[OS] ฉันกลับมาแล้ว [ผิงเสีย]

[Shiaeri]

Title : ฉันกลับมาแล้ว
pairing : ผิงเสีย
Rate : pg , โปรดระวังมาม่า :v
*มีสปอล์ยจ้า*

-------------------------------------------------------------------------------------------


รอ รอ รอ แล้วก็รอ
สิบปีทีผ่านมาเขาทำสิ่งที่ไร้ค่าและเสียเวลามาตลอด เพียงแค่'เขาคนนั้น' บอก ตัวเขานั้นก็ยินยอมทำตามโดยไม่มีการคัดค้านใดๆ



แต่วันนี้...เขาหวังว่าจะเป็นวันสุดท้ายที่เขาต้องรอเช่นนี้



อู๋เสียยืนมองบานประตูสำริดขนาดยักษ์ที่ตอนนี้ 'คนๆนั้น' อยู่ข้างในนั้น ในมือกำลัญจกรที่ 'เขา' มอบให้เมื่อสิบปีก่อนแน่นจนชื้นเหงื่อ



เนิ่นนานที่เขารอคอยอยู่หน้าประตูบานนั้น แต่กลับไร้วี่แววที่ประตูจะเปิด ออกมาได้เลย ...หากเขาต้องการที่จะหลับก็ทำได้ เพราะนกหน้าคนทั้งหลาย ไม่กล้า
เข้าใกล้เขามาหลายปีแล้ว เพราะอะไรกันนะ ?



นั่งมองความว่างเปล่าพลางปล่อยให้ความคิดล่องลอยไปไกลได้พักใหญ่ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น...



แอ๊ด...
คนที่นั่งพิงประตูกระโดดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว พลางคิดว่าเมื่อสักครู่ไม่ได้ หูฝาดไปเองใช่ไหม พลันก็มองเห็นบานประตูค่อยๆเปิดออกมาจริงๆ!!



เขาจะกลับมาแล้วสินะ!! จะกลับมาแล้วจริงๆสินะ!!



ในใจพลันเกิดเสียงดังและรัวถี่ยิ่งกว่ากลองใบใด ความรู้สึกเฉยชากับทุกสิ่ง ได้หายไป ถูกแทนที่ด้วยความตื่นเต้น และหลายสิ่งที่ถูกทับถมมาตลอดสิบปี กำลังจะ อัตรธานไปจากใจเขาแล้ว



ควันสีฟ้าลอยอ้อยอิ่งออกมาจากบานประตู เขามองเข้าไปในนั้นด้วยความ คาดหวัง พลัน มีสิ่งหนึ่งกระโจนผ่านหน้าเขาไป...



อะไร!?!
เขาตอบสนองอย่างรวดเร็ว ควักอาวุธขึ้นมาถือไว้ในมือ มองไปรอบๆไม่เห็นอะไร แต่สาบานได้ว่าเมื่อกี้เขาไม่ได้มองผิดไปแน่ๆ!! จางฉี่หลิง ...นั่นใช่นายหรือเปล่า เขาอยากถาม แต่ไม่มีเสียงใดออกจากปาก

อู่เสียกวาดตามองหาคนที่บอกให้เขารอมาเนิ่นนานนับทศวรรษแต่กลับไม่เห็น แม้เพียงเงา แต่เมื่อมองไปรอบๆ...ก็เจอกับบางสิ่ง ...บางสิ่งที่ไม่ใช่สิ่งที่เขารอคอย

ไม่ใช่จางฉี่หลิง แต่เป็นปีศาจรูปร่างประหลาดที่ไม่อาจบรรยายได้


พลันโทสะและความรู้สึกทั้งหลายปะทุขึ้นมากลายเป็นความเกรี้ยวกราด ใน ตอนนี้เขาพร้อมจะระเบิดทุกสิ่ง ไม่มีความกลัวหลงเหลือ เขาพุ่งใส่ปีศาจตัวนั้น พลาง ก่นด่าคนที่เขารอ


" นายคิดว่าตลกมากมั้ย!! ให้รอสิบปี!! สิบปีที่ไม่เห็นแม้เงาหัวนาย!! "


กระสุนนัดสิบกราดยิงออกไปใส่ปีศาจอย่างดุร้าย นัยน์ตาของเขาเฉียบแหลม ขึ้นมากหลังจากต้องปะทะกับเจ้าพวกนกหน้าคนที่น่ารำคาญพวกนั้น
กาลเวลาผันเปลี่ยน คนเราก็ต้องพัฒนา



" คิดจะมาก็มา! คิดจะไปก็ไป!! เคยคิดถึงความรู้สึกคนอื่นบ้างไหม!!! "
ความในใจทั้งหลายพรั่งพรูออกมา เขารู้ดี ปีศาจตรงหน้าไม่มีทางฟังเขารู้เรื่อง แต่ตอนนี้ เขามาถึงจุดสิ้นสุดของความอดทนแล้ว ....ยากที่จะเก็บสิ่งใดไว้ในใจ



" สิบปีนะเว้ย! ไม่ใช่สิบนาที!! ไอ้คนขี้ลืมอย่างนาย จะจำอะไรได้!! "
เขาสาดกระสุนจนมันหมด ยิงโดนบ้างไม่โดนบ้าง เจ้าปีศาจตัวนี้ ฝีมือร้ายกาจ รวดเร็ว และการโจมตีของมันรุนแรง เขาโดนไปหลายแผลจนเจ็บปวด แต่ความร้ายกาจของ มันทำให้อดคิดถึงสหายลึกลับของตนไม่ได้
หรือว่า.....เป็นไปไม่ได้หรอกน่า....



" ..ชิ "
ปืนที่ไร้ค่าถูกโยนทิ้งไป ผู้ที่เคยถูกขนาดนามว่าเทียนเจินหยิบขวานขึ้นมาใช้แทน ก่อนจะใช้ขวานจามใส่ปีศาจอย่างต่อเนื่องคล้ายต้องการจะระบาย



" ฉันน่ะ! ไม่ได้คิดถึงนายเลยสักนิด ไม่ได้อยากให้กลับมาเลยด้วย!! "
พลันน้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตา มือทั้งมือสั่นเพราะกำขวานแน่นเกินไป และ เขาไม่ได้รู้สึกเลยว่า ตอนนี้ทั้งตัวเขาเต็มไปด้วยเลือด และปีศาจตนนั้น ก็นิ่งไปแล้ว


" ฉันไม่ได้คิดถึงนายสักนิด..อึก "


การรอที่ยาวนานทำให้เขาอ่อนล้าเต็มที เขาขว้างขวานทิ้งก่อนจุดบุหรี่ขึ้นสูบ พลันคิดถึงเรื่องราวต่างๆในอดีต ที่สุดท้ายก็มีแต่เขาที่คอยวิ่งไล่ตามเมินโหยวผิง
'นายคือสิ่งที่เชื่อมโยงฉันกับโลกใบนี้' เหอะ.... อยากจะขำ



เขาอยากหัวเราะออกมาดังๆแต่ทำได้เพียงสะอื้น บุหรี่ที่เขาสูบไร้รสชาติ อู๋เสียไม่อาจรับรสสิ่งใดได้นอกจากรสเค็มปร่าของน้ำอุ่นที่ไหลออกมาจากดวงตาเขา



อา...บางที เมินโหยวผิงอาจไม่เคยเห็นเขาในสายตาด้วยซ้ำ หรือบางที
ในตอนนี้เขาอาจลืมทุกสิ่งไปแล้วก็ได้



"อ...อ...."
!!

คนที่กำลังตัดพ้อน้อยใจสะดุ้งสุดตัวเมือได้ยินเสียง ....จากปีศาจตนนั้น
ที่เขาคิดว่าเขาได้ฆ่ามันไปแล้ว



รู้สึกตัวอีกทีปีศาจตนนั้นก็คลายเข้ามาใกล้ตน แต่ในวินาทีที่เขากำลังจะเอื้อม มือไปหยิบขวาน
เขาเห็น...ดวงตา.... ดวงตาที่คุ้นเคย



ไม่ใช่...ไม่มีทาง....



เขาปฎิเสธตัวเองซ้ำๆในใจ ส่ายหน้า ความคิดหนึ่งที่ผุดขึ้นมาแม้มันจะเป็นไปได้
แต่มันไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการจะเชื่อ...



ปีศาจตัวนั้นมองตรงมายังเขา 'มือ' ของมันจับขากางเกงของอู่เสียเอาไว้ สิ่่งหนึ่งบนหน้าที่คิดว่าคือ'ปาก'ของมันขยับยิ้มน้อยๆ



แกร๊ง....

สิ่งหนึ่ง... ร่วงลงมาจากตัวปีศาจตนนั้น อู๋เสียพอเห็นว่ามันคืออะไรก็คิดอะไร ไม่ออกอีกต่อไป ความคิดปฎิเสธใดๆถูกกลืนหายไปกับสีดำที่มืดมิดเกินกว่าแสงใด จะส่องได้ถึง




สิ่งที่ร่วงลงมา... เป็นเหรียญๆหนึ่ง คล้ายกับเหรีบญที่เขามี เหรียญที่ ใครอีกคนให้ไว้ก่อนหายไปจากชีวิต .....



ลัญจกร... ที่จางฉี่หลิงให้เขาไว้



" โกหก...นาย.... ไม่ ไม่มีทาง..."
อู่เสียส่ายหน้าอย่างแรง ปฎิเสธทุกอย่างบนโลกใบนี้ น้ำตาไหลออกมาไม่อาจ หยุดอีกต่อไป




ก่อนสิ่งที่เข้ามาในห้วงความคิดสุดท้ายคือเสียงแหบพร่าจากปีศาจตนนั้น ก่อนที่มัน จะค่อยๆกลายเป็นฝุ่นหายไป





" อ...อู๋...เสีย..... "










" ฉั...น..ก..ลับ....ม..า...แล้....ว "






Ending




-------------------------------------------------------------------------------------------

กี๊ซซซซซซ อย่าตบหนู 5555555555555555
ในเมื่อแม้แต่เหวินจิ่นยังกลายเป็นอะไรไม่รู้เลย แล้วเสี่ยวเกอจะรอดหรอออ
"โลกนี้ไม่มีข้อยกเว้นให้ใคร" เราก็คิดแค่นี้เอง //อย่าปากะละมังมาทางเน้

ไม่ได้อยากให้จบแบบนี้จริงๆหรอกนะ ไม่งั้นจะเผาบ้านคุณนพซซ. /ก้มกราบขอขมาสามที
ปล.ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ <3

278 days left

[Koume]

ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แงงงงงงงงงงง ;;;;;;;;;;;;;;; บากะ บากะ บากะ โฮฮฮฮ *ทรุดลงไปนอนพะงาบกับพื้น*
นายน้อยต้องปวดร้าวมากแน่ๆเลยค่ะ แงแงแงแงแงแงแง
แต่นึกถึงเสี่ยวเกอ...คงจะงงๆ นายโกรธฉันถึงขั้นจะฆ่าให้ตายเลยเหรออู๋เสีย(......)

[karnzaya]

ด..ดราม่าาาาาาาา โฮวววววววววววววววว ไม่นะไม่ ห้ามจบแบบเนนนน้ //ตีๆ
ถ้ามันกลายเป็นแบบนี้จริงเราจะไปทิ้งระเบิดใส่บ้านท่านประมุข 55555555

[uglygirl]

โฮฮฮฮฮ
ทำไมเสี่ยวเกอถึงเป็นแบบนี้ได้หล่ะ
กลายเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ แบบนั้นอู๋เสียจะไปจำได้ยังไงกัน
ฮืออออ ถ้ากลับมาแบบนี้ไม่เอานะเสี่ยวเกอ ถ้าจบแบบนี้นายน้อยคงจะเสียใจไปตลอดชีวิตแน่ๆ

[Feran.FS]

แง๊!!!!//ตบตี เขย่าคอรัวๆ ใจร้ายยยยย ใจร้ายยยย ใจร้ายยยยยยย //ด้วงแดดิ้น

[SilverCloud]

กรีดร้อง ม่ายยยย แบบนี้มันเจ็บปวดเกินไปแล้ว ฮืออออ นายน้อยจะรู้สึกเจ็บปวดขนาดไหนกันที่รู้ว่าตนเองฆ่าคนที่รอคอยมาตลอดตายกับมือ

[meanato]

ม่ายยยยยยยยย ทำไมนายน้อยดูยันเยี่ยงนี้
ได้โปรดมาต่อเถอะ ให้เสี่ยวเกอหายไปหลังประตูยังเจ็บปวดน้อยกว่าอีก ฮรืออออออออ

[faliona01]

เหล่าด้วงกระอักเลือด
ถ้าเป็นเช่นนั้น แฟนด่อมจะไม่ทน
ประมุขหมีต้องดับชีพแน่ๆคะ (ยิ้มจนเลือดไหลเป็นโลหิต)

[sinnerdarker]

//พยายาทมนัี่งทำใจ

คือ..เห็นคอมเมนต์แล้วไม่กล้าอ่าน แบบ ทำใจนานมาก กว่าจะมาอ่านได้ /สูดลมหายใจลึกๆ

มันเจ็บมากค่ะ มันทรมาน มัน แม่ง มันเจ็บ!

[Rozenkreuz]

อ๊ากกกกกกกกกกก รูททำร้ายจิตใจจจจจจจจจจจจจ
ไม่น้าาาา ไม่ ม่ายยยย มั่ยยยยยยยย ถ้าจบงี้มีคามิคาเซ่ บึ้มตัวตายตาม แงงงง