[OS] ‪#‎DMBJdaily‬ (ป๊อกกี้) ： สวัสดีครับ วันนี้วันโสดแห่งชาติ【ผิงเสีย】

[Koume]

[OS] ‪#‎DMBJdaily‬ (ป๊อกกี้) ： สวัสดีครับ วันนี้วันโสดแห่งชาติ【ผิงเสีย】

ชื่อเรื่องบ้าอะไร55555 แง้ เค้าคิดไม่ออกนี่นา

Note：ฟิคนี้เป็นประเภท AU fan fiction ยกมาเพียงตัวละคร ไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆกับเนื้อเรื่องต้นฉบับค่ะ


--------------


วันนี้เป็นวันที่ 11 พฤศจิกายน...

คำถามคือมันเป็นวันสำคัญอะไรหรือเปล่า ผมบอกได้เลยว่า ไม่มีแม้แต่นิดเดียว (ขอขีดเส้นใต้ย้ำอีกสามครั้ง) แม้ว่าฝั่งประเทศญี่ปุ่นจะมีเทศกาลแลกแท่งขนมปังเพื่อแสดงความรักอะไรนั่น แต่ในเมื่อผมเกิดและเติบโตอยู่ที่จีนแผ่นดินใหญ่ เรื่องทั้งหมดที่ว่ามานั้นก็ไม่เกี่ยวกับผมเลยสักนิด

ผมนั่งมองกล่องป๊อกกี้จำนวนมหาศาลนอนสงบนิ่งในกล่องตาปริบๆ หลายรสหลากสีสัน ดูสดใสมาก

ขอเล่าย้อนความสักนิด เมื่อตอนเช้าก่อนไปโรงเรียน...ก็เมื่อครู่นี้แหละ ผมกำลังนั่งทานข้าวเช้ากับเตี่ยอยู่เพลินๆ อารองที่เพิ่งกลับจากการออกกำลังกายตอนเช้าเดินเข้ามาในบ้านแล้ววางกล่องปริศนาลงบนโต๊ะ เขาพูดกับผมว่า

“อาสามของแกส่งของมาให้น่ะ”

ผมวางช้อนลง มองขนาดกล่องแล้วเกาหัวแกรกๆ อาสามหายหัวไปเที่ยวอีกแล้ว คราวนี้เขาไม่ได้บอกว่าไปไหน ผมเลยไม่รู้ว่าตาเฒ่าทารกนั่นส่งอะไรมาให้ เลยลองถามอารองว่ามันคืออะไร แต่อารองเองก็ไม่รู้เหมือนกันกับผม เขายังไม่ได้เปิดดู อาสามจ่าหน้ากล่องเจาะจงมาให้ชื่อผม อยากรู้ก็ให้เปิดดูเอาเอง

ไม่รู้อาสามไปเที่ยวที่ไหนมา ผมคอยบ่นจนปากเปียกปากแฉะว่าให้ไสหัวกลับมาซะบ้างก็ไม่ฟัง ตาเฒ่านี่เอาแต่หาที่เที่ยวในที่ระทึกขวัญทั้งนั้น คราวก่อนเขาหายไปเกือบสี่เดือน กลับมาพร้อมกับแมงป่องตัวอวบอ้วนไต่เต็มกระเป๋า ผมแทบกรี๊ดลั่นบ้าน เค้นถามยังไงก็ไม่เคยตอบ ไม่รู้ไปไหนมากันแน่ แต่ในเมื่อเขาส่งมาให้ถึงที่บ้านโดยตรง คิดว่ามันก็คงไม่มีอันตรายมากนัก ถ้ามีอันตรายเดี๋ยวผมค่อยฟ้องเตี่ยก็ได้

มองนาฬิกาดูแล้วยังพอเหลือเวลาอยู่ วิ่งไปก็ยังทัน ผมเลยไปหยิบกรรไกรมานั่งแกะงัดแงะเทปกาวที่ติดไว้ออก กล่องมีขนาดใหญ่ก็จริงแต่น้ำหนักค่อนข้างเบากว่าที่คิด ในใจกำลังคาดเดาว่ามันเป็นอะไร แต่พอเปิดออกมาแล้วกลับต้องอึ้ง

“......”

อารองกับเตี่ยเห็นสีหน้าผมเลยชะโงกหน้าเข้ามาดูของในกล่อง ส่งเสียงหัวเราะพรืดใส่ผม พวกเขาพร้อมใจกันบอกยกกล่องนั้นให้ผมหมดเลย ผมมองแล้วอยากจะร้องไห้ นึกด่าอาสามอยู่ในใจ คิดบ้าอะไรถึงส่งป๊อกกี้มาเป็นโหล(วะ) ชาตินี้ผมจะกินหมดไหม สุดท้ายก็เลยตัดสินใจยกแม่งทั้งกล่องไปโรงเรียน

กว่าจะอุ้มกล่องเจ้าปัญหาเดินมาถึงโรงเรียนก็โดนคนรอบๆมองหน้าไปหลายที อาจารย์เซี่ยถึงกับเดินมาถามว่าผมลักลอบขนอะไรมาไว้ที่สถานศึกษา แต่พอเปิดกล่องแล้วเขาก็หัวเราะลั่นไม่เกรงใจ ผมได้แต่ทำหน้าเจื่อน บอกเขาว่าอาสามเป็นคนส่งมาให้ อาจารย์เซี่ยเลยยอมปล่อยผมไป

ผมเดินเข้ามาในห้อง มองไปที่มุมโต๊ะของตัวเองแล้วก็เห็นนายอ้วนกับเสี่ยวจางพากันนั่งหลับ นายอ้วนนอนเอาตัวพาดโต๊ะส่งเสียงกรนไม่สนใจใคร เสี่ยวจางนั่งกอดอกหลับหลังติดเก้าอี้ พวกนายแม่งง่วงแต่เช้าเลยเหรอวะ ... ผมส่ายหน้าเอือมระอา ก้าวเท้าเดินฉับๆแล้วกระแทกกล่องบนโต๊ะตัวเองเสียงดังตึง

เพราะโต๊ะเรียนของพวกเราสามคนอยู่ใกล้กัน ผมนั่งอยู่ข้างหน้า ด้านหลังผมเป็นโต๊ะของเสี่ยวจาง ส่วนนายอ้วนนั่งอืดเป็นหมูข้างๆเสี่ยวจาง ดังนั้นเสียงกระแทกของที่ผมวางเลยไปทำให้ทั้งสองคนสะดุ้งตื่นขึ้นมา

“เทียนเจิน โวยวายห่าอะไรแต่เช้า” นายอ้วนหาวหวอด ขยี้ตาสองสามทีตอนเห็นกล่องบนโต๊ะผม “วันนี้แม่นายทำข้าวกล่องให้เป็นพิเศษหรือไง ปกติเทียนเจินกินเยอะขนาดนี้เลยเรอะ”

ผมสถบด่าแม่เขาไปหนึ่งที ทำหน้าบึ้งตึงใส่เขา พูดว่า “พูดมาก ฉันกะจะเอามาแบ่งนาย ไม่ต้องเอาแล้ว!”

นายอ้วนเห็นแก่ของฟรี รีบพูดง้อเอาใจผม “เอาน่า คุณหนูเทียนเจิน นายอย่าทำน้อยใจสิ” ไม่ว่าเปล่าเขายังยื่นนิ้วก้อยมาให้ แสดงท่าทีว่า‘หายงอนนะตัวเอง’อีกต่างหาก เห็นแล้วตลกมาก โครตไม่เข้ากับเขาแบบสุดๆ พอนายอ้วนเห็นผมหัวเราะ ได้โอกาสก็รีบถามทันที “ตกลงเสี่ยวอู๋แบกอะไรมาวะ”

ผมดันกล่องไปให้ตรงหน้า บอกให้พวกเขาดูเอาเอง นายอ้วนชะโงกหน้าเข้ามาดูแล้วหัวเราะลั่นจนพุงกระเพื่อม

“หุบปากน่า!” ผมกัดฟันพูด ถลึงตามองนายอ้วนดุๆ ลำพังแค่ของข้างในผมยังโอเค แต่ตาเฒ่านั่นดันทะลึงเขียนข้อความตัวโตๆเด่นหราริมกล่องนี่สิ

【สุขสันต์วันคนโสด ไอ้หลานชาย ถ้าแกมีแฟนแล้วฉันค่อยกลับบ้าน】

แม่ง....ผมบอกแล้วใช่ไหม วันที่ 11 พฤศจิกายน สำหรับผมมันไม่มีอะไรสำคัญทั้งนั้นแหละ แม้ว่าคนจีนจะจัดว่าวันนี้เป็นวันสำหรับคนโสด(อย่างไม่เป็นทางการ) แต่ก็ไม่เกี่ยวกับผมนะ! โอเค ผมอาจจะโสด แต่ชีวิตคนเราก็ไม่ได้จำเป็นต้องมีความรักแง่หนุ่มสาวอย่างเดียวสักหน่อย และอันที่จริงผมเองก็เคย(เกือบ)มีแฟนนะ สาวสวยทรงเสน่ห์ที่เคยเจอเมื่อสองปีก่อน แต่อาหนิงดันย้ายไปต่างประเทศกับครอบครัว ไม่ใช่ว่าผมไม่กล้าสารภาพรักหรืออะไร อีกอย่างผมก็ยังอยู่ในวัยเรียน ณ จุดๆนี้นายน้อยอู๋ขอให้สัมภาษณ์ออกสื่อเลยครับว่าขอโฟกัสเรื่องเรียนก่อน

นายอ้วนเห็นผมเริ่มทำหน้าบึ้งตึงก็เลิกหัวเราะ ใช้หลังมือซับน้ำตาปอยๆ “โธ่เสี่ยวอู๋ ดูท่าทางอาของนายคงไม่ได้กลับบ้านชั่วชีวิตแล้วล่ะ”

ท่าทียิ้มมุมปากเยาะเย้ยของนายอ้วนดูน่าหมั่นไส้มาก ผมมองเคืองๆ “นายเองก็ไม่ได้มีแฟนสักหน่อย!” ทว่านายอ้วนกลับยังนั่งยิ้มอย่างเดิม เขายักไหล่แล้วบอกว่า “เทียนเจินหนอเทียนเจิน เสี่ยน่ะโสดไร้พันธะแค่ช่วงนี้เท่านั้นแหละ เมื่อก่อนเสี่ยเองก็เคยมีแฟนสาว ไม่ได้ประวัติใสไร้เดียงสาเหมือนนาย”

ผมฟังแล้วด่าเขาไปทีหนึ่ง “นายอ้วนอย่ามาขี้โม้!” ยกมือตบกล่องป๊อกกี้ปังๆ ขุดวีรกรรมเขาขึ้นมาแฉ “วันก่อนนายส่งดอกไม้ไปให้หยุ่นไฉ่แล้วเธอไม่รับใช่ไหม ฉันรู้นะเว้ย”
“พ่องนายสิเทียนเจิน นายมันพวกมีประวัติไม่มีแฟนเท่ากับอายุ ความรักมันต้องใช้เวลาโว้ย!”

ผมกับนายอ้วนโต้เถียงกันอยู่ตรงนั้น ประเด็นเริ่มวนไปมา แต่จู่ๆนายอ้วนก็ถามขึ้นมาว่า

“แล้วเสี่ยวจางล่ะ นายเคยมีแฟนหรือยัง”

ผมหันไปมองที่จางฉี่หลิงทันที ลุ้นว่าหนุ่มหล่ออย่างเขาจะเคยควงสาวมากี่สิบคน สมองเริ่มคาดเดาไปเรื่อยเปื่อย บางทีสเปคของเสี่ยวจางอาจจะเป็นสาวสวยเซ็กซี่อายุมากกว่า แต่คิดดูอีกที หมอนี่เป็นพวกนิ่งๆอึนๆตลอดเวลา ใครจะไปเดาได้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ เขาอาจจะชอบสาวอายุน้อยกว่า สดใสร่าเริง เป็นกันเอง เหมือนหยุ่นไฉ่กับซิ่วซิ่วก็ได้ หรือไม่ก็ทั้งสองอย่าง เห็นนิ่งๆ พ่อฟาดเรียบนะครับ ทำนองนั้น

เสี่ยวจางมองนายอ้วนนิ่งๆ...ใบหน้าหล่อเหลาน่าหมั่นไส้นั่นหันมามองผมทีหนึ่ง แล้วหันกลับไปนั่งเท้าคาง เหม่อลอยมองนอกหน้าต่างเหมือนเดิม ไม่ได้ตอบคำถามนายอ้วน ปล่อยเบลอซะอย่างนั้น

“.......” ผมกับนายอ้วนใบ้กินกันไปหน่อย แต่จะซักถามอะไรเพิ่มก็ไม่ทันแล้ว อาจารย์เฉินเหวินจิ่น ที่ปรึกษาประจำห้องเราเดินเข้ามาพอดี เราสองคนเลยต้องแยกย้ายกันไป นายอ้วนทิ้งท้ายก่อนเริ่มคลาสว่า

“สุดท้ายแล้ววันนี้คงได้ฉลองวันคนโสดตามประสาลูกผู้ชายกันสามคนสินะ”

ผมยักไหล่ใส่เขา เอาเถอะ อย่างน้อยก็ไม่ได้มีแค่ผมที่ยังโสดก็แล้วกัน






ช่วงพักเที่ยง พวกเราสามคนตัดสินใจไปหาที่นั่งพักย่อยอาหารกันสักที่ จะได้เริ่มเคลียร์ป๊อกกี้โหลหนึ่งที่อาสามส่งมาด้วย แต่ไม่ว่าจะเดินไปตรงไหน ถ้าไม่เจอคนมาจองที่เป็นกลุ่มก็จะเจอคู่รักมานั่งสวีทหวาน เห็นแล้วโครตขัดใจ สุดท้ายพวกเราเลยตัดสินใจยึดห้องแลปวิทยาศาสตร์เก่าที่ไม่มีคนใช้

ขออธิบายว่า ถึงจะตั้งชื่อว่าแลปวิทยาศาสตร์ แต่สภาพมันก็เป็นแค่ห้องเก็บของดีๆนี่เอง เพราะโรงเรียนสร้างตึกใหม่ เลยย้ายแลปวิทย์ขนาดใหญ่ไปอีกฝั่ง ส่วนตรงนี้เป็นแค่ส่วนย่อย อาจารย์ส่วนใหญ่เลยชอบเอาของเก่าๆมาหมกสะสมไว้ มีทั้งหุ่นโครงกระดูกแตกๆ ลูกโลกจำลองซึ่งกระดาษขึ้นราไปครึ่งโลก อะไรสักอย่างที่ดองทิ้งไว้ในขวดโหล ยังดีหน่อยที่ไม่มีฝุ่นให้ระคายจมูก ไม่อย่างนั้นคงได้จามตลอดทั้งบ่าย

เราสามคนมานั่งจัดปาร์ตี้หนุ่มโสดด้วยขนมที่อาสามส่งมาให้ นายอ้วนเปิดประเดิมก่อน เขาสุ่มหยิบขึ้นมาหนึ่งกล่อง ได้สีม่วงสดใส แกะกล่องป๊อกกี้รสบลูเบอร์รี่กินกร้วบๆ พูดทั้งที่ยังเต็มในปาก

“อาสามของนายแม่งไปผจญภัยที่โรงงานป๊อกกี้เหรอเทียนเจิน เหมามาไม่ซ้ำรสนี่เสี่ยว่าไม่ธรรมดาแล้วนะ”

ผมส่ายหน้า บอกเขาว่าผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ไหนๆก็ไหนๆ ขอถือโอกาสแอบบ่นเรื่องตาเฒ่าที่ชอบหายหัวไปนานๆไม่บอกอะไรให้พวกเขาฟัง ผมรู้ว่าอาสามเป็นคนเก่ง เขาชอบเที่ยวไปเรื่อยเปื่อยก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ผมก็อดห่วงไม่ได้ เขาชอบหายไปนานมาก เมื่อก่อนตอนผมยังเด็ก เขายังพอยอมอยู่บ้านด้วยกันนานหน่อยเพราะผมติดเขาแจ แต่พอผมโตขึ้น เขาก็เริ่มหายหน้าไป ตามตัวยากเสียยิ่งกว่างมเห็ดใต้ดิน

นายอ้วนฟังแล้วส่ายหน้าใส่ผม เขาพูดว่า “นายแม่งคิดมากชะมัดเลยเทียนเจิน อย่างน้อยเขาก็คงสบายดี ถึงส่งของมาได้ คนอย่างอาสามนาย เขาจะหายไปไหน ใครจะไปรู้”

ผมกำลังคิดคล้อยตามที่นายอ้วนพูด แต่เสี่ยวจางที่นั่งข้างๆผมกลับส่ายหน้า เขาพูดเสียงเรียบ “เขาอยู่ที่ญี่ปุ่น”

ทั้งนายอ้วนทั้งผมหันไปมองเขาทันที เห็นเงียบตั้งนาน นึกว่านั่งหลับไปซะแล้ว นายอ้วนมองด้วยความสงสัย เขาถามเสี่ยวจางว่ารู้ได้ยังไงกัน เออ...นั่นสิ หรือว่าเสี่ยวจางจะแอบถอดจิตเกาะตามอาสามไป

เสี่ยวจางมองข้างในกล่อง เอื้อมมือไปหยิบป๊อกกี้ขึ้นมาหนึ่งกล่อง มันเขียนเป็นภาษาญี่ปุ่นเด่นหราตรงหน้า

“.....”

ผมกับนายอ้วนใบ้กินอีกครั้ง ไม่นึกว่าแม่งจะสังเกตกันง่ายๆแบบนี้ นายอ้วนเกาหัวแกรกๆ แย้งเสี่ยวจางว่า “เขาอาจจะไปเหมาซื้อจากที่อื่นมารวมๆกันก็ได้ ไม่งั้นก็สั่งทางอินเตอร์เน็ต”

เสี่ยวจางกลับส่ายหน้าอีกครั้ง เหมือนกับบอกว่าเป็นไปไม่ได้ เขายกเหตุผลมา “มันมีเยอะเกินไป คิดได้แค่ซื้อจากแหล่งโดยตรง แล้วอู๋เสียก็เคยบอกว่าอาเขาไม่ชอบใช้เทคโนโลยี”

สรุปแล้วเราสองคนที่เหลือก็ยอมรับเหตุผลของฉี่หลิงแต่โดยดี นั่งกินป๊อกกี้ที่เหลือกันไปเงียบๆ จู่ๆนายอ้วนก็พูดว่า

“เสี่ยอ้วนคิดมานานแล้วนะ น้องเสี่ยวจางจะจำรายละเอียดเรื่องเสี่ยวอู๋แม่นเกินไปหรือเปล่า” เขาหรี่ตาลงจนมันกลายเป็นขีดเส้นเดียว เพ่งมองผมสลับฉี่หลิงอย่างจับผิด ผมถอนหายใจแล้วส่ายหน้าเอือมๆ ด่าเขาว่าเพราะเขามัวแต่ไปจีบสาวรุ่นน้อง ไม่สนใจเพื่อนฝูงต่างหาก อีกอย่างผมก็ไม่ได้เล่าเรื่องที่บ้านให้ใครฟังเยอะสักหน่อย ...มั้ง

นายอ้วนกลับส่ายหน้า ยกนิ้วอวบๆชี้หน้าผม พูดด้วยสีหน้าโครตมั่นใจ

“สหายเทียนเจิน นายมีอะไรกับน้องเสี่ยวเกอใช่ไหม!”

พ่อง!! ผมสถบด่าบรรพบุรุษนายอ้วนยาวๆ ปากล่องเปล่าใส่เขา ผมเคยคิดว่าตัวเองแม่งเพ้อเจ้อแล้ว นายอ้วนดันเพ้อกว่าผมอีก ไม่รู้เขาเอาสมองส่วนไหนมาคิดว่าผมกับจางฉี่หลิงมีอะไรกัน แม่งโดนอาถรรพ์วันคนโสดแดกสมองไปหมดแล้วใช่ไหม

ผมบ่นกราดยาวแล้วเริ่มเหนื่อย แถมป๊อกกี้ที่นั่งกินกันไปเมื่อกี้ทำให้คอเริ่มแห้ง ระคายคอมาก เลยชี้นิ้วสั่งให้นายอ้วนไปซื้อน้ำมา ข้อหาทำให้นายน้อยอู๋อย่างผมอารมณ์เสียก่อนคาบบ่าย นายอ้วนด่าผมทีหนึ่ง แต่ก็ยอมลุกไปซื้อมาให้แต่โดยดี ผมมองร่างอวบๆของเขาหายลับบานประตูไป ภายในห้องบรรยากาศเงียบสนิท แม้ผมจะนั่งอยู่กับเสี่ยวจาง แต่ก็เหมือนนั่งคนเดียว หมอนี่ไม่เคยพูดเล่นด้วยสักครั้ง ต่อให้ผมลากมาเกือบทุกหัวข้อเพื่อชวนคุยแล้วก็ตาม เรื่องนี้ทดลองมาเป็นหมื่นครั้งแล้ว เพราะฉะนั้นครั้งนี้ผมยอมตัดใจ จะนั่งเงียบๆมองหุ่นจำลองอวัยวะภายในร่างกายมนุษย์ที่โบกมือเซย์ไฮตรงมุมห้องก็ได้

เราทั้งสองคนเงียบไปได้ไม่ถึงหนึ่งนาที ผมก็เริ่มรู้สึกอึดอัด แต่ไม่รู้จะชวนคุยอะไรอีกดี เตี่ยเคยบอกผมว่า ถ้าอยากชวนเขาคุยก็ให้พูดถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น เอาเรื่องที่เรามีประสบการณ์ด้วยกัน ปัญหาต่อมาคือเรื่องไหนที่เพิ่งเกิดล่ะ นอกเหนือจากบทสนทนาโต้เถียงของผมกับนายอ้วนสองคนแล้วก็ไม่มีอย่างอื่นอีก จะให้ถามว่านายคิดยังไงกับประเด็นที่นายอ้วนพูดเมื่อตะกี้เหรอ ถุย ฝันไปเถอะ เสี่ยวจางได้ลุกขึ้นยืนแทงเข่าลอยใส่แน่ๆ

ผมเหลือบไปเห็นป๊อกกี้อีกกล่องพอดี มันเป็นรสชาเขียว ผมคิดว่ามันน่าจะขมเหมือนชาญี่ปุ่นที่เคยกิน แต่ปรากฏว่าโครตพ่อโครตแม่ของความหวานเลย ผมแลบลิ้นหน่อยๆ รู้สึกแสบตั้งแต่ลิ้นยันคอ ไม่น่ากินหวานมากเกินไปจริงๆ

“แสบเหรอ” จางฉี่หลิงเห็นปฏิกิริยาของผมแล้วขมวดคิ้ว โอ้โหแฮะ นานๆทีจะเห็นหมอนี่มีส่วนร่วมกับเรื่องทางสังคม ผมยื่นกล่องป๊อกกี้ที่เหลือให้เขาลองชิมเอาเอง ตอนแรกผมก็ไม่คิดว่าฉี่หลิงจะยอมกินจริงๆหรอก แต่ปรากฏว่าหมอนี่ยอมแฮะ เขาหยิบไปชิมหนึ่งแท่ง จากนั้นก็ทำหน้านิ่งเหมือนเดิม

..พ่อขวดน่าเบื่อยังคงน่าเบื่อเหมือนเดิม ผมรู้สึกปลงกับหมอนี่แล้ว พอกำลังคิดอะไรต่อเพลินๆก็เผลอหยิบป๊อกกี้ขึ้นมาคาบไว้ในปากอีกครั้ง เสี่ยวจางเห็นแล้วส่ายหน้าเอือมระอา ผมมองท่าทางเขาแล้วสงสัย แต่ไม่ทันได้ถามก็ต้องชะงักค้างซะก่อน

จางฉี่หลิงยื่นหน้ามาใกล้ผมมากขึ้นเรื่อยๆ เขาอ้าปากงับป๊อกกี้ที่ผมคาบเอาไว้ กัดทีละคำช้าๆ ผมได้แต่นั่งนิ่งมองการกระทำของเขาตาโต ใบหน้าของเราทั้งสองคนใกล้กันมากขึ้นเรื่อยๆ อยู่ใกล้จนแทบได้กลิ่นสมุนไพรเจือจางจากอีกฝ่าย เขากัดจนถึงคำสุดท้ายก่อนที่ผมจะเผลออ้าปากค้าง ปล่อยให้ขนมที่เหลือในปากร่วงลงไปที่พื้นห้อง

ฉากต่อไปขอข้าม ผมไม่เขียน! ผมไม่บรรยายอะไรทั้งนั้นแหละ!!

ผมจำได้อีกทีคือตอนเสี่ยวจางปล่อยริมฝีปากผมให้เป็นอิสระ ไม่ได้รุกเร้าเหมือนเมื่อครู่อีก เขาเพียงแค่แลบลิ้นนุ่มๆมาเลียตามริมฝีปากผมเหมือนแมวหยอกเย้าเล่นแค่นั้น

“.....” ผมนั่งตัวแข็งทื่อ รู้ตัวเองว่าหน้าคงแดงยิ่งกว่ากี่เผ้าของคุณย่าฮั่ว เรียกชื่ออีกฝ่ายอย่างตะกุกตะกัก แม่งเอ้ย ผมเริ่มรำคาญตัวเอง ทำตัวเป็นสาวน้อยไร้เดียงสาไปได้ แต่ความรู้สึกตอนนั้นบรรยายไม่ได้เลยแม้แต่ตัวอักษรเดียว อุณหภูมิร่างกายขึ้นสูง มือเท้าสั่นชาเพราะความตื่นเต้น ท่าทางผมคงตลกมาก เพราะเสี่ยวจางมองผมแล้วมีสีหน้าเหมือนจะยิ้มขึ้นมา ถึงแม้จะเป็นยิ้มไม่กี่วินาที แต่ไอ้อวัยวะตรงหน้าด้านซ้ายผมเหมือนจะระเบิดพลีชีพตัวเองซะให้ได้

เสี่ยวจางทำท่าจะเขยิบเข้ามาใกล้อีกรอบ ผมรีบดันหน้าอกห้ามเขาไว้ ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าถามเขาเสียงสั่น

“เสี่ยวจาง นายทำแบบนี้ทำไม?”

ผมเงยหน้าขึ้น พยายามจ้องตาสีดำสนิทของเขา ปกติแล้วมันแทบไม่มีอะไรสะท้อนออกมาจากใต้มหาสมุทรลึกคู่สวย แต่ตอนนี้มันกลับสะท้อนภาพของผมออกมา ... แค่ภาพของผมเท่านั้นแหละ

เสี่ยวจางเหมือนจะนิ่งคิดไป เขาตอบว่า “เพราะชอบ”

ตอบมาแค่สองพยางค์ แต่แม่งโครตร้ายกาจ โจมตีเข้าจุดตายจนนายน้อยอู๋แทบกระอักเลือด ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ สงบสติอารมณ์ตัวเองเข้าไว้อู๋เสีย!

ผมทำตัวให้นิ่งเหมือนเดิม แม้ว่ามันจะไม่ค่อยได้ผลก็ตาม ผมไม่อยากคิดเพ้อเจ้อไปเองคนเดียวอีก ถามเขาว่า

“นายชอบแง่ไหน?”
กลัวแม่งตอบกลับมาว่าเป็นแค่เพื่อนจริงๆ ถ้าตอบแบบนั้นพ่อจะต่อยให้ผมหลุดออกมาเป็นปอยหยิกบังหน้าซะเลย

จางฉี่หลิงขยับศรีษะลงนิดหน่อย เขาไม่ตอบ...ผมก็เข้าใจ หมอนี่เป็นคนพูดน้อยมาแต่ไหนแต่ไร สิ่งที่เขาทำมีเพียงการใช้หลังมือของเขาลูบไปตามแก้มของผม ก้มลงกระซิบประโยคหนึ่งที่ข้างหู ซึ่งแน่นอนว่าผมจะไม่บอกใคร

ส่วนหลังจากนั้น....ผมจะโดนจูบอีกกี่ครั้งก็ช่างมันเถอะ ผมขอไม่บันทึกไว้ มันเป็นเรื่องส่วนบุคคล ไม่ใช่บันทึกเรื่องสวาท

จะเขียนบอกแค่ว่าอีกราวๆห้านาทีหลังจากนั้น นายอ้วนก็กลับมาถึง เขาทักว่าเขาหายไปเดี๋ยวเดียว ทำไมผมหน้าแดงก่ำเป็นมะเขือเทศลูกโต แถมปากเหมือนจะบวมช้ำนิดหน่อยอีกต่างหาก ผมถลึงตามองทั้งนายอ้วนทั้งจางฉี่หลิง ก่อนจะตัดสินใจฝุบหน้าลงกับโต๊ะแม่งเลย ผมไม่ได้แอบเขิน ไม่ได้อะไรทั้งนั้น! แค่ง่วงนอน!!

ได้ยินนายอ้วนคุยกับเสี่ยวจางว่าทำไมจู่ๆเสี่ยวจางถึงนั่งกินป๊อกกี้ ทั้งๆที่เมื่อกี้ไม่เห็นสนใจเลย

“...ก็หวานดี”

ฉี่หลิงตอบมาแค่นั้น แค่นั้นจริงๆ ผมไม่นับที่เขาแอบกุมมือผมใต้โต๊ะหรอกนะ

เอาล่ะ สรุปว่าแทนที่วันนี้จะเป็นวันคนโสดตามปกติ ผมกลับไม่ต้องฉลองมัน บอกแล้วว่าวันนี้ไม่เกี่ยวกับผมแม้แต่นิดเดียว อาสามครับ งวดนี้อาคงกลับบ้านได้แล้วนะ เพราะผมไม่โสดแล้ว ติดอย่างเดียวที่ว่าคนนั้นไม่ใช่ผู้หญิง

ผมแอบเงยหน้ามองเสี่ยวจางจากด้านข้าง ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่า เหมือนจะเห็นรอยยิ้มน้อยๆตรงมุมปาก รู้สึกหูร้อนผ่าวมาก ผมเลยก้มหน้ามองมือของเราสองคนที่กอบกุมกันไว้แทน

เอาเป็นว่า ช่างมันเถอะ ตอนนี้ผมไม่โสดแล้ว ใครจะพูดอะไรก็ช่างประไร





[E N D ♥]


-----------------------

คลานกลับมาที่เรือหลัก...

แง้ หนูไม่รู้ หนูเมา เป็นฟิคที่เสี่ยอ้วนยังมีบทมากกว่าเสี่ยวเกอล่ะ (´･ω･｀) #ถึงกระนั้นเสี่ยก็ยังไร้แฟน
ไหนๆก็AUแล้ว เรียกเสี่ยวจางดีกว่าเนอะ อารมณ์แบบน้องจางตัวน้อยๆของผม... ก็ว่าไปนั่น
เค้าอยากเขียนตอนสองหนุ่มไปเดทเพิ่มอ่ะ แต่ไม่มีเวลาแล้ว จะเที่ยงคืนแล้ววว

หวังว่าจะชอบกันนะคะ แอออออ

[zerin]

เพิ่งเคยเห็นมุมมองสามคนนี้ในวัยเรียน 55 เป็นAUที่น่ารักมากๆเลยค่ะ XD

[SilverCloud]

กรีดร้อง อะไรจะมุ้งมิ้งได้น่ารักกันขนาดนี้ค้าาา พอเสี่ยอ้วนออกไปละได้ทีเลยนะคะเสี่ยวจางขา คราวนี้อาสามก็กลับบ้านได้แล้วนะคะ เพราะป็อกกี้ที่อาส่งมาแท้ๆ นายน้อยเลยได้แฟนหนุ่มมาควง ฟฟฟฟฟ

[kame_kazuha]

เสี่ยวจางมันร้ายยย แอบทำตอนสองต่อสองเชียวนะ

[Duke_of_Florence]

ทำไมเราฮาตรงที่บอกว่าอาสามกลับมาพร้อมแมงป่อง อู๋เสียเห็นแล้วแล้วแทบร้องกรี๊ดลั่นบ้าน
เสี่ยวจางตัวร้ายพอนายอ้วนไม่อยู่นี่รุกเอารุกเอาเลยนะ ชอบชื่อเสี่ยวจางเหมือนกันค่ะ
ชอบที่สองคนแอบกุมมือกันใต้โต๊ะด้วย น่ารักดี บันทึกรักในวัยเรียนของนายน้อย
นายน้อยไม่โสดแล้วนะ มีแฟนแล้ว เสี่ยวจางไง

[meanato]

ก็หวานดี....
อ๊าาาาาา ถึงตอนนี้เสี่ยวเกอดูน่ารักเลย

[FateKiRi]

น่ารักมากเลย><
ก็หวานดี ก็หวานดี เบิ้ม!! เขินแทนค่ะ!
แอร๊ยยยยยย

[Naitear]

ขโมยจูบกันดื้อๆเลยนะคะเสี่ยวจางง ///v\\\ อุ๊อิ้อุ๊อี้ ต่อจากนี้ก็ไม่ต้องโสดแล้วนะคะนายน้อย ให้อาสามรีบกลับมาได้แล้วนะะ ยังดีนะที่นายอ้วนกลับมาไม่เห็นตอนจูบ แงงงงงงง ///////// (หรือว่าเห็นแต่ไม่พูดกันนะ //ฮาา)
ขอรีเควสคู่อารองกับคุณครูเหลียนหวนค่------- !!! #โดนพัดฟาดแง 5555555 โอ๊ยเป็น AU ที่น่ารักมากค่ะ ชอบมากๆ ////// ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะะ

[Koume]

ขอรีเควสคู่อารองกับคุณครูเหลียนหวนค่------- !!!

คุณครูเซี่ยเป็นผู้ชายที่หน้าตาและรูปร่างคล้ายอาสามของผมมาก... บางทีเวลาเจอตอนค่ำๆ ผมแทบจะแยกไม่ออก อาจจะเพราะพวกเราเป็นญาติ(ห่างโครตๆ)กัน แต่โดยรวมแล้วนิสัยใจคอของเขาสองคนไม่ค่อยจะเหมือนกันเท่าไรนัก อาสามชอบใจร้อน วู่วาม ส่วนคุณครูเหลียนหวนออกจะมีสติมากกว่า แม้จะมีการยกสมุดฟาดหัวผมเป็นบางครั้งเวลาที่เขาเห็นผมแก้โจทย์คณิตศาสตร์ผิดก็ตาม แต่สิ่งที่พวกเขาสองคนมีเหมือนกันมีเพียงแค่เรื่องเดียว

ทั้งสองคนกลัวอารองแบบสุดๆ

บางทีอาจจะเป็นเพราะคุณครูเซี่ยสนิทกับอาสาม เขาถึงได้อิทธิพลมา กลายเป็นสองหนุ่มเอ้อร์ไป๋โฟเบีย....ไม่น่าใช่นะ

ผมเกาหัวแกรกๆ มองครูเซี่ยนั่งเล่นหมากรุกกับอารองอยู่ในบ้านตั้งแต่เช้า แม้พวกเขาจะไม่ได้พูดคุยอะไรกัน แต่ก็ดูท่าทีสนิทสนมกันมาก ผมหันไปมองดูเวลา เห็นเข็มนาฬิกาเพิ่งจะชี้ที่เลขเจ็ด พระอาทิตย์ยังขึ้นไม่หมดด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าเขาแวะมาทำไมตั้งแต่เช้า

ทั้งสองคนหันมาเห็นผมพอดี อารองเห็นสีหน้างงๆของผม เขาพูดว่า "ยืนทำหน้าบื้อทำไม เสี่ยวเสีย"

ผมยิ้มเจื่อน "เซี่ยเหล่าซือ มาแต่เช้าเลยเหรอครับ" จริงๆถึงเซี่ยเหลียนหวนจะมาบ่อย แต่คราวก่อนเขามาที่บ้าน จู่ๆก็สั่งให้ผมเอาการบ้านคณิตที่สั่งไว้มาให้ดู แต่ตอนนั้นผมยังไม่ได้เริ่มทำเลยสักนิด ลงเอยที่ต้องมานั่งน้ำตาไหลพรากๆ ฟังอารองบ่นสลับการเรียนการสอนนอกห้องเรียนของครูเซี่ยชั่วคราว ตอนนอนยังได้ยินเสียงทั้งสองคนดังอยู่ในความฝัน แม่งโครตหลอน

อาจารย์คณิตศาสตร์ไม่ตอบคำถาม เขาแค่ยิ้มน้อยๆให้เท่านั้น ส่วนอารองกลับส่ายหน้าเอือมระอา

"แกนี่ความรู้สึกช้าจริงๆ เสี่ยวเสีย ถ้ามีคนมาอยู่ในห้องแกเป็นอาทิตย์ แกคงไม่รู้เรื่องเลยมั้ง"

ผมฟังแล้วงงหนักกว่า หรืออาจารย์จะแอบเข้าไปในห้องนอนผม...ไม่น่าจะเป็นไปได้แฮะ ผมก็ไม่ได้จะรู้สึกตัวช้าขนาดนั้น หรือเขาจะมาตั้งแต่เมื่อคืน แต่เมื่อวานผมก็ไม่เห็นใครนี่นา ....คิดมากไปก็เท่านั้น ผมเลยปล่อยเบลอไป ตราบใดที่เขาไม่พูดทวงการบ้านผมอีกก็โอเค แต่พอผมจะเดินไปที่ตู้หนังสือก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่าง

"ครูครับ แมลงกัดหรือเปล่า" ผมอ้าปากถามเขา ชี้ที่ซอกคอด้านหลัง มันเป็นจุดรอยแดงจางๆ แมลงน่าจะตัวใหญ่น่าดู

ครูเซี่ยรีบใช้มือปิดเอาไว้ทันที เขาจัดๆให้ปกคอเสื้อปิดมันเอาไว้ ผมแอบสังเกตเห็นแวบๆว่าหน้าเขาแอบขึ้นสีนิดหน่อย

"เสี่ยวเสีย ไปกินข้าวไป!"

ผมโดนอาจารย์ไล่ออกมาอย่างงุนงง ได้แต่เกาหัวด้วยความสงสัย ไม่เข้าใจว่าทำไมทั้งอาทั้งครูถึงมีสีหน้าแปลกประหลาดแบบนั้น...เอ๊ะ ปาท่องโก๋กับน้ำเต้าหู้นี่นา


------------

ใครรีเควสคะ มารับผิดชอบด้วย แง55555 /วิ่งหนีจากไปแบบคนบ้ายุง่าย ﾐﾐ(o*･ω･)ﾉ อาจารย์ตัวร้ายกับคุณชายรองสุดโหด

[sakana301]

ฮว้ากกกกกกกกก *ระเบิดตัวตาย*
นะ..น่ารักมาก ฮืออ เสี่ยวจาง นายมัน.. ไม่พูดแต่การกระทำล้วนๆ!!
ปกติไม่อ่านAU แต่นี่เป็น..AUที่ยอดมากค่ะฮืออออออออออออออออออออออ

[kaew_nya]

ขอบคุณอาสามที่ส่งป็อกกี้มา
หลานชายไม่โสดแล้วนะคะคุณอา หุหุหุ
ถ้าเสี่ยอ้วนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นนะ ได้มีการล้อกันแน่ ฮ่ะๆๆๆๆ
น่ารักมากๆเลยค่ะ บรรยากาศเด็กนักเรียนแบบนี้ก็ดีเหมือนกันน้า...

[Ak_Zokyo]

น่าฮักแต๊ แงงงงงงงงง ส่งป๊อกกี้สละโสด(?)มาให้หลานซะงั้น กู๊ดจ๊อบค่ะอาสาม = v =,,

ชอบไดอะล็อกสามหนุ่มสามมุมตอนอยู่ด้วยกันอ่ะ ลูกตบลูกชงลื่นไหลมาก ตัลหลก 55555555555

เสี่ยวจางคะ เห็นเงียบๆแต่มุกรุกพี่เพียบนะครับ //////// แค่กๆ


ของแถมก็ดีงาม กั่กๆๆๆ

บางทีอาจจะเป็นเพราะคุณครูเซี่ยสนิทกับอาสาม เขาถึงได้อิทธิพลมา กลายเป็นสองหนุ่มเอ้อร์ไป๋โฟเบีย....ไม่น่าใช่นะ

ชอบตรงนี้ ชอบคำว่าเอ้อร์ไป๋โฟเบียแบบไม่มีสาเหตุค่ะ 55555555555 ชอบที่เรียกว่าเซี่ยเหล่าซือด้วย

"ถ้ามีคนมาอยู่ในห้องแกเป็นอาทิตย์ แกคงไม่รู้เรื่องเลยมั้ง"

อาคะ อาทำให้หนูคิดว่าเสี่ยวจางคนนั้นเป็นสตก--- #กร๊อบ #แงงงงง

[Feran.FS]

กรี๊ดดดดดดดด //ด้วงกระอักความมุ้งมิ๊ง
ชอบค่ะ ชออบบบบบบบ ชอบตั้งแต่ชื่อตอนแล้ววสส //เขินแทนนายน้อยแปป

[meanato]

แมลงตัวใหญ่เท่าอารองใช่มั้ยคะเซี่ยเหล่าซือ

[rainyday515]

แหม อันนี้ต้องขอบคุณเสี่ยอ้วนที่หายไปซื้อน้ำ และอาจต้องขอบคุณที่นายน้อยดันไล่คนไปซื้อน้ำได้ถูกคน
ถึงจะไม่รู้ตัวว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่เสี่ยอ้วนออกไปก็เถอะ
เทียนเจินนี่มันเทียนเจินจริงๆ!!!! แล้วไหงมีแอบจับมือด้วยอ่า
กรี๊ดดดดดดดดด

[kuhoa_san]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก !!!!!!!!!!!!!!!!

ไม่รู้จะกรีดร้องเป็นภาษาใด

มันช่าง !@#$%^&*()_+!@#$%^&*()_+

ถถถถถถถถถถถถถ

[Nepenthes]

นายอ้วนหวัง ปล่อยให้อู๋เสียแซงหน้าได้ยังไง 5555 งั้นก้อเชิญเป็นโสดไปคนเดียวแล้วละ

[Rozenkreuz]

ฮว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก ด้วงระเบิดพลีชีพ //บรึ้มมมม
หวานนนนนนนนนนนฮว่าาาาาาาาาา //นั่งกัดป๊อกกี้ง่ำๆๆๆๆ
โอ้ยๆๆๆ บิดจนตัวจะเป็นเกลียดล้า ถึงว่านายน้อยเน้นักวันนี้ไม่เกี่ยวกับตัวเอง วั้ยยยยย