[OS] #dmbjdaily (แว่น) "just wanna see your eyes" [ฮัวเฮย] เกือบเรทแต่ไม่เรท(?)

[karnzaya]

#dmbjdaily หัวข้อ "แว่น"
just wanna see your eyes


สำหรับคนมีปัญหาด้านสายตานั้น "แว่น" เป็นไอเท็มที่สำคัญยิ่งกว่าชีวิตเลยทีเดียว

ผมเองก็ไม่ต่างกัน ถึงผมจะไม่ได้สายตาสั้น แต่ก็มีอาการตาแพ้แสง แล้วแว่นที่ผมใส่อยู่ก็ไม่ใช่แว่นสายตา แต่เป็นแว่นดำที่ช่วยปกป้องตาของผมจากแสงแดด

แล้วนี่มันวันซวยของเฮยเสียจื่อหรืออย่างไร ทำไมแว่นดำของผมมันหายไปหมดเลย!

ผมทบทวนความทรงจำเมื่อคืน กิจวัตรที่ผมทำประจำก่อนนอนคือการยั่ว(โมโห)คุณชายฮัว และเมื่อวานก็ประสบผลสำเร็จด้วยดี เมื่อคุณชายเส้นความอดทนขาดแล้วจัดหนักจัดเต็มผมอยู่ครึ่งค่อนคืน แต่หลังจากเหนื่อยกับกิจกรรมบนเตียงผมก็หลับไปทั้งอย่างนั้น

จนตื่นขึ้นมาเมื่อครู่นี้เพราะแสงสว่างที่แยงตาผมนี่แหละ!

แสงสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง ทำให้รู้ตัวว่าแว่นไม่ได้สวมอยู่บนหน้าผมเหมือนที่ควรเป็น ผมถึงกับน้ำตาเล็ด รู้สึกปวดตามากจนต้องเบือนหน้าไปทางอื่น

หลังพยายามปิดผ้าม่านสำเร็จ ผมรื้อค้นห้องเพื่อหาแว่นดำ แต่น่าแปลก ทั้งที่ผมซื้อสำรองไว้ตั้งเยอะแยะกลับไม่เจอสักอัน ราวกับมีแมวขโมยมาฉกไปหมด แต่ไอ้บ้าที่ไหนจะมายกเค้าบ้านคนอื่นแล้วขนไปแค่แว่นดำ หมอนั่นคงประสาทมาก

ไม่สิ อันที่จริงแค่คิดขโมยก็ยากแล้ว เพราะนี่มันบ้านของเซี่ยอวี่ฮัว การป้องกันย่อมอยู่ในระดับเข้มงวดอยู่แล้ว

ผมเดินออกจากห้องทั้งที่เสื้อผ้ายังหลุดรุ่ยไม่เรียบร้อยดี แสงจากหลอดไฟจ้ามาก ผมจึงหลับตาแล้วเดินคลำทางไปเรื่อย ๆ จุดหมายอยู่ที่ห้องครัว ผมคิดว่าคุณชายน่าจะอยู่ที่นั่น เพราะเวลานี้เป็นเวลาที่เขามักลงมากินข้าวเช้า

อย่าถามว่าทำไมผมเดินได้ง่ายดายนักทั้งที่ไม่ได้มองทาง ถ้าคุณเดินเข้าออกบ้านนี้มาอย่างต่ำยี่สิบรอบผมแน่ใจว่าคุณก็ต้องจำสิ่งของ และห้องต่าง ๆ ภายในบ้านได้เหมือนกัน
แต่วันนี้กลับมีสิ่งแปลกปลอมขวางทางเข้าห้องครัวอยู่

"แว้ก!" ผมสะดุดบางอย่างหน้าเกือบทิ่ม พอลืมตาก็พบคุณชายฮัวยืนมองผมพลางขมวดคิ้วนิด ๆ

"ทำไมไม่แต่งตัวให้มันเรียบร้อยก่อนออกจากห้อง"

แม้เริ่มเคืองตาเพราะแสงสว่างโร่ ผมยังยิ้มแล้วเริ่มพูดจายั่วเย้าเหมือนอย่างเคย

"อันที่จริงผมแค่อยากแต่งงี้มายั่วคุณชายต่างหาก"

คาดไม่ถึงว่าเขาพยักหน้ารับ ต่อประโยคผมหน้าตาเฉย

"งั้นขึ้นเตียงกัน"

ก่อนจะโดนพาขึ้นเขียง เอ่อ... ผมหมายถึงเตียง ผมรีบยกแขนกันคุณชายออกไปห่าง ๆ แล้วเข้าประเด็นทันที "แว่นผมหายไปไหนไม่รู้ คุณชายเอาไปหรือเปล่า"
คนตรงหน้าชะงัก คลี่ยิ้มหวานพร้อมส่ายหัว

"เอ... ก็ไม่รู้สินะ นายเก็บไม่ดีเองแล้วอย่าโทษคนอื่นสิ"

คุณชายของผมยิ้มสวยแบบนี้...ผมว่าผมเจอตัวคนร้ายแล้วล่ะ

"คุณชาย~" ผมโอดครวญ คนตรงหน้ายิ่งเหยียดรอยยิ้มกว้างขึ้น ท่าทางสนุกกับการแกล้งผม

"ผมแสบตาหมดแล้ว คืนแว่นให้ผมเถอะ"

"อยากได้มากขนาดนั้นก็อ้อนฉันสิ"

ได้ฟังปุ๊บ ผมรีบยิ้มหวาน ๆ ส่งให้อีกฝ่าย ยังไม่ทันเปิดปากออดอ้อนออเซาะ คุณชายฮัวก็พูดสิ่งที่ทำให้ผมอ้าปากค้าง

"ฉันหมายถึงบนเตียง"

ไม่ว่าเปล่าเขายังพาผมออกจากห้องครัวไปด้วย

"เดี๊ยวววว คุณชาย ใจเย็นก่อน เหวอ!" เปล่าครับ คุณชายฮัวไม่ได้อุ้มผมท่าเจ้าสาวพาขึ้นเตียงอย่างอ่อนโยนอะไรเทือกนั้นหรอก แต่เขาเล่นคว้าคอเสื้อผมลากไปตลอดทางจนถึงห้องเลยต่างหาก

...แล้วทำไมคุณชายเข้าห้องปุ๊บก็เปิดไฟปั๊บเลยล่ะครับ

เมื่อเจอของแสลงอย่างแสงไฟเข้าไปผมก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากขดตัวบนเตียงอย่างกับงู แล้วซุกหน้าเข้ากับหมอนแน่น

"เฮยเสียจื่อ เงยหน้าขึ้น"

ปกติแล้ว เพียงเขาโปรยยิ้มมาให้แล้วชี้นิ้วออกคำสั่ง ผมก็กลายเป็นเด็กดีว่าง่ายแล้ว แต่ตอนนี้มันต่างกัน ผมเลยยิ่งฝังหน้าลงหมอนหนักกว่าเดิมเสียอีก

"แสบตา ขืนทำตามที่คุณบอกเดี๋ยวตาผมได้บอดจริง ๆ หรอก" เพราะหน้าผมแทบจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของหมอนไปแล้ว เสียงที่ออกมาเลยฟังอู้อี้น่าขัน

"งั้นฉันจะทำทั้งอย่างนี้เลยนะ" คุณชายไม่ได้พูดล้อเล่น มือบางของคนที่อยู่เหนือกว่าเริ่มซุกซนไล้ไปตามใต้สาบเสื้อ ข้างหูของผมได้ยินเสียงละมุน "สบตาฉัน เฮยเสียจื่อ ถ้าเป็นเด็กดีจะคืนแว่นให้นะ"

"...ถ้าผมเจอแสงสว่างตอนนี้ ผมแน่ใจว่าตัวเองมีสิทธิ์ตายได้ครับ"

คุณชายตระกูลเซี่ยหัวเราะออกมา เขาหยุดการกระทำของตนแล้วกล่าวว่า

"ฉันแค่คิดได้ว่า... ฉันไม่เคยเห็นดวงตาของนายเลย"

ผมเลิกคิ้ว ยอมเงยหน้าเล็กน้อยเพื่อฟังเขา

"นายมองฉันผ่านเลนส์สีดำเหล่านั้นเสมอ แม้แต่ตอนที่เราอยู่บนเตียง" ผมสะอึก มันก็จริงอย่างที่อีกฝ่ายพูด "ฉันอยากเห็นแววตาของนาย ...ตอนนี้"

เขากำลังพูดด้วยเสียงแบบที่ผมแพ้ทางมากที่สุด เสียงอ่อนโยน แผ่วเบา ราวกับจะละลายหัวใจของผม

และเพราะอย่างนั้น ผมถึงได้ยอมแพ้ในที่สุด

"...ปิดไฟก่อนได้ไหม" แสงไฟที่ดับวูบลง ท่ามกลางความมืด มีเพียงแสงสลัวลอดผ่านผ้าม่านเท่านั้น ผมเอียงคอ ช้อนสายตาขึ้นมองเซี่ยอวี่ฮัว

คงเป็นครั้งแรก ที่เราได้สบตากันโดยไร้สิ่งขวางกั้นใด ๆ

คุณชายฮัวยิ้ม "ตานายสวย"

ผมหัวเราะหึ ๆ พอไร้แสงจ้า ผมเริ่มขยับตัวขึ้นนัวเนียกับเขาเหมือนทุกที

"ขอบคุณที่ชมครับ"

เพียงสัมผัสวาบหวามไม่กี่ครั้ง อารมณ์ของเราก็ถูกจุดขึ้นอย่างง่ายดาย

"คุณชายคงต้องอาบน้ำใหม่"

โดยไม่ฟังคำพูดนั้น เซี่ยอวี่ฮัวดันตัวผมแนบกับเตียง ครั้งนี้ผมยอมว่าง่ายตามเขา คุณชายฮัวจูบผมเบา ๆ

"คืนแว่น... หลังจากนี้แล้วกันนะ"


---END---


280 days left.
ประโยคเริ่มเรื่องนี่กลั่นออกมาจากใจผู้ที่มีปัญหาด้านสายตาเลยล่ะค่ะ ; w ; #เราเอง
คือสายตาเราสั้นมากจนถ้าขาดแว่นเหมือนขาดใจเลยทีเดียว 55555
วันนี้รู้สึกตัวเองเวิ่น(?) ส่งฟิคเดลี่ไปถึงสองฟิค ถึงอีกฟิคจะเป็นแดรบเบิ้ลสั้น ๆ ก็เถอะ แอแอ
คือฟิคเรื่องนี้เกิดเพราะ อยากให้นายแว่นได้รับประสบการณ์ "ขาดแว่นเหมือนขาดใจ" แบบเราบ้างค่ะ #โดนต่อย
ฝากฟิคนี้ด้วยนะคะ ♥

[kuramajoy]

วิ่งมากัดน้องคะ ขอฉากต่อไปด้วยสิคะ
โอยคุณชายน่ารักอะ นายแว่นนายได้สามี แค่กๆ
แว่นนี่สำหรับนายแว่นถ้าขาดแล้วคงเหมือน สิ้นใจเลยละคะ แพ้แสงขั้นรุนแรงแบบีน้
โธ คุณชายอยากเห็นตาสวยของคนระกบ้าองะไรบ้าง

[tear]

กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆ โอ๊ยยยย คุณชายยยยยย คุณชายพูดแบบนี้ใครก็ต่อต้านไม่ได้หรอกค่ะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ

โถๆๆๆๆๆๆๆๆ นายแว่นนนนนนนนนน ทำไมนายถึงได้น่ารักแบบเน้!!!!

[Feran.FS]

ใช่เลยค่ะ ขาดแว่นเหมือนขาดใจ แต่ขาดฟิควายเหมือนไร้อากาศนะคะ <3 ขอฉากต่อไปด้วยสิคะ //โดนตบ

นายแว่นนนน มุ๊งมิ๊งมากค่าาา ชอบบบ

[SilverCloud]

กรีดร้อง นายแว่นน่ารักน่าแกล้งอะไรแบบนี้ค้าาาาา >< คุณชายอ่อนโยนขนาดนี้นายแว่นไปไหนไม่รอดแล้วล่ะ

[meanato]

งั้นขึ้นเตียงกัน....
อยากได้ฉากต่อไปจัง

[freya_friend]

กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด คุณชายขี้โกงอ่ะ ทั้งคำพูดทั้งน้ำเสียงเลยยยยย ขี้โกงสุดๆๆๆๆ