[Drabble] #dmbjdaily (สาม) คำพูดของแต่ละมุม [สามเหลี่ยมเหล็ก]

[sinnerdarker]

[281 Days Left] (สาม) คำพูดของแต่ละมุม [สามเหลี่ยมเหล็ก]


"281 Days Left... Until We meet Again"

++++++++++++++++++++++

เทียนเจินอู๋เสีย – มุมอันไร้เดียงสาสัตย์ซื่อ

++++++++++++++++++++

ในชีวิตนี้มีคนสองคนที่ผมขาดไปไม่ได้

คนหนึ่งคือจางฉี่หลิง คนหนึ่งคือนายอ้วนหวัง

ผมกับพวกเขาเป็นอะไรกันงั้นหรือ ผมเองยังตอบไม่ถูกเลย

เรารู้จักกันมานานเพียงไรน่ะหรือ เกินปีนึงแต่ไม่ถึงสองปีกระมัง

กระนั้น ผมกลับผูกพันกับพวกเขายิ่งกว่าเพื่อนที่คบกันมาเป็นสิบปี

ผมอยากเรียกพวกเขาเป็นสหาย แต่ไม่รู้ว่าจะเรียกได้ไหม เราพบกันไม่กี่ครั้ง แต่สุดท้ายก็คล้ายเคมีที่เข้ากัน

เราผูกพันกันอย่างแปลกประหลาด

คุณไม่คิดว่าแปลกหรือ? คนรู้จักกันไม่ถึงสองปี เหตุใดจึงตายแทนกันได้ เหตุใดจึงปกปักรักษาถึงเพียงนี้

พวกเขาแลกชีวิตตัวเองให้ผมได้ ผมเองก็ยินยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเหลือพวกเขาเช่นกัน

พวกเขาเป็นส่วนที่ขาดหายของผม วันใดที่พวกเขาหายไปแม้แต่คนเดียว ผมคงรู้สึกวูบโหวง

ในช่วงเวลาที่ห่างกันไกล ผมเอาแต่วนเวียนคิด จะดีแค่ไหนหากมีพวกเขาอยู่ด้วย

ความสัมพันธ์ของพวกเราแปลกประหลาด แต่ผมรักความสัมพันธ์นี้

และปรารถนาให้คงอยู่ตลอดกาล

++++++++++++++++++++++++++

นายอ้วน – มุมอันซื่อตรงใสกระจ่าง

++++++++++++++++++++

ในชีวิตนี้มีคนสองคนที่ปล่อยไว้ไม่ได้ ทิ้งไปไม่ได้

คนหนึ่งคือเทียนเจินอู๋เสีย คนหนึ่งคือน้องเสี่ยวเกอ

เออ คนสุดท้ายนี่มันชื่อจางฉี่หลิง แต่ฉันจะเรียกน้องเสี่ยวเกอหรือมีปัญหา?

หากถามว่าเหตุใดไม่อาจปล่อยไปได้ คงได้แต่บอกว่าเด็กมันมีปัญหา

สองคนนี้เป็นเด็กมีปัญหา แค่มองก็รู้สึกว่าปล่อยไปไม่ได้ ต้องคอยเอาไว้ใกล้ตัว

คนหนึ่งใสซื่อเกินไป เป็นเด็กไร้เดียงสา ลงกรวยกี่รอบก็ไม่เปลี่ยน

คนหนึ่งก็ว่างเปล่าเกินไป ไม่สนใจตัวเองเกินไป ทำอย่างไรก็เปลี่ยนไม่ได้

เสี่ยอ้วนเห็นเด็กสองคนมีปัญหาขนาดนี้แล้วปล่อยไปไม่ไหว

พูดจาคล้ายมีสาระ แต่ความจริงอาจเป็นพรหมลิขิต หรือพูดให้ง่ายกว่านั้นคือถูกชะตา

จึงคิดว่าปล่อยไว้ไม่ได้ รู้สึกตัวอีกที จึงตบบ่าคนสองคน ยอมรับเป็นสหายร่วมตาย

แปลกใจตัวเองอยู่บ้าง รู้จักกันเพียงไม่ถึงสองปี เหตุใดต้องทุ่มให้ถึงเพียงนี้

แต่ถึงคิดมากไปก็ปวดหัว

เสี่ยอ้วนเชื่อในสัญชาตญาณของตน ในเมื่อใจบอกว่านี่คือเพื่อนตาย ทุกอย่างก็ต้องเป็นไปตามนั้น

สิ่งใดจะซื่อตรงไปกว่าหัวใจของคนเรา สุดท้ายจึงเชื่อสิ่งที่หัวใจบอก ยอมรับเจ้าเด็กมีปัญหาสองคนเป็นสิ่งสำคัญ

ยิ่งพูดก็ยิ่งน้ำเน่า ไม่สมกับเป็นตัวเอง

แต่เอาเถิดหนา ในโลกใบนี้ นายอ้วนหวังไม่คิดอยากตายเพื่อใคร ช่วยไม่ได้ก้ปล่อยไปตามชะตา

มีแค่สองคนเท่านั้นที่จะยอมตายแทน จะเป็นที่ปรึกษา จะคอยอยู่ด้วยในยามท้อแท้สิ้นหวัง

คนสองคนที่จะทุ่มให้โดยผิดต่อหลักการตัวเอง

บางทีก็คิดว่า นั่นเป็นความสัมพันธ์ที่ไม่เลว

+++++++++++++++++++++++++

จางฉี่หลิง – มุมอันแข็งแกร่งหากว่างเปล่า

+++++++++++++++++++++++

ในชีวิตนี้ มีคนสองคน ซึ่งจะไม่ยอมให้เป็นอะไรไป

หนึ่งคืออู๋เสีย หนึ่งคืออ้วนหวัง

ไม่อาจบอกได้ว่าเพราะเหตุใด บางทีอาจเพราะเป็นเหล่าบุคคลอันซื่อตรง ไร้เล่ห์เหลี่ยม

หรืออาจเพราะเป็นคนที่เดินเข้ามาหา ยอมรับเขาเข้าไป ปฏิบัติด้วยอย่างที่ไม่เคยมีใครทำมาก่อน

ปฏิบัติเหมือนเป็นมนุษย์

ในช่วงชีวิตอันยาวนานของจางฉี่หลิง ได้พบปะผู้คนมากมาย

ผู้คนเหล่านั้นล้วนหลอกลวง หวาดกลัว ไม่มีผู้ใดมองเขาด้วยสายตาที่ซื่อตรง

โดนหักหลังมาไม่รู้กี่ครั้ง โดดเดี่ยวท่ามกลางสายธารแห่งกาลเวลา จนสุดท้ายก็คล้ายจิตใจได้หายไป

กลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่ดำรงตามเป้าหมาย เมินเฉยต่อชีวิต เป็นซากศพที่ดำรงด้วยคำสั่งเพียงหนึ่งเดียว

แต่ก็ยังมีคนสองคน มอบชีวิตนี้ให้ซากศพ แม้ว่าจะเพียงชั่วครู่ชั่วยาม

นั่นเพียงครั้งเดียวที่ได้ ‘ใช้’ ชีวิตอย่างไร้สาระ ทว่าคุ้มค่า มีค่า มีความหมาย

ช่วงเวลาที่ความทรงจำสูญหาย และได้ใช้ชีวิตท่ามกลางสหายอีกสองคน ..คุ้มค่าเสียจนนึกเสียดาย

สหายทั้งสองคนช่วยเหลือเขาไว้อย่างจริงใจ ไม่ทอดทิ้ง ไม่ห่างหาย ตามมา และช่วยเหลืออย่างไม่ลดละ

แต่เพราะเขาคือจางฉี่หลิง และคนสองคนนี้คือสิ่งสำคัญ จึงไม่อาจปล่อยให้เข้ามาในเส้นทางนี้ได้

ไม่หรอก ทั้งสองคนไม่ได้อยู่ในวงนอก ทว่าเขาปรารถนาจะกันออกไป ให้สหายผู้ซื่อตรงทั้งสองปลอดภัย

นี่ไม่ใช่ทางที่ทั้งสองคนควรเดิน

ความสัมพันธ์นี้แปลกประหลาดไร้ชื่อเรียก เขายอมรับทั้งสองเป็นสหายโดนไม่พูดกล่าว และบางทีคงไม่บอกชั่วชีวิต

แต่เขาคิดว่าทั้งสองคงเข้าใจ

ในชีวิตนี้สิ่งที่จะทำให้เบนหน้าออกจากจุดหมาย แม้เพียงชั่วครู่ชั่วคราว คงมีเพียงหนึ่ง

คือสหายผู้ซื่อตรงทั้งสองของเขา

+++++++++++++++++++++++++


END

[Malangporyim]

แฮร่กกก น่ารักกกก

อ่านถึงของเสี่ยวเกอแล้วบิดเขินเบาๆ ชอบตรงที่บอกวา่ ยอมรับเป็นสหาย แต่ไม่พูดกล่าว พี่แกจะปากหนักไปตลอดปีตลอดชาติเลยสินะ ฮือๆๆๆ พอพูดย้อนถึงตอนเป็นเจี๊ยบเสียความทรงจำ ช่วงเวลาตรงนั้นก็มุ้งมิ้งสนุกสนานจริงๆ นั่นแหละนะ ในมุมมองของจางฉี่หลิงที่ว่างเปล่า เวลาตอนนั้นคงมีค่ามากๆ เลย ฮือๆๆๆ

ความสัมพันธ์ของพวกเขาจังเลยค่ะ

หากถามว่าเหตุใดไม่อาจปล่อยไปได้ คงได้แต่บอกว่ามีเด็กมันปัญหา

<< ตรงนี้คำผิดหรือเปล่าคะ? อ่านทีแรกนึกว่าเสี่ยจะอุ้มท้องมีลูกซะแล้ว (ความคิดเอ็งนั่นแหละมีปัญหา!)

[sinnerdarker]

หากถามว่าเหตุใดไม่อาจปล่อยไปได้ คงได้แต่บอกว่ามีเด็กมันปัญหา

<< ตรงนี้คำผิดหรือเปล่าคะ? อ่านทีแรกนึกว่าเสี่ยจะอุ้มท้องมีลูกซะแล้ว (ความคิดเอ็งนั่นแหละมีปัญหา!)

ก๊ากก พิมพ์ผิดค่าาา แก้แล้วน่อออออ

[Koume]

แงงง สามเหลี่ยมเหล็ก เสี่ยอ้วนดูเป็นพี่ใหญ่ของน้องๆมากค่ะ ,,,
(แม้ว่าเสี่ยวเกอน่าจะแก่กว่า แต่ขานั้นเขาทำเบบี้เฟซอ่ะ ช่างมันเถอะเนอะเสี่ย...（´・ω・｀） )

"ปฏิบัติด้วยอย่างที่ไม่เคยมีใครทำมาก่อน"
ท่อนเสี่ยวเกอตรงนี้เราเผลอนึกถึงตอนที่นายน้อยกับเสี่ยอ้วนทำเหมือนนายเป็นเครื่องไล่ยุงน่ะ เราขอโทษนะ....-- *กร๊อบ*

[zerin]

อ่านแล้วนึกถึงทอร์คเล่มสิบเลยค่ะ ที่เขียนว่า ความสัมพันธ์ของเรา คงกล่าวได้คือ "ฉันอยากให้นายปลอดภัย" ฟิคนี้แต่งออกมาได้ตรงกับประโยคนี้มากๆเลยค่ะ คุณซินขยันมากก//ชาบู

[SilverCloud]

ความสัมพันธ์ของทั้งสาม สำหรับเราถือได้ว่าก้าวข้ามคำว่ามิตรภาพไปแล้ว ทั้งที่รู้จักกันไม่ถึงสองปี แถมเจอกันก็แทบนับครั้งได้แต่เพราะทุกครั้งคือการร่วมเป็นร่วมตายด้วยกัน ความรู้สึก ณ ตอนนั้นคงเลยจุดที่เรียกว่าความเชื่อใจไปแล้ว มันยิ่งกว่ามิตรภาพ มั่นคงกว่าถึงขั้นตายแทนกันได้ ทั้งที่ในวงการคว่ำกรวยมีเพียงชีวิตตัวเองเท่านั้นที่สำคัญ เราคิดว่าจริงๆแล้วสิ่งที่ผสานทั้งสามคนเอาไว้ด้วยกันก็คือความไร้เดียงสาของนายน้อย ก็อย่างที่นายอ้วนบอกเอาไว้ว่านายน้อยเจอใครก็ควักใจให้ไปทั้งดวง

[meanato]

มิตรภาพช่างงดงาม เป็นความสัมพันธ์ที่มองในมุมไม่วายมันเป็นเรื่องที่หาได้ยากนัก

[Feran.FS]

กรี๊ดอัดพี่ซิน คือมันไม่วายแต่ดีงามมมม มันคือโคตรพ่อโครตแม่ อฟชชชชชช อร๊ายยยย