิงเสีย) --------

ระยะนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองผิดปกติ

ที่ผมเริ่มรู้สึกตัวคงเป็นตั้งแต่วันนั้นล่ะมั้ง?

วันนั้นเป็นวันธรรมดา แสนธรรมดา และโครตไม่มีอะไรพิเศษไปจากเดิม หลังจากผมกินข้าวเย็นกับพ่อคนหน้านิ่งเสร็จอย่างเช่นทุกวัน ก็อย่างเคย คราวนี้ผมเป็นคราวเวรของผมที่ต้องล้างจาน

มันก็ปกติไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถ้า พ่อคนหน้านิ่งนั่นจะไม่มาช่วยผม

แต่อันที่จริงเขาไม่ผิดสักนิด ไม่รู้หมอนั่นคงแค่อยากช่วยผมล้างจานก็แค่นั้น เป็นแบบนี้ออกบ่อยไป ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรสักคำ

ให้ตายสิ.. ผมว่าเป็นตัวผมเองที่แปลกไป!

พอหมอนั่นเดินเข้ามายืนข้างๆ ผม เอื้อมมือที่สองนิ้วยาวผิดปกตินั่นมาหยิบจานที่ผมใช้น้ำยาล้างเรียบร้อยแล้วไปจะไปล้างน้ำเปล่าต่อ.. หากแต่ปลายนิ้วของเขาขณะที่หยิบจากไปนั่นสัมผัสโดนผม

มันเป็นแค่เฉียดไปนิดเดียวเท่านั้น.. แต่เพียงแค่ สัมผัส เพียงเท่านั้นแหละ ก็แค่เท่านั้น เหมือนคลื่นกระแสไฟแปลกๆแล่นปลาบจากบริเวณที่ถูกสัมผัส ทำเอาทั้งตัวผมชาวาบ นิ่งค้างไปชั่วขณะ

เพล้ง !

ผมเผลอปล่อยจานใบนั้นร่วงหล่นทันทีโดยไม่รู้ตัว และเสียงดังสนั่นนั่นเรียกสติผมกลับมาทันที

‘เฮ้ย.. ดะ..เดี๋ยวฉันเก็บเอง’ ตอนที่จานร่วงหล่นจากมือผม ผมเห็นคิ้วของหมอนั่นขมวดมุ่นคล้ายงุนงงกับผมไม่น้อย ผมได้แต่รีบก้มหน้าลงเก็บเศษแก้วนั่นเร็วๆ

อย่าว่าแต่เขาแปลกใจเลย ผมแม่งก็งงตัวเองไม่ต่าง!

ผมรีบล้างฟองที่มือออกให้หมด ก่อนจะก้มลงเตรียมเก็บเศษแก้วที่แตกกระจายอยู่บนพื้น กุมหน้างุดไม่กล้าสบมองคนคงยืนมองผมอยู่ด้วยสายตานิ่งๆฉบับเดิม

แต่เพราะคิดแบบนั้น.. แม่งเอ้ย ! ใจกลับไม่ยอมสงบสักที

เพราะมัวแต่ลนลาน มือก็สะเปะสะปะหยิบอย่างไม่ระมัดระวัง ขณะที่กำลังจะเก็บเศษแก้วชิ้นใหญ่อรกชิ้นแบบลวกๆนั่นก็มีเสียงทุ้มเย็นจากเหนือหัวพูดออกมาพรวดพราด

‘..ระวัง’

‘ฮะ?.. โอ้ย!’ เพราะตกใจกับลนลาน เศษแก้วชิ้นนั้นบาดเข้าที่นิ้วผมเข้าจนได้ เจ็บจนน้ำตาแทบเล็ด ยกนิ้วที่เลือดไหลซิบออกมากุมไว้แน่น เกือบจะยกขึ้นดูดเข้าแล้วถ้าไม่นึกว่าเมื่อกี้พึ่งล้างจานมา..

และเพราะความซุ่มซ่ามแบบนี้ ผมกำลังจะเงยหน้าขึ้นไปว่าหมอนั่นที่จู่ๆโพล่งพูดขึ้นมาทำเอาตกอกตกใจ แต่พอเห็นแววตานิ่งเฉยคล้ายเคลือบด้วยม่านน้ำแข็งจางๆนั่นแล้ว.. ผมเหมือนหูลู่หางตก..

แม่ง.. น่ากลัวชะมัด..

รู้ว่าหมอนั่นแม้ไม่พูดแต่คงด่าผมในใจอยู่แน่ๆ เห็นแววตาฉายแววตำหนิแล้วก็หมดปัญญาจะเถียงอะไรเมื่อหมอนั่นพูดขึ้นมา

‘ฉันจัดการเอง’ หมอนั่นพูดแค่นั้น ผมได้แต่ยิ้มแหยๆก่อนจะยอมเดินไปอย่างหงอยๆ..  หุบปากเงียบไม่กล้าเถียงสักคำ

พอผมกลับมานั่งที่โซฟาก็ยกนิ้วที่เปื้อนเลือดนั่นมาดูด้วยสีหน้าแหยงๆ แต่ปากก็อดไม่ได้พึมพำเบาๆ

ทำมาดุ.. เพราะนายนั่นแหละทำให้ผมต้องเจ็บตัวน่ะ!

ไม่นึกว่าพึมพำเบาๆแล้วต้องสะดุ้งโหยงแทบเด้งขึ้นจากโซฟา.. เมื่อเจ้าตัวที่ผมพึ่งนินทาไปเมื่อกี้เดินเข้ามาแล้ว (แม่งเก็บเร็วไปไหม) ยิ่งหูดีแบบนี้ผมจะโดนอะไรไหม..

หากแต่หมอนั่นกลับมองด้วยแววตานิ่งๆเหมือนเดิม ไม่พูดอะไรสักคำ แค่เดินมาวางกล่องยาไว้ตรงหน้าผม..

และพอเห็นก็นึกถึงได้ว่า.. ผมลืมหยิบมันมาทั้งๆที่จะมาทำแผล

ด่าตัวเองไปสักสิบหนในใจ ยิ้มแหยๆใส่หมอนั่นอีกครั้ง

‘เอ่อ.. ขอบใจมากนะ แหะๆ’

พูดเสร็จผมก็เตรียมจะเปิดกล่องหยิบยาออกมาทาเอง กลับถูกมือของหมอนั่นยกขึ้นห้ามไว้ ขณะที่เจ้าตัวหยิบแอลกอฮอล์ออกมา จัดการเตรียมล้างแผลให้ผมเรียบร้อย ขณะที่ผมนั่งงงเป็นไก่ตาแตก
หมอนั่นเพียงปรายตามองคล้ายรำคาญ หากแต่ก็พูดนิ่งๆ

‘เอามือมา’

ผมแทบจะลุกขึ้นไปแคะหูตัวเอง หากแต่เหมือนตัวเองถูกออกคำสั่งกลายๆ มือยื่นออกไปทันทีทันใด ขณะนั้นผมพึ่งจะตระหนักขึ้นได้.. แต่ก็ช้าไปแล้ว..

หมอนั่นใช้มือตัวเองจับมือผมข้างนั้นไว้ ก่อนใช้สำลีที่ชุบน้ำยาไว้เช็ดรอบบาดแผลอย่างเบาแรง.. ชนิดที่คนอย่างหมอนั่นที่บิดหอบ๊ะจ่างได้ในทีเดียวไม่น่าจะทำได้..

และก็เป็นอีกครั้ง.. กระแสไฟแปลกๆแล่นริ้วจากปลายสัมผัส..

หัวใจเต้นถี่รัวแทบกระเด้งออกจากอก พนันได้ว่าถ้าหมอนั่นเงยหน้าขึ้นมาตอนนี้หน้าผมคงแดงเป็นมะเขือเทศแน่ๆ

แม้จู่ๆผมก็เขินแทบหน้าไหม้ หากแต่ผมกลับรู้สึกดี เมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของหมอนั่นตอนทำแผลให้ผม

ยิ่งมองหัวใจยิ่งพองโต.. แม้อยากจะสะบัดมือทิ้งเพราะแทบทนกระแสไฟแปลกๆนี่ไม่ไหว หากแต่ก็อยากให้เขาจับมือผมไว้แบบนั้น.. สัมผัสผมอย่างอ่อนโยนแบบนี้..

ผมแทบไม่จำอะไรไม่ได้ในตอนนั้น ลืมเลือนความเจ็บของแผล ลืมเลือนความแสบของน้ำยาล้างแผล.. ลืมไปหมดหากแต่จดจำได้เพียงสิ่งเดียว.. คือใบหน้าของหมอนั่นกับ สัมผัส ที่แผ่วเบาและอ่อนโยน..
และนั่น.. เป็นจุดเริ่มที่ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองแปลกไป






หลังจากวันนั้นผมหลีกเลี่ยงหมอนั่นราวกับเชื้อโรค

เพราะกลัวจะเผลอแสดงสีหน้าแบบนั้นออกมาอีก.. ผมยังไม่อยากตายเพราะถูกหักคอหรอกนะ

แต่มันก็โครตค้างคาใจจนผมทนไม่ไหว จึงหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาสไลด์จอ เปิดรายชื่อที่พอจะเป็นที่ปรึกษาให้ผมได้.. และสุดท้ายกิจิ้มเลือกหนึ่งในนั้นไป รอสายไม่นานก็ได้ยินเสียงโหวกเหวกดังลอดมา  ผมหน้านิ่ว ยกโทรศัพท์ออกจากหูทันที

“ว่าไงเทียนเจิน! คิดถึงความหล่อของเสี่ยอ้วนล่ะสิ!”  แค่คำแรกก็ป่วนประสาท.. รู้สึกตัวเองคิดผิดเลือกโทรหาหมอนี่

แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ถามเขา.. หมอนี่มักเป็นตัวช่วยในเวลาที่ผมมืดแปดด้านแบบนี้ได้จนน่าแปลกใจ

“ใครจะไปคิดถึงนาย! ฉันแค่มีเรื่องจะปรึกษา”

“ปรึกษาได้นะเทียนเจิน.. แต่ฉันคิดค่าบริการนา”  แม้จะเหนื่อยใจกับความเค็มของหมอนั่น หากแต่ช่วยไม่ได้.. ค้างคาแบบนี้ผมทนไม่ไหวหรอก!

“เออๆ ไงก็เอา”

“ว่าแต่เรื่องอะไรล่ะ?”

“คือ..” หลังจากนั้นผมก็เปิดปากเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้หมอนั่นฟัง รวมถึงความรู้สึกแปลกๆนั่นด้วย

หมอนั่นฟังแล้วก็เงียบไปสักพักจนผมใจเสีย.. ขณะที่คิดจะเปิดปากถามย้ำอีกหน พลันได้ยินเสียงหัวเราะดังสนั่นมาจากปลายสาย อดไม่ได้ต้องเผลอด่าออกไป

“หัวเราะอะไรของนาย! ฉันเครียดนะว้อย!”

“ก๊ากกก เทียนเจินอู๋เสียเอ้ยยยยยย ไม่ให้เสี่ยอ้วนขำได้ไง นายนี่มันโครตเทียนเจินจริงๆ!”

“ฮะ..? เอาดีๆ พูดให้ฉันเข้าใจจะได้ไหม?”

“เสี่ยอ้วนว่าเรื่องนี้นายต้องคิดดีๆแล้วแหละ โอ้ยอู๋เสีย! มือสาวนายยังไม่เคยแม้แต่จะแตะ.. แต่นี่แตะมือเสี่ยวเกอแล้วถึงกับไฟแล่บปรื้ดปร้าด ฮ่าๆๆๆ”

ผมฟังแล้วยิ่ง งง.. อะไรของมัน ผมเลยถามไปอีกครั้ง

“เฮ้ย เดี๋ยว.. นี้ฉันงงไปหมดแล้วนะ”

“เฮ้อ.. นายเข้าใจอะไรยากจริง ไปคิดเอาเองล่ะกัน.. แต่เสี่ยอ้วนขอฝากคำพูดไปบอกเตี่ยนายสักคำดิ?”

“เฮ้ย แล้วเกี่ยวอะไรกับเตี่ยฉัน?”

“ฝากบอกว่า..  อีกไม่นานเตี่ยจะได้ลูกเขยแน่ๆ ! ฮ่าๆๆ โชคดีนะเทียนเจินนน”

“เฮ้ยไอ้บ้า! เดี๋ยววว อย่าพึ่งวาง!”

ทิ้งระเบิดเสร็จก็เผ่นหนีไปอย่างเคย ผมก่นด่าบรรพบุรุษหมอนั่นไปหลายร้อยคำ ตาแทบถลนจากเบ้าเพราะคำพุดบ้าๆของหมอนั่น..

ผมคงไม่ตกใจมากขนาดนี้ ถ้าตัวเองไม่รู้สึกเขินเองซะงั้นแบบนี้!

แย่แล้ว.. แย่แน่ๆ.. อู๋เสียเอ๋ย..

ผมคร่ำครวญกับตัวเอง.. ไม่คิดจะหาคำตอบอีก เพราะกลัวคำตอบนั่นเหลือเกิน






จากวันนั้นผมไม่เข้าใกล้เมินโหยวผิงเกิน 2 เมตร

จากที่ผมพูดมากๆ แม้หมอนั่นจะไม่สนใจฟังก็ตาม จนช่วงนี้เงียบกริบจนทั้งบ้านตกเป็นป่าช้าแบบนี้ บรรยากาศเงียบงันและหนาวเหน็บเพราะอากาศข้างนอก ยิ่งทำให้เย็นยะเยือกยิ่งกว่าเดิม..

แต่เพราะวันนี้ผมนอนไม่หลับ แม้จะบอกว่าตัวเองต้องเลิกคิดแต่ก็อดไม่ได้.. ครุ่นคิดถึงมันอยู่เรื่อย

เพราอย่างนั้นผมเลยเดินออกมาที่ห้องนั่งเล่น และเจอหน้าของคนที่ผมพยายามอยู่ห่างให้มากที่สุด หมอนั่นกำลังนั่งมองจอทีวีด้วยสีหน้าที่ดูตั้งอกตั้งใจ เพราะอย่างนั้นแม้จะอยากหนีหากแต่อดไม่ได้ อยากรู้ว่าหมอนั่นดูอะไรอยู่กันแน่..

ผมเดินเข้าไป หย่อนตัวลงนั่งที่พื้น.. ทิ้งระยะห่างจากโซฟาตัวนั้นให้มากที่สุด ทำเนียนๆนั่งแล้วเปิดปากพูดเบาๆ

“ดูอะไรอยู่น่ะ?”

ถามเสร็จก็เงียบ.. ตามแบบฉบับของหมอนั่น แต่เขาเพียงปรายตามองผมหนหนึ่ง ก่อนจะมองไปยังทีวี เหมือนจะสื่อเป็นนัยๆว่า ให้ดูเอาเอง

แหม.. ไอ้หมอนี่

ผมไม่อยากจะพูดอะไรอีกเลยมองไปยังจองทีวีบ้าง.. และสิ่งที่เห็นทำเอาตาค้าง อ้าปากค้าง

เป็นละครทีวีน้ำเน่า.. ฉากที่ผมกำลังดูอยู่เป็นคู่พระนางติดอยู่ในกระท่อมหิมะกันทั้งคู่ ท่ามกลางพายุหิมะที่โหมหนัก ทั้งคู่ต่างหนาวเหน็บ และไม่ต้องให้ผมเดา ฉากต่อไปทั้งคู่ต้องถอดเสื้อนอนกอดกันแน่ๆ

ผมดูฉากสวีทหวานที่เป็นพล็อตเดิมๆจนเลี่ยนนั่นก็รู้สึกเบื่อ แต่พอเห็นว่าตาคนหน้านิ่งจ้องดูมันดูตั้งใจกว่าที่คิดแล้วก็หลุดขำไม่ได้.. โดยไม่รู้ตัวผมก็ดูละครนั่นไปกับหมอนั่นอีกคนด้วย

หากแต่ละครเรื่องนี้กลับไม่เป็นอย่างพล็อตอมตะแฮะ.. พระเอกมันฉลาด มันหาผ้าห่มที่อยู่ในกระท่อมนั่นได้ โอ้โหแหะ.. พี่ท่านโรแมนติกซะด้วย ห่มผ้าให้นางเอกด้วยการโอบกอดจากด้านหลัง ให้ทั้งคู่อยู่ภายใต้ไออุ่นของผ้าห่มด้วยกัน และยังทำแต้มสร้างคะแนนกับนางเอกได้ด้วย..

อืม.. พี่ท่านนับว่าเดินเกมได้เยี่ยม!

ผมคิดไร้สาระไปเรื่อยในหัว ขณะที่เริ่มลูบแขนตัวเองบ้างเพราะรู้สึกหนาวขึ้นมาบ้างตามคู่พระนางนั่น.. แต่อากาศมันหนาวจริงๆแหะ หมอนั่นมันก็อยู่ได้แฮะ

จู่ๆเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นท่ามกลางความมืด ผมตกใจเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าหมอนั่นจะพูดขึ้นมา.. แต่ที่ตกใจมากกว่าคือประโยคนั่น

“ทำไมต้องทำแบบนั้น?”

ถ้าผมกินน้ำอยู่ตอนนี้พนันได้ว่าผมต้องพุ่งมันออกจากปากแน่ๆ.. มองไปยังหน้าจอทีวีที่มีฉากกอดกันแล้วก็ขำ ตอบคนหน้ามึนไปด้วยน้ำเสียงติดตลก

“ก็.. หมอนั่นก็แค่หนาวและอยากเอาใจนางเอกเท่านั้นแหละ ฮ่าๆ” ผมตอบไปแบบไม่จริงจังนักขณะที่ตอนนี้เริ่มรู้สึกสนุกขึ้นมานิดๆ กับการดูละครกับคนหน้ามึนคนนี้

หมอนั่นเงียบไปตามแบบฉบับตัวเอง ผมจึงหันไปดูละครนั่นต่อ ผมจามออกมาครั้งหนึ่ง พร้อมลูบแขนตัวเองอีกครั้ง.. นี่มันหนาวเกินไปแล้ว สงสัยผมคงต้องไปเพิ่มอุณหภูมิแอร์สักหน่อยแล้ว

แต่ขณะที่กำลังจะลุกขึ้นไปหยิบรีโมทแอร์.. จู่ๆก็รู้สึกว่ามีเงาร่างเดินเข้ามาใกล้..  และรู้สึกได้ว่ามีคนเดินมานั่งซ้อนข้างหลังผม ตัวผมตอนนี้อยู่ในตำแหน่งช่องว่างตรงหว่างขาของคนคนนั้น..

และตามมาด้วยสิ่งที่ทำเอาผมแข็งค้างไปทั้งร่าง.. หัวใจที่สงบเต้นถี่แทบระเบิด

ไออุ่นโอบล้อมร่างของผม ให้ความอุ่นทดแทนความหนาวยะเยือกเมื่อครู่หายไปหมดสิ้น ผ้าห่มผืนใหญ่คลุมร่างของผมและเขาไว้มิด เหลือเพียงความร้อนและอ้อมแขนของเขาที่โอบผมไว้ให้อยู่ในอ้อมกอดเขา..

ให้ตาย.. ผมนึกว่าตัวเองจะตายไปแล้วในตอนนั้น

ผมนิ่งแข็งเหมือนถูกสต๊าฟไว้กับที่เป็นเวลานาน.. และเหมือนหมอนั่นจะเห็นว่าผมนิ่งไปก็อาจจะนึกว่าผมหนาวจนแข็งไปแล้วจึงกระชับอ้อมกอดให้แน่นกว่าเดิม

ผมนิ่งไปนานมาก.. หัวใจเต้นแรง คลื่นไฟแล่นนั่นโจมตีผมอีกครั้ง เมื่อเขาโอบกอด.. ผมแทบหาเส้นเสียงของตัวเองไม่เจอ หากแต่สุดท้ายก็เค้นเสียงออกไปได้

“เอ่อ.. เสี่ยวเกอ..
”
“ฉันเห็นนายหนาว และดูเหมือนไม่สบาย” เขาพูดนายตามแบบของเขา หากแต่ประโยคที่ออกมาทำเอาหน้าผมเห่อแดง.. รู้สึกดีขึ้นมาทันทีที่ตอนนี้ในห้องปิดไฟไว้ เหลือเพียงเสียงสว่างจากทีวีเท่านั้น ทำให้เขาไม่เห็นสีหน้าเขินอายของผมแบบนี้..

แค่นี้ผมก็อายแทบแทรกแผ่นดินหนีแล้ว!

และหมอนั่นยิ่งทำผมช็อก เขาพูดคำพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาเหมือนกระซิบนั่นที่ข้างหูเสร็จ หมอนั่นก็ใช้หลังมือทาบที่หน้าผากผม เหมือนกำลังวัดอุณหภูมิ หากแต่เขา สัมผัส มันอย่างอ่อนโยน

อืม.. ยอมแล้ว.. ผมจะไม่ขัดขืนเขาก็แล้วกัน

ถึงมันดูน่าแปลกประหลาดมากที่คนอย่าง ‘จางฉี่หลิง’ คนนั้นเป็นห่วงเป็นใยผมถึงขนาดลงทุนมากอดผมไว้แบบนี้ หากแต่ผมก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีใจจริงๆ

สุขใจ.. และอิ่มเอม..

และไม่รู้ผมบ้าไปคนเดียวหรือยังไง ขณะที่ผมมัวแต่คิดฟุ้งซ่านถึงเหตุผลมากมายของการกระทำแบบนี้ แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะหันไปสนใจละครทีวีนั่นต่อ ผมก็มัวแต่ตื่นตกใจ ดูบ้างไม่ดูบ้าง แต่ส่วนมากจะดูไม่รู้เรื่อง.. เพราะหมอนั่นมันดันทำตามละครซะงั้น!

ผมใจหายวาบ เมื่อพระเอกในละครที่โอบกอดนางเอกไว้ในอ้อมแขนนั่น ด้วยอารมณ์พาไปจึงใช้ริมฝีปากประทับยังข้างขมับนางเอก..

ผมตาถลน หัวใจแทบเด้งจากอกอีกหน เมื่อแก้มของตัวเองรู้สึกจั๊กจี้เพราะเส้นผมสีดำสนิทที่คลอเคลียใกล้ถึงขนาดนี้ เสียงลมหายใจเข้าออกได้ยินชัดเจนอยู่ข้างหู ลมหายใจอุ่นร้อนของเขาเป่ารินรดข้างแก้มผมแผ่วเบา..

และเขาก็ใช้ริมฝีปากอุ่นร้อนนั่น.. สัมผัส ประทับข้างขมับผมแผ่วเบา จนแทบไม่รู้สึก..

หากแต่สำหรับคนถูกกระทำ ไม่รู้ก็บ้าแล้ว!

ผมนิ่งเอ๋อไปอีกหน หัวสมองประมวลผมไม่ได้อีกต่อไป สายตากวาดมองไปยังจอทีวีที่ตอนนี้พระเอกจูบนางเอก..

เฮ้ย! เดี๋ยวๆๆ

ผมหน้าแดงแปร๊ด ถ้าหมอนั่นมันบ้าจี้ทำตามละครจริงๆ! ผมไม่หัวใจวายตายเลยหรอ!

และเป็นจริงตามคาด หมอนั่นขยับริมฝีปากจากข้างขมับผม ใช้มือข้างหนึ่งเบือนใบหน้าผมให้สบกับเขาช้าๆ ขณะที่เริ่มเคลื่อนหน้าเข้าใกล้..

ผมรู้ตัวทันทีว่าหากปล่อยไว้ต้องเป็นเรื่องแน่ๆ หมอนี่มันอาจละเมอลุกขึ้นมาทำอะไรแบบนี้ก็ได้ ถ้าเขาได้สติขึ้นมาแล้วลุกขึ้นมาฆ่าผมขึ้นมาจะทำยังไง!

จึงต้องเอ่ยปากออกไป ก่อนที่ริมฝีปากจะทาบทับกัน

“สะ..เสี่ยวเกอ! จะทำอะไร!” หมอนั่นนิ่งค้าง.. ผมใจเต้นตุบตับเมื่อเห็นใบหน้านั่นอยู่ใกล้ขนาดนี้ ขณะนั้นหมอนั้นจึงละใบหน้าออกไป และตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆเช่นเดิม

“นาย.. หายโกรธฉันแล้ว?”

“ฮะ???” ผมถึงกับอึ้งกับงงเป็นไก่ตาแตกกับคำถามเขา

“นาย..ไม่คุยกับฉัน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาลงมากเหมือนไม่มั่นใจจะพูด.. ผมที่อยู่ใกล้มากจึงเห็นได้ชัดว่าแววตาเขาเหมือนแมวที่กำลังหงอย.. เมื่อมันนึกว่าเจ้าของแบ่งความรักความสนใจไปให้ตัวอื่น
เห็นแบบนั้นเข้า สองคำก็ผุดเข้ามาในหัวผม

น่ารัก..

ริมฝีปากผมคลี่ยิ้มออกมา เดี๋ยวหุบเข้าเดี๋ยวหุบออกเหมือนคนบ้า หากแต่ในใจกลับรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

ที่แท้หมอนั่นทำไปเพื่อง้อผม?.. เข้าใจว่าผมโกรธสินะ?

และหมอนั่นก็คงง้อใครไม่เป็น และเมื่อดูที่ละครเขาทำ.. และเห็นผมตอบออกมาแบบนั้น หมอนั่นเลยทำตามสินะ

นี่สินะ.. ที่บอกว่าห้ามให้เด็กดูละครน่ะ!

แต่ถึงแม้วิธีง้อของเขาจะทำเอาผมใจหายใจคว่ำ หากแต่ผมกลับรู้สึกดีใจ ที่สอนให้ แมวตัวโตๆ แบบหมอนี่ทำแบบนี้นะ..

พลันทำอารมณ์ดีขึ้นทันใด จึงเอ่ยปากบอกออกไปด้วยน้ำเสียงสดใสสุดๆ

“ฮะๆ.. ถ้าอย่างนั้นวันหลังฉันงอนอีก นายก็ช่วยง้อฉันแบบนี้ก็แล้วกัน” พูดเสร็จผมก็ยิ้มให้หมอนั่นทีหนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปดูละครต่อ รู้สึกสบายใจจนเอนตัวพิงแผงอกนั่นอย่างสบายอกสบายใจ..

ถึงแม้จะไปปรับแอร์ให้หายหนาวได้ แต่ผมชอบแบบนี้มากกว่านะ..

ไออุ่นของเขา.. จะมีอะไรแทนที่มันได้กันเล่า?

หึ.. เมินโหยวผิงของผมน่ารักซะจริงๆ..





อู๋เสียนอนหลับไปในอ้อมกอดผม

ผมจึงปิดทีวีที่เล่นเสียงดังลง ค่อยอุ้มร่างนั้นไปส่งในห้องนอนของเจ้าตัว วางร่างที่ไม่เย็นเฉียบเหมือนตอนแรกแล้วลงบนเตียงนุ่ม จัดแจงห่มผ้าให้มิดชิด

ร่างสูงนั่งมองใบหน้าที่ติดตรึงในความทรงจำนั่นชั่วครู่ ก่อนจะลุกขึ้นเตรียมเดินออกไป หากแต่ก่อนจะไป ร่างนั้นโน้มลงใกล้ใบหน้านั่น..

ริมฝีปากประทับลงไปแผ่วเบายังเรียวปากของคนหลับเบาๆ..

แววตานิ่งเฉยคล้ายพึงพอใจ ฝีมือยกปัดไรผมที่ตกมาปรกหน้าคนหลับออก ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไป

อาการภายนอกหนาวกว่าในห้องมากนัก หากแต่เจ้าตัวกลับไม่สะดุ้งสะเทือน เดินตรงไปยังโซฟาที่ประจำของตัวเขาเอง ในขณะที่จะล้มตัวลงนอน สายตาคมก็จ้องมองยังผ้าห่มผืนนั้นที่เคยห่อตัวเขาและหมอนั่นไว้ด้วยกัน

วิธีคลายหนาวแบบนี้ก็ไม่เลว.. ต้องหาโอกาสบ่อยๆซะแล้ว

END

_________________

TALK :
แอร๊!!!!!! ถามว่าดีใจไหมคะ?? ดีใจมากกก ในที่สุด.. ก็แต่งผิงเสียโนดราม่า ร้อยเปอร์เซ็นนนต์ (เยสสส)
คราวนี้ใส่หวานเต็มที่เลยค่ะ.. กลบความหนาว(ที่สัมผัสไม่ได้ในเมืองไทย)คืนความอบอุ่นให้หัวใจได้ดีนัก
เดย์ลี่คราวนี้เลือกพล็อตยากมากเลยค่ะ มีอะไรที่อยากเล่นเยอะเลยฮ่าๆๆ
แต่สุดท้ายก็เลือกแบบนี้ออกมา.. อยากเห็นเสี่ยวเกอของเราในมุมอ่อนโยนบ้าง..
สุดท้ายก็ขอบคุณที่อ่านกันนะค้า เจอกันฟิคหน้าจ้า ^_^

277 days left … ก่อนเราจะพบกันที่ฉางไป๋ซาน

[zerin]

เขินตามนายน้อย วรั้ยยย ///7///

[Shiaeri]

เขินตามมาก โอ้ยยยยยยย ไม่รู้จะเขิน อาย หรืออิจฉาดี ฮือออ โอ้ย ตาเมินน่ารักเกินไปแล้ว //-//

[SilverCloud]

นายน้อยขา ถ้าจะเทียนเจินได้สมฉายาขนาดนี้ อาการแบบนี้แถวรังด้วงเค้าเรียกว่าตกหลุมรักนะคะ ฟฟฟฟฟ
ง้อกันแบบนี้บ่อยๆ ไม่ดีนะคะ หัวใจด้วงทำงานหนักเกิ๊นนนนน >///<

[Narakas]

โอ๊ยยยย เขินนน ฟินค่าาา
ฟิคผิงเสียโนดราม่าช่างดีงามมม

[Naitear]

ว้ายยยยยยยยยยยยยยยยย ////w\\\\ ว้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย #กลิ้งไปกลิ้งมาอยู่กับพื้นห้อง #ขอกรี๊ดเสี่ยวเกออปป้าค่ะแงงงงงงง

ท่านฝนคะ ไม่ลองแต่งเสียผิงดูหน่อยเหรอคะ!! นี่ถ้าเสี่ยวเกอไม่บอกว่าจะฉวยโอกาสนายน้อย(?)ตอนสุดท้ายเก๊าจะคิดว่าเสียผิงจริงๆนะ ฮรุ่มมมมม #โดนพลองฟาด

ฟิคโนดราม่าของท่านฝนช่างดีงามค่ะ ด้วงม้วนตัวเป็นก้อนผ้าห่มไปแล้ว /////// อ่านแล้วเขินมั่กๆ ตายตายตาย อย่างนี้ต้องให้นายน้อยพาเสี่ยวเกอไปดูหนังรักบ่อยๆนะคะ หนังเอวีก็ได-------- #โทษค่ะ ฮือ 55555555

ที่จริงแล้วทั้งคู่ก็ใจตรงกันนะ! เมื่อไหร่จะบอกรักกันโต้งๆเสียทีหนอ ลูกแมวหน้ามึนเขาไม่รู้ความในใจของอู๋เสียหรอกนะคะถ้าไม่พูดออกมา ฮิฮิฮิ /w\

[kaew_nya]

เทียนเจินหนอเทียนเจิน
เราเข้าใจเสี่ยอ้วนเลยค่ะ ฮ่ะๆๆๆๆ

ว่าแต่นายเมินคะ แอร๊ยยยยยยย
ละครหลังข่าวก็ทำให้เกิดเรื่องน่ารักๆได้
ดูเขาง้อสิ น่ารักไปแล้วววววว

[Feran.FS]

อร๊ายยยยยย อ่านแล้วเขินนนนนนน อิแม่!!!! เสี่ยวเกอคือร้ายกาจจจจจจ

[Rozenkreuz]

เชื่อว่าหลังจากนี้ไปเสี่ยวเกอจะต้องแอบปรับลดอุณหภูมิแอร์ลงตลอดแน่ ถถถถถถ