[[Short Fic]] #dmbjdaily ...สัมผัส... **ผิงเสีย / เสียผิง**

[Momo8891]

#dmbjdaily 277 days left

...สัมผัส...

Pairing **ผิงเสีย / เสียผิง**

BY: Momo8891

Warning: มีสปอยเล่ม 6 นิดนึงนะคะ ><

         

         ท้องฟ้าเมืองหัวโจววันนี้ปลอดโปร่ง กลุ่มเมฆแลดูบางตา ลมเย็นพัดเอื่อยผ่านกระดิ่งสำริดรูปโคมบริเวณประตูร้าน พวกมันสั่นกระทบกันจนเกิดเสียงที่แปลกแต่ทว่าไพเราะ...เป็นสัญญาณบ่งบอกเป็นนัยว่าฤดูหนาวกำลังจะมาเยือนในอีกไม่ช้า ที่จริงแล้วในอากาศเย็นสบายแบบนี้ ผมควรที่จะได้ซุกตัวอยู่หลังร้าน เอนกายลงบนโซฟายาว เปิดฮีลเตอร์เพิ่มความอบอุ่น พลางจิบชาหลงจิ่งสักกาก็ดูเข้าท่า แต่ทุกอย่างก็พังทลายลงเมื่อมีสายนึงโทรเข้ามาหาแต่เช้าตรู่

“เทียนเจิน นายก็รู้ว่าเสี่ยอ้วนคนนี้ไม่เคยปัดภาระหน้าที่ของตัวเองถ้าไม่มีเหตุจำเป็นจริงๆ ถ้าฉันโกหกขอให้หาเมียไม่ได้ตลอดชาติเลยเอ้า”

“อย่ามาอ้างนู่นอ้างนี่ นายคิดจะไปเจรจาค้าขายหาประโยชน์เข้าตัว แต่กลับจะทิ้งขวางเขาไว้เนี้ยนะ มันเรียกไม่ปัดความรับผิดชอบตรงไหนวะ”

“นายก็พูดเกินไป ฉันแค่จะลงใต้สักสองสามวัน ไอ้ครั้นจะหิ้วไปด้วยก็ไม่รู้ว่าเขาจะอยากไปกับเสี่ยอ้วนมั้ย ถามไปก็ใช่ว่าจะตอบ จะให้ทิ้งไว้บ้านก็กลัวกลับมาจะใช้นิ้วคีบอิฐจนเป็นรูแล้วหนีหายไป...อู๋เสีย หรือนายไม่เป็นห่วงน้องเสี่ยวเกอ?”

สุดท้ายพอรู้ตัวอีกทีผมก็โทรตามหวังเหมิงให้ไปเปิดร้านเร็วกว่าปกติ แลกกับค่าแรงห้าสิบหยวน ก่อนจะรีบแต่งตัวแล้วขับรถไปที่ร้าน หวังเหมิงดูหน้าตายังไม่ค่อยตื่นดี แต่ก็ยังมีแก่ใจจะทักทาย ไอ้นี่เป็นแบบนี้ทุกที พอได้เงินเพิ่มละกระตือรือร้นตลอด ก่อนจะชี้นิ้วไปที่โต๊ะหินอ่อนข้างหน้าต่างด้านในเพื่อให้พบกับสิ่งมีชีวิตที่ผมตั้งชื่อให้ใหม่เมื่อเร็วๆ นี้ว่า มนุษย์ซีโร่ บุคคลผู้ที่จำอดีตไม่ได้ ปัจจุบันว่างเปล่า และอนาคตไม่มี ทุกอย่างถูกเซตเป็นศูนย์หมด...หรือเรียกสั้นๆว่า เมินโหยวผิง



         ตั้งแต่กลับออกมาจากโกลมุด เหตุการณ์ในหินอุกกาบาตทำให้เขาสูญเสียความทรงจำไป พวกเราพาเขาไปรักษาตัวที่ปักกิ่ง ก่อนจะตกลงกันว่าให้นายอ้วนเป็นคนดูแลไปก่อน เนื่องจากผมต้องสะสางเรื่องต่างๆ ของอาสาม แล้วจึงค่อยคิดหาลู่ทางออกตามหาตัวตนของเมินโหยวผิงด้วยกัน แต่ไม่นึกว่าผ่านมาได้ไม่เท่าไหร่แม่งก็เริ่มผลักภาระมาให้ฝ่ายผมแล้ว จนบางครั้งผมอดจิกกัดไปไม่ได้ว่า นายลืมซื้อข้าวให้เขากินบ้างปะเนี้ย แล้วก็ตามคาดโดนบ่นกลับมาไม่หยุดว่า น้องเสี่ยวเกอเป็นผู้มีพระคุณเชียวนะบลาๆ จนผมต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้ขอหย่าศึก

         ในขณะที่ผมกำลังเล่าจนถึงตอนนี้เป็นเวลาบ่ายโมงกว่าแล้ว ผมให้หวังเหมิงไปพักได้ครึ่งชั่วโมงชดเชยกับที่เขาโดนโทรตามให้มาเปิดร้าน ถึงแม้จะให้เงินไปแล้วแต่บางทีคนเราก็ควรเสียสละบางสิ่งเพื่อซื้อน้ำใจของมิตรสหายเอาไว้ ซึ่งหวังเหมิงถ้าไม่นับว่ามันชอบอู้งานบ้าง ก็ถือว่าเป็นลูกจ้างที่มีความซื่อสัตย์อยู่ไม่น้อย  ผมนั่งอยู่ที่เคาเตอร์ทอดสายตามองเมินโหยวผิงที่อยู่ในชุดเสื้อยืดคอวีสีเทาตัวไม่เล็กไม่ใหญ่กับกางเกงยีนส์เข้ารูปสีน้ำเงินเข้มที่นายอ้วนซื้อให้ ทำให้ดูแปลกตาแต่ก็ชวนมองดี อาจเพราะไม่ค่อยได้เห็น เขาใส่ชุดธรรมดาๆ แบบที่ชาวบ้านใส่กันละมั้ง เขายังคงนั่งอยู่ที่เดิมกับเมื่อเช้าที่มารอผม พร้อมกับกระเป๋าเดินทางแบบหิ้วสีดำใบนึงข้างตัว ตอนเจอกันครั้งแรก เขาพูดแค่ว่านายอ้วนไปแล้ว ฝากมาบอกแค่เดี๋ยวอีกสี่วันจะกลับมารับ เมื่อผมถามว่าสบายดีมั้ย เขาทำหน้านิ่งก่อนจะพยักหน้าแล้วก็หันไปมองหน้าต่างเหมือนเดิม จริงๆ ผมเริ่มชินกับเมินโหยวผิงสไตส์มาสักพักแล้ว การกระทำของเขาทำให้ผมโล่งอกเพราะนั้นแปลว่าต่อให้จำอะไรไม่ได้ เขาก็ยังคงเป็นเมินโหยวผิงคนเดิมนั้นและ

          รอจนกระทั่งบ่ายสองโมงหวังเหมิงก็กลับมาพร้อมไอศกรีมแท่งในมือ ผมตบหัวไปนึงทีก่อนบอกว่าอากาศหนาวจะตาย ถ้าป่วยจนมาทำงานไม่ได้จะหักเงินเดือนให้ดู อีกฝ่ายได้แต่ยิ้มแหะๆ ผมฝากฝังเรื่องกองผ้าไหมจารึกหลังร้านที่คัดแยกไว้แล้วให้เก็บใส่ม้วน ถ้ามีลูกค้ามาขอซื้อก็ค่อยโทรหา ก่อนจะพาเมินโหยวผิงขึ้นรถขับกลับบ้านไปเก็บของ ตลอดทางผมอดสงสัยไม่ได้ว่าในทุกครั้งที่เขาหยิบกระเป๋าขึ้นมาถือจะใช้แค่เพียงมือข้างซ้ายเท่านั้น หรือแม้กระทั่งตอนเปิดประตูรถก็เช่นกัน ปกติเสี่ยวเกอถนัดมือซ้าย?

โรคที่ยามสงสัยแล้วต้องหาคำอธิบายมาให้ได้ ดูเหมือนจะไม่หายไปจากตัวผม เมื่อไขกุญแจเข้าไปในบ้าน ผมจึงแกล้งทำปากกาที่เหน็บอยู่ที่กระเป๋าเสื้อตกไปทางเขาอย่างจงใจ ปกติแล้วคนเราต่อให้ไม่ถนัดมือข้างไหนก็ใช่จะไม่สามารถหยิบจับสิ่งของด้วยมือที่ไม่ถนัดไม่ได้ เมินโหยวผิงก้มลงมองปากกากลิ้งมาใกล้เท้า เขาวางกระเป๋าที่ดูมีของไม่มากแต่ท่าทางจะหนักเอาเรื่องลงข้างตัว แล้วหยิบปากกาขึ้นมาส่งคืนให้ จนถึงตอนนี้ผมว่าผมได้คำอธิบายที่ต้องการแล้ว

“ข้อมือขวานายเป็นอะไร”
“.............................”  
“อย่ามาปิดบังกัน ดูก็รู้ว่ามันมีปัญหา”
“เหมือนจะหักนิดหน่อย”
“หัก? นายไปทำอะไรมา ฝึกเส้นหลินที่บ้านนายอ้วนมาหรือไง”

รู้ดีว่าเค้นไปเขาก็ไม่ตอบหรอก แต่ผมก็ไม่ได้สนใจมันมากไปกว่าอาการของข้อมือนั้น

“ขอฉันดูหน่อย”
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวก็หาย”
“กระดูกบ้านนายสิ หักแล้วมันจะหายเองน่ะ!”

ตื้อกันอยู่นานในที่สุดก็ลากเขามานั่งที่โต๊ะกินข้าวจนได้ โปะยาที่หาได้จากในบ้านแล้วพันด้วยผ้ายืด โชคดีมากที่เหมือนมันจะแค่เคล็ดเท่านั้นแต่ก็เริ่มบวมมากแล้ว      ยังไงพรุ่งนี้ก็ต้องลากเขาไปตรวจที่โรงพยาบาลอีกทีเพื่อความสบายใจ (ของผมคนเดียว) ให้ได้ ต่อให้ต้องเอาตะหลิวฟาดหัวให้สลบก็ต้องทำ ผมคิดในใจ


         ข้าวเย็นวันนี้เป็นข้าวกล่องที่แวะซื้อตอนก่อนเข้าบ้านมาอุ่นกินกันแบบง่ายๆ เมินโหยวผิงกินไปแค่หนึ่งส่วนสี่ ไม่รู้ว่าเขาใช้ตะเกียบไม่ถนัดหรือว่าไม่ค่อยหิวกันแน่ ผมไม่ได้ถามเพราะไม่อยากเซ้าซี้ ต้องอยู่ด้วยกันอีกตั้งสามวัน เดี๋ยวจะอึกอักใจกันเปล่าๆ ซึ่งคำนี้แน่นอนว่าหมายถึงผมมากกว่าเขาอย่างไม่ต้องสงสัย หลังจากเก็บจานไปล้าง ผมเดินกลับมาที่ห้องนั่งเล่น เห็นเขาทำคอยุกยิกอยู่หลายครั้งอย่างผิดวิสัย ผมแอบเฝ้าสังเกตจนเขายกมือข้างที่ไม่ได้เคล็ดขึ้นมาขยี้ผมก็เหมือนจะเข้าใจอะไร บางอย่าง นายใบ้จางผู้ปราบบ๊ะจ่างมาแล้วทั่วหล้าก็คันหัวเป็นเหมือนกันเหรอ ผมขำ จู่ๆ ความคิดนึงก็แล่นเข้ามาในหัวอย่างกะทันหัน ก่อนจะรีบเดินขึ้นไปหยิบผ้าเช็ดตัวในห้องนอนแล้วตะโกนเรียกเขาให้ตามขึ้นมา เมินโหยวผิงเดินมาหยุดที่หน้าห้องน้ำชั้นสอง

“นายสระผมครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่เสี่ยวเกอ?”

เขาทำหน้าไม่เข้าใจ ผมจึงส่ายหน้าเบาๆ

“มานี่ นั่งลงตรงนี้”

ผมดึงเขาให้นั่งลงกับเก้าอี้พลาสติกที่ตั้งอยู่ด้านหน้าอ่างอาบน้ำ ในขณะที่ผมนั่งลงกับขอบอ่างในตำแหน่งที่สูงกว่าเล็กน้อย เมินโหยวผิงไม่พูดอะไรเพียงแต่ขมวดคิ้วแทนคำถาม

“นายเอาแต่ถูหัวไปมากับโซฟาอย่างกับแมว แล้วมันจะหายคันมั้ยละ เดี๋ยวฉันจะสระผมให้” ในขณะที่ผมเห็นเขากำลังจะอ้าปากพูดคำว่า ไม่เป็นไร (ผมเดา) ก็รีบงัด   สกิลการเถียงที่ได้รับมาจากการลับฝีปากกับนายอ้วนมาตลอดมาใช้งานทันที

“มือทายาอยู่จะสระเองได้ยังไงละ อีกอย่างถ้านายไม่ยอมให้ฉันสระ พรุ่งนี้ฉันจะพานายไปโรงพยาบาล เลือกมา”

เห็นได้ชัดว่านิสัยดื้อด้านแบบนี้ผมได้มาจากอาสามเต็มๆ เล่นเกมจ้องตากันอยู่นานจนรู้สึกได้ว่าคิ้วของเขาเริ่มกลับมาเรียบเฉยเป็นเส้นตรงราวกับยอมแพ้ ก่อนจะใช้มือข้างซ้ายถอดเสื้อยืดออก ก้มลงพับขากางเกงขึ้น ผมรับเสื้อมาพาดไว้กับบ่า ค่อยๆ ใช้มือสัมผัสลงบนผมสีดำสั้นที่อยู่ตรงหน้า

          ไม่รู้เวลาผ่านไปนานแค่ไหน สายน้ำจากฝักบัวในมือยังคงชะล้างฟองสีขาวบนหัวของเมินโหยวผิงอย่างต่อเนื่อง ก่อนค่อยๆ ไหลลงสู่ท่อระบายน้ำ ผมของเขาเป็นแบบเส้นเล็กแต่ไม่บาง ที่น่าแปลกใจคือมันนิ่มและลื่นมากอย่างไม่น่าเชื่อ ไม่รู้เพราะยังล้างแชมพูออกไม่หมดหรือเปล่า แต่มั่นใจได้ล้านเปอร์เซ็นต์ว่าอย่างเขาไม่มีทางรู้จักคำว่าอบไอน้ำแน่นอน

“แชมพูเข้าตาหรือเปล่า”

ผมถามแทบจะทุกๆ ห้านาที แต่เขาก็จะส่ายหัวแทนคำตอบกลับมาทุกครั้ง นี่แทบจะเป็นครั้งแรกที่ได้สัมผัสกับผมของเมินโหยวผิงอย่างเป็นทางการ หรือจะเรียกให้ถูกก็คือเขาไม่ใช่ประเภทที่จะให้ใครมาจับผมหรือเล่นหัวได้ง่ายๆ ก็อย่างที่นายแว่นดำเคยปรามาสผมเอาไว้ว่า คนอย่างนั้นไม่ใช่คนที่นายจะไปล้อเล่นด้วยได้

หึ คอยดู เจอกันเมื่อไหร่จะเอาบันทึกนี้ปาใส่หน้าให้เขากระอักเลือดตายไปเลย


“นายรออยู่นี่นะ จะไปหยิบผ้าอีกผืนมาให้เช็ดตัว”

ระหว่างกำลังหาผ้าเช็ดตัวผืนใหม่ในตู้ ผมแอบชะโงกหน้าไปมองมนุษย์ซีโร่เป็นครั้งคราวเหมือนกลัวว่าเขาจะหนีหายไปไหนอีก เมินโหยวผิงยังคงนั่งอยู่ที่เดิม มือข้างที่ไม่ได้พันผ้ายืดถือผ้าขนหนูสีครีมขยี้ผมที่เปียกชุ่มจนเกิดเป็นละอองน้ำสาดกระเซ็นไปทั่ว สีหน้ายังคงเรียบเฉย บางทีการที่เขาสูญเสียความทรงจำไปในครั้งนี้ ดูท่าจะทำตัวว่าง่ายขึ้นกว่าเดิมมาหน่อยนึง แม้ทุกครั้งที่พูดคุยและมองเข้าไปในนัยน์ตาคู่นั้นจะยังคงคาดเดาอะไรไม่ได้เหมือนเคยก็ตาม จนทำเอาผมอดนึกสนุกอยู่คนเดียวไม่ได้ว่า อีกสามวันที่เหลือต่อจากนี้จะหาเรื่องอะไรให้เมินโหยวผิงยอมนั่งนิ่งๆ ให้ผมสัมผัสเขาเล่นแบบครั้งนี้อีกดีนะ...


=============================================================================


Talking: สวัสดีค่ะ ชื่อโม ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะคะ YvY ปกติสิงอยู่ในทวิตไม่ค่อยได้เข้าบอร์ดเลย แต่เห็นหัวข้อเดลี่สัมผัสแล้วมันทนไม่ไหว5555 หัวใจเรียกร้องว่าต่อให้ต้องกรีดเลือดแต่งก็ต้องส่ง!! เลยถือโอกาสโพสแรกเป็นการโพสฟิคสั้นไปเลยในตัว (และก็เป็นฟิคสุสานเรื่องแรกด้วย555) หวังว่าทุกคนจะชอบนะคะ >< จริงๆ เป็นพลอตที่ไม่มีอะไรเลย555 นอกจากอยากเห็นนายน้อยสระผมให้เสี่ยวเกอดู แง้งงงง ยังไงก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยคร่า♡♡♡

[bloodnine]

แง้วววเอาหัวถูโซฟา.. มะ..แมววว///
เสี่ยวเกอน่ารัก นายน้อยก็รู้จักยืมสกิลนายอ้วนมาใช้นะนี่..

[Momo8891]

แง้วววเอาหัวถูโซฟา.. มะ..แมววว///
เสี่ยวเกอน่ารัก นายน้อยก็รู้จักยืมสกิลนายอ้วนมาใช้นะนี่..

อยากยืมแมวตัวนี้ของนายน้อยมาเลี้ยงมากเลยค่ะ U////U เมี๊ยวๆ เสี่ยวเกอออ เดี๋ยวสระผมให้นะ

[SilverCloud]

นายน้อยติดใจรสสัมผัสของพี่เมินซะแล้ว ฟฟฟฟฟ คิดจะไปจับนู่นจับนี่ระวังนะคะนายน้อย เกิดกิเลนตื่นขึ้นมางานนี้ได้มีเอวเคล็ดกันแหละค่ะ ถถถถถ

[Momo8891]

นายน้อยติดใจรสสัมผัสของพี่เมินซะแล้ว ฟฟฟฟฟ คิดจะไปจับนู่นจับนี่ระวังนะคะนายน้อย เกิดกิเลนตื่นขึ้นมางานนี้ได้มีเอวเคล็ดกันแหละค่ะ ถถถถถ

กลัวแต่ว่าถ้าไปลูบคลำเขามากๆ แล้วกิเลนโผล่ขึ้นมา คนที่โดนสัมผัสจะกลายเป็นนายน้อยซะเองมากกว่าละคะงานนี้ คดีพลิก55555 Y////Y

[Feran.FS]

เอื้ออออออ น่ารักมุ๊งมิ๊งไปค่ะะ ด้วงฟินนนน

[Rozenkreuz]

อ๊ากกกกกกกกกกกกก เอาหัวถูโซฟาาาาาา //ดาเมจพุ่งทะลุอก
โหย น่ารักอะไรขนาดนี้ เวลาคันหัวเค้าทำกันแบบนั้นเหรอออออ //สกิลคนหล่อเท่านั้นสินะ //ฮรือออออ
อยากจับฟัดๆๆๆๆๆ เจ้านายของบ่าว