[Drabble] #dmbjdaily [เครื่องแบบ]

[anurakbeer]

เมื่อไหร่ที่ผู้นำกระหายอำนาจ กระหายความมั่งมี กระหายเลือด

เมื่อนั้นสงครามย่อมอุบัติ

และสงคราม ต้องยับยั้งด้วยสงคราม

เลือดนองพื้นเป็นสายน้ำ ศพกองเกยเป็นภูเขา ครอบครัวต้องไร้หัวหน้า ภรรยาสาวต้องเป็นหม้าย ลูกชายต้องเสียบิดา มารดาผู้แก่เฒ่าต้องอยู่อย่างเดียวดาย

สงคราม ไม่เคยปรานีใคร ไม่ว่าจะเป็นข้าศึกหรือศัตรู

เมื่อมีชาติบ้านเมืองเป็นที่ตั้ง ชายชาตรีอกสามศอก จำต้องละวางทุกสิ่งที่เป็น "ส่วนตัว"

เพื่อน พี่น้อง ครอบครัว คนรัก หรือแม้กระทั่งชีวิตของตัวเอง

เขาย่อมยอมสละชีพทันที หากมันจะปกป้องทุกคนที่เขารักได้

แต่เขารู้ว่า นั่นมันไม่ช่วยอะไร

บ้านที่ลุกเป็นไฟ จะต่ออายุความสัมพันธ์ใดๆ ได้

ความสัมพันธ์บนบ้านเกิดที่กลายเป็นแผ่นดินของข้าศึก จะมีความสุขอันใดได้

เขาไม่คาดหวังว่าการอภัยจากผองมิตร เพราะตัวเขาเอง ก็มิอาจให้อภัยตัวเองเช่นกัน

แต่เขาไม่มีทางเลือก

ชาติ ทำให้เขาไม่มีทางเลือก

หากจะวาดหวังอยู่บ้าง คงเป็นความเข้าใจจากพวกเขา

ในสักวัน...


*** *** ***


เขาตื่นจากภวังค์ เสียงกู่ร้องยินดีดังเซ็งแซ่ ผู้คนเรียงหน้าเข้ามาจับมือด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ช่อดอกไม้ถูกนำมาวางประดับจนเต็มห้อง ทุกช่อติดเต็มไปด้วยคำอวยพรอวยชัย

"ยินดีด้วยครับ ท่านแม่ทัพจาง"

เขาเหลือบมองดาวบนบ่า ก่อนจะหันกลับมาทักทายมิตรสหายหน้าใหม่ ด้วยแววตาของผู้นำที่ชาญฉลาด เข้มแข็ง และโดดเดี่ยว...


talk

ไม่นึกว่าจะแต่ง บังเอิญเสิร์ชหา #dmbjdaily ในทวิต
แล้วเจอ 'เครื่องแบบ' ของคุณ @velvetronica
https://twitter.com/velvetronica/status/532264086319665153
จึงจุดประกาย
บวกกับกำลังอินอยู่กับรุ่นคุณปู่

ขอบคุณครับ

[velvetronica]

ปู่จางงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

งือออ คนแบบท่านปู่เหมาะกับการเป็นท่านผู้นำจริงๆค่ะ //โป้งชี้ก้อย

ขอบคุณค่าคุณเบียร์ //ปิดหน้า

ปล.รอเรื่องปู่ๆที่เหลือนะคะ แฮ่

[Duke_of_Florence]

อ๊ากกก ฟิคปู่จาง
เพื่อปกป้องทุกคน เขาต้องละทิ้งความเป็น "ส่วนตัว
สงครามทำให้คนไร้ทางเลือก เขาจำต้องแสดงออกอย่างคนเลือดเย็น สละส่วนน้อยเพื่อคนส่วนใหญ่กว่า
ในที่สุดแม้กระทั่งมิตรสหายก็เริ่มตีจาก
จะมีสักกี่คนที่เข้าใจเขา
ภายในใจของท่านแม่ทัพผู้นี้จะรู้สึกโดดเดี่ยวแค่ไหนกันนะ
อ่านเรื่องของปู่จางเมื่อวานแล้วรู้สึกสงสารท่านแม่ทัพจางผู้นี้มากค่ะ เรื่องรุ่นคุณปู่นี่ดราม่าสุดๆ ฟีลวีรบุรุษผู้ปกป้องบ้านเมืองจากภัยสงคราม
สุดท้ายนี้อยากบอกว่า รักปู่นะคะ ชอบปู่จางในเครื่องแบบทหารจัง เท่มาก

[FateKiRi]

คุณปู่ค่ะ ปู่จางงงงงงงงงงงงงง
ละวางทุกสิ่งที่เป็น "ส่วนตัว" <<< ประโยคนี้มันจี๊ดจริงๆ
จิ้มจึกๆเข้ากลางใจ แงงง๊
ไม่ว่าจะเมื่อไหร่สงครามก็ไม่เคยเป็นสิ่งที่สร้างความสวยงาม
มีแต่เจ็บกับเจ็บ และไม่เคยสร้างทางเลือกให้กับใคร

ฮืออออออY_Y
ขอบคุณคุณเบียร์นะคะ

[zerin]

ปู่จางเท่มากเลยค่ะะะ รู้สึกว่าน่าสงสารมากๆด้วย ต้องยอมสละทุกสิ่งเลย ยิ่งอ่านยิ่งชอบปู่จางค่ะ ; ;

[SilverCloud]

ปู่จางงงง ต้องสละทุกสิ่งเพราะไฟสงคราม นึกถึงเรื่องของปู่เอ้อร์ขึ้นมาเลยค่ะ เพราะดาวบนบ่าที่แบกรับไว้ เกียรติยศที่แลกมาด้วยมิตรสหายและความโดดเดี่ยว ฮือออ

[Eclipse]

ปู่จางอย่างเท่เลยค่ะ! ออร่าความเป็นผู้นำงี้กระแทกตาเต็มๆ

คนที่เสียสละเพื่อส่วนรวมและทิ้งความเป็นส่วนตัวทุกอย่างเอาไว้ช่างน่านับถือจริงๆค่ะ สงสารปู่อะ ถึงคนรอบตัวจะตีจากแต่ตัวเองก็ยืนหยัดทำในสิ่งที่เลือกต่อไป ฮือออ

[MinMin]

ปู่จางงงงงงงงงงง
เพราะเป็นผู้นำจึงไม่มีทางเล่อมีทางเลือก ถ้าไม่ทำเองแล้วใครจะทำ แงงงงงงงงงงงงงงง

[Naitear]

แงงงง ปู่จางงง เราเข้าใจว่าปู่จางทำตามหน้าที่นะคะ Y v Y แต่ยังไงมันก็เศร้าค่ะ เพราะ'หน้าที่'ก็เลยทำให้ไม่มีซึ่ง'ความผูกพัน'เลยเหรอ?
ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะคุณเบียยร์ Y v Y] #ฮือ

[pungjungza]

ปู่จางงงงงงงงงง แงงงงงงงงงง TT^TT
น่าสงสาร แต่ก็เท่โครตๆเลยค่ะ
คุณเบียร์ส่งอีกเรื่องแล้ว ขอบคุณนะคะ ชอบมากๆเลย

[kame_kazuha]

เฮืแก!! ปู่จาง อย่างหล่อ

[Mill]

รู้สึกได้ถึงความเสียสละของปู่จาง U U
การที่ต้องทอดทิ้งเพื่อปกป้องนี่ถ้าไม่เข้มแข็งจริงๆคงทำไม่ได้
ปู่จางสุดยอดมากจริงๆค่ะ

[Dreamy]

ปู่จางเท่มากเลยค่ะ แต่ในอีกมุมหนึ่งก็เป็นคนที่น่าสงสารมาเช่นกัน ขึ้นไปอยู่บนจุดสูงสุดเพียงคนเดียวไม่มีคนยืนข้างๆ คือมันคงจะเหงามาก #แต่ปู่จางในชุดเครื่องแบบแซ่บมาก
ฮือออออออออ ดราม่ารุ่นปู่นี่สุดยอดจริงๆ ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านนะคะ

[Shiaeri]

ฮือ ปู่จางงงงงงงงงงงง ;___; ไม่เหงาหรอคะปู่ แงงงง โดดเดี่ยวมากเลยนะคะนั่น

แต่บางที เครื่องแบบ ก็เป็นได้ทั้งสิ่งที่บอกหน้าที่...และภาระ

[Feran.FS]

//ด้วงกระอัก หัวข้อนี้คือดีงามจริงๆค่ะ ฮือออ

[Yuwadee Wana]

ปู่จางอย่างช้ำชอกอ่ะ เพื่อชาติบ้านเมือง จำต้องละทิ้งทุกสิ่ง

[faliona01]

กรีดร้องให้กับปู่
ขอชูถ้วยแห่งชัยชนะแทนน้ำตา
คุณที่ยอมเสียสละทุกอย่างจนถึงจุดนี้ย่อมไม่คู่ควรค่าแก่การสงสารแล้ว
อดทนกล้ำกลืนและจงยินดีกับเขาเเทนเถอะ!!
(น้ำตาไหลพราก แต่ไม่อาจกล่าวออกไป)